Raper już od kilku lat konsekwentnie i skutecznie buduje swoją pozycję regularnie wydając nowe projekty, ale wydaje się, że to właśnie obecny rok może być dla niego przełomowym w dalszej perspektywie.

Po pierwsze - współpraca z Quebonafide. "Romantic Psycho" jest na tyle dużym i głośnym tytułem, że pojawienie się na trackliście u boku Quebo z miejsca dodaje ogromnego, promocyjnego kopa. Druga kwestia to "Afera" nagrana wspólnie z Magierą. Powiedzmy sobie szczerze - legendarny producent mógłby nagrać krążek tak naprawdę z większością polskiej sceny i więcej niż pewne jest, że taki krążek byłby sporym sukcesem, a jednak z jakiegoś powodu zdecydował się na album z Kukonem, który jest jeszcze na etapie budowania swojej popularności i rozpoznawalności. Krótko mówiąc - Magiera musiał coś dostrzec w młodym raperze.

Teraz Kukon zapowiada kolejną rzecz i co ciekawe nie jest to kolejne, mające za zadanie zawojować mainstream wydawnictwo, a materiał nieco bardziej niszowy. "Kraków, Marzec 2020" (tak, tak - taki jest właśnie tytuł krążka) to 9 - trackowy album nagrany do spółki z jednym producentem - ka-mealem. Nie jest to coś, co trafi do regularnej sprzedaży - ilość egzemplarzy, który do zakupu udostępnili Panowie zamknęło się w 600 sztukach, więc mówimy tu o wydawnictwie ściśle limitowanym. Niemniej jednak, projekt trafi zapewne na serwisy streamingowe, więc miejmy nadzieję, że każdy zainteresowany będzie mógł posłuchać płyty. Premiera? 25 września, także już niebawem. Szczegóły, okładkę, preorder i tracklistę znajdziecie w naszym dziale Premier Płytowych.

Nowość od Bałagana.

Nowy/stary numer od Żyto. Na bicie Luka w Pamięci, kawałek powstał w 2013 roku.

Klip do "Oddalam Się” jest pierwszym video warszawskiego rapera Szopeena zrealizowanym po tym, jak w grudniu 2015 dołączył do Lekter Records. To ostatni track sprzed nadchodzącej EPki Szopeena.

Klip promujący materiał dret/Młody - "DOKĄD EP".

Pierwszy odrzut z nadchodzącego mixtape'u Klarenza.

Street video do kawałka z mixtape'u "NOWY JA". Kręcony częściowo podczas miesięcznej trasy "Nie Zmarnuj Swojego Życia" Dj Yonasa i Bęsia (RYMcerze) w Stanach Zjednoczonych. Ujęcia nakręcone m.in. w: Denver (Colorado), Nashville (Tennessee) oraz w Warszawie. Na refrenie śpiewa gospelowy wokalista T-Ran Gilbert z Nashville.

Kolejny kawałek z zapowiadanej epki Karwana nagranej na instrumentalach od ka-meala.

Pierwszy z dwóch utworów nagranych specjalnie na Bass Planet Festival 2016.

Na kanale 2stego pojawił się nowy numer od Enesa.

[Krystian w naszej redakcji zajmuje się przede wszystkim polskim rapem, a poza mainstreamem śledzi również mniej wyeksponowane rejony podziemia, trzymając cały czas rękę na pulsie. W samym 2014 roku słuchał imponującej liczby prawie 120 polskich albumów, co pozwoliło mu ułożyć poniższe subiektywne top 50, które dostawać będziecie przed najbliższe 5 dni a które ja sam przeczytałem z ciekawością. Przegląd to bowiem dość obszerny i przekrojowy, do sprawdzenia którego zapraszamy, zapowiadając zarazem, że to oczywiście nie koniec naszych podsumowań tego, co działo się w polskim rapie w roku 2014 a wręcz przeciwnie - jeszcze trochę przed Wami - przyp. Mateusz Natali]

Pora na trzecią dziesiątkę zestawienia.

