Warstwa muzyczna jest bardzo spójna. Już we wstępie zaznaczyłem, że "Piosenki po polsku" nie są utworami rapowymi, pamiętajmy jednak, że zespół nigdy nie ukrywał swoich planów. Ostatecznie dostajemy sporą porcję rocka z domieszką dobrego popu oraz innych gatunków, takich jak choćby blues. Rzeczywiście, czasami bywa nieco słodko, ale raczej nie ckliwie. Słuchacz nie czuje mdłości, a numery pokroju "Czasem pada śnieg w styczniu (zakazane warzywo)" docenia się z czasem. Niełatwa przecież tematyka tego utworu została ujęta w fantastyczny sposób - bez nadęcia i intelektualizowania, a z drugiej strony bez banału i prostactwa. W praktyce otrzymujemy numer, który łączy ogień z wodą (#steam jak Noon z Eisem).

Należy także zaznaczyć, że nareszcie słyszymy Afro Kolektyw, a nie "Afrojaxa i przyjaciół". W obecnej formie czuć, że to zespół z krwi i kości - nie sposób złożyć wszystkich pochwał na rzecz frontmana. Jest to ich pierwsza płyta, na której słyszymy taką chemię i równowagę na linii teksty-brzmienie. Każdy z muzyków dodaje coś od siebie, aranżacje są bogate i pomysłowe. Czy mamy zatem do czynienia z albumem bezbłędnym? Oczywiście, że nie, głuptasy, zawsze można się do czegoś przyczepić. Irytuje na przykład zachrypnięty głos Afrojaxa w "Idź i obmyj w sadzawce Syloe", "Człowiek guma" przypomina bardziej skit niż pełnoprawny utwór, no i oczywiście dykcja Hoffmana nadal pozostawia wiele do życzenia. Ale to są drobnostki, które nie zacierają bardzo pozytywnego wrażenia. Rozumiem, że dla niektórych przebojowość i melodyjność tego albumu może być przeszkodą nie do przejścia, niemniej warto dać "Piosenkom" szansę i odrobinę zaufania - spłacą one ten dług z nawiązką.