Niewykluczone, że niektórzy słuchacze mogli mieć pewne wątpliwości, czy styl Łony i Webbera nie jest może nieco zbyt archaiczny, jak na czasy, w których króluje moda na newschool i hashtagi w co drugim wersie. Już w otwierającym płytę „Hałas!” Łona odnosi się to tej kwestii z typową dla siebie ironią: „I tak się powoli tobie tu sączy kwas / Czy nie za dużo lat dziewięćdziesiątych w nas / I dręczy cię zadra, czy dwutysięcznych nie nadmiar / I co my komu chcemy czym udowadniać”. Ten komiczny na pierwszy rzut oka numer okazuje się także komentarzem rapera na temat co raz mocniej dającego się we znaki upływu lat: „Jeszcze drżą szyby w oknach /Ale te japy już wiedzą, że darcie japy długo nie potrwa”. Tego rodzaju zamiłowanie do zawierania głębszych treści w pozornie prostych tematach jest zresztą jedną z cech charakterystycznych tekstów Łony. Na "Nawiasem Mówiąc" raper uwypukla tę umiejętność chyba najlepiej w całej swojej dotychczasowej twórczości.

Posłuchajcie chociażby „Woodstock ‘89”, w którym historia o dwóch młodzieńcach biorących udział w festiwalu przechodzi w filozoficzne rozważania na temat ludzkiej egzystencji. Z kolei w „Co Tak Wyje?” rapera używa metafory jazdy pociągiem i podziału na klasy, aby zwrócić uwagę na brak empatii polskiego społeczeństwa wobec problemów niezwiązanych z własnym podwórkiem. W „Zrozumiem, Człowieku” słuchanie bitów za pomocą wazonu staje się dla Łony punktem wyjścia do tematu ludzkich przyzwyczajeń i dziwactw, z którymi nie należy walczyć, lecz po prostu zaakceptować. W końcu, jednym z moich faworytów jest bardzo nietypowy love song „Doklej Plakat”, w którym opis romantycznej gry spojrzeń między plakatowymi wersjami Witolda Gombrowicza i Azealii Banks zdaje się służyć za komentarz rapera o relacjach między kulturą niską i wysoką. Jeśli to, o czym tutaj piszę wydaję się dla Was co najmniej abstrakcyjne, to zachęcam do przesłuchania całej płyty. Uwierzcie, że to wszystko ma sens, a każde słowo klei się ze sobą tworząc znaczenie i TREŚĆ, której tak często w polskim rapie brakuje.

Oczywiście, zachwyty nad bystrymi metaforami i zmysłem obserwatorskim Łony są jak najbardziej naturalne. Jednakże, nie można zapominać Webberze, który mimo że trochę w cieniu rapera, to z pewnością nie jest mniej od niego ważny. Nie spodziewajcie się na "Nawiasem Mówiąc" rewolucji, gdyż producent kontynuuje tu brzmienie, które zaczął już na "Cztery i pół". Mamy tu zatem zgrabne połączenie klasycznej, inspirowanej twórczością Q-Tipa i J Dilli produkcji z masą elektronicznych wstawek i smaczków, które sprawiają, że te z pozoru minimalistyczne, oszczędne aranżacje stają się nieoczywiste i w gruncie rzeczy bardziej złożone niż mogłoby się wydawać. W rezultacie obok bujającego „Gdzie Tak Pięknie” i stukoczącego „Co Tak Wyje?” znajdziemy dynamiczne „Woodstock ‘89” oraz „Fśśt”, a także miękkie i przestrzenne „Doklej Plakat”.

Biorąc pod uwagę te wszystkie czynniki wychodzi na to, że "Nawiasem Mówiąc" to płyta niemal bezbłędna. Niemal, bo jednak jest tu kilka numerów, które wydają się odstawiać od reszty, czy to pod względem brzmienia, czy trochę gorzej napisanego tekstu („Znowu Nic”, „Sprawy Wewnętrzne”). Nie jestem pewien, czy album ten przebił rewelacyjne "Cztery i pół", ale czy jest to tak naprawdę istotne? Najważniejsze, że Łona i Webber dodali do swojej dyskografii kolejną piekielnie mocną pozycję, a takie utwory jak „Gdzie Tak Pięknie?”, „Błąd” oraz „Doklej Plakat” to bez wątpienia jedne z najlepszych kompozycji w twórczości duetu. 5/6.

Autor prowadzi bloga https://pogadajmyomuzyce.blogspot.com/