Tracklista:

01. Fuck Around
02. Move How We Wanna
03. Fiend For
04. Pay Me in Cash
05. 21 Gun Salute
06. YO 2 QB
07. Havoc and the Ghost
08. Good as Gold
09. Hymn to Him
10. Nightmares 2 Dreams

Gościnnie rapera wsparł inny legendarny MC z blokowisk QB - Havoc z Mobb Deep w kawałku "Live Your Best Life". Projekt "MEGA" zawiera również wersje instrumentalne wszystkich utworów, mające zachęcić innych MC's do nawijania własnych zwrotek.

"MEGA" EP możecie też zamówić w wersji fizycznej (CD/kaseta/winyl) pod tym adresem.

Odsłuch za pośrednictwem Spotify pod spodem. Alternatywny link - TIDAL.

Tracklista:

1. Say No More
2. On Everything (I Try)
3. Live Your Best Life (feat. Havoc of Mobb Deep)
4. Genuine Article
5. Empty Promises
6. Say No More - Instrumental
7. On Everything (I Try) - Instrumental
8. Live Your Best Life (feat. Havoc of Mobb Deep) - Instrumental
9. Genuine Article - Instrumental
10. Empty Promises - Instrumental

Gościnnie rapera wsparł inny legendarny MC z blokowisk QB - Havoc z Mobb Deep w kawałku "Live Your Best Life". Projekt "MEGA" zawiera również wersje instrumentalne wszystkich utworów, mające zachęcić innych MC's do nawijania własnych zwrotek.

"MEGA" EP możecie też zamówić w wersji fizycznej (CD/kaseta/winyl) pod tym adresem.

Odsłuch za pośrednictwem Spotify pod spodem. Alternatywny link - TIDAL.

Tytuł debiutanckiego krążka A-Villa zaczerpnięty został z linijki AZ z numeru "Life's a Bitch". "Carry On Tradition" to również pierwszy singiel tego materiału. Odzwierciedla on klimat całej płyty. W numerze tym usłyszymy Mikkey Halsteda i Big Pooha, którego Villa był wielkim fanem za czasów Little Brother.

Ten materiał to spełnienie marzeń dla chicagowskiego beatmakera. Pracował nad nim ponad trzy lata, w chwilach wolnych od pracy w banku i wychowywaniem córeczki. Udało mu się zebrać pokaźne grono wyśmienitych MC's. Są tu takie tuzy jak Lil Fame, Cormega, Ras Kass, Noreaga, Kool G Rap, Inspectah Deck, Sean Price, AZ czy Havoc. Są też reprezentanci nieco młodszej generacji: Fashawn, Skyzoo, Elzhi, Freddie Gibbs, Termanology czy Rapsody.

Jak sam ocenia A-Villa "Carry On Tradition" to dzieło jego życia i nie sądzi żeby udało mu się jeszcze zrobić podobny materiał. Cieszmy się więc tym bardziej bo naprawdę jest czym!

Tracklista:

The Infamous Mobb Deep

1. Taking You Off Here (Produced By Havoc)
2. Say Something (Produced By Illmind)
3. Get Down (feat. Snoop Dogg) (Produced By Havoc)
4. Dirt (Produced By Illmind)
5. Timeless (Produced By Beat Butcha)
6. All A Dream (feat. The LOX) (Produced By Ommas Keith)
7. Low (feat. Mack Wilds) (Produced By Seven Thomas, Havoc & Boi-1da)
8. Murdera (Produced By Illmind)
9. Check the Credits (Produced By Illmind)
10. Gimme All That (Produced By Havoc)
11. Legendary (feat. Bun B & Juicy J) (Produced By Havoc, Boi-1da & The Maven Boys)
12. Lifetime (Produced By Alchemist)
13. My Block (Produced By Kaytranada)
14. Henny (feat. Mack Wilds, Busta Rhymes and French Montana) (Produced By Havoc)
15. Conquer (Produced By Havoc)
16. Waterboarding (Produced By Havoc)
17. Get It Forever (feat. Nas) (Produced By Alchemist)

The 1994 Infamous Sessions
1. Eye For An Eye (feat. Ghostface Killah, Raekwon & Nas) (Produced By Mobb Deep)
2. Skit (Produced By Mobb Deep)
3. Get It In Blood (Produced By Mobb Deep)
4. Gimme The Goods (Produced By Mobb Deep)
5. If It’s Alright (feat. Big Noyd) (Produced By Mobb Deep)
6. Skit Mobb Deep 1995 (Produced By Mobb Deep)
7. Survival of the Fittest (Produced By Mobb Deep)
8. Temperature’s Rising (Produced By Mobb Deep)
9. The Bridge (Produced By Mobb Deep)
10. Skit (Produced By Mobb Deep)
11. The Money (Produced By Mobb Deep
12. The Money Version 2 (Produced By Mobb Deep)
13. We About to Get Hectic (Produced By Mobb Deep)
14. The Infamous (Produced By Mobb Deep)

