Rap spod znaku Jamo Gang przypaść powinien do gustu fanom lirycznej, gęstej nawijki oraz twardego, boom-bapowego brzmienia, przemieszanego z syntezatorami i wpływami brzmienia elektronicznego. 

Zamów "Walking With Lions" na CD / winylu

Tracklista:

1. Silver Anniversary
2. Grammy Speech
3. Midnight Sun (feat. CeeLo Green)
4. F.L.Y.
5. Street Superstar
6. White P*wer (feat. Immortal Technique)
7. Shark Week
8. Wxt Thv Shxts
9. The Long Way (feat. Everlast)
10. G*ns N Roses (feat. Styles P & Lil Fame)
11. LL Cool J (feat. Snoop Dogg)
12. Trapped Music
13. Gingivitis w/ Jamo Gang (ElGant, J57 & Ras Kass)
14. Can U Feel It
15. Opioid Crisis

[[{"fid":"54316","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"},"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

[[{"fid":"54317","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"},"4":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

The Chase

Narcos

Zapoznając się z powyższym materiałem nie mogę doczekać się na kolejną płytę rapera, którą ma być ... "Soul on Ice Pt.2". Według grafiki zamieszczonej na jego facebookowym profilu, krążek ma pojawić się w tym roku w grudniu. Będzie to 20 lat po premierze debiutu. Nic tylko czekać. Poniżej grafika, a ja mam nadzieję, że płyta ujrzy światło dzienne.

Nie sposób nie dostrzec zabawnej zależności jaka powstała między największymi hitami Ras Kassa, które choć na chwilę znajdowały (lub z pewnością znalazłyby) swoje miejsce na listach przebojów. Prawie każdy z nich był reinterpretacją nagranego dużo wcześniej utworu. Nie ma przecież na świecie osoby, która nie kojarzyłaby kapitalnego numeru „Goldyn Chyld (Remix)” (oryginał znalazł się na albumie „Van Gogh”), odkopanego dziś „Soul On Ice (Remix), czy słynnego „Ghetto Fabulous” który również doczekał się swojego remiksu z pośmiertnym udziałem Tupaca. O ile historia dwóch kawałków z tej listy jest jasna i nie wymaga wyjaśnień, o tyle przypominany dziś ostatni singiel z albumu „Soul On Ice” wciąż rodzi pytania o przyczynę nieobecności tej wersji na debiucie weterana z Carson.

Wydanie singla „Soul On Ice (Remix)" stało się jednym z ostatnich ruchów promocyjnych w ramach pierwszej płyty Johna Austina, której wyniki sprzedaży były niezadawalające. Pierwotnym zamierzeniem samego autora jak i wytwórni Priority było zremiksowanie tytułowego kawałka z wykorzystaniem tych samych, albumowych zwrotek. Korzystając ze swoich świeżo zawartych, nowojorskich znajomości, Ras Kass zwrócił się do jednego z filarów producenckich ekipy D.I.T.C. – Diamonda D o zarezerwowanie kilku swoich bitów na potrzeby remiksu. Podczas kilkudniowego pobytu w Nowym Jorku, przesłuchawszy bity, które zaproponował mu Diamond, Ras wybrał jeden z nich, który zainspirował go do napisania całkiem nowego tekstu. Remix „Soul On Ice” nagrano w ostatnich miesiącach 1996 roku, dlatego nie znalazł się on na trackliście albumu. Próżno szukać go również późniejszych wydaniach „SOI” z prostego względu – krążek nigdy nie doczekał się reedycji.

Produkcja Diamonda D oparta na arcydziele światowego jazzu „Mental Traveller” autorstwa Davida Axelroda, przyniosła Ras Kassowi najlepiej notowany singiel w całej jego karierze. Pozornie bardzo prosta kompozycja, złożona z zaledwie kilkusekundowej pętli  wzbudziła na tyle duże zainteresowanie, że ze szczerymi gratulacjami do członka D.I.T.C. zadzwonił nawet sam David Axelrod, nie kryjąc swojego podekscytowania usłyszanym utworem. „Soul On Ice (Remix)" to kwintesencja ulicznego, nowojorskiego brzmienia, w którym Ras Kass od zawsze czuł się jak ryba w wodzie.  Liryczne zabiegi, którymi raper z Carson posłużył się przy pisaniu zwrotek na potrzeby remiksu nie odbiegają od poziomu zaprezentowanego na jego debiutanckim albumie. Ras dostarczył słuchaczom tekst z najwyższej możliwej półki, a błyskotliwe gry słowne i wspaniałe wersy takie jak: „Drink Listerine, brush my teeth with amphetamine, so I can sound fresh and say dope things in between”na stałe trafiły do kanonu hip-hopowych panczy.

