Meek Mill w wywiadze dla CBS Philadelphia tłumaczy wersy Lamara jako prowokację typową dla charyzmatycznych raperów w tych czasach. Z drugiej strony jednak przyjmuję wyzwanie i zapowiada odpowiedź.

"Nie wydaję mi się, żeby Kendrick miał na celu kogokolwiek z nas obrazić. My wszyscy się tutaj znamy osobiście. Wiele imion nie zostało przez niego wymienionych, więc nie wydaję mi się by to wszystko miało nas obrazić. Lubię tego typu gry, żyję po to by rywalizować. Każdy kto mnie zna to wie, że nienawidzę przegrywać, tymbardziej w takich grach. Nie nagram żadnego dissu na niego, ale jeśli chce trochę porowalizować to czuję, że będziemy mieli dużo zabawy."

Wszystkich może zdzwić fakt, że sprawą zainteresował się legendarny trener koszykarski Phil Jackson. Na wersy "If Phil Jackson comeback, still no coachin' me. I'm uncoachable, unsociable" odpowiedział poprzez twittera.

"Kendricku, jest ok być zarozumiałym i pewnym siebie. Każdy jednak potrzebuję kogoś na kim możemy polegać. Nazwijmy to mentorowaniem."

B.O.B.  swoje przemyślenia szybko przelał na papier i nagrał w postaci kawałka "How 2 Rap"

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"5741","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

(Michał)

Jak nietrudno zgadnąć odpowiedzi raperów zaczęły pojawiać się lawinowo. Jedni mają do tego więcej dystansu, inni mniej. Diddy na swoim oficjalnym profilu zaprojektował bardzo wymowne zdjęcie z jeszcze bardziej wymownym podpisem.

Jeśli chodzi o Twittery do miana jednej z większych bek kandydować będzie z pewnością konflikt Stylesa P i Joe Buddena w którym najpoważniejszym atakiem było to, że P jest z ulic, a Joe z sieci. Królowie punchline'u. Cóż...

W kwestii rapowych odpowiedzi całą zabawę rozpoczął Joell Ortiz o czym donosiliśmy wam dziś w nocy. Kolejnych odpowiedzi coraz więcej.

Fred The Godson "Say My Name"

Astro "KONY" (prod. Statik Selektah)

Los "Control (Freestyle)"

Mickey Factz "South Park"

Lupe Fiasco "SLR 2"

Na deser pod spodem prezentujemy wywiad z Big Seanem w sprawie całego zamieszania z jego singlem - "Control". Mówi w nim m.in. że jest prawdziwym O.G. dlatego, że nie zmienia zwrotki jak ktoś go pożre we własnym kawałku i że nie usunął numeru z tracklisty dla dobry hip-hopu.

(Daniel)

Ace Hood – Błysku specjalnego brak, ale u boku DJ-a Khaleda wyrósł solidny mainstream owiec, który od czasu do czasu potrafi zaskoczyć. Specjalista od trapowych bangerów, pojawił się już w paru hitach. Do stanięcia w pierwszej linii za mało stylowej wyrazistości i świeżości, ale utrzymać się potrafi i jak na razie karierę zaliczyć może do udanych. A niedawne "Starvation 2" przyjęło się najlepiej ze wszystkich jego mixtape'ów.

Asher Roth - Głośny i świetnie przyjęty debiut, po którym trochę zniknął nam z oczu, choć nie do końca ze swojej winy. Jak to bywa w rapie, lepsze wypiera dobre i oprócz tego, że coś nie możemy doczekać się drugiego albumu wyluzowanego i urzekającego białego studenta z przedmieść to jeszcze w międzyczasie do gry wszedł Mac Miller. Celujący w dużej mierze w podobny target a młodszy i bardziej utalentowany. Bywa.

