Szczegóły, okładka i preorder albumu w naszym dziale Premier Płytowych.

Wcześniejsze roczniki: - 2001, 2002, 2003, 2004, 2005.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"7322","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Brahu - Polskie wybrzeże niczym... zachodnie wybrzeże. Brahu przynosi potężną dawkę kalifornijskiego klimatu i letniego luzu, zarazem zachowując uliczny korzeń i tematykę a wszystko buja, jak powinno. Flow słyszalnie inspirowane 2Pac'iem i produkcja, która na rodzimą skalę jest naprawdę unikalna. "Wchodzę Do Gry" to chyba najciekawiej się zapowiadający legalny debiut tego roku.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24097","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Eskaubei - Skubi to pochodzący z Podkarpacia MC, cechujący się dużą wszechstronnością, dbałością o to żeby technika rymowania była odpowiednia, a vibe niósł kawałki z należytą mocą. Taki właśnie jest materiał "Znasz Tego Kota?!", który sam włącza się ponownie. Zatrzęsienie świetnych numerów z różnych bajek, które nie gryzą się ze sobą, a tworzą całość, która z pewnością należy do najlepszych nielegali zeszłych lat. Za takie rzeczy jak "Podkarpacie" czy "Sny O Funku" dozgonny respekt, a miejsce w Młodych Wilkach gwarantowane.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24099","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Finker - Zwracał na siebie uwagę od początku XXI wieku na kolejnych coraz lepiej przyjmowanych materiałach pabianickiego Klimatu. Początkowo wydawało się, że to wyluzowany dowcipniś zakochany w Kalifornii i uśmiechniętym od ucha do ucha trueschoolem. Z czasem zaczął pokazywać również drugą, bardziej gorzką stronę swojej osobowości, a w obydwóch zaczął nagrywać coraz lepsze numery.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24102","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Gerson - „Nigdy więcej LP” składu Gang Agi to klimatyczny, stonowany, przyjemny materiał. Solowy kawałek Gersona „Korzenie stylu” z tegoż LP jest fajną wizytówką naszego wyboru – proste, acz przemyślane linijki, bez kombinatoryki, za to stylowe i z toną zajawki. Pragniemy zwrócić waszą uwagę na Gang Agi i samego suwalskiego MC, bo to naprawdę kawał porządnego, klasycznego rapu z podziemia.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24098","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Laikike1 - Brud i cierpkość w niespotykanym dotąd natężeniu. Raper z Bogatyni zaskoczył w tym roku słuchaczy swoją znakomitą EP-ką "Bybzi Bybzi", stworzoną wraz z Młodzikiem oraz DJ-em Dobrym Dotykiem. Znakiem rozpoznawczym Laika jest łączenie wulgarnej, słowiańskiej dosłowności w przekazywaniu emocji z enigmatycznymi wersami. Ze względu na skomplikowanie warstwy tekstowej jest to materiał, który wymaga skupienia podczas słuchania. Nie znajdziecie tutaj biesiady, wesołych utworów, które stanowiłyby przyjemne tło do picia wódki i stepowania. To brzmienie, które nawet najgorętszą imprezę potrafi zamienić w stypę w mgnieniu oka. I nie jest to bynajmniej zarzut.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24100","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Little - Zdecydowanie najmłodszy w tegorocznym składzie. 16-letni raper i producent z Włocławka wydał niedawno ze wsparciem nieznacznie starszego DJ-a Chwiała "Demo", zwiastujące spory potencjał. Luźne flow, pomysłowość i wejście bez kompleksów. Jeżeli podszlifuje braki to może wykluć nam się naprawdę ciekawa postać, zresztą sprawdźcie sami "Szarą eminencję".

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24101","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Lilu - Na tej scenie rapująca kobieta nie trafia się często. Taka jak Lilu nie trafiła się jeszcze nigdy. Nie dość, że oprócz rapowania potrafi śpiewać, a głos ma naprawdę charyzmatyczny i wibrujący, to jeszcze ma flow, które wyróżnia ją na tle ociężałych kolegów po fachu. Lilu na bicie porusza się lekko, ale kiedy potrzeba potrafi pokazać taki pazur, że najlepszym punchlinerom w kraju zaczyna się robić nieswojo.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24105","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Skorup - Skorup to gość, który pokazał się ze świetnej strony jeszcze przy okazji materiałów z Koligacją Gie Ka jako Eskapada. Jego solowe dokonania stopniowo stawały się coraz lepsze, a Skorup nabrał mega charakterystycznego sznytu nie tylko w poruszaniu się po bicie, ale też w korzystaniu ze swojego głosu. Do tego jest bystrym, dowcipnym i mądrym gościem, którego zwyczajnie warto słuchać, zarówno dla rozrywki jak i dla inspiracji.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24095","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Skow - Rzadko na bitwach freestyle'owych spotyka się gościa idącego ze swoim stylem jak taran i mieszającego mocne, uliczne uderzenie z niebanalnym warsztatem. Takim jest właśnie reprezentant Grudziądza Skow (Styl Który Określa Wolnostylistę), który także w studyjnych projektach wypada charyzmatycznie i zwiastuje spory potencjał.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24220","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Stahu Stah - Vibe preferowany przez Staha nadal zbiera w Polsce sporo krytyki... ale my lubimy kontrowersje, a jazda rzeszowskiego MC to na rodzimej scenie z pewnością coś świeżego. Gęste cykacze, southowy klimat i przewózkowo-imprezowo-hajlajfowe nawijki czyli "ameryczka po polsku". Staha możecie kojarzyć m.in. z featuringów na Hardkorowej Komercji czy z robiącego ostatnio sporo zamieszania numeru "Jestem Twoją kokainą".

