Tracklista:

01. The Great McCarthy
02. Black Point Boat Launch
03. Stingray feat. Benny the Butcher
04. Marcus Camby feat. Jim Jones & Tommy Wright III
05. Marble Columns feat. Larry June
06. Neon Skyline feat. G.T.
07. '86 Testarossa feat. Rome Streetz
08. The Warehouse
09. Purple Picasso feat. Vico

Tracklista:

01. Warm Winter
02. Speshal feat. Stove God Cooks
03. Two 23's feat. Conway the Machine
04. Loverboy Interlude
05. Back to Shore feat. Elcamino & Wiz Khalifa
06. Target Practice feat. Jim Jones
07. Band of Brothers feat. Benny the Butcher & Ransom
08. Sal's Pizza
09. Mint Green feat. Curren$y
10. Sharlene

Tracklista:

01. Believe
02. Pacific Coast Highway feat. Larry June
03. Good Lookin' feat. Kamaiyah
04. Helicopter Homicide feat. Big Body Bes & Conway the Machine
05. Tonight
06. Editorials feat. Curren$y
07. Daytons feat. Ramirez
08. Almighty
09. Stick up Kids feat. Bandgang Lonnie Bands
10. Earth Sky feat. Madeintyo
11. Monday Motivation
12. Winnipeg Winters feat. A$AP Twelvyy
13. Six Figure Strolls feat. Sha Hef
14. St. Nick the P

Tracklista:

01.Willy & Sal
02. Sellin’ Cereal ft. 2 Chainz
03. Purchasing Power
04. Super Series ft. Larry June
05. Car Lot
06. The Venture Cup ft. Jay Worthy
07. Seventy-Five Tons
08. Key West Classic ft. Styles P

Tracklista:

01. Blue Chills
02. Rushmore Pack
03. Drive By feat. Babyface Ray
04. Keep It Real feat. EST Gee
05. Kind of Girl feat. Rick Ross
06. Higher
07. Bricks & Bags feat. Benny the Butcher & Jadakiss
08. Poetic With No Justice
09. Drop Top feat. Quavo
10. Shorty So Bad
11. Drunk Words, Sober Thoughts feat. Chinx
12. Bronx Mecca feat. Fleurie

SPRAWDŹ RESZTĘ MAJOWYCH PREMIER

Tracklista:

1. Ms. Parker
2. Hard Knock High
3. Can’t Be Stopped f. Larry June
4. Frankie Lymon f. Elcamino & Big Body Bes
5. Ice Cold f. G Perico
6. Hold Something
7. Ice Cold P Mix f. BandGang Lonnie Bands

SPRAWDŹ RESZTĘ LIPCOWYCH PREMIER

Tracklista:

1. Offloading
2. Cutlass Cathedrals
3. 90' IROC-Z ft. Wiz Khalifa
4. Gold & Chrome
5. Mugello Red ft. Rick Ross
6. Riviera Beach ft. Conway the Machine
7. Seven Seas
8. In the Coupe ft. Jim Jones
9. Pounds of Paper

Tracklista:

01. Choose
02. Old Me
03. Living Rooms

Jest coś co sprawia, że rap i przyśpiewki Frencha oraz produkcje Harry'ego Frauda stanowią magiczną mieszankę. Klimat na ich wspólnych projektach jest niepowtarzalny i równać się z nim mogą jedynie wcześniejsze prace rapera z Nowego Jorku z Dame Greasem przy serii "Coke Wave" z Maxem B czy mixtape'ów pokroju "The Laundry Man". Może i Action Bronson i Curren$y są lepszymi raperami od Marokańczyka, może i walą potrójnymi czy poczwórnymi rymami dużo częściej niż on, ale trzeba przyznać, że nikt nie brzmi na hipnotyzujących bitach Frauda tak dobrze, jak French.

Od samego początku czuć, że nowojorski MC wraca do korzeni. Przemowa w "Intro" zamkniętego za kratkami na 75 lat Maxa B w połączeniu z przesiąkniętym ulicą bitem Frauda oraz pełnymi charyzmy wersami Frencha od razu nakierowuje nas na to, czego będziemy mogli oczekiwać od następnych sześciu utworów. Genialne bity i nie psujący ich Montana - tak można by "Mac & Cheese 4: The Appetizer" określić jednym zdaniem. Mimo wszystko same instrumentale Harry'ego nie brzmią tak dobrze bez rapującego lub leniwie podśpiewującego na nich Frencha, który opowiadanie w prosty sposób trudnych, ulicznych, pełnych narkotyków opowieści opanował do perfekcji. 

