Tracklista:

01. The Only Picture
02. Jazz Hands
03. Wolf Piss
04. Legerdemain
05. Difficult
06. All the Smartest People
07. Oh Fudge
08. More Cycles
09. Flamingo Pink
10. All Day Breakfast ft. Homeboy Sandman
11. Fizz
12. That is Not a Wizard
13. The Sea
14. Abandoned Malls

SPRAWDŹ RESZTĘ STYCZNIOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. Corn Maze
2. Tuesday
3. Save Our Ship
4. Sword Box
5. Dog Years
6. Acid King
7. Suicide Big Gulp
8. 1+1=13
9. Churro
10. Purple Moss

[[{"fid":"49989","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Innymi powodami, dla których czekałem na ten projekt, były doskonałe single, które pojawiły się przed premierą. Pierwszy z nich, czyli "Rings", to powrót do czasów kiedy Aesop próbował swoich sił jako plastyk, a także nostalgiczna opowieść o porzuconej pasji. W "Blood Sandwich" raper po raz kolejny odnosi się  do przeszłości, aby tym razem opowiedzieć o swoich relacjach z braćmi i podzielić się ze słuchaczami dwoma anegdotami z nimi związanymi. Z kolei "Lazy Eye" to utwór, w którym 39-latek opowiada o niepokojących go kwestiach, takich jak starzenie się czy poczucie wyalienowania.

Biorąc pod uwagę tematykę tylko tych trzech utworów możemy dojść do wniosku, że "The Impossible Kid" jest w zamierzeniu płytą bardzo osobistą. Słuchając jej mam wrażenie, że Aesop wyrzuca z siebie wiele duszących go przez lata spraw, dzięki czemu otrzymujemy tu dosyć szczegółowy portret psychologiczny artysty targanego przez wątpliwości i problemy egzystencjalne. Co ciekawe, rozpoczynając pisanie tekstów na album Rock opuścił zamieszkane przez siebie San Francisco i wprowadził się do leśnej chaty gdzieś w Oregonie. Nie dziwi zatem, że tematami mocno się tu wybijającymi są samotność, izolacja i poczucie niedopasowania do reszty społeczeństwa. Traktują o tym m.in. takie numery, jak "Lotta Years", "Rabies", "Supercell", a przede wszystkim "Dorks", w którym artysta rapuje: "If I died in my apartment like a rat in a cage / Would the neighbors smell the corpse before the cat ate my face?" A skoro już jesteśmy przy kotach, to nie brakuje tutaj też bardziej abstrakcyjnych i ekscentrycznych momentów, takich jak utwór "Kirby", w którym Aes opowiada o swoich relacjach z kotem właśnie.

Myślę, że słuchacze nowojorskiego artysty z pewnością zauważą, że warstwa tekstowa "The Impossible Kid" jest zaskakująco bardziej bezpośrednia i prostsza w odbiorze niż to bywało na jego poprzednich projektach.Ta bezpośredniość charakteryzuje również sferę brzmieniową, za którą w całości odpowiada autor płyty. Fundamentami, na jakich oparta jest muzyka Aesopa są tutaj przede wszystkim płynące w tle dźwięki syntezatora, wyraźna perkusja oraz partie gitarowe brzmiące jakby wyjęte zostały z garage rockowych nagrań. A jednak z tak prostych środków udaje się się Bavitzowi zbudować całkiem szczegółowe aranżacje, które dobrze współgrają klimatycznie z poruszaną przez rapera tematyką. Jedyny zgrzyt jaki mam w związku z tą płytą jest spowodowany tym, że bity Aesa wydają się być stosunkowo mało różnorodne, przez co niektóre utwory brzmią jakby wykorzystywały dokładnie te same patenty, a jedyna różnica polega na zmianie motywu przewodniego.
 
Mimo że Aesopa Rocka cenię bardziej jako rapowego poetę niż producenta, to nie mogę mu odmówić progresu oraz ciągłego doskonalenia swego warsztatu. Imponujące, że nawet po prawie dwóch dekadach w grze ten 39-latek wciąż potrafi czymś zaskoczyć zamiast odcinać kupiony od poprzednich dokonań. Posłuchajcie tej płyty, jeśli jeszcze nie mieliście okazji tego zrobić. Warto, zwłaszcza, że jest to najbardziej przystępna pozycja w dyskografii artysty. 4+/6

Autor prowadzi bloga https://pogadajmyomuzyce.blogspot.com/

Z produkcją m.in. od Blockheada, DJ'a Spinny i Charlesa Hamiltona (i okładką Jeremy'ego Fisha, od razu nasuwającą mi skojarzenia z którąś częścią "Koszmaru z Ulicy Wiązów", w której Freddy zamianiał dziewczynę w karalucha...), "Lice" to prawdziwa uczta dla fanów wykręconych, inteligentnych linijek i niemożliwych zabaw słownych... Innymi słowy - już nie mogę się doczekać odsłuchu (i recenzji - stay tuned!). A Wy?

