Pełna tracklista:

1. Lost In Space / Great Scott / 22-26

2. Innerstellar Love

3. I Love Louis Cole f. Louis Cole

4. Black Qualls f. Steve Lacy, Steve Arrington & Childish Gambino

5. Miguel’s Happy Dance

6. How Sway

7. Funny Thing

8. Overseas f. Zack Fox

9. Dragonball Durag

10. How I Feel

11. King Of The Hill

12. Unrequited Love

13. Fair Chance f. Ty Dolla $ign & Lil B

14. Existential Dead

15. It Is What It Is

Tracklista:

1. Heroes
2. Post Requisite
3. Heroes in a Half Shell
4. More ft. Anderson .Paak
5. Capillaries
6. Burning Down the House ft. George Clinton
7. Spontaneous ft. Little Dragon
8. Takashi
9. Pilgrim Side Eye
10. All Spies
11. Yellow Belly ft. Tierra Whack
12. Black Balloons Reprise ft. Denzel Curry
13. Fire Is Coming ft. David Lynch
14. Inside Your Home
15. Actually Virtual ft. Shabazz Palaces
16. Andromeda
17. Remind U
18. Say Something
19. Debbie Is Depressed
20. Find Your Own Way Home
21. The Climb ft. Thundercat
22. Pygmy
23. 9 Carrots ft. Toro y Moi
24. FF4
25. Land of Honey ft. Solange
26. Thank U Malcolm
27. Hot Oct.

Wczoraj na facebookowym profilu Lotusa pojawił się bowiem enigmatyczny komentarz "Nowy album Kendricka Lamara zniszczy wszystko". Poprzeczka postawiona jest wysoko, a takie zapowiedzi dodatkowo podkręcają oczekiwania. Na szczęście czekania już niewiele.

Tutaj przeczytacie za to recenzję płyty Flying Lotusa, określonej przez Maćka Wojszkuna "jednym z najlepszych albumów roku 2014".

I przy okazji - nie trzymając już w niepewności - wysłuchają jednego z najlepszych albumów roku 2014. 

Opisać w słowach, co dzieje się na "You're Dead!", to zadanie iście karkołomne. Po nagłych, mocarnych uderzeniach "Theme" zostajemy natychmiast wciągnięci w wir szalonego, żywiołowego jazzowego jamu z gnającą na łeb na szyję perkusją, histerycznym krzykiem saksofonu, basową wirtuozerią Thundercata i porcją klawiszy od samego mistrza Herbiego Hancocka... Elektronika, jazz, hip-hop, gospel, ba, nuty jakby żywcem wyjęte z szalonych, eksperymentalnych, progrockowych albumów lat 70. mieszają się w nieokiełznanym, dzikim tańcu, swoistym strumieniu swiadomości. Wyścig saksofonu z gitarą w "Moment of Hesitation" zestawiony ze spokojnymi, sielankowymi trąceniami strun w "Eyes Above"... Niepokojące śpiewy w "Descent Into Madness" (kojarzące mi się nieco z twórczością Opethu...) z jednej strony, z drugiej - przecudaczny hip-hopowy "Dead Man's Tetris", brzmiący jak zły brat bliźniak "We Dem Boyz" Wiza, dodatkowo przyprawiony nieprzyzwoitą ilością LSD. Czapki z głów przed Lotusem, że udało mu się zmieszać tak niesamowity koktajl, tak świetny akompaniament do metafizycznej podróży po pośmiertnych sferach bytu....

Moim ulubionym kawałkiem z "You're Dead!" jest bezapelacyjnie "Coronus, The Terminator" - hipnotyczny, magiczny miks gitarowych riffów puszczonych do tyłu (!), odgłosów deszczu, delikatnych uderzeń perkusji i upiornych, gospelowych wokali, sączących wieści o nieuchronnej zagładzie... Dodatkowy smaczek tego kawałka stanowią sprytne nawiązania do... "Terminatora 2" (The days of men are coming to an end/So come with me if you want to live). 