Blu – Ugruntowana pozycja, ale coraz bardziej niszowa i skupiająca coraz mniejszą uwagę. O ile album z Exile’em odbił się sporym echem wśród słuchaczy niezależnej sceny nawet u nas a duet widzieliśmy na Hip Hop Kempie to czegoś zabrakło Blu, by wypłynąć na szersze wody. Talentu, konsekwencji i zaparcia czy może większej medialnej nośności muzyki lub odpowiedniej roboty wytwórni? Pewnie wszystkiego po trochu, a czy bardziej drugiego, trzeciego czy czwartego z tych elementów, tego nie wiem.

B.o.B - Wielki talent, który zadebiutował naprawdę potężnie a drugą płytą potwierdził, że południowy mainstream zyskał kolejną ciekawą postać. Rapuje, śpiewa, gra na gitarze i pianinie. Ma nosa do radiowych hitów, ale potrafi też pokazać pazur i surowość.

Charles Hamilton – Potencjał i talent były spore, ale przerosły go realia muzycznego biznesu. Kuzyn MC Lyte, współpracujący z J. Dillą. W 2009 miał już przyklepany debiut w Interscope, jednak przez przejścia z wytwórnią nigdy się on nie ukazał, a sam Charles zapowiedział swój "ostatni mixtape". Potem zdanie zmienił, jednak zbudować ponownie takiego buzzu jak w okresie wyboru do Freshmanów nie dał rady. Na 2013 zapowiedziany jest podobno wreszcie oficjalny debiut, ale dużego sukcesu raczej ciężko mu wróżyć.

Cory Gunz – Potencjał wielki i co? Świetny featuring w remixie „A Milli” i co? Wsparcie od branży (np. Lil Wayne) oraz kontakty w środowisku (ojciec znany raper Peter Gunz) i co? No i nic, minęły cztery lata a Gunz wciąż jest (26-letnim już) wiecznym talentem, niczym polski piłkarz.

Curren$y – „Jak to we Freshmanach prawie 30-letni gość, który był na multiplatynowym Tha Carter II w 2005!” – zakrzyknie oburzony czytelnik, czekający na noname’ów z krwi i kości, mających 10 słuchaczy przed startem akcji. A no wybór ze wszech miar udany. W 2010 Curren$y zadebiutował wreszcie przed 30-tką po wielu latach cichych i mało efektywnych działań ze wsparciem legendarnego Ski Beatza i od tego czasu nie dość, że zasypuje nas upaloną i przeklimatyczną muzyką z taką częstotliwością, że ciężko wytrzymać tempo nawet najwytrwalszym fanom to jeszcze doczekał się własnego sublabelu Jet Life.

Kid Cudi – Jeden z najciekawszych debiutantów ostatnich lat. Pomysł na siebie, własna muzyczna wizja, raper, wokalista, producent. Dwa świetnie przyjęte albumy, w tym „Man On The Moon: The End Of Day” właśnie w 2009, potem odloty w kierunku gatunkowych crossoverów, dopiero co wrócił na rapową niwę krążkiem „Indicud”.

Mickey Factz – Jeden z tych Freshmanów, którym nie udało się przebić ponad mixtape’owy rynek. Czy brakowało zaparcia, konsekwencji czy wyczucia, że to właśnie ten moment, który trzeba wykorzystać, by kariera ruszyła z kopyta? Nie wiem, ale fakt faktem, że Factza kojarzymy dziś jedynie pobieżnie z ksywki.

Wale – Definicja słów ambicja i konsekwencja. Gdy debiutanckie „Attention Deficit” rzeczywiście spotkało się z deficytem uwagi myślałem, że Wale na dobre przepadnie w morzu solidności. Nic z tego, przejście do MMG dało mu rozpędu, rozmachu, podkręciło zainteresowanie albumem „Ambition” a nadchodzące trzecie solo to materiał wyczekiwany już z dużą uwagą i przez dużą rzeszą słuchaczy. I dobrze, bo mało kto potrafi tak połączyć bangerowo-nowoczesną chwytliwość z klasycznymi wpływami.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4023","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4024","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4026","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4027","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3373","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4028","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]