Singiel zobrazowano niskobudżetowym, niesłychanie klimatycznym teledyskiem, bezpośrednio nawiązującym do wizjonerskiej okładki albumu, zaprojektowanej przez wybitnego fotografa Briana „B+” Crossa. Do dziś „Soul On Ice (Remix)" stanowi wizytówkę Ras Kassa i nieodzowny element każdego jego koncertu. Puśćcie to głośno, Razzy at his finest!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"23928","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Wyobraźcie sobie przez chwilę, że macie 19 lat, pochłonęliście boskie cząstki muzyki najznamienitszych przedstawicieli gatunku, a na ich podstawie stworzyliście prawdopodobnie najwybitniejszy album jaki udało się nagrać w ciągu całej złotej dekady rapu. Brzmi nieźle, prawda? Dziś trudno uwierzyć, że tak wysublimowany, zawierający iskrę poezji krążek wyszedł spod rąk rapera wywodzącego się z gorącej Kalifornii – Kalifornii, co należy nadmienić, wciąż pałającej płomienną namiętnością do gangsta rapu i g-funku, podgatunków sprowadzających liryczny aspekt tekstów na boczne tory.  Odważny krok niedoświadczonego MC w postaci „Soul On Ice” był więc swego rodzaju ewenementem na Zachodnim Wybrzeżu, co pośrednio zaważyło o chłodnym przyjęciu krążka. Celem przyświecającym Ras Kassowi przy tworzeniu tej płyty był jednak nie tyle sukces komercyjny, ile raczej szczególna misja wyrażona słowami: "I've come back twice like Christ to resurrect the West”.

Prace nad swoim debiutanckim albumem Ras Kass rozpoczął już w 1994 roku, niezwłocznie po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Patchwerks. Pod koniec 1995 roku płyta „Soul On Ice” była prawie ukończona, co zaowocowało kontraktem z Priority Records, a przedpremierowa recenzja słynnego magazynu The Source przyznawała wtedy krążkowi zaszczytne sześć gwiazdek, wychodzących poza standardową skalę ocen. Byłby to jedyny przypadek w całej historii istnienia tego prestiżowego czasopisma, jednak z wielu powodów premiera płyty miała miejsce dopiero rok później, co zaważyło na obniżeniu ogólnej oceny i gorszym odbiorze krążka przez krytyków muzycznych.

Swój geniusz Ras Kass zwerbalizował na „Soul On Ice” przede wszystkim bezlitosnymi bitewnymi numerami, w wirtuozerski sposób wykorzystując bogactwo języka angielskiego. Swoista krucjata przeciwko wszystkim „wack MC’s” za swój główny oręż objęła zaawansowane technicznie gry słowne(„Walkin' on skulls cause I'm two steps ahead so I started at Square Three, now I'm Cubed like O'Shea Jackson be”),wyszukane metafory(„Like that nigga Jules from Pulp Fiction - My salvation is salivation, and diction, crucifixion”) czy niesztampowe porównania, odnoszące się do popkultury, historii powszechnej a nawet filozofii(“I'm a Killafornia B-boy, you like one of Heavy D's boys, got niggas fallin' off the stage like they was Trouble T-Roy”). Uwadze Ras Kassa nie umknął również nieszczęsny konflikt East-West, który to raper na swój sposób skomentował kolejną, niewiarygodną porcją braggadocio („Sonset”). Hip-hopowa rywalizacja nie jest jednak jedynym tematem rozważań na „Soul On Ice”. Równie zachwycające są instopektywne przemyślenia Ras Kassa w kwestii swojej naiwnej, nieodpowiedzialnej młodości zawarte w szczerym i pełnym emocji „The Evil That Man Do” czy też odważne i rozbudzające fascynację słuchaczy teoriami spiskowymi oraz zakulisowymi grami politycznymi „Ordo Abchao”. Prawdziwą perłę w koronie albumu stanowi jednak „Nature Of The Threat” - epickie rozważanie o okolicznościach powstania ludzkości, rozwoju cywilizacji i pozycji czarnego człowieka w społeczeństwie na przestrzeni wieków. Chociaż niepozbawione historycznych nieścisłości i uprzedzeń wobec białej rasy, wymieniane jest jako trzon dorobku muzycznego Ras Kassa i jeden z rewolucyjnych momentów w historii hip-hopu.

Pomimo rewelacyjnej warstwy tekstowej „Soul On Ice” jest przez część słuchaczy oceniania niepochlebnie z powodu płaskiej, przeciętnej produkcji. Do prac nad krążkiem Ras Kass zaangażował przede wszystkim swoich dobrych znajomych z zespołu Western Hemisphere, swojego mentora DJ’a Battlecata, a także g-funkowego beatmakera/rapera – DBA Flipa. Taka mieszanka zapewniła płycie dość zróżnicowany klimat. Ras Kass nie odcinając się od swoich westcoastowych korzeni, rapuje na laidbackowych, skomercjalizowanych bitach, dającym mu pole do chwytania za prozaiczne tematy, wokół których wciąż buduje jednak liryczną układankę. Lwią część „Soul On Ice” zajmują mroczne, undergroundowe  podkłady mocno inspirowane nowojorską surowością. Zawsze byłem obrońcą muzycznej strony „SOI”, która chociaż tak daleka od ideału, odgrywa nieocenioną rolę w kreowaniu posępnej i niepokojącej atmosfery. Na wagę złota są przecież bity „On Earth As It Is” czy „Nature Of The Threat”, które w kombinacji z dzikim, chaotycznego flow Ras Kassa i jego biblijnymi przenośniami przyprawiają o dreszcze swoim  apokaliptycznym wydźwiękiem. Wniosek formułuje się natychmiastowo – „Soul On Ice” nie brzmiałaby tak dobrze, gdyby produkcję powierzyć komukolwiek innemu. Muzycy, z którymi Ras współpracował od 1993 roku doskonale dopasowali swoje podziemne instumentale do rebelianckiego i samochwalczego stylu rapera. To one czynią ten materiał wyjątkowym, potęgując tajemniczą, refleksyjną aurę wprowadzoną przez wielowarstwowe wersy Ras Kassa.