MIEJSCA 50-41

MIEJSCA 40-31
[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20577","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]30. Jarecki & BRK "Punkt Widzenia"

Jestem fanem talentu Jareckiego. Łapię się za głowę za każdym razem, gdy słyszę ile on potrafi zrobić ze swoim głosem. Pytanie, czy swoje możliwości przekłada w stu procentach na swoją twórczość. "Punkt Widzenia" jest fajną płytą, morda się cieszy podczas słuchania takich jointów jak "Cheap Wine" i "Ring Ding Dong", a przy takim "S.O.S." ma się ochotę pójść w dzikie pogo i rozpierdalać wszystko co na drodze napotkane (BRK jako producent robi przeróżniaste rzeczy, od Jamajki do Kaliforni, od wschodu do zachodu – i w większości z nich się sprawdza!). Taka muzyka i do zabawy, i do chillu. I ma się wrażenie, że to samo przyświeca Jarkowi i Bartkowi przy jej tworzeniu. Oni wolą się nią bawić, zamiast silić się na epokowe dzieło. Czy to dobrze, czy źle? Chyba mimo wszystko dobrze, choć rozgłos mają o wiele mniejszy, niż na to zasługują.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20578","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]29. Proceente "Zupynalefkisplify"

Procent to taki swój ziomek. On ci na luzaku nawijać będzie o wietnamskich zupach, nalewce z pigwy czy zawartości swojej lodówki i to ma tak przyjazny vibe, że nie da się go nie lubić. Rap z dystansem i poczuciem humoru, choć nie stroniący również od poważniejszych tematów i refleksji. Przy czym niewątpliwą zaletą Michała jest czytelność wersów – raper nie kombinuje, a celnie opisuje rzeczywistość, bez sztucznego nadawania jej ciemnych barw... no, może tylko czasami nałoży zielone okulary. Bity też umie sobie dobrać – mocno klasycznie, ale odpowiednio różnorodnie. Osiemnaście kawałków to co prawda odrobinę za duża dawka i bywają momenty nudy, ale do większości z nich i tak wraca się chętnie i często. A zatem przestań się wczuwać, że "dykcja słaba, flow nie porywa i w ogóle technicznie nic ciekawego", bo w tym akurat przypadku zupełnie nie o to chodzi (sprawdziłem ostatnio na youtube komentarze pod klipem do "Ostatniej Szansy Meczu", bezsprzecznego przecież hitu sezonu – I don’t want to live on this planet anymore). (recenzja Jacka Balińskiego)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20579","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]28. Eldo "Chi"

Ostatnia solówka Eldo nie okupuje czołowych pozycji końcoworocznych podsumowań, bo prawdopodobnie nie taka była jej rola. Leszek jest stosunkowo niezmienny w swoim rapowym rzemiośle, ale nie jest to do tego stopnia „zastój”, że jego rapu w 2014 już nie da się słuchać. Przeciwnie. Fawola, czyli wypromowany w tym roku szerzej dzięki "Chi" producent, również zna się na swojej robocie, dlatego fani na pewno dorzucili kolejną solidną pozycję weterana do swojej kolekcji. (recenzja nr 1recenzja nr 2)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20580","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]27. Spinache "Spinache"

Podobnie jak w przypadku Procenta – nie rozumiem tych, co zarzucają Spinache’owi kwadratowość nawijki i wszelkie inne braki. To jak kupić psa i narzekać, że nie jest kotem. No może i Spinache nie jest zwinny i szybki, nie ma dziewięciu flow na minutę, ale ma za to inne cechy. Jakie? Choćby szyk i elegancja, która to, bijąca zresztą z okładki, przekłada się na swój własny sposób poruszania się po nowoczesnych bitach. A te, dodajmy, są znakomite. Dlatego nie deprecjonowałbym tej produkcji, która najpierw mnie specjalnie nie zachęcała, została odłożona szybko na bok, a dopiero po jakimś czasie przypomniała o sobie i w przeciągu całego roku przebyła całkiem sporo czasu w moim odtwarzaczu. (recenzja Macieja Sulimy)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20581","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]26. Vixen "Loco Tranquilo"

