"Nowy stary Rychu" wraca w wersji, na którą wielu z Was oczekiwało, niejednego zaskoczy i niejednego zdoła jeszcze przekonać.

Wersja w pre orderze z podpisem artystów wzbogacona o dodatkową grafikę dotrze do Was na pewno w dniu premiery płyty. O swojej "muzycznej pełnoletniości jak sam to określa" opowiedział sam Rychu:

"Ta płyta to blisko rok mojej pracy z Magierą. W wersji deluxe otrzymacie 2 dodatkowe utwory i dodatkową grafikę. 18 zajebistych traków. Szczerze? Dawno nie nagrałem albumu (SŻG), którym tak bym się jarał od dłuższego czasu. W zasadzie w przeddzień premiery zawsze mam już dość jakiegokolwiek odsłuchu. Dziś jest inaczej. Nowe brzmienie choć ten sam team od 18 lat. 18 studyjna płyta w 2018 roku:) Nie wierze w przypadki:) Cokolwiek to oznacza mam tą przyjemność i szczęście ogłosić moją muzyczną pełnoletniość. Na tę 18-stkę mogę dodać coś na temat okładki. Te kwiaty to moje 24 h - podczas, którego robię mnóstwo rzeczy od obowiązków domowych począwszy na pracy studyjnej i milionie innych kończąc. Ten jeden kwiatek, który tli się na żółto to paliwo, które napędza mnie do działania pomimo złamania zasad HALT (po pierwsze stop ale prócz tego Hungry/Angry/Lonely/Tired) Kiedy wszystko co może zagrozić mojej trzeźwości realnie mnie dopada (w wyniku własnego zaniedbania np teraz gdy siedzę po 16 h i pracuję czy to przy płycie lub pokrewnych projektach (25 lecie) - ta symboliczna 25 h jest moim światełkiem w tunelu cokolwiek to oznacza..."

Preorder

SPRAWDŹ RESZTĘ GRUDNIOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista :
1. Intro
2. Tu jest najlepiej
3. 25_godzin
4. Real Talk
5. Moja ambicja feat. Brahu & DVJ. Rink
6. Drama
7. Nie bądź zdziwiony feat. Kaz Bałagane & Young Igi
8. Być jak Nasir Jones
9. Głucha Noc 2 feat. Stan Borys
10. Amber feat. Beteo
11. Na tych ulicach feat. Blokkmonsta, Azyl, Kafar, Jongmen & Gandzior
12. Życiówka
13. Uważaj czego sobie życzysz feat. Edo G, Clementino & DJ. Eprom
14. Powracający sen
15. W potrzasku
16. Przemoc i Sex feat. Hellfield
17. Tylko zwycięstwo feat. Patokalipsa, Kobra & DVJ. Rink
18. Gdy jest po wszystkim

Tracklista:

1. BOBO (Ft. Szpaku)
2. Sukces (Ft. DJ Decks, Jano PW, Paluch & Sztoss
3. Radioaktywni (Ft. DJ Falcon1 & JWP/BC)
4. Kładę chuj (Ft. Kuban)
5. Moje miejsce (Ft. Małpa & Sarius)
6. Daleko od ideału (Ft. DJ Slime, Nullizmatyk, Peja & Pork Pores Porkinson)
7. Wszystko jedno (Ft. PlanBe)
8. Dziady (Ft. Kali (PL)
9. Go! (Ft. Wac Toja)
10. Odpoczywam (Ft. Hase)
11. Więcej (Ft. DonGURALesko, Shellerini & VAE Vistic)
12. Underdog (Ft. DJ Flip & JNR)

Organizatorzy od dziś będą zbierać zgłoszenia młodych raperów i producentów w wyznaczonych terminach:
1 - marzec - czas zgłoszeń
2 - czerwiec - czas zgłoszeń
3 - wrzesień - czas zgłoszeń
4 - finał konkursu - wspólny possecut 9 najlepszych MC's.

