Pierwsze co rzuca się w oczy to zmiana ksywki z Jayo Felony i posługiwanie się przez rapera prawdziwym imieniem i nazwiskiem: James Savage. Dalej niespodzianek jest jeszcze więcej. Album podany został w inny, niecodzienny sposób niż ma to przeważnie miejsce - do płyty dołączony jest mini film na DVD, który pozwala zobrazować nam sobie wydarzenia, dziejące się w tekstach w formie wizualnej historii. Dodatkowo, ku mojemu zaskoczeniu, pojawiają się w nim Sticky Fingaz oraz G. Perico, co mnie szczególnie uradowało, bo to jeden z moich ulubionych nowych raperów z zachodniego wybrzeża, jacy pojawili się na scenie w ostatnich kilku latach. Sam obrazek wygląda solidnie i widać, że zarówno pomysłodawca jak i reżyser nie cierpieli na brak gotówki – budżet się zgadza, a produkcja nie jest zrobiona po kosztach. Motywy żywcem wyjęte z kultowego filmu "Scarface" można sobie było jednak darować, bo są już do bólu ograne i kolejna wersja w innej interpretacji w zasadzie nie wnosi nic nowego do tematu.

Zajmijmy się jednak muzyką. Krążek pierwotnie miał nosić tytuł "Call Me By My Goverment", ale w ostatniej chwili zmieniono jego nazwę na "Broken Ground". Po pierwszym odsłuchu materiał brzmi solidnie – jest dobrze wyprodukowany i ma kilka jasnych momentów, jak choćby otwierające materiał "Where I Grew Up", które jest moim ulubionym numerem na płycie a sposób w jaki James Savage wchodzi pierwszymi wersami na bit sprawia, że słuchając utworu masz ochotę za każdym razem wykrzyczeć: Loco is back!

Przyznam szczerze, że nie miałem dużych oczekiwań co do tego krążka – tym bardziej po wielu miesiącach zapowiedzi, z których nie wynikało nic, więc po usłyszeniu takiego wstępu byłem naprawdę mocno zaskoczony sposobem w jaki Jayo porusza się na bitach. Generalnie robi to taki dobrze, a miejscami nawet lepiej niż na debiucie. Słychać, że jest głodny nawijki i ma sobie oraz słuchaczom coś do udowodnienia. Pomimo długiej absencji od mikrofonu, pazur nie stępił mu się nawet na moment i nadal potrafi stosować te swoje świetne przyśpieszenia, z których słynął przez całą karierę. Drugim lśniącym punktem tracklisty jest dla mnie ładnie nawinięte "Time Flies", dokumentujące wzloty i upadki artysty, spięte nieco biograficzną klamrą. Na uwagę zasługuje także wyróżniające się na tle reszty "Test Me" produkcji Dem Jointz, mocno przypominające mi brzmieniem obecny na "Compton" utwór "Genocide", który również wyszedł spod jego ręki. Singlowe "Ape Shit" z Xzibitem również na plus, aczkolwiek trochę zdążyło mi się ograć bo pierwszy raz usłyszałem je pod koniec wakacji 2016 roku.

Nie mogę za to kompletnie przebić się przez "Pull Up", "Nah Bitch" i "Running" – rapowo wszystko się zgadza, ale muzycznie to zupełnie nie mój klimat. Drażni też trochę wykonanie niektórych refrenów. Zdecydowanie przydałby się tutaj jakiś specjalista pokroju Kokane'a, Butcha Cassidy czy LV, ale starczyłby nawet BJ The Chicago Kid aby wykonać to porządnie. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby każdy z nich był wykonany w stopniu podobnym do tego, jak robi to Sly Peper w "Please Don't Shoot". Najważniejsze jednak, że gospodarz nie stracił formy a słysząc niektóre wersy można nawet odnieść wrażenie, że James Savage dopiero wchodzi w swój prime. Na oklaski zasługuje też zaangażowanie Xzibita, który jako executive wspiera także rapera zwrotkami, dostarczając na album aż trzy gościnne występy.

