Czy jednak rzeczywiście miłość jest wojną, czy raczej receptą i właściwą alternatywą dla wojny? Czy znalezienie jej we współczesnym, bombardującym nas zewsząd natłokiem informacji i pędzącym na złamanie karku świecie jest w ogóle możliwe? Czy może właśnie ona jest jedyną rzeczą, która może sprawić, że nie postradamy zmysłów - nawet gdy wszystko wokół stara się wytrącić nas z równowagi i zakłócić nasze życie?

Got a mind full of TNT
I need a lunatic just like me

Już pierwsze wersy na otwierającym krążek "Criminal" zapowiadają, z czym będziemy mieć tym razem do czynienia. Czwarty krążek kalifornijskiego wokalisty płynnie przeplata liczne nawiążania do wojny i polityki z opowieściami o relacjach męsko-damskich. Nie brakuje aluzji do tragicznych wydarzeń z amerykańskiej historii (I got a mind like Columbine), współczesnych zawirowań polityczno-społecznych i przypadków zabójstw z rąk policji w USA, a nawet koreańskiej broni nuklearnej. Spośród tego całego chaosu wyłania się jednak obraz wrażliwego, spragnionego uczuć mężczyzny, szukającego spokoju ducha oraz oderwania od przytłaczającej rzeczywistości. Idealnym tego przykładem jest drugie na płycie, energiczne "Pineapple Skies", przepełnione nadzieją i wręcz młodzieńczą niewinnością oraz wiarą w to, że wszysko będzie dobrze (I promise everything gon' be alright, trust). Okazjonalnie natomiast pogoń za "lepszymi dniami" przejawia się tak jak w luzackim, wręcz imprezowym, epikurejskim "Sky Walker", wzywającym do zabawy i wyrzucenia wszystkich zmartwień przez okno.

There's a war on love
Just look around you (look around you)
It's hard to know who to trust
I'm glad I found you (So glad I found you)

"Wojna i Przyjemności" to mieszanka przeróżnych, skrajnych uczuć, targających duszą Miguela - od przysłowiowych "motylków w brzuchu" kojarzonych z zauroczeniem i pierwszą fazą poznawania drugiej osoby, przez fizyczne pragnienie bliskości, satysfakcję i momenty szczęścia, w których zapomina się o całej reszcie, aż po powracające niekiedy wyrzuty sumienia i żal. To próba odnalezienia własnego miejsca w coraz bardziej niepokojącym świecie, w którym otwartość i komunikację interpersonalną zastępują kolejne budowane mury (metaforyczne i dosłowne - w "Now" znajdziemy nawiązanie do Trumpowskiego pomysłu muru na linii USA-Meksyk), a wydarzenia transmitowane w telewizji coraz bardziej przypominają powrót do nieciekawej przeszłości.

Should we teach our children hatred?
Is that the look of freedom, now?
Dear Lord, are we numb? Where we going right now?

- pyta Miguel w zamykającym dzieło "Now", jednocześnie oferując alternatywę i odpowiedzi na trudne pytania, które stawia. "Teraz albo nigdy, musimy współpracować. Cierpimy tylko wtedy, gdy się na to godzimy. Wolność jest w nas" - słyszymy we wzniosłym manifeście, zamykającym intensywny, zaangażowany album. Album, który jednak, pomimo całego bagażu w warstwie tekstowej, zdecydowanie nie przytłacza, a zapewnia bardzo przyjemny, fascynujący odsłuch, finalnie też dostarczając wyczekiwany promyk nadziei i kończąc pozytywnym akcentem. Sama miłość natomiast w rozrachunku okazuje się nie wojną i konfliktem, a swoistym azylem, ucieczką od problemów i jedynym bezpiecznym miejscem.

I won't let cumulus clouds all in the sky ruin my vibe- śpiewa Miguel - i chyba rzeczywiście to najlepsze rozwiązanie. Cokolwiek by się bowiem nie działo na zewnątrz, to w nas samych drzemie największa moc, i również w nas samych zaczyna się pokój. Szkolna piątka z minusem.

