Na 10-kawałkowym projekcie "Gold Standard" artystę wsparli m.in. Kenn Starr, Boog Brown i Audessey. Oficjalny odsłuch całości w rozwinięciu, a już na dniach możecie spodziewać się naszej recenzji.

Spit with the speed of Usain Bolt, they ask if you've changed?
No. This ain't no 2 Chainz flow,
No this is more like a 36 Chamber Wu-Tang quote,
Young reckless LL with a new Kangol!

Swoim najnowszym wydawnictwem Supa nie zamierza podbijać rynku muzycznego ani eksperymentować z trendami w nadziei na stworzenie viralowego hitu. Zamiast tego MC postanowił podać nam na tacy to, z czego jest znany, swoisty "złoty standard". Co z tego wyszło?

Sam tytuł "Gold Standard" możnaby rozłożyć na części pierwsze i traktować jako zapowiedź połączenia najwyższej, złotej jakości i pewnego standardu - brzmienia, do którego aktywny na scenie od początku lat 2000-nych MC zdążył nas przyzwyczaić. Szykujcie się więc na ciężkie, miarowo uderzające perkusje, cięte sample i tłuste linie basu autorstwa takich producentów jak Praise, Veterano, współautor EPki "Honest Living" Croup czy Moss. Brak wrzucanych na siłę newschoolowych inspiracji, dziwacznych eksperymentów czy "chwytania się brzytwy" celem przedostania się ukradkiem do głośnika przeciętnego słuchacza rapu ad 2015 - nic z tych rzeczy. Całościowo produkcje brzmią zatem bardzo solidnie, choć jako instrumentale nie zapadałyby raczej specjalnie w pamięć - ot, dobrze wyprodukowane, klasyczne podkłady, dla których nie siedziałbym o 2.31 w nocy i nie rzeźbił teraz recenzji... Ale hola hola, przecież Supastitiona nie słucha się jedynie dla instrumentali!

Odpakowując najnowszy prezent od Supa, znów znajdziemy wiele smaczków, kąśliwych punchline'ów, linijek zarapowanych gniewnie, naładowanych przelanymi na papier frustracjami rapera, a także wersów, w których przez bity przebijają spókój ducha, dojrzałość i życiowa mądrość.  Znalazło się tu zatem miejsce zarówno na leciutki przytyk do Wiza Khalify, twierdzący, że Supa pisze zwrotki szybciej niż Wiz zdąży skręcić jointa (Pen a verse quicker than Wiz Khalifa can twist a reefer, a misdemeanor every time my voice hits the speaker); lawinę obrazowych gierek słownych pokroju I leave a citizen killed, you pitifully mimic my lyrical skills, get crushed like some ritalin pills under Michelin wheels; braggowe, momentalnie wywołujące uśmiech na twarzyI verbalize what street ni**as felt, So I'm like a bow tied Malcolm X, you're a bow tied Chippendale, czy kipiący soulem, wspominkowy utwór dedykowany Pani Supastitionowej "Song for The Mrs.". Nie zapominając o tak mistrzowskich linijkach jak My mind spray, I leave your train of thought vandalized. Woooo.

Warto wspomnieć też o bezkompromisowym, poruszającym problem przemocy policji i liczne przypadki bezkarności policjantów zabijających podejrzanych przy próbach zatrzymania "Black Bodies". Najciekawszym momentemna "Gold Standard" jestnatomiast genialne "The Day After", stanowiące kontynuację kapitalnego, przewrotnego koncept tracku "Best Worst Day", który... (spoiler!) kończył się tragiczną śmiercią rapera. W "The Day After" Supa nawija "z zaświatów", obserwując reakcje znajomych i świata na jego nagłe odejście i zastanawiając się nad tym, jak świat go zapamięta...

That's the way the game works, praised by the same jerks
Who wouldn't do a song with me cause the numbers ain't worked
Now they're crying out "Rest In Peace"
I guess you work a lifetime to be the best deceased...

