Zaczynamy od dwóch albumów BROCKHAMPTON. Pierwszy ("The Family") jest de facto solówką Kevina Abstracta, drugi już właściwym i zarazem ostatnim krążkiem grupy ("TM"). Nowymi materiałami zaatakowali też Roddy Ricch ("Feed The Streets III") i Busta Rhymes("The Fuse Is Lit" EP).

Poza tym swoje rzeczy wydali też: Dave East & DJ Drama ("Book Of David"), 38 Spesh & Harry Fraud ("Beyond Belief"), Juicy J & Lex Luger ("Crypto Business"), Key Glock "PRE5L", Saweetie ("The Single Life" EP), Vado ("Long Run Vol. 3"), Rod Wave ("Jupiters Diary: 7 Day Theory" EP), Phony Ppl ("euPHONYus"). Wszystkie tracklisty i streamy do sprawdzenia w naszym dziale Premier Płytowych.

Linki do poszczególnych nowości:

BROCKHAMPTON (Kevin Abstract) "The Family"

BROCKHAMPTON "TM"

Roddy Ricch "Feed The Streets III"

Busta Rhymes "The Fuse Is Lit" EP

DJ Drama & Dave East "Book of David"

38 Spesh & Harry Fraud "Beyond Belief"

Juicy J & Lex Luger "Crypto Business"

Key Glock "PRE5L" EP

Saweetie "The Single Life" EP

Vado "Long Run Vol. 3"

Rod Wave "Jupiters Diary: 7 Day Theory" EP

Phony Ppl "euPHONYus"

Kawałek został wyprodukowany przez Marley Marla. Zresztą nieprzypadkowo, bo jest to tak naprawdę hołd dla Biza Markiego i jego singla "Vapors", do którego podkład zrobił właśnie ten legendarny nowojorski mistrz bitmaszyny. W "Slap" pierwsze wejście należy do Busty, jadącego zwrotkę z jak zwykle żywiołowym flow. Potem Conway i Kane serwują świetne wersy, nieco bardziej uspokajając energię. Do utworu nakręcony został klip, który możecie sprawdzić poniżej. Dodatkowo pod spodem załączamy też utwór Biza.

Ostatnim albumem Busta Rhymesa było "Extinction Level Event 2: The Wrath Of God" z 2020 roku. Udało mu się zebrać na nim takich gości jak, chociażby Kendrick Lamar, Vybz Kartel czy Rick Ross. Ostatnio po sieci krążył filmik, w którym raper był widziany z Dr. Dre. Słynny producent powiedział w nim, że podczas pandemii zrobił 247 utworów, kończy płytę ze Snoop Dogg'em i później zamierza wejść do studia właśnie z Bustą. Być może niedługo doczekamy się zatem ich pierwszych wspólnych numerów od czasów "The Big Bang".

W nowej wersji, którą Pap zamieścił na płycie "December", obok znanego już wejścia Wayne'a możemy usłyszeć nowe zwrotki samego gospodarza, ale też Busta Rhymesa, 2 Chainza i Remy Ma. Do kawałka został również nakręcony klip, a możecie go sprawdzić poniżej.

12 płyt, które Papoose wypuścił w 2021 roku to jego ostatnie materiały w karierze. Po nich raper oficjalnie zawiesił mikrofon na kołku. Jak sam powiedział, przyszedł czas na skupienie się na rodzinie i działalności biznesowej.

***

Sprawdź też:

Papoose i Lil Wayne - królowie bragga i punchy ze wspólnym singlem!

Według Cease'a chciał by Busta Rhymes i Nas pomogli mu lirycznie pocisnąć 2Paca w wyprodukowanym przez J Dillę numerze "The Ugliest", który miał się znaleźć na debiutanckim albumie Busty "The Comig". Powiedział o tym w wywiadzie na Youtube'owym kanale The Art Of Dialogue. "Big nigdy nie miał zamiaru zrobić całego numeru dissującego 2Paca. Zawsze tylko lekko odnosił się do tematu" - stwierdził. "W wersach z kawałka Jaya 'Faith had twins. She probably had two Pacs' on dawał znać: 'Tak, jestem tego świadomy [ataków ze strony Paca - przyp. red.], ale będę się tym bawił i nie powiem za dużo', bo Biggie nie chciał robić z tego czegoś więcej, nie chciał dolewać oliwy do ognia [...] Natomiast jeśli chodziło o rapową bitwę z prawdziwego zdarzenia, Big był na to gotowy." - dodał.

Co zaś do "The Ugliest", Cease mówił, że tak naprawdę B.I.G. nie podał ksywy Paca w tym kawałku. Zarapował parę linijek skierowanych do niego, swego rodzaju uszczypliwości, ale według członka Junior M.A.F.I.A. nie można nawać tego pełnowymiarowym dissem. "Podał linijkę, w której, jak się dobrze zastanowisz, to wiesz, o kim mówi, ale nie podał ksywy Paca." Później dodał: "To było na płytę Busta Rhymesa. Numer nigdy nie wyszedł, mieli na nim być Busta, Nas i Big. Wyprodukował go Q-Tip [oficjalnie mówi się, że J Dilla - przyp. red.], ale nikt nie dograł wersów po tym, jak Big nagrał swoje.

W rzeczywistości numer jednak wyciekł ze zwrotkami Biggiego i Busta Rhymesa. Tak o historii tego utworu mówił sam Busta w wypowiedzi dla serwisu The Ringer: "Ja, Method Man i Nas byliśmy na sesji nagraniowej. Nikt nie chciał nagrać swoich wersów, dopóki Biggie nie przyjdzie. Kiedy Biggie się zjawił - ponieważ Nas i Meth byli już obecni na dwóch poprzednich sesjach, a Biggiego wtedy nie było - Nas i Meth nie wrócili." Piosenka ostatecznie nie trafiła na płytę z prostego powodu: "Nie czułem, żeby to było mądre w tamtym momencie. Oni [Biggie i 2Pac - przyp. red.] mieli ze sobą wtedy poważny beef. Jako przyjaciel chciałem dopilnować, by nie dodawać nic do tego. Przyjaźniłem się z obydwoma, ale B.I.G. był mi bliższy" - dodał.

Oficjalnie wersy Biggiego z "The Ugliest" trafiły na numer "Dangerous MC's", który można znaleźć na pośmiertnym albumie Notoriousa "Born Again".