Tracklista:

1. Criminal (feat. Rick Ross)
2. Pineapple Skies
3. Sky Walker (feat. Travis Scott)
4. Banana Clip
5. Wolf (feat. Quin)
6. Harem
7. Told You So
8. City of Angels
9. Caramelo Duro (feat. Kali Uchis)
10. Come Through and Chill (feat. J. Cole & Salaam Remi)
11. Anointed
12. Now

Nie jest to jednak trzecie LP artysty, a krótka, trzykawałkowa, aczkolwiek bardzo smakowita i świeża EPka "nwa.hollywooddreams.coffee". Gościnnie gospodarza na mikrofonie wsparł sam Kurupt w pierwszym tracku "nwa". Brzmi ciekawie?

Odsłuch pod spodem. Darmowy download

To właśnie na niej znajdzie się najnowszy numer weterana z Atlanty. W numerze "Good Lovin'" usłyszymy o złamanym sercu i rozterkach miłosnych Ludacrisa. Na opartym na pianienie bicie produkcji chicagowskiego duetu Da Internz pojawia się również Miguel.

To nie pierwszy kontakt tego wokalisty z rapem. Wcześniej współpracował między innymi z Big Seanem czy Janelle Monae uważaną przez wielu za następczynię Eryki Badu.

"LeBron James bez mistrzowskiego pierścienia"? "Nowy Nas bez swojego Illmatica"? Jeśli chce się być stawianym w takim towarzystwie, nie wystarczy mieć talentu do wyrzucania słów na mikrofon, którego trudno Jermaine'owi odmówić. Osobiście wciąż uważam, że "Cole World" nie było materiałem na miarę tego czego od Cole'a można i powinno się oczekiwać. Jak jest z "Born Sinnerem"?

Drugi album jest muzycznie znacznie ciekawszy, spójniejszy i bogatszy niż "Cole World". Pierwsze słowa rapera jakie słyszymy na krążku to "it's way darker this time". Mroczniejszy? Nie wiem czy akurat to słowo pasuje najbardziej. Z pewnością jest tu dużo bardziej świadomie w doborze muzyki i wyborze ścieżki w jakiej autor chce kierować swoją karierę. Jednocześnie czuć w tym pewną kontynuację dotychczasowej drogi, tylko parę dużych kroków dalej. Cole nie lubi dusznych, przytłaczających podkładów, dźwiękowych ścian i gradobić, u niego muzyka zawsze jest akompaniamentem dla jego zwrotek. Nie znajdziecie tutaj ciężkich perkusji, przesadnie długich pogłosów werbla, klasycznych układów bębnów. Nic z tego. Muzycznie Cole ma dużo świetnych pomysłów i sprawił, że szesnaście numerów tworzy zwartą całość, w której każdy kolejny track jest logicznym uzupełnieniem układanki. Dużo tutaj absolutnego sztosu. Świetnym przykładem jest "She Knows" - wychodzi od grzechoczącego rytmu do mega intrygującego prostotą akordów sampla z "Bad Things" Cults, potem dochodzi również wokalna część próbki i nagle... BOOM. Tętniąca perkusja w połączeniu z doskonale dowodzacym muzykalności rapera "Oh I... Oh I... All Right". Podobnie w refrenie, z prostego "She knows, she knows, and I know she knows" robi coś kozackiego. Takich prostych, ale rewelacyjnie trafionych zagrywek jest dużo więcej.

Muzyczny przelot jest spory. Po "Mo Money", które miesza laidback ze świdrującym poczuciem jakiegoś niepokoju wjeżdża "Trouble", które na zwrotkach miesza mocne wtręty newschoolowego basu z cykającą subtelnie w tle perkusją, po czym nagle dostajemy hipnotyzujące smyczki i miażdżący chór. Następne "Runaway" to perfekcyjna kolekcja pojawiających się i znikających instrumentów, które dyskratnie dodają kompozycji magii i prosty jak konstrukcja cepa refren zaśpiewany z niesamowitą dozą zaraźliwych emocji. Nawet oparty o przekatowany na wszystkie opcje sampel ATCQ numer z Kendrickiem gryzie go w taki sposób, że wiadomo, że nikt by tego nie zrobił w ten sposób. Southowe "Ain't That Some Shit" Syience'a rozpierdalające energią podkręconego tempa dyktuje inny styl nawijki i na trackliście pojawia się przed słodziutkim flirtem z mainstreamowym R&B rodem z zeszłej dekady w "Crooked Smile" i absolutnie wybitnym jazzującym "Let Nas Down", które muzycznie stanowi jednoznaczny dowód geniuszu No I.D. Jest bogato, z wyczuciem, wszystko brzmi świetnie, a płyta stanowi piękną całość i wylewa się z głośników tak miło, że ma się ochotę na więcej.

