Tak się zastanawiałem, czy jest na naszej scenie bardziej pozytywnie zakręcony gość niż Proceente. Wyszło mi na to, że nie. Hip-hopowy aktywista, ogarniacz tysiąca spraw naraz, wytrawny freestylowiec, charakterny właściciel labelu Aloha Entertainment, głównodowodzący szalonego Szybkiego Szmalu, postać powszechnie lubiana i szanowana... Przede wszystkim jednak mega stylowy nawijacz, od kilku lat artystycznie bardzo płodny. Na początku tego roku uraczył nas mixtapem "Dzień z Życia Mistrza Ceremonii". A na nim...
...dzwoni do klientów w sprawie zamówień w Aloha Sklepie. Później jedzie na rowerze po alkohol do Biedrony i kupuje białe wytrawne po dwanaście złotych. W międzyczasie pije browar (byle nie pozbawione chmielu Tyskie, Żywiec czy Lech) i wypala pół dżonsona, by zaraz potem z siódmego piętra na Czerniakowie przenieść się na plażę, gdzie smaruje swojej maniurce plecy i brzuszek. Słucha płyty "Lavorama", robi wyśmienite koktajle z bananów i malin, a młodym adeptom sztuki rapowania przekazuje kilka bezcennych rad.
Mówcie co chcecie, ale ma to swój niepodważalny urok. Rzadko kiedy słuchając polskiej płyty, zdarza mi się być szczerze uśmiechiętym - w przypadku "DzŻMC" nie ma momentu, żeby uśmiech zszedł z japy (czaicie tę rozkminkę z Euro 2012 w "Prawdziwy mistrz"?). Bez wielkich prawd o życiu, z niepodrabialnym r, naturalnym luzem, królewskim wajbem, dystansem i ironią. Stylówka jakich mało - choć bez tysiąckrotnych rymów i przyspieszeń a'la Twista. A goście? A goście idealnie wpasowali się w ten projekt - szybkoszmalowa czereda, będący na fali chłopaki z Polskie Karate, Flint czy Kubson fajnie ubarwili poszczególne kawałki. Nie sposób pominąć też Greena, który na bicie Pariasów usiadł tak, że na usta nasuwa się jedno: WOW.
Jeśli chodzi o resztę instrumentali, to mamy doczynienia z miszmaszem tylko dla prawdziwych ananasów. Od oldschoolowych rzeczy pokroju Afrika Bambaataa i Run DMC, przez klasyki zapożyczone od Notoriousa B.I.G., EPMD czy Onyx, na Termanologym i Rashadzie Morganie kończąc. Dodać należy jeszcze polskie akcentach w postaci chociażby "Helmut, rura!" i "Żyję spox". Odpowiedniego wymiaru całości nadał DJ Anusz, wplatając jeszcze pomiędzy narkotyczne wstawki z "Odlotu" Milosa Formana.
Ciężko oceniać w szkolnej skali takie produkcje. One nie są po to, żeby wkładać je w jakieś szufladki - są po to, żeby czerpać radość z słuchania. Aby jednak spełnić popkillerowe wymagania, stawiam czwórkę z plusem i polecam na leniwe popołudnia. Epikurejskie.
Komentarze