Earl to już trzeci artysta w tym roku, który atakuje nas z zaskoczenia. Płytę promuje singiel „Grief”, który swoją stylistyką przypomina „Guild” z poprzedniego wydawnictwa młodego Kalifornijczyka. Pomimo brzydoty i mroku, utwór ten bardzo szybko wbił mi się do głowy i z niecierpliwością czekałem na resztę „I don't like shit, I don't go outside”. Czy album spełnił swoje oczekiwania?

To co rzuca się w oczy zaraz po sprawdzeniu płyty, to jej długość. Nowy „Earl” to dziesięć premierowych utworów, których łączna długość nie przekracza trzydziestu minut. Bardzo blisko temu do pierwszej epki Thebe'a, która trwała niewiele ponad 20 minut. Powód takiej długości opisał sam raper na swoim twitterze: “WHEN YOU GET DONE LISTENING TO IT, LISTEN TO IT AGAIN, THATS WHY ITS 30 MINUTES NUMBNUTS”. Drugą istotną kwestią „I don't like shit...” jest lista producentów. Na „Doris” było sporo osobistości, również tych topowych jak RZA, czy Pharrell. Tym razem Earl, warstwę muzyczną oddał w ręce jednej osoby, niejakiego randomblackdude... czyli samego siebie. W kawałkach „Off top” i „Grown Ups” swoją pomocą wsparł go kolega z Odd Future, członek Mellow Hype – Left Brain. Skutkuje to niezwykłą spójnością materiału i niesamowitym, mrocznym klimatem. Nie ma tu typowych singli. Brzydota „Grief” jest na swój sposób urocza i zaraźliwa, ale nie jest to hit, który ma przyciągnąć masy jak np. „Whoa”, czy nawet „Chum”. Najbardziej przystępnym trackiem jest „Faucet”, ale i on nie jest numerem na rotację w radiach. To jest płyta do słuchania w całości i napawania się jej klimatem, a nie zbiorem utworów nie do końca tworzących spójną całość.

Co do samego Earla, to po raz kolejny nie należy podchodzić do płyty bez Rapgeniusa i słownika trudnych, angielskich wyrazów. To wszystko podane jest w tradycyjnym dla Earla, ospałym flow, które sprawia wrażenie jakby raper zamiast rapować, dukał swoje teksty. Ok, wkłada trochę więcej emocji podczas wypluwania wersów ( w stosunku do tego co było na "Doris"), ale wciąż nie jest to techniczny top. O ile u innych byłoby to wadą, to u Earla tak nie jest. Jego sposób nawijania idealnie uzupełnia się z muzyką na tej płycie. Poprzedni krążek opowiadał o trudnym dorastaniu bez męskiego wzoru do naśladowania w postaci ojca i poszukiwaniu go w starszych kolegach. Tym razem porusza tematy m.in. fanów czy swojej babci. Sporo tu okazywania niechęci do zdobytej sławy, co pokazuje choćby w "DNA". Wszystko to jak sam wspomniałem na początku tego akapitu, podane jest przy pomocy bogatego słownictwa, z dużą dozą zarozumiałości i z linijkami z podwójnym dnem. Typ wciąż pokazuje, że jest jednym z najbardziej utalentowanych tekściarzy młodego pokolenia.

Czas na werdykt. Czy jest się do czegoś przyczepić? To zależy jakim słuchaczem jesteś. Jeśli lubisz gęsty klimat i nie zważasz na to, aby mieć kilka utworów, które będziesz w kółko słuchał, to nowego Earla pokochasz. Jeśli nie lubisz dołujących, depresyjnych dźwięków, a zamiast tego lubisz mieć coś do czego się pobujasz, to prawdopodobnie nie zajarasz się tym krążkiem. Ja jestem tą pierwszą osobą i dla mnie „I don't like shit, I don't go outside” jest piękne. Fakt, trzeba mieć trochę skrzywione poczucie piękna, ale cóż poradzić. Mnie się podoba i na dzień dzisiejszy jest to czołówka roku. Nie jest to „To Pimp a Buterfly”, ale powiedzmy sobie szczerze, Kendrick dał nam coś więcej niż rap, a Earl tylko i aż bardzo dobry rap. Ja daję 5 i czekamy na następny krążek od członka OF... i na to aby puścił recenzowaną dziś płytę na kompakcie!

***********************

ECHO Z REDAKCJI

Łukasz Rawski: Nie jest to łatwy krążek, Earl zresztą od samego początku - począwszy od tytułu, po pierwszy singiel promujący, jak i okładkę - zwiastował brudny i trudny klimat. Członek Odd Future stworzył coś, w iście (tu neologizm) "joydivisionowskim" stylu. Pełne niechęci, brudu i apatycznego podejścia do świata. Nie oznacza to, że słuchacz ma czuć się przez to odrzucony, wielu z nas może znaleźć więź z historiami młodego rapera, a sam krążek pokazuje jak dojrzałym jest on artystą, mimo zaledwie 21 lat na karku. Dla wielbicieli alternatywnego rapu pozycja obowiązkowa. (4+/6)

Tracklista:

1.“Huey”

2. “Mantra”

3. “Faucet”

4. “Grief”

5. “Off Top”

6. “Grown Ups” (Feat. Dash)

8. “Inside”

9. “Dna” (Feat. Na’kel)

10. “Wool” (Feat. Vince Staples)

Szczerze mówiąc miałem problem od czego zacząć, czy od muzyki, czy od samego głównego bohatera. Przesłuchując jednak tę płytę raz jeszcze, stwierdziłem że to Thebe jest tu najbardziej wyrazisty i to od niego należałoby rozpocząć. No bo co by o Earlu nie mówić, to nawet w wieku 16 lat jego zasób słownictwa przebijał to co mają do zaoferowania starsi raperzy. Tak samo jest i tu. A nawet dalej. Sweatshirt używa bogatego języka, bawi się w słowotwórstwo (Gully, Escobarbarian) i tworzy takie teksty, które bez Rapgeniusa ciężko ogarnąć. Czy jest to celowy zabieg, aby popisać się? Czy może tak jak mówił w „Burgundy” presja aby dorównać ojcu – poecie? Tego nie wiem, ale czasem sprawia to wrażenie jakby Earl pisał teksty ze słownikiem trudnych wyrazów. Mimo tego doceniam wartość merytoryczną, metafory i stan ducha jaki nam uzewnętrznia na tej płycie.

„Doris” to zapiski młodego chłopaka z bagażem problemów emocjonalnych. Strata ojca, chęć dorównania mu mimo wszystko i poszukiwanie nowego wzorca mężczyzny w Tylerze („Searching for a big brother, Tyler was that, And plus he liked how I rap”). Płyta jest mocno ekshibicjonistyczna. Earl nawija o swoich uczuciach, nie uciekając w przemoc jak było to na poprzedniej epce. Dla wielu wadą może być flow jakie ma Thebe, jednak uważam, że nie jest to wadą, a zaletą. Raperowi nie zależy na tym, aby wszyscy wzdychali z zachwytu nad tym jak składa linijki. Raczej chodzi mu o utrzymanie tego mrocznego, ciężkiego klimatu. Jego sposób rapowania przypomina mi bardzo MF Dooma, na którym to przecież młody reprezentant OF się wzoruje. Nie przeszkadza mu to jednak od czasu do czasu zaskoczyć przyspieszeniami jak w „Burgundy”.

Ale Sweatshirt to nie tylko raper. To również producent jawiący się pod ksywą randomblackdude. Muszę przyznać, że wychodzi mu to nie najgorzej. Co prawda w większości produkcji korzysta ze wsparcia, czy to Christiana Richa, czy Matt Marsiana, ale słychać, że jest to wizja Theba. Ciekawie też wypada gdy całość tworzenia bierze na siebie. Bardzo dobrze wyszedł mu wutangowy instrumental „523”. Trochę gorzej brzmi spowolnione, psychodeliczne „Guild”, ale i tak nie zaliczyłbym go do wtop. Różnie bywa też z zaproszonymi producentami. O ile Neptunesi dali wspaniały, melodyjny bit (podobny trochę do „So Ambitious” Hovy), o tyle lekkim zawodem jest to co podrzucił RZA. Reggae’owe „Molasses” nie jest szczytem możliwości Diggsa. Wolałbym, aby stworzył coś bardziej spójnego z klimatem płyty, czyli coś bardziej w stylu Wu. Apropos Wu-Tangu, brawa należą się, wspomnianemu wcześniej, Richowi za „Knight”. Jeden z najlepszych numerów na krążku, gdzie Earl wraz z Domo opowiadają, że pomimo braku ojca dali radę wyjść na ludzi, oparty jest o ten sam sampel co „New Wu”, które znalazło się na „OB4CL2” Raekwona. Pomimo, że klimat albumu jest mroczny, dobrym zabiegiem było rozładowanie tej atmosfery dwoma pozytywnie brzmiącymi trackami jak „Burgundy”, czy „Sunday” gdzie Earl opowiada o relacjach z pewną dziewczyną, a Frank dissuje Chrisa Browna.

Na drugim biegunie mamy słabe „Pre”, nudne „Sasquatch i nieciekawe „20 Wave Caps”. No i za mało jest Alchemista, który został sprowadzony do pomocnika w „Uncle Al”. Jednak są to zastrzeżenia tylko i wyłącznie do warstwy muzycznej, bo poza wspomnianym przesytem trudnym słownictwem, Earl wypada naprawdę bardzo dobrze. Jest numerem jeden w OFWGKTA, ciekawszą osobowością od Tylera. Na szacunek zasługują również Vince Stapples, Casey Veggies i co raz mocniej przebijający się do świadomości słuchaczy, Domo Genesis. Panowie Ci udźwignęli dobrze swoje role i nie dali zepchnąć się w cień Sweatshirta. Samo „Doris” pomimo mojego początkowego zawodu, zyskuje z każdym odsłuchem. Nie jest to płyta roku, bo wyszło już klika ciekawszych materiałów, ale warta jest uwagi. Ode mnie 4+.

„Wolf” miał być zwieńczeniem trylogii, która opowiadała o Tylerze. Cała historia zaczęła się od „Bastarda”. Dowiedzieliśmy się z niej wielu rzeczy na temat autora, a płyta była świeżością na rynku. Mało kto miał odwagę nawijać takie teksty, a kiedy spojrzało się w metrykę tego jegomościa, to tym bardziej szczęka opadała. Poza wielką dozą brutalności w tekstach, Tyler pokazał spory ekshibicjonizm.

Kontynuacją „Bękarta” był bardzo ciepło przyjęty „Goblin”. Krążek promowany był, przede wszystkim, kawałkiem „Yonkers”, który dał Tylerowi wielką popularność. Płytę cechowała jeszcze większa brutalność i jeszcze więcej okazywania wewnętrznych rozterek młodego kalifornijczyka. Obydwa krążki łączyła postać Dr. TC, który jest terapeutą młodego rapera (a także jednym z jego alter ego). Na „Wolfie” doktor też ma swoje pięć minut, wraz z nową postacią. Ale o tym później...

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem „Domo23”, to byłem trochę zawiedziony. Ot taki sobie, zwykły singiel. Fajny, ale bez większego szału. W porównaniu do „Yonkers”, „She”, czy nawet „French” był strasznie bezbarwny. Na szczęście w drugiej części klipu mogliśmy usłyszeć „Bimmer”, który zwiastował nie tylko, że krążek może być ciekawy, ale i zmianę klimatu nawijek. Jak więc przedstawia się całość albumu?

Bardzo fajnie. Tyler jako muzyk poczynił spore postępy. Odrzucił duszność i paranoję z „Goblina” na rzecz najbardziej chwytliwych momentów z „Bastard”. Sporo jest tu inspiracji Neptunesami. Na przykład takie „Answer” brzmi jakby żywcem wyjęte z dyskografii N.E.R.D., a klawisze z końcówki „Slater/Escape-ism” przypomina trochę „Frontin'” Pharrella Williamsa. Płyta w większości może posłużyć jako idealne tło do letniego chillowania. Największą epickość, jeśli chodzi o produkcję, Okonma osiąga w ostatnich taktach płyty. Mam na myśli soulowe „Treehome95” i inspirowane jazzem „Lone”. Tym drugim nie powstydziłby się Ski Beatz (mocno mi zalatuje tym co było na „Pilot Talk II”). Moim skromnym zdaniem są to dwie, najlepsze produkcje Tylera. W opozycji do tych bitów mamy nudne „Pigs” i bardzo słabe „Trashwang”. A jak wypada jako raper? Jeszcze lepiej.

Tyler dorósł. Słychać to po tekstach, które nawija. Przed wydaniem trzeciego krążka Creator powiedział, że rap o gwałtach, czy krojeniu ciał już go nie interesuje. I tak jest. Brutalność i obsceniczność została zastąpiona mówieniem o sobie samym, o tym co teraz czuje. Są to zapiski młodego chłopaka, który odniósł komercyjny sukces i jest bardzo bogaty. Nie jest to jednak rap o bogatym raperze palącym zioło, do jakiego przyzwyczaili nas naczelni hedoniści tej muzyki. „Wolf” to inteligentna rozprawka ze swoim życiem. Wspomina w niej swoją dawną dziewczynę, nawija o fanach którzy porównują swoje życie do tego jakie miał Tyler. Cała płyta jako historia opowiedziana jest przez dwie postacie Sama i Wolfa, a cała akcja odbywa się na Camp FLOG GNAW. Wśród postaci pojawia się również Salem, która … a dowiecie się jak posłuchacie płyty.

Na nowym krążku Tylera powraca oczywiście wątek ojca. Zaczyna się już w „Jamba”, gdzie Creator nawija: „Papa ain't call even though he saw me on TV, it's all good (fuck you)”. Całą relację, a raczej jej brak opisuje w jednym z lepszych kawałków na płycie - „Answer”. Trochę miejsca poświęca swojej zmarłej babci. Wersy o niej w zamykającym płytę „Lone” naprawdę powalają:

„Mom callin' and callin', I'm on my way to a show
I answer, she cryin' sayin' Sadie is dyin'
The doc said she only had a week for us to speak
Before she deceased, cause cancer was just eating her cheeks up”

Tyler opisuje siebie jako więźnia sławy i jest w tym do bólu szczery. „Wolf” stoi naprawdę na wysokim poziomie. Bardziej znanego kolegę wspierają koledzy z Odd Future, ale poza Earlem Sweatshirtem wychodzi im to słabo. Fajnie jest za to usłyszeć na takiej płycie Erykę Badu czy Pharrella. No i Franka Oceana oczywiście, ale jego obecność nie jest zaskoczeniem tak jak to, że jak zwykle nie zawodzi. Podsumowując, trzeci krążek Creatora jest najlepszym w jego dorobku. Gospodarz poprawił swoje bitmejkerskie umiejętności, pisze lepsze teksty i potrafi zebrać to do kupy, aby stworzyć bardzo dobry album. Ode mnie 5-.