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24106","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: left; margin: 10px;","width":"180"}}]]Temzki - Brzmienie spod szyldu Native Tongues wciąż żywe. Temzki to nie wyborny technik naładowany energią, ale gość, który świetnie czuje soulową pulsację i potrafiący przetwarzać ją na bity i teksty. Leniwy, esencjonalnie trueschoolowy klimat z nutą refleksji.

[[{"type":"media","view_mode":"media_preview","fid":"24096","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"180","style":"float: right; margin: 10px;","width":"180"}}]]Wankej - Dinal szybko stał się ikoną polskiego podziemia, a psychofani rozsiani po Polsce powoli stawali się coraz liczniejsi. Olbrzymia w tym zasługa Wankza, który swoim wyluzowanym, ale niełatwym stylem nawija konkretne zwrotki, trzyma wątki i myśli wszystko rapując podwójnie. Wielu zapamiętało go sobie jeszcze z JuNouMi czy "IQ" Dizkreta i Praktika. Teraz wszelkie wątpliwości zostały rozwiane - MC Dinali to jeden z najlepszych aspirujących w grze w tym kraju. Aspirujących... Wiem, że ma wyjebane, ale na bank zasługuje na waszą uwagę.

***********

Dziś: Z tego rocznika nikt nie siedzi obecnie w mainstreamowym topie, ale ciekawych postaci i karier nie brak. Wankej stał się ikoną podziemia, Laikike1, Lilu, Skorup, Eskaubei i Brahu konsekwentnie szlifują własną jazdę i nagrywają dla stałego, pewnego grona odbiorców, za to nasz "najmłodszy Wilk" Little szybko odłożył mikrofon, by święcić triumfy jako producent w ramach The Returners. U Gersona, Finkera i Skowa cisza, za to StahuStah powrócił ostatnio wraz z naszym "prawdziwym Wilkiem" Kaiteu w projekcie Headlinerz.

PS. ZARAZ PO ZAKOŃCZENIU SYMULACJI RUSZAMY Z 4 EDYCJĄ MŁODYCH WILKÓW - DOŁĄCZ DO WYDARZENIA FB ORAZ CODZIENNIE ZAGLĄDAJ NA POPKILLERA, BY ŚLEDZIĆ WSZYSTKIE RUCHY.

PS2. Opisy 'Starych Wilków' przygotowali: Mateusz Natali, Daniel Wardziński, Krystian Krupiński i Piotr Zdziarstek. Grafikę u góry wykonał Konrad Kasprzyk

Czemu "10"?

Na samym początku tytuł płyty jasno wynikał z koncepcji, jaką wybraliśmy z Rouxem. Założyliśmy, że na albumie będzie dziesięć numerów i nie zaprosimy żadnych gości. Ostatecznie jedno i drugie uległo zmianie - głównie ze względu na moją przerwę w nagrywaniu. Postanowiliśmy jednak nie rezygnować z tego tytułu, bo mimo dwóch dodatkowych numerów idea krótkiego i spójnego albumu pozostała aktualna.

Założenie, że będzie to krótki materiał, wynikło z czegoś konkretnego?

Obaj z Rouxem lubimy krótkie płyty. Dziesięć lub dwanaście porządnych numerów i basta. Wydaje mi się, że lepiej nagrać coś krótszego i pozostawić pewien niedosyt niż zrobić długi, ciągnący się album, który przytłoczy słuchacza. Ta płyta miała być taką wizytówką tego co robimy i w dużym skrócie pokazać, czym się inspirujemy i co nas ciekawi w muzyce. Jest też w pewnym sensie podsumowaniem tego, co zrobiliśmy na Mardi Gras i Vibe Quartet. Jeśli przymierzymy się w przyszłości do kolejnego projektu, to prawdopodobnie będzie to jeszcze krótszy materiał.

W takim razie co ciebie i Rouxa ciekawi w muzyce?