Być może niektórzy wierni fani poczują się zasmuceni faktem, że znani z wcześniejszych płyt DJ Silk czy T-Funk nie byli zaangażowani w powstanie tego materiału.James Savage postawił na zupełnie nowy team producencki, a lista obecności jest naprawdę imponująca – Focus, DJ Khalil, Rick Rock, Dae One czy Dem Jointz sprawiają swoją obecnością, że odnosimy wrażenie jakbyśmy słuchali klasycznego projektu spod znaku Aftermath. Nowe, odświeżone brzmienie zachodniego wybrzeża ma w założeniu iść z duchem czasu oraz przekonać do siebie słuchaczy urodzonych po 2000 roku, którzy nigdy nie słyszeli "Take A Ride", oraz tych którzy nie utknęli muzycznie w latach 90-tych. Osobiście nie mam nic do newschoolu pod warunkiem, że zachowuje on swoją jakość, ale jestem zwolennikiem bardziej przyjemniejszych dla ucha produkcji, które płyną niczym "Time Flies". Na "Broken Ground" spora ilość bitów jest po prostu ciężka i mroczna, a niektóre z nich brzmią nieco jak odrzuty z "Compton", które Dre wyjął z szuflady i podarował X’owi dla Jayo. Dlatego jeśli macie podobne podejście do mnie w kwestii muzyki – na pewno będzie Wam potrzebny więcej niż jeden odsłuch, aby wbić się odpowiednio w klimat krążka.

Reasumując, "Broken Ground" to bardzo solidny projekt wychodzący spod ręki weterana, który nie wydał oficjalnego albumu od przeszło kilkunastu lat. Można powiedzieć, że to jedno z największych zaskoczeń ostatnich lat, bo spora większość słuchaczy nie dawała pewnie szans na powrót Jayo Felony po tak długiej nieobecności i to w dodatku z materiałem, który nie stanowiłby jednego wielkiego rozczarowania po pierwszym przesłuchaniu. Osobiście bardzo cieszę się, że Xzibit sprostał wyzwaniu i wypełnił swoją rolę jako producenta wykonawczego, który tchnie aby tchnąć w Jayo nowego ducha i ożywić ponownie jego karierę, bo przyznam szczerze że Loco wydawał mi się po prostu zagubiony jako artysta po premierze "Crip Hop" - osamotniony i uwikłany w zbyt dużą ilość negatywnych historii, które prowadziły go artystycznie donikąd. Dobrze, że X zainwestował w rozwój Jayo a ten jako James Savage powrócił na scenę z wysokiej jakości materiałem. Teraz nie pozostaje nam nic innego, jak modlić się by na kolejny album ok "One Shot Kill" nie przyszło nam czekać następnych kilkunastu lat, oraz wyglądać już zapowiadanej przez Open BarEntertainment kontynuacji, jaką będzie drugi sezon "Broken Ground", w postaci solówki Xzibita – "King Maker".

W normalnej sytuacji, kiedy raper zachowuje wydawniczą konsekwencję i raczy nas co 2-3 lata nowym LP – krążek dostałby ode mnie trójkę z plusem.  W tym przypadku jednak, biorąc pod uwagę ogromnie długą przerwę, James Savage za „Broken Ground” dostaje ode mnie czwórkę na szynach. Welcome back! #DaygoStandUp

Niestety to LP obnażyło całą niemoc wytwórni Def Jam – która poprzez swoją dywizję Rush Associated Labels, wspierała marketingowo JMJ Records, do promowania artystów spoza wschodniego wybrzeża. Wystarczy przypomnieć sobie perturbacje towarzyszące premierom płyt WC, The Dove Shack, South Central Cartel, Richie Richa czy Twinz, a nawet Scarface’a, by gołym okiem zauważyć że Def Jam West i South nigdy nie angażowały się pod kątem promocji w równym stopniu, co główny oddział przy wydawaniu krążków nowojorskich raperów. Nie przeszkodziło to jednak w osiągnięciu przez "Take a Ride" kultowego statusu wśród zdecydowanej większości słuchaczy g-funkowego nurtu.

