Tracklista:

1. Abu Enzo
2. Situated ft. Pharoahe Monch
3. Greatest That Never Lived
4. Father Figures
5. Apple Tree Me ft. C.S. Armstrong
6. Red ft. Evidence
7. Secrets & Escapes
8. De La Kufi ft. Talib Kweli
9. Red Light Zone
10. The Idhin
11. They Shot Ricky

Na swoim koncie na facebook raper wystosował post, w którym opisuje co możemy się spodziewać po nowym materiale.

Nie mogę wam powiedzieć jak bardzo jestem podekscytowany, że mogę zaoferować wam nowy album. Każdy z moich projektów był wynikiem bólu, wzlotów, upadków i ostatecznego uzdrowienia. Ci, którzy też czują taki ból, ale i wzloty naprawdę rozumieją moją muzykę. To ich zapraszam do podróży że mną. To nie jest tylko to, że ranimy razem, razem zwyciężymy...

Jeszcze dzień przed wypuszczeniem pierwszego singla w sieci pojawiła się "video-zajawka" na temat albumu. Niżej można posłuchać również singla "Own Light". Premiera albumu została zapowiedziana na 5 maja tego roku. Pre-order można już składać na stronie fifthelementonline.com 

Tracklista "All the Beauty In This Whole Life": 

1. Pen to Paper (feat. Amir Sulaiman)
2. Own Light (What Hearts Are For)
3. Special Effects (feat. deM atlaS)
4. Can't Take That Away
5. Dear Black Son
6. We Got This (feat. Sa-Roc)
7. Uncle Usi Taught Me
8. Pray For Me
9. It Ain't Easy
10. Never Learn
11. Tremble
12. Before They Called You White
13. The Bitten Apple (feat. Idris Phillips)
14. Out of Here
15. All the Beauty in This Whole Life

Side A
Dial Tone
Grandma And Them
Digital Age
Never Stoppin’
Not A Day Goes By

Side B
Well Okay
Steerange
Phantom Of The Opera
Rapper Thing
Devil’s Arms

Ma perfekcyjny wręcz głos, jest nieziemsko charyzmatyczny, doświadczenia battlowania się w cypherach nowojorskiego Harlemu uzbroiły go w morderczo efektowne flow, a wyższa edukacja, nie tylko ta instytucjonalna, ale przede wszystkim ta płynąca z głodu wiedzy uczyniły Technique'a MC, którego naprawdę warto słuchać z uwagą. Idealne połączenie twardego skurwiela wychowanego w skrajnie nieprzyjaznych warunkach z trzeźwym i dobrze dokarmianym wiedzą umysłem gościa, który będzie walczył do swoich ostatnich dni o to, żeby jego i nasze dzieci żyły lepiej i wiedziały więcej.

Choć nadal nie jestem w stanie pokochać bitów autora większości muzyki na "Martyrze" - Southpawa, uważam, że ten album jest potwornie niedoceniony. Takich MC's jak Immortal Technique jest tak mało, że nie ma tu w czym przebierać... To gość, któremu bardzo, ale to bardzo zależy przez co każdy kolejny kawałek brzmi jak walka o twoją uwagę, zaufanie i w efekcie świadomość. Tutaj nie ma miejsca, żeby się oszczędzać, bo każdy kawałęk ma za zadanie wywołać w odbiorcy reakcję, którą przeważnie jest refleksja, głód informacji lub chęć ich potwierdzenia. Kiedy patrzymy na okładkę widzimy żołnierza, a kiedy wrzucamy płytę do odtwarzacza możemy go również usłyszeć. Jego drapieżny wokal silnie ukształtowany przez peruwiańskie pochodzenie od pierwszego momentu sprawia, że nie chcesz, żeby wycelował swój liryczny karabin w Ciebie. Dla większości aktywnych dziś MC's widok wnętrza lufy byłby bankowo ostatnią rzeczą jaką zobaczyli na tym Świecie.

Zawartość "Martyra" być może będzie najbardziej łakomym kąskiem dla fanów rapu w stylu Jedi Mind Tricks, Ill Billa czy dead prez. Felipe Coronel, bo tak naprawdę nazywa się raper, jest bardzo agresywny, zjadliwy i zaangażowany w swój przekaz co może zrazić część słuchaczy, ale kiedy słucha się go uważnie zaczynamy rozumieć, że nie jest to wjazd z ciężkim kalibrem tylko po to, żeby go w coś wycelować. To typ, który chce zmieniać Świat i głęboko w dupie ma argument, że to zabawa dla chłopców. Świadomość manipulacji i wiedza wzbudziły w nim potrzebę dzielenia się wiedzą niepopularną lub celowo ukrywaną. Zanim wypowiedzie popularne ostatnio sformułowanie "teoria spiskowa" sprawdźcie o czym mówi, a potem sprawdźcie jego informacje. To nie jest nawiedzony ideolog czy sfrustrowany mądrala. To idealista w wersji czystej dla którego słowa dziecinnej piosenki z początku "Goonies Never Die" znaczą coś więcej. It's not smart to be dumb.

Kiedy w narracji "Rich Man's World" na przesadnie kontrowersyjnym samplu wciela się w rolę multimilionera, wywołuje gorzki uśmiech. Następny na trackliście "Toast To The Dead" na bicie J Dilli to jeden z moich ulubionych numerów Immortala ever. Regularne ciarki na plecach nie znikają przy kolejnych przesłuchaniach. O poziomie materiału może świadczyć też to, że rapując obok takich MC's jak Brother Ali, Killer Mike, Chuck D, M1, Joell Ortiz czy Vinnie Paz nigdy nie zszedł na drugi plan. Immortal Technique potrafi się też wyluzować, ma fajny dowcip i zaangażowany przekaz nijak nie gryzie się z szybkim zjednywaniem sympatii. Nietypowe połączenie gościa, który wydziera się "Viva La Revolution" by za chwilę zmieścić w rymach socjologiczną analizę pięknie osadzoną w historycznym tle tak, że jest w tej kwestii praktycznie poza zasięgiem konkurencji. Perły w rodzaje "occupation is not victory" to tylko wisienka na czubku bardzo odżywczego tortu z nadzieniem z wiedzy. Gdyby nie nadmierna tendencja do sięgania po proste klawiszowe sample, albo nazbyt monumentalne konstrukcje dźwiękowe... Gdyby producenci stali na poziomie rapowych gości nie byłoby się do czego czepić. W każdym razie przegiapić tego absolutnie nie wolno.

Ant, który pojechał w trasę Atmosphere nie był w stanie pracować z raperem przy nowej płycie, a współpraca z Jake Onem w tak szerokim zakresie była czymś zupełnie nowym. Trzyletnie milczenie sprawiło, że na nowej płycie Ali ma naprawdę sporo do powiedzenia i robi album, który jest czymś zupełnie odwrotnym niż "Us". Tamta płyta była troszkę gorszą wersją wcześniejszych płyt z Antem ze sporą ilością denerwujących momentów - "Mourning In America And Dreaming In Colour" jest zupełnie inne od wszystkiego co Ali nagrał dotąd.

Na nowej płycie autor takich krążków jak "Shadown On The Sun" czy "Champion's Sound" rozlicza się z okresem, który był dla jego życia w pewien sposób rewolucyjny. Ali wspomina o trudnym rozstaniu ze swoją żoną i o tym jak wylądował na ulicy. Z jednej strony w kozackim i rewelacyjnie rozkminionym numerze "Need A Knot" bardziej rozśmiesza. Opowiada o swoich zajęciach w dorywczej robocie przedstawiając je tak, że można to zrozumieć dopiero po ostatnim wersie każdej kolejnej zwrotki. Z drugiej strony materiał przez dużą część zupełnie poważnie mówi o problemach ludzi mieszkających w Ameryce. Nie są to zresztą problemy bardzo odległe od naszych. Otwierający materiał "Letter To My Countryman" w którym pojawia się Dr. Cornell Westkontrowersyjny filozof, wykładowca akademicki i aktywista, jest bardzo wyraźnym apelem do świadomości słuchających go rodaków i również tu można dostrzec wiele analogii do Polski. Kiedy opowiada o poszukiwaniach roboty i wczuwa się w pewną perspektywę człowieka w nienajlepszym momencie swojego życia w "Work Everyday" wjeżdżając "My god, there's got to me more to life than this/ There's got to be bigger reason that I exist/ Work to eat, to earn my keep/ To ensure somewhere to sleep and spend the weekend buying shit" ręce same składają się do braw. Ma się słuchając nowej płyty poczucie obcowania z normalnym koleżką, który ciężko pracuje na swoje życie, zna różne strony muzycznego biznesu, wzloty i upadki, ale wciąż ma w sobie mnóstwo siły by robić to dalej. Samobójcza śmierć przyjaciela Aliego, rapera z Minnessoty - Eyedea oraz śmierć ojca przedstawia w sposób pełen emocji, ale nie przesadzony. Mam wrażenie, że dawno nie słyszałem go w takiej dyspozycji.

Singlowe "Only Life I Know" szczególnie w połączeniu z mistrzowskim klipem robi niesamowite wrażenie. Numer wspina się na poziom najlepszych kawałków w dyskografii Aliego, a każdy, kto ją sprawdzał wie, że rewelacyjnych numerów tam nie brakuje. Inny singiel - "Mourning In America" mocno politycznie zaangażowany i nawinięty z niesamowicie ciętym stylem jakiego Aliemu czasami brakowało na "Us" doskonale równoważy klimat materiału i nadaje mu ostrego charakteru. Zresztą wydaje mi się, że sposób w jaki ten stary wyjadacz porusza się po bicie Jake'a, który łączy w sobie elementy chóru i fajnie wplecionej elektroniki po prostu nie może się nie podobać. Całość sprawia wrażenie broni dużego kalibru, która z głośniki oddaje strzały pełne treści. Chwilowe gadulstwa nie do końca związane z jakimkolwiek tematem zdarzają się niestety, podobnie jak spadki tempa czy trochę gorsze bity... "Say Amen" robi znakomite wrażenie - pierwsza długa zwrotka, krótka przerwa i drugie krótkie wejście, poskładane tak, że nic się dodać nie da. Szkoda, że oddzielone jest od reszty materiału "Won More Hit" i "Fajr", które przechodzą praktycznie niezauważone, a ten pierwszy jest wręcz irytujący. Do dobrego początku dorównuje mistrzowski, pianinkowy luz we flow w numerze "Namesake", który treścią jednak wcale taki wyluzowany nie jest, powiedziałbym raczej, że mocno skoncentrowany.

Jak spisuje się natomiast współpraca Aliego z Jake Onem? Pochodzący ze Seattle zawodnik już od wielu lat nie jest koleżką z undergroundu tylko w pełni świadomym, zdolnym i znakomicie wyposażonym w najlepszy sprzęt producentem. Jego bity brzmią w sposób absolutnie wyjątkowy i sposób w jaki wjeżdża werbel w "Only Life I Know" albo nietypowy dźwięk uderzanych o siebie pałeczek perkusji... Wszystko zrealizowane jest bardzo grubo, ale artystycznie są momenty, które przekonują znacznie mniej niż większość. Dla przykładu "My Beloved" to już dla mnie lekka przesada. Słuchając tego bitu poczułem się jakbym wrócił do momentu jak na rotację wchodziło "Through The Wire" Kanye Westa. Raperowi nie zawsze do twarzy z takimi pomysłami na bity jak "Stop The Press" czy "Won More Hit". Kiedy jednak słyszę takie perełki jak "Singing The Song", "Only Life I Know" czy "Need A Knot" to jestem przekonany, że warto ten album mieć na półce. Czwórka z plusem.

Mamy dla Was szczegóły, teledyski, polski wywiad wykonany przez Stay True oraz możliwość zamówienia albumu.

01. Letter To My Countrymen
02. Only Life I Know
03. Stop The Press
04. Mourning In America
05. Gather Round
06. Work Everyday
07. Need a Knot
08. Won More Hit
09. Say Amen
10. Fajr
11. Namesake
12. All You Need
13. My Beloved
14. Singing This Song