Prodigy i Alchemist to duet, który nie zawodzi. Dlatego zapowiedź kolejnego wspólnego projektu zwiastowała nadzieje, że raper z Queens po ostatnich nienajlepszych produkcjach, dzięki swojemu przyjacielowi, na którego bitach bez wątpienia brzmi najlepiej, odkryje nowe inspiracje i wreszcie nagra dobry album. P przez ostatnie lata niewątpliwie przeżywał kryzys. Czy ten krążek okaże się przełomem na który czekają wszyscy fani? Czy Albert Jonson okazał się rapowym Albertem Einsteinem?

Cóż, na to pytanie odpowiedź jest raczej oczywista, album ten nie jest żadnym przełomowym dla rap gry. Jednak jest przełomowy dla samego autora. "Albert Einstein" to bez wątpienia najlepsza płyta P od czasu "Product Of The 80’s". Prodigy wreszcie brzmi, jakby chciało mu się rapować. Najwyraźniej duża w tym zasługa Alchemista. To właśnie na jego produkcjach obok bitów Havoca i Sid Roams P czuje się, jak ryba w wodzie, i słychać to w każdym numerze na płycie. Raper nie eksperymentuje, nie próbuje na siłę wpasować się w obecne trendy, jak to miało miejsce na zeszłorocznym "H.N.I.C. 3". Po prostu robi to, co potrafi najlepiej i to, w czym czuje się najlepiej. Nawet jego flow stało się odrobinę bardziej żywe, słychać to szczególnie w szybszych numerach jak np. 'R.I.P.'. Jeśli chodzi o teksty, również tu nastąpił drobny przełom. Co prawda P rapuje wciąż o tym samym, jednak nie przynudza. Jego rymy stały się trochę  ciekawsze, częściej zapadają w pamięć. Ponadto raper stara się nawiązywać do tytułu płyty, wplatając w wersy wyrazy mogące mieć swoje znaczenie zarówno w świecie naukowym, jak i tym ulicznym np. w numerze ‘Curb Ya Dog’ - “Cause I know how to write songs, got it down to a science / Sit at the periodic table with bosses / Break bread and drink while we discuss fortunes” lub w singlowym ‘Y.N.T.’ - „At the periodic table, countin' Benji's / Nobody talkin' to me, nobody takin' pictures”. Tematy kawałków, jak wspominałem wcześniej wydają się wtórne. W większości jest to bragga oraz ataki na hejterów i wyimaginowanych słabych MCs, przeplatane wersami o narkotykach, gangsterce, bogactwie, złotych łańcuchach i tym, jak życie Prodigy'ego jest lepsze niż wszystkich dookoła. Pojawia się też całkiem ciekawy i dość brutalny storytelling w kawałku „Confessions”.

Zdecydowanie lepszą stroną płyty jest warstwa muzyczna. Alchemist jest producentem dosyć nieprzewidywalnym. Zdarza mu się czasem wypuszczać hitowe produkcje, na przemian z nie dającymi się słuchać gniotami. Tym razem jednak jest świetnie po całości. Sample są krótko cięte, bity bardzo surowe, najczęściej słychać tylko dograny bas i bębny, bez dodatkowych aranżacji. Samplowany jest w większości funk, często z dodatkiem wokalu i słyszalnymi trzaskami i szumami. W niektórych kawałkach słychać, że jest to funk pochodzący gdzieś z rejonów Europy Wschodniej, co czyni je dodatkowo bardzo oryginalnymi. Wszystkie numery pasują do siebie, tworząc zwartą całość, dzięki czemu płyta muzycznie zachowuje niepowtarzalny klimat. Produkcje, mimo swojej prostoty i łatwych patentów zachwycają brzmieniem, co pokazuje niezwykły talent oraz umiejętność wynajdywania nietypowych dźwięków i melodii przez producenta.Alchemist odwalił kawał dobrej roboty. Najlepszą produkcją na płycie jest chyba singlowe ‘Give Em Hell’. Bardzo fajnym, wyróżniającym się numerem jest też ‘Bible Paper’ gdzie bit na początku nie wydaje się niczym nadzwyczajnym, po czym zmienia się w połowie i zupełnie niespodziewanie wchodzi petarda.

Goście całkiem umiejętnie wpasowują się w album, jest ich sporo, jednak nie przyćmiewają Prodigy'ego i nie dominują krążka.Najlepiej wypadają starzy sprawdzeni koledzy po fachu, czyli Raekwon i Havoc w kawałku ‘R.I.P.’, jest to chyba najlepszy numer z gościnnym udziałem na płycie. Roc Marciano brzmi trochę, jakby dukał swoją zwrotkę, natomiast Action Bronson zupełnie nie pasuje do bitu w numerze ‘The One’. Swoje pięć minut na mikrofonie ma też sam Alchemist, jednak jak wszyscy wiemy, nie jest on tak dobrym raperem, jak producentem, więc wypada tu dosyć przeciętnie.

W zapowiedzi albumu pisałem, że okładka wygląda jak zrobiona przez ziomka z bloku za 5 dolarów, jednak po przesłuchaniu płyty przekonałem się do niej. Muszę przyznać, że świetnie pasuje i oddaje klimat albumu. Na ogół klipy nie wchodzą w skład recenzji, jednak Prodigy od dawna wypuszcza tak beznadziejne teledyski, że nie da się tego oglądać. I niestety podobnie jest i tym razem. Obrazy do singli ‘Give Em Hell’, ‘Y.N.T.’ i ‘Dough Pildin’ są strasznie wtórne i wszystkie oparte na podobnym schemacie. Mobb Deep w sumie nigdy nie słynęli ze szczególnie ciekawych klipów, jednak to co teraz wychodzi od Prodigy'ego niestety nie nadaje się do oglądania. A szkoda, bo przy wreszcie dobrej płycie mogłoby się to zmienić.

„Every so often there comes a man who is able to see a universe in totally new way…”. Albert Jonson definitywnie nie jest Einsteinem mikrofonu i nie wniósł tą płytą niczego przełomowego do rap gry. Nie można też o nim powiedzieć, że jest raperem w super formie, w dzisiejszych czasach gdzie mamy dookoła tylu świetnych, nietuzinkowych MCs. Jednak brzmi dużo lepiej, niż jeszcze rok temu i widać duży postęp. P wraca do formy i ta płyta jest przełomem przede wszystkim dla niego. Einsteinem za to okazuje się być tu Alchemist. Produkcja jest świetna i tak jak w przypadku Sid Roams na „Product Of The 80’s” stanowi najmocniejszy punkt, decyduje o tym, że krążek jest dobry oraz mocno podciąga ocenę całego albumu. Dobra forma Prodigy'ego i świetne produkcje ALC – mocne 4.

Zgodnie z zapowiedziami po mixtape'ie "Dirty Slums 2" zespół wziął się za pracę nad nowym oficjalnym materiałem zatytułowanym "Evolution". Obok widzicie kapitalną w mojej opinii okładkę materiału, w rozwinięciu natomiast znajdziecie pełne info, włącznie z tracklistą, featuringami, production credits i... odsłuchem całości.

Większością produkcji zajął się oczywiście Young RJ, który na ostatnich produkcjach potwierdza, że w BR Gunna wcale nie był tym mniej utalentowanym. Potwierdza to już otwierający całość "BraveHeart". Oprócz niego w warstwie muzycznej palce maczali sam T3 i Focus, który pojawia się też na feacie. Oprócz niego doliczcie udział Havoca z Mobb Deep, Rappera Big Pooha z Little Brother, DJ'a Jazzy Jeffa czy Blu. Całą tracklistę macie pod spodem, podobnie jak link do oficjalnej strony VIBE'a, gdzie można posłuchać całości. Materiał oficjalnie trafi na półki sklepowe 25 czerwca czyli w najbliższy wtorek.

Tracklista:

1.)    Braveheart f/ Havoc (produced by Young RJ)
2.)    Rock Rock f/ DJ Jazzy Jeff & Rapper Big Pooh (produced by Young RJ)
3.)    Let It Go f/ Blu (produced by Young RJ)
4.)    Forever (produced by Young RJ & T3)
5.)    Scared Money f/ Early Mac (produced by Young RJ & Early Mac)
6.)    Summer Breeze (produced by Focus)
7.)    The Line f/ Focus (produced by Young RJ)
8.)    Hustle f/ Vice & J Ivy (produced by Young RJ)
9.)    Bout That f/ Focus (produced by Young RJ)
10.) 1 Nite f/ Vice (produced by Focus)
11.) Greatness f/ Joetka (produced by Young RJ)
12.) Riot f/ Rapper Big Pooh & Joe Scudda (produced by Young RJ)