Tym razem podejmę polemikę z tymi, którzy najnowszą solówkę Vixena widzieliby zdecydowanie wyżej. Zgodzić się oczywiście trzeba z tym, że jest to dobra płyta, ale czy aż tak? Od płyt rewolucyjnych oczekiwałbym zdecydowanie czegoś więcej ponad te minimalistyczne, aż nadto klasyczne, wygładzone podkłady. Oczekiwałbym równiejszego poziomu, gdy "Frankenstein", "Ahooj", "Ręce" mają ewidentnie coś z geniuszu, a inne numery po prostu widnieją sobie na trackliście jako 'spoko kawałki'. No ale Vixen to niesamowity chłopak, to trzeba przyznać. Trzymam kciuki za znalezienie nowego wydawcy i za piąty album, który z potencjałem Darka ma szansę zostać klasykiem. (recenzja Krzysztofa Widta)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20582","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]25. Paluch/Chris Carson (PCC) "Made In Heaven"

Nie zgodzę się z Maćkiem – najlepszym albumem Palucha w karierze jest zdecydowanie "Niebo". No bo jak może być najlepszym album, który jest projektem w istocie pobocznym i który pierwotnie miał być wypuszczony za darmo do sieci w formie mixtape’u? Album, który lirycznie nie wznosi się przecież na jakieś wyżyny, ba – sam twórca ma tego świadomość i potwierdza, że było to celowe zagranie? Pewnie, że równa, bangerowa warstwa muzyczna Carsona robi robotę i to na tych agresywnych, krwiożerczych syntetykach w obstawie rozszalałych trap-świerszczy "Made in Heaven" opiera swą siłę. Pewnie, że całość wzbogacają dodatkowo ciekawi goście – niesłyszani wcześniej obok Palucha Quebonafide, KęKę, Tau, Białas, TomB. Ale żeby od razu najlepsza? Eee tam. (recenzja Macieja Sulimy)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20583","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]24. TrooM/ka-meal "Primus Luporum"

O ka-mealu było w pierwszej części dwukrotnie, więc o poziomie jego twórczości rozpisywać się nie ma co. O wiele większy problem jest z TrooMem. Zawsze w wypadku tego typu raperów (Buka, Laikike1) o często nazbyt wydumanych liryksach wypada postawić pytanie, czy w tym szaleństwie rzeczywiście jest metoda. U młodego rapera z Nowego Sącza sporo jest takich górnolotnych linijek, poetyzowania, od którego kręci się w głowie, ale czy po przesłuchaniu całego albumu możemy stwierdzić, że skleja się to wszystko w jakiś sensowny koncept? No właśnie. Licealna poezja TrooMa (nie że go obrażam – on po prostu ma 17 lat) nie jest oczywiście czynnikiem, który należy całkowicie zanegować, a usprawiedliwić alternatywnością można, jak wiadomo, bardzo dużo, stąd "Primus Luporum" z całkiem niezłym skutkiem ratuje ka-mealowy klimat, udane featy (m.in. świetni Hary i Aleksander) oraz to, że TrooM jest po prostu JAKIŚ. A to już dużo. (recenzja nr 1recenzja nr 2)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20584","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]23. Fisz Emade "Mamut"

Fisza dotyczy taka sama tendencja, z jaką swego czasu mieliśmy do czynienia przy kolejnych płytach O.S.T.R.’a – wyjątkowe względy u krytyków muzycznych nie zajmujących się szeroko pojętym hip-hopem. "Mamut" sygnowany jest marką Tworzywo, choć daleko mu do eksperymentalnych jazd spod znaku Tworzywa Sztucznego. Odlatuje również (i całe szczęście) od poprzedniego, irytującego, nachalnie beastieboys’owego wapniaka "Zwierzęcia bez nogi". Najnowsza produkcja Waglewskich balansuje na pograniczu elektro i rapu, z niewielką dawką hip-hopowej prostoty zarówno w bitach (choć te bardziej klasyczne "Bieg" i "Ślady" okazują się najmocniejszymi punktami imprezy), jak i wokalu, bo Fiszowi wyraźnie bardziej chce się tu śpiewać, niż rapować. Fisza można lubić lub nie, ale nie teksty są na tym albumie kluczowe. Chodzi o piosenki – dopracowane, rozbujane i piekielnie przebojowe, za co jak zwykle należą się ukłony w stronę mistrza Emade. Jak przystało na braci Waglewskich, płyta łechce nie-hip-hopowych słuchaczy i krytyków.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20585","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]22. B.O.K "Labirynt Babel"