Najlepsza w "You're Dead!" jest jego swoista konceptualność i mnogość interpretacji. Kluczowy jest tutaj słynny już "Never Catch Me" z fenomenalnym Kendrickiem, zapodającym skomplikowane i niejednoznaczne wersy.... They say the Heaven's real/Analyze my demise and I'm super anxious/Recognize, I deprive this fear and then embrace it - K.Dot rozmawia z wewnętrznymi demonami, reflektuje nad "fascynacją śmiercią" (już na "good kid, M.a.a.d City" rymował, że jest infatuated with death...), godzi się z jej nieuchronnością... i przeżywa doświadczenie poza ciałem (Lookin' down on my soul now, tell me I'm in control now)? Czym jest śmierć dla Kendricka, dla Lotusa? Jak wyobrażają sobie oni pośmiertną wędrówkę? "You're Dead" i zawarte nań wersy i kompozycje można rozumieć wielorako i każdy znajdzie swoją własną odpowiedź na podobne pytania, każdy sam może sobie ułożyć historię do lotusowej "ścieżki dźwiękowej"...

Niezmiernie ciekawe ujęcie sprezentował w swej recenzji Steven Goldstein z HipHopDX, patrząc na ten album także jako na hołd dla bliskich Lotusowi muzyków, którzy odeszli. I rzeczywiście - jazzowy harmider to wspomnienie Alicii i Johna Coltrane'ów (FlyLo jest prabratankiem Alicii Coltrane) i pożegnanie tragicznie zmarłego w 2012 roku Austina Peralty... Nuta delikatnego, smooth hip-hopu choćby w "Siren Song" to ukłon w stronę niezapomnianego J Dilli.

FlyLo znów udowodnił, że jego muzyczna wyobraźnia nie zna granic, serwując jeden z najlepszych albumów w swej dyskografii. "You're Dead" to niesamowita podróż, intrygujący, wymykający się jednoznacznej interpretacji muzyczny traktat o śmierci i o tym, co nas po niej czeka.... Polecam gorąco, wystawiając pięć z plusem. 

We will live on.. forever...

                                            [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17353","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Pracujemy nad wieloma rzeczami razem. (...) Nagrał na kilkunastu moich bitach. Nie wiem czy on chce ich użyć, ale zabrał mi wszystkie produkcje i przez to nie moge wydać swojego albumu! " - żartobliwie o współpracy z członkiem TDE powiedział producent. Wychodzi na to, że próbkę tego, co będzie nas czekać na nowym albmie Kendricka dostajemy właśnie teraz przy utworze "Never Catch Me", które możecie sprawdzić poniżej. Trzeba przyznać, że zapowiada się ciekawie.

Pytany o różnice między albumami Miller mówi, że "Blue Slide Park" było bardziej skoncentrowane na dorastaniu w Pittsburghu, a drugi krążek to już bardziej spojrzenie z perspektywy kalifornijskich luksusowych mieszkań i bycia gwiazdą show w MTV. Jednocześnie dużo w tym wspominek i retrospekcji. Mylą się ci, którzy widzieliby w "Watching Movies With The Sound Off" album celebrujący prosperity i traktujący jak większość mainstreamowych płyt o samochodach, pieniądzach, laskach i narkotykach. Nie sposób tych tematów pominąć rzecz jasna, ale to nie o nie tutaj chodzi. Mac Miller jest zbyt bystry na takie spłycanie swojej muzyki.

Po pierwszym przesłuchaniu nie miałem wątpliwości, że to album lepszy od debiutu i nie mam ich nadal. "Watching Movies With The Sound Off" to krążek na którym Mac z dzieciaka, któremu wszystko wolno zmienił się w dzieciaka, który zdał sobie sprawę, że to co osiągnął wcale nie jest tak piękne jak mu się wydawało. Amerykańscy recenzenci starają się mocno przekonać nas, że stał się piewcą postmodernistycznej filozofii i faktycznie da się znaleźć jej elementy w potwornie chaotycznym labiryncie skomplikowanych myśli kryjących się w tej młodej głowie. W "Red Dot Music" z Action Bronsonem nawija "It must be the drugs makes us thinking crazy shit" i płyta rzeczywiście sprawia wrażenie ciężkiego naroktycznego przelotu, podkreślonego jeszcze charakterem samej muzyki, która brzmi jak zestaw mocno trippujących kompozycji ładnie zgrywających się z tekstami.