Ciężko mi wyróżnić jakikolwiek pojedynczy utwór, ponieważ siłą tego mixtape'u jest to, że jest spójny i po prostu bardzo dobry od początku do końca. Może jest to tylko 7 utworów, ale słuchałem wiele projektów równie krótkich, które już w połowie prosiły się o skip. Zawiedziony jestem tylko "Playin In The Wind II" mając w pamięci pierwszą część utworu, który jest jednym z moich ulubionych lidera Coke Boys. W drugiej części French się trochę rozleniwił i nie zmienił praktycznie nic, a nawet zdecydowanie zmniejszył ilość wersów. Rekompensują to jednak takie perełki, jak "Poison", "How You Want It" (tutaj również na pochwałe zasłużyło zręczne podzielenie bitu na dwie części) oraz "Dontchu", gdzie French wspina się na wyższe poziomy swoich zdolności lirycznych. 

Mam świadomość tego, że oficjalny album "Mac & Cheese 4" będzie znacznie odbiegał klimatem od poprzednich mixtape'owych części oraz recenzowanej "przystawki". Tam będzie mniej Harry'ego Frauda, mniej rapującego dobrze Frencha, mniej ulicznego klimatu, a więcej popularnych gości, więcej słynnych producentów i więcej aut, dziwek i pieniędzy. Wielkie muzyczne wytwórnie i ich polityka sprzedaży rządzi się swoimi prawami i dlatego od płyty nie oczekuje wiele. Narazie w pełni wystarcza mi "The Appetizer", który klasyfikuję w swoim top 3 wszystkich materiałów od urodzonego w Maroko rapera. Szkoda tylko, że nie było to pełniejsze, bardziej sycące, główne danie. Piątka.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20284","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

I ta decyzja okazała się strzałem w dziesiątkę. Fraud wyprodukował siedem rewelacyjnych, różnorodnych sztosów, do których Action wpasował się doskonale. Już na samym początku wchodzi energiczny, bujający, klimatyczny podkład do „72 Virgins” ze świetnymi gitarami. Dla fanów bardziej leniwych, cloudrapowych brzmień mamy następny track – lewitujący w oparach palonego zielska „Triple Backflip”… Zaraz jednak potem Fraud funduje nam powrót na ziemię i ciężki, uliczny „No Time”, z dudniącymi werblami i pulsującym basem Podobnie, choć lżej brzmi „Seven Series Triplets”, dodatkowo wzbogacone charakterystycznym samplem, brzmiącym jak ze starego westernu z muzyką Morricone. I znów zmiana – „The Rockers”, to nowoczesne, elektroniczne brzmienia („The Rockers” brzmi nieco jak bit Blue Sky Black Death z okresu „Noir”). „Strictly 4 My Jeeps” to BANGER najwyższej jakości, stworzony do wożenia się lowriderami, bujający wszystkim i wszystkimi w zasięgu co najmniej kilku parseków.

Najciekawszym kawałkiem na płycie jest „The Alligator”. Po trapowym, elektronicznym bicie następuje zmiana w połowie i wejście cichego, hipnotycznego bitu, z elektronicznymi, nieco orientalnymi wtrętami, gitarą i uderzeniami perkusji.

Co więc zaprezentował Bronsolino, otrzymawszy od Frauda tak grube jointy? Ano to, w czym jest najlepszy, a więc teksty o obrzydliwym bogactwie, gangsterce, kobietach, kosmicznie drogich furach, kobietach, władzy, o jakiej nikomu się nie śniło, kobietach, najlepszym towarze, no i o kobietach. Nie zabrakło też oczywiście przeróżnych kulinarnych odniesień, z których Bam Bam słynie – choćby „the joint rolled like a croissant/Mad butter, gold or brown". Mamy tu więc typowo Bronsolinowy zestaw – z całymi tego błogosławieństwami i przekleństwami. Z jednej strony, niesamowicie zabawne jest słuchać, jak Bronson wychodzi z nowymi pomysłami groteskowo przerysowanych porównań i opisów swej ogólnej zajebistości(When I step up in the party, yes, I’m letting my nuts hang/Tryna fuck a groupie bitch right on the hood of a Mustang), z drugiej strony – słyszeliśmy to już nieraz, więc zawiedziony będzie ten, kto oczekiwał jakichś nowalijek u Dona Producciego. Nie oznacza to, że nie potrafi on zawędrować w inne rejony – wspomniana druga część „The Alligator” to nadspodziewanie mroczna i ciężka opowieść o seksie Bronsona z córką pastora (!) i jej nędznym losie…

Występy gościnne na „Saaab Stories” są w porządku, ale nic poza tym. Kuzyn Bronsona, Big Body Bes, wpada na „72 Virgins” z wykrzyczanymi opisami tak karykaturalnymi, że nie sposób się nie śmiać. Wiz Khalifa wchodzi pewnie i płynie energicznie w „The Rockers”, ale jego rymy to kolejna standardowa nawijka z ziołem w roli głównej. Tak samo standardowe, i przez to rozczarowujące są zwrotki Prodigy’ego i Raekwona w „Seven Series Triplets”. Nie są one katastrofalne, ale obu MC stać na wiele więcej.

