Nie wiem czemu, ale mam dziwne wrażenie, że przy wspominaniu dokonań Nate Dogga, Warrena G i Snoop Dogga wielu osobom umyka ich wspólny album z 2004 roku. Wydaje mi się, że jest to krążek nie w pełni doceniony i którego pewna część słuchaczy tego gatunku może nawet nie znać.
Jak dla mnie to pełnoprawny westcoastowy klasyk i płyta, do której często i z wielką przyjemnością wracam. Czasem złożone z gwiazd ekipy nie mają na siebie pomysłu i w efekcie zawodzą (patrz: The Firm, czy też Miami Heat w zeszłym sezonie...), jednak w przypadku 213 reguła ta nie miała zastosowania.
Pierwszą rzeczą, która się rzuca w oczy uszy jest naturalna chemia między Nate'm, Snoopem i Warrenem. Jest to zrozumiałe biorąc pod uwagę ogromną ilość numerów, przy których już współpracowali przed wydaniem tej płyty. Wiadomo więc było, że ze znalezieniem wspólnego brzmienia i tym razem nie będzie problemu. W efekcie dostajemy solidną porcję tłustych, soczystych bitów, pięknych, wpadających w ucho wokali Nate'a i stylowych jak zawsze zwrotek Snoopa z Warrenem.
Za podkłady odpowiadają tu m.in. takie postacie jak Hi-Tek, Kanye West, Nottz, DJ Pooh, Battlecat (pod ksywą B Sharp) i Missy Elliott. Trzeba przyznać, że każdy z producentów odwalił kawał dobrej roboty, dzięki czemu po upływie 8 lat od wydania płyty wciąż brzmi ona mega świeżo i oryginalnie. Wspaniale na tych westcoastowych trackach odnajdują się gospodarze albumu, którzy w równym stopniu przyczyniają się do wielkości tego wydawnictwa. Żaden z nich nie próbuje wysuwać się na pierwszy plan, za to idealnie się uzupełniają.
Na "The Hard Way" wbrew pozorom nie znajdziemy jedynie plejersko-gangsterskich opowieści i przechwałek. Najlepszymi przykładami wszechstronności 213 są numery takie jak spokojne, pogodne "Another Summer" czy mówiące o starych czasach i wartości przyjaciół oraz rodziny, genialne "Appreciation"... Czym jednak byłoby "The Hard Way" bez potężnej dawki wersów w stylu "I'm maxin' relaxin' in penthouse suites, with seven hoes at my feet" czy "I'm like nigga take 2 steps back, now lower your voice before you get pimp slapped" ? Czym byłoby bez kawałków takich jak "Run On Up", "Keep It Gangsta", "Groupie Luv" czy "213 Tha Gangsta Clicc"? Oczywiście musiało się tu znaleźć sporo bragga i perwersyjnych linijek, ale podane zostały na tak wyśmienitych bitach i w tak stylowy sposób, że nawet największy zwolennik grzecznego, "ambitnego" rapu się temu nie oprze.
Warto wspomnieć też o zabawnych skitach, w których Dave Chappelle wciela się w rolę legendarnego Ricka Jamesa ("Rick James, bitch!"). To tylko jeszcze raz potwierdza, że wszystko na "The Hard Way" jest z najwyższej półki. Zarówno warstwa muzyczna, jak i rap oraz genialne wokale Ś.p. Nate Dogga... To album na wiele odtworzeń, idealny na lato (ale nie tylko), przeznaczony do słuchania na dobrych głośnikach. Westcoast najwyższych lotów!
Newsletter
Chcesz być na bieżąco? Nasz newsletter wyeliminuje wszystkie szumy i pozwoli skupić się na tym, co w muzyce naprawdę wartościowe. Zero spamu, same konkrety! I tylko wtedy, gdy faktycznie warto!
Komentarze