Klimatyczny wstęp wprowadza nas w narrację albumu, który zaczyna się z przytupem dzięki otwierającemu „The Loc Is On His Own” – singlowej odzie dla ziomków z penitencjarki, opisującej więzienny żywot zza krat California Youth Authority i utrudniony przez tokontakt z najbliższymi. Generalnie po samych nazwach kawałków można się domyślić, że w tekstach przewijają się głównie gangsterskie opowieści o śmierci, narkotykach i przemocy, które wypełniają najmroczniejsze zakamarki San Diego. Ze znaną sobie liryczną gracją, Bullet Loco kreśli nam w "Imma Keep Bangin'" własną aktywność jako członek jednego z setów Crips, by za chwilę przy pomocy "Homicide" zobrazować nam kulisy przestępczości na swoim podwórku. Bluesowy akompaniament utworu perfekcyjnie wprowadza nas po drodze przez "Love Boat" (które pewnie znajdzie uznanie głównie w uszach miłośników jarania PCP) w leniwy klimat "Sherm Stick" – bezsprzecznie największej perełki na krążku i jednego z najlepszych kawałków w artystycznym dorobku Jayo Felony. "Brothas & Sistas", lub jak kto woli – "Niggas And Bitches" - zapożyczone z sountracku do "Jason’s Lyric", czy "Bitch I’m Through" to kolejne numery o trudnościach w relacjach damsko-męskich, które można traktować jako chwilowy przerywnik i odskocznię od motywu przewodniego płyty, jakim jest gangbang shit (on Crip). Dzięki mrocznej gitarze elektrycznej rozbrzmiewającej w "Can’t Keep A Gee Down" oraz "Day 1" szybko jednak wracamy z contentem na właściwe tory, lądując przy dźwiękach fortepianu za kratami "Penitentiary Bound", gdzie rozgrywa się prawdziwa szkoła przetrwania. To właśnie zakładzie karnym Bullet Loco musi zmierzyć się z rasizmem strażników, opisanym w "Don’t Call Me Nigga", zaś lekarstwem na całe zło i odskocznią od stresu oraz problemów psychologicznych wydają się być jedynie używki. Tak przynajmniej przedstawia nam to na "They Got Me On My Medication", rozszerzając jeszcze swoją prywatną listę rozweselaczy o dobrą muzykę w rytmie g-funku i letni cruising przez miasto w zamykających krążek "Funk 2 Da Head" oraz tytułowym "Take A Ride".

Płycie tak naprawdę nie brakuje niczego. Pod kątem lirycznym stoi na dużo wyższym poziomie niż wydawane w tamtym okresie albumy g-funkowe – głównie za sprawą rapu gospodarza, który jest tekściarzem w krwi i kości, potrafiącym na swój unikalny sposób opowiedzieć wydawać by się mogło dość płytką oraz ograną już tematykę. Świetna zabawa słowem, leniwe flow z wrzucanymi miejscami przyśpieszeniami, a nawet lekkimi podśpiewkami tu i ówdzie sprawiają, że rap Bullet Loco jest po prostu inny, ciekawszy. Jego storytelling na temat ulicznego życia potrafi wciągnąć słuchacza, a opowieści o życiu penitencjarnym które zna od podszewki, pozwalają zatrzymać go na dłużej przy sobie. Podobnie jak wylewane z żalem frustracje, związane z całym amerykańskim systemem prawnym połowy lat 90-tych, które tak doskonale tu uwypuklił.

