Zapraszam do sprawdzenia singla:

Dlaczego: Już za chwilę startują pre-ordery debiutanckiego albumu Bishop Lamonta, na premierę którego spora część fanów straciła już nadzieję, szufladkując płytę jako wieczny "coming soon". Pora zatem podkręcić hype, w czym pomóc ma opublikowany właśnie klip do singla "Back Up Off Me" z gościnnym udziałem Xzibita, który będzie również odpowiadał za wydanie krążka (ukaże się on nakładem jego labelu Open Bar Entertainment). Zapnijcie pasy bo to już ostatnia prosta - "The Reformation" nadchodzi!

Kawałek, który promował pierwszą solówkę artysty o wdzięcznym tytule "Rap Life", wydaną nakładem nieistniejącej już wytwórni Loud Records, dla której nagrywali również Tha Alkaholiks, Xzibit, Mobb Deep czy Wu-Tang. Album ukazał się w okresie chwilowego powrotu kalifornijskiego brzmienia do łask, głównie za sprawą płyty "2001" Dr. Dre i Tash z powodzeniem wykorzystał fakt, że West Coast znowu miał swoje 5 minut, mimo że krążek nie odniósł jakiegoś oszałamiającego sukcesu komercyjnego.

Dla korzennego fana "Alkoholików" był to jednak vintage produkt, obok którego nie dało się przejść obojętnie - szczególnie po usłyszeniu takiej bomby jak "G'z Is G'z", która bujała karkiem równie mocno jak najgorętsze single tamtego okresu. Zasługa w tym przede wszystkim świetnej produkcji Battlecata, który nie zawodzi nigdy a w tym przypadku wzbił się grubo ponad przeciętną, serwując nam prawdziwy west coast'owy bangier. Do tego dochodzi stylowe braggadaccio Tasha, którzy razem z Kuruptem pięknie uzupełniają się nawijką (zawsze chciałem usłyszeć wspólny materiał tej dwójki) - dodajmy jeszcze po "szesnastce" od Snoopa oraz Xzibita a wychodzi nam jeden z najmocniejszych singli w historii zachodniego wybrzeża i jeden z nielicznych przykładów na to, że remix może czasem przebić oryginał. Szkoda, że nie znalazł się na płycie, tylko został wydany jedynie na vinylu bo z pewnością przyczyniłby się do zwiększonej sprzedaży "Rap Life"... Cali in da house!

Na tym polegał fenomen Eminema - swoimi umiejętnościami chciał pokazać, że jest za dobry, żeby go cenzurowali, choć przecież i tak to potem robili. Polacy spalenie polskiej flagi uznali za przegięcie, dokładnie tak samo jak środowiska gejowskie, nie kumające, że istotą Slim Shady'ego było to, że nie znał żadnych świętości. Trzeba zrozumieć pewną rzecz: kiedy aktor w filmie gra zły charakter nie możemy ocenić go jako złego aktora. Jeśli postać intryguje, jest charakterystyczna, nawet będąc wielkim chujem, to aktor jest dobrym aktorem. A Eminem świetnym Slim Shadym - komiksowym megadupkiem, który jest ponadprzeciętnie błyskotliwy, ale ma złe intencje i uwielbia bezpruderyjne formy złośliwości. I teraz cytat znaleziony na stronie pytamy.pl ukazyjący jak Eminema nie słuchać (pisownia oryginalna): "flaga to jeszcze nic, podobno wypowiedzial: "Nie lubie polaków" a potem okazalo sie ze to plota byla bo udzielał wywiadu polskiemu dziennikarzowi i powiedzial ze nigdy cos takiego nie mialo miejsca. w kazdym razie ja przestałem go słuchać na kilka miesiecy po tej plotce. Teraz slucham na nowo". Po pierwsze: ton wypowiedzi i konstrukcja zdań, ale przede wszystkim genialne w swej treści zakończenie poprawiają mi humor nawet jak czytam to kolejny raz. Po drugie: nawet wikipedia mnie zaskoczyła sugerując nie tylko, że Marshall nie ma żadnych uwag do Polaków, ale nawet że Eminem jest polskiego pochodzenia - co prawda czterech innych również, ale z pewnością polski pierwiastek dołożył swoje do wybuchowej mieszanki. Beka. Jak nie macie w sobie odrobiny dystansu nie dotykajcie tego albumu nawet. To arcydzieło, ale trzeba trochę przy nim popracować głową. A wcześniej deczko w niej przewietrzyć. Warto.