Mac Miller ma bardzo duży zasób słownictwa i używa go świadomie, w taki sposób, że potwierdza swoją inteligencję. Przy tym wers "intelligent but we're going stupid" jest bardzo trafny. Miesza się tutaj depresja człowieka sukcesu ujęta w bardzo celnych refleksjach z zapisem hedonistycznych igraszek gówniarza, który z pomocą olbrzymiego hajsu zerwał się z łańcucha. Ma predyspozycje zarówno, żeby pisać takie linijki jak "if Mars is the farthest that man has set his target/ Then I don't know why I even started" czy "I'm nasty, I never shower, go sleep on a bed of flowers/ Not into this conversation, I've been in my head for hours" jak i zaplątać się w swoich myślach czy przelecieć zwrotkę z której w głowie nie zostaje nic. Idealnym reprezentantem lirycznej strony tego materiału jest "I Am What I Am (Killin' Time)", który pokazuje w pełni skomplikowaną osobowość rapera i jest chyba najlepszym trackiem na całym materiale.

Muzycznie jest ciekawie, różnorodnie i świeżo. Wers z singlowego "S.D.S." na bicie Flying Lotusa "All your songs are sixteen's and a hook/ We're here to reinvent music, it's time for the revolution" można traktować poważnie. Miller pasuje do współczesnych trendów, ale jednocześnie słychać, że jest poszukiwaczem. Materiał jest trochę jak kalejdoskop, ale nie rozjeżdża się na różne na strony, trzyma spójny klimat i tworzy ciekawą całość. Chwilami jednak bezsprzecznie muli, m.in. już na samym początku przy "Star Room" czy później przy "I'm Not Real" z Earlem Sweatshirtem (choć to akurat bardziej wina zblazowanego i spitchowanego w dół Millera niż bitu). Z drugiej strony mamy świeżość w czystej postaci jak np. "Avian", który swoją rytmiką rozmontowuje z miejsca, a refren dzięki prostej, ale naprawdę "nowej" perkusji robi robotę, aż miło. Wspomniany "S.D.S." też do schematycznych nie należy, a głębokie Casinowe motywy mieszają się tutaj z superbrzmieniem prosto z niezawodnego ID Labs w "Someone Like You". Do tego dochodzi bardzo dobrze zaśpiewane "Objects In The Mirror" Pharrella, które jest jednym z najlepszych lovesongów w amerykańskim rapie ostatnich lat. To nie koniec. Mamy klasyczny sztos Alchemista w rewelacyjnym "Red Dot Music", mały poradnik jak rapować na trapach w "Watching Movies" i jeden z moich faworytów - poświęcony zmarłemu ziomkowi "REMember" wyprodukowany przez gospodarza A.K.A. Larry Fishermana.

Niby ciężko się przy tej płycie nudzić z drugiej przez spowolnione bluntami i kodeiną flow nieraz łatwo zasnąć. Dodatkowo specyfiki psychoaktywne pojawiają się tutaj już nie jako sposób na zabawę, a raczej jako uśmierzacz bólu, co każe mojemu rozsądkowi martwić się o dalszy rozwój sytuacji młodego MC. Mac Miller zrobił naprawdę dobry album, może troszkę zbyt wkręcony w slow motion, ale zarazem niezwykle świeży, oryginalny i autorski. Zdecydowanie warto, dla mnie najmocniejsza pozycja z 18th June Trio - płyt które ukazały się tego dnia (oprócz Millera wydali wtedy J. Cole i Kanye West), zarazem nie pozbawiona wad. Bez wątpienia natomiast najlepsza w dorobku reprezentanta Pittsburgha i potwierdzająca jego artystyczny rozwój i olbrzymi potencjał - nie tylko muzyczny, ale też intelektualny, co w dzisiejszym mainstreamie z USA nie jest zbyt częste.