[[{"fid":"71815","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"5":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"5"}}]]

[[{"fid":"71813","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

[[{"fid":"71814","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

[[{"fid":"71816","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"4":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

W kawałku gościnnie pojawiają się Busta Rhymes, Jadakiss i Benny The Buther, których widzimy także rapujących w klipie. Co ciekawe, sam Snoop udziela się tylko w refrenie, a w teledysku na dłużej widzimy go zaledwie w scenach z drapaczem chmur, między kolenymi zwrotkami gości, i na samym końcu. Za produkcję, utrzymaną w mocno griseldowym klimacie, odpowiada Nottz. Całość do obejrzenia pod newsem.

"Murder Music" to drugi singiel promujący nadchodzący krążek Snoopa zatytułowany "Algorithm". Poprzednim był "Big Subwoofer", numer podpisany jako nowy kawałek Mount Westmore, supergrupy, w skład której obok Snoopa wchodzą Ice Cube, Too Short i E-40.

Część teledysku powstała jeszcze za życia Phife'a, a poza Redmanem i Busta Rhymes'em widzimy w nim Q-Tipa czy syna zmarłego rapera. Numer promuje album "Forever", który ma ukazać się w tym roku.

"Był bardzo szczęśliwy, że mógł współpracować z ludźmi, których traktował jak braci, bardzo szanował i stawiał wysoko na swojej liście najlepszych MC." - mówi żona Phife'a o powstaniu numeru.

"Extinction Level Event 2: The Wrath of God" to nawiązujący do klasyka z 1998 roku 22-trackowy moloch, na którego, oprócz Kendricka, Busta zaprosił takie ikony jak Rakim czy Q-Tip. Mimo to raper nie zapomniał o młodszej reprezentacji sceny i gościnnie na krążku udzielili się również Anderson. Paak i Rapsody (która dopiero co zgarnęła nagrodę "Lyricistof the Year" na Hip-Hop BET Awards). Pytanie, czy ilość doborowych gości przełoży się na jakość albumu, którego problemem może byc długość. Odsłuch pokaże.

Następny weteran nie zapowiadał swojego krążka zbyt długo. "A Beautiful Revolution (Pt. 1)"Commona został zapowiedziany wraz z premierą singla "Say Peace" z gościnną zwrotką Black Thought'a, czyli... w środę. Reprezentant Chicago w przeciwieństwie do Busta Rhymes'a postanowił działać według zasady "less is more" i postawił na krótką tracklistę złożoną z 9 numerów. Wśród gości na płycie znajdziemy m.in. Lenny'ego Kravitza.

Ostatnią propozycją dla fanów hip-hopu ze Stanów jest składający się z 26(!) tracków album Trippie Redda, "Pegasus". Niestety raper padł ofiarą nieszczęsnych leaków, i w sumie może zaliczyć siebie do tych najbardziej pokrzywdzonych. Mianowicie w sierpniu cały album ujrzał światło dzienne, mimo to Trippie nie przejął się nadto i oznajmił, że premiera i tak odbędzie się w październiku z możliwie zmienioną tracklistą. Wśród gości do tych najmniej oczywistcy możemy zaliczyć Sean'a Kingstona, czy Busta Rhymes'a. Ciekawszych moze zainteresować fakt, że jutro raper na swoim streamie na Twitchu wykona część numerów z nowej płyty.

Solar - Pasterka

Nie ma pasterki bez Pasterki Solara. Uniwersalna opowieść o wieczorze, kiedy nawet psy mówią ludzkim głosem. Jeżeli nie macie sposobu, jak namówić kumpla na opuszczenie czterech ścian po sutej kolacji, wyślijcie mu ten utwór.

RUN DMC - Christmas Is

O Christmas In Hollis słyszał chyba każdy. O Christmas Is ze składanki A Very Special Christmas 2 już niekoniecznie. Imprezowy klimat początku lat 90. udzieli się nawet największym sceptykom oldschoolu.

Ńemy - Zły Mikołaj

Mata pokazał nam Patointeligencję, Ńemy zaprezentował Pato-Mikołaja. Swoją Opowieść wigilijną snuje na surowym, prostym bicie Flamastra, chowając do kieszeni prezenty przeznaczone dla grzecznych dzieci. Po co komu rózga, kiedy jest Zły Mikołaj?

Jeremih & Chance The Rapper - Held It Down

Utwór otwierający mixtape z 2017 roku pt. Merry Christmas Lil' Mama - *Re-Wrapped, będący sequelem projektu z 2016 roku. Refren tego rodzinnego hołdu to najlepszy pretekst, by wybrać się z ulubionym kuzynem na powigilijną imprezę.

Nate Dogg - Be Thankful

W 1996 doszło do zaskakującego ruchu ze strony Death Row. Wytwórnia, którą dowodził Suge Knight, zdecydowała się na wydanie... świątecznej składanki. Wbrew pozorom, zaskakująco spokojnej. Nieżyjący od 2011 roku Nate Dogg wzbogacił kompilację subtelnym R&B.

PDG Kolęda

Świąteczny szlagier Szpadyzorni. Ekipa PDG w okolicznościowym posse cut'cie ustala nowe zasady świąt Bożego Narodzenia. Szukacie oryginalnych życzeń? Szpadyzorzy służą refrenem.

Gucci Mane - Jingle Bales Intro

Tegoroczna świeżynka, a przy okazji świetny trapowy banger. Gucci Mane 4 dni przed Wigilią sprezentował słuchaczom East Atlanta Santa 3, gdzie znajdziemy właśnie Jingle Bales Intro. J White Did It, producent utworu, zrobił to, jak na święta przystało, naprawdę grubo. Bit, oparty na jednym z najbardziej rozpoznawalnych motywów świątecznych, zatrzęsie Wami bardziej niż niska temperatura.

Busta Rhymes/Jim Carrey - Grinch 2000

Jeżeli ktoś nie lubi świąt, Busta Rhymes z Jimem Carrey'em przychodzą z pomocą. Utwór pochodzi z soundtracku Dr. Seuss' How the Grinch Stole Christmas. Jim Carrey jako Mr. Grinch kłócący się z Busta Rhymesem o święta? Brzmi irracjonalnie, a jednak!

How Sean Price Stole Christmas

Skoro już przy Grinchu jesteśmy, warto podkreślić, że znalazł naśladowcę. W 2012 roku Sean Price wcielił się w zielonego stwora, terroryzującego Brownsville na Brooklynie. Jeżeli nie przekonała was ugrzeczniona sprzeczka Carreya z Bustą, SeanP! nie bierze jeńców w niszczeniu świąt.

Matheo/Wini/Rena/Sobota.Bonson/Tomb - Essa Kolynda

Essa Kolynda to pełnokrwisty banger; od dzwoneczkowego bitu, aż do chwytliwego refrenu. Co tam pierwsza gwiazdka, gdy na teren wjeżdża Wielki Wóz rapuje Bonson. A my życzymy Wessołych Świąt!

[[{"fid":"40062","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Plc.4 Mie Haed - Linkin Park (Reanimation)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Linkin Park ft. Zion I - Plc.4 Mie Hæd

Energiczny kawałek z wydanej w 2002 roku remixowej płyty "Reanimation" zrobiony wespół z kalifornijskim duetem Zion I. Mimo, że na płycie gościły takie ksywki jak Pharoahe Monch, Alchemist czy Chali 2Na to warto zwrócić uwagę zwłaszcza na techniczną zwrotkę Baby Zumbi na mocnym, pociętym przez Amp Live'a bicie.

[[{"fid":"40063","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Linkin Park & Jay-Z - Jigga What/Faint","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Linkin Park/Jay-Z - Jigga What/Faint

W 2004 roku, na pytanie producentów programu MTV Ultimate Mash-Ups "z kim chciałbyś zmiksować utwór?" Jay-Z wskazał chłopaków z LP. Po wymianie maili z Mike'iem, doszli do wniosku, że nagranie instrumentów i wokali na nowo polepszy cały efekt. W wyniku dobrych relacji między artystami, w ciągu 4 dni powstało 6 utworów, a nagrania live z koncertu w hollywoodzkim Roxy Theatre znalazło się na EP'ce "Collision Course".

[[{"fid":"40064","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Busta Rhymes - We Made It ft. Linkin Park","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Busta Rhymes ft. Linkin Park – We made it

Inspiracją dla Busty do nagrania tego utworu było aresztowanie T.I na 4 godziny przed występem na BET Hip Hop Awards w 2007 roku. Oryginalnie refren śpiewał Andre Lyon z duetu producenckiego Cool & Dre, ale raper widział w tej roli Chestera. Co ciekawe, teledysk nagrany jest w tym samym nowojorskim hangarze, w którym powstawały zdjęcia na okładkę drugiej płyty Linkin Park "Meteora".

[[{"fid":"40065","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Roads Untraveled ft. Bun B (Rad Omen Remix) - Linkin Park (Recharged)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Linkin Park ft. Bun B – Roads untravelled (Rad Omen Remix)

Kolejnym wielkim nazwiskiem rapowego półświatka jest legenda południowej sceny czyli Bun B, który udzielił się na drugim remixowym albumie, wydanym w 2013. "Recharged" zawiera muzykę z gatunków EDM i dubstep, ale możemy usłyszeć też parę trapujących podkładów.

[[{"fid":"40066","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Guilty All The Same (feat. Rakim) (Project Spark Official Video) - Linkin Park","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Linkin Park ft. Rakim – Guilty all the same

Podniosły i zarazem agresywny numer nagrany wraz z jednym z idoli Mike'a Shinody, zrywający z ugrzecznionym wizerunkiem zespołu. W marcu 2014 roku nieoczekiwanie pojawił się singiel z misternie poskładaną zwrotką Rakima, a chwilę później interaktywny teledysk-gra we współpracy z Xboxem. Można było samemu stworzyć świat, po którym się poruszaliśmy do utworu, a nawet udostępniać go innym słuchaczom.

[[{"fid":"40067","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Good Goodbye (Official Video) - Linkin Park (feat. Pusha T and Stormzy)","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Linkin Park ft. Pusha T, Stormzy – Good Goodbye

Najświeższa kooperacja z raperami, z wydanej w czerwcu płyty "One More Light". King Push już drugi raz współpracował z LP, pierwszy raz na "Recharged". Ze Stormzym skontaktowali się przez swoich managerów, ale jak sam Chester wspominał, mieli go na oku już od jakiegoś czasu. W teledysku występuje legenda parkietów NBA, Kareem Abdul-Jabbar.

Chociaż featuringi pojawiły się dopiero na poprzednim studyjnym albumie Linkinów (pomijając osobne projekty takie jak "Reanimation" czy "Collision Course"), to zespół przez lata zdążył współpracować z wieloma przedstawicielami hiphopu, dla kolejnych będąc inspiracją. Chester jako charyzmatyczny frontman o melodyjnej barwie głosu, poszerzył horyzonty odbiorców rapu na większą skalę muzyki. Dlatego spore grono raperów wszystkich pokoleń, m.in. Juicy J, Lil Uzi Vert, B-Real, Pharrell Williams, Machine Gun Kelly, Run The Jewels i wielu innych żegnało Chestera Benningtona w mediach społecznościowych i oddało hołd jednemu z najlepszych muzyków trzeciego tysiąclecia.

Jakub Bukowski

[PS. A ja dorzucę na koniec od siebie jeszcze jedną kooperację, wyjątkowo atrakcyjną dla fanów klasycznego niezależnego rapu - na wydanym w 2002 "Reanimation" Linkin Park skrzyżowali siły z reprezentacją Dilated Peoples oraz Pharoahe Monchem. Efektem mocno korzenne "H! Vltg3", które do dziś pięknie buja karkiem. - przyp. Mateusz Natali]

[[{"fid":"40068","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"type":"media","attributes":{"alt":"Linkin Park - Reanimation - H! Vltg3 - Evidence Feat Pharoahe Monch And DJ Babu","height":323,"width":430,"class":"media-element file-default"},"link_text":null}]]

Wszystkich artystów, którzy wystąpią w tych dniach w Dortmundzie, znajdziecie TUTAJ.

Strona wydarzenia: https://www.facebook.com/events/268560930190396

Bilety w cenie od 115 euro dostępne są pod tym linkiem: https://www.shop.out4fame.de/Tickets

Co wydarzy się natomiast kiedy do tego duetu dodamy trzeci element w postaci innego charyzmatycznego MC i jednej z najjaśniej świecących gwiazd na mapie nowojorskiego rapu? Mowa o Busta Rhymesie, który w 2006 roku zaprosił do współpracy zarówno Dre, jak i Nasa, nagrywając jeden z najlepszych kawałków w swojej karierze...

A konkretnie - numer "Don't Get Carried Away", zawarty na wydanej w 2006 roku płycie "The Big Bang" - bez wątpienia jednej z najmocniejszych płyt w dyskografii głównodowodzącego Flipmode Squad. Sam Busta przez lata różnie wypowiadał się o albumie, nagranym pod bacznym okiem autora "The Chronic" i wydanym pod szyldem Aftermath, raz narzekając na to, że praca nad nim przeciągnęła się, a perfekcjonizm Dre sprawił, że jej ukończenie potrwało aż 4 lata, a innym razem mówiąc:

Nie zamieniłbym "The Big Bang "na nic w świecie. To wciąż jeden z moich ulubionych, o ile nie ulubiony album pod kątem liryczny, konceptualnym, jak i muzycznym.