Próbując mierzyć się z sequelem Eminem powiesił sobie poprzeczkę (za?) wysoko. Em powoli zbliżał się do 30. urodzin, kiedy z dnia na dzień stał się gwiazdą największego formatu, został obsypany nagrodami, zarobił pierwszy miliony dolarów. Druga płyta powstała w nowej rzeczywistości. Eminem stał się "szczurem studyjnym" jak sam to określił i koncentrował się wyłącznie na muzyce, bo zmiany go przerażały, bał się, że ludzie rozmawiają z nim tylko dlatego, że mu się udało. Przecież przed chwilą był jeszcze walczącym, podziemnym MC, a jeszcze wcześniej szkolnym popychadłem. Muzycznie był to czas, kiedy podstawą jego płyt była obecność Dr. Dre. Swoje zrobili też Bass Brothers, tutaj sygnowani jeszcze jako F.B.T Productions, goście, którym jeszcze kiedyś się przyjrzymy, bo grają kluczową rolę w karierze Ema. To był wyjątkowy moment, wyjątkowy zbiór rzeczy, którymi chciał się podzielić, niesamowita forma w kwestii pisania punchlines i najlepsze flow. Potem było wielokrotnie szybsze i bardziej skomplikowane, ale czy lepsze? Sequela takiego albumu tak naprawdę nie da się zrobić. Szczególnie po 13 latach. Pozostaje żałować jednak tylko i wyłącznie tego, że nowy krążek nie nazywa się inaczej.

Otwierające całość "Kill You" to idealny reprezentant pierwszej połowy albumu (dla mnie zawsze będzie to kaseta ze stroną A i B) na której rządzą przede wszystkim Dr. Dre i Mel-Man. Tęsknię za tym lotem, że szef Aftermath szykował mu nieludzko funkowe sztosy na których jego flow było nie do zatrzymania, a ten na dodatek szybko uczył się w westcoastowym stylu dodawać melodykę. No i wersy... Przecież tutaj wszystko jest z najszczerszego złota. Kiedy w obsesyjny sposób tłumaczy po raz kolejny na czym polega jego zabawa w turbosztosie "Who New" jest najwyżej z wszystkich, każdy wers jest absolutnie genialny. "Fuck that, take drugs, rape sluts/ Make fun of gay clubs, men who wear make-up/ Get aware, wake up, get a sense of humor/ Quit tryna censor music, this is for your kid's amusement/ But don't blame me when little Eric jumps off of the terrace/ You shoulda been watching him, apparently you ain't parents". W następnej zwrotce sarkastycznie opowiada o filmie w których Schwarzenegger strzela z uzi i wjeżdża "I sees three little kids, up in the front row/ Screaming go, with their 17 year old Uncle/ I'm like, guidance... ain't they got the same moms and dads/ Who got mad when I asked if they liked violence?". Eminem rapując na najwyższym technicznym poziomie merytorycznie niszczy każdego ze swoich krytyków nieustannie kierując nas na jeden wniosek - czy to rzeczywiście on jest tak popierdolony czy to może jego sposób, żeby pokazać jak mocno popierdolony jest świat?

