Pełna tracklista:

1. Lost In Space / Great Scott / 22-26

2. Innerstellar Love

3. I Love Louis Cole f. Louis Cole

4. Black Qualls f. Steve Lacy, Steve Arrington & Childish Gambino

5. Miguel’s Happy Dance

6. How Sway

7. Funny Thing

8. Overseas f. Zack Fox

9. Dragonball Durag

10. How I Feel

11. King Of The Hill

12. Unrequited Love

13. Fair Chance f. Ty Dolla $ign & Lil B

14. Existential Dead

15. It Is What It Is

Ich dwie pierwsze płyty, czyli "BBNG" i "BBNG2", zawierały przede wszystkim jazzowe interpretacje znanych utworów - od Nasa, Slum Village czy Kanye Westa, aż po Odd Future, Flying Lotusa oraz Jamesa Blake'a. Mimo że ich trzeci album skomponowany był już z całkowicie autorskiego materiału, to wydaje się, że dopiero tegoroczne wydawnictwo stanowi dla nich prawdziwy sprawdzian własnych możliwości. Nie tylko ze względu na stale rosnące oczekiwania słuchaczy oraz krytyków, ale również z uwagi na fakt, że "IV" jest pierwszą płytą w dyskografii zespołu, na której udzielili się inni wokaliści i muzycy. Lista gości nie jest może zbyt długa, ale z pewnością różnorodna - w tworzeniu albumu pomogli Sam T. Herring, Colin Stetson, Kaytranada, a także Mick Jenkins oraz Charlotte Day Wilson. Warto też zwrócić uwagę, że przy okazji nagrywania  tego materiału do zespołu oficjalnie dołączył ich stały współpracownik Leland Whitty, którego partie saksofonu nadają brzmieniu BBNG dodatkowej dynamiki i polotu.

Co najbardziej mnie urzekło w twórczości Kanadyjczyków to przede wszystkim wspomniana już kreatywność oraz niesamowicie świeże podejście do jazzowej stylistyki. Na "IV" cechy te nadal znajdują swe odzwierciedlenie, a być może są nawet jeszcze wyrazistsze niż dotychczas. Słychać to już w dwóch pierwszych "And That, Too" oraz "Speaking Gently", które imponują przestrzennością, a także klimatycznym, stopniowym budowaniem napięcia i nawarstwianiem kolejnych dźwięków. Dodatkowego kolorytu nadają elektroniczne "Lavender" z Kaytranadą  oraz "Hyssop of Love", które jest chyba najlepszą jazz-rapową kolaboracją, jaką słyszałem w tym roku. Swoją drogą, poziom chemii występujący w drugim z tych utworów pomiędzy BBNG, a Mickiem Jenkinsem sprawia, że aż chciałoby się usłyszeć owoc ich współpracy w postaci jakiegoś dłuższego projektu.

Jedną z rzeczy, która najbardziej odróżnia "IV" od wcześniejszych projektów zespołu jest to, że na ich poprzednich płytach zdecydowanie więcej było improwizacji, która sprawiała, że kompozycje tam zawarte były dynamiczniejsze i bardziej nieprzewidywalne. Nie oznacza to jednak, iż nowy album Kanadyjczyków pozbawiony jest spontaniczności. Aby przekonać się o niesłuszności tego twierdzenia wystarczy posłuchać numeru tytułowego, czy nagranego wspólnie z Colinem Stetsonem "Confessions Pt II". Jednymi z najmocniejszych momentów są także zmysłowe "Time Moves Slow" z Samem T. Herringiem oraz "In Your Eyes" z Charlotte Day Wilson, czyli numery nawiązujące klimatem do starych soulowych piosenek sprzed kilku dekad.

Pomimo, że nowy album różni się zdecydowanie od wcześniejszych projektów grupy, to jednak nie mogę oprzeć się wrażeniu, że jest on naturalną kontynuacją tamtego brzmienia i kolejnym krokiem w stronę realizacji obranej przed kilkoma laty wizji. Dla mnie to jedna z najlepszych premier tego roku i świetny dowód na to, że jazz niekoniecznie jest skierowany tylko do zgredów i krytyków muzycznych, ale ma też sporo do zaoferowaniu młodszym słuchaczom. 5+/6

