Najnowszy utwór Travisa i Mustarda możecie przesłuchać tutaj.

Pusha T

Połówka legendarnych Clipse, back up MC Kanyego Westa, zawsze zjada swoja zwrotką na featuringach, ulubiony raper twojego ulubionego rapera, do tej pory wydał same wspaniałe albumy: ciężko znaleźć fana rapu, który nie miałby Pushy T na swojej ulubionej playliście. Równie trudno będzie przygotować Pushiemu T setlistę: ciężko zliczyć, ile hitów uzbierało się w jego dyskografii od czasów pierwszego albumu Clipse. Czekamy na występ w Ferropolis.

Travi$ Scott

Co trzeba było przesłuchać w zeszłym roku? Tu zdania są oczywiście podzielone. Ale „Days Before Rodeo“ Travi$ Scotta z Houston znajdowała się naprawdę na każdej liście - chociażby poprzez współpracę z The 1975 i Big Sean w hicie „Don’t Play“. Najlepsza przesłanka tego, co usłyszymy na jego debiutanckim albumie "Rodeo", który miejmy nadzieję zostanie wydany przed 18. edycją splasha!

Rustie

Muzykę Russella Whyte`a aka Rustiego jest łatwo opisać, przynajmniej według jego własnego mniemania: swoimi beatami chce oddać uczucie euforii, które jako młody imprezowicz czuł po przetańczonych nocach. I chociaż jego beaty nie tylko wspaniale brzmią, lecz przede wszystkim sprawiają wrażenie bardzo różnorodnych, potrafimy zrozumieć jego wytłumaczenie. A na splashu! dzięki jego muzyce w euforię wpadnie na pewno niejeden festivalowicz.

ASD (Afrob & Samy Deluxe)

Mały "Sneak Preview"? Tego lata odpowiedź na pytanie „Weißt du wo die Party ist?“ jest tylko jedna, bo powracają prawdziwe legendy niemieckiego rapu ASD. Poprzez nowy materiał i kawałki z klasycznego projektu „Wer hätte das gedacht?“ Afrob i Samy Deluxe rozniosą w pył scenę splasha!. Wspaniałe show będzie oczywiście wspierane przez DJa Desue i DJa Vito.

Favorite

Nowości od Boga (najnowszy album Favorite nazywa się  „Neues von Gott“): Favorite, według własnej ocenie i jego fanów to najważniejszy mężczyzna Europy „Europas wichtigster Mann“, który po trzech latach przerwy wydał nowy album osiągając sam szczyt niemieckiej listy sprzedaży. Ciąg dalszy tego oszałamiającego powrotu nastąpi latem w Ferropolis: również tutaj Favorite był ostatnim razem trzy lata temu. Najwyższa pora, aby ten MC z Selfmade Records zrobił hałas na splashu!

Audio88 & Yassin

To najbardziej normalny duet niemieckiego rapu: Opus Magnum raperów Audio88 & Yassin zostanie wydane już w marcu  i - nawiązujac do wspaniałych albumów Torcha i Marsimoto - będzię nosiło nazwę „Normaler Samt“. Fani rapu, którzy lubią inteligentne i złośliwe teksty, z pewnością będą znali wszystkie wersy na pamięć do czasu ich występu w Ferropolis - i już teraz mogą się cieszyć z powodu najbardziej normalnego gigu na splashu!

Do zobaczenia w Ferropolis!

18. splash! Festival
10-12. lipca 2015
Ferropolis - Miasto z Żelaza
Gräfenhainichen (Niemcy)

https://www.splash-festival.de

Line Up (porządek alfabetyczny na dzień 20.02.2015):

ASD (Afrob & Samy Deluxe) | Audio88 & Yassin | BombenProdukt feat. Herzog, PTK, Sadi Gent & Tayler | Chefket | Danny Brown | Die Orsons | Dipset (Juelz Santana, Jim Jones & Cam’ron) | Favorite | Flatbush Zombies | Freddie Gibbs | G-Eazy | Genetikk | Haftbefehl | iLoveMakonnen | Inglebirds | Kool Savas | Little Simz | Marsimoto | Megaloh | PRhyme | Prinz Porno | Pusha T | Rustie | The Underachievers | Travi$ Scott | Vince Staples

18. splash! Festival 2015 - bilety:

Bilet na splash! Preparty (9. lipca, ważny tylko za okazaniem regularnego karnetu na splash! Festival) - 5,90 EUR (ok. 23,60 zł)
Bilet niedzielny (12. lipca 2015) bez możliwości campingu - 49,90 EUR (ok. 199,60 zł)
Karnet Early Bird na splash! Festival (10-12. lipca 2015) - 109,90 EUR (ok. 439,60 zł) - WYPRZEDANE
Karnet na splash! Festival (10-12. lipca 2015) + pole namiotowe - 119,90 EUR (ok. 479,60 zł)
Karnet VIP na splash! Festival (9-12. lipca 2015) + pole namiotowe - 219,90 EUR (ok. 879,60 zł) - WYPRZEDANE

Bilety zamówisz na stronie tixforgigs:
https://www.tixforgigs.com/site/Pages/Shop/ShowEvent.aspx?ID=10162

Karnet VIP zapewnia:
- możliwość rozbicia namiotu przy swoim samochodzie
- darmowy wstęp na oficjalny czwartkowy bifor i ekskluzywne imprezy VIP
- oddzielne wejście na teren festiwalu
- oddzielne pole namiotowe
- odseparowany darmowy autobus
- odseparowane darmowe toalety i prysznice
- dostęp do ekskluzywnej trybuny z widokiem na mainstage.

WAŻNE!
Wszystkie bilety na splasha! są spersonalizowane. Kiedy zamawiacie bilety dla znajomych, musicie podać ich imiona i nazwiska podczas zamówienia. Wstęp otrzyma tylko ta osoba, na którą został wystawiony bilet. Na początku 2015 roku uruchomimy platformę, na której będziecie mogli przepisać wasze wejściówki na inną osobę lub sprzedać za uczciwą kwotę.

"Chief Keef with better flow" - taki był główny komentarz na YouTube pod moim ulubionym kawałkiem Travisa z "Owl Pharaoh", czyli "Quintana". Trudno było się z tym nie zgodzić. Wtedy jego jedynymi plusami były bity oraz charyzma rapera. Więcej do zaoferowania wtedy jeszcze nie miał. Na "Days Before Rodeo" jest już wyraźnie inaczej, bo i do jeszcze lepszego, wręcz genialnego brzmienia i charyzmy Travis dodał większe zaangażowanie w lirykę, oryginalność oraz dał się poznać ze swojej dużo bardziej kreatywnej, niesztampowej strony. Niestety on sam udział brał w produkcji tylko dwóch utworów, czyli "Mamacita" oraz "Don't Play", ale obydwa podkłady są tak dobre, że rekompensują to, że resztę tworzą inny beatmakerzy. Pierwsza część albumu to mocno eksperymentalny, odważny hip-hop czerpiący wiele z innych gatunków muzycznych z intrygującymi, świetnymi bitami pokroju "Drugs You Should Try", które swoim klimatem po prostu miażdży słuchacza. Po pierwszych 7 utworach miałem nadzieję na, w końcu, czysto raperskie kawałki Travisa. Obawiałem się, że w tym aspekcie Scott polegnie, ale to kolejny punkt, który mnie miło zaskoczył. Numery "Backyard", "Bacc" czy "Basement Freestyle" są dobrymi przykładami na to, że lirycznie oraz technicznie LaFlame podszlifował swoje umiejętności naprawdę znacznie i obok kreatywnego artysty jest również zdolnym MC.

Słychać na "Days Before Rodeo" bardzo dużą inspirację Travisa twórczością swojego mentora, czyli Kanye Westa, a zwłaszcza jego pracy z dwóch ostatnich albumów, czyli "Yeezusa" i "My Beautiful Dark Twisted Fantasy". Podobnie, jak i lider GOOD Music, tak i raper z Houston cechuje się tutaj perfekcyjnością i dbaniem o każdy detal. Bardzo dobrze dobrani zostali goście, którzy odpowiednio komponują się z wokalami głównego bohatera materiału. I Big Sean w singlowym "Don't Play" i Rich Homie Quan w "Mamacita" oraz przede wszystkim eskcentryczny Young Thug w "Skyfall" stają na wysokości zadania i sprawiają, że "Days Before Rodeo" jest po prostu lepsze. 