Ogółem „Saaab Stories” wypada więcej niż dobrze.Fantastyczna La musica de Harry Fraud, połączona z typową stylówą Bronsona dały efekt wręcz bardzo dobry. Epka ta nie zawojuje list przebojów, nie ma co się oszukiwać, ale warto ją przesłuchać choć raz, szczególnie, jeśli nie znasz Bronsona – „Saaab Stories” to całkiem niezły punkt startu do poznania jego dyskografii. Ode mnie 4.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4452","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Zacznijmy od wspólnego strzału Curren$y'ego i jego młodego ziomka Young Roddy'ego. "Grizzly" ukazał się kilka dni temu, nie jest chyba zapowiedzią żadnej większej produkcji, ale tak czy siak buja swoim klimatem muzycznym inspirowanym muzyką z filmów o mafii w sposób jak najbardziej odpowiedni. To, że obydwaj potrafią dobrze nawijać wiadomo od dawna.

Jon Connor, którego sylwetkę kiedyś przedstawialiśmy dla was w Świeżej Krwi szykuje się do premiery nowego materiału zatytułowanego "Unconscious State", który ukaże się 2 lipca. Singiel jest sporym zaskoczeniem, bo na takich trapowych produkcjach chyba go jeszcze nie słyszeliśmy. Z gościnnym udziałem Freddie Gibbsa pokazują jak takie bity można wykorzystywać w sposób optymalny. Świetny track.

I kolejny z gości Świeżej Krwi i fali młodych raperów z Chicago. Julian Malone ze składu 2008ighties już wielokrotnie pokazywał, że jest MC, który w swojej karierze zrobi jeszcze bardzo duże rzeczy. Na razie wziął udział w "Closed Sessions", której zapis możecie obejrzeć sobie TUTAJ, a efektem jest krótki, ale bardzo konkretny numer "Pair Of Dice" na bicie Exile'a.

"Saaab Stories" Action Bronsona i Harry Frauda to kolejny z wysypu materiałów z ostatnich tygodni, który trzeba sprawdzić obowiązkowo. Opinie zewsząd więcej niż dobre, a nowojorski duet dostarcza nam nieoficjalny bonus track do swojej epki zatytułowany "Heel Toe", który również potwierdza, że chemia między MC i producentem działa jak najbardziej prawidłowo. A nawet trochę ponad program.

Na koniec nowy singiel z nadchodzącego "Hall Of Fame" Big Seana. Album ukaże się pod koniec sierpnia, a promuje go numer "Beware" z gościnnym udziałem Jhene AIko i Lil Wayne'a. Mega ciekawe, głębokie brzmienie, trippujący nieco klimat i chwytliwy refren. Bardzo ładnie podkreśla nam też szalony rozstrzał (nomen omen) kolejnego Drive By'a. Jak wam się podobało?

Na profilu Saab Stories po czasie pojawiło się info, że AB będzie jednak wydawał w Vice/Atlantic. Kiedy przypomnimy sobie wcześniejsze sytuacje z newsami o nowych kontraktach Bronsona, nie wiadomo już co myśleć, bo informacje z jego Twittera nagle okazywały się zwykłym fejkiem. Z całą pewnością natomiast możemy wam powiedzieć, że nowy remix singla w którym gościnnie pojawili się LL Cool J i Lloyd Banks jest strasznym kozakiem i niezależnie od tego, kto wyda nadchodzące albumy, warto mieć tego kolesia na oku.

Fraud postanowił wrzucić na swój bit mash-up zwrotek Maxa i Frencha z ich remixu "Been Around The World" oraz wokali DP z klasycznego "Around The World". Jak wyszło Waszym zdaniem?

W rozwinięciu znajdziecie też link do nowego 14-kawałkowego mixtape'u "Property Of Potentness 2".

 Ściągnij Property Of Potentness 2

Dotąd mixtape z datpiffa pobrano 150 tysięcy razy, a odsłuchów nabito sporo ponad pół miliona. Oprócz kozackiej okładki spodziewajcie się naprawdę konkretnego materiału od starego znajomego z Nowego Orleanu. Nie wiem czy tylko mnie tak bardzo cieszy obecność Young Roddy'ego? Miłej zabawy z naszym mixtapem tygodnia. Do końca weekendu postaramy się przygotować dla was recenzję materiału.

