"Miałem taką koncepcję po napisaniu scenariusza, żeby młode pokolenie raperów odegrało role raperów sprzed 20 lat, (...) że Tedego będzie grał Wac Toja, Tomb miał zagrać Borixona, Piha miał zagrać Kartky, tak sobie w głowie poukładałem, obstawiłem pewne osoby pod kątem psychologicznym'

Video obejrzycie poniżej, ten wątek pojawia się w 1:28 wywiadu. Jeszcze dziś natomiast kolejna rozmowa Hirka Wrony w ramach Magazynu Popkillera!

Preorder książki

Jak w polskim rapie pojawił się bauns? Wspomina Krzysztof Kozak (tylko u nas)

Przypominamy też, że w ubiegłym tygodniu rozpoczęliśmy jesienny sezon Magazynu Popkillera - w każdy poniedziałek będziecie otrzymywali obszerną rozmowę prowadzoną przez Hirka Wronę! Tydzień temu gościem był Edzio.

Spis treści:
0:00 Wstęp
00:45 Pomysł na książkę, a przed nią... na film!
03:45 Kulisy pracy nad książką, jaki okres opisuje
07:21 Czy KNT jest dobrym człowiekiem?
09:08 Czy Kozak miał plan żeby zrobić wielką karierę
11:55 Dlaczego książka nie daje wzoru do naśladowania
13:40 Lata młodzieńcze, plany na życie
16:20 Decyzja o zostaniu wydawcą rapu
18:25 Jak wyglądały umowy z artystami
22:10 Jak dzielili pieniądze
27:00 Alkohol i narkotyki jako nieszczęścia obecnego świata?
29:40 Relacje z Borixonem i WYP3, stypa Radoskóra
31:40 Napisanie książki jako zrzucenie kamienia z serca
34:00 WYP3 na Hip-Hop Opolu - kulisy
37:54 Ukazanie Krzysztofa Kozaka w "Jesteś Bogiem"
41:50 Peja pomógł z prawnikiem
43:45 Co Kozak chciał przekazać w książce, spowiedź przed dziećmi?
46:15 Wypowiedź córki, spojrzenie na książkę
47:40 Krzysiek o recenzji Hirka
48:58 Dyskusja Hirka z Klaudią, córką Krzyśka

A już jutro - godzinna videorozmowa Hirka Wrony z Krzysztofem Kozakiem w ramach Magazynu Popkillera!

"Skąd w ogóle w RRX wziął się bauns? Przez pół roku bardzo często bywał u mnie MC 3D, czyli Jeff z Brooklynu. Mieszkał, melanżował. I to on zarzucił temat.
Jeff jest z bokserskiej rodziny. Jego wujek bił się w finale mistrzostw Polski z Jerzym Kulejem, a tata w półfinale z Józefem Grudniem. Ojciec Jeffa pochodzi z Gdańska, ale jeszcze za PRL-u wraz z całą rodziną wyjechał do Nowego Jorku. Tam robił na dwóch etatach, jego żona pracowała w nocy, więc Jeffa wychowywała amerykańska ulica (...) ale i rap. Na każdym rogu. Jeff wracał do Polski na święta i wakacje. Potem zaczął sprowadzać do kraju amerykańskich raperów. Był ich menedżerem i załatwiał imprezy.
Koncert za koncertem, powrót za powrotem. I tak Jeff zjawił się w Opolu, gdzie przez Kalibra poznał Borixona. Abradaba, Jokę, DJ-a Barta, Gutka, Feel-Xa i Jajonasza znał już wcześniej – organizował im koncerty w Stanach. To byli jego ludzie. Pierwsze Hip-hop Opole i pierwszy kontakt Jeffa z Borixonem. Choć tak naprawdę skumali się w warszawskiej Lokomotywie, gdzie Jeff przyleciał z Group Home, a na supporcie grał Warszafski ze Wzgórzem. Wtedy Tomek nagrywał już ze Wzgórzakami, a ja załatwiałem pierwsze piosenki z Warszafskim. Chłopaki coraz bardziej ze sobą trzymali, aż wreszcie Borys przyprowadził Jeffa do studia, czyli tak naprawdę do domu, bo w tamtym czasie mieszkał w studiu.
Akurat wyprawialiśmy urodziny Piha. Na takim jardziku, jak to określił Jeff. To jest na dworze, na podwórku. Wypiło się za dużo wódki i Tomek z Pihem mieli leciutką przepychankę. Nic specjalnego, wszyscy po pijaku mieli takie akcje. Za chwilę wszystko było okej. A Jeff u mnie został. U mnie i w Polsce. Mieszkał w Schronie przez dwa–trzy miesiące. Normalnie w studiu, razem z Borixonem. Pokazał nam, jak zrolować blanta w cygarowym brooklyńskim stylu. Poprzyklejał te wszystkie naklejki z nazwami amerykańskich zespołów na drzwi kabiny. A przede wszystkim puszczał nam płyty ze Stanów.

