SPRAWDŹ RESZTĘ STYCZNIOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. Fuc the Police
2. For the Streets
3. Cat N Mouse
4. Ran Off
5. Real Nigga
6. Get Money
7. All Over Some Pussy
8. Animal
9. Life Behind Bars
10. My Life
11. Another Brick
12. Bait
13. On My Grind

[[{"fid":"50012","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

Przyznam, że całkiem nieźle. Powiem więcej - na chwilę obecną "The Mobfather 2" wydaje mi się jednym z najlepszych krążków, które ukazały się w tym roku na rynku. Widać, że "Orca" to nie był przypadek i po paru słabszych wydawnictwach ("Cali Connection" czy "I Am Gangsta Rap") "The Bald Head Nut" ponownie powrócił do wysokiej formy sprzed lat. Co oferuje słuchaczom na swojej najnowszej produkcji weteran z Sac Town?

W sumie to, z czego słynął od lat - twarde, bezkompromisowe teksty, które nie raz przysporzyły mu kłopotów w życiu personalnym i autentyczne historie korespondujące pomiędzy ulicą, klubami oraz realiami przemysłu muzycznego. Płyta jest bardzo zróżnicowana zarówno pod względem lirycznym jak i muzycznym, więc każdy może znaleźć na niej coś dla siebie - od ciężkich gangsta rap'owych tekstów, z których raper był znany już w czasach "Gas Chamber", aż po introspektywne opisy własnych przeżyć. Pomimo tego, iż album nie posiada jednego dominującego klimatu, kawałki przenikają się dosyć płynnie nie gryząc się ze sobą. I tak ze ściskającego za serce "Cry At My Funeral" możemy przeskoczyć w mocno klubowe "Real Nigga", by za chwilę zamknąć oczy i odpłynąć w naszym wyimaginowanym 6'4 Chevy Impala przy dźwiękach laidback'owego "Roll On". Fani brzmienia rodem z obecnego mainstreamu powinni być usatysfakcjonowani utworami w stylu "I Got It" czy "Dope Spot", zaś miłośnicy klasycznego west coast'u z pewnością upodobają sobie takie numery jak singlowe "No Warning Shots" lub chociażby "Who Gone Save Ya".

Podobnie jak oryginał, także i drugi "Mobfather" wypełniony jest sporą ilością często tych samych gości, którzy dołożyli swoją cegiełkę przy powstaniu materiału, przyczyniając się do pozytywnego odbioru finalnego produktu. Killa Tay pokazuje na każdym nagraniu jak to jest trzymać równy poziom za mikrofonem od czasów premiery "Mr. Mafioso", Tha Realest sądząc po tym jak brzmi na "My Head Off", zmienił swoje flow prawie o 180 stopni, ograniczając przy tym naśladowanie Tupac'a Shakur'a do minimum, Mc Eiht daje kolejny dowód na to, że leniwe, pełne chillout'u bity są wręcz stworzone pod jego nawijkę, natomiast Ś.p. Hussein Fatal udowodnił w "Fuck With Ya", dlaczego od zawsze był uznawany za najlepszego z Outlawz.

Jedyne do czego mogę się przyczepić, jeśli chodzi o ten album to numery "John Doe" oraz "Strap", które mi w ogóle nie podeszły - ani przy pierwszym, ani przy każdym kolejnym odsłuchu. Szczególnie mocno rozczarował mnie "John Doe", który na papierze zwiastował spory potencjał (Tech N9ne!) na konkretny bangier i jeden z highlight'ów krążka, a w rzeczywistości nie spełnił nawet ułamka pokładanych w nim przeze mnie nadziei... poza tym, naprawdę nie ma się do czego przyczepić - ładna poligrafia, porządny mastering, materiał nagrany naprawdę profesjonalnie i wydany własnym sumptem z dbałością o szczegóły.