Wiem, że to nietypowa recenzja, bo to dla mnie nietypowa okazja. Po pierwsze "Marshall Mathers LP" było dla mnie pierwszym tak mocnym dowodem, że warto słuchać rapu po angielsku, pierwszym z USA, który przeanalizowałem tekstowo. Po drugie, to arcydzieło tej klasy, że absolutnie nie mowy o jakimkolwiek ocenianiu tak samo jak o próbach obiektywizmu - zbyt wiele odsłuchów za mną, zbyt duże przywiązanie. O tej płycie tak naprawdę można pisać książki. Sama historia tego jak próbowano ją cenzurować, jak się udało, a jak nie to bardzo długi temat. Single? "Stan" to storytelling idealny, z dramaturgią, "zagubioną taśmą", refrenem który zrobił z Dido gwiazdę, a dla 45 Kinga stał się cudownym ukoronowaniem wielkiej kariery. "Real Slim Shady" to jeden z najbardziej rozpoznawalnych w tej chwili muzycznych motywów na Świecie, stoję o zakład. "The Way I Am" w dramatycznie dotkliwy sposób pokazujące jak wybitnie nieprzyjemne i wykańczające może być bycie sławnym... To są rzeczy idealne, a przecież single to wierzchołem góry lodowej. "Bitch Please II" z Dre, Xzibitem, Snoopem, Nate Doggiem to dla mnie jeden z moich ulubionych numerów ever. To głupie "tadam tadam" na początku "Amityville" sprawia, że mam gęścią skórkę, a ryczący, wściekły Em chyba nigdy nie brzmiał tak dobrze jak tu. Szczerość kawałka tytułowego... Magia. Mam wypisać tutaj wszystkie numery i powiedzieć dlaczego są tak kozackie czy kumacie już? Tego nie wolno nie znać, to jedna z najważniejszych i najlepszych płyt naszych czasów i nie starzeje się ani odrobinę. Dla wielu dzisiejszych słuchaczy to był pierwszy kontakt z rapem i jeśli chodzi o bity obozu Aftermath i o technikę rapowania i kosmiczną dowolność poruszania się po bicie to pewien wzór, od którego warto zacząć, żeby wiedzieć jak robią to najlepsi. Wie jak nucić, wie jak robić ad-libsy, wie jak popłynąć klasycznie wykręcając level do granic, ale nie przekraczając ich jak bywało to w ostatnich czasach. Em na tym albumie jest ponad, jak zresztą zazwyczaj. Myślę, że choć nowe rzeczy nadal kopią po głowie to mimo wszystko ten klasyk pozostanie już opus magnum złotego dzieciaka z Detroit.

Płyta o roboczym tytule "Vanguard" będzie ósmym solowym krążkiem w dorobku rapera i ukaże się na rynku prawdopodobnie w drugiej połowie przyszłego roku. Na większe info przyjdzie nam jeszcze trochę poczekać, ale wstępne plany zakładają, że na płycie pojawi się około 13 numerów, w tym jeden leftover z albumu "Napalm", który nie zmieścił się na ostatecznej trackliście.
Xzibit wypowiedział się również na temat swojej dalszej kariery, zapowiadając że dziesiąte solo będzie prawdopodobnie jego ostatnim:

"W tej chwili mam na koncie 7 solowych płyt, więc zbliżam się pomału do końca swojej kariery, zwieńczeniem której będzie dziesiąty i ostatni krążek - nazwę go po prostu "X". Będzie to sentymentalna podróż wstecz przez wszystkie wcześniejsze wydawnictwa, od "At The Speed Of Life" aż do ostatniego. Postaram się opowiedzieć na nim dużo zakulisowych historii, związanych z powstawaniem największych hitów Xzibita, tak aby ludzie mieli dobre wyobrażenie na temat mojej muzycznej działalności. Na dzień dzisiejszy zostały mi więc do nagrania 3 płyty, z których następną będzie "Vanguard" - właśnie zacząłem ją nagrywać."

Jak zapatrujecie się na zapowiedzi X'a?

Będzie to trzecia już cześć legendarnej serii "The Peace Maker", zapoczątkowanej ponad dekadę temu - tym razem z podtytułem "Return Of The 50 MC's". Z tej okazji mamy dla was do sprawdzenia ostatni singiel przez premierą materiału. Jest to wyprodukowany przez chorwackiego producenta Koolade numer "V.I.P.", w którym gościnnie udzieliła się trójka kalifornijskich gigantów, jeśli chodzi o umiejętność obsługi mikrofonu, czyli Too Short, Kurupt oraz Xzibit. Check it out y'all!