Muzycznie także nie ma się do czego przyczepić. Dominuje tutaj g-funkowe brzmienie, z którego West Coast słynął w tych latach, zaskarbiając sobie coraz to nowsze rzesze sympatyków. Dzięki głębokim basom, ciężkim werblom i wszechobecnym syntezatorom, płyta weszła do kanonu gatunku pomimo tego, że ilość instrumentów obecnych na bitach nie jest tak obszerna, jak chociażby w produkcjach DJ Quika. Dominuje tu jednak bardziej ponury G-Funk, pełny mroczniejszych elementów, które cementują wizerunek Jayo Felony jako not to be fucked with. Słychać też nieco samplowanej klasyki (George Clinton, Teddy Pendergrass), bez której żadna tego typu płyta nie ma racji bytu. Co ciekawe, oprócz roli wydawcy i producenta wykonawczego, Jam Master Jay udzielił tu również pomocy w sferze produkcyjnej, stając za konsolą prawie połowy dostępnych na krążku utworów i dostarczając na album g-funkowe bomby najgrubszego kalibru ("Sherm Stick", "Imma Keep Bangin'", "Take A RIde"). Dzielnie wspierają go w tym Marlin Wiggins, Tony "T-Funk" Pearyer, Randy Allen i Prodagee Productions, a całość tworzy spójną muzycznie konsystencję, gdzie nawet motywy użyte w skreczach wydają się być idealnie dopasowane.

"Take A Ride"to dla wielu perła gatunku i materiał kompletny, pozbawiony słabszych momentów czy kawałków, które trzeba by usilnie skipować. Osobiście uważam go za niedoceniony klasyk – bardzo dopracowany przede wszystkim pod kątem lirycznym i mogący umknąć Waszemu radarowi w zalewie naprawdę mistrzowskich płyt z datą wydania wskazującą na rocznik 1995. Niestety ogrom konkurencji połączony z brakiem należytej promocji sprawiły, że premierę materiału przespało wiele osób i do dzisiaj łatwo go przeoczyć nadrabiając muzyczne zaległości. Niezależnie od tego, jest to pozycja obowiązkowa na półce każdego fana rapu z zachodniego wybrzeża, bo przed wydanie "Take A RIde" Jayo umieścił Daygo na mapie liczących się ośrodków hip-hopowych i mam nadzieję, że doczekamy się kiedyś reedycji tego albumu z prawdziwego zdarzenia, na której w formie bonusu Bullet dorzuci także "Zoom Zooms And Wam Wam", "Livin’ Foe Them 4 Thangz", "Piss On Your Tombstone" oraz oryginalną wersję "Imma Keep Bangin'" w należytej jakości. Loco!

Wspierana promocyjnie singlem z tytułowego kawałka, płyta wydana w dużej wytwórni miała w założeniu być przeznaczona głównie dla mainstreamowego odbiorcy. Stąd pojawienie się w głównym utworze ksywek wielkiego formatu jak DMX i Method Man, którzy w tamtym okresie rozdawali karty, jeśli chodzi o popularność i sprzedaż (szczególnie pierwszy z nich). Produkcją numeru dla przeciwwagi East Coastowej prezencji zajął się DJ Silk (odpowiadający za lwią część bitów na samym albumie), który zadbał o to, aby zachować odpowiedni West Coast feel kawałka, samplując klasyczne "More Bounce To The Ounce", wykonane przez ikony funku – ekipę Zapp. "Whatcha Gonna Do?" cieszyło się na tyle sporym sukcesem komercyjnym, że track dotarł do 45 miejsca listy Billboard R&B/Hip-Hop Airplay, a następnie został uwzględniony obok nagrań innych znanych artystów (Jay-Z, Faith Evans, Babyface czy Erykah Badu) na soundtracku do komedii romantycznej "Hav Plenty".

Dodatkowo – co do dnia dzisiejszego jest rzadkim zabiegiem, na płycie ukazał się też oficjalny remix utworu (przeważnie wędrują one na wersję fizyczną singla) z gościnnym udziałem Redmana oraz członków Westside Connection: Mack 10 i WC. Nowa odsłona kawałka wyszła ponownie spod ręki producenta oryginału i trzeba przyznać, że Funk Doctor skradł tutaj show, zjadając ten utwór swoją zwrotką.