Autor prowadzi bloga https://pogadajmyomuzyce.blogspot.com/

I w rzeczy samej - warstwa muzyczna albumu stoi na wysokim poziomie. Z każdej sekundy "Sour Soul" sączy się niebywale klimatyczny jazz, w porównaniu do albumów Panów Niedobrych - bardziej surowy, mniej eksperymentalny - niemniej znakomity. Hipnotyczne kompozycje mocnych rytmów perkusji, gitarowych riffów, delikatnych smyczków i klawiszy co rusz rzucają słuchacza w różne muzyczne światy - od acid jazzu, poprzez korzenny, klasyczny hip-hop ("Mind Playing Tricks""), na wyśmienitych throwbackach do soulu i funku lat 70  skończywszy... Moim osobistym Trackiem Nr 1 jest "Gunshowers" - kombinacja subtelnych muśnięć strun z niespiesznym rytmem perkusji. Świetny jest też funkujący "Ray Gun", niemalże żywcem wyjęty z jakiegoś zaginionego klejnotu kina blaxploitation.... Ta nagła, zniewalająca zmiana beatu w drugiej minucie to zdecydowanie najjaśniejszy punkt całego projektu.

Z ogromnym bólem donoszę jednak, że Ghost - druga "połowa" teamu - nie podołał zadaniu. Problem nr 1: rapuje tylko na dziewięciu z dwunastu tracków (pozostałe to instrumentalne kompozycje) - przez co "Sour Soul" nie brzmi w ogóle jak pełnoprawna kolaboracja - bardziej jako zapis jednej, niedbałej (przynajmniej ze strony Tony'ego) sesji nagraniowej z doklejonymi zwrotkami kilku gości. Zwrotkami, dodajmy - o wiele lepszymi od tych gospodarza, co prowadzi do problemu nr. 2: wersy Ghostface'a nie wyróżniają się niczym, rzekłbym więcej - są sztampowe i po prostu... nudne. Zwykłe, standardowe dla Ghosta bragga, niekiedy upstrzone dziwacznymi teoriami spiskowymi (track tytułowy), trochę porad o tym, jak być dealerem ("Street Knowledge")... Apogeum cienizny to "Tone's Rap", gdzie Ghost wciela się w rolę nie przebierajacego w słowach (them fuckin' hoes is killin' me!) alfonsa. Track nie wyróżnia się niczym spośród setek innych ostrych rapsów o seksie i traktowaniu kobiet jak szmaty, dodatkowo Ghost brzmi na nim płaczliwie i nieznośnie. Pod koniec jednak jest trochę lepiej, za sprawą garści życiowych porad w "Food" - ale i tak nie jest to nic interesującego....

(Swoją drogą, czegoś tu nie jarzę. Na klasycznym "Guillotine (Swordz)" Ghost rapuje o "gorillas injected with strength for 80 midgets", tutaj zaś grozi, że "with the strength of 10 midgets I'mma murder you son!" Co ten Toney ma z tymi karłami?!)

Wracając do gości. Przykro słuchać, jak Wally Champ pozostawiany jest w tyle za zaproszonymi MC's... Smutne to, ale prawdziwe. Szalony Danny Brown bryluje na "Six Degrees", częstując nas zabawnymi linijkami w stylu Blocking the flat screen while I'm watching "Juice"/Move your big ass head, my favorite part's on/Q and the DJ battle, move or I scratch you... Elzhi absolutnie niszczy na "Gunshowers", bawiąc się rymami tak, że głowa mała. Chicagowski MC Tree, obdarzony charakterystycznym, ochrypłym głosem, na "Street Knowledge" zapodaje - o zgrozo - ciekawszą tekstowo zwrotkę niż Ghost... Jedynie MF Doom dostosowuje się do poziomu gospodarza, dając zupełnie nieinteresującą "szesnastkę" (co bardzo źle rokuje zapowiadanemu od dawna projektowi DOOMStarks...)

Reasumując... "Sour Soul" mnie rozczarowało.Spodziewałem się czegoś naprawdę kozackiego, na miarę "Twelve Reasons" - a dostałem tak naprawdę EPkę, co prawda znakomicie wyprodukowaną, wybitnie klimatyczną - ale w kwestii lirycznej pozostawiającą wiele do życzenia. Może jednak trzaskanie albumu za albumem nie jest takim dobrym pomysłem, co, Ghost? Prawdziwymi bohaterami tego projektu są panowie Niedobrzy, umiejętnie łączący światy jazzu i hip-hopu ze znakomitymi,rezultatami. Wydałbym grube pęki baksów na ich album producencki - tym bardziej, że panowie coraz częściej współpracują z utalentowanymi MC's (świetnie dogadują się na przykład z ekipą Odd Future - na 'Doris" Earla Sweatshirta można znaleźc ich kompozycję "Hoarse"), plus mają nosa do doboru gości, vide Danny, Elzhi i Tree na "Sour Soul"... Więc, kto wie? Być może doczekamy się owej Niedobrej bonanzy. Na razie jednak mamy "Kwaśną Duszę", której wystawiam notę trzy na sześć. 