"The Mobfather 2" nie jest może jakimś wiekopomnym dziełem, ani materiałem przełomowym, ale pokazuje dobitnie kurs jaki powinni sobie wyznaczać wszyscy kalifornijscy weterani przy swoich kolejnych produkcjach. Umiejętne balansowanie na granicy korzennego brzmienia zachodniego wybrzeża z dodatkiem popularnych obecnie trapowych klimatów i poruszanie się po najróżniejszych topikach, nie tracąc przy tym swojego street cred'u, przynoszącego dalej szacunek kumpli z branży oraz hardcorowych fanów, a wszystko to spakowane razem w niezależne wydawnictwo, niepodlegające cenzurze i nieuwiązane na smyczy żadnego A&R czy innego executive z wielkiego majorsa - oto recepta na sukces dla każdego O.G. z Cali. Czwórka.

Chociaż C-Bo nigdy nie doświadczył podobnych sukcesów na mainstreamowym poziomie, widać że uznał przyjętą formułę bardziej utytułowanych kolegów po fachu za właściwą i zdecydował się z niej skorzystać, powołując do życia w drugiej połowie lat 90-tych formację Mob Figaz. Reprezentant Sacramento był już wtedy uznanym raperem z dorobkiem kilku regionalnych klasyków na koncie - nastał więc odpowiedni moment aby przekazać nieco pałeczkę młodemu pokoleniu i podzielić się własnym sukcesem z młodymi kotami, wśród których był m.in. zmarły w tym tygodniu The Jacka. Tak oto zaczyna się historia jednej z ciekawszych grup północnej Kalifornii uformowanych w złotej erze west coastu.

Ich debiutancki krążek, zatytułowany po prostu "C-Bo Present Mob Figaz" został wydany w połowie 1999 roku, czyli okresie w którym rap zachodniego wybrzeża wszedł niestety w erę głębokiej transformacji i zaczął być marginalizowany na mainstreamowym rynku. Te okoliczności - dodając do nich zabójstwa Tupaca i Biggiego oraz ostry skręt branży w kierunku południa spowodowały, że w tamtym czasie ukazało się w Kalifornii sporo płyt, jakie parę lat wcześniej w gangsta-rapowej g-funk erze zarobiły by zdecydowanie więcej hałasu.

Album Mob Figaz jest tu idealnym przykładem - na papierze wyglądał na murowanego kandydata do platynowej płyty z produkcjami od takich osobistości jak DJ Daryl (autor muzyki do "Keep Ya Head Up" 2Paca), JT The Bigga Figga czy Lev Berlak, którego bity zasiliły takie klasyki z Bay Area jak "Can U Feel Me" Dru Downa, "Half Thang" i "Seasoned Veteran" Richie Richa czy "Stackin' Chips" ekipy 3xKrazy. Dodaj do tego gościnne zwrotki Yukmoutha, Spice 1'a czy C-Bo, który pojawia się aż w sześciu kawałkach i wydawać by się mogło że złoto to plan sprzedażowy minimum dla takiego albumu, wypuszczonego w czasach kiedy płyty nadal rozchodziły się w dużych nakładach...

A jednak - krążek w momencie premiery znalazł "tylko" albo "aż" (biorąc pod uwagę niezależne wydawnictwo i ograniczoną promocję) 160 tysięcy odbiorców, co w dzisiaj byłoby uznane jako duży sukces ale na przełomie wieków nie robiło specjalnego wrażenia. Wiadomo jednak, że to zawartość a nie liczby są głównym kryterium oceny płyty a ta w przypadku Mob Figaz może być tylko pozytywna i nie jest podyktowana jedynie sentymentem do starych nagrań chłopaków.
Powiem więcej - słuchając ich pierwszego wspólnego występu, jaki zaliczyli oni na krążku C-Bo"Till My Casket Drops" z 1998 roku i wrzucając na głośniki ich najnowsze solowe nagrania, słychać wyraźnie progres jaki zaliczyli w swojej nawijce przez te wszystkie lata. Szczególnie widać to na przykładzie zmarłego The Jacka, który na "Mob Figaz" jest jeszcze nieoszlifowanym raperskim diamentem (podobnie jak reszta zresztą) a dojście do pozycji rapera kompletnego zajęło mu mniej więcej dekadę czasu (polecam sprawdzić solówkę "Tear Gas", notabene mój ulubiony krążek w jego dyskografii).

