"Ogarnięty producent wykonawczy pilnie poszukiwany!". Bowiem to album niewykorzystanych szans, wahania emocji i wrażeń niczym na rollercoasterze i niestety najmniej równy z trójki, którą dopełniają "Rolling Papers" i "O.N.I.F.C.". "Rolling Papers" wydawało mi się zbytnim ukłonem w kierunku sugestii wytwórni, "O.N.I.F.C." natomiast powrotem na właściwą ścieżkę i do klimatu, który dał Wizowi sukces. "Blacc Hollywood" to zamotka i zagubienie na owej drodze. Poprzedzony najgorszym wydawnictwem w dorobku Khalify (mierny "28 Grams", z którego może 10% się do czegokolwiek nadawało) album jawił się tajemniczo i do końca nie było wiadomo, co Wiz szykuje na płytę. Jednak "momenty były". Trafiały do nas i pieknie przewinięte "Look what I got on", klimatyczne "Got me some more", nawiązujące do najlepszych momentów w dorobku Wiza "Chapo" czy refleksyjne i osobiste "Look into my eyes". Finalnie... żaden z nich na płytę nie trafił. Oficjalne i poprzedzające premierę single to za to huśtawka nastrojów - "We dem boyz" w pierwszym wrażeniu było dla mnie koszmarne (przyznaję - po usłyszeniu na koncercie live przekonałem się do niego i dziś zapętlam na grubo), "KK" solidne, wrażenie poprawiały "Stayin out all night" (mocno nawiązujące do klimatu "Rolling Papers") i zaskakujące klimatem "Promises". Całość wyglądała jednak ambiwalentnie - okazało się, że podobnie jest z pełnym albumem.

Co robi tu mierne do bólu "Raw" czy udziwnione i po prostu słabe "Ass Drop" (ew. zostawić można by pierwszą zwrotkę, reszta do eksterminacji), gdy na płytę nie weszły cztery wspomniane left-overy? Dlaczego jako bonusy dorzucone są beznadziejne "On me" czy "Word on the town", przy refrenie którego punche 2Chainza wydają się wysublimowanym błyskiem geniuszu? Kto odpowiadał za układ numerów, gdzie klubowe bangery oparte na szybkich hi-hatach przedzielone są nastrojowym i slow-jamowym "Promises" a słodkie i mainstreamowe "Stayin out all night" i "So high" rozdziela brudne i surowe "Sleaze"? Nie trzyma się to kupy podobnie jak zadymione "On my level" między energicznymi "When I'm gone" i "Black & Yellow". Wizie drogi - jakby co chętnie pomogę przy układaniu tracklisty kolejnej płyty, a nawet Ci za to zapłacę jakbym pracował u Stinga! Rozjechana na boki selekcja, dziwny układ numerów, niezrozumiałe przeskakiwanie z jednego klimatu w drugi i powpychane w środek paszkwile odciągają bowiem uwagę od tego, że na tym albumie naprawdę jest sporo dobrych momentów, potwierdzających klasę Khalify.

To jak nastrojowo gra melodią i modulacją głosu w "So High" czy "Promises", by w innych miejscach idealnie i naturalnie wjechać na ostre trapy w "Hope" czy "We dem boyz". To jak podkręca brudny klimat oparty na niesamowitym wręcz basie w "Sleaze" (po ponad miesiącu słuchania stwierdzam, że to najlepszy moment albumu, włączcie to w nocy w furze i podkręćcie niskie tony!), zaraża pozytywną imprezową energią w "Stayin out all night" i leniwie nakreśla swój plan dnia w "No gain" przywołując na twarz banana pierwszym dwuwersem ze swoim wielkim dylematem. To, jak rzuca jedną z najlepszych i najbardziej szczerych zwrotek w karierze w świetnym "House in the hills", takimi wersami jak"They try to hold us back, paint a picture of us, then sell it straight to the public/ You young, black, then you thuggin'/ What they don't talk about the kid that came from nothin'/ Who stuck to what he believed in and turned himself into something great/ They should use that story to motivate/ But instead they'd rather focus on the fact that he's a pothead/ Not the fact there's not a lot where I lived/ 25 and not dead"zamykając usta wszystkim, którzy chcieliby na stałe wrzucić go do szufladki z napisem "dumb weed rap". Wszystkie te momenty pokazują, że ten gość wymyka się klasyfikacjom, podziałom (także rytmicznym), ze swoim głosem i flow potrafi zrobić wszystko a wachlarz możliwości ma niezmierzony. Co z tego jednak, że przez połowę albumu wygląda jak David Luiz w sezonie 2013/2014, skoro pomiędzy tym widzimy Davida Luiza z meczu z Niemcami? Karne Vrdoljaka z Celtic'iem zapadły w pamięć tak samo, jak gra Koseckiego, czyż nie?