Wiem, że wiele osób widziałoby "Labirynt Babel" w TOP10 i pewnie byłyby ku temu podstawy. To jak Bisz rozprawia nad kondycją współczesnego człowieka, celnie i boleśnie go punktując, oraz forma zespołu i brzmienie osiągnięte przez Oera (odnośnie wywiadu Daniela – akurat nie to miałem na myśli przyrównując album do "Ballad, Hymnów i Hitów", uznając czynnik progresu brzmieniowego jako coś zupełnie naturalnego). Klimat płyty – jak to ładnie ujął jeden z kolegów redakcyjnych: pustynny, ciężki, sypiący piachem przez każde uderzenie werbla – też można uznać jako tę podstawę. Przy całym uznaniu dla niewątpliwej jakości muzyki i lirycznego talentu Bisza… cóż, znalazło się te dwadzieścia albumów, które potrafiły mnie ująć w nieco większym stopniu. (recenzja)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20586","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]21. Tede "#kurt_rolson"

Jest swag, jest hajs, jest przekaz (Michu), jest trap... Tede wie jak trafiać do ludu. I jest wyjątkowo nadpobudliwym MC, który nie potrafi powstrzymać się przed tym, żeby znowu na kolejny album wrzucić prawie trzydzieści numerów. I kto to wszystko przyjmie? "#kurt_rolson" jest niewątpliwie świadectwem gigantycznego progresu Tedzika, a 2014 ostatecznie mogę określić rokiem jego zwycięstwa w zimnej wojnie z Peją (hot16, akcja z podstawianiem autobusów po słuchaczy z Poznania na warszawski koncert)… ale nie, to wielkie zbiorowisko utworów na pewno nie stanowi równej, niszczącej całości, którą można by było z czystym sumieniem określić płytą roku. (recenzja Piotra Zdziarstka)

MIEJSCA 20-11 JUŻ JUTRO

[Krystian w naszej redakcji zajmuje się przede wszystkim polskim rapem, a poza mainstreamem śledzi również mniej wyeksponowane rejony podziemia, trzymając cały czas rękę na pulsie. W samym 2014 roku słuchał imponującej liczby prawie 120 polskich albumów, co pozwoliło mu ułożyć poniższe subiektywne top 50, które dostawać będziecie przed najbliższe 5 dni a które ja sam przeczytałem z ciekawością. Przegląd to bowiem dość obszerny i przekrojowy, do sprawdzenia którego zapraszamy, zapowiadając zarazem, że to oczywiście nie koniec naszych podsumowań tego, co działo się w polskim rapie w roku 2014 a wręcz przeciwnie - jeszcze trochę przed Wami - przyp. Mateusz Natali]

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20556","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]50. ka-meal & friends "Instrumentals vol. 1" (bonus #5)

Jedno z producenckich odkryć roku. Niezwykle klimatyczne, hipnotyzujące, tworzone jakby przy świetle pełni księżyca bity dawane TrooMowi czy Quebonafide zwróciły uwagę wielu słuchaczy, dlatego tym większą gratką okazały się szybko wypuszczane albumy instrumentalne. Piećdziesiątą pozycję rankingu stanowią produkcje ka-meala stworzone w kooperacjach z innymi producentami – w creditsach znajdziemy takie ksywki jak Bitykradne, Johnny Beats czy Kaz aka Bałagane. (moimi faworytami są zdecydowanie "Stressed" z Sadkiem oraz "Dancing on the Dim Lake" z O L F V N). Wkład gości w tą kompilację zapewne miał wprowadzić pewną różnorodność, zatem obok tej charakterystycznej ciemni, smutku i cloudowej psychodeli ka-meala znajdziemy troszkę trapu i odrobinę pogodniejszych i żywszych momentów. Owe "ożywienie" oczywiście jest minimalne, bo nadal nie są to żadne bangery, a nastrojowe, instrumentalne produkcje. Ważne, że na wysokim poziomie.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20557","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]49. Flirtini "Heartbreakes & Promises vol. 1" (bonus #4)

Jestem przekonany, że niejedna pozycja z "Heartbreakes & Promises" stała się hitem wielu klubowych imprez podczas ubiegłorocznych wakacji. Polscy producenci, pochodzący w dużej mierze z hip-hopowego półświatka, doskonale radzą sobie z newbeatowymi rzeczami i fuzją zmysłowych sampli, elektroniki i tanecznego rytmu, a ta płyta jest na to świetnym dowodem. Produkcje m.in. SoDrumatika, Auera, Spinache’a, Czarnego czy Torta to zarówno letnie, fantazyjnie skomponowane pościelówy, jak i parkietowe sztosy, które porządnie rozbujają największych zamuleńców jakich znacie i z małą pomocą magicznego płynu obudzą w nich imprezowego zwierza.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20558","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]48. V/A "Sansara" (bonus #3)

Ta kompilacja sygnowana nazwą "Music x Emotions Presents: Sansara" jest dość podobna klimatycznie do zbiorów instrumentali ka-meala (sam dał na nią jeden bit w kooperacji ze Slajdem), choć różni się tym, że nie szantażuje już ze wszech miar tą melancholią, a muzyczne klisze uchwycone przez Lanka, NoTime’a, Eigusa, Romańskiego i kilku innych, dają słuchaczowi znacznie bardziej neutralne pole do odczuwania muzycznych doznań. Stonowany, porządny, instrumentalny electronic hip-hop.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20559","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]47. ka-meal "Instrumentals vol. 2" (bonus #2)

W odróżnieniu od albumu z przyjaciółmi "Instrumentals vol. 2" jest już zbiorem samodzielnych produkcji ka-meala, więc, co oczywiste, jest ona bardziej spójna, skoncentrowana i angażująca niż poprzedniczka. Trzeba jednak z nią uważać – dym ka-mealowej melancholii bywa bardzo wciągający, a nawet duszący. A nie daj Bóg, jak przeżywacie chandrę/zawód miłosny – wtedy jesteście załatwieni na amen. Serio mówię.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20560","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]46. Pawbeats "Utopia" - wersja instrumentalna (bonus #1)

W tym przypadku pozwoliłem sobie na małe oszustwo. Jak wiadomo, z momentem odseparowania wokali od instrumentalnych kompozycji Pawbeatsa, te praktycznie tracą swój hip-hopowy charakter. Po przeprowadzeniu tejże separacji muzyka Marcina, jak się okazuje, również na swój sposób zyskuje. Dopiero wtedy bowiem widać/słychać wyraźnie ogrom wkładu pracy instrumentalistów i docenia się dopieszczenie wszystkich szczegółów i smaczków, słowem – kunszt muzyczny twórców. Czy to świadczy na niekorzyść rapowych gości? Niestety tak, choć z perspektywy czasu i tak ocena 3+, jaką wystawiłem w recenzji, wydaje się być ciut krzywdząca. W przeciwieństwie do krążących w środowisku absolutnie skrajnych opinii na temat albumu (dzieło sztuki/ckliwe gówno), ja byłbym tutaj centrystą. "Utopia" to wyjątkowy przypadek, gdyż, mimo względnie krytycznego zdania, koniec końców poznałem ją dogłębnie i praktycznie na pamięć, przez kolejne odsłuchy chcąc jeszcze raz i jeszcze raz przekonać się, co tak naprawdę mi w niej przeszkadza. Zresztą o tych czynnikach porozmawialiśmy sobie szerzej z kolegą Marcinem Półtorakiem w ramach naszej rozmowo-recenzji, zaś szalę projektu na jego korzyść, czyli obecność w zestawieniu, ostatecznie przechylił odsłuch wersji instrumentalnej, po którym nie mam już żadnych wątpliwości. Drugiego CD słucha się zdecydowanie lepiej. 