Za Rouxa nie chcę się wypowiadać. To wykształcony muzyk, który bez przerwy mnie czymś zaskakuje. Obecnie ma kilka różnych od siebie, bardzo ciekawych projektów muzycznych - Private Silence, Roux Spana Beat Trio czy Blueberry - polecam sprawdzić. Jeśli chodzi o mnie, od zawsze poruszam się między jazzującym hip-hopem i soulem, a bardzo ciężkimi odmianami rocka i metalu. Ciekawi mnie sama muzyka, próby jej okiełznania przez artystów... Wyobraźnia dźwiękowa niektórych ludzi w tej kwestii jest naprawdę niesamowita.

Bez wykręcania - udało się tobie okiełznać muzykę Rouxa?

Okiełznać na pewno nie, bo nie bardzo umiem śpiewać, a tylko w ten sposób można w pełni rządzić muzyką. Wydaje mi się jednak, że dobrze odnajduję się w tym co robi Roux i mój styl pasuje do jego produkcji. Można mi co prawda zarzucić, że utwory czasem brzmią do siebie podobnie pod kątem flow lub są zbyt monotonne, ale robię to w dużej mierze celowo. Mam swój lot na spokojne składanie rapsów i niewiele brakowało, żeby cały album miał taki klimat. Jeśli zaś ktoś myśli, że nie potrafię inaczej, to lepiej niech poczeka na kolejne produkcje, bo może się jeszcze mocno zdziwić.

Albo niech włączy "G.R.A.D.".

Tak, to dobry przykład. Ten numer zupełnie odbiega od całej płyty i w zasadzie cały jest wykrzyczany.

Nie irytuje cię, że po ponad czterech miesiącach od premiery klip do tego kawałka ma niewiele ponad trzy tysiące wyświetleń?

Nie, choć trochę szkoda, że jest tak małe zainteresowanie, bo to dobry numer i całkiem ładny, choć prosty obrazek.

A nie masz wrażenia, że jesteś mocno niedoceniany?

Owszem, mam takie wrażenie. Posiadam co prawda niewielkie grono odbiorców, ale nie czuję jakiegoś większego wsparcia. To się przekłada na różne kwestie i może dlatego też rzadziej nagrywam. Zdaję sobie oczywiście sprawę z tego, że w chwili obecnej jest bardzo duża konkurencja na scenie i że są raperzy lepsi ode mnie, robiący rzeczy zupełnie inne, bardziej mainstreamowe. Niemniej uderzenie ignorancji, którego doświadczyłem po wydaniu "10", jest wyjątkowo silne.

Wydaje się, że Mardi Gras czy Vibe Quartet były dość pozytywnie przyjęte.

Tak, nawet w przypadku reedycji mojego pierwszego solo "Generalnie" wcale źle nie było. Teraz natomiast odnoszę wrażenie, że płytę „10” mało kto słyszał, choć jest cała na YouTube i była aktywnie promowana w różnych miejscach. Być może to znak, by zmienić stylówę lub odejść ze sceny, na której chyba nie ma miejsca na taki lot...

Dlaczego?

Myślę, że głównym powodem jest brak większej grupy ludzi, którzy inspirują się takim brzmieniem i - co za tym idzie - tradycji takiego brzmienia w naszym kraju. Jeśli nawet są jakieś osoby, które robią coś w tym klimacie, to nie szukają ludzi, którzy tworzą podobną muzykę. Prawie każdy działa na własną rękę. Nie organizuje się wspólnych koncertów takich zespołów. Ludzie robiący taki sound nie zapraszają się na płyty i nie utrzymują ze sobą kontaktu. Ja na przykład w miarę możliwości zawsze starałem się zapraszać osoby, które myślą o hip-hopie w zbliżony sposób - jak Prof, eXo czy Emil Blef.

Swego czasu Echinacea zaprosiła cię do współpracy.

To prawda, niemniej poza tymi ludźmi i kilkoma producentami nie bardzo jest kogo wymienić.  Szkoda, bo brakuje mi takiego polskiego odpowiednika Native Tongues czy brzmienia, jakie prezentuje wytwórnia Stones Throw. W każdym razie postanowiłem się tym szczególnie nie przejmować i dalej robić swoje - czy to dla kilku osób, czy po prostu dla siebie dla czystej nieskrępowanej przyjemności.

Tę nieskrępowaną przyjemność chyba słychać na "10"?

Pewnie. Rzeczywiście można to wyczuć, że numery są nagrane na pełnym luzie - i nie mówię tu o byciu wyluzowanym dla bycia wyluzowanym, a o naturalnej fazie i porozumieniu między osobami, które ze sobą pracowały przy projekcie. Od interakcji pomiędzy MC i producentem, przez MC i realizatora do producenta i osoby odpowiedzialnej za mix i mastering. Wszystko odbyło się bardzo płynnie i naturalnie. Żarło, jak to się powszechnie mówi.