Jak najprościej opisać "Directors of Photography"? To w 100% album Dilated Peoples. Słuchając go, czuć, że to powrót do korzeni, że to dzieło trzech doskonale zgranych kompanów, świadomych swego stylu, swych zalet i wad, swej historii i pozycji w hip-hopie. Czuć, że to album, na którego dopracowanie i doszlifowanie poświęcono sporo czasu, nie myśląc tylko o wydaniu nędznego półproduktu celem wyciągnięcia od sentymentalnych fanów kilku benjaminów....  To po prostu stare, dobre Dilated ze wszystkimi tego zaletami i wadami. Perfekcyjny, harmonijny miks wolnej, skupionej nawijki EVidence'a i bardziej energicznego flow błyskotliwego Rakii. Na "DoP" panowie brzmią świetnie, pewnie, obaj są pełni energii (tak, nawet Ev). Ich pióro nic a nic się nie stępiło, co rusz panowie rzucają celnymi, błyskotliwymi linijkami, co rusz przykuwają uwagę ciekawymi metaforami i grami słownymi - już od pierwszego tracku, "Directors" (Forced to war like Muhammad Ali/Shape the future like cash is clay - przykład ze zwrotki Rakii... W ogóle, Rakaa lśni na tym albumie - jego zwrotka w reminiscencyjnym "Cut My Teeth" przyprawia o ciary... Żeby nie było, Ev nie ustępuje mu ani na krok - posłuchajcie choćby jego wersów w "The Dark Room", poezja).

W sferze muzycznej 'Directors of Photography" to w całości klasyczny, "dilatedowy" sound. Tylko z chirurgiczną precyzją pocięte sample, tylko mocne perkusje, tylko sprawne, mistrzowskie cuty Boga Turntablismu Babu. Zero modnych obecnie elektronicznych eksperymentów, trapów, cloudów, innych wymyślnych farfocli - ścisły, jak to określił Marcin Flint, konserwatyzm i antyefekciarstwo. I bardzo dobrze - złaknieni nowalijek i newschoolu mogą psioczyć, ale nie ma lepszego akompaniamentu dla DP niż to specyficzne, staroszkolne brzmienie, twardo bujające, niespieszne, z lekką nutą tego ciepłego, kalifornijskiego vibe'u. A kto lepiej zna brzmienie DP, niż sami jego członkowie?Produkcja bowiem to w większości - 9 na 16 kawałków - dzieło Evidence'a i Babu. Ev popisał się największym bangerem albumu - gwarantowanym koncertowym killerem "Trouble" z potężnymi klawiszami, świetnie wypadł też jego duszny, nomen omen mroczny "The Dark Room". Babu wysmażył świetny, świdrujący "the Reversal", a prócz tego "Opinions May Vary" i "Figure It Out" - doskonały, klasyczny trybut dla DJ'ów i sztuki turntablismu. 

Oprócz 2/3 Dilated mamy tu też produkcje od ich starych, sprawdzonych znajomych - Alchemista i Oh No, a także prezenty od mistrzów nowojorskiego, oldschoolowego brzmienia. Diamond D zaproponował świetny, refleksyjny, nieco melancholijny "Let Your Thoughts Fly Away". Preemo zaś... przyznam, że mnie rozczarował. "Good As Gone" nie brzmi nawet w połowie tak dobrze jak "Clockwork" z "Expansion Team" czy "You" z płyty Eva. Mamy tu też 9th Wondera z fantastycznym ciepłym, soulful (jest jakis polski odpowiednik tego słowa?) "The Bigger Picture" ze świetnym refrenem Krondona - oraz Jake One'a, który stworzył najlepszy kawałek albumu, dilatedowy singiel idealny - "Show Me the Way" (Aloe Blacc w chorusie jak zwykle genialny).

"Directors of Photography", jedna z ważniejszych i najszerzej komentowanych premier tego roku, to bardzo mocna pozycja. Solidna, spójna, dopracowana. Stojąc w opozycji do miałkich, przygniecionych efekciarstwem "nowoczesnych" rap-hiciorów o klubach, dziwkach i koksie, Dilatedowcy zaproponowali materiał klasyczny, dojrzały, powracający do korzeni, z szacunkiem patrzący na hip-hopową tradycję i wartości. Płyta z pewnością nie dla każdego - jak wszystkie albumy od Eva i Raki wkręca się powoli, mozolnie, niespieszne flow Evidence'a często odrzuca, brak tu kawałków, które będziemy wspominać przez lata, takich jak 'Worst Comes to Worst" czy "This Way"... Jest za to esencja Dilated Peoples - i najlepszy hołd dla dziedzictwa tej kultowej grupy. Cztery z plusem. 