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20561","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]45. Longi "Salut EP" 

Właściwe rapowe pozycje zaczynamy mocno podziemnie. Nasza skrzynka mailowa pęcznieje od próśb o patronat od wielu pragnących sięgnąć gwiazd młodych raperów, ale takie prawdziwie oryginalne przypadki zdarzają się… no cóż. Powiedzmy, że zdarzają się. I to jest właśnie jeden z takich przypadków. Może i "Salut EP" nie jest idealna, brakuje jej utrzymania równego poziomu (nawet jak na te 6 numerów), ale w morzu podziemnych rzeczy wyróżnia się zarówno jakością i różnorodnością bitów (fajnie zsamplowane Adele i Mary J. Blidge, do tego szczypta newschoolu), jak i postacią Longiego – rapera o bardzo 'niepolskiej' barwie wokalu ("Insomnia") i umiejętnie posługiwanym flow ("Salut"), sprawdzającego się w różnych stylistykach. Odrobina szlifów i gość może naprawdę zadziałać coś więcej. Pozostaje mi tylko zachęcić do sprawdzenia tej przyjemnej epki słowami, które ostatnimi dniami nucę często: "A sprawdź to gówno, bity te nie uschną nigdyyyyyy, robimy to co robić lubimy, ziom!"

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20562","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]44. Hary "Petardy"

Ostatni projekt zdolnego, ale mało widocznego (co się dziwić, skoro album nawet nie wyszedł w formie fizycznej, a jedynie w ramach odsłuchu na youtube?) członka SB Mafiji plasuje się na przedostatnim miejscu naszej listy, ale w kategorii zgodności tytułu płyty z zawartością, "Petardy" bankowo zajęłyby pierwsze miejsce. Otóż bity i kawałki z tego projektu to nic innego jak właśnie... petardy. To nie żaden ogień przebrzydły, wybuch wulkanu, wyciekająca gorąca lawa, po kontakcie z którą będziesz zajarany aż będzie ci dymiło z każdego otworu ciała, a zaledwie małe, krótkotrwałe wystrzały... które jednak jakiś hałas generują. Do bólu prosto cięte sample, boombapowa perka, rap – i nie mówię, że to nie może działać! Ja na przykład w pełni rozumiem konwencję: otóż przed podjęciem działań nad właściwymi nagrywkami Hary chciał zupełnie wystrzelać się z wyprodukowanych własnoręcznie materiałów wybuchowych i wypuścić coś mniejszego, podziemnego, by dopiero potem móc odpalić fajerwerki, zmieniać grę, odkrywać nowe prądy i zionąć świeżym ogniem na bitach najlepszych producentów w kraju. I w porządku, zwłaszcza, że tę klasyczną nudę raper umiejętnie zabija bezczelnymi punchline’ami i udanymi śpiewanymi refrenami. Petardy to, jak wiadomo, fajna zabawa. Tylko że na krótką metę.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20563","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]43. Dedoen "Istotnie 2"

Od razu mówię – nie należę do żadnego tam "teamdedoen" i nie podniecam się jakoś niesamowicie na ten album, co nie zmienia faktu, że "Istotnie 2" należy docenić. Za co? Za oryginalnego rapera, z jego mięsistym, potężnym, ciężkim głosem, którym to, mimo tej ciężkości, potrafi operować dość zwinnie. Za świeże bity, które wyprodukowali Nerwus, Łukasz K., NoTime oraz sam Dedoen. Tak, oprócz rapowania autor potrafi jeszcze szponcić podkłady i to w tak świeżym stylu, jak wyżej wymienieni. Wielbiciele tej płyty (teamdedoen) na pewno zaraz pośpieszą wam powiedzieć, że to mega niedoceniony projekt i że serio-serio warto go sprawdzić. Nie zaszkodzi jak spróbujecie pójść za ich radą. (recenzja Macieja Sulimy)