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-03-10,hs87-cypher-ft-schoolboy-q-casey-veggies-xzibit-rick-ross-method-man-redman-raekwonhttps://popkiller.kingapp.pl/2013-03-10,hs87-cypher-ft-schoolboy-q-casey-veggies-xzibit-rick-ross-method-man-redman-raekwonMarch 19, 2013, 4:12 pmDaniel WardzińskiPochodzący z Fontany w Kalifornii Hit-Boy jest na dobrej drodze, żeby stać się supergwiazdą. Jego nowa marka Hits Since '87 - w skrócie HS87 zyskuje rozpoznawalność i ciężko się dziwić przy singlach takich jak ten. Numer "Cypher" oprócz członków składu Hit-Boya - Kent M$ney, Audio Push i B Mac The Queen, gości plejadę gwiazd z przeróżnych bajek. Nawijają tutaj zarówno Meth & Red, Raekwon, Rick Ross, Xzibit jak i reprezentujący młodsze pokolenie Casey Veggies i Schoolboy Q. Wielu chciałoby doczekać się współpracy z takim zestawem w czasie całej swojej kariery, a tutaj mamy ich w jednym tracku, który możecie sprawdzić w rozwinięciu. Pochodzący z Fontany w Kalifornii Hit-Boy jest na dobrej drodze, żeby stać się supergwiazdą. Jego nowa marka Hits Since '87 - w skrócie HS87 zyskuje rozpoznawalność i ciężko się dziwić przy singlach takich jak ten. Numer "Cypher" oprócz członków składu Hit-Boya - Kent M$ney, Audio Push i B Mac The Queen, gości plejadę gwiazd z przeróżnych bajek. Nawijają tutaj zarówno Meth & Red, Raekwon, Rick Ross, Xzibit jak i reprezentujący młodsze pokolenie Casey Veggies i Schoolboy Q. Wielu chciałoby doczekać się współpracy z takim zestawem w czasie całej swojej kariery, a tutaj mamy ich w jednym tracku, który możecie sprawdzić w rozwinięciu.

To właśnie tutaj ze swoją riot music, kawałkami brzmiącymi jakby nagrywali je tytani albo superbohaterowie, a nie istoty ludzkie, X gruntuje pozycję jako jeden z największych mikrofonowych talentów w historii swojego wybrzeża. Nie da się nudzić. Więcej! Ciężko oderwać uwagę choć na chwilę, a każda taka sytuacja może powodować przegapienie morderczych linijek albo refrenów... Tutaj nie ma miejsca na zapychacze. Wymienianie highlightów jest jak wymienianie wybitnych koszykarzy w historii Lakersów - za co się nie złapiesz, to zasluguje na więcej niż kilka słów. Zapraszamy was na klasyk wagi super-ciężkiej, płytę która przerazi wasze matki, a wam pokaże jak się robi ponadczasowe bangery.

W moich oczach 24-letni Xzibit był w życiowej formie. Na "40 Dayz & 40 Nightz" muzycznie sprawą zajęli się Sir Jinx, A Kid Called Roots, Soopafly, Melman, E-Swift czy Bud'da. Każdy z nich dodał od siebie coś skrojonego idealnie na miarę żelaznego flow gospodarza, który ułożył to w całość, nie konceptualną, ale logiczną i trzymającą przy głośniku od pierwszego do ostatniego tracka. Gdybyście do maszyny losującej wrzucili siedemnaście numerków, prawdopodobnie wylosowalibyście potencjalny singiel. Całość zaczyna jednak bit od... "Paparazzi". Jest on tłem dla skitu, który po chwili płynnie przechodzi w "Chamber Music" - kawałek, który na dzieńdobry pokazuje czego spodziewać się po płycie. Kiedy wchodzi stopa, wiemy doskonale, że Sir Jinx zarówno jako beatmaker jak i producent wykonawczy jest właściwym człowiekiem na właściwym miejscu. Xzibit wbija gwoździe jeden za drugim niespecjalnie gryząc się w język. Słuchając albumu przekonacie się, że Eminem nie był pierwszym bezczelem skłonnym żartować z Christophera Reevesa, a wersy w typie "You get permanently put on your ass, like Teddy Pendergrass/ Whenever you trespass on Alkaholik territory" są tutaj na porządku dziennym.