Ciary. Klimat pięknie utrzymuje wjeżdżające tuż po tym utworze, jazzujące, refleksyjne "End of Forever", wykorzystujące w refrenie sampel wokalny z klasycznego wersu Andre 3000... Całościowo, Supa znów dostarczył nam bardzo solidny krążek, w którym rozgryzienie wszystkich lirycznych patentów i linijek zajmie co najmniej kilkanaście odsłuchów. Puszczając tę płytę luźno w tle, pewnie przeleci wam nawet nie wiadomo kiedy, stwierdzicie, że jest "spoko" bądź rzucicie  mityczne określenie zaczynające się na litery "tru..." i tyle - błąd. To krązek do wrzucenia na słuchawki, kiedy podróżujecie po mieście czy też do wieczornego odsłuchu w skupieniu (pamiętacie kiedy w rapie słuchało się tekstów?). Jeśli cenicie więc "klasyczne", samplowane podkłady i szczere, błyskotliwe teksty nawinięte pewnym, pełnym pasji flow, trafiliście w dziesiątkę. Ode mnie czwórka i zostawiam was z przesłaniem autora "Złotego Standardu" - Let the music touch your soul, good music is better than gold!

Jednym z najtrudniejszych zadań stojących przed producentem szykującym album-kompilacjętracków różnych artystów na swoich podkładach, jest ukazanie wszechstronności i przekroju własnych skillsów, a zarazem zachowanie spójności i stworzenie wyjątkowego klimatu. Pete na SoulRaw bez wątpienia przedstawił różne producenckie oblicza i nadał całości tego surowego, podziemnego posmaku. Poznajemy go więc jako gościa, który dobrze czuje sięobcując z subtelnymi, ciętymi soulowymi samplami w „What You Love” z Ozay Moore’m aka Othello (pamiętacie bit J Dilli na tym samplu z The Stylistics?) czy „Power Is The Name” z Hassanem Mackey. Poznajemy go jako typa, który potrafi wysmażyć inspirowany szkołą Detroit ciężki, uliczny banger, w którym stopy kopią jak Chun-Li w Timberlandach („Undisputed Champs” z Guilty Simpsonem). Poznajemy go też wreszcie jako kogoś, kto z chęcią sięgnie po obskurny, oszczędny sampel i wyciśnie z niego absolutny max – patrz „Raw Talk” z AWARem czy „Rhymes On Random” z kapitalnym Oddisee.

W przeważającej części "SoulRaw" to jednak zbiór mocarnych bangerów, opartych na staroszkolnych, przybrudzonych perkusjach, co w dużej części dyktuje również tematykę kawałków i warstwę liryczną. Z kilkoma wyjątkami, na płycie znajdziemy więc praktycznie samo braggadacio oraz nawijki o ulicznej codzienności – hood shit. Oczywiście nawinięte stylowo, z pazurem, ale jednak rzadko dostarczające pamiętnych storytellingów czy zostających na długo w naszej pamięci wersów. Poza narzucony po części produkcją schemat wychodzi oczywiście jeden z najlepszych tekściarzy na niezależnej scenie – Supastition w  „Balance”.Bit, który większość MC’s wykorzystałaby pewnie do egocentrycznych przechwałek i niszczenia wack mc’s, staje się dla Supa płótnem dla refleksyjnego spojrzenia w głąb siebie i szczerego rozliczenia z własnymi słabościami. Słyszymy więc o momentach szczęścia rodzinnego, przeplatanych trudnymi chwilami, o pragnieniu utrzymywania częstszego kontaktu z matką, wątpliwościach co do ścieżki własnej kariery czy obawie przed starzeniem się. Kiedy Kam Moye wyznaje And yes I’ve been scarred but I damaged many hearts, I praised God but committed sins in the dark, czujemy, jak odsłania swoją duszę. Na tle całości lirycznie zdecydowanie wyróżnia się też przedostatni na płycie numer Dominique Larue „We Don’t Know”, w którym artystka opowiada o relacji z przyjacielem, który popełnił samobójstwo, nie pozostawiając żadnej wiadomości dla bliskich… Nie mogąca wypełnić tej pustki i wciąż słysząca głos zmarłego raperka stara się jakoś poradzić sobie ze stratą i zastanawia się, czemu ta historia musiała się tak skończyć. Niezmiernie klimatyczny podkład, oparty na spokojnych smyczkach i powolnie, rytmicznie uderzającej perkusji tworzy idealne tło dla osobistych wersów Dominique.