Trzech najlepszych MC’s pod koniec każdej tury nagra wspólny kawałek na bicie twórców "Kodexów", a najlepszy producent stworzy remix. Ponadto przewidziane są również teledyski na każde zakończenie tury. Finałem konkursu będzie possecut 9 raperów, z których poprzez głosowanie słuchacze wybiorą tego jednego, najbardziej zasługującego na tytuł „Rookie Of The Year”. Zgłoszenia przyjmowane są na rookofyear@gmail.com, gdzie od dziś możecie wysyłać próbki swoich możliwości. Więcej szczegółów już wkrótce.

"Kodex V" mógłbym opisać w ten sam sposób... Czyli ogólnie rzecz biorąc, nie jest tak źle, prawda? Błąd! Mam na myśli to, że mógłbym go opisać w dokładnie ten sam sposób, podmieniając jedynie ksywki i tytuły numerów. Jako że ta recenzja pojawia się dość późno, pozwólcie, że w związku z tym zadam wam fundamentalne pytanie. Czy ktokolwiek z was jeszcze pamięta o tej płycie? Jeżeli odpowiadacie ciszą, to wiedzcie, że to najlepsza recenzja tego albumu jaka tylko może powstać.

Nie chcę zaczynać tego tekstu złośliwie, ale inaczej się nie da - dużą część gości na "Kodeksie" możemy mianować rdzewiejącymi gwoździami do trumny słynnej serii. W momencie gdy Rena - to znaczy raperka podziwiana w raczej wąskim kręgu słuchaczy - ma,  pomimo nieciekawego tekstu i nieoszlifowanego flow, lepszy pomysł na nawinięcie zwrotki niż wielu udzielających się tu raperów, to znaczy, że coś jest nie tak. Panowie "pierwsza liga rapu" powinni się rumienić, słysząc jak nikomu nieznani Aereka, Folku i Lou dwoją się i troją żeby pozostawić po sobie dobre wrażenie. Gural, Miuosh, Huczu, Vienio, Shellerini, Słoń, Pih i kilku innych... Jako że mam dobre serce, to oszczędzę sobie porównywania wyżej wymienionych do najmocniejszych ogniw tej płyty: Kękę i Tau. Człowiek aż ma ochotę w przebłysku wzruszenia sięgnąć po telefon i zadzwonić do Amnesty Intarnational, bo to, jak ci panowie mordują większość gości jest wręcz niehumanitarne. Obaj idealnie dopasowują się do "legendy starych Kodeksów". Ten pierwszy potwierdza, że jest chodzącym paradoksem, jedynym w swoim rodzaju everymanem, którego zwrotki powinny przypaść do gustu studenciakom, ulicznikom, chlejusom, hipsterom - praktycznie każdemu fanowi gatunku (o ile jego uszu nie odwiedził wcześniej Jimson). To po prostu fantastyczny rap, prosty w formie i treści, a jednocześnie prosty, który zwala z nóg. Jeżeli chodzi o Tau, rzeczywiście mógł kilka osób zaskoczyć, ponieważ po głośnej przemianie duchowej stał się obiektem kpin wielu słuchaczy. Natchniony raper jednak udowadnia, że wciąż potrafi być drapieżny, charyzmatyczny, świadomy swojego głosu i tego jak można się nim bawić w utworze hip-hopowym.

Zanim wrócę do narzekania, wspomnę może jeszcze o Paluchu, który pomimo banałów i klisz jakie wygłasza, potrafi być autentyczny i intrygujący jednocześnie, a to nie jest tak częste jak mogłoby to się wydawać. Mielzky również rzuca bardzo dobrą zwrotkę, Kaen daje radę (chociaż nawiązania do Syzyfa w 2014 roku to trochę faux pas), Sokół w inteligentny i zabawny sposób pokazuje dystans do siebie i sceny, a Mes, Knap oraz 3W co prawda odwalają pańszczyznę, ale przynajmniej udaną... Niestety, ze względu na bezpłciowe towarzystwo (#gender), ich utwory nie robią już takiego wrażenia  - nieco to przypomina przednią whisky zalaną tanią, rozgazowaną colą.