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-01-23,casey-veggies-life-changes-mixtapehttps://popkiller.kingapp.pl/2013-01-23,casey-veggies-life-changes-mixtapeJanuary 23, 2013, 1:36 amDaniel WardzińskiCasey Veggies swój pierwszy mixtape zatytułowany "Customize Greatly Vol. 1" wydał w 2007 roku, kiedy miał... 14 lat. Początkowo młody raper był w składzie kochanego przez jednych, hejtowanego przez drugich Odd Future, ale zrezygnował ze współpracy z grupą, żeby obrać swoją własną drogę. Dziewiętnastoletni dziś Casey ma bardzo dobre układy z raperami ze swojego pokolenia - pracował z Pac Div, Rockie Freshem, Chiddy Bang czy brandUnem DeShayem. W trasach towarzyszył Mac Millerowi, Wiz Khalifie, Tylerowi czy Big K.R.I.T.'owi. Po podpisaniu umowy z Roc Nation Casey przygotował nowy mixtape zatytułowany "Life Changes".Na nowym mixtapie rapera z Inglewood produkcją zajęli się m.in. 1500 Or Nothin', Cardiak, Harry Fraud, D.R.U.G.S. czy DJ Dahi. Całość materiału możecie sprawdzić sobie pod spodem. Ilość i poziom tegorocznych mixtapów jest nieco przytłaczający. Sam mianowałem "Portrait Of Donnovan" Mixtapem Tygodnia w przekonaniu, że wątpliwe by ukazało się coś wyraźnie lepszego po czym do środy ukazały się jeszcze taśmy Rockie Fresha i Caseya Veggiesa. Kiedy tego wszystkiego słuchać pytam się? Download Mixtape | Free Mixtapes Powered by DatPiff.comCasey Veggies swój pierwszy mixtape zatytułowany "Customize Greatly Vol. 1" wydał w 2007 roku, kiedy miał... 14 lat. Początkowo młody raper był w składzie kochanego przez jednych, hejtowanego przez drugich Odd Future, ale zrezygnował ze współpracy z grupą, żeby obrać swoją własną drogę. Dziewiętnastoletni dziś Casey ma bardzo dobre układy z raperami ze swojego pokolenia - pracował z Pac Div, Rockie Freshem, Chiddy Bang czy brandUnem DeShayem. W trasach towarzyszył Mac Millerowi, Wiz Khalifie, Tylerowi czy Big K.R.I.T.'owi. Po podpisaniu umowy z Roc Nation Casey przygotował nowy mixtape zatytułowany "Life Changes".

Na nowym mixtapie rapera z Inglewood produkcją zajęli się m.in. 1500 Or Nothin', Cardiak, Harry Fraud, D.R.U.G.S. czy DJ Dahi. Całość materiału możecie sprawdzić sobie pod spodem. Ilość i poziom tegorocznych mixtapów jest nieco przytłaczający. Sam mianowałem "Portrait Of Donnovan" Mixtapem Tygodnia w przekonaniu, że wątpliwe by ukazało się coś wyraźnie lepszego po czym do środy ukazały się jeszcze taśmy Rockie Fresha i Caseya Veggiesa. Kiedy tego wszystkiego słuchać pytam się?