Albumem „Soul On Ice” Ras Kass przedstawił się światu jako piekielnie inteligentny, elokwentny raper, odnajdujący się w każdym temacie. W 1996 roku dobytek kultury hip-hopowej powiększył się o wybitne, kompletne i ponadczasowe dzieło namalowane szeroką paletą środków językowych. Utarta przez lata opinia o Ras Kassie – znakomitym panczlajnerze, nie mającym sobie równych tekściarzu, oparła się w przeważającym stopniu na tym właśnie albumie, wynoszącym rapera na tron undergroundowej sceny. Ubolewać można nad późniejszymi krokami Goldyn Chylda, który poprzez konflikty z prawem, wytwórnią, ale przede wszystkim z samym sobą, zaprzepaścił swój wielki talent i nigdy później nie osiągnął poziomu lirycznego ze swojego debiutu. Legenda „Soul On Ice” trwać będzie jednak jeszcze przez lata, gwarantując kolejnym pokoleniom hip-hopowych entuzjastów długie godziny studiowania każdej pojedynczej linijki tego genialnego materiału. Klasyk na weekend? Jeden weekend nie wystarczy, aby dokładnie rozszyfrować tę liryczną łamigłówkę, ale na pewno pozwoli przekonać się jakim potencjałem dysponuje ten krążek.

I dispense dope sentences without a prescription
prefixes asphyxiate bitches who flips linguistics
Representin the West, relevant to relentless sentences
If renegade rebels resent this wicked syntax (then jack)
Revert to revolution Ras reverse, reverberates
Revolvin with written retalliation, rate repetitious
Reflex flex, regret niggaz regress to less than recoup
When recording, I wreck, records
Reflect stupid, it's so much more than just another rap and sample

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"23846","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"23847","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Po kompromitującej porażce wydawniczej albumów „Soul On Ice” (58 tyś. sprzedanych egzemplarzy) i „Rasassination” (98 tyś.) samozwańczemu królowi  Zachodu przyszło stanąć na rozdrożu. Niespełnione komercyjne ambicje zrodziły w świadomości rapera poważny dylemat o sposobie poprowadzenia dalszej kariery. Spośród miliona myśli wirujących w głowie Ras Kassa, dwa pomysły – choć całkiem od siebie różne, były najgłębiej rozważane. Razzy brał pod rozwagę złamanie zobowiązań wobec Priority i założenie własnego labelu, w którym mógłby rozwijać własną, niczym nieograniczoną myśl artystyczną. Raper wybrał jednak zdecydowanie bardziej racjonalną opcję. Wypełniając kontrakt z wytwórnią, zainicjował prace nad trzecim albumem, ponownie nosząc się z zamiarem podbicia rynku muzycznego.

Symboliczny tytuł krążka, zainspirowany żywotem postimpresjonistycznego malarza Vincenta Van Gogha, odzwierciedlał wewnętrzne przekonanie rapera o sile własnych umiejętności, niedocenianych i ignorowanych przez środowisko muzyczne. Swoim nowym albumem Razzy zamierzał wreszcie przerwać złą passę i wyjść z cienia, w mroku którego zostawał wspomniany holenderski artysta, światową sławę zyskawszy dopiero po tragicznej śmierci. Analogia nasuwała się sama.