"The Big Bang" było także jedynym albumem Busty, który zadebiutował na pierwszym miejscu Billboardu, sprzedając ponad 200 tysięcy sztuk w pierwszym tygodniu. Spośród 15 tracków, które finalnie wylądowały na trackliście, aż w ośmiu palce maczał natomiast Dre. Dziś chciałem przypomnieć track #11 "Don't Get Carried Away" z Nasem, który mam nadzieję zachęci was do sięgnięcia po całe LP.

Klasyczna, mroczna produkcja Dre, oparta na charakterystycznych smyczkach i złowieszczym pianinie, momentami klimatem przypominająca pamiętnie, intensywne "Victory", tworzy idealne tło do niepodrabialnej nawijki gospodarza. Dzieła dopełnia Nas w topowej formie, z tego samego okresu, w którym zaszokował i wywrócił do góry nogami całą rap grę albumem "Hip Hop Is Dead". Wyobraźmy sobie jeszcze, co by było, gdyby i sam Dre zdecydował się dołożyć tu rapowaną zwrotkę... Nawet bez niej jednak dwaj weterani z Big Apple stworzyli potężny banger, do którego warto wracać. Flipmode movement!

Poniżej przypominamy specjalną dwuczęściową konferencję-wywiad z Busta Rhymesem, którą mieliśmy okazję uwiecznić i opublikować pod koniec zeszłego roku przy okazji wizyty Busty w Krakowie i w której MC opowiedział m.in. o współpracy z Dre.

Co Busta sądzi o podbieraniu patentów przez artystów? Jak wyglądała jego przygoda nie tylko z rapem, ale z innymi elementami hip-hopu? Jak jest jego opinia o wytwórniach - czy według niego, konieczna jest umowa z majorsem? Druga część konferencji jest - moim skromnym zdaniem - równie ciekawa, a nawet bardziej niż pierwsza! Mam nadzieję, że Wam również się spodoba. Check it out! 

Tłumaczenie: Maciej Wojszkun
Video: The Distance Vision

Przed samymi koncertami, o godzinie 17.00, wzięliśmy udział w konferencji prasowej z udziałem Busty - jej pierwszą część możecie zobaczyć już na portalu, druga wlatuje już dziś. Busta przybył z lekkim opóźnieniem, przez co konferencja zakończyła się niemal dokładnie wtedy, gdy zaczęła impreza, a decki przejął DJ Mesia. Dziennikarzy zaprowadzono do specjalnego press-roomu (bezapelacyjnie najlepszego, najbardziej, rzekłbym "wykwintnego", w jakim miałem okazję być do tej pory...) i wytłumaczono zasady. Żadnych filmów, jedynie zdjęcia, które wolno robić z fosy przez trzy pierwsze utwory artysty - po tym czasie ochrona wyprowadza stanowczo z fosy.

Uzbrojeni w aparaty, ruszyliśmy więc na łowy (efekty możecie zobaczyć poniżej, fotorelacja jest autorstwa Jakuba Sandeckiego). Mistrzem ceremonii był roześmiany i energiczny Duże Pe, który między koncertami serwował klasyki polskiego hip-hopu z przeróżnych lat. A wszystko to na ogromnej scenie, ucharakteryzowanej na upstrzony graffiti blok i ulicę z Bronxu lat 70' (w komplecie z sygnalizatorem ruchu "Idź - Nie przechodź", a nawet z parą buchającą ze studzienek kanalizacyjnych...). W głębi areny postawiono ściankę, na której grafficiarze tworzyli dedykowaną eventowi wrzutę.

Z lekkim opóźnieniem, koło godziny 20.00 za wheels of steel wkroczył Grandmaster Flash. Kto oczekiwał oklepanego występu starego dziadka, dinozaura z zamierzchłych czasów - pomylił się srodze. Flash co rusz krzyczał do mikrofonu, rozkazując robić hałas, często opuszczał swoje stanowisko, by rozruszać tłum... Zupełnie, jakby grał w jednej z kultowych block parties na Bronksie, a nie w gigantycznej arenie przed setkami słuchaczy. Flash zapewnił niemal nieskończony strumień hip-hopowych klasyków, swoisty elementarz każdego DJ'a - kultowe utwory, z których sample stanowią podstawy legendarnych sztosów ("Apache" The Incredible Bongo Band!), nieśmiertelne utwory funku, disco czy popu (łezka mi się w oku zakręciła, gdy z głośników poleciało "Let's Dance" ś.p. Davida Bowie...) - by potem przejść do ataku hip-hopowymi evergreenami. Czego tam nie było! Dr. Dre & Snoop Dogg, House of Pain, The Fugees, Coolio, Cypress Hill... A także ten najważniejszy singiel - "The Message". Kapitalny występ.

Krótka przerwa - i na scenę wkroczył pulchniutki Ostry. Patrząc na koncert z trybun, zauważyliśmy, że to właśnie na jego koncert zgromadziło się najwięcej ludzi - i nie dziwota, bo kto jak kto, ale Ostry wie, jak rozkręcić niezapomniane imprezy... To facet, który ma za sobą tysiące koncertów - a wciąż bije z niego radość, jakby był to jego pierwszy. Gadał z publicznością, sypał żarcikami, ironicznie komentując swój wygląd ("Zapraszam na gimnastykę z wujkiem Ostrym"!), szczerze i z wdzięcznością mówiąc o swojej rodzinie  - i grając hit za hitem. "Psychologia tłumu", "Mały szary człowiek", "Po drodze do nieba", "Kto gasi światło"... nie zabrakło także "Kochanej Polski". Pod koniec koncertu Grandmaster stanął za DJ'em, słuchając koncertu z wyraźną aprobatą na twarzy... Ostry, widząc go, zawołał do niego: "I wish You were my dad"! Coś pięknego.

Przed występem Busty mieliśmy okazję zobaczyć reprezentację jeszcze jednego elementu hip-hopu - showcase breakdancerów BURN Battle School. Naprzeciwko siebie dwie drużyny - Polska vs. "reszta świata". Przez ok. 20 minut patrzyliśmy w niemym podziwie na najbardziej szalone taneczne wygibasy, jakie można sobie wyobrazić... Szpagaty, stanie na głowie - nawet gdybym znał słowniczek breakdancerów, nie potrafiłbym słowami opisać, co oni tam wyprawiali. Dodać do tego konferansjerkę organizatorów BURN Battle School, Vladeego i MC Trixa - prawdopodobnie najbardziej kipiącego zajafką wariata na tej ziemi - i mamy doprawdy niezwykłe doświadczenie.