"Mob Figaz" to swoista kronika gangsta rapu lat 90-tych - album dokumentujący ten nurt od pierwszych dźwięków otwierającego płytę numeru "Armageddon" aż po kończące płytę "Thug World". Żadnych skitów, żadnego intro i outro, żadnych zbędnych fillerów przez które całość gubi swój rytm. Ta płyta to jazda od początku do końca w ulicznym, pełnym agresji i czyhających zewsząd niebezpieczeństw klimacie Oakland lat 90-tych. Fani r&b czy laidbackowo-imprezowych kawałków nie mają więc czego szukać w świecie Mob Figaz a jeśli ktoś szuka lekkiej i przyjemnej tematyki to rapujący z agresją i emocjami The Jacka, AP.9, Rydah, Hussalah i FedX szybko uzmysłowią mu swoimi wersami, że ewidentnie pomylił adres.
Jeśli chodzi o highlighty samej płyty to dla mnie jest z pewnością numer "Mafioso Type" ze świetną zwrotką C-Bo i szybko wpadającym w ucho refrenem Hussalah. Warte odnotowania są także "Secrets Of The 5", "Mo Money", "Soldier's Paradise" i "Prepare To Die", aczkolwiek jak wspominałem wcześniej - nie ma na tym albumie powodujących grymas fillerów a obecność mentora ekipy na prawie połowie utworów działa ewidentnie na korzyść całej płyty i podnosi jej ogólna atrakcyjność a dla osób niekojarzących C-Bo radzę szybko nadrobić zaległości ze znajomością twórczości legendy Sacramento.

Ten krążek to introdukcja składu Mob Figaz, który w następstwie pozwolił każdemu z członków rozpocząć udaną karierę solową - w szczególności mam tu na myśli raperów The Jacka i AP.9, chociaż ten ostatni zasłynął ostatnimi czasy w szerszych kręgach bardziej z seksualnej afery z żoną Ice-T, aniżeli muzycznych osiągnięć (pomimo wydania całkiem niezłej płyty). Nie ma co ukrywać, że koneksje samego ojca-założyciela składu pomogły w znacznym stopniu debiutowi chłopaków i to głównie C-Bo odpowiada za dostarczenie na album świetnych produkcji i gościnnych zwrotek od topowych nazwisk z Bay Area.
Jeśli więc pod wpływem minionego tygodnia zainteresowałeś się dyskografią The Jacka, musisz koniecznie sprawdzić debiut Mob Figaz - to album jak na dzisiejsze czasy bardzo surowy ale za to z dosadną treścią, która obecnie pewnie nie przeszłaby przez filtr politycznej poprawności, jaki został także rozłożony nad przemysłem muzycznym, ukazujący jak wygląda prawdziwe życie na ulicach Oakland opowiedziane z perspektywy grupki małolatów, którzy - w przeciwieństwie do większości branży, doświadczyli na własnej skórze tego o czym rapują. Teraz, po śmierci jednego ogniwa, przydałaby się mała reaktywacja składu i nagranie symbolicznego EP poświęconego pamięci The Jacka... ale to juz temat na osobną dyskusję.

Może to dlatego, że "I Am Gangsta Rap" nie jest zaliczany w poczet oficjalnych wydawnictw C-Bo i jako sprzedawany jedynie drogą internetową street album, stanowi rozgrzewkę przed nadchodzącą płytą "Blues Brothers", którą Bo nagrywa obecnie razem z innym weteranem rap gry - Z-Ro.
Tym niemniej materiał ten wydaje się być ciekawy i to nie tylko ze względu na gości, którymi są Killa Tay, Young Buck, Outlawz, Tha Realest, Yukmouth czy Jayo Felony. Polecam więc przesłuchać sobie cały krążek a na zachętę publikuję poniżej parę numerów z płyty: