Kiedy José James wydał "No Beginning No End 2" (2020) z całą plejadą genialnych gości, było oczywiste, że artysta właśnie rzucił wyzwanie ówczesnej scenie jazzowej, której korzenie sięgały hip-hopu. W tym świetle jego nowy projekt, On & On: José James Sings Badu sięga jeszcze dalej, jednocześnie wytyczając nową ścieżkę rozwoju tej kultury.

„To proste” — wyjaśnia James. „Śpiewanie jazzowe zawsze polegało na interpretowaniu najwyższych standardów swoich czasów. A dla mojego pokolenia Erykah Badu była jedną z najbardziej innowacyjnych i przenikliwych autorek piosenek. Jej twórczość okazała się przełomowa w sensie społecznym, muzycznym i artystycznym”.

Album, wyprodukowany przez Jamesa przy udziale podobnie myślących muzyków, Big Yuki (A Tribe Called Quest), Bena Williamsa (Kamasi Washington) i Jharis Yokley (My Brightest Diamond), bada szeroki zakres kultowego katalogu Badu, z jej przełomowego debiutanckiego albumu "Baduizm", do jej współczesnych arcydzieł "New Amerykah Pt. 1" i "New Amerykah Pt. 2".

James opiera się również na swojej reputacji twórcy nowoczesnego jazzu, wprowadzając waltornistów Ebbana Dorseya i Dianę Dzhabbar. „Jako artystka i performerka, Badu konsekwentnie stwarza młodym artystom możliwości zarówno na scenie, jak i poza nią” — wyjaśnia James. „Włączenie następnej generacji miało sens”.

Bilety

Link do wydarzenia na Facebooku

[[{"fid":"77562","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

[[{"fid":"77563","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":242,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

[[{"fid":"77564","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

Reprezentujący obecnie legendarną wytwórnię jazzową Blue Note artysta promuje wciąż tegoroczny, trzeci w swoim dorobku solowy album "No Beginning No End". Nie dziwi więc, że co najmniej połowa materiału, który zaprezentował przed warszawską publiką pochodziła właśnie z tego wydawnictwa. Usłyszeliśmy m.in. wyśmienite "Trouble", zadedykowane płci pięknej, obecnej tego wieczoru na koncercie "Come To My Door", rozmarzone "Vanguard" czy zagrane na bis, 9-minutowe "Do You Feel". Nie zabrakło jednak też dobrze znanych fanom muzyka utworów z jego poprzedniej płyty "Blackmagic" – w tym tytułowego i "Lay You Down". Liczących na numery z debiutanckiego "The Dreamer" słuchaczy spotkało natomiast rozczarowanie, a usłyszawszy hasło "The Dreamer" z tłumu piosenkarz jasno dał do zrozumienia, że minęło od tamtego czasu 5 lat, on sam wydoroślał i woli iść do przodu.

Noszący z dumą na piersi logo legendarnej, odpowiedzialnej za niezliczoną ilość soulowych klasyków wytwórni Motown Jose nie zmarnował również okazji, aby złożyć hołd niektórym z artystów, na których muzyce się wychował. Usłyszeć mogliśmy więc magiczne "Simply Beautiful" genialnego Ala Greena, doprawione o wspaniałe solo na trąbce, a także nieśmiertelne "Ain’t No Sunshine" Billa Whitersa, połączone z zabarwionym bluesem "Grandma’s Hands", również jego autorstwa. Wszystkie te covery wypadły bardzo dobrze, a duża w tym zasługa nie tylko dysponującego niskim, głębokim wokalem Jamesa, ale też wnoszącego dużo elementów improwizacji zespołu.

Solowe partie instrumentalne poszczególnych członków zespołu stanowiły zresztą integralną część całego show. Było ich naprawdę sporo, dla osób nieprzyzwyczajonych do koncertów jazzowych i oczekujących wyłącznie wokalu przez całe 1,5h być może nawet zbyt dużo. Co więcej, momentami solówki te przeciągały się do kilku minut na jednego muzyka, przez co np. wykonanie coveru utworu Freestyle Fellowship "Park Bench People" trwało aż 20 (!) minut. Za każdym razem jednak na koniec niczym bumerang powracał Jose ze swoim wokalem, a publiczność momentalnie odpowiadała na to wzmożonym hałasem.

Wyrazy uznania zdecydowanie należą się całemu zespołowi – czy to doskonały Takuya Kuroda na trąbce, niezmordowany Richard Spaven na perkusji, Salomon Dorsey na basie i wokalu, czy też niesamowicie uzdolniony Kris Bowers na klawiszach – każdy z nich potrafił zachwycić i ukazać swoje nieprzeciętne skillsy w jednym momencie, aby za chwilę naturalnie wrócić na drugi plan i zadbać o odpowiednie tło dla wokalu Jamesa. A ten odnajdywał się w tym stricte jazzowym otoczeniu bez najmniejszego problemu, raz zwalniając tempo i wprowadzając spokojny, laid backowy klimat, a za chwilę mocno je podkręcając i dając się ponieść emocjom oraz wszechobecnemu duchowi improwizacji. Duchowi, dzięki któremu nawet wykonania znanych nam dobrze utworów brzmiały oryginalnie i interesująco, a jedyną granicą narzuconą muzykom byli oni sami. Kończąc, duże wyrazy uznania i podziękowania dla całej ekipy City Sounds za zorganizowanie tego koncertu, czapki z głów.

Pod spodem wspomniane wykonania "Trouble", "Simply Beautiful" i "Do You Feel".

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7199","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7200","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7201","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]