[ciąg dalszy artykułu pod zdjęciem]

[[{"fid":"69339","view_mode":"media_original","fields":{"format":"media_original","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"media_original","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false}},"attributes":{"height":361,"width":430,"class":"media-element file-media-original","data-delta":"1"}}]]

[Jeff i Tede, zdjęcie z książki "Drin za drinem. Za kreską kreska"]

Jeff: „To był czas, kiedy Tede i Borixon nagrywali swoje solówki. Pamiętam, że puścili mi parę piosenek, bo pięć albo sześć kawałków już mieli. Tak słucham, słucham i wreszcie mówię: »K**wa, wiecie co, chłopaki? Fajne te materiały, ale… To brzmi jak wszystko inne w Polsce. Taka sama nuta. Tu, w Polsce, powinni w empikach sprzedawać płyty normalnie z takim sznurkiem, żeby można było w trakcie słuchania się powiesić«”.
Jeff powtarzał, że polski rap nie jest zły, ale dzieciak po takich kawałkach może co najwyżej sobie lub komuś coś zrobić. No, coś było na rzeczy. Polski rap był wówczas odbierany jednowymiarowo. W serialu Świat według Kiepskich Walduś próbuje rapować: „Dziś nie czuję się najlepiej. Od rana biedę klepię. Tracę nerwy. Chyba zaraz komuś wlepię”. Domyślam się, że o taki przekaz chodziło Jeffowi. Chłop nie był z pierwszej lepszej łapanki, przez lata załatwiał polskim składom występy za oceanem, miał kontakt z wieloma amerykańskimi raperami. Poznał nawet samego 2Paca!
Jeff: „Zawsze miałem przy sobie plecak, a w nim moje CD. Puściłem je panu Krzysiowi. Coo Coo Cal, Three 6 Mafia, Trick Daddy. Mówię, że to jest właśnie coś innego, fajnego. No i zaczął się show”.
Była druga czy trzecia rano, a ja zacząłem dzwonić do Volta i Ośki. Zaraziłem się nowym stylem. Obok Borixon, Tede, Onar, Jeff, a ja w środku nocy wydzwaniam po producentach. Że mają przyjechać. Mają przyjechać szybkim tempem. Natychmiast!
– Słucham? Co?
– Masz przyjechać i tyle!
I przyjechali. Wziąłem od Jeffa płyty, porozdawałem im.
– Jedźcie i róbcie takie bity – zarządziłem. – Róbcie takie podkłady. Ruchy, k**wa!
No i zaczęli je robić. A płyty Borixona i Tedego nabrały kolorytu i życia. I stały się klasykami.
Jeff trafił w RRX na podatny grunt, bo my naprawdę mieliśmy o czym pisać. Jeździliśmy tu, tam. Raz brałem tego, raz innego. Jak magnes przyciągałem dziwne zdarzenia, które stawały się tematami utworów. Bo co by się działo, wszyscy i tak w końcu trafiali do studia. A tam było zawsze:
– Puszczę ci, co nagrał wczoraj Jacek.
– Zobacz, co nagrał Boria.
W studiu non stop był kontakt z czymś, co powstało dzień wcześniej. I to wszystko się rozwijało. Borixon puszczał se bit i do niego pisał. Jacek przyjeżdżał z gotowymi tekstami. Zawsze. Chyba że odbywały się sesje Gibon Składu.

