Nawet jeśli ten album niczego już nie zmieni, jestem pewien ziomalu, że kiedyś ludzkość go doceni (..). Te słowa nawinięte w otwierającym krążek "Walcu" myślę, że nie tyle pasują do samego "Asamblażu", ale do kilku innych płyt w dyskografii reprezentanta Czerniakowa. Pierwsze co rzuca się w uszy to wspomniana we wstępie zupełnie inna muzyka względem chociażby płyty "Zupynalefkisplify" i sposób nawijki gospodarza. Procent na cykaczach? "Kto by pomyślał, to nie mogło się udać" - rzekliby Ci, którzy skazują filar SZSZ na obracanie się wokół jednej konwencji rapu. A jednak - słychać już w "Asamblażu 1", jak raper wyrobił się pod kątem sposobu nawijania. Przyśpieszy wokal w jednym miejscu, by w drugim go odpowiednio zwolnić i za każdym razem brzmi to bardzo naturalnie. Wydaje mi się, że już wcześniej Proceente powinien spróbować swoich sił na bitach rodem z nowej szkoły - potrafi się na nich odnaleźć. Chociażby na "Laid Backu" - opowieści o życiowych błędach, podanej słuchaczowi z humorem i dystansem. Przekaz Proceenta - niby gdzieś go już słyszałeś, ale wciąż chłoniesz go z taką samą zajawką. Też tak macie? "Alkohero" o zamiłowaniu do regionalnych browarów, łychy i nalewek z niezawodnym Kubą Knapem na refrenie ze słowami Jak na mój gust, się pije dla smaku, nie by się zajebać, pod którymi podpisuję się, bowiem podobnie działam. 

Ale żeby przez całą płytę nie było tak frywolnie, znalazło się też miejsce na bardziej poważną tematykę. Mam tutaj na myśli głównie dwa kawałki - "Kumulację" i "Co Dalej". Niech was nie zmyli ich soczyste, bangerowe brzmienie autorstwa Wrotasa, albowiem Proceente w pierwszym tracku przytacza kilka wydarzeń społecznych, zaczepiając przy okazji świat polityki, sportu oraz mediów, jednocześnie używając przy tym w refrenie alegorii znanej z "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego - chocholego tańca. Drugi numer, z gościnnym udziałem Zetenwupe stanowi niejako luźne uzupełnienie "Kumulacji". Trzej raperzy snują refleksje, w większości dość gorzkie w przekazie, ale wciąż ważne i aktualne. "Opowieść o dwóch duszach" z nowym członkiem Alohowej rodziny - Masią - to już muzyczna przeciwwaga do wcześniejszej, nieco cięższej tematyki. Wrotas zaś, niezależnie czy słuchamy "THC", "Złego szeląga", bądź każdego innego numeru z płyty, wykonał kawał bardzo dobrej producenckiej roboty. Palma pierwszeństwa natomiast należy do Metro. Moi drodzy, "Detox" z Numerem Raz Zawsze Spoko i Emazetem to piękny, rapowy numer. Dlaczego piękny? Mógłby z powodzeniem pojawić się na zeszłorocznym "Blunted Album" łódzkiego producenta, będącym jednocześnie jedną z najlepszych płyt 2015 roku. Kto nie sprawdził, niech nadrabia zaległości. Marzy mi się projekt Proceente x Metro, serio. Rozjebałby.

"Asamblaż" należy docenić już teraz. Proceente udźwignął warsztatowo nowoczesną stylistykę zaserwowaną przez Wrotasa, prezentując w wersach wciąż niezmienną tematykę, którą wciąż chłonie się bardzo dobrze. Zaproszeni goście bez wyjątku zaprezentowali się z jak najlepszej strony, urozmaicając krążek. A bonus w postaci "Detoxu"? Bez cienia wątpliwości, przynajmniej pod kątem produkcji, powinien znaleźć się w zestawieniu najlepszych numerów roku. Może Metro gdzieś puści do sieci instrumental? Kto wie. Szef Aloha Entertainment ma się bardzo dobrze, tak samo, jak ten krążek. 

...dzwoni do klientów w sprawie zamówień w Aloha Sklepie. Później jedzie na rowerze po alkohol do Biedrony i kupuje białe wytrawne po dwanaście złotych. W międzyczasie pije browar (byle nie pozbawione chmielu Tyskie, Żywiec czy Lech) i wypala pół dżonsona, by zaraz potem z siódmego piętra na Czerniakowie przenieść się na plażę, gdzie smaruje swojej maniurce plecy i brzuszek. Słucha płyty "Lavorama", robi wyśmienite koktajle z bananów i malin, a młodym adeptom sztuki rapowania przekazuje kilka bezcennych rad.

Mówcie co chcecie, ale ma to swój niepodważalny urok. Rzadko kiedy słuchając polskiej płyty, zdarza mi się być szczerze uśmiechiętym - w przypadku "DzŻMC" nie ma momentu, żeby uśmiech zszedł z japy (czaicie tę rozkminkę z Euro 2012 w "Prawdziwy mistrz"?). Bez wielkich prawd o życiu, z niepodrabialnym r, naturalnym luzem, królewskim wajbem, dystansem i ironią. Stylówka jakich mało - choć bez tysiąckrotnych rymów i przyspieszeń a'la Twista. A goście? A goście idealnie wpasowali się w ten projekt - szybkoszmalowa czereda, będący na fali chłopaki z Polskie Karate, Flint czy Kubson fajnie ubarwili poszczególne kawałki. Nie sposób pominąć też Greena, który na bicie Pariasów usiadł tak, że na usta nasuwa się jedno: WOW.

Jeśli chodzi o resztę instrumentali, to mamy doczynienia z miszmaszem tylko dla prawdziwych ananasów. Od oldschoolowych rzeczy pokroju Afrika Bambaataa i Run DMC, przez klasyki zapożyczone od Notoriousa B.I.G., EPMD czy Onyx, na Termanologym i Rashadzie Morganie kończąc. Dodać należy jeszcze polskie akcentach w postaci chociażby "Helmut, rura!" i "Żyję spox". Odpowiedniego wymiaru całości nadał DJ Anusz, wplatając jeszcze pomiędzy narkotyczne wstawki z "Odlotu" Milosa Formana.

Ciężko oceniać w szkolnej skali takie produkcje. One nie są po to, żeby wkładać je w jakieś szufladki - są po to, żeby czerpać radość z słuchania. Aby jednak spełnić popkillerowe wymagania, stawiam czwórkę z plusem i polecam na leniwe popołudnia. Epikurejskie.