Tracklista:

1. Apparently
2. Nothing Matters
3. Right Or Wrong
4. Rolling Stone
5. Both Worlds f. 2Pac
6. Heavenly Father
7. Not The 1
8. Criminal Tactics
9. Follow Me
10. Angles
11. It’s Hard To Let Go
12. What I’m Going Through

Debiut nadal pozostaje oczywiście niedościgniony, jednak rozpatrując ten album w kategoriach produkcji weteranów lat 90-tych w roku 2016, muszę przyznać że jest to całkiem niezła robota. Brak tu oczywiście specjalnych fajerwerków, mamy za to do czynienia z solidnym wyrobem rzemieślniczym, którego autor zdołał miejscami wykrzesać z siebie jeszcze trochę ognia, nie łamiąc przy tym zbytnio twórczego kręgosłupa.

Nie znajdziemy tu zatem przekombinowanych patentów i próby wstrzelenia się w obecne trendy - brak więc hasztagów, swagu i wszystkiego, co kojarzy się w tej chwili z amerykańskim mainstreamem. "Ghetto Child" to raczej krążek nagrany w podziękowaniu dla lojalnych fanów za okazane przez lata wsparcie, aniżeli próba przyciągnięcia nowych słuchaczy zajaranych teraźniejszym brzmieniem. Produkcje na albumie idą jednak z duchem czasu, zachowując przy tym na szczęście poczucie dobrego smaku i melodyjność zamiast zalatującej plastikiem sztuczności - no może z wyjątkiem bitu w "Getting To The Money", który jest jednak jak dla mnie zbyt minimalistyczny. W każdym razie reszta produkcji pozwala nam przebrnąć przez krążek bez uczucia toporności i bólu narządów słuchowych. Wszystko to zrobione zostało rękoma mało znanych producentów, których praca nie pochłonęła raczej wielkiego budżetu a sama możliwość udziału w tym projekcie stanowiła zapewne większą gratyfikację aniżeli te kilka dolarów, które wpadły przy okazji do kieszeni. Przydałby się tu jednak GO Twice, na bitach którego Nutt-So brzmi jednak najlepiej i wielka szkoda, że panowie nie zdecydowali się na współpracę na tym albumie.
W sferze tekstowej również nie odkryjemy ameryki - zamiast próbować wynaleźć na nowo koło, Sean Cole postawił na sprawdzone topiki, które zawsze znajdą przychylność hip-hopowych fanów. Na czternastu zawartych na krążku utworach posłuchamy więc co nieco o haterach ("They Keep Hating"), dzielnicy ("Where U From"), hustlingu ("Getting 2 The Money"), szybkim życiu ("In Love With The Risk"), czy klasycznych indywidualnych przechwałkach ("Up 2 My Level") oraz egzystencjalnych rozkminkach ("Dying To Live", "Living In A Dream" czy "As The World Turns"). Brzmi to może bardzo oklepanie, ale ubrane w porządne szaty bitowo-wokalne pozwala pokonać wtórne z pozoru tematy. Pod kątem lirycznym Nutt-So nie jest może typem jakiegoś niesamowitego tekściarza, rzucającego na prawo i lewo skomplikowanymi metaforami, ale poprzez solidny warsztat i charakterystyczne flow wybija się ponad przeciętną - szczególnie w nowej erze, gdzie czysty lirycyzm i zaangażowany społecznie rap zszedł u większości wykonawców ewidentnie na dalszy plan.
Zaproszeni goście także dają radę i nie można się specjalnie przyczepić do ich udziału na krążku, aczkolwiek żaden z nich mnie jakoś szczególnie swoim występem nie powalił - wszyscy dostarczyli solidne wersy, chociaż show skradła moim zdaniem Keyshia Cole świetnym, nawiązującym do klasyki refrenem w singlowym "Ghetto Child", wyraźnie zainspirowanym przez hook słynnego "Lil' Ghetto Boy" z "The Chronic". Jest to bodajże pierwszy numer nagrany wspólnie przez przyrodnie rodzeństwo, którego fani domagali się przez ostatnie kilkanaście lat. Fajnie było też zobaczyć po raz kolejny przykład jedności Bay Area poprzez występy takich ikon regionu jak Too Short, E-40 i Rappin' 4-Tay. Czym też byłby krążek podopiecznego 2Paca bez udziału ekipy Outlawz - szczególnie śp. Hussein Fatala, którego zwrotka była prawdopodobnie jedną z ostatnich nagranych za życia.
Całość mogłaby być jednak ubrana w lepsze opakowanie, bowiem poligrafia składająca się de facto z jednostronicowej książeczki i sposób wydania samej płyty w pudełku typu slim wygląda w 2016 roku naprawdę cienko - nawet biorąc pod uwagę fakt, że krążek został wyprodukowany własnym sumptem.