Wkrótce potem nadeszła pora na gwiazdę wieczoru. Potężny Busta, wsparty przez DJ'a Scratcha za deckami, wszedł dostojnie na scenę i bez zbędnych ceregieli zaczął atakować klasykami, począwszy od "Everybody Rise". Były momenty, gdy walczył nieco z jakby niemrawą publicznością - ale im dalej, tym rozkręcał imprezę coraz bardziej. Przy "I Know What You Want", czy zwłaszcza megaenergicznym "Break Ya Neck" publiczność szalała. A było jeszcze "Everything Remains Raw", "It's a Party", "Put Your Hands Where My Eyes Can See", "Woo-Hah!", moje ulubione "Holla" (szkoda, że nie w całości), dwie wersje zwrotki z "Look at Me Now" Chrisa Browna - w tym mocny, reggaeowy remix, przy któym Busta popisał się znakomitym speed-rapem... Było też sporo momentów celebracji - jak oznajmił Busta, trzymając w dłoni okazałą butelkę szampana - 24 września 1991 roku to symboliczna data poczatku jego kariery (mimo że nagrywał już wcześniej, jako członek Leaders of the New School). To wtedy światło dzienne ujrzał album A Tribe Called Quest, "The Low End Theory", z kultowym singlem "Scenario"... Busta, tryskając szampanem w publiczność, oficjalnie świętował okrągły jubileusz (a publiczność odśpiewała mu sto lat) - a przy okazji uczcił pamięć niezapomnianego Phife Dawga. Odrobinę wcześniej oddał hołd bliskiemu przyjacielowi, "najlepszemu producentowi, z jakim miał okazję współpracować" - J Dilli. Z fotografiami Jaya na ekranie nad sceną, Busta i Scratch zagrali serię utworów na podkładach Jaya, począwszy od "Genesis"... Magiczny moment.

Cały ten event przepełniony był swoistą magią. Tego wieczoru liczył się tylko hip-hop i jego cztery filary, jego przeszłość i przyszłość. Jak wołał jeden z rozradowanych dziennikarzy - Marek Marczak z glamrap.pl, którego pozdrawiam - rzadko się zdarza, żeby czuł się na jakimś koncercie tak "uhiphopowiony". Znakomity event, podziwu godna organizacja, świetna atmosfera - gdybyśmy stawiali oceny, byłaby mocna pięć z plusem. 

Poniżej - fotorelacja Kuby Sandeckiego. Fotki autorstwa The Distance Vision znajdziecie na ich facebookowym fanpage'u.

(Stara prawda głosi, że obsuwa to piąty element hip-hopu - uznajmy więc, że przesuwając Tydzień z Bustą składamy hołd temuż elementowi...? ...Nie? OK, już się zamykam) 

Przed koncertami dziennikarze z całej Europy wzięli udział w zorganizowanej przez BURN, 40-minutowej konferencji prasowej z Bustą. Również my byliśmy tam, z popkillerową kamerą (wielkie propsy dla The Distance Vision za realizację materiału) - nagraliśmy całość konferencji (podobnie jak ekipa BURN - jeśli chcecie zobaczyć konferencję w całości, po angielsku, sprawdźcie relację Krzyśka Nowaka dla portalu rytmy.pl). Dziś prezentujemy część pierwszą, z polskim tłumaczeniem. 

Co Busta sądzi o idei BURN Battle School Remixed? Jaki jest sekret jego długowieczności i "niezniszczalności" w rapie? Co zmieniło u niego się w ostatnich latach? O tym i o innych rzeczach - w pierwszej części konferencji. Check it out! Część druga - już we wtorek, razem z relacją! 

Tłumaczenie: Maciej Wojszkun
Video i zdjęcie u góry artykułu:The Distance Vision 

Bez zbędnego przeciągania - oto 5 - moim skromnym zdaniem - najlepszych, najciekawszych - wideoklipów Busty. Odpalamy!

Miejsce honorowe - "Break Ya Neck" 

Za to, co dzieje się w końcówce trzeciej minuty. Klasyk. 

05. Gimme Some More 

Nie potrafię nie śmiać się, oglądając ten teledysk. Stylizowany na "żywą" kreskówkę , przesycony tzw. oczojebnymi barwami, przedstawiony niemalże w 100% w perspektywie "rybiego oka" - "Gimme Some More" to porąbany świat muzyki Bus-a-Busa w pigułce. Ultraszybki montaż, Busta w kilkunastu różnych przebraniach (m.in. jako biznesmen, napakowany bokser, kowboj i gibający się polismen), wycinek z dzieciństwa Busty, gdy jako niebieski potwór (Flipmode mode on) goni wcale skąpo odzianą, przerażoną kobietę (cóż, nieprzypadkowo track oparty jest na głównym motywie z "Psychozy" Hitchcocka... Już sam ten fakt sprawia, że ten teledysk jest jeszcze bardziej absurdalnie śmieszny)...  Rzecz kultowa, nawet jeśi zawiera traumatyzujący z lekka obraz Spliffa w peruce i makijażu. 

PS Przeróbka z Ciasteczkowym Potworem to jedna z najśmieszniejszych rzeczy, jakie ostatnio widziałem... Check this shit. 

04. Pass the Courvoisier Pt. II (feat. P.Diddy & Pharrell) 

Gdy na samym początku "właściwego" klipu (przedtem mamy okazję zobaczyć fragment "Betta Stay Up in Your House" z Rah Diggą - Busta często łączył w ten sposób klipy) pierwsze, co widzimy, to Mr. T rozbijający ścianę gołymi rękoma - już wiadomo, że czeka nas nietuzinkowy klip. Inspirowany "Godzinami szczytu 2" i  "Nocami Harlemu" wysokobudżetowy teledysk zabiera nas od konkretnej biby w klubie, gdzie niebezpiecznie gorące kobiety tańczą na barze - do luksusowego azjatyckiego burdelu, gdzie panowie (minus Pharrell, plus Jamie Foxx... z jakiegoś powodu) zamiast relaksu znajdują żądnych krwi cyngli yakuzy... Skąd ta wielka draka w chińskim (?) klubie? Odpowiedzi szukajcie w klipie... i w nazwie samego kawałka. 

Jako bonus - przekomiczne starcie Busty i Mo'Nique. 

