Po świetnej epce Kaza Bałagane nagranej we współpracy z producentem Smolastym, dostajemy nowy wspólny numer od tej dwójki, który tym razem zapowiada projekt tego drugiego.

Świeżo po premierze "Pierwszego Demo" Theodor serwuje nam nowy luźny numer.

Jedenasty Klik Klak Białasa.

Tomb remiksuje Meek Milla.

Pierwszy klip z "Wielkiej Płyty" Jana Kangura.

Drugi numer Deysa z serii Vox.

Dziewiąty track od Flinta z mixtape'u SMOKESEX.

Nowy numer od Stocha.

Dżejpa remiksuje Drake'a.

Drugi singiel z "Introwersji", czyli nadchodzącego albumu Diamenta.

Spontaniczny efekt współpracy Gresa i Luxona.

Luźny kawałek od reprezentantów Patokalipsy i zDolnego Przedmieścia.

Co dostajemy dając szansę wydawnictwu pod tytułem “Jeśli my tego nie zniszczymy nikt tego nie zniszczy”? Technicznie rzecz biorąc otrzymujemy dziesięć utworów na samplowanych, soulowych podkładach, nieco więcej niż EP. Oprócz dwóch bitów El Presidente, wszystkie produkcje wyszły spod ręki Harego i trzeba przyznać, że wyszły mu bardzo dobrze. Cały album sprawia wrażenie spójnego, choć na podkładach klasycznie samplowanych, to całość brzmi w świeżo.

Co dostajemy gdy spojrzymy na płytę pod kątem rapu? Dostajemy młodego kota, który ma swój styl, jest dobry technicznie i porusza konsekwentnie określoną tematykę. Nie dostajemy rapu o wszystkim i o niczym. Hary nie jest ulicznikiem ani hardkorowcem. Słuchając wersów o kobietach jak w “Lejdi$” z gościnnym udziałem Stocha i alkoholowych wspomnień można dojść do wniosku, że bliżej mu do Mesa niż refleksyjnego tonu Eldo. Mesa? No właśnie.

Hary w ciekawy sposób buduje flow i śpiewa swoje refreny rewelacyjnie. W pewien sposób więc porównania do Mesa wydają się uzasadnione, można powiedzieć, że inspiracje Typem są tutaj widoczne w kwestii warsztatu. Z drugiej strony, chłopak ma swój charakter, odrębne ironiczne spojrzenie na relacje damsko-męskie i potrafi zgrabnie i na swój sposób ująć wątki autobiograficzne w opowiadanych historiach. Jeżeli nie zaniedba pracy nad stylem to porówniania z Mesem będą tylko chlubnymi komplementami z przeszłości.

Szczególnie dobrze wypadają tracki “Zielone Jabłka” i “Dumny”, które można spokojnie wrzucić na repeat. Tej płyty słucha się naprawdę dobrze. Są też wady, których nie można nie wytknąć. Jedną z nich są przyspieszenia. Niektóre wypadają w porządku, ale w większości przypadków, kiedy Michał wchodzi w hiperprędkość i zaczyna rapować w przyspieszonym tempie, jak w “Murze”, traci umiejętność wyraźnego wypowiadania słów w znanych mi językach, potyka się o bębny w bicie i tylko trzymam kciuki, żeby się nie przewrócił. Na szczęście, gdy ma do tego dojść, z pomocą nadchodzi miękki jak poduszka refren, na którym ląduje. Jest też kwestia sepleniących sybilantów, niby nic, ale trochę przeszkadza to przy głośniejszym odsłuchu niektórych tracków.

Podsumowując, warto tę płytę ściągnąć i przesłuchać, choćby dla klimatu podkładów i refrenów. Nie jest źle. Widać duży potencjał i jeżeli w przyszłości coś wyjdzie od Harego, to na pewno sprawdzę, wam też polecam. W skali sześciostopniowej tej płycie wystawiam czwórkę z minusem.