Trzecia solówka w dorobku Ras Kassa to kolejna próba usatysfakcjonowania i dotarcia do zróżnicowanych kręgów odbiorców. Kultywując tradycję liryczną ze swojego debiutu, marząc o sukcesie, Ras ponownie ubrał swój nowy album w mainstreamowe szaty. Starając dostosować się do oczekiwań przeciętnego słuchacza, raper obniżył loty swoich tekstów, co w skrajnych przypadkach uzewnętrzniło się w postaci fatalnych numerów („One Night”, „Sex”, „Ah-Ha”) nie absorbujących zbytnio żadnym ze swoich elementów składowych. W innych kategoriach należy rozważać obecność ulicznych i klubowych akcentów, które chociaż przeciętnie lirycznie, gwarantują klasyczną westcoastową jazdę. Tak porywającym bangerom jakimi zaiste są  „Kick Rocks”, „4 Much”, „Back It Up”) naprawdę trudno się oprzeć. Niewątpliwie najlepszym fragmentem całej płyty jest jednak jej początek i epickie wręcz, świadczące o religijnej przemianie rapera, zakończenie. Zarówno otwierające „Hot Game” jak i oryginalna wersja „Goldyn Chyld” oferuje przyzwoite bragga, za pomocą którego Ras Kass miażdży przemysł muzyczny i wszystkich śmiałków, którzy stając się jego wytworami, zatracili własną tożsamość. Wśród wątków, które weteran z Carson porusza na swojej trzeciej solówce są zarówno te dotyczące nierówności społecznych, destrukcyjnej siły pieniędza i ucisku fiskalnego („Root Of Evil”) jak i wszechobecnej inwigilacji, propagandowych działań rządu oraz ogłupiającego charakteru telewizji („TV Guide”). Warto również wspomnieć o  pozytywnie nastrajającej i (o dziwo) szokującej nieco deklaracji duchowej „God Bless”, jak i majestatycznym, gorzkim manifeście, prawdziwej odezwie artysty bezgranicznie oddanego swojemu rzemiosłu, tytułowym „Van Gogh”:

Most times, genius is misunderstood, but understand
You stand under unstable tables of foundation
My true occupation, dissemination of information
Using both sides of the brain, and I ain't complacent
Complain when I speak, fuck Priority Records
Like Prince, I'm writing "slave" on my cheek, cause my kids gotta eat  

Album “Van Gogh” z powodu niekontrolowanego, przedpremierowego wycieku był wielokrotnie odkładany na półkę przez Priority Records. Zmasowany bootlegging był jednak tylko pretekstem. Wytwórnia tak naprawdę coraz bardziej powątpiewała w swojego artystę, co miało wyraz w obcinaniu budżetu przeznaczonego na album i braku jednogłośnego zdania co do jego przeznaczenia. Jak się jednak okazało wątpliwości te nie były bezpodstawne, Ras Kass nie potrafił odnaleźć się jako raper chcący ugryźć chociaż skromny kęs mainstreamowego tortu.Krążek „Van Gogh” udowodnił, że Ras nie jest  stanie nagrać równego, harmonizującego jego liryczny instynkt z komercyjnym zacięciem, albumu. Uniwersalny w swoim brzmieniu, choć z dużym nacechowaniem westcoastowym „Van Gogh” w 2001 roku mógłby liczyć najwyżej na certyfikat złotej płyty, co i tak wymagałoby pomyślnych wiatrów i odpowiedniej promocji. Czy Ras Kass mógł na początku nowego millenium stać się liczącą postacią głównego nurtu hip-hopu? Na pewno mógłby o to zawalczyć, gdyby regularnie wydawał solowe albumy, gdyby doszło do premiery collabo-albumów Golden State Project i The Horsemen Project, czyli gdyby wręcz wszystko potoczyło się zupełnie inaczej. Wielka kariera, choć była na wyciągniecie ręki, niesprawiedliwie ominęła Ras Kassa szerokim łukiem. Na koniec należy więc zaznaczyć, że John Austin miał wiele racji mówiąc o sobie jako o czarnej owcy hip-hopu.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"23749","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"23750","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

W efekcie mamy aż 16 numerów z czystą dawką rapu w jego klasycznym wydaniu. Na mic'u? Oddisee, Phonte, yU, Nottz, Apollo Brown, Ras Kass, Rapper Big Pooh, Oh No, Kool Keith, Masta Ace... to tylko część z udzielających się w projekcie raperów.

"Jeśli duszą hip hopu jest jego kultura to niezależne wytwórnie są jego szkieletem" - tak piszą twórcy w opisie kompilacji. Mello Music Group raczy nas wykwintnym rapem już od 8 lat. "Persona" to płyta potwierdzająca słuszność i owocność tych 8 lat. Polecam.

Poniżej pełna tracklista oraz odsłuch pierwszego singla.

01. Requiem (feat. Oddisee & Phonte) [prod. Oddisee]
02. Homicide (feat. yU) [prod. Nottz]
03. PNT (feat. Ras Kass) [prod. Apollo Brown]
04. Celebrity Reduction Prayer (feat. Open Mike Eagle) [prod. Oddisee]
05. You First (feat. Rapper Big Pooh & Quelle Chris) [prod. Oh No]
06. Sometimes I Feel (feat. Kool Keith) [prod. L'Orange]
07. The Run (feat. Red Pill & Oh No) [prod. Oh No]
08. Troubles (feat. Masta Ace) [prod. Apollo Brown]
09. Word To The Wise (feat. Oddisee) [prod. Oddisee]
10. Dark Comedy Late Show (feat. Open Mike Eagle) [prod. Exile]
11. Circles Around Circles (feat. Gift of Gab) [prod. L'Orange]
12. Lose The Ground (feat. yU) [prod. Tall Black Guy]
13. House Rag (feat. Quelle Chris) [prod. I, Ced]
14. Darlin' (feat. Red Pill) [prod. Blockhead]
15. No Future (feat. Rapper Big Pooh) [prod. Apollo Brown]
16. All I See Is You (feat. Quelle Chris & Bilal Salaam) [prod. Quelle Chris]