Jestem TDF, czyli Tede – Fiodor
Przez Gibon skład nazwany po prostu Boria.

Gibon był freestyle’em. Pojawiał się cały czas, ale w przerwach. Z jednej strony lekkie, bekowe nagrania, z drugiej poważna praca nad płytami. Miałem poczucie humoru, w studiu ciągle był śmiech, ale i zmuszałem raperów do ciężkiej pracy. Dlatego w czasie nagrywania nie pozwalałem na wąchanie kokainy, bo przez to zmieniała się barwa głosu. Nasz sprzęt rejestrujący dokładnie odzwierciedlał głos, więc czyste wersje były nagrywane bez żadnych używek. (...) W ciągu tych dwóch lat powstało tyle płyt… A ile z nich nie wyszło albo pojawiło się z opóźnieniem! Franek robił solówkę, Jeden Z Dwóch próbował. Pihu cały czas nagrywał. Nie wyszła solowa płyta Radoskóra. Warszafski Deszcz. Gibon Skład. HaKa. Chada nie wyszedł, a było nagrane z półtorej płyty. Szalone wzgórza Borixona. Trzecie V.E.T.O. Zanim wyszła jedna płyta, druga, zdążyliśmy przerobić kilka rodzajów składni, rozwiązań technicznych. Volt to miksował, a ja byłem mózgiem całej operacji.

(...)

26 sierpnia 2001 roku, w czasie Bitwy Płockiej, oddech wstrzymała raperska Polska, a dwa tygodnie później zamarł cały świat: runęły wieże World Trade Center. Jeff widział to na własne oczy.
Minęły zaledwie dwa dni od przylotu Jeffa do Stanów, kiedy zadzwonił do niego Borixon:
– Jeff, Kozak płaci ci za bilet, przylatujesz i kręcimy teledysk do kawałka… Tego, wiesz, gdzie będą te dwie piosenki: Rap tętni i Bauns. Dwie złączone w jedno. Przylatujesz i normalnie kręcimy.
Tak, kupiłem Jeffowi bilet, podobno do dzisiaj ma go w domu. Dałem, hmm… sześćset, siedemset dolarów? To był bilet z datą 12 września.
Jeff: „W Polsce nie było dostępu do winyli, a że w Stanach współpracowałem ze wszystkimi wytwórniami… Pamiętam, że wstałem z samego rana. Jestem na Greenpoincie. Wyszedłem z domu, zapierdykam po te winyle. Patrzę – już jeden wieżowiec się jara. Ludzie jak zombie. Nikt nie myślał o pracy, autobusach, tylko wszyscy na molo, zobaczyć, co się dzieje. Jara się i drugi. Widziałem, jak to padło, widziałem to uderzenie samolotu. Wtedy wszędzie nosiłem przy sobie aparat. Taką jednorazówkę, robiłem nią zdjęcia na wszystkich koncertach. Miałem na nim fotki i z tamtego dnia. Te samochody zakurzone… Jak już wróciłem do Polski, to wywołałem te fotki. No, ale to Warszawa, w Polsce musisz wszystkiego pilnować. Gdzieś zostawiłem i zniknęły. Kto nie dopilnuje swego, dla tego kara”.
Wieżowce padły i nie było wylotów ze Stanów. Jeff mógł wylecieć dopiero dwa czy trzy tygodnie później. Przesunęliśmy więc i jego przylot, i teledysk. Wszystko.
Klip był naprawdę gruby, zajebiście zrobiony. Kręcił go oczywiście Cezary, który pierwszy raz załatwił wózek na szynach. Dzięki nim kamera swobodnie chodziła. Byłem tam ja, był Fu, wszyscy byli. I masa kobiet, masa. Mnóstwo kobiet bawiących się z nami i wysyłających buziaczki naszym fanom.

Rusz, rusz dupą dla mnie
Tylko ja i ty, ty i ja fajnie
Wykąpię cię w zimnym balantajnie
Ty mi dasz siebie, a ja tobie dam mnie.

To leciało na MTV, Vivie – non stop leciało. Tede, Borixon i Gib Gibon Skład jeździli po całej Polsce i z proporcji jeden procent dziewczyn vs dziewięćdziesiąt dziewięć procent łysych gości na koncertach u nas zrobiło się siedemdziesiąt procent kobiet. No to człowieku…

Bauns jest dla nas, my go robimy
Ty z nas się śmiejesz, my cię pi**dolimy
Bo nie wiesz co to są gorące cykacze
Gorący bauns, zimny szampan zaraz go przyhaczę
(raczej).

Wszyscy się śmiali, że cykacze to jakby co? Ch**e? To normalnie był hip-hop, ale k**wa, to była też muzyka do zabawy, żeby się wyluzować, żeby nie być takim napiętym. Nie masz szans grać z nami w bauns. I „That’s it!”, jak mawiał Jeff. Raptem polski rap zaczął się zmieniać. Tak jak jego odbiór. Na naszych oczach, za naszą sprawą. To była fala. Pod sceną normalnie rapowcy, ale przede wszystkim morze, naprawdę morze kobiet. Ile ich tam przychodziło! I było dokładnie tak, jak Tede wyrapował sobie na pierwszej płycie.

Żeby każdy hip-hopowiec mnie znał
Żeby małolatki robiły: „łaaał!”.

I robiły „łał”! A my mieliśmy innych w dupie.
Jeff już nie musiał się bić. Otwierał koncerty, grał siedem piosenek i nie było żadnej akcji. Rozp**rdalał. A pod sceną zawsze było dziesięć kobiet. Bartek, który jeździł z Gibonem, zrobił charakterystyczne zdjęcie. Jeff na nim rapuje (po angielsku) i wszyscy są uśmiechnięci."

[[{"fid":"69341","view_mode":"media_original","fields":{"format":"media_original","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"media_original","field_file_image_alt_text[und][0][value]":false,"field_file_image_title_text[und][0][value]":false}},"attributes":{"height":322,"width":430,"class":"media-element file-media-original","data-delta":"3"}}]]

[Tede i Jeff, zdjęcie z książki "Drin za drinem. Za kreską kreska"]

To tam powstał słynny kawałek "Drin za drinem". To tam Tede, Borixon i Onar stworzyli styl zwany baunsem. To tam nagrywali Chada, Pih, Wzgórze Ya-Pa 3 czy V.E.T.O. Warszawskie studio Schron było dla raperów niczym drugi dom. W przenośni i dosłownie. Powstały tam albumy, które stały się klasykami polskiego hip-hopu. Krzysztof Kozak przez wielu uważany jest za ojca chrzestnego rodzimego rapu. W tej książce opowiada o powstaniu i spektakularnej działalności swojej wytwórni RRX.

Szczera, bezkompromisowa i do bólu prawdziwa. Historia człowieka, pod którego skrzydłami zaczynali Peja i Sokół, raperów, którzy do dziś są gwiazdami sceny, oraz biznesu budowanego w Polsce w czasach dzikiego kapitalizmu.