"3 Card Molly" z Ras Kassem i Saafirem? Grupa Golden State Warriors, którą razem tworzyli nigdy nie zmaterializowała swojej chemii w materiał, po części ze względu na blokowanie nazwy przez włodarzy NBA. Ten numer pokazuje jednak jakąs siłę rażenie mieli razem. Zanim zdążymy wziąć głęboki oddech po masakrze jaką zgotowali wjeżdża jeden z najlepszych singli w karierze X'a - "What U See Is What U Get", a potem "Handle Your Business" z ziomkiem z Likwit Crew - Defari'em. Na tym etapie płyty, a jest to przecież piąty track, wie się już, że obcujemy z wyjątkowym krążkiem. X pokazuje, że generalizowanie jego twórczości jako jadowitych braggów wiecznie pijanego i niebezpiecznego byka to zdecydowanie za mało, żeby uchwycić jego fenomen. "See I was raised to love black, but sometimes/ Black folks wanna sweat you harder than the one-time/ Never participate in dumb, def and blind shit/ Plus I got my little man, so daily I'm reminded" - takie wersy potwierdzają to najlepiej.

Moim faworytem na tym materiale jest "Nobody Sound Like Me" na bicie A Kid Called Roots. Usunięty w tło wokalny motyw w połączeniu z perkusją, która ruszyłaby nieboszczyka i basem, który z każdym wjazdem mówi do ciebie "daj to kurwa głośniej". Nie wyobrażam sobie lepszego rapera na tym podkładzie, a w kwestii flow wjazd "The author of my own destiny/ So I suggest you stop stressin' me/ I'll find out when I pull my nine out and blow your mind out" jest nieludzki. Wątpliwość mogą wzbudzić "Pussy Pop" i "Shroomz", które są jakby troszkę oderwane od reszty, ale to nadal bardzo dobre kawałki. Zwrotka Jayo Felony w tym pierwszym wraz z refrenem Method Mana i bitem Soopafly... Nie ma pytań. "Shroomz" w swojej muzycznej abstrackji przy jednoczesnym bardzo ciekawym spojrzeniu na temat numeru. Czegoś takiego nie było. Może "My Fault' Shady'ego? Tylko blisko rok później. No i znowu wers, którego nie da się zapomnieć "Shroomz? That some other shit/ The reason why George Clinton sees the mothaship".

"Focus" i "Deeper" to powrót do głównego programu, szczególnie refren tego drugiego szybko przypomni wam, że niekiwanie głową przy tym materiale jest sprzeczne z naturą. No i te smyczki... Poezja. Największym gwoździem programu w końcówce płyty są jednak "Los Angeles Times" na bicie MelMana i "Let It Rain" z King T i Tha Alkaholiks. Pierwszy to naturalny singiel łączący w sobie zarówno celne obserwacje jak i energię i niepokojący motyw basu, który przygotowuje nas na masakrę od pierwszej sekundy. Drugi... E-Swift zrobił taki bit, że aż prosi się o destrukcję i każdy kolejny wjeżdżający MC nie mógł się tej pokusie oprzeć. Efekt jest praktycznie idealny. Na zakończenie dostajemy z kolei najbardziej rozkminkowy i spokojny numer na albumie "Recycled Assassins", który jest gorzką pigułą do połknięcia, ale na tyle dobrym numerem, że... materiał włącza się jeszcze raz. I cała przygoda zaczyna się od nowa. Każdy kolejny odsłuch sprawia, że dla X'a ma się więcej podziwu, a znudzenie się tym materiałem jest chyba niemożliwe. Jeśli tego nie słyszeliście, możecie kupować w ciemno. Satysfakcja gwarantowana.

Pod spodem mała próbka ognia, ale uwierzcie mi, że chcecie do usłyszeć w lepszej jakości niż gwarantuje YouTube.

Prace nad krążkiem trwały kilka lat, podczas których zmieniano kolejno tytuł albumu, promujące go single, daty premiery oraz wytwórnie ale ostatecznie "Napalm" wylądował na sklepowych półkach. Czy to powrót Xzibita w glorii chwały?