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2012-12-18,mhz-legacy-mhz-legacy-recenzjahttps://popkiller.kingapp.pl/2012-12-18,mhz-legacy-mhz-legacy-recenzjaDecember 18, 2012, 3:11 pmDaniel WardzińskiColumbus to prawie milionowe miasto, stolica stanu Ohio, piętnaste co do rozmiarów w USA. Jeśli jednak większość z nas zastanowi się z czym Columbus kojarzy się hip-hopowym głowom, w większości przypadków odpowiedź brzmi - RJD2. Chociaż znany praktycznie na całym Świecie producent nie przyszedł na świat w Ohio, to tam się wychował i tam stawiał pierwsze poważne kroki w rap-grze w ramach zapomnianej przez wielu grupy MHz. "Crew with the name nobody knew how to pronounce" żartuje w pierwszej z wielu morderczych zwrotek na tym albumie Copywrite. Założony w 1995 roku zespół urósł do tworu trochę mitycznego. Nawet, kiedy jego członkowie wspominali jego wielkie znaczenie dla ich karier mało kto pamiętał "Table Scraps", a co dopiero wcześniejsze rzeczy promowane m.in. w legendarnych audycjach przez Bobbito...Po tylu latach, po tylu stratach... Po śmierci Camu Tao, po dołączeniu do grupy Tage'a i Jakkiego, po spektakularnym sukcesie RJ, wreszcie ukazał się kolejny czy może raczej pierwszy pełnoprawny album grupy, bo "Table Scraps" sami autorzy uznają za zbiór numerów, które trzeba było wydać, a nie spójną całość. "Legacy" to rzeczy absolutnie wyjątkowa dla słuchacza przez fakt, że słyszalnie wyjątkowa i skrajnie ważna dla samych twórców. Tu Slug pojawia się obok Danny Browna, a Marco Polo z !llmindem produkują sobie obok Harry'ego Frauda i Jasona Rose'a. Słuchając tego materiału nie masz zielonego pojęcia czego spodziewać się za chwilę.Słucham tego już naprawdę długo i im dłużej to trwa, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mózgiem tego projektu nie jest wcale RJD2 (łącznie 6 bitów), ale Copywrite. Raper, którego przez wiele lat nie doceniałem. Obdarzony bardzo mocnym, nieco podobnym w tonacji do Sluga głosem białas to przede wszystkim flow z nierdzewnej stali rozgrzanej do czerwoności - potrafi dopasować się do każdej formy w efekcie budując pomnik bez najmniejszej rysy. Moja znajomość dotychczasowej działalności C-Write'a nie jest wystarczająca, żebym mógł to oceniać, ale nawet jeśli to nie jest jego płyta życia, to z pewnością rapuje na niej jakby on sam chciał z niej taką uczynić - robi wszystko, ładuje pancze, zwierza się, morduje słabych MC's, chwyta za gardło, żeby za chwilę rozśmieszać. Na nowej płycie MHz Copywrite jest pierdolonym królem z Collumbus, bez kitu.Świetnych raperów jest tu więcej. Widać, że to grupa nieco nadgryziona przez czas i ogrom rozczarowań niesionych z falą rapowego przemysłu, ale widać też, że wychowała się w czasach i w środowiskach gdzie hasło "be creative or get the fuck out" traktowano powaznie. Nie ma tu miejsca dla copycatów i lepiej być dziwakiem niż przeciętnym fajtłapą na byle-jakim bicie. Trzon stanowią Copy i Tage, którzy pokazują na co ich stać na tle znakomitych gości, którzy jednak nie są w stanie ich przyćmić. Dowód? Po dwóch tygodniach odsłuchów zorientowałem się, że na płycie pojawiają się Oh No i Blu. Jakki pojawia się rzadko, ale jego udział jest niezbędną dla smaku całości przyprawą, podobnie jak niepublikowane zwrotki Camu Tao - ten gość to dopiero był oryginałem. Czasem brzmi jakby miał problemy z kontrolowaniem swoich emocji i własnej ekspresji, ale powstaje z tegoś coś bez dwóch zdań wyjątkowego. Dla mnie np. "Spaceships" z Dannym Brownem na bicie Harry'ego Frauda jest za dalekim odlotem, ale mimo wszystko nawet gdybym mógł nie usunąłbym go z płyty, bo straciłby na tym jej jaskrawo-pstrokaty charakter łączący w sobie niemożliwe do pogodzenia sprzeczności i owocujący albumem, który zrazi do siebie połowę słuchaczy, a mimo to pozostanie wielki i na swój chory sposób wybitny. Wiem, że to co piszę brzmi dziwnie, ale włączcie ten album... On jest dziwny, ale w tym wypadku to jest atutem.RJD2 nie ma już dawnej świeżości, choć nadal ma wyjątkowe brzmienie charakteryzujące tylko jego i niemożliwe do podrobienia nawet przez najbardziej wprawionych epigonów. Pochodzące z 1998 roku "Hindsight" brzmi bardziej "fresh" niż nowe "Four Player Mode" - bolesne do zniesienia, szarpiące nerwy i trochę niedorastające do poziomu dotychczasowego dorobku autora. "Outta Room"? Świetne, owszem, ale jeśli ktoś pamięta "Things Go Better" Soul Position (zespołu RJ i Blueprinta) od razu skojarzy podobieństwo i wkurzy się na powtarzanie patentów. Dużo lepiej wypada trójka bitów pierwotnego członka MHz, która znajduje się pod koniec albumu - "Satisfaction" to megapodkład idealnie zresztą dobrany dla współpracy Copywrite'a ze Slugiem z Atmo. Bardzo emocjonalne traktujące o stracie członka zespołu "Tero Smith" daje w muzyce nie mniej emocji niż w treści, a "Somewhere" to "natural born single", który nie daje utrzymać głowy bez ruchu w osi pionowej. Wisienką na szczycie tortu jest tu ten wokalny refren - nie mam pytań. Nie ujmując wiele wkładowi RJ Kohna muszę jednak przyznać, że wspomniany, charakterystyczny i różnorodny klimat materiału tworzą raczej zaproszeni producenci. Nie wyobrażam sobie tej płyty bez otwierającego materiał gryzącym w ucho i zamęczającym głośniki syntetycznym basem "Accidentaly On Purpose" Roba Sterna. Nie próbujcie zrozumieć tego co napisałem - usłyszcie to. Wiem, że brzmi jakbym krytykował, ale jednocześnie bez tego numeru albumu moim zdaniem nie ma... Odrzucające i świetne zarazem. !llmind i Marco Polo wnoszą trochę klasycznego spojrzenia i ładnie równoważą album. J Rawls zazwyczaj kojarzony z podobnym brzmieniem jak wspomniane przed chwilą robi tym razem coś innego - dziwne, niepewne, podjeżdżające lekką psychodelą, do tego jeszcze potęgujące wrażenie przez specyficzny mix wokali. Najlepsze moim zdaniem na albumie "Addictionary" z Ill Billem i Slainem to rzecz za którą Stu Bangasowi należy się props jak stąd do Columbus. Ograniczone do minimum perkusje dają dużo przestrzeni wypełnionej dziwacznym, wywołującym niepokój motywem wwiercających się w przysadkę klawiszy w wysokiej tonacji... Crippy shit. Sprawdźcie to. Surock co prawda tylko nawiązuje do stylu RJ choć robi to w sposób więcej niż udany, ale już Jason Rose w "Mass Temple"? Epicka, wielowątkowa kompozycja kapitalnie łącząca się z tekstem bardziej pasuje do wysokobudżetowych produkcji niż undergroundowej legendy Midwestu. Na tej płycie dzieje się tyle, że chwilami ciężko nadążyć.Legenda MHz doczekała się wreszcie punktu zwrotnego - pełnoprawnego albumu w bardzo udany sposób ukazującego specyfikę tej wykręconej grupy poukładanej z jakby niepasujacych do siebie klocków, które dopiero stojąc obok siebie zaczynają tworzyć coś przerastającego wyobraźnie przeciętnego słuchacza. "MHz Legacy" nie jest dla przeciętnych słuchaczy - od tego zacznijmy podsumowanie tej recenzji. Nie znaczy to wcale, że to rapowy odpowiednik sztuki współczesnej, którą rozumieją tylko Ci, którzy chcą przyjąc pozę odbiorcy z wyrobionym smakiem. Gdzie tam... Przecież więcej niż połowa numerów na tym albumie to klasyczne rapowe produkcje, a flow Copywrite'a i Tage'a, które na materiale dominują to nic wydziwionego, a raczej ładnie wpisującego się w tradycję hip-hopowej kultury. Wszystkim rządzi ta megaherzowa specyfika, którą naprawdę niełatwo ująć w słowach. Trudny album, ale zdecydowanie wart zaangażowania. Przede wszystkim wyjątkowy w zalewie tego zlewającego się w jedno ścierwa. Ode mnie bardzo mocna piątka i gwarancja wielokrotnych powrotów - nie do kawałków. Do najważniejszego momentu Legendy MHz. Columbus to prawie milionowe miasto, stolica stanu Ohio, piętnaste co do rozmiarów w USA. Jeśli jednak większość z nas zastanowi się z czym Columbus kojarzy się hip-hopowym głowom, w większości przypadków odpowiedź brzmi - RJD2. Chociaż znany praktycznie na całym Świecie producent nie przyszedł na świat w Ohio, to tam się wychował i tam stawiał pierwsze poważne kroki w rap-grze w ramach zapomnianej przez wielu grupy MHz. "Crew with the name nobody knew how to pronounce" żartuje w pierwszej z wielu morderczych zwrotek na tym albumie Copywrite. Założony w 1995 roku zespół urósł do tworu trochę mitycznego. Nawet, kiedy jego członkowie wspominali jego wielkie znaczenie dla ich karier mało kto pamiętał "Table Scraps", a co dopiero wcześniejsze rzeczy promowane m.in. w legendarnych audycjach przez Bobbito...