Słuchając tej świeżej porcji muzyki od Travi$a nie mogę uwierzyć, że w zalewie chłamu, które atakuje ze wszystkich stron hip-hopowy rynek na całym świecie, ten projekt jest całkowicie darmowy. Czasami Scott trochę za bardzo odlatuje ze swoim brzmieniem i niektóre momenty mogą być niestrawne na "trzeźwo", album jest też trochę za krótki, ale to wszystko przypomina nam właśnie, że to tylko przedsmak przed właściwym studyjnym debiutanckim albumem, czyli "Rodeo". "Days Before Rodeo" zdecydowanie zasługuje na ocenę 5 i tworzy bardzo dobry fundament pod ciekawą karierę.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16843","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Mój pierwszy kontakt z tym materiałem był o dziwo dosyć uciążliwy. Coś mi w tym nie grało, miałem wrażenie, że nie wszystko skrojono na odpowiednią miarę, że flow nie zawsze brzmi tak jak mogłoby przy takich możliwościach... Czasem jednak jest tak, że do pewnych rzeczy trzeba się przyzwyczaić, żeby móc je w pełny sposób docenić. Udało się. Koniec końców trzeba przyznać, że "Magna Carta Holy Grail" spełnia przynajmniej większość pokładanych w niej nadziei. Próba zrobienia płyty, która jednocześnie zaspokoi oczekiwanie publiki niemalże popowej i rapowych wieloletnich sympatyków to bardzo ambitne wyzwanie.

Ten album to komercyjne zwycięstwo, w karierze Shawna - nic zaskakującego. Najpierw bardzo intratny deal z Samsungiem, potem ugięcie się IRAA w kwestii certyfikacji sprzedaży muzyki jako downloadu dla określonego urządzenia, w końcu ponad 500 tysięcy egzemplarzy fizycznych w pierwszym tygodniu. Dwunaste pierwsze miejsce na liście Billboardu z rzędu. Dodajmy do tego, że chociaż nic nie zostało oficjalnym singlem, numery z albumu trafiły na listy przebojów na całym Świecie. Ilu artystów debiutujących w podobnym okresie co Jay straciło od tamtego czasu 95% fanbase'u i zostało zepchniętych w czeluście undergroundu, a dziś zależy od łaski i niełaski koneserów brzmienia ich czasów? Jay konsekwentnie szedł do przodu, czasem imponowało to mniej, czasem bardziej, ale koniec końców zaprowadziło do punktu, w którym może robić albumy takie jak ten.

Moje początkowe wątpliwości wiązały się głównie z flow. Gość, który potrafi być jak karabin maszynowy i jest w stanie zarapować najbardziej powyginane stylowo rzeczy jakie jesteście sobie wyobrazić, tutaj często stosuje zabieg długiej pauzy między poszczególnymi wersami. Oczywiście nic to nowego, szczególnie w dzisiejszych realiach, ale często miałem wrażenie, że Jay tutaj nie tyle używa pauzy, a raczej się z nią boryka. Przyznaję, że kolejne odsłuchy utwierdzają w przekonaniu, że w taki sposób Jay też ma turboflow, czasem trzeba tylko do niego trochę przywyknąć. Uwzględniając fakt jak niełatwo w takiej rytmice wracać w tempo oraz co nie mniej ważne - jak nie popaść w niewolę rapowego banału, po prostu trzeba cenić to co znalazło się na krążku. We wszystkich stylistycznych zabiegach nie ucierpiała treść. Carter jest w bardzo wysokiej dyspozycji, a kozackie wersy sypią się jeden za drugim, a wspomniane pauzy pozwalają docenić ich impet. Jay ma pełne wyczucie i kontrolę nad swoim rapem, kocha wieloznaczne wersy i znaczenia poszczególnych słów czy nawet brzmień, lubi zaskakiwać... Ponownie słychać tutaj jego niesamowity dar, który grubo przekracza wyszlifowane skillsy, bo momentami jest to poziom nieosiągalny nawet dla tych, którzy każdą minutę życia poświęcą na ćwiczenie stylu. Skurwiel nadal ma to coś. Zawsze był dobry w rozwijaniu myśli "Mo' Money Mo' Problems", nadal robi to najlepiej, a do tego potrafi wziąć na warsztat kontrowersje związane z przekłamaniami historii USA, dzięki czemu "Oceans" zostaną w pamięci na zawsze. Podobnie "Jay Z Blue" skoncentrowane na nowej roli: roli ojca małej Blue Ivy. Oczywiście w kozackiej charakterystyce porównawczej do swojego dzieciństwa, które nie wyglądało tak jak to na które zapracował dla swojej córki. Dużo tutaj tak świetnycha wersów jak chociażby zamykające drugą zwrotkę: "I don't wanna duplicate it/ I seen my mom and pop drive each other mothafuckin' crazy/ And I got that nigga blood in me/ I got his ego and his temper, all is missing is the drugs in me".