03. What's it Gonna Be?! (feat. Janet Jackson) 

Jeden z najdroższych klipów w historii hip-hopu. Busta i Hype Williams wylali na klip 2 miliony baksów, co widać - klip dosłownie pęka od efektów komputerowych (przyznajmy - niektóre wyglądają już dziś nieco tandetnie, jednak i tak trzymają się lepiej niż np. słynne "Blue" Eiffel 65). Hype stworzył tu jedną z najbardziej zdumiewających wizualizacji stosunku seksualnego, przepełnioną mniej lub bardziej subtelnymi metaforami. Czego tu nie ma - Janet Jackson w monstrualnej sukni w tunelu z żywego srebra? Busta na czele orkiestry (najwyraźniej) Terminatorów T-1000? Deszcz mini-Trevorów, spadający na Janet? Busta jako... plemnik? 

02. Turn it Up (Remix)/Fire it Up 

Ciekawa historia z tym "Turn it Up". Jeden z najlepszych sztosów na albumie "When Disaster Strikes", oparty na samplu utworu Ala Greena, został wybrany na trzeci singiel...w wersji remix, zmieniony nie do poznania, z nowym beatem, tekstem i tytułem - "Fire it Up". Dodatkowo do klipu przyczepiono fragment "Rhymes Galore"... Sam teledysk - nieco już zapomniany - to perełka. Czarno-biały, stylizowany - w scenariuszu i w charakterystycznym montażu - na stary film sci-fi. Busta "wybrańcem" w walce z  kontrolowanym przez kosmitów (?) orwellowskim Wielkim Bratem, wszczepiającym ludziom mikrochipy pod skórę? Wyborne. Ten klip to niejako kwintesencja paranoicznych dociekań Busty co do apokalipsy roku 2000. Dodatkowym smaczkiem jest krótkie cameo "gadającego" samochodu - ukłon w stronę kultowego serialu "Nieustraszony", na którego czołówce oparty jest beat "Fire it Up". 

 01. Put Your Hands Where My Eyes Can See

Busta - jako się rzekło - nie raz, nie dwa oddawał w swych teledyskach hołd kultowym filmom. Klip "Dangerous" na przykład to "Zabójcza Broń" w wersji remix, z gałką "szaleństwo" przekręconą do maksimum (plus z udziałem znanego aktora Billa Duke'a), "I Love My Chick" sporo zapożycza z "Pana i Pani Smith" itd. "Put Your Hands"... to Bustarhymesowa wersja "Księcia w Nowym Jorku" - a właściwie pierwszego aktu filmu, gdzie Książę Eddie Murphy dosłownie pływa w bogactwach... Klip to - krótko mówiąc - majstersztyk. Doskonała scenografia, zniewalający układ choreograficzny i efekty wizualne (Busta jako fluorescencyjny szaman? Aplikacja tego "makijażu" musiała trwać godzinami)... Bez wątpienia najlepszy klip Busty.

W 1991 roku - jak oznajmił sam Busta na sobotnim koncercie w Krakowie, przy okazji zalewając fanów szampanem - jeden telefon zmienił jego życie. To wtedy Q-Tip zaprosił jego i jego kolegów z Leaders of the New School, by dograli się na mały sztosik o wdzięcznej nazwie "Scenario"... Z tej okazji w tym tygodniu na Popkillerze honorujemy ćwierćwiecze działalności nowojorskiego turbowymiatacza. It's official - Busta Rhymes naszym Artystą Tygodnia!

Oczekujcie dokładnej relacji z krakowskiego koncertu (plus konferencji prasowej przed eventem), co nieco o samym, legendarnym już "Scenario"... i nade wszystko - solidnej porcji wykręconych bangerów z przeogromnej dyskografii Busty. 3...2...1... Odpalamy! TURN IT UP! 

Wydarzenie BURN Battle School Remixed odbędzie się w sobotę 24 września 2016 r. w TAURON Arena. Gwiazdą imprezy będzie nowojorska legenda hip-hopu, Busta Rhymes.

Podczas wydarzenia BURN, będącego świętem kultury ulicznej, fani będą mogli zobaczyć na żywo światowej sławy tancerzy breakdance, występy lokalnych tancerzy oraz obejrzeć instalacje street-artowe tworzone na żywo. Dodatkowo, podczas wydarzenia swój wyjątkowy DJ-ski set będzie miał jeden z założycieli muzyki hip-hopowej, Grandmaster Flash. Polskim reprezentantem będzie O.S.T.R.

W celu otrzymania darmowych biletów fani mogą rejestrować się od czwartku 1 września 2016 roku na www.battleschool.burn.com.

Produkcją zajęli się m.in. Pharrell, Jahlil Beats czy Lex Luger. Taki projekt na pewno warto sprawdzić, a możecie zrobić to klikając w rozwinięcie. 

Busta Rhymes - The Return Of The Dragon: The Abstract Went On Vacation

Do zdarzenia doszło w nocy w jednej z siłowni znajdujących się w Chelsea, jednej z dzielnic Nowego Jorku. Artysta ponoć poszarpał się z jednym z przebywających tam mężczyzn i na domiar złego rzucił w niego... napojem proteinowym. Rzekoma "ofiara" odmówiła pomocy medycznej. Prawnik rapera jednoznacznie opisał zajście jako "próbę wykorzystania statusu celebryty". 

Poszukiwanie własnej tożsamości artystycznej to w dzisiejszych czasach niezwykle trudne zadanie. Młodzi raperzy rozpoczynający karierę stają przez poważnym wyborem, muszą wykreować własny, oryginalny wizerunek, będący ich wizytówką i czynnikiem przyciągającym uwagę. Nie mogą przy tym przesadnie inspirować się swoimi muzycznymi idolami, co niewątpliwie sprowadziłoby na nich falę krytyki. Takiego zmartwienia nie miał nasz Artysta Tygodnia, Ol’ Dirty Bastard, raper, którego swobodny styl bycia i nieszablonowy image wciąż pozostaje niedoścignionym wzorem do naśladowania.

Szaleniec czy geniusz? Takie pytanie zadają sobie słuchacze, gdy po raz pierwszy zapoznają się z twórczością śp. ODB. Pytanie choć proste, to brak na nie jednoznacznej odpowiedzi. Z całą pewnością Ol’ Dirty Bastard to nietuzinkowa osobowość, solidny raper i człowiek będący bohaterem sesji zdjęciowych i eventów, których nie powstydziłby się nawet sam Salvador Dali.

Czego można się spodziewać, kiedy raper o takim temperamencie spotka na swojej drodze wulkan energii równy sobie? Cały świat przekonał się o tym w 1996 roku, gdy debiutujący solowo Busta Rhymes zaprosił Ol’ Dirty Bastarda do współpracy. Wynikiem tej kooperacji był remix hitowego singla „Woo-Hah!! Got You All In Check”, który zilustrowany został OBŁĘDNYM wideoklipem.