                                             [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"14867","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                             [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18329","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tracklista:

01. Intro [Produced By Babu & Evidence]
02. Directors  [Produced By Evidence]
03. Cut My Teeth [Produced By Alchemist]
04. Defari Interlude [Produced By Evidence]
05. The Dark Room feat. Vince Staples [Produced By Twiz The Beat Pro & Evidence]
06. Good As Gone [Produced By DJ Premier]
07. Show Me The Way feat. Aloe Blacc [Produced By Jake One]
08. Figure It Out (Melvin's Theme) [Produced By Babu]
09. Let Your Thoughts Fly Away [Produced By Diamond D]
10. Century Of The Self feat. Catero [Produced By Oh No]
11. @mrevidence Interlude
12. The Reversal [Produced By Babu]
13. Opinions May Vary feat. Gangrene [Produced By Babu]
14. Trouble [Produced By Evidence & Bravo]
15. L.A. River Drive feat. Sick Jacken [Produced By The Alchemist]
16. The Bigger Picture featuring Krondon [Produced By 9th Wonder]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"15698","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Wow, Evidence znów w Polsce! Ta informacja ucieszyła wszystkich fanów Dilated Peoples, bilety na koncert Step Brothers rozeszły się jak świeże bułeczki. Oczywiście w związku z tym wydarzeniem na Popkillerze tydzień z EV i ALC. Gdy Mateusz poprosił mnie o tematyczny Klasyk Na Weekend, wiedziałem, że to nie będzie łatwe zadanie. Jak niby mam napisać "obiektywną recenzję" przypominającą jeden z moich ulubionych albumów rapowych wszechczasów? Zdziwiłem się też, że The Weatherman LP jest już klasykiem w oczach Emateia. Jednakże 7 lat to już faktycznie całkiem dużo...

Przesłuchanie kilka razy albumu, który tyle dla ciebie znaczył 7 lat temu jest bardzo ciekawym przeżyciem. Retrospekcje, skojarzenia, wspomnienia z koncertów na których widziało się wykonania live... Ciężko jednak było mi odkryć coś nowego. Evidence znany jest ze swojej nienagannej dykcji - genialne podejście, zwłaszcza dla słuchaczy, którzy nie są native speakerami języka angielskiego. Nie ukrywam, trochę się języka nauczyłem dzięki zwrotkom chłopaków z Dilated.

Postanowiłem, że ten klasyk będzie skierowany bardziej do osób, które z tym albumem nie miały jeszcze zbyt dużo wspólnego. Może przesłuchali po łebkach, może nigdy nie zajarali się Dilated Peoples. Teraz jednak zbliża się koncert, a na nim wypada być i wypada znać muzykę Evidence’a i Alchemista, prawda? Tak więc kontynuujemy program kształcenia świadomych słuchaczy za pomocą klasyków na weekend!

DP jak dotąd nie wybili się ponad powierzchnię, siedzą w podziemiu dość głęboko (nie licząc „This Way” z Kanye). Nie będe tu roztrząsał dlaczego tak jest, czy to ich świadomy wybór, niedojrzałość odbiorców czy coś zupełnie innego. Ważne jest to, że EV nigdy nie wyglądał ani nie brzmiał jak osoba przejmująca się brakiem sukcesu finansowego, pieniądze za rap są tylko dodatkiem, jak nawija w otwierającym album „I Know”.

I'm a man, got bills, dead Presidents

Coincidentally what I love pays rent

Czy można by się przejmować brakiem milionów na koncie, jeśli mieszkasz kilkadziesiąt metrów od Venice Beach, jesteś jednym z najbardziej rozpoznawalnych raperów amerykańskiego undergroundu, a na koncercie w dalekiej Polsce poznajesz kolesia z tatuażem Dilated? Nic dziwnego, że na tej dość mrocznej i "burzowej" płycie znalazł się, dokładnie w połowie, kawałek „Chase the Clouds Away”. Na świetnym bicie Alchemista mamy tutaj opowieść o radosnym dniu, w którym wszystko się udaje i nie potrzeba nawet zielonych liści do szczęścia. Znacie takie dni? Dopiero na koniec EV przypomina sobie o masce lekko melancholijnego rapera i wracamy do lekko agresywnego, trochę podniosłego klimatu "The Weatherman LP".