"Whatcha Gonna Do?" do dziś jest pewnie najbardziej rozpoznawalnym nagraniem w dorobku Jayo Felony w oczach przeciętnego słuchacza i patrząc z perspektywy czasu, można mieć jedynie pretensje do władz Def Jam Records, że nie zainwestowali oni odpowiednio dużo czasu i pieniędzy ani w promocję samego materiału, ani dalszy rozwój kariery Bullet Loco. W efekcie czego kolejny LP artysty – zapowiadane na końcówkę 2000 roku "Hotter Than Fish Grease" nigdy się nie okazało, a on sam opuścił finalnie label w niesławie, podążając śladami innych Kalifornijskich mc’s, jak chociażby Warren G, których potencjału wytwórnia również nie potrafiła nigdy w pełnym stopniu wykorzystać… szkoda.

Pomysł był dobry, na papierze wszystko wyglądało w porządku a i sama koncepcja była dosyć nowatorska, jak na tamte czasy. Czego zatem zabrakło, że dziś o płycie "Criminal Activity" nie rozpisujemy się kategoriami klasyka, a pozycji która mogła umknąć uwadze nawet dobrze zorientowanemu w dyskografii West Coastu słuchaczowi?

Ciężko wskazać jednoznaczną przyczynę, efekt końcowy jest wypadkową wielu elementów które po drodze nie zagrały. Oczekiwania były spore od pierwszego newsa, a przyjęta w poprzedniej dekadzie formuła wydawać by się mogło, nigdy się nie wyczerpie. Bierzesz trójkę prawdopodobnie najtwardszych raperów zachodniego wybrzeża lat 90-tych – każdą z uznanym już solowym dorobkiem (wszak Spice 1 miał do tego momentu kilka złotych płyt na koncie, a Celly Cel i Jayo Felony przynajmniej po jednym 'critically acclaimed' albumie za pasem) i zamykasz razem w studiu, by nagrali wspólnie kilkanaście numerów, angażując jednocześnie uznanych producentów jak G-Man Stan, spod ręki którego niejeden hit już wyszedł, by zadbali o odpowiednią oprawę muzyczną i dorzucasz kilka gościnnych występów od uznanych graczy na terenie Kalifornii (Yukmouth, Tray Deee) i nie tylko (Bun B). Całość zamykasz na selekcji finalnych 13-15 najlepszych utworów i rzucasz płytę-matkę do największych wytwórni, czekając która z nich zaproponuje najgrubszy czek za wydanie krążka pod swoim szyldem. Right?

Wrong. Nic z tych rzeczy nie miało finalnie miejsca. Raz że LP wypuszczono na rynek w sierpniu 2001 roku, tuż przed wydarzeniami 9/11, a to – mówiąc delikatnie, nie był dobry czas wydawniczo dla nikogo. Tym bardziej dla nurtu West Coast Gangsta Rap i płyty, której pełen przemocy lyrical content mógłby być (i pewnie w wielu przypadkach był) tłem niejednego drive-by. Dwa, ciężar producenta wykonawczego wziął na swoje barki Celly Cel i niestety jako 'Executive Producer' poległ w nowej roli na całego, nie potrafiąc wydobyć ułamka potencjału marketingowego grupy, która była reklamowana jako najlepsza od czasów uformowania się ekip N.W.A. i Geto Boys. Trzy – nawet pomimo tego, że album koniec końców wychodził niezależnie rękoma należącego do Celly Cela labelu Realside Records, nie uniknął kontrowersji i prawnych zawirowań. Wystarczy zerknąć na okładkę wydawnictwa i brakującą tam facjatę trzeciego z oficjalnych członków grupy, by jeszcze przed odsłuchem zauważyć że coś jest nie tak. W wyniku konfliktu interesów kilku wytwórni, rola Jayo Felony została więc na papierze zredukowana do pozycji gościa – pomimo tego, że słyszymy jego głos na 7 z 11 dostępnych na albumie utworów!

A muzyka? Jak zwykle broni się sama, choć trzeba przyznać że mogło z tego wyjść dużo mocniejsze collabo, patrząc przez pryzmat skillsów całej trójki. Brakuje  trochę płynności w przejściach pomiędzy numerami, słuchając albumu ma się wrażenie że powstawał on jakby etapami, przez co całość sekwencyjnie leży i brzmi bardziej jak niedopracowany zlepek kawałków. Pod kątem lirycznym jednak nie zawodzi, dostarczając to czego każdy mógł się spodziewać – czysty West Coast gangsta shit: ostre wersy i charakterystyczny dla całego tria wordplay, chociaż miejscami brakuje w tej wspólnej nawijce chemii. Każdy, kto zna jednak solowe dokonania tych trzech dżentelmenów wie, że Spice 1, Celly Cel i Jayo Felony rzadko kładą na bit kiepskie 16-tki, choć trzeba przyznać że z niektórych numerów zawartych na "Criminal Activity" bije momentami przeciętnością w kwestii liryki. Niekiedy rekompensuje to jednak solidne wsparcie gości, którzy nie zawodzą w swojej misji i potrafią dolać trochę ognia tam, gdzie bijący z płyty żar wydaje się ustawać. Całość, jak wspominałem, jest produkcyjnie obsługiwana przez duet G-Man Stan & Doyle, serwujący nam mieszankę piszczałek, mocnych bębnów i drżących basów, połączoną miejscami samplem z innych klasycznych nagrań westu ("Ambitionz Az A Rydah" ‘Paca, czy "187 Proof" Fetty Chico). Stanowi przez to bardzo fajny miks charakterystycznego dla Bay Area brzmienia Mobb z dodaną szczyptą starego i nowego G-Funku tu i tam, co wystarczy, by wyposażyć album w odpowiedni groove. Naprawdę wielka szkoda, że nad krążkiem nie spędzono większej ilości czasu, bo wrzucając na odsłuch takie numery jak rozkminkowe i pięknie płynące "Reminisce" oraz "My Life", oparte o klawisze "Puttin' In Work", "What They Hittin' Fo?", które buja jak podwózka dobrą Impalą, słychać że końcowa wydajność tego projektu mogła być zgoła odmienna.

Koniec końców, otrzymaliśmy jednak dość krótki krążek (gra ledwie 45 minut) z tak naprawdę 10-cioma nowymi numerami, nie licząc wstępu i kawałka "Boss Up", który wcześniej Black Bossalini umieścił na trackliście kompilacji "The Playa Rich Project". Dodając do tego legislacyjny chaos, związany ze statusem Bullet Loco jako oficjalnego członka grupy, oraz brak marketingowego zaplecza któregoś z majorsów, wydaje się zrozumiałe dlaczego album "Criminal Activity" mógł zostać przeoczony przez niejednego fana talentu każdego z uczestników tego projektu, a aspirujące do miana supergrupy trio Criminalz nigdy nie doświadczyło nawet ułamka sukcesu, którym mogli pochwalić się N.W.A. czy Geto Boys. Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, płyta komercyjnie poradziła sobie jednak zaskakująco dobrze, lądując na 57 miejscu listy Billboard Top R&B/Hip-Hop Albums i dochodząc do 26 pozycji zestawienia Billboard Independent Albums.

Szkoda, że sprawy wydawniczo nie potoczyły się jednak inaczej i drugi album "Criminal Intent" (w okrojonym składzie Spice 1 & Jayo Felony) podzielił w 2007 roku niejako los prekursora, wyciekając do sieci przed premierą, co sprawiło że nigdy oficjalnie się nie ukazał… sami zainteresowani wyrażają co jakiś czas w wywiadach chęć nagrania trzeciej odsłony Criminalz, ale minie jeszcze pewnie przynajmniej kilka lat nim ujrzy ona światło dzienne. "Criminal Activity" warto jednak sprawdzić choćby dla tych kilku świetnych kawałków, które wymieniłem, a po przesłuchaniu całości zapewne dojdzie do Was taka sama refleksja, jaka pojawia się u mnie za każdym razem gdy odpalam ten materiał… what if? What if things were different? Szkoda, że nigdy nie poznamy odpowiedzi na to pytanie.