Największym problemem tego krążka jest jego wtórność - i to na każdym polu. Bity brzmią fantastycznie, basy bujają aż miło, brzmienie jest wręcz krystaliczne. Tylko co z tego, skoro w większości ciężko poszczególne produkcje od siebie odróżnić? Raperzy w tym nie pomagają, wręcz przeciwnie - dokładają swoją porcję nijakości, przez co "Kodex V" mógłby wymienić się dowolnymi kawałkami z czwórką i trójką, a większość z nas nie zauważyłaby znaczącej różnicy. Chociaż należy oddać sprawiedliwość, że znajduje się tutaj także kilka chlubnych wyjątków; podkładów które brzmią jak szyte na miarę pod konkretnych artystów i udowadniają, że można stworzyć coś spójnego i różnorodnego zarazem: przyjemne "Projektuję sny" (ta gitara!) zanurzone w lekkim, westcoastowym sosie, romansujący z reggae "Niepisany Kodex", klasyczny "Firewall" (na takich bitach Peji słucha się zawsze z przyjemnością) czy "Konsekwentnie", przywodzące na myśl złotą erę wrocławskiego rapu.

Czy zatem "Kodex V" może się komukolwiek spodobać? Oczywiście. Na pewno tym, którym nie przeszkadzają odgrzewane kotlety, a liczy się dla nich głównie dbałość o szczegóły. Tym, którzy uważają, że 18-minutowy posse cut, niezwykle wiernie odwzorowujący zawartość krążka, jest dobrym, równym numerem. Narzekać nie powinni również słuchacze, którzy nigdy przedtem nie słyszeli dokonań tego duetu, dla nich może to być faktycznie coś nowego. Niemniej byłbym bez serca, gdybym nie polecił zabrać się uprzednio za dwie pierwsze części antologii. Osobiście czuję się trochę oszukany jako słuchacz, ludzie z takim talentem jak Magiera i L.A. mogliby nagrać naprawdę coś niezwykłego i wydaje mi się, że ta powtórka z rozgrywki to celowe zagranie, jakie jestem w stanie częściowo zrozumieć, ale nie mogę go jednocześnie poprzeć. Rzeczywiście nie udało się z "Poetami" podbić list przebojów, a zerowa promocja zabiła sprzedaż tego ciekawego albumu, jednak to nie powód by zaprzestać poszukiwań lub nie sięgać po rozwiązania naprawdę sprawdzone.

Chciałbym ocenić ten album wyjątkowo surowo, lecz zdaję sobie sprawę, że w tym przypadku "górę biorą emocje, nie intelekt". Koniec końców, krążek ten nie jest zły; jak już wspomniałem bity są zbyt wysmakowane by ich nie docenić, mamy też kilku wariatów na mikrofonach, którzy sprawiają, że przekreślenie tej płyty byłoby sporym nietaktem z mojej strony. "Kodex V" to taka bezpieczna produkcja, której udaje się osiągnąć swój cel - wnosić możliwie jak najmniej nowego, by nie zrazić niczym dotychczasowych fanów, nie schodząc przy okazji poniżej pewnego poziomu. To właśnie mnie boli najbardziej, przecież słuchacz powinien preferować pojedynczą wpadkę spowodowaną wielkimi ambicjami aniżeli zapobiegawczą, miałką mieszankę, o której za kilka miesięcy nie będziemy już nawet pamiętać. Niemniej staram się podejść do tego albumu tak uczciwie jak się tylko da, w związku z tym nie będę go krytykować za to, czym nie jest i czym tak naprawdę nawet nie miał być. Przyznaję tróję. Słabą, garbatą, pomarszczoną, z dwoma minusami na czole - o ile to ma jakiekolwiek znaczenie.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"13302","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tracklista:

01. Welcome To The WhiteHouse
02. Oczy Mona Lisy (feat. Buszu, Sitek, DonGuralEsko)
03. Pozostając Sobą (feat. KęKę)
04. Wierny (feat. Paluch)
05. Czarno Na Białym (feat. WSRH, Pih)
06. Łowca (feat. Tau)
07. #DavidMoyes (feat. Quebonafide, Bonson)
08. 5-Ty (feat. Pokahontaz, GrubSon, P.A.F.F.)
09. Carpe Diem (feat. W.E.N.A., VNM, Siwers)
10. Sinusoida (feat. Gedz, HuczuHucz)
11. Już Tego Nie Robie (feat. Sobota, Kajman, Rena)
12. Most Wanted (feat. Bezczel, Z.B.U.K.U, Hukos/Cira, Jopel)
13. Firewall (feat. Peja, Śliwa, Kroolik Underwood)
14. Konsekwentnie (feat. Lou, Aereka, Folku)
15. Niepisany Kodeks (feat. Mesajah, Tallib, Sztoss)
16. Nie Ma Szans (feat. Gruby Mielzky, Miuosh, Vienio)
17. Zrozum (feat. KaeN)
18. Projektuje Sny (feat. Ten Typ Mes, Kuba Knap)
19. Kod Bushido (feat. Trzeci Wymiar)
20. To (feat. Sokół, Marysia Starosta)

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"12397","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Peja zdradza także, że nagrał gościnne zwrotki napływy: Dixon 37, Azyla, Gontara i RDW. Poza tym raper cały czas intensywnie pracuje nad tegorocznymi obchodami 20lecia Slums Attack, których najważniejszymi punktami będzie płyta zatytułowana „20/20 Evergreen” oraz specjalny koncert promocyjne w poznańskiej Hali Arena 26 października.

 – Nad nowym solowym materiałem myślałem już od dłuższego czasu – mówi Peja. – Zdecydowałem się na współpracę z White House, wspólnie wyprodukujemy ten album. Oni dają bity, ja nagrywam zwrotki. Chłopaki zawsze robiły dużo muzy na moje solowe płyty, ale po raz pierwszy powierzyłem im wykonanie całości materiału. Tytuł mojego najnowszego krążka, to „Książę aka. SLUMILIONER” – dodaje.

Nowy krążek RPS ma ukazać się pod koniec bieżącego roku. Przypomnijmy, Peja jako RPS, czyli Rychu Peja SoLUfka ma na swoim koncie trzy solowe płyty: „Styl życia G’N.O.J.A” z 2008, „Na serio” z 2009 i „Czarny wrzesień” z 2010. 

White House, to duet polskich producentów hip-hopowych założony w 1997 roku we Wrocławiu. Tworzą go Łukasz „L.A.” Laskowski oraz Tomasz „Magiera” Janiszewski. Projekt ma na koncie współpracę z czołowymi polskimi raperami i nie tylko, gdyż do współpracy przez White House zapraszani są różni muzycy. Największą popularność formacji przyniosły trzy pierwsze płyty („Kodex”, Kodex 2 [„Proces” i rozszerzenie, czyli „Suplement ” oraz Kodex 3: Wyrok ”). W ubiegłym roku White House wydali bardzo dobrze przyjętą, szóstą po „Poetach”, płytę „Kodex 4”."