Po tylu latach, po tylu stratach... Po śmierci Camu Tao, po dołączeniu do grupy Tage'a i Jakkiego, po spektakularnym sukcesie RJ, wreszcie ukazał się kolejny czy może raczej pierwszy pełnoprawny album grupy, bo "Table Scraps" sami autorzy uznają za zbiór numerów, które trzeba było wydać, a nie spójną całość. "Legacy"  to rzeczy absolutnie wyjątkowa dla słuchacza przez fakt, że słyszalnie wyjątkowa i skrajnie ważna dla samych twórców. Tu Slug pojawia się obok Danny Browna, a Marco Polo z !llmindem produkują sobie obok Harry'ego Frauda i Jasona Rose'a. Słuchając tego materiału nie masz zielonego pojęcia czego spodziewać się za chwilę.

Słucham tego już naprawdę długo i im dłużej to trwa, tym bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że mózgiem tego projektu nie jest wcale RJD2 (łącznie 6 bitów), ale Copywrite. Raper, którego przez wiele lat nie doceniałem. Obdarzony bardzo mocnym, nieco podobnym w tonacji do Sluga głosem białas to przede wszystkim flow z nierdzewnej stali rozgrzanej do czerwoności - potrafi dopasować się do każdej formy w efekcie budując pomnik bez najmniejszej rysy. Moja znajomość dotychczasowej działalności C-Write'a nie jest wystarczająca, żebym mógł to oceniać, ale nawet jeśli to nie jest jego płyta życia, to z pewnością rapuje na niej jakby on sam chciał z niej taką uczynić - robi wszystko, ładuje pancze, zwierza się, morduje słabych MC's, chwyta za gardło, żeby za chwilę rozśmieszać. Na nowej płycie MHz Copywrite jest pierdolonym królem z Collumbus, bez kitu.

