"Z.B.U.K.U., Pelson (Molesta Ewenement), Ero (JWP / Bez Cenzury), Ten Typ Mes, Borixon, Kajman, Trzeci Wymiar, Hukos, Cira, B.R.O, Rafi i Ry23 (RR BRygada), Sheller, Kaczor, DonGuralesko, TEDE, Sitek i inni" - tak wygląda lista opublikowana przez Donatana na profilu FB. Start imprezy o 16:00.

Informacja na stronie ZPAV

Umówmy się: łączenie muzyki słowiańskiej z rapem to pomysł na tyle karkołomny, że wziąć się za to mógł albo kompletny szaleniec, albo wizjoner. Idąc dalej, efekt ich prac mógłby być odpowiednio żałosny albo doskonały. Z nieskrywaną ulgą stwierdzam, iż „Równonoc” grawituje ku bramce numer dwa.

Z drugiej strony, mamy do czynienia z krążkiem wybitnie trudnym do oceny, a to z uwagi na gigantyczną różnicę między warstwą stricte raperską a muzyczną. Na temat tej pierwszej słusznie wypowiedział się Krystian w recenzji numer dwa, ja natomiast posiadłem komfort zapuszczenia sobie instrumentalnej wersji płyty. I taką też wersję ocenię.

Co uderza przede wszystkim – nie przypominam sobie, aby którakolwiek polska rap płyta tak urzekała spójnością. Jak ktoś „składankowość” uważa za czynnik niepożądany, którego trzeba za wszelką cenę unikać, to może odetchnąć z ulgą – „Równonoc” kroczy sobie swoim tempem, czasem przyspieszy („Z dziada pradziada”), czasem odejmie trochę tempa („Będą cię nienawidzić”), a czasem się po prostu wypieprzy z przedawkowania alkoholu („Pij wódkę”). Na ogół jednak po prostu płynie, radośnie bujając łepetyną za pomocą rozsądnie wykorzystanych, mocarnych bębnów, tysiącom perkusjonaliów i skupiając się raczej na pracy programowanej sekcji rytmicznej. Tutaj przeszkadzają mi jedynie trochę zbyt często występujące handclapy, ale mam do nich osobisty uraz, więc nie należy go brać za wyznacznik czegokolwiek.

Prawdziwa strawa dla umysłu czeka jednak na śmiałka, który zechce utonąć w tych bitach na dobre – dopiero wtedy wyłapie ich tła, dzięki czemu pojmie najprawdziwszy geniusz aranżacyjny objawiony na „Równonocy”. Każdy bit to miniaturowe dzieło sztuki, w którym nieustannie przeplatają się motywy, skrzętnie poukrywane hooki (poważnie, jest ich zatrzęsienie, trzeba tylko uważnie poszukać), śpiewy, hulanki, swawole oraz drobne sztuczki producenckie w guście choćby delikatnie modyfikowanego brzmienia stopy („Z samym sobą”).

Należy się słówko o niewiarygodnym, unikalnym klimacie. Te wszystkie instrumenty – z trombitami czy mandolinami na czele – potężne chóry i wspomniane wyżej bębny kreują niewypowiedzianą tematykę starych, słowiańskich wierzeń i rytuałów. Nic, tylko zarzucić stare szmaty, które ewentualnie mogły być modne w młodych wiekach n.e., zebrać się w kilkadziesiąt osób przy ognisku o godzinie dwudziestej trzeciej trzydzieści i słuchać „Równonocy”. Taki to intensywny klimat panuje tutaj – tajemniczość, mrok, miejscami zaś radosna zabawa, no bo my Słowianie przecież.

Ze wstępnego rozeznania, jakie mimowolnie przeprowadziłem, kilku osobom mocno wadzi jednostajność materiału, jako że powyższy opis można zastosować w zasadzie do każdego kawałka. Istnieje prosta recepta – nie należy niniejszego dzieła traktować jako kolejnej płyty rapowej, zdecydowanie lepiej pomyśleć o nim w innych kategoriach. Najbezpieczniej po prostu podejść do tematu jak do muzyki etnicznej, gdzie z założenia wszystko ma brzmieć podobnie – i problem zniknie.

Ostatecznie można się przywalić jeszcze do małej wyrazistości bitów, bo czasem chciałoby się, żeby tu wszedł jakiś potężny syntetyk i porozstawiał marudy po kątach, ale – z drugiej strony – jeśli by to miało popsuć klimat, to... po co? Nie ma sensu w niszczeniu tak pieczołowicie dopracowanego albumu, przed którym można tylko chylić czoła i udzielić owacji na stojąco. Donatan dał z siebie sto procent, zespół Percival dał z siebie sto procent („Słowiańska krew”, co się tam dzieje!), człowiek od mixu i masteringu dał z siebie sto procent, raperzy... no dobra, raperów nie ma; przypominam, że słuchamy wersji instrumentalnej. Jedynie moje obawy o długowieczność materiału nie pozwalają mi wystawić niczego więcej niż 5.

recenzja: Marcin Półtorak

Nie, nie zamierzam wcale wypominać jakichś historycznych nieścisłości, odpłynięć w niekoniecznie ściśle słowiańskie rejony ani nic z tych rzeczy – bo co z tego, że krąg odniesień czasem się rozszerzy (bo Warmia była przecież krainą pruską), a czasem zawęzi, przy numerach traktujących typowo o Polsce. Wręcz przeciwnie, „słowiańskość” miała być tylko pierwszym słowem rozpoczynającym rapową grę w skojarzenia. I tu właśnie istniało ryzyko tej gry, problem swobody interpretacyjnej, niebezpieczeństwo popłynięcia na tyle daleko, by kolejne dygresje z konceptem (bo to przecież JEST koncept album) nie miały nic wspólnego. Weźmy taką „Słowiańską Krew” – przykład prawdziwej poznańskiej prywaty. Reprezentanci PDG gaworzą o czym chcą, a najmniej na temat, w czym to niechlubny prym wiedzie długo niesłyszany Kaczor. Nie wiem też, czy uprzednim, obfitym laniem wody i następnie zaprzeczeniem: "woda lana? to nie u nas, u nas leci przekaz” Rafi leci na serio, czy zwyczajnie robi sobie ze słuchaczy jaja, ale konwencjonalny rap o rapie to chyba ostatnia rzecz, jakiej oczekiwaliśmy po „Równonocy”. Tede z kolei dobitnie udowadnia, że wciąż ma problem ze słuchaczami/odbiorcami/hejterami, jakkolwiek by nie nazwać – większość z nich najwyraźniej uważa za totalnych głąbów i usilnie próbuje ich/nas przekonać, że „Noc Kupały” nie jest numerem o niczym. Jednak komicznie wypada odsyłanie do Wikipedii i twierdzenie, że "napisałem mądry numer, którego nie zrozumiesz" obok pasujących do słowiańskiej tematyki jak pięść do nosa linijek o glamrapie. Jednymi słowy, krakowski producent za bardzo wziął sobie do serca powiedzenie "gość w dom, Bóg w dom" i pozwolił niektórym na zdecydowanie zbyt wiele w zakresie korzystania z uroków słynnej słowiańskiej gościnności.

W ogóle pogodzenie idei stworzenia płyty producenckiej (będącej zawsze pewną formą składanki) z założeniem konceptualnym wiązało się nie tylko z możliwościami częstego pogubienia istoty projektu, ale przede wszystkim z ewentualnym brakiem kreatywnego podejścia do tematu. Najlepiej oddaje to wers Pezeta: „Słowianin-Polak pije, żyje, będzie w mordę bił”, oczywiście z naciskiem na „pije”. No bo cóż innego możemy tu od naszych raperów usłyszeć? Dość szybko, bo już po piątym numerze, następuje zmęczenie tematu i zdawać by się mogło, że nie byłoby aż tak wielkiej szkody, gdyby np. spośród dwójki Onar/Paluch z jednego numeru by zrezygnowano. Także młody B.R.O w przedostatnim tracku (co go wcale nie rozgrzesza!) zaprezentował się do bólu przewidywalnie, a tego się przecież NIE oczekuje od mających zawojować scenę kocurów. Singlowa „Niespokojna Dusza”, jako jedyny tak wyraźny mroczny akcent miała ogromny potencjał, zważywszy na bogatą słowiańską demonologię (tak, autora skądinąd najlepszej zwrotki numeru też się to tyczy) i aż nie chce się nawet myśleć, jak inni raperzy na miejscu Chady, Słonia i Soboty potrafiliby to ciekawie wykorzystać i uatrakcyjnić swoje zwrotki jakąś rusałką, zmorą, czy choćby małymi ognikami. Szczecinianin co prawda pokombinował, acz na nieco inny sposób (efekty może przemilczmy). To samo się tyczy Piha, którego flow niebezpiecznie odpływa w coraz dziwniejsze rejony i bardzo źle to wróży trzeciemu „Dowodowi”. Niestety, nawet po Guralu można było spodziewać się więcej, jako że klimat krążka jest przecież całkiem bliski jego „totemowym” inspiracjom. Skoro nawet on zawiódł – czy rzeczywiście jest AŻ TAK fatalnie, a „Równonoc” można obwołać największą klapą tego roku?

W żadnym wypadku, bo dobrych występów wcale nie brakuje. Nie wyobrażam sobie, by ktoś inny niż obecny na wszystkich najważniejszych płytach producenckich tego roku VNM miał rozpocząć ten album – po swojemu, na luźno, ale zawsze stylowo. Największą kreatywnością popisał się nie kto inny, jak Mes, który w rozpoczętym przez Tomasza Knapika łańcuszku skojarzeń doszedł do słowa… „nienawiść”. O poziom liryczny zadbał jak zwykle Sokół, któremu najwyraźniej spodobały się podwójne rymy, a także Hukos z Cirą, po których widać, że do swego zadania faktycznie się przyłożyli. Buńczucznie i efektownie jak zawsze wypadła ekipa 3W, zaś błogosławione, słowiańskie byczenie się nikomu nie wychodzi tak dobrze, jak chłopakom z Kielc – proszę, Borixonowi wystarczył "śledź, którego przynosi pani Krystyna", by wpasować się w biesiadny klimat, Kajman za to tylko spuentował: „mama mi mówiła: ucz się, pracuj, zdobądź żonę – tata na to: baw się chłopcze, jeszcze się urobisz po łokcie”. Z kolei kiedy za picie wódki biorą się niesamowity Jarecki ze swoim kompanem BRK, dopiero wtedy Pezet mógłby powiedzieć: „ot, zrobiło się przaśnie”. Klasyczne „Jestem stąd, jestem sobą” może co prawda budzić skojarzenia pejoratywnie truskulowe, ale koniec końców to udany numer (z „kolorową” zwrotką Pelsona na czele). Z młodych czujących zew najmocniej wyczuł go Zbuku, który jako jedyny spróbował wpasować się braggą w słowiańską stylistykę i nawet mu się to udało, w przeciwieństwie do Sitka, któremu wciąż brakuje pewnej lirycznej wyrazistości.

Trzeba oddać jednak Witoldowi, że tworząc konceptualny projekt producencki miał on podwójnie trudno – automatycznie bowiem zsumowane zostały najczęstsze bolączki i składanek, i koncept-albumów. Tym bardziej, że to, co do niego należało od strony muzycznej wykonał wyśmienicie. Szkoda tylko, że w kwestii selekcji gości nie wszystko poszło idealnie i można tylko gdybać, co by było, jakby zamiast kilku bardziej znanych ksywek, którym zdecydowanie bliżej już końca niż początku przygody z rapem, zaproszeni zostali ci będący zaraz na ostatniej prostej do ich rychłego zastąpienia. Muzyki Donatana i zespołu Percival słucha się fantastycznie, ale raperzy nie zasługują na nic więcej ponad szkolną tróję.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"786","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"411","width":"430"}}]]

"Dla nas nie ma znaczenia czy nagrywasz w podziemiu czy na legalu oraz od ilu lat to robisz... Wierzymy, że jak COŚ robisz to robisz to dobrze - czekamy na twoją zwrotkę!

Co trzeba zrobić:

1. Nagraj swoją szesnastkę (jedną zwrotkę) do podanego bitu o podanym temacie (może być audio albo video)

2. Wrzuć ja na YouTube w następującym formacie twoj_nick Donatan Rownonoc Ja Słowianin KONKURS UrbanCity

3. W opisie filmu wpisz tekst swojej zwrotki.Jako grafikę możesz użyć: grafika konkursowa

4. Prześlij link do filmu na adres emailowy konkurs@urbancity.pl wraz z kontaktem do siebie (numer telefonu).

W konkursie wybierzemy 3-5 zwyciężców.

Do wygrania:

- nagranie materiału w profesjonalnym studiu

- nagranie wspólnego profesjonalnego i stylowego klipu

- nagroda niespodzianka

Tematyka:

- Słowianin we mnie

- Słowiańskie kobiety

- Słowiańskie jedzenie

- Słowiańska kultura i sztuka

- Słowiańskie miejsca

- Staropolskie lub starosłowiańskie słowa

Bit można pobrać https://usstyle.nazwa.pl/konkurs/maganka.rar

Termin nadsyłania linków do 26 pażdziernika 2012. Pamiętajcie - jedna osoba jedno zgłoszenia.

Najciekawsze materiały będziemy umieszczać na fanpage UrbanCity https://www.facebook.com/UrbanCityPl

Ogloszenie wyników na fanpage UrbanCity na początku listopada 2012 https://www.facebook.com/UrbanCityPl"

Tracklista:

1. Wstęp
2. Słowianin
3. Budź się
4. Z samym sobą
5. Nie lubimy robić
6. To jest takie nasze
7. Z dziada pradziada
8. Będą Cię nienawidzić
9. Szukaj jej tu
10. Niespokojna dusza
11. Pij wódkę
12. Słowiańska krew
13. Jestem stąd jestem sobą
14. Noc kupały
15. Zew
16. Niech obdarzy niech obrodzi

Gościnnie na albumie usłyszymy:  VNM-a, Pezeta, Małpę, Kaczora, Kajmana, Sokoła, Onara, Trzeci Wymiar, Tego Typa Mesa, Ry23, Palucha, Chadę, Tomasza Knapika, Jareckiego, Cirę, BRK, Gurala, Borixona, Shellera, Rafiego, Miousha, Słonia, Piha, Tedego, Hukosa, Sitka, B.R.O., Pelsona, Z.B.U.K.A, Ero oraz Sobotę.

W dniu startu preorderu tj. w nocy z 22 na 23 września poznamy finalny układ na playliście, czyli artystów i utwory w jakich się udzielili.