"Blacc Hollywood" nie jest słabą płytą a momentami jest wręcz płytą bardzo dobrą. Tym bardziej, słysząc możliwości, boli tyle wpadek, niezrozumianych wyborów i tracków, które jeśli gdzieś by się nadawały to może na koniec "28 Grams", gdzie dojdzie tylko wytrwały fan a nie na oficjalny album. Całość brzmi jak zebrana naprędce, przypadkowo, wymieszana i wypchnięta pod szyldem oficjalnego albumu. Patent "po trochę wszystkiego" rozpada się na boki, brak mu spójności a przede wszystkim równego poziomu - po pierwszym przesłuchaniu miałem ochotę skipować połowę płyty, a chyba nie o to chodzi w wypadku albumu rapera, którego nazywa się swoim ulubionym. Teraz aż tak źle nie jest, ale znając potencjał, biorąc pod uwagę, że to już trzeci majorsowy krążek Wiza i słysząc left-overy nie umiem wystawić więcej niż 3. "Blacc Hollywood" nie zasługuje na złotą malinę, ale w rozdaniu oscarowym również nie ma czego szukać - chyba że pojedyncze sceny.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17948","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17949","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Płyta zaczyna się monologiem podopiecznego Wiza, czyli Chevy'ego Woodsa. W tle leci przyjemny bit, ale po kilkudziesięciu sekundach chce się już przewinąć te mądrości rapera i przejść dalej. Na szczęście z pomocą przychodzi prawowite intro "Hope", w którym duet Wiz - Ty Dolla $ign pokazuje kolejny raz, że razem tworzą mieszankę wybuchową. W połączeniu z bitem od I.D. Labsa całość robi naprawdę dobre wrażenie. Szybko niestety pojawia się pierwszy znak zapytania przy "Blacc Hollywood". Kto układał w tak beznadziejny sposób tracklistę? Już na początku mamy 3 wypuszczone wcześniej single na czele z "We Dem Boyz", które mimo tego, że w amerykańskich stacjach radiowych określane jest mianem "HOT" to wielu fanom Khaify kompletnie się nie podoba. Po tych dwóch bangerach dostajemy nagle bardzo wolne, spokojne i melancholijne "Promises", a po chwili znowu szybkie i energiczne "KK". Przykro mi było to stwierdzić, ale po 4 kawałkach miałem już ogromne obawy odnośnie konceptu albumu, który kolejny raz po "Rolling Papers" i "O.N.I.F.C." wydawał się po prostu nie istnieć. Jedynym dobrym punktem przy układaniu tracklisty było rozdzielenie "Raw" i "The Sleaze" za pośrednictwem "Stayin Out All Night", ponieważ te dwa wspomniane kawałki brzmią niemalże identycznie i w tym przypadku bardzo nijako. Niestety właśnie ta "nijakość" jest dobrym słowem na określenie całego albumu. "Ass Drop", "Still Down" oraz właśnie "Raw" i "The Sleaze" są utworami bardzo miałkimi, po prostu nie nadającymi się na materiał rapera rangi Wiza. Niby to tylko 4 kawałki, ale na 12 utworów w wersji oficjalnej, a 15 w wersji deluxe to naprawdę dużo. Nie rozumiem obecności tych kawałków, a zwłaszcza beznadziejnego, pozbawionego sensu "Ass Drop" (przecież to nawet singlem nie było, więc usprawiedliwianie tego przebojowścią jest nie na miejscu), podczas, gdy w czeluściach internetu zaginął tak dobry kawałek, jak "Got Me Some More" na grubym, mega bangerowym bicie Young Chopa, który wydany został w grudniu zeszłego roku. 

Fanom Wiza sprzed ery "Black & Yellow" na pewno serce szybciej zabiło, gdy na trackliście "Blacc Hollywood" zobaczyli numer "House On The Hills" z gościnnym udziałem Curren$y'ego. Mi osobiście przed oczami od razu mignęła okładka "How Fly", zwłaszcza, że na "28 Grams" utwór "My Nigs" z Currensym był jednym z nielicznych, które były dobre. Na szczęście udało się. "House On The Hills" jest jednym z jaśniejszych momentów na LP, ale głównie dzięki klimatycznemu, dopracowanemu w stu procentach bitowi I.D. Labs. Słuchając tego albumu i patrząc na listę producentów trudno nie oprzeć się wrażeniu, że najlepszym ruchem, jaki Wiz mógłby zrobić to nagrać całą płytę albo chociaż mixtape, właśnie na bitach od I.D. Labs, którzy również pochodzą z Pittsburgha i najwidoczniej chemia między nimi a liderem Taylor Gangu nadal jest bardzo duża. Właśnie oni stoją też za "No Gain", czyli obok wspomnianego wcześniej "Stayin Out All Night" najlepszym trackiem Wiza na "Blacc Hollywood" bez żadnych występów gości. Zawiodłem się, gdy dowiedziałem się, że moim zdaniem najlepszy numer, czyli "So High" jest w dużym stopniu tylko reprodukcją utworu o tym samym tytule Ghost Lofta. Nie popsuło mi to jednak odbioru całości i klimat, którym tutaj uraczył nas Khalifa jest taki, jakiego wszyscy jego fani z czasów "Kush & OJ" czy "Flight School" oczekiwali. Podobnie sprawa miała się przy "O.N.I.F.C.', gdzie bliskie perfekcji było "The Plan", oczywiście wyprodukowane przez ID Labs, które znacząco wybijało się ponad poziom całego albumu. Do najjaśniejszych punktów "Blacc Hollywood" dołączyć trzeba wspomniane wcześniej "Promises" oraz dwa kawałki z wersji deluxe, czyli remix "We Dem Boyz Part 2" z udziałem Nasa, Rick Rossa oraz Schoolboya Q, którzy sprawili, że owy remix na pewno nie zostawił niedosytu wśród starych fanów oraz "You & Your Friends" na bicie hitowego DJ Mustarda oraz gościnnym udziałem Ty Dolla $igna oraz Snoop Dogga. Oba kawałki mają świetnie dobranych gości i mimo, że są zrobione w całkowicie różnej konwencji to łączy ich to, że produkcja na nich jest znakomita. Świetna, refleksyjna atmosfera i lekki westcoastowy vibe w "We Dem Boyz Part 2" oraz imprezowy, letni banger "You & Your Friends" z idealnie współgrającym refrenem Ty Dolla.