Jak mówi sam artysta, "Black hockey" (Czarny hokej) reprezentuje robienie czegoś, czego nikt się nie spodziewa. Kiedy słyszysz słowo hokej, ostatnią rzeczą, o której pomyślisz, są czarnoskórzy sportowcy. Dlatego nazywam się "czarnym zawodnikiem hokeja", bo moja muzyka wymyka się sztywnym ramom i oczekiwaniom co do tego, co powinien robić i mówić artysta hip-hopowy. Każdy może być "czarnym graczem hokeja", niezależnie od swojego pochodzenia, rasy. Tutaj chodzi o wykraczanie poza szufladki, w które inni chcą nas wrzucić, i robienie czegoś innego, niespodziewanego. To finalna, oficjalna wersja kawałka oparta na mojej wizji i powstała dzięki pomocy Ras Kassa, Blu, Planet Asii, Twiza i BeatnickDee. Wesołych Świąt i Szczęśliwego Nowego Roku dla was wszytkich.

Za bit odpowiada BeatnickDee, skrecze dograł natomiast Yamin Semali.

Ras Kass powrócił rychło w czas, starając się zmazać plamę na honorze, jaką bez wątpienia był jego ostatni album pt. „Barmaggedon”. Czy mogła zdarzyć się lepsza okazja na rehabilitację niż krążek wyprodukowany przez Apollo Browna? Prawdopodobnie nie. Współpraca z Apollo zapewniła raperowi nie tylko bity, ale rozwiązała również inną palącą kwestię. Problemem z jakim od długiego czasu borykał się Razzy i jego twórczość, była minimalna promocja i skromna dystrybucja wydawanych krążków, spowodowana niskimi nakładami finansowymi. Całe szczęście „Blasphemy” kończy ten niechlubny rozdział w karierze rapera z Carson. Dzięki wsparciu ze strony wytwórni Mello Music Group, album z miejsca uzyskał reklamę i odpowiednią formę wydania.

„My style is sex and violence, vocabulary and science”, tak piętnaście lat temu nawijał Ras Kass, podkreślając jak szerokim wachlarzem tematycznym dysponuje. Dokładnie tym samym mottem raper kierował się przy pisaniu tekstów na „Blasphemy”. W otwierającym „How To Kill God” (notabene tak brzmiał pierwotny tytuł całego krążka), Razzy uderza w temat religii, bezpardonowo krytykując hipokryzję społeczeństwa oraz podważając święte dogmaty Kościoła. Swoją bezkompromisowością przypomina zbuntowanego młodzieńca z czasów Soul On Ice, przez co słucha się go z wielką przyjemnością. Przez cały album usłyszeć można obfitą porcję wersów w konwencji conscious, nie brakuje również wnikliwego spojrzenia na zjawiska społeczne oraz komentarzy do burzliwych wydarzeń politycznych. Ras rapuje także o swoich relacjach z kobietami, posługując się zgrabną i dowcipną metaforą („Strawberry”), a nawet próbuje swoich sił jako storyteller („Francine”). Na płycie znajdziemy pouczające „Humble Pi” i „48 Laws Pt.1”, w którym dzieli się swoim doświadczeniem życiowym, podsuwając jednocześnie wiele cennych wskazówek. Album zamyka refleksyjne i osobiste „Bon Voyage”, będące zarazem tributem dla zmarłych przyjaciół rapera.

Rozległa tematyka poruszana na „Blasphemy” jest jednym z największych walorów całej płyty. Tym sposobem Ras Kass ponownie udowodnił, że jest raperem niezwykle uniwersalnym. Po raz kolejny jednak potwierdził także nieco mniej chlubną regułę. Razzy nie podejmuje dostatecznych wysiłków lirycznych w przypadku utworów o bardziej przyziemnej treści. Najlepszym przykładem jest „Too Much Of A Good Thing” i „Drink Irish”, gdzie zwrotki gospodarza są skandalicznie słabe. Raper wykorzystuje swoje umiejętności dopiero, gdy temat danego utworu dotyczy poważnej materii. Na pierwszy plan wysuwają się więc kawałki, w których Ras prawi morały, wspomina minione czasy, czy też krytykuje otaczającą go rzeczywistość, konstruując przy tym trafne puenty. Z drugiej strony, brakuje jednak mistrzowskich punchline'ów, głębokich metafor, skomplikowanych gier słownych, abstrakcyjnych porównań czy kreatywnych konceptów, w tworzeniu których raper jest przecież prawdziwym wirtuozem. Nie oznacza to, że „Blasphemy” jest całkowicie pozbawione linijek w stylu braggadocio. Przeciwnie, występują one dość często, ich poziom jest jednak przeciętny jak na MOŻLIWOŚCI „króla Zachodu”. Bez wątpienia najlepszym momentem płyty jest „How To Kill God”, stanowiące kontynuację utworu „Jack Frost II (White Christmas)” wydanego trzy lata temu. Odnosząc się do religii, historii czy nauki w ogóle, Razzy nie tylko imponuje swoją ponadprzeciętną wiedzą, ale także prowokuje słuchaczy do myślenia i poszukiwania informacji na własną rękę. Przechodząc do ostatecznego rozrachunku, należy przyznać, że od strony tekstowej album ma naprawdę niewiele wad. Ras Kass zaliczył co prawda kilka drobnych potknięć, wciąż jest to jednak solidna dawka rapu, który potrafi porwać słuchacza i zachęcić go do głębszych rozważań.