Piękna, laidbackowa produkcja z piszczałami od Prodagee Productions, zgrabnie wykorzystująca dorobek George'a Clintona i P-Funk All Stars w postaci sampla z utworu "T.A.P.O.A.F.O.M. (Fly Away)", po który niecały rok później sięgnie również Big Myke przy okazji pracy nad własnym kawałkiem "All Uv It" na poczet ścieżki dźwiękowej do filmu "Sunset Park". Pierwsze skrzypce w tym numerze gra jednak Bullet Loco, który pokazując pełnię swoich lirycznych możliwości, gniecie świetny bit jeszcze lepszą warstwą liryczną.

"The Loc Is On His Own" to utwór kompletny, mający w sobie wszystko, co powinno cechować ponadczasowe nagranie - unikalny koncept, świetną treść, mistrzowskie wykonanie i ładne opakowanie w postaci obrazka, który wizualizuje nam całość zdarzeń w tekście. Sam zainteresowany tak po latach wspominał proces twórczy nad tym kawałkiem:

Chciałem nagrać numer dla ludzi, którzy przebywają z dala od domu. Nie koniecznie w więzieniu. bo możesz być gdziekolwiek - np. w collage'u... Jesteś z dala od swoich bliskich, którzy sponsorują Twój pobyt, a Ty nie możesz nawet zadzwonić do nich tak często jakbyś chciał. Każdy kto kiedykolwiek przeżył dłuższą rozłąkę z życzliwymi mu osobami, może utożsamić się z tym kawałkiem. Szczególnie będąc osadzonym, bo to już w ogóle pokręcona sytuacja... osoby z zewnątrz nie zdają sobie sprawy, na jak absurdalnie wysokim poziomie są połączenia z zakładu, ale tak ten system jest skonstruowany. Dlatego chciałem, by ludzie poczuli to uczucie odseparowania i towarzyszące temu emocje kiedy nagrywałem ten track... To wciąż jeden z moich ulubionych utwórów w karierze."

Singiel swoją kreatywnością nadal bije na głowę większość wypuszczanych obecnie rzeczy, choć ciężko uwierzyć że od momentu jego powstania minęło już ćwierć wieku. Jeśli zatem dopiero zaczynasz swoją przygodę z rapem Jayo Felony - "The Loc Is On His Own" będzie dla Ciebie idealnym otwarciem i ciężko wyobrazić sobie lepszy start w poznawaniu dyskografii jakiegokolwiek artysty.

Maxi-singiel, na którym pojawia się także utwór "Piss On Your TOmbstone", zostaje wyprodukowany własnym sumptem i wydany niezależnie pod szyldem Locco Records, które z czasem przekształci się we własne wydawnictwo Locco Entertainment. Sam kawałek w kwestii muzycznej brzmi jeszcze surowo, ale wokalnie słyszymy już tutaj pierwsze przebłyski talentu, którym niewątpliwie 23-letni wówczas James Savage już dysponował. Wyraziste flow oraz niekonwencjonalny styl delivery, polegający na celowym przyśpieszeniu i spowolnieniu tempa wypluwanych z siebie wersów, który z czasem stanie się cechą charakterystyczną jego nawijki.

Z perspektywy czasu, "Livin' Foe Dem 4 Thangz" można traktować jako przedsmak nadchodzących wydarzeń w życiu muzyka. Kawałek zapisze się bowiem jako pierwszy jasny punkt na mapie dokonań reprezentanta Daygo, pokazując drzemiący w nim potencjał jako rapera oraz autora tekstów, którego od podboju mainstreamu dzielą tylko dwie rzeczy: dostęp do porządnego studia, oraz brak mentora który poprowadziłby go przez jasne i ciemne strony rap biznesu. Tym kimś niecały rok później okaże się Jam Master Jay, przygarniając młodego JayO pod swoje skrzydła i pomagając zrealizować profesjonalnie brzmiący materiał, którym będzie debiutancki klasyk "Take A Ride".

Zapraszam do sprawdzenia singla: