Solo bydgoskiego MC pokryło się oficjalnie złotem a 15 tysięcy osób z całej Polski uległo temu co wydawca materiału - Miuosh w naszym wywiadzie nazwał "biszomanią". Jak widać wiele lat spędzonych na ciężkiej pracy w undergroundzie popłaca! Kto dzisiaj pamięta komentarze pod naszym wyborem Młodych Wilków w 2011, głoszące, że Bisz to raper z natury niszowy i nie ma szans na szeroką rozpoznawalność... Właśnie tak spada się w górę! Gratulujemy z bananem na twarzy - szczególnie, że Bisz to pierwszy spośród uczestników obu edycji Młodych Wilków, któremu udało się zdobyć Złoto.

PS. Przypominamy, że album wciąż dostępny jest w naszym sklepie.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"2793","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"543","width":"430"}}]]

Album w dwóch wersjach - STANDARD oraz DELUXE (zawierająca dodatkowy siedmiocalowy krążek z niepublikowanymi utworami i ich wersjami instrumentalnymi) dostępny od 2 stycznia w oficjalnym sklepie Fandango Recordsoraz na polishvinyl.

Serdecznie zapraszamy na 10 żywiołowych koncertów z najnowszym materiałem Bisza oraz najlepszymi kawałkami z płyt B.O.K! Do zobaczenia wkrótce u Ciebie w mieście.

Daty koncertów:
9.11 - KARTUZY
10.11 - TORUŃ
16.11 - POZNAŃ
17.11 - KATOWICE
23.11 - WODZISŁAW ŚLĄSKI
24.11 - CIESZYN
30.11 - ŻAGAŃ
1.12 - KAMIENNA GÓRA
6.12 - WROCŁAW
7.12 - SZCZECIN

A na zachętę petarda od Bisza:

1. ZEW

Samotny wilk pośrodku zimowego lasu, głód i wycieńczenie, nagle spomiędzy drzew przebija światło symbolicznej pełni… rozlega się zew i choć wszystko wydaje się być stracone, to jednak „coś” rozkazuje gonić dalej.

2. WILK CHODNIKOWY

Las szarych bloków. Spojrzenie na losy swojego stada jakby w głąb powracania pokoleń. Nic się nie zmienia. Wspomnienie młodzieńczych nadziei, które życie odarło ze złudzeń. Nieumiejętność pogodzenia się z tym.

3. JESTEM BESTIĄ

Życie uczyniło wilka bestią. Jedyne co może zrobić dla siebie i stada to wybić się na niepodległość – pokazać innym czym tak naprawdę jest – by obudzić w nich świadomość, że reszta jest tylko mieszczańską maską. Ale żeby móc to zrobić, trzeba wywalczyć sobie prawo głosu. Nie wiedziałeś to już wiesz…

4. CARRIE

Absurd życia i podłość ludzi wywołują lęk i wstręt. Dusza poddawana ciągłym naciskom i przymusem dostosowania się – zaczyna szukać drogi ucieczki z ciała. Wściekłość promieniuje na otaczającą rzeczywistość, granica między myślą a czynem znika. BOOM!

5. WNYKI

Jak uwolnić się od szczęk wnyków, którymi sami jesteśmy? Jeżeli przeszłość to ciągłe pogłębianie koleiny naszego życia, teraźniejszość to złudzenie jego poprawy, a przyszłość będzie tylko powtórzeniem tego samego?

6. ZAWLECZKI, NAKRĘTKI, KAPSLE

Zawsze jest tak samo. Włócząc się w poszukiwaniu miłości. Odkorkowując kolejne butelki i czując po wszystkim jedynie tego samego kaca. Po rozstaniach dziewczyny płaczą a chłopacy piją – jest to wyraz tej samej emocji.

7. NIECH CZAS STANIE

Nic pewnego w tym życiu, cokolwiek się dzieje jest u swych narodzin naznaczone piętnem przemijania. Chciałoby się znaleźć coś, co jest trwałe, o co nie będzie się trzeba bać, co nie ucieknie nam spod spokojnego spojrzenia ale.. trochę za szybko to wszystko.

8. TRAINSPOTTING

Etosem każdego społeczeństwa jest to co powszechnie uznaje się za godne naśladowania. W naszym jest to: zarób jak najwięcej hajsu wkładając w to jak najmniej pracy, a potem pokazuj wszystkim, że jesteś od nich lepszy. Masz do tego pociąg?

9. W BIEGU

Skok w przepaść. Obranie celu, który dla całej reszty jest samobójstwem i ruszenie ku niemu na oślep. Wydeptać, wybiegać samemu drogę, której wcześniej nie było. Stać się demiurgiem a potem królem swojego świata.

10. ROLE PLAYING LIFE

Spędzając miesiąc, praktycznie po 8 godzin dziennie, na grze w Morrowinda, udoskonalając swoją postać, ćwicząc ją w różnych umiejętnościach, ubierając ją i dekorując jej mieszkanie – w pewnym momencie jebnąłem sobie blachę na odmuł i stwierdziłem, że w tym samym czasie mógłbym nauczyć się jakiegoś języka, gry na jakimś instrumencie czy czegokolwiek innego. Wybrałem role playing life.

11. GŁUPIOMĄDRY

W ciągu życia poznałem tyle typów ludzkich, że już po krótkiej rozmowie mniej więcej wiem z kim mam do czynienia. Znaczna część ludzi na coś pozuje, albo na wysublimowaną inteligencję, albo przykrywa swoje kompleksy butą i agresją. Niewielu ludzi posiada jedną z najcenniejszych cech – pogodny dystans do siebie, życia i innych.

12. INDYGO

Czy lepiej w czasie jednego życia, osiągnąć sukces i do jego końca pławić się w nim nie zaznając niczego innego, czy może przeżyć życie w każdym jego odcieniu i dążyć do jego pełni? Czy lepiej posłuchać świata, który mówi „tym jesteś” czy posłuchać siebie i powiedzieć światu „tym będziesz”?

13. POLLOCK

Gdyby materia świata była ledowym ekranem złożonym z miliona małych diód, a wydarzenia w świecie byłyby konstelacjami ich mgnień, paletą ich barw i natężeń światła – to mój sposób na życie byłby metodą malarską Jacksona Pollocka.

14. BANICJA

Do pewnego momentu życia jesteś prawie całkowicie zdeterminowany przez okoliczności – wychowanie, szkołę, sytuację finansową, otocznie czy traumatyczne doświadczenia; gdy zyskujesz samoświadomość jesteś często pełen bólu, przyzwyczajeń, żalu do świata za to, że zrobił z Ciebie to kim jesteś. I albo zostaniesz w tym jak większość, albo wyruszysz na banicję.

Jedno jest pewne – do całkowitej perfekcji jeszcze odrobinę brakuje. Niektórym mogło sprawiać niezłą frajdę wyławianie błędów gramatycznych z tekstów zawartych na poprzednich projektach tego utalentowanego bydgoskiego artysty – tak i tym razem zdarzy się czasem wyskoczyć „z torta”, czy też palić „szlug” – choć tu akurat mogę zrozumieć naginanie języka na potrzebę rymu. Pozostało również to, czego raper chyba już nie wyeliminuje (albo zwyczajnie NIE CHCE wyeliminować), czyli nadmierna, niepotrzebna wulgarność. Doszło za to nowe – patetyczne, powtarzane kwestie-przejścia między zwrotkami nie wychodzą najlepiej, podobnie zresztą jak przepuszczanie głosu przez filtry – błagam, nie rób tego więcej!

Okej, zacząłem może i kontrowersyjnie, od słabych stron, bo w całym produkcie są one tak naprawdę jak orzechy arachidowe – w śladowych ilościach. Dajmy więc sobie spokój z zabawami w sadystów językowych (miejscowej grafomanii też bym się nie czepiał, choć takie „szukanie koryta, w którym osiądzie flow”, czy tekst w „Zawleczki, nakrętki, kapsle” sprawia, że się czasem waham) – nie ma przesady w tym, że ta płyta zachwyca. Melancholijny egzystencjalizm Bisza wciąga w swój świat i nie zamierza z niego wypuścić. Począwszy od bardzo udanie poprowadzonej „wilczej” metafory, rozpoczynającej album jako sugerowany motyw przewodni, a dalej nienachalnie, gdzieniegdzie tylko przypominanej, przez niebanalne nawiązania i inspiracje (grozy dosłownie wyjętej ze Stephena Kinga w trzyipółminutowym „Carrie” wystarczyłoby na całe nowe WSRH), numery konceptualne, jak „Role Playing Life” czy „Wnyki” (rozmowa ze swoim przyszłym, nienarodzonym dzieckiem – ciary gwarantowane), aż po rzecz, za której spopularyzowanie w Polsce Biszu już teraz może być wpisany w encyklopedię hip-hopu. Dla niektórych często naciągane, dla innych (głównie tych z kalkulatorem pod pachą) będące nowym obiektem modlitw hashtagi stanowią tu atrakcyjne urozmaicenie, których jednak nie ryzykowałbym wysuwać na absolutny piedestał, mimo że jest tu ich naprawdę dużo. Na czele zamiast rapowego efekciarstwa powinien być tu sam Bisz. Ten liryczny, „wyjący do pustego nieba”, z przejęciem rymujący o dzieciach jako nadziei, która zawsze się rozwiewa, słowem – indygo child, chwilami jednak robiący miejsce dla Bisza-bestii poskramiającej każdy podkład, nadającej mu swój własny, wilczy rytm i nie potrzebującej do tego pomocy werbla. Tak, jeśli dobry offbeat jest symptomem perfekcjonizmu w rapie, to „Wilk Chodnikowy” może być tego świetnym przykładem. Nawet jeśli już zdarzy się gdzieś językowa wpadka, czy jakiekolwiek słowo... „nie na miejscu”.

Znając tylko listę producentów spodziewałem się głównie sprawdzonych patentów – Oer, Kosa i Pekro przecież udanie współpracowali z Biszem na poprzednich projektach, a dodajmy do tego jeszcze takie uznane marki, jak BobAir czy Złote Twarze. Okazało się zupełnie inaczej – Oerowi przypadło jedynie intro, Kosa i Pekro zrobili jeden bit wspólnie, BobAir zaś poprzestał na singlowym niszczycielu „Pollocku”. Prym wiodą ci mniej znani. W kwestii zadbania o te bardziej przebojowe oblicze płyty Tomasza Musiela zastąpił Brudny Wosk (autor aż trzech podkładów), zaś te spokojniejsze to przede wszystkim hipnotyzująca, „nocna” elektronika od Szatta i Nowoka, magiczne klawisze Pawbeatz'a i Lenzy’ego oraz niebanalne, samplowane podkłady od Mr. Eda i z odrobiną syntetyki od Puzzla. Jest zatem i klasycznie hip-hopowo, i wyrafinowanie, i z pazurem, a wszystko w odpowiednich proporcjach. Muzycznie jest niemal kompletnie i blisko ideału. „Tylko” blisko, bo mam wrażenie, że niestety tak wysokiej poprzeczki nie dał rady sięgnąć Szops.

Kto wie, czy członkowie B.O.K po cichu nie zazdroszczą teraz koledze, że ten zaczął wyrabiać sobie markę na szerszą skalę dopiero teraz, ale nie pod szyldem macierzystej ekipy i zagarniając splendor tylko dla siebie – wszak znając naturę Bisza nieuniknione było, że prędzej czy później spełni się on jako solista. Znając też realia i słuchaczy w kraju raper wplata gdzie tylko może nazwę zespołu w nawias, obok swojej ksywki, dzieląc się swoją chwałą i żeby wszyscy wiedzieli na przyszłość, „z czego ja się tak naprawdę wziąłem”. A i jest się czym dzielić, bo przecież „W Stronę Zmiany” płytą jest jak najbardziej udaną, choć na pewno nie tak… spektakularną, jak tegoroczna solówka. Czas pokaże, czy „Wilk Chodnikowy” jest zaledwie rewelacyjny, czy może już rewolucyjny. Ja póki co będę ostrożny. Mocna piątka.

Tracklista:
01. Zew
02. Wilk chodnikowy
03. Jestem bestią
04. Carrie
05. Wnyki
06. Zawleczki, nakrętki, kapsle
07. Niech czas stanie
08. Trainspotting
09. W biegu
10. Role playing life
11. Głupiomądry
12. Indygo
13. Pollock
14. Banicja

Bisz tak długo prowokował ów progres, że w roku 2012 niepostrzeżenie przekroczył swoisty "punkt K" zwielokratniając zasięg swojej muzyki, rozkładając singlami na łopatki i dołączając do grona osób, z którymi reszta sceny po prostu musi się liczyć. A co najciekawsze - osiągnął to bez amerykańskiego schematu "dumb it down", upraszczającego rap tak, by stał się bardziej przyswajalny dla przeciętnego odbiorcy. I ku zaskoczeniu wielu namieszał na tyle, że cały nakład preorderów zszedł na pniu a "Wilk Chodnikowy" dołączył do grona najbardziej wyczekiwanych płyt jesieni. Pozostaje więc zadać sobie pytanie - czy wystawiony na front oczekiwań reprezentant Bydgoszczy dał radę?

Jak najbardziej, ten materiał to mieszanka tego, co dobrze znamy z poprzednich albumów czyli mocno poetyckiego, dopracowanego w szczegółach i pełnego metafor klasycznego, refleksyjnego rapu z numerami mocniejszymi, braggującymi i pokazującymi, że "liryczność" nijak nie wyklucza się z pazurem. Mocarnego "Pollocka", podobnie jak braggowe "Jestem Bestią" już znacie, a od soczystych linijek, porównań czy hashtagów na tej płycie aż się roi (swoją drogą przewiduję, że za sprawą Bisza zaleje nas fala hashtagowych rapów, co do tej pory mogliśmy na rodzimej scenie policzyć na palcach). To płyta, która przy pierwszym kontakcie robi ogromne wrażenie, zarazem każąc zapętlać i zapętlać, aż zrozumiemy wszystkie tekstowe smaczki i niuanse. Nie myślcie jednak, że to przeintelektualizowany grafomański bełkot trafiający do garstki forumowych no-life'ów. Nic z tych rzeczy. To rapowa poezja, ale z emocjami, głową i jajami na właściwym miejscu. Mimo że ekipa B.O.K. uzupełnia i rozumie się idealnie to na dobre Biszowi wyszło wydobycie się z jej ram i powierzenie produkcji różnym postaciom, takim jak Bob Air, Brudny Wosk, Złote Twarze czy Puzzel. Dzięki temu dostajemy materiał bardziej zróżnicowany, ukazujący raperską różnorodność gospodarza i przynoszący powiew świeżości w stosunku do poprzednich nagrań i eliminujący dotychczasowe słabsze punkty, bo do kwestii takich jak dykcja czy emisja głosu nijak nie można się już przyczepić. Za to kontroli i stopniowaniu emocji w nawijce choćby w singlowym "Pollocku" można tylko przyklasnąć.

Znajdziemy tu przyziemne emocjonalne życiówki ("Zawleczki, nakrętki, kapsle"(!) czy "Niech czas stanie"), rozbudowane metafory i alegorie ("Trainspotting" czy tytułowy "Wilk Chodnikowy"), ale również numery bardziej abstrakcyjne, w których Bisz bawi się formą ("Role Playing Life", "Jestem Bestią") czy uszczypliwe, nagrane trochę z przymrużeniem oka ("Głupiomądry") - a do kompletu oczywiście braggi, zabawa językiem "suto kładzione na chleb" hashtagi. Jest i bangerowo i nostalgicznie, i energicznie i refleksyjnie. Najlepszym dowodem na to jest fakt, że w momencie gdy przy numerach takich jak "Wnyki" czy "Carrie" Bisz kojarzyć się może z przedstawicielami lyrical-conscious rapu to gierki słowne i całościowy koncept w "Jestem Bestią" nasuwają na myśl termin "polski Lil Wayne". A jak wypada wspomniana wyżej produkcja? Złote Twarze, Nocne Nagrania czy Pawbeatz podrzucili fundament pod refleksyjne, emocjonalne tracki, Bob Air czy Brudny Wosk pod mocne, klasyczne bangery a Puzzel (ze wsparciem Pawbeatza) i Szops dorzucili do tego smaczek nowoczesności i syntetyki, który ciekawie ubarwia całość - szczególnie brzmiący wyraźnie inaczej od reszty i wyróżniający się od pierwszego odsłuchu "Trainspotting".

W skrócie - "Wilk Chodnikowy" to materiał sporo lepszy od nierównego "W Stronę Zmiany", potwierdzający klasę Bisza, zachowujący muzycznie i tekstowo obraną przez niego dotychczas drogę a zarazem, poprzez konsekwentny progres i doszlifowanie słabszych punktów, pozwalający uderzyć wyżej, szerzej i skupić uwagę wielokrotnie większej uwagi słuchaczy. Album wciągający, intrygujący, przy którym na pewno nie zatrzymacie się na jednym odsłuchu. Piątka z plusem i jeden z mocniejszych kandydatów do miana płyty roku.