"Ghetto Child" jest może i najsłabszą pozycją w dyskografii Nutt-So, ale nie zmienia to faktu że jak na album weterana z ponad 20-letnim stażem w grze, krążek broni się dzielnie jako solidny materiał z niezłymi gośćmi, niczego sobie produkcją i warstwą tekstową na przyzwoitym poziomie. Całość daje zadowalający efekt, któremu wprawdzie daleko do "The Betrayal", ale jeśli masz pod ręką wolną godzinkę i trochę miejsca na swoim odtwarzaczu mp3, to polecam wrzucić ten krążek na odsłuch. Dla fanów 2Paca i Outlawz pozycja obowiązkowa, dla reszty wydana skromnie i bez większego rozgłosu płyta, nagrana schludnie ale z klasą, której warto dać szansę. Trójka.

Mowa o kawałku "Where U Been", który pierwotnie wyciekł w tragicznej jakości i niekompletny prawie 4 lata temu. Potem pojawiły się pogłoski o tym, że wersja zgrana w taśmy-matki zostaje rozprowadzana wśród bootlegerów za grube pieniądze (nawet po kilkaset dolarów za utwór w mp3) i czekanie aż numer pojawi się powszechnie w internecie jest jedynie kwestią czasu... ta chwila nadeszła jednak dopiero teraz.
Jest to więc nie lada gratka dla wszystkich fanów 2Paca spragnionych nowego materiału, gdyż nie dość że mamy tu do czynienia z oryginałem utworu a nie żadnym pośmiertnym remixem, to jeszcze sama jakość kawałka jest naprawdę świetna. "Where U Been" wyprodukował niezawodny Johnny 'J', który wykorzystał tutaj sampel z utworu "I Wanna Be Where You Are" grupy Jackson 5, zaś sam kawałek został nagrany 6 listopada 1995 roku i jest jednym z odrzutów, powstałych w wyniku pracy nad albumem "All Eyez On Me". W numerze gościnnie pojawiają się Big Syke & Outlawz a wokalnie raperów wspiera w refrenie Danny Boy - sprawdźcie ten numer poniżej:

Nie dziwi więc zbytnio fakt, że w połowie ubiegłej dekady, członkowie Dead Prez postanowili połączyć siły z kolektywem, wychowanym wśród podobnych wzorców. Wybór mógł paść tylko i wyłącznie na raperów z Outlawz, których rodziny walczyły w latach 60-tych XX wieku o prawa czarnych pod sztandarem słynnej organizacji "czarnych panter".

Efektem współpracy obu ekip jest wydany latem 2006 roku album "Can't Sell Dope Forever", promowany m.in. przez singiel "1 Nation". Wydawnictwo nie cieszyło się wprawdzie wielkim sukcesem komercyjnym a część fanów traktowała ten materiał bardziej jako mixtape niż pełnoprawne LP, jednak miłośnicy politycznego hip-hopu powinni być usatysfakcjonowani co najmniej paroma, znajdującymi się na krążku numerami.

Jednym z nich jest m.in. otwierający płytę utwór "1 Nation", traktujący o bezsensownej i wciąż przybierającej na sile przemocy pomiędzy gangami. Członkowie obu grup wzywają więc wszystkich mieszkańców ubogich dzielnic na terenie Stanów, aby wyrzekli się zbrodni popełnianych na własnej rasie i doprowadzili do pojednania w imię wspólnej walki, zgodnie ze starym powiedzeniem "wróg mojego wroga jest moim przyjacielem" ("East, West, North South/it’s all the same to us/we all struggling and hustling to get us a cut"). Główne przesłanie kawałka jak i całego albumu powinno być więc jasne - bezsensowna przemoc nie jest warta dalszych ofiar po obu zwaśnionych stronach:

"Now we can hop off into some gangsta shit

Or reverse this shit and hit our real enemies

Nigga, you look just like me

What sense do it make killing each other in their streets

Listen up - all these guns we got between us

We can point 'em the right way and come the fuck up

Dope money and turf ain't worth your life

Doing it for the struggle - that's how you earn your stripes"

Wszystko to opatrzone bardzo dobrą produkcją stic.mana i doskonale obrazującym klimat numeru teledyskiem - właśnie te czynniki sprawiają, że "1 Nation" jest jednym z ciekawszych utworów w dorobku obu zespołów, dla których rap zawsze był w pierwszej kolejności środkiem przekazu a dopiero potem narzędziem w zdobyciu przepychu o jakim zawsze marzyli. One love, one thug, one nation.

Pamiętam jak jeszcze jako małolat zostałem zachęcony przez pewnego kolekcjonera i kupiłem piracką wersję tej płyty na pamiętnym Stadionie Dziesięciolecia. Okładka kserowana w domu i nagrana na kompie cd-r wątpliwej jakości… Nie minęło wiele czasu, jak zaopatrzyłem się w oryginał. Tak zaczęła się moja przygoda z najlepszym według mnie albumem, jaki w ciągu swojej krótkiej, lecz intensywnej kariery stworzył Tupac Amaru Shakur.

Albumem, który wywołał niezłą burzę medialną w 1995 r. i zbiegł się w czasie z prawie roczną odsiadką ‘Paca w więzieniu Rikers Island w Nowym Jorku. Poważne problemy osobiste, stany depresyjne wywołane słynnym napadem i odniesieniem pięciu ran postrzałowych pod koniec 1994 r., a także szalenie kontrowersyjny wyrok sądowy sprawiły, że ‘Pac miał tu do powiedzenia więcej, niż kiedykolwiek. A wiadomo, że nigdy nie był typem artysty, przebierającego w słowach i przejmującego się tym, co można, a czego "nie wypada" mówić…

Trzeci solowy krążek ‘Paca to dzieło kompletne, niezmiernie zróżnicowane tekstowo i muzycznie. Złość, ból, frustracja, smutek, łzy. Miłość, pożądanie, sentyment, ulotne szczęście... Wspomnienia dzieciństwa spędzonego w Nowym Jorku, obfitujące w czysto muzyczną fascynację old-schoolowym rapem. Obok tego wspomnienia zamordowanych przyjaciół i niezliczonych pogrzebów, w których uczestniczył w ciągu zaledwie 23 lat życia. Desperacja zmieszana z próbą odpowiedzi na dręczące go pytania o niepewną przyszłość, swoją i młodzieży z biednych dzielnic amerykańskich metropolii. Refleksje na tematy społeczne, przyznanie się do błędów młodości w postaci dilerki, a przy tym zachęcanie nastoletnich thugs do wyznaczenia sobie właściwych priorytetów – porzucenia ścieżki przemocy i zbrodni, a zamiast tego kontynuowania szkolnej edukacji.

Warto zwrócić uwagę właśnie na to pozytywne przesłanie, zawarte m.in. w trzeciej zwrotce tytułowego "Me Against The World" (moim zdaniem jednej z najlepszych, jakie ‘Pac kiedykolwiek napisał) oraz trzeciej zwrotce "Young Niggaz". Znajdziemy tu przestrogę przed "zabawą" w gangsterkę, jak i tragiczny obraz rzeczywistości amerykańskich gett.

My young niggas
Break away from these dumb niggas
Put down the guns and have some fun nigga, the rest'll come nigga
Fame is a fast thang, that gangbangin
Puttin niggas in a casket, murdered for hangin
At the wrong place at the wrong time, no longer livin
Cause he threw up the wrong sign, and every day
I watch the murder rate increases, and even worse
The epidemic and diseases, what is the future?
The projects lookin hopeless, where
More and more brothers givin up and don't care…

"Me Against The World" to album pełen kontrastów. Jak bowiem artysta z wytatuowanym na brzuchu Thug Life i Fuck The World na plecach może nieść pozytywne przesłanie? Jak mówiąc o strzelaninach i używkach w postaci Hennessey czy marihuany chce dobrze wpłynąć na młodzież? Otóż to. Tupac z jednej strony był oczytanym, obytym ze sztuką, dobrze wychowanym chłopakiem, szanującym kobiety, a z drugiej strony gościem, który więcej czasu niż z uzależnioną od narkotyków matką spędzał często na ulicy, w otoczeniu różnej maści przestępców. Na tej płycie dostajemy całkowity obraz dręczonego problemami Tupaca, nie wstydzącego się mówić o czarnych stronach swojego charakteru, ale też niezapominającego o pozytywnych wartościach, które przyswoił dorastając.

Mówi się, że najlepsza muzyka powstaje, gdy artysta przechodzi kryzys, cierpi. "Me Against The World" to przykład, co się dzieje, gdy tym artystą jest ktoś taki jak 2Pac – szczery do bólu, pełen pasji i emocji, odczuwający, że cały świat zwrócił się przeciwko niemu. Wyrzucający z siebie wszystkie frustracje, a zarazem starający się odnaleźć spokój ducha i pomóc innym ludziom, szukającym wskazówek i odpowiedzi w jego tekstach. A to wszystko przy akompaniamencie niesamowitych, tłustych podkładów autorstwa takich producentów jak m.in. Easy Mo B., Mike Mosley, Shock G, Tony Pizarro, Moe Z.M.D. czy św. Pamięci Johnny „J”. Me Against The World to album, który buja karkiem oraz porusza serce, pozwala się rozluźnić i zarazem skłania do myślenia. Najbardziej osobisty krążek w dorobku 2Pac’a, oraz jedno z najbardziej porywających i wciągających dzieł w historii tej muzyki. Pozycja bezwzględnie obowiązkowa. 

Pod spodem tytułowy numer, wspomniane "Young Niggaz", teledyski do trzech singli z płyty - "Dear Mama", "So Many Tears" i "Temptations".

[[{"fid":"58121","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

[[{"fid":"58122","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"2":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"2"}}]]

[[{"fid":"58123","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"3":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"3"}}]]

[[{"fid":"58124","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"4":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"4"}}]]

[[{"fid":"58125","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"5":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"5"}}]]