SPRAWDŹ RESZTĘ LISTOPADOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. Poison Intro ft. Áine Zion
2. Pistol On My Side (P.O.M.S.) ft. Lil Wayne
3. Come Again ft. Giggs
4. Something Dirty/Pic Got Us ft. Kendrick Lamar, Jadakiss, Styles P
5. Preach ft. Jim Jones
6. Echo ft. Nas
7. Cold Blooded ft. Pusha T
8. 25 Soldiers ft. Young Thug
9. Stunt ft. 2 Chainz
10. Grateful

"To kradziona muzyka!" - komentuje DMX, jednak CEO wytwórni Seven Arts Entertainment zapewnia, że w 2012 roku kupił mastery utworów a DMX i jego współpracownicy brali pełny udział przy tworzeniu tego materiału. Jak się okazuje, "Redemption of the Beast" było drugim albumem planowanym do wydania w 2012, zaraz po "Undisputed". Ukaże się jednak teraz i to w sporym zamieszaniu.

DMX i Swizz Beatz odcinają się od albumu i zapowiadają, że pracują nad nowym, innym materiałem.

Mój pierwszy kontakt z tym materiałem był o dziwo dosyć uciążliwy. Coś mi w tym nie grało, miałem wrażenie, że nie wszystko skrojono na odpowiednią miarę, że flow nie zawsze brzmi tak jak mogłoby przy takich możliwościach... Czasem jednak jest tak, że do pewnych rzeczy trzeba się przyzwyczaić, żeby móc je w pełny sposób docenić. Udało się. Koniec końców trzeba przyznać, że "Magna Carta Holy Grail" spełnia przynajmniej większość pokładanych w niej nadziei. Próba zrobienia płyty, która jednocześnie zaspokoi oczekiwanie publiki niemalże popowej i rapowych wieloletnich sympatyków to bardzo ambitne wyzwanie.

Ten album to komercyjne zwycięstwo, w karierze Shawna - nic zaskakującego. Najpierw bardzo intratny deal z Samsungiem, potem ugięcie się IRAA w kwestii certyfikacji sprzedaży muzyki jako downloadu dla określonego urządzenia, w końcu ponad 500 tysięcy egzemplarzy fizycznych w pierwszym tygodniu. Dwunaste pierwsze miejsce na liście Billboardu z rzędu. Dodajmy do tego, że chociaż nic nie zostało oficjalnym singlem, numery z albumu trafiły na listy przebojów na całym Świecie. Ilu artystów debiutujących w podobnym okresie co Jay straciło od tamtego czasu 95% fanbase'u i zostało zepchniętych w czeluście undergroundu, a dziś zależy od łaski i niełaski koneserów brzmienia ich czasów? Jay konsekwentnie szedł do przodu, czasem imponowało to mniej, czasem bardziej, ale koniec końców zaprowadziło do punktu, w którym może robić albumy takie jak ten.

Moje początkowe wątpliwości wiązały się głównie z flow. Gość, który potrafi być jak karabin maszynowy i jest w stanie zarapować najbardziej powyginane stylowo rzeczy jakie jesteście sobie wyobrazić, tutaj często stosuje zabieg długiej pauzy między poszczególnymi wersami. Oczywiście nic to nowego, szczególnie w dzisiejszych realiach, ale często miałem wrażenie, że Jay tutaj nie tyle używa pauzy, a raczej się z nią boryka. Przyznaję, że kolejne odsłuchy utwierdzają w przekonaniu, że w taki sposób Jay też ma turboflow, czasem trzeba tylko do niego trochę przywyknąć. Uwzględniając fakt jak niełatwo w takiej rytmice wracać w tempo oraz co nie mniej ważne - jak nie popaść w niewolę rapowego banału, po prostu trzeba cenić to co znalazło się na krążku. We wszystkich stylistycznych zabiegach nie ucierpiała treść. Carter jest w bardzo wysokiej dyspozycji, a kozackie wersy sypią się jeden za drugim, a wspomniane pauzy pozwalają docenić ich impet. Jay ma pełne wyczucie i kontrolę nad swoim rapem, kocha wieloznaczne wersy i znaczenia poszczególnych słów czy nawet brzmień, lubi zaskakiwać... Ponownie słychać tutaj jego niesamowity dar, który grubo przekracza wyszlifowane skillsy, bo momentami jest to poziom nieosiągalny nawet dla tych, którzy każdą minutę życia poświęcą na ćwiczenie stylu. Skurwiel nadal ma to coś. Zawsze był dobry w rozwijaniu myśli "Mo' Money Mo' Problems", nadal robi to najlepiej, a do tego potrafi wziąć na warsztat kontrowersje związane z przekłamaniami historii USA, dzięki czemu "Oceans" zostaną w pamięci na zawsze. Podobnie "Jay Z Blue" skoncentrowane na nowej roli: roli ojca małej Blue Ivy. Oczywiście w kozackiej charakterystyce porównawczej do swojego dzieciństwa, które nie wyglądało tak jak to na które zapracował dla swojej córki. Dużo tutaj tak świetnycha wersów jak chociażby zamykające drugą zwrotkę: "I don't wanna duplicate it/ I seen my mom and pop drive each other mothafuckin' crazy/ And I got that nigga blood in me/ I got his ego and his temper, all is missing is the drugs in me".

Muzyczna pogoń za świeżością i aktualnością muzyki też raczej do pochwały. Timbalandowi i rzeszy producentów pracujących nad materiałem udało się zmieścić sporo rzeczy, jednocześnie nie tracąć nic z płynności materiału i klimatu całości. Kontrowersje związane z samplowanie Adriana Younge'a to też rzecz na którą można przymknąć oko, tym bardziej, że perkusjami Timbo i J-Roca całość hula jednak odmiennie, choć główny motyw wykorzystano dosyć mało kreatywnie. Co z tego skoro za chwilę minimalistyczny "Tom Ford" porywa z miejsca, a "Fuckwithmeyouknowigotit" z Rickiem Rossem zaraża w sekundę, bo w tym nurkującym basie można utonąć. Nieco zaskakujące dla mnie jest to, że Ross wchodząc ze zwrotką w której prawie każdy wers kończy się słowem "nigga" robi to zaskakująco błyskotliwie i buja jak diabli. Udało się zmieścić i kolejny sztos Hit-Boya, który produkuje tak jakby chciał odświeżyć nasze wspomnienia z "Late Registration", i syntetyczne cudo od Mike Will Made It, i klasyczny staroneptunesowy banger Pharrella. Swizz Beatz brzmi zaskakująco klasycznie, a Travis $cott pokazuje dlaczego jako producenta docenił go Kanye. Nie sposób się nudzić przy tym materiale. Z mojej strony rada: jeśli nawet na początku wyda wam się na, że nie wiadomo "o co chodzi" w tym albumie, warto poćwiczyć cierpliwość, bo i tekstowo i muzycznie o coś zdecydowanie chodzi. Jeśli miałbym oceniać to chyba najlepiej w skali jego dyskografii. Nie zgodzę się, że to najlepszy krążek Shawna Cartera od "Black Albumu", ale na pewno nie gorszy od "American Gangster" czy "Kingdom Come", choć oczywiście kompletnie odmienny brzmieniowo. Przy czym w moim wypadku to zdecydowanie komplement - obydwa albumy bardzo cenię i uważam za ważne. Z "Magna Carta" jest tak samo. Nie wolno przegapić. Dużo hałasu o COŚ.

W trakcie transmisji z Game 5 NBA Finals ukazała się reklama Samsunga, która jednocześnie jest zapowiedzią "Magna Carta Holy Grail". Jak to często bywało w przypadku Jaya wiąże się to też z pewnym novum w kwestii promocji, ale również dystrybucji muzyki, a video ze studio potwierdza, że jest na co czekać.

Szef Roc Nation podpisał kontrakt z Samsungiem w ramach którego technologiczny gigant zakupił milion egzemplarzy albumu. Będą one dostępne dla wszystkich właścicieli smartfonów Galaxy do pobrania za friko na trzy dni przed oficjalną premierą, która będzie miała miejsce 4 lipca. W studio u boku Jaya pojawiają się Timbaland, Rick Rubin, Swizz Beatz i Pharell. Muzyka, którą słyszymy w video zapowiada coś znacznie lepszego niż "Blueprint 3". Sprawdźcie pod spodem.

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-01-04,dmx-its-dark-and-hell-is-hot-klasyk-na-weekendhttps://popkiller.kingapp.pl/2013-01-04,dmx-its-dark-and-hell-is-hot-klasyk-na-weekendDecember 29, 2013, 5:07 pmMateusz MarcolaDMX to mimo wszystko niedoceniany raper. Owszem, sprzedał ponad trzydzieści milionów płyt. Owszem, wielokrotnie lądował na samym szczycie list Billboardu. Owszem, jego najgłośniejsze single znają nawet niedzielni słuchacze rapu. Ale bardzo rzadko mówi się o nim w kontekście tego, jak dobrym jest raperem; wypomina mu się raczej jego niekończące się problemy z prawem, ewentualnie pastwi nad uzależnieniem od narkotyków. A przecież DMX wydał kilka bardzo dobrych płyt, wśród których przynajmniej jedna w pełni zasługuje na miano materiału klasycznego. Mam tu przede wszystkim na myśli krążek, po którym Dark Man X wypłynął na szerokie wody - debiutancki "It's Dark And Hell Is Hot".Najpierw, we wrześniu 1996 roku, zginął 2Pac, niedługo później jego los podzielił Biggie Smalls. Hip-hop z dnia na dzień popadł w letarg, na scenie muzycznej brakowało postaci, które swoją charyzmą potrafiłyby popchnąć ów gatunek na kolejny etap, a przynajmniej utrzymać w ryzach. Nie dziwota więc, że zaczęły się histeryczne poszukiwania kogoś, kto będzie w stanie tego dokonać. Wtedy pojawił się niejaki Earl Simmons, znany szerzej jako DMX. Raper obdarzony dużym pokładem magnetyzmu i osobowością, które z miejsca zachwyciły słuchaczy. Szybko obwołano go następcą Tupaca Shakura, a amerykańska prasa prześcigała się w doniesieniach, że oto mamy nowego zbawiciela rapu. Cóż, nie mnie oceniać, czy rzeczywiście mieliśmy do czynienia ze zbawicielem, wiem natomiast, że mieliśmy do czynienia z bardzo dobrym raperem, który w 1998 wydał - w odstępie dziewięciu miesięcy - dwie długogrające płyty. O ile ta druga, "Flesh Of My Flesh, Blood Of My Blood" również prezentowała wysoki poziom, o tyle prawdopodobnie najlepszym krążkiem w całej dyskografii DMX'a jest krążek debiutancki - "It's Dark And Hell Is Hot". Co stanowi o jego sile? Przede wszystkim swego rodzaju innowacyjność, która rozciąga się aż na trzy sfery: muzyczną, rapową i tekstową. Zacznijmy od tej muzycznej. DMX to wprawdzie raper pochodzący z Nowego Jorku, ale nie sposób tego wywnioskować na podstawie podkładów przez niego wybranych. Bo nie ma na "It's Dark..." absolutnie niczego, z czym kojarzy się nowojorski rap: zamiast jazzowo-soulowych sampli - ciężkie, gotyckie klawisze; zamiast kojących bębnów - bas, który co wrażliwszych może przyprawić o migrenę. To była muzyczna nowość, ileż to różniąca się od brudu i kurzu spod znaku D.I.T.C. albo Wu-Tang Clanu czy przepychu i blasku, które proponował Diddy. A zagwarantowali to słuchaczom raczej anonimowi do tej pory producenci: Dame Grease, Irv Gotti, a także - choć może powinienem napisać: przede wszystkim - Swizz Beatz, który na płycie pojawia się wprawdzie tylko raz, w singlowym "Ruff Ryders Anthem", ale to właśnie od tego numeru zaczęła się jego wielka kariera. Czy się to komuś podoba czy nie, Swizz zmienił brzmienie Nowego Jorku, a pod koniec lat 90. pod jego beaty rapowali najwięksi - by wymienić choćby Nasa czy Jaya-Z. Ale same podkłady to zdecydowania za mało, by nagrać album dobry, nie mówiąc już o albumie klasycznym. A że "It's Dark..." za taki właśnie powinien uchodzić - to w parze z muzyką idzie sam DMX. Wiadomo: charyzma, osobowość, temperament, indywidualność. To wszystko prawda, z tymże Earl Simmons to na pierwszym miejscu bardzo dobry raper. Może pozbawiony technicznych fajerwerków, przedkładający prostotę nad przesadne ozdobniki, ale to w niczym nie przeszkadza - nad jego rapem po prostu nie można przejść obojętnie. To jeden z tych MC's, którym nie potrzeba wielkiej rapowej ekwilibrystyki, żeby przyciągać uwagę (choć z modulacją głosu, jak to słychać np. w "Damien", radzi sobie wcale dobrze). W dużej mierze wystarczy mu rozpoznowalny głos. Głos, którego nie sposób pomylić z żadnym innym. Zachrypnięty, szorstki, jak to trafnie zanotował 2 Chainz - jakby powstały przez połknięcie wiadra pełnego gwoździ. Nie można też zapomnieć o tych osławionych burknięciach czy jak kto woli szczeknięciach, z których to Dark Man X uczynił swój znak firmowy. Innym znakiem firmowym DMX'a, nie mniej ważnym, są pisane przez niego teksty. Mroczne, surowe, podchodzące wręcz pod horrorcore. I znów, nie ma w nich żadnych ozdobników, żadnych podwójnych, żadnych awangardowych metafor albo porównań, żadnego usilnego podkreślania swoich lyricznych umiejętności. A zamiast tego - proste teksty, które walą prosto w mordę. A zamiast tego - storytellingi, które przyciągają i za nic nie chcą puścić. A zamiast tego - linijki, przy których tacy Esham czy Insane Clown Posse brzmią jak ministranci opowiadający straszne historie przy obozowym ognisku. A zamiast tego - bijąca z tych tekstów autentyczność. Mniejsza, czy rapowane przez DMX'a linijki mają w sobie choć cząstkę prawdy, ważne, że one BRZMIĄ prawdziwie. Czy można to samo powiedzieć np. o Ricku Rossie i jego narkotykowych historyjkach? Właśnie. A gdy się już te wszystkie sfery włoży do miksera i dokładnie wymiesza - to efekt końcowy jest po prostu znakomity. "Ruff Ryders Anthem" i "Get At Me Dog" zachęcają swoim komercyjnym potencjałem. "Crime Story" i "ATF" powalają narracyjnym talentem. "X Is Coming" i "Damien" przerażają niczym najlepsze horrory. "Look Thru My Eyes" i "Let Me Fly" niezmiennie przejmują. Album jest długi, trwa ponad godzinę, ale o żadnym zastoju nie może być mowy - tutaj świetny numer goni świetny numer, nawet skity nie przeszkadzają, a wręcz miło zaskakują. Debiut DMX'a był przełomem na rynku muzycznym, myślę, że śmiało można go porównać do dwóch innych materiałów wagi ciężkiej: "Illmatic" i "Reasonable Doubt". "Oho, teraz to się zagalopował" - ktoś powie. Ale przecież wszystkie te krążki wprowadziły do rapu z Nowego Jorku coś świeżego, wszystkie wprowadziły go na nowe tory, wszystkie powinny na stałe wpisać się w historię nowojorskiego hip-hopu. To jeszcze na koniec dwa zdania od Kendricka Lamara, który "It's Dark And Hell Is Hot" uważa za jeden ze swoich ulubionych albumów: "To pierwszy krążek, który wywołał u mnie potrzebę pisania i zainspirował do zostania raperem. Dlatego zawsze będzie jednym z moich faworytów". DMX to mimo wszystko niedoceniany raper. Owszem, sprzedał ponad trzydzieści milionów płyt. Owszem, wielokrotnie lądował na samym szczycie list Billboardu. Owszem, jego najgłośniejsze single znają nawet niedzielni słuchacze rapu. Ale bardzo rzadko mówi się o nim w kontekście tego, jak dobrym jest raperem; wypomina mu się raczej jego niekończące się problemy z prawem, ewentualnie pastwi nad uzależnieniem od narkotyków.    

A przecież DMX wydał kilka bardzo dobrych płyt, wśród których przynajmniej jedna w pełni zasługuje na miano materiału klasycznego. Mam tu przede wszystkim na myśli krążek, po którym Dark Man X wypłynął na szerokie wody - debiutancki "It's Dark And Hell Is Hot".

Najpierw, we wrześniu 1996 roku, zginął 2Pac, niedługo później jego los podzielił Biggie Smalls. Hip-hop z dnia na dzień popadł w letarg, na scenie muzycznej brakowało postaci, które swoją charyzmą potrafiłyby popchnąć ów gatunek na kolejny etap, a przynajmniej utrzymać w ryzach. Nie dziwota więc, że zaczęły się histeryczne poszukiwania kogoś, kto będzie w stanie tego dokonać. Wtedy pojawił się niejaki Earl Simmons, znany szerzej jako DMX. Raper obdarzony dużym pokładem magnetyzmu i osobowością, które z miejsca zachwyciły słuchaczy. Szybko obwołano go następcą Tupaca Shakura, a amerykańska prasa prześcigała się w doniesieniach, że oto mamy nowego zbawiciela rapu. Cóż, nie mnie oceniać, czy rzeczywiście mieliśmy do czynienia ze zbawicielem, wiem natomiast, że mieliśmy do czynienia z bardzo dobrym raperem, który w 1998 wydał - w odstępie dziewięciu miesięcy - dwie długogrające płyty. O ile ta druga, "Flesh Of My Flesh, Blood Of My Blood" również prezentowała wysoki poziom, o tyle prawdopodobnie najlepszym krążkiem w całej dyskografii DMX'a jest krążek debiutancki - "It's Dark And Hell Is Hot". 

Co stanowi o jego sile? Przede wszystkim swego rodzaju innowacyjność, która rozciąga się aż na trzy sfery: muzyczną, rapową i tekstową. 

Zacznijmy od tej muzycznej. DMX to wprawdzie raper pochodzący z Nowego Jorku, ale nie sposób tego wywnioskować na podstawie podkładów przez niego wybranych. Bo nie ma na "It's Dark..." absolutnie niczego, z czym kojarzy się nowojorski rap: zamiast jazzowo-soulowych sampli - ciężkie, gotyckie klawisze; zamiast kojących bębnów - bas, który co wrażliwszych może przyprawić o migrenę. To była muzyczna nowość, ileż to różniąca się od brudu i kurzu spod znaku D.I.T.C. albo Wu-Tang Clanu czy przepychu i blasku, które proponował Diddy. A zagwarantowali to słuchaczom raczej anonimowi do tej pory producenci: Dame Grease, Irv Gotti, a także - choć może powinienem napisać: przede wszystkim - Swizz Beatz, który na płycie pojawia się wprawdzie tylko raz, w singlowym "Ruff Ryders Anthem", ale to właśnie od tego numeru zaczęła się jego wielka kariera. Czy się to komuś podoba czy nie, Swizz zmienił brzmienie Nowego Jorku, a pod koniec lat 90. pod jego beaty rapowali najwięksi - by wymienić choćby Nasa czy Jaya-Z. 

Ale same podkłady to zdecydowania za mało, by nagrać album dobry, nie mówiąc już o albumie klasycznym. A że "It's Dark..." za taki właśnie powinien uchodzić - to w parze z muzyką idzie sam DMX. Wiadomo: charyzma, osobowość, temperament, indywidualność. To wszystko prawda, z tymże Earl Simmons to na pierwszym miejscu bardzo dobry raper. Może pozbawiony technicznych fajerwerków, przedkładający prostotę nad przesadne ozdobniki, ale to w niczym nie przeszkadza - nad jego rapem po prostu nie można przejść obojętnie. To jeden z tych MC's, którym nie potrzeba wielkiej rapowej ekwilibrystyki, żeby przyciągać uwagę (choć z modulacją głosu, jak to słychać np. w "Damien", radzi sobie wcale dobrze). W dużej mierze wystarczy mu rozpoznowalny głos. Głos, którego nie sposób pomylić z żadnym innym. Zachrypnięty, szorstki, jak to trafnie zanotował 2 Chainz - jakby powstały przez połknięcie wiadra pełnego gwoździ. Nie można też zapomnieć o tych osławionych burknięciach czy jak kto woli szczeknięciach, z których to Dark Man X uczynił swój znak firmowy. 

Innym znakiem firmowym DMX'a, nie mniej ważnym, są pisane przez niego teksty. Mroczne, surowe, podchodzące wręcz pod horrorcore. I znów, nie ma w nich żadnych ozdobników, żadnych podwójnych, żadnych awangardowych metafor albo porównań, żadnego usilnego podkreślania swoich lyricznych umiejętności. A zamiast tego - proste teksty, które walą prosto w mordę. A zamiast tego - storytellingi, które przyciągają i za nic nie chcą puścić. A zamiast tego - linijki, przy których tacy Esham czy Insane Clown Posse brzmią jak ministranci opowiadający straszne historie przy obozowym ognisku. A zamiast tego - bijąca z tych tekstów autentyczność. Mniejsza, czy rapowane przez DMX'a linijki mają w sobie choć cząstkę prawdy, ważne, że one BRZMIĄ prawdziwie. Czy można to samo powiedzieć np. o Ricku Rossie i jego narkotykowych historyjkach? Właśnie.  

A gdy się już te wszystkie sfery włoży do miksera i dokładnie wymiesza - to efekt końcowy jest po prostu znakomity. "Ruff Ryders Anthem" i "Get At Me Dog" zachęcają swoim komercyjnym potencjałem. "Crime Story" i "ATF" powalają narracyjnym talentem. "X Is Coming" i "Damien" przerażają niczym najlepsze horrory. "Look Thru My Eyes" i "Let Me Fly" niezmiennie przejmują. Album jest długi, trwa ponad godzinę, ale o żadnym zastoju nie może być mowy - tutaj świetny numer goni świetny numer, nawet skity nie przeszkadzają, a wręcz miło zaskakują. Debiut DMX'a był przełomem na rynku muzycznym, myślę, że śmiało można go porównać do dwóch innych materiałów wagi ciężkiej: "Illmatic" i "Reasonable Doubt". "Oho, teraz to się zagalopował" - ktoś powie. Ale przecież wszystkie te krążki wprowadziły do rapu z Nowego Jorku coś świeżego, wszystkie wprowadziły go na nowe tory, wszystkie powinny na stałe wpisać się w historię nowojorskiego hip-hopu. 

To jeszcze na koniec dwa zdania od Kendricka Lamara, który "It's Dark And Hell Is Hot" uważa za jeden ze swoich ulubionych albumów: "To pierwszy krążek, który wywołał u mnie potrzebę pisania i zainspirował do zostania raperem. Dlatego zawsze będzie jednym z moich faworytów". 

Ten specyficzny bit w pierwszej chwili w połączeniu z wrzeszczącym Swizz Beatzem wydawał mi się raczej spudłowany. Jak wjechali na to Pusha T i Luda zrozumiałem, że tak miało być i bardzo dobrze, że tak się stało. Reprezentant G.O.O.D. Music w ostatnim czasie coraz bardziej zjednuje sobie moją sympatię, ale to co zrobił ten bandyta z Atlanty... Nie mam już słów na tego koleżką. Only rapper in the game with the Grammy and the Oscar prezentuje tu wszystko, a na pierwszy plan wychodzą chyba przyspieszenia - moim zdaniem jedne z najlepszych w grze. Zresztą sprawdźcie sami. To naprawdę bardzo dobry, dla wielu może "zaskakująco dobry" numer.