Muzyczna pogoń za świeżością i aktualnością muzyki też raczej do pochwały. Timbalandowi i rzeszy producentów pracujących nad materiałem udało się zmieścić sporo rzeczy, jednocześnie nie tracąć nic z płynności materiału i klimatu całości. Kontrowersje związane z samplowanie Adriana Younge'a to też rzecz na którą można przymknąć oko, tym bardziej, że perkusjami Timbo i J-Roca całość hula jednak odmiennie, choć główny motyw wykorzystano dosyć mało kreatywnie. Co z tego skoro za chwilę minimalistyczny "Tom Ford" porywa z miejsca, a "Fuckwithmeyouknowigotit" z Rickiem Rossem zaraża w sekundę, bo w tym nurkującym basie można utonąć. Nieco zaskakujące dla mnie jest to, że Ross wchodząc ze zwrotką w której prawie każdy wers kończy się słowem "nigga" robi to zaskakująco błyskotliwie i buja jak diabli. Udało się zmieścić i kolejny sztos Hit-Boya, który produkuje tak jakby chciał odświeżyć nasze wspomnienia z "Late Registration", i syntetyczne cudo od Mike Will Made It, i klasyczny staroneptunesowy banger Pharrella. Swizz Beatz brzmi zaskakująco klasycznie, a Travis $cott pokazuje dlaczego jako producenta docenił go Kanye. Nie sposób się nudzić przy tym materiale. Z mojej strony rada: jeśli nawet na początku wyda wam się na, że nie wiadomo "o co chodzi" w tym albumie, warto poćwiczyć cierpliwość, bo i tekstowo i muzycznie o coś zdecydowanie chodzi. Jeśli miałbym oceniać to chyba najlepiej w skali jego dyskografii. Nie zgodzę się, że to najlepszy krążek Shawna Cartera od "Black Albumu", ale na pewno nie gorszy od "American Gangster" czy "Kingdom Come", choć oczywiście kompletnie odmienny brzmieniowo. Przy czym w moim wypadku to zdecydowanie komplement - obydwa albumy bardzo cenię i uważam za ważne. Z "Magna Carta" jest tak samo. Nie wolno przegapić. Dużo hałasu o COŚ.

"Piecemaker 3: The Return Of 50 MC's" Tony Toucha to jedna z produkcji, które warto bacznie obserwować. Premierę zaplanowano na 9 lipca, a kolejnym numerem promującym ją jest nietypowa współpraca dwóch kompletnie różnych pokoleń Queens - Action Bronsona i Kool G Rapa. To wszystko na bicie Statik Selektah, który chyba jednak nie spisał się na miarę takiego połączenia. Mimo wszystko trzeba sprawdzić. (Daniel Wardziński)

Niewiele jestem w stanie napisać wam o Cheechu Lamotta, bo sam jestem ciekaw co to za koleżka. Wiem, że współpracuje z Easy Mo Bee, który wreszcie odkurzył bitmaszynę, żeby zrobić bit w swoim stylu. Statik Selektah kozacko okrasił całość cutami, a Cheech pokazuje, że jest gościem, który potrafi poruszać się po takich podkładach. (Daniel Wardziński)

I kolejny numer od Snow. Kolejna porcja zadziory i bezczelności w głosie, flow a'la karabin maszynowy, kolejny raz na mocnym, wygrzewkowym syntetyku (tym razem od autora o ksywie DK). Chyba tylko mix mógłby być trochę lepszy. (Krystian Krupiński)

Oczekiwania związane z nowym albumem Wale'a zatytułowanym "The Gifted" są duże. Nowy numer z płyty, który prezentujemy powyżej to muzyczne dzieło zmiązanego z G.O.O.D Music Freshmana Travisa $cotta. Gościnnie pojawiają się Wiz Khalifa i 2Chainz. Tytuł pochodzi od pięciu blantów w rotacji o których więcej opowie wam wesoła gromadka amerykańskich raperów. (Daniel Wardziński)

Julian Malone, od niedawna związany ze Stones Throw rzucił nam małą świeżynkę zatytułowaną "Chill" na klasycznym bicie ATCQ. Numer nie znajdzie się na "Diff.Rnt", ale nie warto go przegapić, bo pokazuje czemu Julian zyskał uznanie na obu wybrzeżach USA. Album ma się ukazać w lipcu. (Daniel Wardziński)