Mając w pamięci rewelacyjne „Throphies”oraz równie dobre „Dice Game”, moje oczekiwania odnośnie warstwy muzycznej były wysokie. Okazuje się, że producent z Detroit znów zdecydował postawił na sprawdzone patenty. Na „Blasphemy” znajdziemy więc to, do czego Apollo przyzwyczaił słuchaczy na przestrzeni ostatnich lat. Już od pierwszych minut słyszymy wszędobylskie sekcje smyczkowe, wtórujące im instrumenty dęte i potężne uderzenia perkusji. Zgrabnie pocięte sample soulowych wokali nadają nagraniom wyjątkowego charakteru, a trzaski winylowej płyty dodają oldschoolowego uroku. Chcąc zadbać o różnorodność brzmienia, Apollo momentami starał się wyjść poza ramy swego własnego stylu, eksperymentując przede wszystkim z tempem utworów (m.in. „Giraffe Pussy”, „Drink Irish”). Pomysł godny uznania, wyszło jednak średnio. Nie stanowi to powodu do niepokoju, gdyż zdecydowana większość albumu to Apollo Brown w klasycznym wydaniu. Stonowane pętle „H20”,„Humble Pi” czy „Bon Voyage”  brzmią naprawdę imponująco, nie inaczej jest w przypadku żywiołowego „Animal Sacrifice”. Suma sumarum, od strony producenckiej „Blasphemy” to solidny produkt, potwierdzający klasę beatmakera z Detroit. Krótko po premierze albumu padły jednak zarzuty w kierunku Apollo o brak oryginalności. Ciężko się z nimi nie zgodzić, bity Browna z roku na rok rzeczywiście stają się coraz bardziej monotonne i wtórne. W żaden sposób nie ujmuje to recenzowanemu albumowi, lecz może rzutować na kolejne projekty Apollo i jego dalszą karierę.

Bluźnierstwem byłoby nazwanie „Blasphemy” albumem nieudanym. W gruncie rzeczy spełnił on oczekiwania większości słuchaczy i traktowany jest przez fanów jako potencjalny klasyk. W moim odczuciu, krążek ten to kolejna z rzędu owocna kooperacja na linii Apollo – raper i jeden z mocniejszych punktów w dyskografii Ras Kassa. Biorąc jednak pod uwagę koncept całej płyty oraz potencjał obu muzyków, liczyłem na materiał, któremu mógłbym przyznać ocenę o stopień wyższą. Ode mnie 4/6.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18240","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16955","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18821","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Bonus track, który nie znalazł się na fizycznym wydaniu krążka:

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18822","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tytuł debiutanckiego krążka A-Villa zaczerpnięty został z linijki AZ z numeru "Life's a Bitch". "Carry On Tradition" to również pierwszy singiel tego materiału. Odzwierciedla on klimat całej płyty. W numerze tym usłyszymy Mikkey Halsteda i Big Pooha, którego Villa był wielkim fanem za czasów Little Brother.

Ten materiał to spełnienie marzeń dla chicagowskiego beatmakera. Pracował nad nim ponad trzy lata, w chwilach wolnych od pracy w banku i wychowywaniem córeczki. Udało mu się zebrać pokaźne grono wyśmienitych MC's. Są tu takie tuzy jak Lil Fame, Cormega, Ras Kass, Noreaga, Kool G Rap, Inspectah Deck, Sean Price, AZ czy Havoc. Są też reprezentanci nieco młodszej generacji: Fashawn, Skyzoo, Elzhi, Freddie Gibbs, Termanology czy Rapsody.

Jak sam ocenia A-Villa "Carry On Tradition" to dzieło jego życia i nie sądzi żeby udało mu się jeszcze zrobić podobny materiał. Cieszmy się więc tym bardziej bo naprawdę jest czym!

"H20" to pierwszy singiel promujący zapowiedziany na 28 października wspólny album duetu Kass-Brown "Blasphemy". Odsłuch w rozwinięciu.

Tracklista: 

1. Next Caller
2. How to Kill God
3. H2O (+ Pharoahe Monch & Rakaa Iriscience)
4. Please Don't Let Me
5. Strawberry
6. Giraffe Pussy (+ Royce da 5'9, Xzibit & Bishop Lamont)
7. Roses (+ 4Rax)
8. Deliver Us From Evil
9. Too Much of a Good Thing (+ Larina)
10. Animal Sacrifice
11. Humble Pi
12. 48 Laws Pt. I
13. Francine
14. Drink Irish (+ Slaine, Sick Jacken & Sean Price)
15. Bon Voyage

Nie brakuje także silnych składów w polskiej reprezentacji. W tym roku w Festivalparku zamelduje się ekipa Modulators, powstała z zamiłowania do złotych lat hip-hopu oraz trzech dj'skich osobowości – DJ Eproma (który wystąpi także solo jako Sztigar Bonko), Krótkiego i Bena. A na deser serwujemy klimatyczne brzmienia g-funkowo-bluesowe rodem ze słonecznej Kaliornii, które zapewni na Kempie jedyny i niepowtarzalny skład pod szyldem Laidback Show – Bleiz, Kuba Knap, Emil G, Proceente, Łysonżi, Zioło i Okoliczny Element!

Bilety na festiwal Hip Hop Kemp dostępne są za 209 PLNów i 389 PLNów (VIP) w oficjalnym sklepie internetowym polskiego promotora festiwalu joyStore by Joytown (www.joyStore.pl). Pula biletów jest ograniczona, a cena obowiązuje tylko do końca czerwca!

Jeśli ktoś ma ochotę na darmową wejściówkę i wciąż trzyma na nadgarstku festiwalową opaskę z poprzedniej edycji HHK, ma szansę zgarnąć bilet z dostępem do backstage'u! Wystartowała czwarta edycja wyczekiwanego przez Kempowiczów konkursu na fotę z opaską. Szczegóły na: https://www.hiphopkemp.pl/newsy/621-konkurs-opaskowy-2014-start Od 21 do 23 sierpnia 2014 Hip Hop Kemp przyciągnie do Hradec Králové pasjonatów czarnych brzmień i gigantów światowej sceny rapu na najbardziej klimatyczny melanż w roku! Hip Hop Kemp to 3 dni i noce hucznej celebracji hiphopowego święta, legendarna atmosfera, unikalne możliwości relaksu, gigantyczna integracja na polu namiotowym i muzyczne szyldy z najwyższej półki.

Na scenach festiwalu pojawią się w tym roku między innymi: Onyx (USA), Ceelo Green (USA), KRS-One (USA), The Pharcyde w składzie Fatlip, Slimkid3, J-Swift, L.A. Jay i K-Natural (USA), CunninLynguists (USA), Action Bronson (USA), Madchild (CAN), Black Milk (USA), Black Moon (USA), Dillon Cooper (USA), Bilal (USA), P Money (USA), Snak the Ripper (CAN), Rapsody & 9th Wonder (USA), DJ Static & Nat Ill J-Spliff, Temu, Peaceful James i Nappion (DK), Dynasty (UK), Mc Melodee (NL), Samy Deluxe (DE) oraz polscy reprezentanci – O.S.T.R. & Marco Polo, Ten Typ Mes, Rasmentalism, Pokahontaz & Buka, Kękę Eripe & Quebonafide, i Sztigar Bonko.

To właśnie tutaj ze swoją riot music, kawałkami brzmiącymi jakby nagrywali je tytani albo superbohaterowie, a nie istoty ludzkie, X gruntuje pozycję jako jeden z największych mikrofonowych talentów w historii swojego wybrzeża. Nie da się nudzić. Więcej! Ciężko oderwać uwagę choć na chwilę, a każda taka sytuacja może powodować przegapienie morderczych linijek albo refrenów... Tutaj nie ma miejsca na zapychacze. Wymienianie highlightów jest jak wymienianie wybitnych koszykarzy w historii Lakersów - za co się nie złapiesz, to zasluguje na więcej niż kilka słów. Zapraszamy was na klasyk wagi super-ciężkiej, płytę która przerazi wasze matki, a wam pokaże jak się robi ponadczasowe bangery.

W moich oczach 24-letni Xzibit był w życiowej formie. Na "40 Dayz & 40 Nightz" muzycznie sprawą zajęli się Sir Jinx, A Kid Called Roots, Soopafly, Melman, E-Swift czy Bud'da. Każdy z nich dodał od siebie coś skrojonego idealnie na miarę żelaznego flow gospodarza, który ułożył to w całość, nie konceptualną, ale logiczną i trzymającą przy głośniku od pierwszego do ostatniego tracka. Gdybyście do maszyny losującej wrzucili siedemnaście numerków, prawdopodobnie wylosowalibyście potencjalny singiel. Całość zaczyna jednak bit od... "Paparazzi". Jest on tłem dla skitu, który po chwili płynnie przechodzi w "Chamber Music" - kawałek, który na dzieńdobry pokazuje czego spodziewać się po płycie. Kiedy wchodzi stopa, wiemy doskonale, że Sir Jinx zarówno jako beatmaker jak i producent wykonawczy jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Xzibit wbija gwoździe jeden za drugim niespecjalnie gryząc się w język. Słuchając albumu przekonacie się, że Eminem nie był pierwszym bezczelem skłonnym żartować z Christophera Reevesa, a wersy w typie "You get permanently put on your ass, like Teddy Pendergrass/ Whenever you trespass on Alkaholik territory" są tutaj na porządku dziennym.