Można tak powiedzieć. Na pewno jest to jego najlepszy materiał od dawien dawna, aczkolwiek nie pozbawiony mankamentów. Mr. "X To Tha Z" wydoroślał i wyciągnął wnioski z popełnionych błędów - nie jest już tym samym szalejącym dzikusem co na "At The Speed Of Life".
Przed nami stoi Xzibit w wersji "new and improved", spoglądający z nostalgią w przeszłość aczkolwiek skupiony na przyszłych wydarzeniach. Pomimo kilkuletniej absencji raper nie stracił nic ze swoich umiejętności, które przyniosły mu sukces i międzynarodową sławę. Nadal perfekcyjnie operuje  charakterystycznym, lekko zachrypniętym głosem a agresywne flow nadaje ton całej płycie od pierwszych dźwięków otwierającego album "State Of Hip-Hop vs. Xzibit". Jeśli myślałeś, że X złagodnieje pod wpływem obowiązujących trendów w dzisiejszej rap-grze, która podczas jego nieobecności wykonała obrót o 180 stopni, to po odpaleniu tego numeru będziesz już wiedział, że byłeś w wielkim błędzie. Czym jeszcze zaskoczy nas "Napalm"?

Cóż, w kwestii brzmienia nie spodziewajcie się wielkiej rewolucji.Xzibit wie, czego pragną fani i stara się spełnić ich oczekiwania oddając iście west coast'owy album z dawką mainstreamu ograniczoną do absolutnego minimum. Właściwie to ciężko znaleźć produkcję, co do jakości której idzie się jakoś szczególnie przyczepić - no może oprócz singlowego "Up Out The Way", które brzmi jak nieudana próba wskrzeszenia zajawki na Hyphy oraz tytułowego numeru, mocno zainspirowanego klimatami cięższymi niż Hip-Hop. Na krążące po sieci negatywne opinie odnośnie terminu ważności niektórych bitów odpowiem w ten sposób: X robi po prostu swoje - hołduje tradycji zamiast gonić za fejmem wśród małolatów, kojarzących go jedynie z "Pimp My Ride". Ludzie stęsknili się za starym, dobrym Xzibitem czekając latami na jego album i właśnie czegoś takiego oczekiwali.

Jest jednak coś, co odróżnia "Napalm" od poprzednich wydawnictw rapera. To płynąca z tekstów dojrzałość i większa częstotliwość poruszanych przez artystę życiowych tematów, w stosunku do starszych krążków. Widać, że Xzibit miał przez ostatnie lata sporo czasu na rozkminę naprawdę poważnych egzystencjalnych zagadnień, co doskonale słychać w utworach "Meaning Of Life", czy poruszającym "1983", dedykowanym zmarłej przed trzydziestu laty matce artysty ("Heartbreak, disappointment/my mother died when I was nine, I just wanted to join her"). To osobista spowiedź, dotycząca wszystkich wzlotów i upadków w show biznesie, takich jak przygoda z "Pimp My Ride" ("I hated MTV for trying to play me like a mockery/But that don’t bother me, I just fulfill my fucking contract/Small price to pay just to take a piece of my back"), kłopoty z menadżerem ("Got a call from Paul, told me shit isn’t working/Exchange words, told him tell me that shit in person") oraz kontrowersje podatkowe. Zdecydowanie mój ulubiony utwór na płycie, wpisujący się w konwencję poprzednich singli rapera jak "The Foundation", "Sorry I'm Away So Much" czy "Thank You".

Fanom czystego west coastu na pewno przypadną do gustu numery typu "Gangsta Gangsta" czy "Louis XIII", na którym obserwujemy Reunion ekipy Tha Liks z ich mentorem - King T. Wyprodukowany przez Dr. Dre utwór jest z pewnością jednym z jaśniejszych punktów na płycie i świeciłby jeszcze mocniej gdyby nie długość kawałka, która jest stanowczo zbyt mała. Poza tym, wydaje mi się że nie jest to "świeża" produkcja Dre a raczej taki "throwback" bit, brzmiący bardziej jak leftover z "Relapse" niż coś, co zostało wykonane specjalne na potrzeby albumu X'a. Za to "Forever A G" to chyba największe pozytywne zaskoczenie tego krążka, bo nigdy bym nie przypuszczał że pomiędzy Wizem Khalifą a Xzibitem kiedykolwiek narodzi się taka chemia na wspólnym nagraniu. Laidbackowy bit, dobrze wykonany refren i świetnie zarapowane zwrotki - sukces na całej linii.