Jak wspomniałem, J. Cole na pierwszy plan chce jednak wypchnąć swoje teksty, uważa siebie tak jak wielu uważa go za "lyricist" (wydaje mi się, że zastąpienie tego słowa polskim "tekściarzem" to jednak duża niedokładność). I tutaj właśnie pojawia się największy problem. Cole płynie, bawi się akcentami, radzi sobie w kompletnie różnych konwencjach i pokazuje bardzo dużą różnorodność i elastyczność w kwestii flow. Mało natomiast pokazuje w warstwie tekstowej. Płyta w dużej mierze krąży wokół skołowanego ilością seksualnych znajomości i rzewnych psychofanów życia gwiazdy. Dotyka takich tematów jak homofobia, różnice między bogatymi i biednym (ze szczególnym uwzględnieniem różnicy między bogatymi i obrzydliwie bogatymi co pozwala Cole'owi na bycie przez chwilę smutnym marzycielem), wychowanie czy niepohamowana rozrzutność. Wszystko niestety po łebkach i bez ubrania tego w wersy, które wryły by się w pamięć i spowodowały ten przyjemny element zaskoczenia poziomem rozkminki albo kątem spojrzenia.

Weźmy np. ostatnie wersy na płycie "Listen here, I'll tell you my biggest fears/ You the only one who knows them, don't you ever go expose them/ This life is harder than you'll probably ever know/ Emotions I hardly ever show/ More for you than for me, don't you worry yourself, I gotta do this for me/ They tell me life is a test but where's a tutor for me/ Pops came late I'm already stuck in my ways/ Ducking calls from my mother for days/ Sometimes she hate the way she raised me but she love what she raised/ Can't wait to hand her these house keys with nothing to say". Wstęp zapowiada się jakby miały posypać się szokujące wyznania i powodujące ciarki historie, po czym następuje rozczarowanie i konsternacja. Fakt, że nie ma wersów "do cytowania" jeszcze o niczym nie świadczy, kiedy całe numery działają dla jakiegoś konkretnego celu. Tak nie jest. Dużo tutaj banału, zdecydowanie za dużo pierdolenia o pierdoleniu (dosłownie), gadania o swojej wielkości bez odpowiedniego potwierdzenia tego wielkimi numerami. "Let Nas Down" jest bardzo fajne, ale to tylko numer o reakcji idola, nie ma w nim nic co by było liryczną bombą. "Trouble" słucha się znakomicie, ale ostatni punch "12 years late when my song came on/ he asked mamy did you fuck J. Cole" jest trochę czerstwy choć mimo wszystko w tej Cole'owej nawijce brzmi ok. "Born Sinnerowi" brakuje treści, brakuje lirycznego błysku, czegoś wielkiego. Dlatego ani "Illmatica" ani "mistrzowskiego pierścienia" nie ma. Jest bardzo dobry i świetnie płynący z głośników materiał, który deklasuje debiut (choć są momenty jak np. zaśpiew "love is drug like a strongest stuff ever and fuck it I'm on one" brzmi jak nieprzyjemne echo) ale nadal nie przynosi oczekiwanej nowej jakości.

Gościnnie za mikrofonem piosenkarza wsparł nie kto inny jak rozchwytywany ostatnimi miesiącami autor uważanego przez wielu za album roku "good kid, m.A.A.d city" - Kendrick Lamar. Ciekawi jak tym razem zaprezentował się MC z Compton?

Chyba nie będzie zaskoczeniem, jeśli powiem, że również tutaj odnalazł się wyśmienicie. Kendrick po raz kolejny potwierdza swoją klasę i nadaje "How Many Drinks" nowego uroku. Odsłuch pod spodem.

Odsłuch poniżej.