Wiedziałem, że nowe Sławy przypadną mi do gustu, ale nie miałem pojęcia, że trudno będzie mi się od nich oderwać żeby napisać tę recenzję. Obawiałem się nowoczesnych bitów, swagowania i innych tego typu wtrętów, okazuje się jednak, że stoi za tym wszystkim jakaś myśl. Nowa płyta jest najlepszą w dorobku Dwóch Sławów. Tak, włączam w to wszystkie nielegale.

Najlepszym zwiastunem tej płyty, o dziwo, nie jest żaden z tutejszych numerów. To singlowe "W 3 dupy" z albumu Polskiego Karate, w których Astek i Radosny udzielili się gościnnie, zjadając ten track. Jeżeli chodzi o flow, to pomiędzy "Nie wiem, nie orientuję się" a tegoroczną pozycją jest prawdziwa przepaść. Panowie dymają podkłady jak źli (#Seks na zgodę), a ich wersy są lepsze niż kiedykolwiek. Szczególnie, że za każdym numerem kryje się coś więcej niż hashtagi i punchline'y. Nawet w mocarnym "Do ryma" rapują w refrenie, że przekaz to nadal nie przykaz, biorąc udział - być może niechcący - w dyskusji na temat tego, czy ważniejsza jest forma czy treść. Zresztą same teksty także stoją tutaj na takim poziomie, że chciałbym by reszta sceny siedziała w pierwszym rzędzie i robiła notatki.

Rado i Astek mają lekkość w wymyślaniu znakomicie przemyślanych wersów, które są zrozumiałe nawet gdy słuchaczowi brakuje erudycji, czy też pewnej wiedzy związanej z poszczególnymi grami słownymi. To sprawia, że ich hashtagi i porównania nie męczą, bo są jedynie dodatkiem. Bezczelnie dobrym dodatkiem. Na tej płycie humor jest lepiej przemyślany, niż na poprzednice, pierwiastki rapowe są jeszcze silniejsze, a zabawa wersami jest środkiem, nie celem. Na "NWNOS" Jarosław nieco wyprzedził Radka, który tym razem przyspieszył jak szalony, przez co obaj idą teraz łeb w łeb. Rozumieją się doskonale, uzupełniają jak prawdziwi bracia, a chemia między nimi jest nieporównywalna z żadnym innym składem w polskim rapie. 

To, co dodaje im skrzydeł, to bezczelne, bangerowe podkłady, które wywracają wnętrzności do góry nogami (#skoknabungee). Prawdziwy sztos za sztosem, każdy z nich dopracowany, przemyślany, dobry. Istna Ameryka w tej Łodzi, drogi panie! Singlowe "Bą, bą, bą" i "Do ryma" na początku musiały mnie do siebie przekonać, teraz, obok piekielnie dobrych "Diabelskich podszeptów" oraz "Niskiej szkodliwości społecznej czynu", należą do moich ulubionych strzałów na tej płycie. Mimo wszystko, całość potrafi także zwolnić gdy trzeba, dlatego mamy tutaj znakomite "Kobiety sztosy", "Dzień na żądanie" oraz "O sportowcu, któremu nie wyszło". W tym przypadku jest również zabawnie, ale - jak słyszymy w ":(" - nigdy śmiesznie. I rzeczywiście, duet opanował tę sztukę do perfekcji. 

Na koniec pozostało pytanie, czy to wszystko zasługuje na szóstkę? Otóż nie. Po pierwsze, pewnemu usprawnieniu muszą ulec refreny. Bywają świetne (lepsze niż na poprzedniczce), ale wciąż brakuje im zróżnicowania. Po drugie, dobry skądinąd "Hate-watching" ma nieco niższy replay value niż reszta płyty (głównie ze względu na odwołania do wszechobecnego show-blichtru). Po trzecie, powróćcie na chwilę do wstępu. No właśnie. Muszę zrobić jakieś miejsce w naszej skali dla następnej płyty Dwóch Sławów. Jest dopiero styczeń, a jedno z miejsc na tegorocznym podium właśnie zostało zajęte. Nikt w Polsce jak Sławy. 