Goście w większości przypadków dali radę i ich występy oceniam na plus - może poza refrenem Gejma na "Dos Equis", który całkowicie go zrujnował. "Gracz" szybko jednak zrekompensował się dobrą szesnastką w utworze "Movies", na którym mimo wszystko pierwsze skrzypce gra Crooked I. Slim The Mobster przekonuje mnie pomału do siebie dzięki "Stand Tall" i z nudnego rapera staje się całkiem perspektywicznym zawodnikiem, Prodigy w "Something More" nie schodzi poniżej wypracowanego przez lata poziomu a Bishop Lamont kolejną udaną zwrotką zaostrza mój apetyt na "Reformację".

Właściwie to jedyną wadą tego krążka w moich oczach jest brak tego jednego hitu, który nakręca całą sprzedaż albumu."Napalm" jest materiałem spójnym z kilkoma słabszymi momentami, ale żaden z zawartych na płycie kawałków nie ma w sobie mocy, jaką prezentował "Phenom", nie wspominając już o klasykach typu "X", "Paparazzi" czy "Multiply". Oczywiście nie ma też szans na powtórzenie komercyjnego sukcesu swoich poprzedników, co pokazują  pierwsze wyniki sprzedaży z rynku US (ledwie 3200 sztuk) ale okoliczności jej wydania były zgoła odmienne. Przede wszystkim płyta ukazała się nakładem niezależnego labelu, singiel nie miał raczej szans na wstrzelenie się swoją koncepcją w obowiązujące dzisiaj trendy a promocja albumu ograniczyła się jedynie do portali tematycznych.

Wszystko to jest jednak nieważne - liczy się fakt, że Xzibit powrócił i zrobił to naprawdę w dobrym stylu."Napalm" może i będzie jego najgorszym albumem z komercyjnego punktu widzenia (debiut na 150 miejscu listy Billboard 200), ale jeśli chodzi o czysto muzyczne aspekty, jest to najlepszy materiał rapera od czasów "Restless", który w zestawieniu z resztą jego dyskografii finiszuje tuż za podium. Czwórka.

"Restless" to materiał przełomowy - nie tylko z powodu ilości sprzedanych egzemplarzy, dzięki którym Xzibit dołączył do grona "platynowych artystów". Moment premiery płyty zbiegł się idealnie w czasie z innymi wydarzeniami. West Coast za sprawą sukcesu "2001" Dr. Dre przeżywał drugą młodość, trasa "Up In Smoke" ponownie zwróciła oczy całego przemysłu na Kalifornię a udział X'a w obu tych przedsięwzięciach wygenerował "buzz", którego nie można było zmarnować.

Tak więc "Restless" został szybko dodany przez fanów do kanonu West Coast'owych klasyków i nie ma się specjalnie czemu dziwić. Porcja znakomitych produkcji od Battlecata, Soopafly'a czy DJ Quika, gościnne występy Snoop Dogga, Eminema, refreny w wykonaniu Nate Dogga, Butcha Cassidy i Kokane'a - a wszystko to pod czujnym okiem nadzorującego cały projekt Dr. Dre. Album na papierze wyglądał na murowany hit i okazał się nie być niczym innym w rzeczywistości a single "Front 2 Back" czy wszechobecne wtedy "X" trzęsły nie tylko ówczesnymi listami przebojów ale i każdym klubem. Wpływ Dre da się odczuć przez większą cześć płyty - szczególnie w utworach typu "U Know" czy popularne "Get Your Walk On", przez które to raper zebrał niezłe baty od większości O.G.'s z rejonu Los Angeles. Właściwie to "Restless" brzmi jak klasyczny album Aftermath a "Been A Long Time", "Best Of Things" czy "Loud And Clear" to tylko niektóre z numerów posiadające ten charakterystyczny "West Coast feel".