Mieszane odczucia można mieć w przypadku "True Colors", w którym obok głównego bohatera albumu występuję naczelna diva rapu, czyli budząca skrajne emocje Nicki Minaj. Niby refren jest chwytliwy, niby bit jest przyjemny, Wiz i Nicki dają zwrotki oscylujące wokół poziomów "średni" i "przyzwoity", ale jednak to nie to, czego się oczekuje po projektach Khalify. Całość jest bardzo popowa i słychać, że "True Colors" było robione do radia, ale właśnie dlatego dziwi fakt, dlaczego to nie jest pełnoprawny singiel. Wtedy można by wybaczyć jego obecność na trackliście, a tak to zdecydowanie lepiej pasowałoby tutaj wspomniane wcześniej przeze mnie "Got Me Some More". To jest właśnie przykład na to, że Wiz Khalifa nadal nie wie, w którą stronę iść na swoich albumach. Nie wie, jak je stworzyć by były ciekawe od początku do końca. Po prostu nie ma na nie pomysłów. Całościowo ten longplay brzmi jakby ktoś znalazł kilka ostatnio nagranych przez Khalifę utworów, zrobił z nich playlistę i bez jakiegokolwiek ładu i składu je pomieszał. Słuchając "We Dem Boyz", które mimo, że jest bujającym bangerem to nijak się ma do stylu Wiza prezentowanego przed laty, oraz takie "True Colors" czy "Ass Drop" trudno nie oprzeć się wrażeniu, że na nic też zdały się obietnice odnośnie klimatu na płytach i braku ingerencji "sił wyższych" z wytwórni. Ciężko mi zrozumieć też to, że na długo przed premierą "Blacc Hollywood" do internetu opublikowana została już ponad połowa albumu. Na tydzień przed 19 sierpnia znane było już 8 z 15 utworów. Teraz odnoszę wrażenie, że Wiz po prostu całe przedsięwzięcie "Blacc Hollywood" chciał mieć po prostu szybko za sobą. Szkoda, ponieważ po wprowadzeniu kilku poprawek mógłby to być pierwszy w stu procentach dopracowany, świetny album w dorobku rapera z Pittsburga, a w ten sposób wyszło kolejny raz, pomimo kilku przebłysków, po prostu średnio. Przyjemnie się słucha, ale ja oczekuję w przypadku Wiza dużo więcej. Trója z małym plusem na zachętę, bo ciągle mam nadzieję, że Khalifa wykorzysta w końcu swój potencjał.

"You & Your Friends" znajdzie się na wersji deluxe nadchodzącego albumu a "Shell Shocked" z Juicy J'em i Ty Dolla $ignem (dostaje ekspozycję nowy taylorgangowiec, nie ma co) trafi na ścieżkę dźwiękową do nowego filmu o Żółwiach Ninja. Oba tracki poniżej.

Get More: Wiz Khalifa,
Wiz Khalifa videos

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"15802","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tracklista:

1. Hope (Feat. Ty Dolla $ign)
2. We Dem Boyz
3. Promises
4. Kk (Feat. Project Pat & Juicy J)
5. House In The Hills (Feat. Curren$y)
6. Ass Drop
7. Raw
8. Stayin Out All Night
9. The Sleaze
10. So High (Feat. Ghost Loft)
11. Still Down (Feat. Chevy Woods & Ty Dolla $Ign)
12. No Gain
13. True Colors

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"10747","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

A sam track może zaskakiwać, bo dostajemy Khalifę w bardziej refleksyjnej stylistyce, nie kipiącej aż tak pozytywną energią jak zwykle. Jednak brzmi to naprawdę dobrze.