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20564","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]42. Vixen "Paradox EP"

Ciekawa sprawa z tą epką. Przeszła ona zupełnie niezauważona, bez szczególnej promocji została skierowana konkretnie do zagorzałych fanów Vixena, którym ich idol dodatkowo rozkazał… minusować na youtube pochodzące z niej tracki. Po co? Żeby uzyskać "efekt paradoksu", tak by do muzyki docierało wąskie grono tych, którym na niej naprawdę zależy. Hmmm... W każdym razie, odkładając na bok (anty)promocję "Paradox EP", jest to kolejna porządna porcja muzyki od Vixena, który przebłyski talentu pokazywał już na "New-Ton", lekko rozczarowywał na "Rozpalić Tłum", przyprogresował, a licznymi chwilami nawet zachwycał na "Kontinuum", a na "Loco Tranquilo"… Pozwólcie, że na razie nie będę mówił. Miejmy nadzieję, że po jego odejściu z RPS Enterteyment znajdzie się inny dobry człowiek, który zadba o kolejne dzieła rapera od strony wydawniczej.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"20565","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]41. Flaszki i Szlugi "Chyba Na Pewno"

Kim są Flaszki i Szlugi? Flaszki i Szlugi to Król Świata oraz Dźwiękowy. Duet MC/producent pochodzący z Suchowoli (woj. podlaskie), tworzący całkiem niezły rap. Warto zwrócić uwagę, tak jak zrobiło to MaxFlo, które po tymże krótkim albumie przyjęło chłopaków na rekrutów w ramach inicjatywy MaxFloLab. Król to bardzo sprawny MC, mający dodatkowo sporo do powiedzenia, zaś Dźwiękowy mógł wcześniej wykazać się swoimi bitami pod postacią Brata Jordaha m.in. na tegorocznej solówce Abla. Chyba na pewno polecam to picie i palenie. [EDIT: Oczywiście moja pomyłka, chłopaki dołączyli do MaxFloLab długo przed wypuszczeniem "Chyba Na Pewno".]

MIEJSCA 40-31 JUŻ JUTRO

Duet TrooM x ka-meal to nietuzinkowe połączenie młodości, świeżości muzycznej i ugruntowanego gustu artystów. TrooM to jeden z najbardziej perspektywicznych raperów młodego pokolenia (zaledwie 97 rocznik!), ka-meal to autor świetnie przyjętej epki pt: "Instrumentals vol. 1", znany ze współpracy z raperami takimi jak: Bones (USA), Quebonafide, Kuba Knap, Kuban.

"Primus Luporum" to efekt długiej i mozolnej pracy, który zaskoczy niejednego słuchacza w Polsce. Industrialne, cloudowe brzmienia ka-meala w połączeniu z nieszablonowym rapem TrooMa dają piorunujący efekt. 

TrooM na fb: https://www.facebook.com/troomns
ka-meal na fb: https://www.facebook.com/kamealbeatz
3/4 UDGS na fb: https://www.facebook.com/34udgs

Booking: primusluporum@34udgs.pl

Link do preorderu: https://34udgs.pl/primus_luporum/

'Primus Luporum' to efekt długiej i mozolnej pracy, który zaskoczy niejednego słuchacza w Polsce. Industrialne, cloudowe brzmienia ka-meala w połączeniu z nieszablonowym rapem TrooMa dają piorunujący efekt.

Teledysk jest także powitaniem młodych artystów w 3/4 UDGS Label. Dotychczasowa działalność organizacji skupiała się wokół realizacji nagrań, mixu i masteringu czołowych polskich rapowych płyt, kompleksowej organizacji koncertów a także tworzeniu teledysków. 'Primus Luporum' jest premierowym wydawnictwem od 3/4 UDGS Label. Preorder można zamówić klikając tutaj