To jak, panie Krzysztofie, będzie mojapierwsza piątka, jaką przyznaję na Popkillerze?

Szczęśliwie, po odsłuchaniu płyty w całości, mogę wszystkich uspokoić. Pierwastek rapowy jest tutaj naprawdę silny, a duet nie popłynął zupełnie w parodię.

Zaskoczył mnie progres Astka jako MC. Zazwyczaj Radosny wiódł prym pod tym względem, lecz teraz to właśnie autor "Akustyki Ust Asteka" zaprezentował szerszy wachlarz umiejętności. Gra głosem, świetna dykcja, talent do wymyślania celnych, a zarazem niewymuszonych linijek i bogate flow - to naprawdę robi wrażenie. Co nie oznacza, że jego kompan nie wywołuje żadnych pozytywnych emocji, po prostu jeżeli ktoś słyszał "Nieśmiertelną Nawijkę Dwusławową" oraz "Muzykę Kozacką", to powinien wiedzieć czego się po nim spodziewać. A jeżeli nie, to już wyjaśniam: solidne zwrotki z przebłyskami, zapodane wciąż niedopracowanym flow, które jednak nie przeszkadza w odbiorze.

Brakuje tutaj odrobiny subtelności, zarówno w treści jak i formie. Wszyscy lubimy punchline'y i hashtagi, ale panowie czasami żonglują nimi w dość niebezpieczny sposób. Obok błyskotliwych, nierzadko absurdalnych, skojarzeń, pojawiają się oklepane pomysły (żeby przywołać tylko Madzię z Sosnowca i grę słowną ze "związkami" w roli głównej). Robi się jeszcze niebezpieczniej, gdy Sławy się nie pilnują i troszkę za bardzo idą w biesiadę. Rzecz jasna został zachowany zdrowy rozsądek, ale humor klozetowy zaprezentowany w "Om Nom Nom!" (z udaną zwrotką Wygi) w pewnym stopniu psuje ogólne, pozytywne wrażenie. Niech jednak powyższe zdania was nie zniechęcą, bowiem wady te nie są tak uciążliwe, na jakie pozornie wygladają. 

W zdecydowanej większości materiału mamy do czynienia z plejadą doskonałych wersów i dwuznaczności, determinowanych konceptami utworów. I chociaż czasami chciałoby się czegoś bardziej spokojnego, by nie powiedzieć "poważnego", to Astek i Radosny w utworze tytułowym kontrują te zarzuty, zgrabnie uciekając od taniego moralizatorstwa i silenia się na patos. Ta płyta to szalone, koncertowe tempo i czysta rozrywka - jeżeli ktoś oczekuje kawałków, przy których można spokojnie odetchnąć lub podumać, to zapewne się zawiedzie  Pomogłoby w tym urozmaicenie refrenów: jestem pewien, że jakiś piękny, żeński (lub męski vide ostatnia płyta Teta) wokal, zrobiłby tej płycie ogromną przysługę, uwalniając nas na chwilę od pogoni za kolejnymi łamigłówkami duetu, tak jak robi to warstwa muzyczna Marka Dulewicza. Bogactwo brzmień, liczba soczystych smaczków, spora melodyjność i naturalność materiału, zapewniają ponadprzeciętny "replay value".

Cieszę się, że pod względem warsztatowym jest to naprawdę solidna pozycja. "Nie wiem, nie orientuję się" to nie jest zbiór wydukanych dowcipasów w akompaniamencie dobrych bitów. Zapamiętacie tutejsze wersy przede wszystkim dlatego, że są znakomicie złożone i dobrze zarapowane. Radosny i Astek nie muszą używać ironii, by usprawiedliwić brak umiejętności. I chociaż duet raczej nie powalczy o tytuł "płyty roku", to ma realne szanse znaleźć się na szczycie (#Grubson) w kategorii tegorocznych debiutów. Mocna czwórka.