Płytę zaczyna się dość mocnym skitem, kiedy to matka rapera, ostrzega go, że skończy w więzieniu jak jego ojciec. Z każdą minutą albumu przekonujemy się, że rzeczywiście są powody ku tym ostrzeżeniom. W utworach przechodzimy przez różnorakie historie z życia Young Gangsty - rabunki, przynależność do gangu, pobyt w więzieniu, kobiety, picie i palenie oraz dragi. Tematycznie - nic nowego. Ale nawet jeśli historie tego typu słyszeliśmy już nie raz, to sposób podania ich słuchaczowi z pewnością nie spowoduje u nas odczucia powtarzalności. Wszystko nawinięte jest ciekawie i wciągająco - już od pierwszych wersów w "BPT", chce się wiedzieć co będzie dalej – jak również w następnych kawałkach. Lirycznie raper nie odbiega od graczy ze znacznie większą ilością płyt na koncie i trzyma poziom przez cały krążek. Uwagę zwraca również jak YG bawi się słowem. W kilku utworach, wyrazy rozpoczynające się literą C, raper przekształca, podmieniając początkową literę na B ("I'm just bicken back being bool"; "Smoking on a bigarette, eating a bowl of bereal/Niggas on the block selling O's like Cheerios"; czy Bompton). Raper pokazuje w ten sposób swoją przynależność do gangu Bloods, którego przeciwnikami są ludzie z Crips (stąd też 'C' staje się „literą zakazaną”, tak jak w ksywce dobrze znanego DJ-a Quika). Zamiana słowa nie występuje zbyt często, i nie jest bezpodstawna, zatem jej obecność z pewnością możemy uznać na plus.

U młodego rapera (90') z pewnością możemy usłyszeć ogromną inspiracje starą szkołą - m.in. 2 Pac'iem, Snoop Dogg’iem, czy Dr. Dre. W utworach znajdziemy pełno follow up'ów, do ich utworów ("I brought back this West Coast shit/And this the mothafuckin' thanks I get?"; "But now Im rollin' on dubs/How you feelin', whoopty whoop, nigga what?"), a numer "Sorry Momma" to jak osobiste "Dear Mama" od YG. Jeśli chodzi o gościnne zwrotki - jest również dobrze! Pojawiają sie m.in. Kendrick Lamar, Drake, Young Jeezy, Schoolboy Q, czy Ty Dolla Sign). Na albumie goście zaznaczają swoją obecność w sposób wyraźny, ale nie sądzę żeby przyćmiewali gospodarza. Debiutant YG utrzymał prowadzenie, co wśród takiej plejady gwiazd na featuringach możemy uznać za wyczyn.

Gratulacje za warstwę muzyczną należą się z pewnością dla DJ Mustarda. To właśnie on wyprodukował największe bangery z całego krążka ("'My Nigga", "Who Do You Love?", "I Just Wanna Party"...). Mimo tego, że jest producentem większości utworów na płycie to ich brzmienie ciągle jest odmienne i świeże. Kawał dobrej roboty.

Patrząc na treść utworów oraz opowiedziane historie przez młodego reprezentanta Compton, mogę potwierdzić, że tytuł płyty z pewnością został trafnie dobrany. Raper wychowany na zachodnim wybrzeżu, swoimi tekstami jasno daje do zrozumienia skąd pochodzi i jak żyje, nie tracąc przy tym autentyczności. Konwencja płyty nie jest tu dla nikogo nowością - nie jeden raz słuchaliśmy tracków o miejscu pochodzenia, kobiecie, matce, czy konfliktach z prawem. Ale czy to nie to lubimy najbardziej, zwłaszcza kiedy zaserwowane jest nam w naprawdę dobrej formie? Z czystym sumieniem 4+.

Premiera "My Krazy Life" już w najbliższy wtorek, a na ostatniej prostej do Sieci trafił numer YG z Kendrickiem Lamarem. Czy kontynuuje tendencję baardzo udanych singli?

Jak najbardziej, po raz kolejny dostajemy kalifornijską esencję a ja jestem w pozytywnym szoku, że tak brzmiące rzeczy nadal są w stanie zdobywać mainstreamowy zasięg. Westcoastowa petarda przyprawiona soczystymi piszczałami i konkretnymi zwrotkami. Moc.

Przede wszystkim hitowe "My Nigga" (85 milionów odsłon w YT!), a także "Left, Right" i "Who Do You Love" uczyniły z jego debiutanckiego albumu jedną z bardziej wyczekiwanych tegorocznych pozycji, sam YG w wywiadach opowiadał o tym, że nagrać klasyka wcale nie jest trudno a stojący za produkcją większości krążka DJ Mustard okrzyknął wręcz "My Krazy Life" teraźniejszym "The Chronic". Czy naprawdę mamy do czynienia z aż taką bombą?

Nie, ale zacznę po kolei - Mustard królu złoty! To, co przygotował tutaj coraz bardziej widoczny w mainstreamie młody producent i muzyczny kompan YG zasługuje naprawdę na pokłony. Ich współpraca to typowo synergiczna kooperacja - YG pomógł Mustardowi przyciągnąć uwagę i zbudować całkiem już mocną ksywkę (słynne już "Mustard on the beat hoe" to też cut z numeru YG) a ten dostarczył mu podkład pod materiał, którego ciężko byłoby nie wykorzystać. Co najbardziej urzeka mnie w twórczości autora większości bitów na "My Krazy Life"? To w jaki sposób wyciąga kalifornijską esencję, zarazem zachowując świeżość. "Ratchetowy" (jak sam go nazywa) styl miesza bowiem inspiracje, trendy i brzmienia, które rządziły westcoastem przez ostatnie 20 lat, jednocześnie unikając kopii, kserówek, poddawania się modom i wyciągając z nich coś własnego i cholernie zaraźliwego. W produkcjach Mustarda słyszymy echa g-funku, mob music, hyphy, jak i newwestowej klubowej jazdy. Mamy tu i grube piszczały i pulsujące basy i dominujące w kalifornijskim rapie ostatnich lat surowość i minimalizm. Melodie i patenty, które układa czasem są mega proste, ale wbijają się w głowę z miejsca i bujają karkiem niesamowicie a wyłapywanie kolejnych inspiracji i smaczków każe stwierdzić pod nosem "zrobiłeś to zuchu!". Żeby nie być gołosłownym - "My Nigga" z miejsca kojarzy mi się z brzmieniem takich ekip jak Luniz (na czele z ich kultowym "I Got 5 On It") tylko przeniesionym 20 lat wprzód, natomiast gdy odpalę klip do "Who Do You Love" to czuję się jakbym oglądał klip do któregoś z klasycznych bangerów Bay ad '95, jedynie z lepszą jakością obrazu - szczególnie gdy ze zwrotką follow-upującą kultowe "Playaz Club" Rappin' 4-Taya wjeżdża Drake. Mustard garściami czerpie z klasyki, odwołuje się do najlepszych lat kalifornijskiego rapu, wyciągając jednocześnie z tego własny pierwiastek i sprawiając, że na jego produkcje entuzjastycznie zareaguje zarazem fan złotych lat g-funku, jak miłośnik dzisiejszego kalifornijskiego minimalizmu i surowych do bólu club-bangerów. Niesamowita robota.

A YG? Jego największą zaletą na "My Krazy Life" jest... że tego po prostu nie psuje. Nie jest raperem wybitnym, raczej solidnym i poprawnym, stawiającym na twarde uliczne opowieści, charakterną nawijkę i oddawanie realiów kalifornijskich osiedli. Zadbał też o to, by materiał brzmiał spójnie i nie rozchodził się na boki, opierając go na prostym koncepcie codziennych historii, powiązanych ze sobą gadanymi skitami - pod tym względem jego debiut rzeczywiście można by porównać do "The Chronic". Rzuca nam gangsterskie opowieści i typowe imprezowe bangery, ale nie unika też refleksyjnych, spokojniejszych momentów, emocjonalnych wersów do matki czy opowieści o hm... kobiecej naturze. Poziom utrzymuje solidny, raz wypada lepiej ("Meet The Flockers" czy "Really Be")) raz gorzej, ale poniżej pewnego poziomu raczej nie schodzi - choć szczerze przyznam, że oryginału "My Nigga" nie jestem już w stanie słuchać, po tym, gdy osłuchałem się z remixem i tym, jak niemiłosiernie pozjadała tam Nicki Minaj. Właśnie zwrotki gości w remixie singlowego hitu, zestawione z tym, jak w oryginale wypada YG (umówmy się - sukces tego numeru to w większości refren Rich Homie Quana, bit Mustarda i hype Young Jeezy'ego) ukazują jak dużo brakuje mu jeszcze do czołówki i do tego, by z poprawnego, solidnego MC stać się mikrofonowym asem.

Nie brakuje za to na pewno charakteru, który pomógł postawić na swoim i wydać głośny debiut w idealnym momencie, mając za sobą wsparcie ludzi - czego zabrakło wielu teoretycznie bardziej błyskotliwym, bo pamiętajmy, że ilość talentów z Cali przepadających i marnujących szansę jest naprawdę ogromna, by wymienić tylko Ya Boya, Bishopa Lamonta, czy wieloletnie przejścia Crooked I'a czy Nipsey Hussle'a. YG postawił na swoim i wydał album, który brzmi stricte kalifornijsko, pozbawiony jest muzycznych kompromisów i radiowych umizgów a zarazem sprzedaje się jak świeże bułeczki. A do tego od pierwszej do ostatniej sekundy kłania się w pas klasyce, legendom, brzmieniu złotych lat westcoastu, zarazem robiąc z tego coś świeżego i swojego - uczcie się polscy newschoolowcy, rap to kontynuacja i ewolucja a nie przeciwstawność a żeby zrobić coś świeżego inspiracji można szukać także przed 2009 rokiem. 4+ i czołówka tego roku, Westsideee!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"11429","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"13192","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]