EPkę można pobrać za darmo ze strony Stones Throw. Odsłuch - poniżej.

Tracklista "Lice": 

1. Vertigo (prod. DJ Spinna) 
2. Katz (prod. Optiks)
3. Environmental Studies (prod. Blockhead)
4. So Strange Here (prod. Alex "Apex" Gale)
5. Get a Dog (prod. Charles Hamilton)

Gdyby jednak starać się dopatrzeć gdzieś pierwszego prawdziwie satysfakcjonującego dowodu na przemianę Aesa ze skrzekliwego rapera dla „pryszczatych” w pełnoprawnego MC to na pierwszym albumie współtworzonego z Robem Sonicem i DJ-em Big Wizem Hail Mary Mallon. „Are You Gonna Eat That?” było bardzo dobrym albumem, któremu można było właściwie zarzucić jedną rzecz – niewątpliwą dominację Aesop Rocka. Robowi, mimo bycia inteligentnym tekściarzem, brakowało elastyczności flow i charyzmy swojego partnera z zespołu. Czy coś się zmieniło na drugim albumie zespołu, „Bestiary”?

Pierwszy singiel i jednocześnie numer otwierający album, „Jonathan”, udowadnia już nie tylko wysoką formę Aesop Rocka, ale również Roba Sonica. W końcu ten nie musi gonić tempa narzuconego przez partnera, flow stało się przystępniejsze, irytujące akcentowanie zostało zminimalizowane. A to składa się na to, że linijki parzą nie tylko na papierze. Choć pod tym względem najlepiej jest i tak w „Whales” – pastiszu hip-hopowych numerów o pieniądzach, który swoją nazwę zawdzięcza dźwięku wytwarzanemu poprzez wypowiadanie w nieskończoność słowa „money”. Patrzcie: Money or your mothafuckin’ heart/I could give it to my dog/He makes money when he barks/Or put it in my fridge/Or in one parks that I bought. I nawet jeżeli bywa miejscami ciężkawy, to właśnie Rob odpowiada za lżejsze momenty w warstwie lirycznej (I’ve got 99 problems/22 ain’t shit nawija w „Used Cars”). Czy to znaczy, że dla Aesopa to poziom nie do przeskoczenia? Skądże! Money in the mothafuckin’ jar/Shark fin pastry/Summers on Mars/20 motherfuckers in the levitating car/747 full of women and cigars/Get money! rzuca jakby zapomniał o tym, że jest raperem słynnym z tego, że trudno zrozumieć o czym nawija.

Kiedy utwory polegają dynamicznych wymianach, jest idealnie. Gdy podział zwrotek jest bardziej klasyczny, bywa już różnie. „Kiln” przekonuje dopiero po kilku przesłuchaniach, szczególnie, że na tego typu refreny można sobie spokojnie pozwolić tylko na pierwszej płycie. Chemia między raperami jest wyczuwalna, może dlatego obok siebie lepiej sprawdzają się w krótszych wejściach niż utworach, które równie dobrze mogliby nagrywać w dwóch osobnych studiach. Dlatego „Hang Ten” potrafi zmęczyć, nawet jeżeli bit przypomina zaginioną produkcję z „Labor Days”.

No właśnie, produkcja. Mamy trzy produkcje Roba Sonica, ale wśród nich błyszczy tak naprawdę tylko „Octoberfest”. A i tak wydaje się czuć w nim rękę Aesop Rocka, który wziął na barki całą pozostałą produkcję, co zresztą było wyśmienitym wyborem. Bity są bardziej minimalistycznie niż te ze „Skelethona” czy pierwszego Hail Mary Mallon – mniej w nich syntezatorów i żywych instrumentów, a szczytem jest nabijane przez perkusję „Whales”, w którym pobrzmiewają echa clipping. Nawet jeżeli dzieje się mniej, Aes myśli nieschematycznie – wie jak ciąć sample, by tworzyły wrażenie nieustannej płynności, wie, jak układać bębny, by bujały, a przy czym rzadko posługuje się sztywnym, hip-hopowym modelem produkcji. Wpływy dawnego mentora rapera, El-P, wciąż są wyczuwalne, aczkolwiek Rockowi coraz lepiej udaje się uciekanie od łatki protegowanego lidera Definitive Jux.

Skoro mowa o El-P: w recenzjach i na forach internetowych można spotkać się ze stwierdzeniem, że Hail Mary Mallon to takie bardziej undergroundowe Run The Jewels. Na pewno „Bestiary” to mniej agresywna produkcja, obu raperom brakuje też nieco nieposkromionej energii, która wypływa ze wspólnych albumów Killer Mike’a i El-P. W zamian dostajemy więcej pokręconego poczucia humoru i wyzwania intelektualnego bez popadania w outsideryzm, charakterystyczny dla niektórych płyt spod znaku nerd rapu. „Bestiary” okazuje się więc bardzo przyjemną płytą, której kilka wad nie pozwala wystawić czystej piątki, stąd czwórka z plusem.