Współautorem wspomnień jest Hubert Kęska – wychowany na starej szkole rapu dziennikarz i autor książek. Napisał m.in. „Zrozumieć boks”, czyli publikację będącą zbiorem wywiadów z ludźmi polskiego boksu: Arturem Szpilką czy Andrzejem Gołotą, oraz współtworzył biografię mistrzyni MMA, Joanny Jędrzejczyk „Czarno na białym”.

Poniżej załączamy fragment książki.

"Pieniądze chowałem po kieszeniach. Zawsze miałem ich sporo. Nie, nie w plikach. W roladach.

To ja, Krzysztof Kozak. Jestem jednym z pierwszych polskich rapowych wydawców. Pionierem. Geniuszem sprzedającym warzywa na straganie i zamieniającym płyty w złoto. Trenerem przygotowującym zawodników do wejścia na ring. Gdyby nie ja, Latkowski nie nakręciłby Blokersów, a kilku raperów nie dostałoby Fryderyka.

'Kiedyś wydawał największe gwiazdy, dziś jeździ boltem' – tak zatytułowano ostatni wywiad, jakiego udzieliłem. A doskonale pamiętam, jak turlaliśmy się taksą na koncerty…

Media boją się ze mną rozmawiać. Dla wielu jestem tym nieuczciwym wydawcą, który okradł Paktofonikę. Po premierze filmu żona omal nie rzuciła mi na stół papierów rozwodowych. Byłem w kinie z nią i czternastoletnią wówczas córką. Zobaczyły na ekranie moją postać jako otoczonego prostytutkami gangstera, który o mały włos nie rozjechał Magika. Według Rahima miałem grozić Fokusowi, że zakopię go w lesie. Zastraszać ich w studiu, znęcać się nad nimi psychicznie. Nie byłem w stanie tego spokojnie oglądać, zacząłem głośno krzyczeć i kląć.

To nie byłem ja. Choć nie jestem święty. Kochając żonę, potrafiłem kochać trzy inne kobiety.

Raperów traktowałem jak członków rodziny. A koks i alkohol – jako rodzaj służbowej diety. Stworzyłem RRX, czyli najbardziej hardkorową wytwórnię w historii. Zanim zostałem wywieziony do lasu, zanim oskarżono mnie o morderstwo i terroryzm, skończyłem szkołę muzyczną. To u mnie swoje kariery zaczynali Sokół, Peja, Chada, Borixon i Tede. W studiu Pih wypisał na ścianie nasze priorytety. Nie było tam: 'nie zaciągać długów'. Nie było:'opłacać na czas rachunki', 'kupić sobie dom'. Było za to: 'dobrze zjeść', 'wciągnąć', 'zar*chać'. I 'robić rap'. Czyli tak naprawdę – żyć tu i teraz.

Dla nas najważniejszy był rap. Rap i dobre samopoczucie. Raperzy, przebywając ze mną, uczyli się życia. To, o czym potem nawijali w kawałkach, było jego częścią. Policja zatrzymuje mnie i Tedego, a my wąchamy koks. Wychodzimy z domu, a na podjeździe motor i trzy samochody. 'To którym dzisiaj?'. Ludzie na nasze auta patrzyli tak, jak dzisiaj patrzy się na lambo. Od wydmuszek po jajkach w studiu, przez after party z pogranicza hard porno i totalnej libacji, do szalonych trzech lat, przez które na zawsze przylgnęło do nas określenie 'narkomańsko- pijacka bohema'.

RRX to była jazda bez trzymanki. Ale miałem też swoje zasady. Bezwzględny, szalony, a dla raperów jak ojciec. Przede wszystkim bądź w porządku wobec swojego ziomka. Sztywniutko i bez żadnej współpracy z policją. Nigdy nie dopuszczałem do tego, żeby w moim towarzystwie obrażany był ktoś z mojej załogi. A kiedy w jednym studiu spotykają się ludzie z różnych stron Polski, z różnych rapowych nurtów, może nastąpić wybuch. Nawet ci, którzy tonęli w nielegalnych interesach, dostawali szansę na znalezienie u mnie alternatywy. Rozwijaliśmy się trzy razy szybciej niż cała scena. Robiliśmy jednocześnie wiele różnych projektów. I w tym wszystkim cały czas była ewolucja flow, spojrzenia na świat. Bez cenzury, bez zabawy w oszczędzanie.

Kasę z płyt dzieliliśmy na trzy równe części. Pierwsza była dla mnie, druga dla artysty, a trzecia wspólna – na świętowanie sukcesu i rozrywkowe życie wytwórni. Pieniądze nie przedstawiały dla nas jakiejś wielkiej wartości. To było po prostu coś, co pozwalało nam egzystować. Całe przedsięwzięcie pod kryptonimem RRX polegało na wydawaniu hajsu, robieniu i – w wolnych chwilach – sprzedawaniu rapu. Rapu, który wyrażał nasze życie.

Byliśmy poetami uprawiającymi sporty ekstremalne. Jak ci zajebiści amerykańscy raperzy, którzy potrafią zrobić w miesiąc sto milionów wyświetleń, po czym łamią warunki zwolnienia i wracają do puchy. Systematyczni, ale i szaleni.

Dzisiaj dziękuję Bogu, że w Polsce jest ograniczony dostęp do broni. Bo zabiłbym co najmniej piętnaście osób. Bo już dawno bym siedział. Bo nigdy nie wiedziałem, jak zachowam się w danej sytuacji. Nieprzewidywalność chlebem powszednim.

Wóda z gwinta, spadająca opona, uciekanie z balkonu na balkon przed wrogami, chodzenie po szkle. Przekupywanie płytami policji, palenie pieniędzy na scenie, zlecenie zabójstwa… I tak aż do wypadku, po którym polski hip-hop nie był już taki sam. Nie był już taki sam dla mnie.

Od tamtych wydarzeń minęło wystarczająco dużo czasu, a o RRX krąży zbyt wiele mitów i legend. Raperzy mówią dużo, a jeszcze więcej nie pamiętają. Nie chcą pamiętać. Tak jest wygodniej. Nawet jeżeli dokładnie śledziłeś nasze losy, nie masz pojęcia o większości tego, co się działo. Ja mogę nie wiedzieć, co było wczoraj – pięć, trzydzieści pięć lat temu – ale tę historię znam w najdrobniejszych szczegółach.

Opowiem Wam o trzech latach hardkoru, który niejednemu odkręciłby głowę."

"To będzie takie 'Pulp Fiction' muzyczne. Będzie to film w hołdzie moim zawodnikom. Pokażemy prawdę, która była mocna i nasączona adrenaliną. (...) Z naszego scenariusza dowiecie się dlaczego Tomek Chada nie wydał płyt w R.R.X.'ie i dlaczego został z niego wyrzucony. Zobaczycie takie rzeczy, o których wam się nie śni. (...) To co zobaczycie to was na grzbiet wywróci" - zapowiada KNT, informując że scenariusz tworzy z Hubertem Kęską oraz pozdrawiając raperów będących częścią historii R.R.X. i dodając: "Na pewno nikomu się nie zrobi smutno po zobaczeniu tej groteskowej akcji". Całe video zobaczycie poniżej.

[[{"fid":"57458","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Rozmawiał: Mateusz Natali
Zdjęcia: Marcin Natali / Mateusz Natali
Montaż: Mateusz Natali

Wywiad przeprowadziliśmy w sklepie Outside Wear, Yelonky Store przy ul. Powstańców Śląskich 61 w Warszawie.

W tej samej rozmowie poruszane są tematy takie jak m.in. początki działalności Kozaka, oskarżenia o morderstwo i terroryzm wystosowane przeciw niemu, a także o tym, dlaczego rap jest dla wydawcy "najfajniejszą rzeczą na świecie".

Wywiad z Kozakiem znaleźć można na stronie Weszło.