"3 Card Molly" z Ras Kassem i Saafirem? Grupa Golden State Warriors, którą razem tworzyli nigdy nie zmaterializowała swojej chemii w materiał, po części ze względu na blokowanie nazwy przez włodarzy NBA. Ten numer pokazuje jednak jakąs siłę rażenie mieli razem. Zanim zdążymy wziąć głęboki oddech po masakrze jaką zgotowali wjeżdża jeden z najlepszych singli w karierze X'a - "What U See Is What U Get", a potem "Handle Your Business" z ziomkiem z Likwit Crew - Defari'em. Na tym etapie płyty, a jest to przecież piąty track, wie się już, że obcujemy z wyjątkowym krążkiem. X pokazuje, że generalizowanie jego twórczości jako jadowitych braggów wiecznie pijanego i niebezpiecznego byka to zdecydowanie za mało, żeby uchwycić jego fenomen. "See I was raised to love black, but sometimes/ Black folks wanna sweat you harder than the one-time/ Never participate in dumb, def and blind shit/ Plus I got my little man, so daily I'm reminded" - takie wersy potwierdzają to najlepiej.

Moim faworytem na tym materiale jest "Nobody Sound Like Me" na bicie A Kid Called Roots. Usunięty w tło wokalny motyw w połączeniu z perkusją, która ruszyłaby nieboszczyka i basem, który z każdym wjazdem mówi do ciebie "daj to kurwa głośniej". Nie wyobrażam sobie lepszego rapera na tym podkładzie, a w kwestii flow wjazd "The author of my own destiny/ So I suggest you stop stressin' me/ I'll find out when I pull my nine out and blow your mind out" jest nieludzki. Wątpliwość mogą wzbudzić "Pussy Pop" i "Shroomz", które są jakby troszkę oderwane od reszty, ale to nadal bardzo dobre kawałki. Zwrotka Jayo Felony w tym pierwszym wraz z refrenem Method Mana i bitem Soopafly... Nie ma pytań. "Shroomz" w swojej muzycznej abstrackji przy jednoczesnym bardzo ciekawym spojrzeniu na temat numeru. Czegoś takiego nie było. Może "My Fault' Shady'ego? Tylko blisko rok później. No i znowu wers, którego nie da się zapomnieć "Shroomz? That some other shit/ The reason why George Clinton sees the mothaship".

"Focus" i "Deeper" to powrót do głównego programu, szczególnie refren tego drugiego szybko przypomni wam, że niekiwanie głową przy tym materiale jest sprzeczne z naturą. No i te smyczki... Poezja. Największym gwoździem programu w końcówce płyty są jednak "Los Angeles Times" na bicie MelMana i "Let It Rain" z King T i Tha Alkaholiks. Pierwszy to naturalny singiel łączący w sobie zarówno celne obserwacje jak i energię i niepokojący motyw basu, który przygotowuje nas na masakrę od pierwszej sekundy. Drugi... E-Swift zrobił taki bit, że aż prosi się o destrukcję i każdy kolejny wjeżdżający MC nie mógł się tej pokusie oprzeć. Efekt jest praktycznie idealny. Na zakończenie dostajemy z kolei najbardziej rozkminkowy i spokojny numer na albumie "Recycled Assassins", który jest gorzką pigułą do połknięcia, ale na tyle dobrym numerem, że... materiał włącza się jeszcze raz. I cała przygoda zaczyna się od nowa. Każdy kolejny odsłuch sprawia, że dla X'a ma się więcej podziwu, a znudzenie się tym materiałem jest chyba niemożliwe. Jeśli tego nie słyszeliście, możecie kupować w ciemno. Satysfakcja gwarantowana.

Pod spodem mała próbka ognia, ale uwierzcie mi, że chcecie do usłyszeć w lepszej jakości niż gwarantuje YouTube.

Kendrick Lamar, Sick Jacken, Guilty Simpson, Agallah, Monie Love, Too $hort, Ice-T, Bishop Lamont, Talib Kweli... Wymieniać dalej? Każdy z tych raperów zostawił tu coś po sobie na bitach Agallah, Focusa czy Klasica. Na papierze wygląda na kozacką wyżerkę dla wszystkich, którzy cenią sobie zjadliwą i pełną błyskotliwości nawijkę Ras Kassa. Jak widać wśród innych artystów cieszy się olbrzymim uznaniem. Całość możecie odsłuchać klikając link, który znajdziecie poniżej, a oficjalna premiera i szersza, płatna dystrybucja materiału od 12 lutego.

Posłuchaj Barmageddon

Ściągnij Barmageddon