Jak pisaliśmy w relacjach z Cali Trippin - w jednym z tamtejszych klubów wpadliśmy na legendarnego basistę, Colina Wolfe'a, który w swojej karierze pracował z Madonną, Michaelem Jacksonem, N.W.A. czy Too $hortem... to także on był przy "The Chronic" prawą ręką Dre, odpowiadając za sekcje basu (które przecież w głównej mierze niosły ten krążek), perkusje, klawisze oraz podsuwając kierunek, w którym poszedł debiut Andre Younga. Postanowiliśmy zdzwonić się więc z Colinem poprzez videokonferencję na Messengerze i porozmawiać o tym jak wspomina prace nad albumem, który 25 lat temu wywrócił hip-hop do góry nogami...

Jakie znaczenie dla rapu miała premiera "The Chronic"? Czy Colin, Dre i reszta podejrzewali, że szykują coś aż tak ważnego? W którym momencie zauważyli i poczuli pełen potencjał tego projektu? Jakie były najbardziej pamiętne sesje nagraniowe? Ile utworów powstało w trakcie prac nad "The Chronic"? Dlaczego finalnie na płycie nie znalazło się "Deep Cover"? Co album znaczył wtedy a co znaczy dziś? O tych i innych kwestiach w naszym interkontynentalnym wywiadzie z "szarą eminencją" debiutu Dre!

Rozmawiali: Mateusz Natali, Marcin Natali
Pomoc z pytaniami: Paweł Miedzielec, Bartek Klimek
Montaż: Mateusz Natali

Mowa o numerze "O.G. 2 B.G." poszukiwanym od lat przez najbardziej hardkorowych kolekcjonerów (do których sam się zaliczam). Sympatycy kojarzą zapewne kawałek o tym samym tytule, który znalazł się na wydanej przez Death Row pod koniec XX wieku składance "Chronic 2000: Still Smokin" w składzie Soopafly i Tha Dogg Pound. Utwór powstał na bazie oryginalnej wersji kawałka nagranego lata wcześniej przy okazji prac nad solowym debiutem Dr. Dre, który rozkręcił markę Death Row na dobre.

Słuchając dziś pierwowzoru w uszy od razu rzuca się surowość samego numeru - faktycznie powstał on w początkowej fazie produkcji płyty, stąd też brak g-funkowych elementów które później doszły do głosu. Zarówno bit jak i tekst podchodzą bardziej klimatem pod twórczość N.W.A., czy nawet Ghetto Boys którzy w tamtym okresie współpracowali z Dre. Jest to więc ciekawa okazja do obserwacji w jakim stylu zaczęły powstawać numery na poczet jednego z najlepszych krążków w historii a jakie finalnie trafiły na tracklistę tego klasyka... miejmy nadzieję, że to nie koniec prezentów ze skarbca Death Row i w tym roku będzie nam dane usłyszeć kolejne smaczki z początków g-funk ery.

W wywiadzie dla XXL jeden z głównych producentów na tej płycie, od dawna trzymający się z YG - DJ Mustard podzielił się swoją refleksją na temat "My Krazy Life" i porównał ją do jednego z największych klasyków zachodniego wybrzeża...

"To było jak współpracowanie z ziomkiem, bratem lub kimkolwiek w ten deseń. Po prostu się dobrze bawiliśmy. Jeśli współpracujesz ze swoim kumplem, sytuacja wygląda zupełnie inaczej niż przy robieniu czegoś z kimś obcym. Wtedy najprawdopodobniej nie mógłbym powiedzieć mu "Ej, to brzmi strasznie". Jeśli jednak jest to znajomy, to możesz powiedzieć: "To jest słabe, co Ty wyrabiasz?".  (...) Jesteśmy jak rodzina. Czuję, że zrobiliśmy klasyczny album. Jak "The Chronic", serio. To jak teraźniejszy "The Chronic", rozumiesz? Jakby Snoop i Dre wrócili"

Jak sądzicie, "My Krazy Life" będzie za kilka lat uznawany za jeden z klasyków rapu?