Dziś Slaine zaprezentował światu kolejny, po "Bobby Be Real", singiel promujący nadchodzący krążek - "Children of the Revolution" z gościnnym udziałem szalonego Chorego Billa. Check it out! Oprócz tego, Slaine wrzucił małą zapowiedź wykręconego, mrocznego teledysku "Bobby Be Real", z gościnnymi zwrotkami Tecca Niny i Madchilda.

                                                [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16177","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                                [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16178","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Już zeszłoroczny materiał "King From Queens" pokazał, że jego zrozumienie istoty brzmienia NYC jest znakomite i w dzisiejszych czasach rzadkie. W produkcjach raczej nie macie co szukać progresywnych elementów i usilnych prób rozwijania brzmienia w nowych kierunkach. Podobnie jest z "BQE", materiałem, który brzmi jak syf zebrany z ulicy i stanowiący godną reprezentację NYC w stylu M.O.P. czy Mobb Deep bardziej niż Frencha Montany. Nie ukrywajmy, to rapowa konserwa, co dla części z was pewnie będzie śmiertelną zniewagą dla progresu i rozwoju gatunku, dla części natomiast wzorem powrotu do korzeni. Takie czasy, hip hopowcy potrzebują się grupować. Pytanie brzmi: co, przy tak gigantycznej scenie i dorobku Wielkiego Jabłka, może stanowić element wyróżniający rap z Nowego Jorku? Slang, głos, obserwacje, rapowa prostota... Tutaj poczujecie to od pierwszych minut.

Czytałem już opinię, że na płytach Skizza mamy do czynienia z paradą wacków. Ucinałbym uszy skurwielom, którzy wackiem określają Craiga G, Masta Ace'a, Tragedy'ego, Lil Fame'a, A.G. albo Malika B. Wydaje się, że to płyta przeznaczona dla dosyć świadomych słuchaczy, a z całą pewnością dla entuzjastów rapu z NYC. Jeśli ktoś jest znudzony ciężkimi perkusjami i dusznym klimatem zanieczyszczonego powietrza Brooklynu i Queens, nie ma tu czego szukać. Tak samo jeśli nie lubicie prostych (pozornie) środków w konstrukcji wersów, możecie się pojarać co najwyżej zwrotką Reksa i może pięcioma innymi. Tutaj przeważa stara szkoła ulicznego hardkoru. Impet, głos który niesie prostą linijkę z taką mocą, że musi zostać w głowie, treść, bez fajerwerków, zawijasów, przyspieszeń. Czy to znaczy, że na "BQE" nie ma dobrego flow? Hell no. Jest go tutaj pod dostatkiem, tylko nie postrzeganego w kategoriach dzisiejszego wyścigu. Przyjrzymy się sytuacji po kolei. A właściwie to od końca.

Kiedy widzę numer zatytułowany "QB All-Stars" z gościnnym udziałem Big Twins, Craiga G, Cormegi i Nature to oczywiście muszę się złośliwie uśmiechnąć pod nosem. Jednocześnie warto spojrzeć na całość - spójną, zarówno brzmieniowo, jak i klimatycznie. Brudną, pełną szorstkich wokali, słów wypluwanych niedbale, niemodnych patentów... Jeśli szukacie najlepszych stylów na Świecie i wyciskania maximum z możliwości ludzkiego układu mowy, to nie tutaj. Myślę, że celem Skizza było przede wszystkim stworzyć album stanowiący wiarygodny głos nowojorskiej ulicy i z tego zadania wywiązał się znakomicie. Kiedy nie obserwuje się tracklisty, tylko da się pochłonąc albumowi, ma się wrażenie, że gość po prostu wpadł pod któryś z corner-stores i zgarnął ekipę na nagrywkę. Wyszło z tego sporo bardzo udanych numerów na więcej niż kilka odsłuchów.

Chociażby otwierający całość Masta Ace, w parze z dużo słabszym Nature, wprowadzają w klimat jak należy. Dla starych fanów Rootsów z pewnością gratką będzie nowa zwrotka Malika B u boku wkurwionego i energetycznego jak zawsze Jakka Frosta. Jednym z największych atutów materiału jest mocarne "Let 'Em Know" w którym mikrofony krzyżuje Shabaam Sahdeeq, Rah Digga i Tragedy Khadafi. Singlowy, pełen tytułowej przemocy sztos, osadzony na bardzo niepokojącym bicie "Vio-Lence" Lil Fame'a i Ill Billa czy "InIt2Win" z Justo to rzeczy obok, których nie da się przejść obojętnie. Ważne jest to, że Skizz potrafi swoje bity utarzać w syfie tak, że brzmią naprawdę chodnikowo, mimo że zrealizowane są profesjonalnie. Nie jest idealnie. Zawodzi np. Illa Ghee znany ze współpracy z Mobb Deep, Al Tariq, który przez lata pracował z Beatnuts oraz F.T. ze składu Street Smartz, który nadal umie lepić, ale jakby nie miał już tej energii co na singlach z Buckwildem. Ogólnie jest to materiał dla wybranych i dla nich z pewnością będzie wartościowy. Największą zaletą jest klimat, spójność, syf w stylu "rugged'n'raw". U mnie płyta na pewno pokręci się jeszcze nie raz i nie dwa.

Zanim jednak o tym…. Iluminaci. Nazwa, którą w dziejach świata dzieliło kilka stowarzyszeń, najbardziej z nich chyba znane – założone w Bawarii w 1776 roku przez Adama Weishaupta, mające za swój cel rozpowszechnianie oświeceniowych ideałów. W popularnej kulturze jednak nazwa ta utożsamiana jest z sekretnymi organizacjami, których członkowie od setek lat manipulują mediami i wypuszczanymi informacjami, kontrolują życie nieuświadomionych obywateli, ba - decydują wręcz o historii świata, by w końcu zaprowadzić NWO - Nowy Porządek Świata – obalenie rządów, zlikwidowanie granic i suwerennych państw i ustanowienie jednego, wszechpotężnego władztwa nad światem.

Takiego rodzaju teorie spiskowe od dawna stanowią fantastyczną pożywkę dla wyobraźni – wystarczy chwila poszukiwań w Internecie, aby odnaleźć multum stron, filmów, zdjęć udowadniających „drugą stronę” wielu historycznych wydarzeń i zjawisk. Wierzący w istnienie iluminatów bez wytchnienia obserwują zachowania prominentnych osobistości świata, w najmniejszych gestach doszukując się afiliacji z iluminatami. Często i gęsto „obrywa się” też ludziom z branży muzycznej (hi, Jay-Z).  

Czemu o tym piszę? Ponieważ dla Ill Billa to fenomenalny grunt do pisania kawałków. W niemałej ilości utworów Billy Idol (i nie tylko on – celuje w tym również choćby Vinnie Paz z JMT) ostrzega przed „ukrytymi panami świata” i maluje obrazy apokalipsy pod ich rządami…. A już w kolaboracji z DJ’em Muggsem przeszedł samego siebie. Wydany w 2010 roku album promowany był przez aż pięć teledysków – a cztery z nich, opisywane dziś, tworzą fabularną całość.

Poznajcie - oto Joe, profesjonalny zabójca, jeden z najlepszych w swoim fachu. Razem z dwójką wspólników wykonuje on misję, polegającą na kradzieży tajemniczej walizki (skojarzenia z „Pulp Fiction” jak najbardziej na miejscu). Misja kończy się sukcesem, jednak radość trwa krótko – Joe i spółka zostają wystawieni, przyjaciele głównego bohatera giną. Joe umyka wraz z walizką, trafia na trop tajemniczej organizacji – i poprzysięga zemstę…. Historia wyświechtana, scenariusz przewidywalny aż do bólu, do tego brzydka animacja w stylu retro nie zachwycają… Ale ten kicz ma swój urok, do tego wyjątkowo pasuje do jadowitych linijek sączonych przez Billa i ciężkich, brudnych bitów Muggsa. Dobrze podkreśla też klimat całego albumu – atmosferę wszechobecnej brutalności, rebelii przeciw kontrolującej świat z ukrycia organizacji…

Plus, to świetna prezentacja materiału.Jeśli nie wiesz, czego oczekiwać od współpracy Billa z legendą z Cypress Hill – czym prędzej włącz ten film. Bity Muggsa na „KDH” są przekozackie, i udowadnia to już rozpoczynający filmik (jak i cały album) „Cult Assassin”, mroczny banger z miażdżącym bębenki basem (do tego kozacki refren – te chórki…)  Zaraz po nim – prosty, oldschoolowy, ale i tak potężny kawałek tytułowy, z gościnnym udziałem B-Reala i krwiożerczego Vinniego Paza, który absolutnie dominuje w całym tracku. Dalej, oparty na znanym, doskonałym, sprawnie pociętym samplu zespołu Cream „Illuminati 666”. Dzieło wieńczy morderczy – nomen omen – „Milleniums of Murder”. 

Smacznego! 

PS Piąty teledysk, „Ill Bill TV”, nie jest częścią historii Joego (dodatkowo, nie jest animowany – nakręcono go z żywymi aktorami), ale jest w podobnych klimatach – check it out:

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3871","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3872","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Sam tytuł praktycznie mówi wszystko na temat tematyki poruszonej przez członka La Coka Nostry. Ill Bill wyjaśnia czemu brak zaufania jest bardzo przydatną rzeczą, wplatając pomiędzy argumenty typowe dla siebie punche, groźby i nawiązania. Nie mogło zabraknąć follow upu do religii - w pierwszej zwrotce The Cult Leader rzuca bardzo trafną linijką: "Most religions sleep underneath a soldier's corpse". Dalej jest tylko lepiej, a początek drugiej zwrotki to w moim mniemaniu majstersztyk: "The person you least expected to cut your throat/Will be the first creep directing a gun at your dome/I've seen brother kill brother for the love of the dollar/They turned snakes on each other like my mother and father". Może takie wersy nie są sporą innowacją u jakiejkolwiek osoby powiązanej z LCN i JMT, ale co z tego skoro zostają w głowie na długo? Być może dla niektórych braunsteinowskie przyrównywanie życia do wojny pojawia się zbyt często, ale co z tego jeśli jest to tak ciekawie "opakowane"?

Skoro mowa o opakowaniu, to nie sposób nie wspomnieć o warstwie muzycznej. Pamiętam, że juz od pierwszego odsłuchu "The Hour of Reprisal" ogromnie zajarałem się gitarą, która przewija się przez cały track. Dorzuciwszy do tego świetne bębny dostajemy nieskomplikowany, aczkolwiek wpadający w ucho bit jakiego nie powstydziłoby się wielu producentów. A Ill Bill to nie żaden wack, tylko bardzo dobry i charakterystyczny mc, którego chropowaty wokal świetnie współgra z rockowymi klimatami (bądź co bądź jego muzyczna kariera zaczynała się w metalowym bandzie, w którym był wokalistą).
 

Słowem, Ill Bill to hardcore rapper pełną gębą, i nie ma lepszego na to dowodu niż kawałek „War is My Destiny” z płyty „The Hour of Reprisal”. Wszystko, dosłownie wszystko w tym utworze jest ogromne  i epickie – od sampla z soundtracku do filmu „Van Helsing”, poprzez szorstki, agresywny rap Billa, a później Immortal Technique’a…  aż do wbijającego w ziemię refrenu legendarnego Maksa Cavalery (wokalisty Soulfly, wcześniej growlował w Sepulturze; ciekawostka dla fanów tych zespołów – czy linijki refrenu Cavalery w „War is My Destiny” nie wydają Wam się znajome?). Fenomenalne są też zwrotki -  Bill zapodaje krwisty, brutalny storytelling z tragiczną w swej wymowie puentą, Immortal zaś…. Nie wiem, czy kiedykolwiek wcześniej czy później stworzył  bardziej ociekające ZŁEM wersy – mistrzostwo.  

Całości dopełnia świetny teledysk – animowany (Bill ma jakieś dziwne uwielbienie dla takich klipów). Zgodnie z treścią kawałka, nie zabrakło tu dużej ilości juchy i obcinania kończyn, podanych w zgrabnej, stylowej kresce, płynnej animacji, dopełnionej intrygującą grą świateł i ciekawie narysowanymi, acz trochę pustymi lokacjami. 

„War is My Destiny” to szczytowe osiągnięcie Billa jako producenta, i jeden z najcięższych, najpotężniejszych bangerów, jakie kiedykolwiek powstały. Nie wiem, jak Wy, ja z niecierpliwością czekam na jego wykonanie (…chociaż tej jednej zwrotki?) na niedzielnym koncercie!

PS Ill Bill udostępnił także krótkie wideo, obrazujące projekty postaci teledysku i ich animację. Smacznego!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3846","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3847","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]                         

Niełatwe to pytanie. „The Grimy Awards” to płyta diametralnie różna od „The Hour...” – to podsumowanie dotychczasowej działalności czterdziestoletniego już Billa, muzyczny powrót do korzeni, rytmów, które ukształtowały młodego bratanka Howiego. Wystarczy popatrzeć na tracklistę, która każdego fana East Coastu przyprawi o zawrót głowy. Bity na album dostarczyły takie tuzy jak Preemo, Pete Rock, Large Professor, El-P (!) i zapomniany już nieco Ayatollah. Sam gospodarz również stanął za bit maszyną.  Efektem jest na wskroś nowojorski, uliczny, mroczny styl, nie do porównania z fenomenalnymi bitami „The Hour of Reprisal”. I choć produkcje na „The Grimy Awards” w żadnym razie nie są szczytem możliwości wyżej wspomnianych panów, to jednak doskonale tworzą  ten specyficzny, brudny, lepki klimat całej płyty. Mniej tu metalowych sampli i ciężkich gitar, wciąż jednak bity te to niesamowite, boombapowe bangery, przy których niemożliwe jest nie machać łbem z całej siły. Przykłady? Proszę bardzo – już otwarcie płyty to ciężkie werble i porywający, gitarowy sampel. Dalej „Paul Baloff” czy ‘Acid Reflux” to ociekające wręcz kwasem sztosy. „Forty Deuce Hebrew” to najbardziej uliczny, świdrujący czaszkę, brudny bit . „L’Amour East” autorstwa Ayatollaha to idealny do fury i zapieprzania na pełnym gazie kosior z mocarnym rockowym riffem…. Bardziej „miękkie” kawałki, takie jak „Canarsie High” czy „When I Die” również są ucztą dla uszu. Porównując jednak na spokojnie – bity na poprzedniej solówce były jednak lepsze, bardziej bujające – te tutaj jednak nadrabiają spójnością i atmosferą. Za produkcję więc – wielki plus.

Goście – nie ma gadania, to sami doświadczeni wyjadacze. O.C., Jus Allah, Vinnie Paz, Lil’Fame, Shabazz the Disciple? Kto jak kto, ale oni wiedzą, jak rozedrzeć bit na strzępy. I choć zdarzają nawet im się wpadki – choćby El-P i Q-Unique wypadający z bitu czy średni ogólnie pomysł zaproszenia Cormegi do potężnego nomen omen „Power” – ogólnie poradzili sobie znakomicie. Najlepszą gościnną zwrotkę zaliczył według mnie Vinnie Paz na „120% Darkside Justice” (…bo jak można nie lubić gościa rzucającego takie linijki jak „my physical body is the vehicle for the wrath of God”?). Ciekawy występ dał też H.R. z Bad Brains, histeryczną melorecytacją ubarwiający „Forty Deuce Hebrew”.

Natomiast co do gospodarza…. Bill się zmienił. Lecz tylko trochę.To wciąż ten sam gruby cham, obsesyjnie rozpowiadający o teoriach spiskowych, apokalipsie (genialne, wsparte upiornym bitem Psycho Lesa „How to Survive the Apocalypse”), wielbiciel dobrego hip-hopu i starego metalu. Wciąż nie przebiera w słowach, wciąż potrafi kreślić znakomite, sugestywne, liryczne obrazy („Acid Reflux” – to się zapamiętuje na długo). Jednak stał się też jednocześnie bardziej dojrzały, skłonny do refleksji i reminiscencji, jak w „When I Die” czy „Canarsie High”. Ogólnie nie mam tekstom nic do zarzucenia. W rozkoszowaniu się ich treścią przeszkadza jedna rzecz – flow Billa przeszedł wyraźną przemianę, nie ma już w nim tej groźnej, szorstkiej chrypy, od której przechodziły ciary na plecach. Nie ma tej wściekłości i pasji, z jaką niegdyś wyrzucał miażdżące wersy jak w „Heavy Metal Kings” JMT. Billy Idol rymuje teraz wyższym głosem, technicznie dopracowanym flow, jednak zdarza się, że ledwo nadąża za bitem ze swoimi skomplikowanymi słownymi konstrukcjami… Potrafi też gryźć się z bitem – np. wejście w fenomenalny sztos od Pete Rocka w „Truth” to jakaś karkołomna jazda na łeb, na szyję, która na szczęście po chwili się uspokaja. Niekorzystne wrażenie jednak pozostaje…

Reasumując… „The Grimy Awards” to solidna pozycja od starego wyjadacza mikrofonu. Klimat, dobre linijki, dopracowanie  - wszystko na swoim miejscu. Brak tu jednak rozmachu  i – mówiąc prosto – pierdolnięcia „The Hour”.  Choć Bill wie, jak nawijać, słuchając tej płyty nie można nie odnieść wrażenia, że swe najlepsze dni za majkiem ma już za sobą. Mocne 4 z plusem.

Wśród producentów materiału 40-letni już Bill umieścił wiele legend z takimi postaciami jak DJ Premier, Large Pro, Ayatollah, Psycho Les czy Pete Rock na czele. To właśnie ten ostatni wyprodukował singlowy numer "Truth", który znajdziecie pod spodem. Gościnnie na materiale pojawią się m.in Jedi Mind Tricks, Lil Fame, O.C. czy Cormega. Pełną tracklistę materiału wraz z producentami oraz gościnnymi występami znajdziecie pod spodem. Premiera materiału została zaplanowana na 26 lutego. Kto czeka razem z nami?

1. What Does It All Mean? [prod. by Ill Bill]
2. Paul Baloff [prod. by MoSS]
3. I Don’t Know How Long It’s Gonna Last
4. Acceptance Speech (feat. A-Trak) [prod. by Junior Makhno]
5. Truth[prod. by Pete Rock]
6. Exploding Octopus [prod. by Ill Bill]
7. Forty Deuce Hebrew (feat. HR of Bad Brains) [prod. by Ill Bill]
8. How To Survive The Apocalypse [prod. by Psycho Les]
9. Vio-Lence (feat. Shabazz The Disciple & Lil Fame of M.O.P.) [prod. by DJ Skizz]
10. Acid Reflux [prod. by Large Professor]
11. L’Amour East (feat. Meyhem Lauren & Q-Unique) [prod. by Ayatollah]
12. Power (feat. OC & Cormega) [prod. by DJ Muggs]
13. When I Die (feat. Tia Thomas) [prod. by Pete Rock]
14. Severed Heads (feat & prod. by El-P)
15. 120% Darkside Justice (feat. Jedi Mind Tricks) [prod. by C-Lance]
16. Canarsie High [prod. by Large Professor]
17.  World Premier [prod. by DJ Premier]

Po tylu latach, po tylu stratach... Po śmierci Camu Tao, po dołączeniu do grupy Tage'a i Jakkiego, po spektakularnym sukcesie RJ, wreszcie ukazał się kolejny czy może raczej pierwszy pełnoprawny album grupy, bo "Table Scraps" sami autorzy uznają za zbiór numerów, które trzeba było wydać, a nie spójną całość. "Legacy"  to rzeczy absolutnie wyjątkowa dla słuchacza przez fakt, że słyszalnie wyjątkowa i skrajnie ważna dla samych twórców. Tu Slug pojawia się obok Danny Browna, a Marco Polo z !llmindem produkują sobie obok Harry'ego Frauda i Jasona Rose'a. Słuchając tego materiału nie masz zielonego pojęcia czego spodziewać się za chwilę.

Słucham tego już naprawdę długo i im dłużej to trwa, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mózgiem tego projektu nie jest wcale RJD2 (łącznie 6 bitów), ale Copywrite. Raper, którego przez wiele lat nie doceniałem. Obdarzony bardzo mocnym, nieco podobnym w tonacji do Sluga głosem białas to przede wszystkim flow z nierdzewnej stali rozgrzanej do czerwoności - potrafi dopasować się do każdej formy w efekcie budując pomnik bez najmniejszej rysy. Moja znajomość dotychczasowej działalności C-Write'a nie jest wystarczająca, żebym mógł to oceniać, ale nawet jeśli to nie jest jego płyta życia, to z pewnością rapuje na niej jakby on sam chciał z niej taką uczynić - robi wszystko, ładuje pancze, zwierza się, morduje słabych MC's, chwyta za gardło, żeby za chwilę rozśmieszać. Na nowej płycie MHz Copywrite jest pierdolonym królem z Collumbus, bez kitu.

Świetnych raperów jest tu więcej. Widać, że to grupa nieco nadgryziona przez czas i ogrom rozczarowań niesionych z falą rapowego przemysłu, ale widać też, że wychowała się w czasach i w środowiskach gdzie hasło "be creative or get the fuck out" traktowano powaznie. Nie ma tu miejsca dla copycatów i lepiej być dziwakiem niż przeciętnym fajtłapą na byle-jakim bicie. Trzon stanowią Copy i Tage, którzy pokazują na co ich stać na tle znakomitych gości, którzy jednak nie są w stanie ich przyćmić. Dowód? Po dwóch tygodniach odsłuchów zorientowałem się, że na płycie pojawiają się Oh No i Blu. Jakki pojawia się rzadko, ale jego udział jest niezbędną dla smaku całości przyprawą, podobnie jak niepublikowane zwrotki Camu Tao - ten gość to dopiero był oryginałem. Czasem brzmi jakby miał problemy z kontrolowaniem swoich emocji i własnej ekspresji, ale powstaje z tegoś coś bez dwóch zdań wyjątkowego. Dla mnie np. "Spaceships" z Dannym Brownem na bicie Harry'ego Frauda jest za dalekim odlotem, ale mimo wszystko nawet gdybym mógł nie usunąłbym go z płyty, bo straciłby na tym jej jaskrawo-pstrokaty charakter łączący w sobie niemożliwe do pogodzenia sprzeczności i owocujący albumem, który zrazi do siebie połowę słuchaczy, a mimo to pozostanie wielki i na swój chory sposób wybitny. Wiem, że to co piszę brzmi dziwnie, ale włączcie ten album... On jest dziwny, ale w tym wypadku to jest atutem.

RJD2 nie ma już dawnej świeżości, choć nadal ma wyjątkowe brzmienie charakteryzujące tylko jego i niemożliwe do podrobienia nawet przez najbardziej wprawionych epigonów. Pochodzące z 1998 roku "Hindsight" brzmi bardziej "fresh" niż nowe "Four Player Mode" - bolesne do zniesienia, szarpiące nerwy i trochę niedorastające do poziomu dotychczasowego dorobku autora. "Outta Room"? Świetne, owszem, ale jeśli ktoś pamięta "Things Go Better" Soul Position (zespołu RJ i Blueprinta) od razu skojarzy podobieństwo i wkurzy się na powtarzanie patentów. Dużo lepiej wypada trójka bitów pierwotnego członka MHz, która znajduje się pod koniec albumu - "Satisfaction" to megapodkład idealnie zresztą dobrany dla współpracy Copywrite'a ze Slugiem z Atmo. Bardzo emocjonalne traktujące o stracie członka zespołu "Tero Smith" daje w muzyce nie mniej emocji niż w treści, a "Somewhere" to "natural born single", który nie daje utrzymać głowy bez ruchu w osi pionowej. Wisienką na szczycie tortu jest tu ten wokalny refren - nie mam pytań. Nie ujmując wiele wkładowi RJ Kohna muszę jednak przyznać, że wspomniany, charakterystyczny i różnorodny klimat materiału tworzą raczej zaproszeni producenci.

Nie wyobrażam sobie tej płyty bez otwierającego materiał gryzącym w ucho i zamęczającym głośniki syntetycznym basem "Accidentaly On Purpose" Roba Sterna. Nie próbujcie zrozumieć tego co napisałem - usłyszcie to. Wiem, że brzmi jakbym krytykował, ale jednocześnie bez tego numeru albumu moim zdaniem nie ma... Odrzucające i świetne zarazem. !llmind i Marco Polo wnoszą trochę klasycznego spojrzenia i ładnie równoważą album. J Rawls zazwyczaj kojarzony z podobnym brzmieniem jak wspomniane przed chwilą robi tym razem coś innego - dziwne, niepewne, podjeżdżające lekką psychodelą, do tego jeszcze potęgujące wrażenie przez specyficzny mix wokali. Najlepsze moim zdaniem na albumie "Addictionary" z Ill Billem i Slainem to rzecz za którą Stu Bangasowi należy się props jak stąd do Columbus. Ograniczone do minimum perkusje dają dużo przestrzeni wypełnionej dziwacznym, wywołującym niepokój motywem wwiercających się w przysadkę klawiszy w wysokiej tonacji... Crippy shit. Sprawdźcie to. Surock co prawda tylko nawiązuje do stylu RJ choć robi to w sposób więcej niż udany, ale już Jason Rose w "Mass Temple"? Epicka, wielowątkowa kompozycja kapitalnie łącząca się z tekstem bardziej pasuje do wysokobudżetowych produkcji niż undergroundowej legendy Midwestu. Na tej płycie dzieje się tyle, że chwilami ciężko nadążyć.

Legenda MHz doczekała się wreszcie punktu zwrotnego - pełnoprawnego albumu w bardzo udany sposób ukazującego specyfikę tej wykręconej grupy poukładanej z jakby niepasujacych do siebie klocków, które dopiero stojąc obok siebie zaczynają tworzyć coś przerastającego wyobraźnie przeciętnego słuchacza. "MHz Legacy" nie jest dla przeciętnych słuchaczy - od tego zacznijmy podsumowanie tej recenzji. Nie znaczy to wcale, że to rapowy odpowiednik sztuki współczesnej, którą rozumieją tylko Ci, którzy chcą przyjąc pozę odbiorcy z wyrobionym smakiem. Gdzie tam... Przecież więcej niż połowa numerów na tym albumie to klasyczne rapowe produkcje, a flow Copywrite'a i Tage'a, które na materiale dominują to nic wydziwionego, a raczej ładnie wpisującego się w tradycję hip-hopowej kultury. Wszystkim rządzi ta megaherzowa specyfika, którą naprawdę niełatwo ująć w słowach. Trudny album, ale zdecydowanie wart zaangażowania. Przede wszystkim wyjątkowy w zalewie tego zlewającego się w jedno ścierwa. Ode mnie bardzo mocna piątka i gwarancja wielokrotnych powrotów - nie do kawałków. Do najważniejszego momentu Legendy MHz.

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?

 "Fuck being humble, I'm better than everybody" - tak w tracku "Straight Music" powie wam sam Ruckuss. Nie muszę chyba pisać, że Sean Price ma swoje flow, charakterystyczny sposób poruszania po bicie i głos. Napiszę, że wszystkie swoje atuty trzyma przy sobie nadal i jak dla mnie absolutnie ma prawo do rzucania nieskormnych wersów w dowolnej ilości. Uwielbiam zresztą jak to robi traktując MC's trochę jak w ogarniętej przy wsparciu Red Bulla rap-klinice... Kto widział ten wie, że miły dla nich nie był. To czego wielu fanów obawiało się najbardziej to sposobu w jaki Price dobierze bity i już po premierze dało się słyszeć wiele głosów, że bity dobrano źle. Czy faktycznie?

Chwilami być może tak. Ja np. nie jestem fanem ostatnich dokonań Alchemista, ale tutaj "Genesis Of The Omega" to jeden z najbardziej morderczych bangerów tego roku, a impet z jakim "Mic Tyson" wjeżdża na twoje głośniki jest niemożliwy do porównania z czymkolwiek innym, ale już drugi numer - "Bar-Barian", gdzie Alchemist sampluje bodajże Budkę Suflera praktycznie bez żadnej perkusji i wpuszczając na to Rucka?! Dla jego zwrotek i zagrywek chce się słuchać ("niggas call it purple... what the fuck you mean?"), ale nie jest to na pewno dobry bit dla takich zwrotek. Generalnie jednak ALC zasługuje na pochwałę. Na cztery bity z trzema naprawdę trafił - dziwnie pocięte, ale w jakiś sposób fascynujące właśnie przez to "Bully Rap" i jeden z najlepszych tracków na albumie - "STFU2" to bardzo mocne atuty "Mica Tysona".

"Mic Tyson" to jednak nie tylko sławny członek Soul Assasins, ale też np. AMP, anonimowy dla mnie producent, który mocno ukazuje swoje inspiracje Premierem, ale koniec końców z "Pyrex" wyszedł naprawdę kapitalny numer. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku niejakiego Woola, który stawiając na epicki motyw w "Price & Shining Armor" rozłożył mnie na łopatki. W numerze świetnie pasuje zresztą Ruste Juxxx, który tutaj dla mnie brzmi lepiej niż na jego własnych projektach.  Postaciami anonimowymi dla fanów niezależnego rapu z obozu Duck Down i nie tylko nie będą na pewno Eric G i Khrysis - obydwaj zdecydowanie w formie. Po płycie z Buckshotem trochę obawiałem się jak spisze się 9th Wonder, a ten tutaj wyczuł klimat dużo lepiej. Mocna perkusja i ciekawy wokalny motyw odmienny od tych już mocno przez 9tha przerobionych. "Straight Music" to trafiona i dobrze "wmontowana" w ten album rzecz.

Nie przekonuje mnie osobiście numer "BBQ Sauce" z Pharoahe Monchem na bicie Evidence'a i Babu z Dilated Peoples. Ten syntetyczny klawisz kompletnie jak dla mnie nie przemawia, a bit nie niesie tak jak powinien. Zdecydowanie lepiej brzmi bit samego Eva w "By The Way" chociaż też nie jestem ostatecznie przekonany, czy nie można było wykombinować czegoś ciekawszego na zamknięcie takiego albumu. Dodatkowo dwa ostatnie podkłady Beat Butchera to raczej obniżenie wcześniejszego poziomu. "Battering Bars" na bardzo znanym samplu jest jeszcze ok, ale "The Hardest Nigga Out" to klasyczny przykład tego co dzieje się, kiedy autor bitu chce za bardzo.

W tym wszystkim najbardziej chodzi jednak o Seana Price'a, tak? Nie wprowadza do swojej dyskografii rewolucji, na dobrą sprawę mało zmienia w stosunku do poprzednich wydawnictw, ale wystarczy to, że robi swoje. Przecież nie musi nic zmieniać. Nie spieszy się, wbija swoje podwójne i potworne złośliwości pod adresem przeróżnych osób z pełnym przekonaniem o swojej wyjątkowości - w mojej opinii słusznym. Już samo otwarcie albumu "It goes Hanna Barbera barbarian/ Bar better than yours and your entourage, Sean bury them" wiele mówi o zawartości. Jeżeli czekaliście na dużo nowych, dobrych zwrotek Price'a będziecie bardzo szczęśliwi wchodząc w jego posiadanie. Oceniając całościowo jako album nawet pomimo paru bitów, których chętnie bym się stąd pozbył, uważam, że płyta zasługuje na piątkę z minusem. Może nie "the greatest rapper alive", ale wciąż zawodnik najwyższej ligi. A pod spodem jeszcze raz video do bonusowego tracka z płyty - "Haraam", żebyście nie przegapili, bo szkoda by było.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"1210","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Szedłem powoli ulicami w stronę centrum, wsłuchując się w muzykę. Album rozpoczął się zaskakująco spokojnie, z „pogrzebowymi” organami i samplem, w którym koleś gada, że tak naprawdę to my sami tworzymy swój wszechświat, nadając mu jego charakter. Fajny pomysł. Wsłuchiwałem się dalej w nawijkę Ill Billa i Slaine’a. Everlast musiał odejść z grupy z powodu choroby córki. Trochę szkoda – pamiętam, że na pierwszym albumie podobał mi się jego wokal, i rockowe zacięcie.  Ale z lekkim zaskoczeniem spostrzegłem, że to wcale nie przeszkadza pozostałym dwóm MC, którzy na majku zapieprzają aż miło. Im mniej, tym lepiej – tym razem to dwaj panowie (zamiast trzech) dyktują warunki, dając nam zajebiste, mroczne teksty i agresywną nawijkę lepszą niż na debiucie.
Coraz bardziej zaczęło mi się to podobać. Kolejne tracki po hipnotyzującym wstępie zaczęły być coraz bardziej epickie, brzmią bardziej… apokaliptycznie? Tak, to dobre słowo, roześmiałem się w duchu, mimowolnie sięgając za pazuchę i muskając rękojeść pistoletu.
Już niedaleko. Czwarty track – rozpoznaję ten styl. Każdy fan hip-hopu rozpozna vibe od Preemo. Pozwoliłem ciału się rozluźnić i trochę pogibać do bujającego beatu, podczas gdy Ill Bill wrzeszczał mi do ucha, bym nie wtrącał nosa w nie swoje sprawy. Piąty utwór to zaskakująco nijaki track z jakimiś elektronicznymi plumknięciami i Seanem Price’em. Zapaliłem fajkę. Lubię zajarać przed akcją, zrelaksować się, poobserwować chwilkę zwiewny dym, poczuć jego kąsanie w płucach. Że niby płacę za okropną śmierć, za raka płuc? I tak wszyscy umrzemy, dziewczynki i chłopcy, nawet nie wiemy, kiedy.
Dotarłem na miejsce. Rozległy plac, pośrodku malutka fontanna, wokół ludzie. Spieszący do pracy, wbici w garnitury, z nieodłącznymi neseserkami, niewolnicy wielkich korporacji. Uśmiechnięte, wiecznie plotkujące o niczym kobiety, kobietki i staruchy – niewolnice własnej próżności. Starzy. Młodzi. Głupi. Mądrzy. Dobrzy. Źli. Mrowisko w wersji makro. Dokańczając fajkę, pomyślałem o równości człowieka i o tym, jak bzdurny to koncept. Ludzie nigdy nie byli i nie będą sobie równi. Poza jednym momentem w życiu…