Oglądając teledysk z przymrużeniem oka, można odnieść wrażenie, że Busta i ODB rywalizują między sobą o miano najbardziej zwariowanego rapera w Stanach. Ubrani w cudaczne stroje, osadzeni w szpitalu psychiatrycznym, wyginają się na wszystkie możliwe strony i nawijają absurdalne wersy (I had a wet dream that I was bonin’ Jody Wately Doin’ what children, ain't allowed to see). Na tym jednak nie koniec. W kolejnych scenach widzimy Busta Rhymesa jako żywe srebro (dosłownie i w przenośni!) i Ol’ Dirty Bastarda pokrytego złotą farbą, wczuwającego się w rolę ulicznego mima. Raperzy toczą prawdziwy, gombrowiczowski pojedynek na miny, co wygląda przekomicznie i stanowi kolejną kuriozalną sytuację. Temu wszystkiemu towarzyszą kiczowate efekty specjalne, dzikie okrzyki, niekończące się adlibsy i cała masa komicznych linijek zarapowanych, a właściwie wyplutych przez obu MC’s. To bez wątpienia jeden z najzabawniejszych hip-hopowych klipów, a zarazem przykład perfekcyjnej chemii, jaka zrodziła się między muzykami. Temperament obu raperów stworzył prawdziwą mieszankę wybuchową, przy której nie sposób przejść obojętnie.

Ten i wiele innych klipów udowadnia to, jak nieprzewidywalną, szaloną i chaotyczną personą był Ol’ Dirty Bastard. Raper wyprzedzający swoje czasy, człowiek inspirujący swoją kontrowersyjną osobowością, ale przede wszystkim legendarny członek Wu-Tang Clanu, który odszedł zdecydowanie za wcześnie. Rest In peace O.D.B.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"18335","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Mam poczucie, że jeśli choć w najmniejszym stopniu nie czynimy wszystkiego, co niezbędne do zrealizowania mojej wizji, którą mam od 5 lat to pozwólcie mi odejść i robić to po swojemu. Jak już to wszystko przemyślę, to jeśli znajdą się jakieś inne możliwości do biznesowej współpracy, róbmy to dalej."

Data premiery albumu nie jest znana, ale przypominamy, że niedawno ukazał się singiel "Calm Down" z udziałem Eminema.

Z tej okazji postanowiłem przygotować dla was subiektywny ranking 16 numerów o koszykówce, czyli tylu tyle ile drużyn w Playoffach. Znajdziecie tu tak największe klasyki - które pamiętacie pewnie jeszcze z dzieciństwa - jak i mniej osłuchane pozycje, które powinny umilić wam oczekiwanie na kolejne mecze Finałów i odpowiednio podgrzać atmosferę przed pierwszym gwizdkiem. Tak jak koszykówka jest inspiracją dla raperów, tak i niektórzy koszykarze mają ze sobą raperską przygodę (Shaq, Ron Artest, Allen Iverson, Jason Kidd, Kobe Bryant) - widać więc, że obie te dziedziny są ze sobą mocno powiązane. To jak, gotowi?

Ron Artest - Champions -> Na pierwszy strzał pójdzie energiczny, triumfalny banger autorstwa świeżo upieczonego wtedy mistrza NBA Rona Artesta. Mamy rok 2010, Lakersi wygrywają Finały drugi rok z rzędu i zdobywają ostatnie jak do tej pory mistrzostwo, a wybuchowy Ron leci do studia i nagrywa spontan, celebrujący sukces jego drużyny. "We Are The Champions" to nie jest, ale bardzo dobrze ukazuje mindstate zwycięzcy. I ain't gotta brag, I let the trophies do.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4816","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"1"},"fields":{}}]]

Kurtis Blow - Basketball -> Chyba najstarszy rapowy hołd oddany tej pięknej grze. Basketball is my favorite sport, I like the way they dribble up and down the court - nawijał prawie 30 lat temu Kurtis Blow. Old schoolowy vibe i masa nawiązań do koszykarskich legend, a ówczesnych gwiazd, takich jak m.in. Dr Julius Erving, Moses Malone, Magic Johnson, Larry Bird czy Bill Russell. Klaaaaaasyk.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4818","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"2"},"fields":{}}]]

Lil Bow Wow feat. Jermaine Dupri, Fabolous & Fundisha - Basketball -> Tutaj natomiast odświeżona wersja klasyka Kurtisa Blow, nagrana w 2002 r. przez Lil Bow Wowa, a wyprodukowana przez mającego nosa do robienia hitów Jermaine'a Dupri. Brzmienie So So Def, uaktualniony katalog graczy w tekście i kozacki, humorystyczny klip ukazujący piękno tej gry i kilka naprawdę imponujących tricków. 1:16 umie to ktoś?

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4819","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"3"},"fields":{}}]]

B-Real, Coolio, Method Man, Busta Rhymes & LL Cool J - Hit 'Em High (The Monstars Anthem) -> Lightning strikes and the court lights get dim,
Supreme competition is about to begin... Zdecydowanie jeden z moich ulubionych numerów o koszu i moim zdaniem jeden z najlepszych posse-cutów w historii rapu. Lider Cypress Hill, święcący wtedy szczyty popularności Coolio, niezawodny reprezentant Wu, rzucający punche na prawo i lewo charyzmatyczny LL oraz zamykający całość, niesamowicie niekonwencjonalny i ekspresyjny Busta Rhymes - co za line up! Oficjalny hymn The Monstars to koszykarska petarda, jakich mało.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4820","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"4"},"fields":{}}]]

Michael Jackson feat. Heavy D- Jam-> Warto odbić na chwilę od rapu i poświęcić chwilę czwartemu singlowi z "Dangerous" MJ'a, w teledysku do którego pojawia się nikt inny jak... MJ. Św. Pamięci Michael Jackson, najlepszy gracz w historii NBA i Ś.P. Heavy D połączyli siły, aby dostarczyć nam w 1992 r. ten epicki, niezapomniany, 8-minutowy klip. Energiczny podkład, charakterystyczny wokal Michaela, gościnna zwrotka Heavy D, przewijający się gdzieś Kris Kross i His Airness wzbijający się w powietrze w zwolnionym tempie, oraz uczący się moonwalka od Króla Popu - to trzeba znać. Bezapelacyjnie. Jam!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4821","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"5"},"fields":{}}]]

Macklemore & Ryan Lewis - Wings -> Zdecydowanie jeden z najlepszych klipów rapowych w ostatnich latach i wzruszający numer, zwracający uwagę na pomijaną przez media i w dużym stopniu przemilczaną ciemną stronę szału, który ogarnia amerykańskie społeczeństwo za każdym razem, gdy na rynku ukazuje się nowy model Air Jordanów... Macklemore wykonał tu kawał świetnej roboty, opowiadając historię swojego dzieciństwa, przepełnionego pragnieniem bycia "Like Mike" i związanymi z tym chwilami dumy, ale też niespodziewanymi upokorzeniami i przykrymi doświadczeniami... Food for thought.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4822","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"6"},"fields":{}}]]

Massey feat. Nullo - Basketball -> Polski akcent w rankingu, "hymn boiska tylko dla wtajemniczonych" i jeden z najbardziej znanych polskich numerów poświęconych koszykówce. Bujający bit, zajawkowa nawijka gospodarza, mającego za sobą występy w polskiej lidze i stylowy featuring Nullo z Trzeciego Wymiaru. To jest basketball! Część druga numeru, która ukazała się pod koniec zeszłego roku i w której przewija się sam Marcin Gortat do sprawdzenia pod tym linkiem.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4823","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"7"},"fields":{}}]]

Onyx - Slam Harder -> Who slam harder - Onyx or Vince Carter? Porządny, uliczny banger wariatów z NY, porównujących swoją siłę rażenia do najlepszego dunkera w historii NBA. Kontynuacja klasycznego "Slam" z debiutu Onyx i numer, w którym nie znajdziemy wielu nawiązań do NBA, ale to jedno wykrzyczane w refrenie na dobre zapada w pamięć i sprawiło, że "Slam Harder" nie mogło tu zabraknąć.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4824","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"8"},"fields":{}}]]

Public Enemy - He Got Game -> Tytułowy track z soundtracku i najbardziej znany motyw filmu Spike'a Lee "He Got Game" (nasz artykuł o filmie i soundtracku) to numer tylko po części o koszykówce... Oprócz scen z filmu z Rayem Allenem dostajemy tu bowiem jak zawsze zaangażowane, przemyślane zwrotki Chucka D, z których wyłania się drugie dno pojęcia "game"... What is game? Who got game?

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4825","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":344,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"9"},"fields":{}}]]

Red Cafe - Heart and Soul -> Chcecie poznać klimat nowojorskich ustawek streetballowych i poczuć klimat tamtejszych boisk? Niewiele jest numerów, które lepiej by to oddawały. "Heart and Soul" co prawda nie jest kawałkiem poświęconym stricte koszykówce, a raczej hołdem złożonym miastu, które wychowało Red Cafe, ale w połączeniu ze scenami ze sponsorowanych przez K1X turniejów w Harlemie i Lower East Side, spełnia tę rolę wyśmienicie. Cudo.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4826","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"10"},"fields":{}}]]

Riff - White Men Can't Jump -> Tytułowy track promujący jeden z najlepszych filmów o koszykówce, jakie kiedykolwiek powstały - "White Men Can't Jump". Popularne na początku lat 90. brzmienie z podgatunku r&b New Jack Swing, bardzo dobre wokale panów z grupy Riff i zabawny teledysk pełen popisów i wygłupów Wesley Snipesa oraz Woody'ego Harrelsona. Don't you know that white men can't jump?

Seal - Fly Like An Eagle -> Gdybym się uparł, to mógłbym umieścić na tej liście większość soundtracku z pamiętnego, nieśmiertelnego "Space Jamu", zdecydowałem się jednak ograniczyć do opisywanego już "Hit 'Em High (The Monstars Anthem)" i singlowego hitu Seala. "Fly Like An Eagle" to nie tylko unoszący się gdzieś w powietrzu, wyluzowany numer, ale też widok szybującego między chmurami His Airness w klipie przepełnionym scenami z filmu. I wanna fly...

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4827","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"11"},"fields":{}}]]

Shaquille O'Neal - Shoot Pass Slam -> Czym byłoby jakiekolwiek zestawienie z zakresu rap-basket bez najlepszego koszykarza na mikrofonie, czterokrotnego mistrza NBA, jedynego w swoim rodzaju showmana i gościa o niewyobrażalnym poczuciu humoru i dystansie do siebie, Shaquille'a O'Neala? W "Shoot Pass Slam" Shaq robi wszystko, czego można się było po nim spodziewać w 1993 roku. Nie tylko urywkami z meczów potwierdza swoją pozycję bezwzględnego dominatora w strefie podkoszowej, ale też z niekłamaną pewnością siebie i charyzmą rzuca coraz to ciekawsze wersy, określając się m.in. mianem "mad brother from the dunk planet". Shaq Attack!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4828","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"12"},"fields":{}}]]

Skee-Lo - I Wish -> Nieoficjalny hymn wszystkich miłośników koszykówki, którym zawsze brakowało do tego sportu jednego małego atrybutu - wzrostu. Zaliczający się do tej grupy kalifornijski MC Skee-Lo postanowił w 1995 r. wyrzucić wreszcie swoje frustracje na bit, w rezultacie czego powstał ten kozacki, letni joint. Przezabawny klip i wyluzowana, stylowa nawijka Skee-Lo przyczyniły się też w dużej mierze do tego, że jego debiutancka płyta "I Wish" pokryła się w Stanach złotem. Klasyczek.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4829","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"13"},"fields":{}}]]

Snoop Dogg - Hoop Dreams -> W przeciwieństwie do Skee-Lo, Snoop Dogg nigdy nie miał problemów związanych ze wzrostem. Wydaje się, że jako mierzący ponad 190 cm wzrostu chudzielec Snoop był stworzony do gry w kosza... W "Hoop Dreams" D-O-Double-G snuje opowieść o tym, jak by wyglądała jego kariera w NBA. Jeden z fajniejszych patentów tekstowych Snoopa, i zarazem jeden z jego najbardziej niedocenionych i najsłabiej znanych kawałków.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4830","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"14"},"fields":{}}]]

2sty - Mic Jordan -> Na zakończenie kolejny polski akcent, tym razem od zagorzałego fana chicagowskich Byków, 2stego. "Mic Jordan" to biografia Michaela Jordana opowiedziana w bardzo zgrabny sposób przez warszawskiego rapera, i kipiący zajawką oraz pasją banger. Moja krew jest czerwona, nie zielona jak Boston, chociaż w żyłach się kręci jak Rajon Rondo!

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"4831","field_deltas":{},"link_text":null,"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-image media-element file-media-large","data-delta":"15"},"fields":{}}]]

PS. Jest to oczywiście moje subiektywne, spontaniczne zestawienie i wiadomo, że powstało też wiele inych kawałków inspirowanych basketem - możliwe więc, że o czymś zapomniałem. Jeśli macie jakieś sugestie, lub po prostu chcielibyście się podzielić swoimi ulubionymi numerami o koszykówce - piszcie odczucia i podawajcie tytuły w komentarzach.