Świetnych raperów jest tu więcej. Widać, że to grupa nieco nadgryziona przez czas i ogrom rozczarowań niesionych z falą rapowego przemysłu, ale widać też, że wychowała się w czasach i w środowiskach gdzie hasło "be creative or get the fuck out" traktowano powaznie. Nie ma tu miejsca dla copycatów i lepiej być dziwakiem niż przeciętnym fajtłapą na byle-jakim bicie. Trzon stanowią Copy i Tage, którzy pokazują na co ich stać na tle znakomitych gości, którzy jednak nie są w stanie ich przyćmić. Dowód? Po dwóch tygodniach odsłuchów zorientowałem się, że na płycie pojawiają się Oh No i Blu. Jakki pojawia się rzadko, ale jego udział jest niezbędną dla smaku całości przyprawą, podobnie jak niepublikowane zwrotki Camu Tao - ten gość to dopiero był oryginałem. Czasem brzmi jakby miał problemy z kontrolowaniem swoich emocji i własnej ekspresji, ale powstaje z tegoś coś bez dwóch zdań wyjątkowego. Dla mnie np. "Spaceships" z Dannym Brownem na bicie Harry'ego Frauda jest za dalekim odlotem, ale mimo wszystko nawet gdybym mógł nie usunąłbym go z płyty, bo straciłby na tym jej jaskrawo-pstrokaty charakter łączący w sobie niemożliwe do pogodzenia sprzeczności i owocujący albumem, który zrazi do siebie połowę słuchaczy, a mimo to pozostanie wielki i na swój chory sposób wybitny. Wiem, że to co piszę brzmi dziwnie, ale włączcie ten album... On jest dziwny, ale w tym wypadku to jest atutem.

RJD2 nie ma już dawnej świeżości, choć nadal ma wyjątkowe brzmienie charakteryzujące tylko jego i niemożliwe do podrobienia nawet przez najbardziej wprawionych epigonów. Pochodzące z 1998 roku "Hindsight" brzmi bardziej "fresh" niż nowe "Four Player Mode" - bolesne do zniesienia, szarpiące nerwy i trochę niedorastające do poziomu dotychczasowego dorobku autora. "Outta Room"? Świetne, owszem, ale jeśli ktoś pamięta "Things Go Better" Soul Position (zespołu RJ i Blueprinta) od razu skojarzy podobieństwo i wkurzy się na powtarzanie patentów. Dużo lepiej wypada trójka bitów pierwotnego członka MHz, która znajduje się pod koniec albumu - "Satisfaction" to megapodkład idealnie zresztą dobrany dla współpracy Copywrite'a ze Slugiem z Atmo. Bardzo emocjonalne traktujące o stracie członka zespołu "Tero Smith" daje w muzyce nie mniej emocji niż w treści, a "Somewhere" to "natural born single", który nie daje utrzymać głowy bez ruchu w osi pionowej. Wisienką na szczycie tortu jest tu ten wokalny refren - nie mam pytań. Nie ujmując wiele wkładowi RJ Kohna muszę jednak przyznać, że wspomniany, charakterystyczny i różnorodny klimat materiału tworzą raczej zaproszeni producenci.

Nie wyobrażam sobie tej płyty bez otwierającego materiał gryzącym w ucho i zamęczającym głośniki syntetycznym basem "Accidentaly On Purpose" Roba Sterna. Nie próbujcie zrozumieć tego co napisałem - usłyszcie to. Wiem, że brzmi jakbym krytykował, ale jednocześnie bez tego numeru albumu moim zdaniem nie ma... Odrzucające i świetne zarazem. !llmind i Marco Polo wnoszą trochę klasycznego spojrzenia i ładnie równoważą album. J Rawls zazwyczaj kojarzony z podobnym brzmieniem jak wspomniane przed chwilą robi tym razem coś innego - dziwne, niepewne, podjeżdżające lekką psychodelą, do tego jeszcze potęgujące wrażenie przez specyficzny mix wokali. Najlepsze moim zdaniem na albumie "Addictionary" z Ill Billem i Slainem to rzecz za którą Stu Bangasowi należy się props jak stąd do Columbus. Ograniczone do minimum perkusje dają dużo przestrzeni wypełnionej dziwacznym, wywołującym niepokój motywem wwiercających się w przysadkę klawiszy w wysokiej tonacji... Crippy shit. Sprawdźcie to. Surock co prawda tylko nawiązuje do stylu RJ choć robi to w sposób więcej niż udany, ale już Jason Rose w "Mass Temple"? Epicka, wielowątkowa kompozycja kapitalnie łącząca się z tekstem bardziej pasuje do wysokobudżetowych produkcji niż undergroundowej legendy Midwestu. Na tej płycie dzieje się tyle, że chwilami ciężko nadążyć.