Posłuchaj Evolution

Single wskazywały na to, że ta połówka Mobb Deep jest na tyle ogarnięta, żeby przygotować sobie album idealnie skrojony na miarę aktualnej dyspozycji. Nie zgodzę się nigdy z twierdzącymi, że Hav to drewniany raper, ale nie ukrywajmy, że pod kątem progresu techniki składania rymów świat wyprzedził go o kilka długości. Mimo to jeden z producentów, którzy tworzyli charakter brzmienia Nowego Jorku potrafił przygotować zaskakująco wręcz dobry materiał.

Warstwa muzyczna "13" to robota naprawdę wysokiej klasy. Havoc pokazuje tutaj, że jeśli brać z nowych trendów, to tylko do własnych potrzeb, a jak produkować to nie inaczej jak w swoim stylu. Rzecz jasna podkłady nie brzmią jak z "Infamous", są zrealizowane na nowym sprzęcie, brzmią jak 2013, ale przede wszystkim brzmią jak Havoc. Już niebawem ten gość będzie miał czwórkę na przedzie, a mimo to jego perkusje mają tę samą moc, którą podziwiało się na klasycznych nagraniach Mobb Deep. Zmieniło się sporo, ale nie zaczepny, drastycznie wyrazisty wydźwięk tych produkcji. To są bardzo "mobbdeepowe" bity, nawet kiedy stosują rozwiązania nietypowe dla zespołu. Na szczęście nie brakuje też tych zupełnie klasycznych i kojarzonych z nowojorskim duetem - wśród nich kryją się naprawdę wyjątkowe perełki.

"Favorite Rap Stars" początkowo wydaje się być kolejnym bitem w podobnym klimacie, było ich ostatnio sporo, ale kiedy wjeżdża druga część pętli wszystko staje się jasne - Havoc jest w formie. "Life We Choose"? Banger z perkusjami, które robią z tego tracka singiel na miarę albumu. "Colder Days" to typowe, chodnikowe Mobb Deep - surowizna, świdrujący dźwięk i jedyne w swoim rodzaju bębny. Poszarpany wybrzmiewający motyw gitary, który porwany przez imponujące sekcje perkusji i bardzo niskiego basu niesie się aż miło. Każdy kolejny numer jest jakimś zaskoczeniem, każdy muzycznie robi dobre wrażenie i nie zostawia z mieszanym uczuciem w stylu "i po co ci to było?", które przecież jest częstym towarzyszem przy słuchaniu gwiazd z przeszłości. Ja może trochę się skrzywiłem słysząc dobór sampla w "Heart Dat". Wydaje mi się, że nie da się na tym zrobić lepszego numeru niż zrobił to O.C., ale koniec końców Havoc ciekawie to poodwracał.

Rapowo Havoc jest sobą. Nie sili się na coś w czym nie czuje się dobrze, nie buduje góry porównań i punchline'ów, nie zaczyna szarżować na bicie co by mu na dobre nie wyszło. Potrafi nawijać w swojej konwencji więcej niż dobrze, a kiedy np. leci przez superdynamiczny bit "Get Busy" naprawdę zdumiewa. Jego wokal świetnie brzmi na takich rzeczach jak epicki instrumental "Gettin' Mines". Havoc zdawał sobie sprawę, że na takich podkładach potrzebuje też innego rodzaju zwrotek, morderczych wjazdów, które jakoś wcale nie spychają gospodarza na drugi plan, chociaż np. Twista daje tutaj jedną z najlepszych zwrotek w ostatnim czasie, a Royce włącza tryb "mogę wszystko". Na miejscu Lloyda Banksa wolałbym usłyszeć np. Mysonne'a, ale numer ze Stylesem i Raekwonem to kawał dobrego rapu. Materiał jest spójny, dosyć krótki, ale mimo to w trakcie 43 minut nieraz zaskakuje. Dla przykładu w połowie albumu wjeżdża "Already Tommorow" oparte o kompletnie szokującym w pierwszej chwili syntetycznym akordzie. Pokombinowana, zupełnie nienowojorska perka jakoś w ogóle nie "odkleja" się od albumu. Naprawdę dużo tu sztosu, jest bardzo dobrze. Jeszcze ze dwa takie numery jak "Gettin Mines", "Life We Chose" czy "Get Busy" i byłoby świetnie. Sprawdzić jednak trzeba, Havoc ma się dobrze.