Tracklista:

1. Mama Wolf (Skit)
2. Unnatural Born Killer
3. Opie Taylor
4. Box Chevy 7
5. Here I Am
6. Still Ridin’
7. Lightning
8. Renegades
9. So Long
10. You and Me
11. A Message from DJ Paul (Skit)
12. Country Rich ft. DJ Paul
13. Keep on Rollin ft. Big Henry, Cub da CookUpBoss
14. Ghetto Cowboy

SPRAWDŹ RESZTĘ MARCOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. TM3 ft. DJ Klever
2. Catfish Billy 2
3. Rowdy ft. Machine Gun Kelly
4. Special Kind of Bad
5. Like I Love You
6. Drugs
7. Trailer Park Hollywood
8. No Such Thing as Free
9. We Slum ft. Big Henri, Shawty Fatt
10. Box Chevy 6 ft. DJ Klever, Rittz, DJ Paul
11. All The Way Up ft. Cub da CookUpBoss
12. Over Again ft. DJ Klever
13. Addiction
14. Over Here

„Trunk Music” to odniesienie, które pojawia się w kontekście podziemnych raperów, którzy sprzedają własnym sumptem swoją niszową muzykę. Oczywiście internet wszystko zmienił. Nie trzeba mieć nawet bagażnika by grać muzykę z bagażnika. Wystarczy udostępnić swój mixtape. Tym przełomowym dla Yelawolfa był „Trunk Muzik”. Efektem było olbrzymie zainteresowanie jego twórczością, okładka XXL i podpisanie umowy z Shady Records.  „Trunk Muzik III” kończy tę współpracę. Bez żadnych kłótni bądź wzajemnych oskarżeń. Z zachowaniem szacunku po obu stronach. I jest to pożegnanie kompletne. Na albumie znajduje się pełen przekrój z  dotychczasowej twórczości artysty. Niektóre hity z dorobku muzyka doczekały się kontynuacji. Szczególnie dobrze wypada „Catfish Billy 2” w którym raper po raz kolejny nie kryje dumy ze swojego pochodzenia. Bycie „redneckiem” to nie powód do wstydu. Czerwonego karku nie schowa się za długimi włosami, bo to pewien stan świadomości. I tak jak w hicie z „Trunk Muzik Returns” tak i również w sequelu Yelawolf wypluwa wers za wersem tworząc unikatową sekwencję, która niczym młot pneumatyczny wbija słuchaczowi do głowy, że to nie muzyka tworzona z myślą o branżowych nagrodach. Ta muzyka to jego życie. To on sam i jego opowieść. Znalazło się tu również miejsce dla kolejnej części „Box Chevy”. Tym razem z gościnnym udziałem Rittza oraz didżejów Paula i Klevera. Czułe ucho wychwyci również Pimpa C w refrenie.

„Trunk Music” to również slangowe, kryminalne określenie martwego ciała podrzuconego do bagażnika samochodu. I ten bardziej radykalny fandom Eminema/Shady Records, który sięgnął po „Trunk Muzik 3” mógł się poczuć jakby ktoś właśnie im  takiego trupa podrzucił. W utworze „Rowdy” gościnnie dograł się Machine Gun Kelly.  To rzeczywiście „rowdy” (hałaśliwe) collabo, bo przy premierze płyty stało się głównym tematem branżowych newsów. Obaj raperzy mieli kiedyś ze sobą na pieńku, a chwilę przed premierą płyty Yelawolf w „Bloody Sunday Freestyle” zaatakował Post Malone'a, G-Eazy'ego oraz - jak mogło się wydawać - właśnie swojego gościa.  Nie szukając drugiego dna  i nie bawiąc się w teorie spiskowe - wspólny kawałek powstał prawdopodobnie przed beefem MGK vs Eminem. I bardzo dobrze, że powstał, bo to jeden z mocniejszych numerów na „Trunk Musik III”. Producentem jest Dj Paul który dał naczynie, benzynę oraz kawałek szmaty, by raperzy swoim flow  mogli dodać ogień. Powstał wyjątkowo udany koktajl mołotowa, którym rzucono w stronę pewnych, biorących xanax, użalających się nad sobą, młodych raperów z USA. DJ Paul wyprodukował również „Trailer Park Hollywood”. Jeśli „Trailer Park Boys” i fikcyjne kanadyjskie Sunnyvale ukazywało w pełen abstrakcyjnego humoru codzienny żywot przeciętnych „chłopaków z baraków” tak utwór od Yelawolfa może być hymnem dla amerykańskiej biedoty żyjącej w barakach. Prawdziwym, nie fikcyjnym. Raper wlewa kolejny raz w serca swoich pobratymców dumę. To pewien hołd dla własnych korzeni oraz domaganie się szacunku dla tego co nie jest „amerykańskim snem”. Dokładnie jak cała twórczość Yelawolfa. Prawda zamiast komfortowego kłamstwa.