Legenda MHz doczekała się wreszcie punktu zwrotnego - pełnoprawnego albumu w bardzo udany sposób ukazującego specyfikę tej wykręconej grupy poukładanej z jakby niepasujacych do siebie klocków, które dopiero stojąc obok siebie zaczynają tworzyć coś przerastającego wyobraźnie przeciętnego słuchacza. "MHz Legacy" nie jest dla przeciętnych słuchaczy - od tego zacznijmy podsumowanie tej recenzji. Nie znaczy to wcale, że to rapowy odpowiednik sztuki współczesnej, którą rozumieją tylko Ci, którzy chcą przyjąc pozę odbiorcy z wyrobionym smakiem. Gdzie tam... Przecież więcej niż połowa numerów na tym albumie to klasyczne rapowe produkcje, a flow Copywrite'a i Tage'a, które na materiale dominują to nic wydziwionego, a raczej ładnie wpisującego się w tradycję hip-hopowej kultury. Wszystkim rządzi ta megaherzowa specyfika, którą naprawdę niełatwo ująć w słowach. Trudny album, ale zdecydowanie wart zaangażowania. Przede wszystkim wyjątkowy w zalewie tego zlewającego się w jedno ścierwa. Ode mnie bardzo mocna piątka i gwarancja wielokrotnych powrotów - nie do kawałków. Do najważniejszego momentu Legendy MHz.

Pochodzący z Brooklynu Harry Fraud wychował się w muzycznej rodzinie, gdzie ojciec był gitarzystą, a matka wokalistką. Mówi, że nauczył się grać na gitarze i klawiszach na długo zanim nauczył się rozumieć to co gra czy zapisywać to nutowo. Nowojorczyk przywiązuje wagę do muzycznego kształcenia, ale także do kształtowania wyrazistego stylu, który stał się nie tylko świeży i wyjątkowy, ale także bardzo rozchwytywany.

Ilość projektów w których w ostatnim czasie macza palce Harry Fraud jest naprawdę ogromna. Zdaniem samego zainteresowanego największym przełomem w jego karierze był numer "New York Minute" French Montany, gdzie gościnnie pojawił się Jadakiss. I choć ten słodziutki wiewiórkowy sampelek nie jest może jego największym artystycznym sukcesem sprawił, że kariera nabrała tempa. Frontman Loxów wrócił zresztą na bity Frauda chociażby przy okazji singla Kida Daytony, który z Fraudem pracuje nagminnie. W 2011 roku we wspomnianym na początku remixie zainteresowali się Ross i Diddy, ale też Juicy J i Wiz Khalifa, którzy zrobili z nim drugą część "Stoner's Night". Jeśli jednak mówimy o Khalifie, jego największym sztosem przygotowanym na bicie Frauda jest z pewnością zamykający "Taylor Alderdice" - "Blindfolds".

W tym roku ukazała się wspólna epka naszego bohatera i Curren$y'ego zatytułowana "Cigarette Boats" oraz "Rugby Thompson" ze Smoke DZA. Duże rzeczy koleżka kombinuje również w swoim rodzinnym mieście. Już w listopadzie Sean Price sam przeprowadził wywiad z Harrym Fraudem (m.in. pytając go pojawiający się często na początku jego bitów tag "La musica de Harry Fraud"), z którego wynikało, że obydwaj będą po premierze "Mica Tysona" pracowali razem. Zresztą pod spodem znajdziecie numer w którym Sean Price na bicie Frauda daje taaaaką zwrotkę. Jedno z jego najlepszych wejść w tej dekadzie. Jako dość nowoczesny producent Fraud poproszony został o stworzenie tła dźwiękowego towarzyszącego wręczaniu nagród Emmy. W trakcie ceremoni Simon Cowell, jeden z najbardziej zjadliwych jurorów amerykańskich talent show w trakcie ceremoni poprosił o "tło" po czym powiedział "this is a hit record".

Co ciekawe w wywiadzie dla KarmaLoop Harry zapytany o to czy nie zdecydował by się na produkowanie zupełnie poza hip-hopem powiedział, że robił to wielokrotnie pod innymi ksywkami. Oczywiście nie zdradził jakimi. W tym samym wywiadzie dziennikarz zapytał go czy nie uważa, że producenci, którzy często sprawiają, że kawałek jest hitem tak naprawdę nie otrzymuje należytej uwagi zepchnięci na drugi plan przez raperów. Fraud odpowiedział, że jeśli ktoś jest uważnym słuchaczem i obserwuje muzykę na poważnie zawsze myśli o tym kto jest odpowiedzialny za muzykę i dodał "average listeners probably doesn't care". Nie warto być średnim słuchaczem, kiedy ma się do czynienia z takimi numerami jak te poniżej.

Tracklista:

1. 72 Virgins feat. Big Body Bes

2. Triple Backflip

3. No Time

4. The Rockers feat. Wiz Khalifa

5. Strictly 4 My Jeeps

6. Alligator

7. Seven Series Triplets feat. Prodigy and Raekwon