Czas zaczynać. Rzuciłem niedopałek i sięgnąłem po pistolet – na początek rozgrzewka. Chwyciłem za gnata i w tym momencie pomyślałem: „Zaraz, przecież masz słuchawki na uszach. A co, jeśli wezwą psy? Możesz ich nie usłyszeć…” Trochę racji w tym jest. Ale za bardzo podoba mi się ten album. Obiecałem sobie, że będę bardzo uważny.
Szósty track. Wzywa do bitwy (ten sampel, o cholera….). Pulsuje, wwierca się w głowę. Tak samo jak pierwszy nabój, który wystrzeliłem, wwiercił się w łeb jakiemuś kolesiowi w spodniach na kant. Nie słyszałem krzyków, zajęty byłem rozkoszowaniem się szkarłatną mgiełką, która powstawała z trafionych głów i innych części ciała. Moja własna gun-opera a la John Woo właśnie stawała się rzeczywistością, z La Coka Nostra jako soundtrackiem. Po „The Story Goes On” przywitał mnie „Letter to Ouisch”. Subtelny, hipnotyzujący głos kobiety i…. O, do diabła, co za beat! Niesamowite! Brzmi jak gitarowy koncert w piekle podczas złego tripu. Nie wytrzymałem. Zacząłem headbangować wściekle, chwyciłem ingrama i zacząłem rozpylać pestki we wszystkich kierunkach. Czerwień, czerwień, czerwień. Wszędzie czerwony, zupełnie jakbym ekranizował „Raining Blood” Slayera. Świat stał się nieskończonym szkarłatem, a ja pogrążałem się w amoku…
Zdołałem się opanować po chwili. Wokół mnie morze krwi. Fontanna wyglądała jak basen dla wampirów. W słuchawkach brzmiało „The Eyes of Santa Muerte”. Lekki folkowy sampel, z fantastyczną gitarką… La Santa Muerte patrzyła w tym momencie właśnie na mnie. Trudno mi powiedzieć, czy płacze, czy się cieszy. Popatrzyłem na ludzi, wrzeszczących, zagubionych, płaczących, rozpaczliwie zwiewających z placu. Nie martwcie się, pomyślałem. Pomyślcie o tym jako o wybawieniu od ziemskich trosk. Sięgnąłem po shotguna.
„Murder World”, „Coka Kings”, „.38 Revolver” – to dobre tracki, uznałem, ale jakoś nie zapadają szczególnie w pamięć. Produkcja na „Masters…” jest świetna, ale spostrzegłem, że niektóre tracki zlewają się ze sobą. Beaty w nich są zrobione jakby na jedno kopyto, z braku lepszego określenia. Trochę za bardzo brzmią w nich echa „Heavy Metal Kings” Ill Billa i Vinniego Paza oraz ostatniej płyty Jedi Mind Tricks, które samie w sobie nie są złe, ale też nie są tak dobre jak na przykład solówka Billa, „The Hour of Reprisal”. To było coś! Czemu Bill nie dał czegoś więcej od siebie?
Gdzieś mignął mi kogut policyjny. A więc już tu są. Załadowałem nowy magazynek i ukryłem się za jakimś murkiem. W uszach delikatnie sączyły się dźwięki „Malverde Market”. Kolejny znakomity track, ze świetnym tekstem i chwytającym za gardło klimatem. Nawet mnie ciarki przeszły, gdy słuchałem, co dzieci robią w Meksyku….
Ja tu gadu gadu, a tu z jednego radiowozu nagle zrobiły się dziesiątki. Armia funkcjonariuszy otoczyła plac, jeden z nich coś wrzeszczał przez megafon. Nie obchodziło mnie to, bo właśnie wszedł track tytułowy, kończący album. Absolutnie epicki, z fenomenalnie budującym napięcie beatem. Godna konkluzja bardzo dobrego albumu.
Załadowałem shotguna. Panowie policjanci, widzę, że panowie dzisiaj nerwowi? Proszę, troszkę ołowiu powinno pomóc. Obróciłem się, by wycelować i…
GAME OVER
Moja postać padła jak długa na ziemię. Wirtualny policjant podbiegł do niej i oddał jeszcze cztery strzały. Westchnąłem ciężko. A jednak nie byłem uważny. Znowu się nie udało. Ale przynajmniej urządziłem wcale niezłą rzeź, do tego przy zarąbistej muzie. Jak oceniam ten album? Lepszy od debiutu LCN, mroczniejszy, lepiej brzmiący jako całość. Hmmm…. Glina wystrzelił cztery razy, tak? Pasuje. A nawet dodam plusik. Cztery i pół w skali szkolnej.
Puk, puk. Do pokoju weszła mama. Na szczęście przytomnie wyłączyłem szybko grę i włączyłem Wikipedię na jakimś przypadkowym haśle.
- Wojtuś, obiad już na stole.
- Zaraz przyjdę.
- Kochanie, nie siedź długo przy komputerze.
- Nie będę, mamo.
Mama uśmiechnęła się ciepło.
- Jakie to szczęście, że ty używasz komputera do nauki, zamiast grać w te krwawe gry! Mówię ci, to stąd się biorą ci psychopaci…. Jak tak można, grać w grę o zabijaniu wszystkiego, co się rusza!