Rozbudzone nadzieje? Niecierpliwość połączona z fascynacją? Pozwólcie mi, że ostudzę wasz zapał. Ta płyta to raczej rozczarowanie. Niestety. Trzymałem kciuki za "czwórkę", ale coś tutaj nie do końca zagrało. Zastanawialiście się, jakim cudem do tej pory nie pojawił się jakiś naprawdę mocny i głośny singiel na miarę "Oczu Otwartych 2" czy "Każdego Ponad Każdym"? Odpowiedź jest banalna i bolesna zarazem: żaden numer nie ma potencjału, aby zupełnie zawładnąć wyobraźnią słuchaczy. Nie ma tutaj hitów, nie ma oryginalności, jest za to sporo nudy i monotonii. Klimat także nie wylewa się z głośników, zaś próba budowania go jedynie za pomocą intra mija się z celem.

Zawodzą przede wszystkim goście, chociaż skłamałbym mówiąc, że obyło się bez niespodzianek. Niewiele się spodziewałem po Małpie. Lubię go, ale nie podzielałem nigdy zachwytu jego "Kilkoma numerami...". Tutaj naprawdę pozostawił po sobie świetne wrażenie (oraz odświeżone flow, brawo!). No i Peja. Dał się ponieść niesamowitemu bitowi i nagrał utwór, który zapada w pamięć i którego - poza paskudnym refrenem - nie sposób nie docenić.

Poza nimi nikt raczej nie zaskakuje. Mes dał niezły track i nic więcej. Tematycznie nic nowego, ale słucha się tego z przyjemnością. Dodajmy jeszcze Sitka, który bezczelnie beszta kompanów we wspólnym utworze. No i nie zapominajmy o Guralu. Bity z Białego Domu od zawsze dodawały mu skrzydeł i wyciągały z niego to, co najlepsze. Reszta raperów co prawda nie zaliczyła większych wpadek, ale też jednocześnie nie nagrała niczego szczególnego. "Kodex IV" to płyta złożona w niemal stu procentach z samych wypełniaczy. Nawet te najlepsze utwory nie rzucają na kolana, nie burzą budynków.

Rzecz jasna, nie cała "wina" leży po stronie gości. Wydaje mi się, że pierwsze "Kodeksy" były wyjątkowe, bo miały urzekający klimat, niespotykany nigdzie indziej. Dla zaproszonych raperów było nobilitacją móc nawijać na takich podkładach, nierzadko musieli porzucać swoją dotychczasową stylistykę, czym zaskakiwali słuchaczy. Tutaj każdy z bitów brzmi jak szyty na miarę dla danego rapera. Niby to rozsądne posunięcie, nie dziwi mnie, że zdecydowano się właśnie na taki krok, ale okazał się on niewypałem. Nic tutaj nie brzmi jakby było nagrane specjalnie na "czwórkę", bardziej jak odrzuty z albumów zaproszonych gości. 

Jeżeli chodzi zaś o samo brzmienie, to jest to klasa światowa, nie ma tutaj żadnych wątpliwości. Niestety w kilku utworach brakuje tego dotknięcia geniuszu i ostatecznie jest to rzemiosło - perfekcyjne, ale rzemiosło. Chociaż wypada wspomnieć, że w niektórych kawałkach raperzy nie potrafią współpracować z doskonałymi podkładami. Zwyczajnie brakuje chemii, przez co jedno staje się tłem dla drugiego.

Dobrze, dałem upust mojemu żalowi i rozczarowaniu, ale trzeba też oddać sprawiedliwość - ta płyta wcale nie jest zła. Należy docenić udane występy wyżej wymienionych przeze mnie raperów (zresztą, każdy z was zapewne ma swojego faworyta, którego mogłem pominąć). Muszę pochwalić sporo świetnych, choć niewykorzystanych należycie bitów, oraz pracę włożoną w tę pozycję. Magiera i L.A. poniżej pewnego poziomu nigdy nie zejdą, są zwyczajnie zbyt dobrzy w tym co robią. Dlatego mam nadzieję, że "czwórka" to tylko średnio udany dzień u pracownika miesiąca. Jest przyzwoicie, solidnie, ale od najlepszych wymaga się najwięcej. Czy apelacja została odwołana? Poniekąd. Ale trójka z małym plusem jak najbardziej się należy.