Świetnie zaprezentowali się również Oddisee ze swoim charakterystycznym flow i niezliczonymi gierkami słownymi, przeplatanymi życiowymi doświadczeniami w oszczędnym, ciętym „Rhymes on Random” ; Ozay Moore w traktującym o wartości wsparcia fanów „What You Love” i pięknie przewiniętym, mocarnym „Step Ford”; Hezekiah w stanowiącej definicję „wejścia z buta” petardzie „Dead or Alive”; Guilty we wspomnianym, detroitowskim „Undisputed Champs” czy Tek i Steele w może nie odkrywczym, ale bojowym, potężnym „Still S’N’W”. Trochę więcej spodziewałem się po numerze Blu, który wypadł oczywiście bardzo dobrze, ale jednak moim zdaniem najlepiej brzmi na bardziej introspektywnych, soulujących podkładach a’la „Below The Heavens”. Wielkie propsy należą się również Dj’owi Ace'owi za kozackie skrecze i cuty, wprowadzające lekko zapomniany w ostatnich latach element hip-hopu – DJ’ing.

Całościowo „SoulRaw” to bardzo solidny projekt na poziomie światowym, potwierdzający klasę, wyrobiony styl i nieprzeciętne umiejętności polskiego producenta. To także dobitny dowód na to, że sky’s the limit i nie ma znaczenia, skąd pochodzisz, a dokąd zmierzasz. Mając trochę doświadczenia w zakresie współpracy muzycznej z MC’s z USA, jestem w pozytywnym szoku, jak udało się SoulPete’owi ogarnąć tak mocny line up na swój projekt. Ogromne słowa uznania i gratulacje za pójście własną drogą, nie ograniczanie się do generującej wciąż zdecydowanie większe zainteresowanie nad Wisłą rodzimej sceny i godne reprezentowanie Polski za Oceanem. Ode mnie mocna czwórka z plusikiem.

Pod spodem wspomniane numery "Balance" Supastitiona, "Still S N W" Smif N Wessun i "We Don't Know" Dominique Larue.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20219","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20223","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"20222","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tracklista:

1. An Honest Intro
2. Honest Living
3. Crazy! Interlude
4. Two Weeks Notice
5. Ray Lewis Interlude
6. Eardrum
7. Nothing Like It
8. Good As Gone

Odsłuch całości: https://www.popkiller.pl/2014-02-22,supastition_honest_living_ep_darmowa_epka

Jak mówi info prasowe, "Honest Living EP" to zbiór utworów poświęconych klasie pracującej i luźno inspirowanych podupadającą ekonomią Północnej Karoliny. Inspiracją do stworzenia tych numerów było wyeliminowanie przez stan Połnocnej Karoliny, jako pierwszy, federalnych zasiłków dla bezrobotnych. Wielu ludzi, łącznie z samym MC, dobitnie poczuło efekty tej decyzji. Poszukując pracy, Supa dokumentował swoje odczucia i spostrzeżenia, osadzając je na produkcjach wieloletniego współpracownika Croupa.

..."The Inanimate Life". Będą to wydawnictwa oparte na konkretnej fabule, natomiast pierwszy z nich będzie opowiadał historię człowieka, którego to matka jest osobą potrzebującą ciągłej kontroli ze strony syna. Wplątane tu będą zarówno odczucia związane właśnie z jego matką jak i problemy z samym sobą. Brzmi dość... ciekawie, prawda?

Produkcją zajmie się Stoupe wraz ze swym składem o nazwie Bad Tape.

Vestige: a trace of something that is disappearing or no longer exists.

Warto wspomnieć w tym miejscu także o zbliżającej się premierze EPki Supy nagranej wraz z niemieckim beatmakerem o ksywie Rik Marvel. Materiał będzie nosił nazwę "The Guilt Trip" i pojawi się na BandCampie już w lipcu.

"Blackboard EP" miało być formą podziękowania za to, że fani pozostali przy nim w momencie, kiedy podjął odwracalną na szczęście decyzję o zakończeniu kariery. Materiał wyprodukowali producenci z którym Supa pracował już przy wcześniejszych materiałach - Marco Polo, M-Phazes, Veterano czy DR.

Cały materiał możecie pobrać klikając link pod spodem. Supa zastosował opcję w której sami możecie wybrać cenę, którą chcecie zapłacić za materiał, a jeśli chcecie pobrać go za darmo wpisujecie 0 i też macie taką możliwość. W najbliższym czasie spodziewajcie się recenzji na Popkillerze.

Pobierz Blackboard EP