Świetnemu brzmieniu płyty nie ustępowała także warstwa liryczna. Chociaż Xzibit był w swojej nawijce nieco mniej wojowniczy i dysponował mniejszym poziomem agresji, wciąż balansował perfekcyjnie pomiędzy światem mainstreamu i undergroundu. Zawsze ceniony za skillsy, mógł teraz zaprezentować kompletny warsztat umiejętności szerszej publice. Dlatego rozrzut tematyczny na "Restless" znacząco wybiega poza standardowe kalifornijskie klimaty, których oczywiście również nie zabrakło. Pomimo transformacji z bitewnego MC w "gangsta rapera", liryka gospodarza jest nadal imponująca a X daje upust swoim emocjom m.in. w poruszającym "Sorry I'm Away So Much", gdzie narzeka na brak kontaktu z synem przez rozkwitającą karierę oraz "Don't Approach Me", w którym przedstawia negatywne aspekty "bycia w grze".

Prawie każdy album, także ten uznany za klasyk, ma swoje słabsze momenty - nie zabrakło ich też i tutaj. Kawałki takie jak "Kenny Parker Show 2001" i "Fucking You Right" odstają nieco od reszty a "D.N.A. (Drugs-N-Alkahol)" po pierwszym odsłuchu nie zapada jakoś szczególnie w pamięć.

"Restless" stanowi jednak dobrze wyważoną mieszankę gości i producentów, łączących swoje talenty z topową formą gospodarza i zapewniając mu sukces, dzięki któremu Xzibit na początku XXI wieku zajął zasłużone miejsce wśród najpopularniejszych kalifornijskich raperów.

Po sukcesie "At The Speed Of Life" Xzibit miał z pewnością podobne rozkminy. Wdarł się z impetem na scenę a drugi krążek miał podtrzymać wśród słuchaczy zainteresowanie jego osobą. Dzisiaj wiemy, że w wielu miejscach wydane na koniec wakacji 1998 roku "40 Dayz & 40 Nightz" przebiło debiut i jest często brane pod uwagę w dyskusjach na temat najlepszego albumu w dorobku artysty.

"Winę" za taki stan rzeczy możemy na pewno zwalić na promujące materiał single jak "What U See Is What U Get", który nadal pozostaje jego najwyżej sklasyfikowanym na listach przebojów utworem. Został nawet umieszczony na liście stu najlepszych rapowych numerów wszech czasów, co w pełni pokazuje jak wielka moc drzemie w tym kawałku. Dynamiczna produkcja o lekko funkowym zabarwieniu (sampel "Get Off Your Ass and Jam" Funkadelic) i żywa, ekspresyjna nawijka to znak rozpoznawczy zarówno tego utworu jak i jego autora - pana "X To Tha Z".

Muzyka to jedno ale jest jeszcze teledysk. A video do "What U See Is What U Get" jest jednym z najlepszych i najlepiej zrealizowanych klipów, jakie kiedykolwiek widziałem. Realistyczne oddanie chaosu panującego na ulicach Los Angeles zasługuje na bicie pokłonów przed reżyserem, który perfekcyjnie ujął wszystko w jedną zwięzłą całość tworząc razem niesamowity obraz. Na ekranie dzieje się tyle, że czasem z punktu widzenia znika nam główna postać, czyli kroczący dumnie pewnym krokiem przez L.A. Xzibit, który przecież wybrał się tylko do sklepu po mleko:).

"What U See Is What U Get" to kreatywność, jakiej nie uświadczysz dzisiaj w żadnym klipie. Sam pomysł na ten teledysk wzbudza po dziś dzień moje uznanie i podziw a realizacja, pomimo upływu czternastu lat, stoi wciąż na najwyższym światowym poziomie.

Delikatne pianinko, tworzące idealne tło pod mocne, życiowe rozkminy i refleksje Alvina Joinera, rzucone na bit już wtedy doskonale wyrobionym stylem i niepodrabialnym chropowatym wokalem. Numer, który klimatem wciąga w swój świat i za nic nie chce puścić.