                                                     [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20824","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                                     [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20825","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Sour Soul" to wyjątkowy album w karierze Ghostface'a. Jest to jego pierwsze wydawnictwo oparte w stu procentach o żywe instrumenty. Za całą muzykę na płycie odpowiedzialne są chłopaki z BADBADNOTGOOD, którzy mają już na koncie współpracę z takimi MC's jak Tyler The Creator, Earl Sweatshirt, Black Milk, Kool G Rap, Danny Brown, a nawet Wu-Tang Clanem. Trzeba przy tym jasno powiedzieć, BBNG to równorzędny partner w tym wydawnictwie. Niech świadczy o tym fakt, że opróćz rapowanych utworów, na "Sour Soul" znalazły się też instrumentalne przerywniki w całości skomponowane przez kanadyjskich jazzmanów. Muszę przy tym dodać, że BADBADNOTGOOD dali Face'owi na "Sour Soul" muzykę diametralnie różniącą się od tego co mogliśmy usłyszeć na "III". Świadczy to o ich niezaprzeczalnym talencie i godnej uznania wszechstronności.

Oczywiście cała trójka nie gra na wszystkich instrumentach, więc niekiedy posiłkują się muzykami z zewnątrz. Nie wychodzi to jednak w żadnym wypadku produkcji na złe, bo kompozycje są dzięki temu bardziej bogate brzmieniowo i ciekawsze. Dryfują one w strony typowe dla ostatnich produkcji GFK'a. Muzyka stanowi hołd dla soundtracków z filmów szpiegowskich lat 60 i 70-tych. Dzięki odrzuceniu sampli na rzecz żywego grania, aranżacje są przestrzenne i bardzo "filmowe". Mogę z ręką na sercu powiedzieć, że jest to jedna z lepiej wyprodukowanych płyt Tony'ego Starksa w calej jego karierze.

Jak prezentuje się natomiast sam Ghostface? Jak zawsze pierwszoligowo. Tym razem zrezygnował z tworzenia konceptu płyty jako jednej historii. To z czego jest znany, czyli storytellingi, wciąż są plastyczne, a gry słowne i porównania wciąż sprawiają, że chylisz czoła przed zasobem jego słownictwa i co rusz posiłkujesz się rapgeniusem. Słyszałem opinie, że GFK na tej płycie nudzi, ale to nieprawda. Świetnie odnajduje się na aranżacjach, idealnie wpasowując swoje flow i emocje w klimat utworu. Najbardziej z tego krążka podobają mi się singlowe "Ray Gun" z MF Doomem i zamykające całość "Food". Ten pierwszy to kawałek, dobrze ukazujący chemię między MF Doomem (który mówiąc szczerze pokazał się z lepszej strony niż gospodarz w tym tracku), a Ghostem i zwiększający przy tym apetyt na ich wspólną płytę, która podobno ma trafić na półki sklepowe jeszcze w tym roku. Pożyjemy, zobaczymy. Klimatycznie przypomina mi weselsze utwory z "Madvillainy" lub "Mouse and the Mask" nagrane z Danger Mousem. "Food" to refleksyjny kawałek odwołujący się miejscami do swojej i Wu-Tangowej spuścizny. Daje nam tu naprawdę mocne wersy, jak:

Money is the root to all evil, that cash rule
Will have you out there looking like a damn fool
That's the devil's bait, the all mighty dollar tree

Pokazują one, że Ghostface Killah wciąż jest jednym z najlepszych raperów w branży i nadal ma coś do powiedzenia.

Czas na werdykt. "Sour Soul" to naprawdę rewelacyjny materiał. Ze względu na wykorzystanie instrumentów i talentu chłopaków z BADBADNOTGOOD, krążek prezentuje się dużo ciekawiej niż "36 Seasons". Ode mnie 5 z minusem. Na koniec dodam: czekam na "Sour Soul II" i mam nadzieję, że BBNG i GFK wpadną na pomysł kontynuacji, bo chemia między nimi jest wielka. Może nawet wspólna płyta z Metal Face Doomem oparta o muzykę zespołu z Kanady? Ja jestem za.