Klimat ten nie byłby możliwy bez znakomitych bitów. Surowe flow EV'a musi mieć na czym płynąć. Produkcje są bardzo różnorodne, znakomicie uzupełniające zwrotki, nie zagłuszające ich, a wręcz wzmacniające przekaz. Są te zrobione przez samego rapera, do osobistych kawałków takich jak „I Know” i „I Still Love You”. Kawałki te idealnie sprawdzają się jako nawiasy otwierające i zamykające album. Sprawdzają się też te spod rąk doskonale współpracujących z nim Alchemista i Babu – widać, że muzyczna chemia działała wtedy już idealnie z pierwszym z nich, a nadal z tym drugim. Są też niesamowite bangery od duetu Sid Roams, czyli „Mr Slow Flow”, który już w pełni zasłużył na miano klasyka, „Believe In Me”, który brzmi niesamowicie na czterech kółkach oraz „Perfect Storm”. Ten ostatni był w 2007 roku dowodem, że Dilated Peoples mają się bardzo dobrze i nie zamierzają składać broni. Ok, w takim razie gdzie wasz album, panowie?

Na produkcji mamy jeszcze dwóch ludzi, lecz nie mniej zdolnych od wyżej wymienionych. Jake One, znakomity undergroundowy bitmejker znany m. in. ze współpracy z Freewayem, zrobił podkład do „Down In New York City”. Wyszedł świetny tribute dla miasta, w którym wszystko się zaczęło. DJ Khalil to z kolei połówka składu Self Scientific, przygotowałem z gospodarzem świetny bangier „All Said and Done”. Raper rozprawia się tam z głodem popularności, oraz, uwaga, używa hashtagu. Tak jest, w 2007 roku – i nie burzył się, gdy Kanye czy Big Sean twierdzili, że to ich wynalazek.

Rappers need radio for self-esteem

I'm on some brand new boombox #Radio Raheem

Blaski i cienie popularności powracają w „Line of Scrimmage”. Slug z The Atmosphere jest tam jak zwykle na wysokim poziomie i wspaniale współgra z gospodarzem. Nic dziwnego, że owoc ich współpracy pojawił się także na "Cats and Dogs". Za produkcję odpowiada Alchemist, tak jak i w czterech innych kawałkach na "The Weatherman LP". W dwóch innych usłyszymy go także na mikrofonie. ALC za każdym razem udowadnia, że jest nie tylko świetnym producentem, a jego charakterystyczne bity poruszą każdą hiphopową głowę, ale potrafi też całkiem składnie nawinąć kilkanaście wersów wykorzystując fajne flow. Nie jest to popularna umiejętność wśród producentów. Dzięki takim kawałkom jak te, możemy się domyślać czego spodziewać się po "Lordzie Steppingtonie", właśnie wydanej płycie EV i Alchemista.

Ok, czas podsumować tę przydługą podróż do przeszłości. Płyta jest kompletna i różnorodna, niczego w niej nie brakuje, nie nudzi się zbyt szybko. W nawijkę Evidence’a trzeba się wsłuchać. Nie jest to typowo słoneczna muzyka z Cali, jest mnóstwo refleksji nad rapem i jego otoczką, punchline'ów, osobistych historii o przyjaźni i ukochanej matce. Album stanowi całość, ale każdy z kawałków jest też osobną wycieczką, osobną przygodą. Dla mnie to wręcz wzorcowy album amerykańskiego undergroundu z minionej dekady. Jeśli nigdy wcześniej tego nie zrobiłeś – nie czekaj. Wrzucaj na słuchawki albo audio w furze i przesłuchaj w drodze do szkoły/pracy. Albo znajdź wolną godzinę i usiądź wygodnie słuchając jej na głośnikach. Jeśli jednak dobrze go znasz – 5 dla ciebie, przygotuj się na niewątpliwie świetny koncert 22 stycznia i poćwicz teksty z "The Weatherman LP". W ten chłodny wieczór Weatherman prognozuje naprawdę gorącą atmosferę.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"9730","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"9732","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"9733","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]