Poza wspominanym wcześniej Dj Paulem, główny ciężar produkcji wziął na swoję barki WLPWR. Yelawolf i WLPWR nie spotkali się pierwszy raz. Większość numerów na cyklu "Trunk Muzik" była ich wspólnym tworem. Współpracują od wielu lat.  I ta współpraca kolejny raz wydała pełnokrwisty, pełen polotu oraz emocji album. Mnóstwo mocnych wersów, energicznych brzmień. Album który nie poddaje się panującym trendom, co zapewne skutkować będzie tym, że nie okaże się sprzedażowym hitem. Dla fanów jest istotniejsza wartość artystyczna. I na tej płaszczyźnie na pewno "Trunk Muzik III" nie zawodzi.

Płyta nie przytłacza oraz nie męczy. W najbardziej osobistym numerze „Drugs” również chwyta odpowiednio za serce. To wydawnictwo idealnie zbalansowane. Po pierwszych czterech numerach daje odpoczynek w postaci lżejszych muzycznie aranżacji, by po chwili znowu zaatakować szybciej i gwałtowniej. Yela i Wolf. Unikalne Ying i Yang. To istny rollercoaster, którym po przejechaniu wszystkich 14 stacji zachcemy przejechać się jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz, bo to bardzo dobry album, który warto kupić/odtworzyć na płatnej platformie, a rację mają  Yelawolf, Doobie oraz Caskey, mówiąc że nie ma nic za darmo. By nagrać taki album trzeba wiele potrafić, przeżyć i zrozumieć. Powinniśmy się odwdzięczyć. W moim odczuciu Yela zasłużył na maksymalną ocenę, szkolne 6.

-Potrzebowałem czasu tylko dla siebie, teraz czuję się już lepiej niż kiedykolwiek. Gorąco przepraszam moich fanów za długą nieobecność, jednocześnie dziękuję Wam za nieustanne wsparcie, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. Mój najnowszy album jest moim ulubionym projektem, mam nadzieję, że polubicie nadchodzące single! - wyjaśniał Yelawolf kilka miesięcy temu.

Tracklista:

1. Trial By Fire
2. Shadows [feat. Joshua Hedley]
3. Get Mine [feat. Kid Rock]
4. Son Of A Gun
5. Ride Or Die
6. Struggle Speaks (Interlude)
7. Daylight
8. Do For Love
9. Punk [feat. Travis Barker & Juicy J]
10. Row Your Boat
11. True To Yourself [feat. Bones Owens]
12. Sabrina
13. Violin [feat. Lee Brice]
14. Keeps Me Alive [feat. Wynonna Judd]

-Potrzebowałem czasu tylko dla siebie, teraz czuję się już lepiej niż kiedykolwiek. Gorąco przepraszam moich fanów za długą nieobecność, jednocześnie dziękuję Wam za nieustanne wsparcie, to naprawdę wiele dla mnie znaczy. Mój najnowszy album jest moim ulubionym projektem, mam nadzieję, że polubicie nadchodzące single! - wyjaśniał Yelawolf kilka miesięcy temu.

Teraz w końcu dostaliśmy kolejne informacje dotyczące nadchodzącej płyty "Trial By Fire". Oprócz klipu do singla "Punk", na którym gościnnie pojawili się Juicy J oraz Travis Barker, artysta podzielił się z nami okładką i datą premiery swojego najnowszego projektu. "Trial By Fire" trafi do sprzedaży już 27 października!

Pozostaje nam czekać na pełną tracklistę, a na razie możecie sprawdzić najnowszy teledysk do numeru "Punk".

WSZYSTKIE NAJNOWSZE I NADCHODZĄCE PREMIERY PŁYTOWE SPRAWDZISZ TUTAJ

Niemal każda pozycja w dyskografii Yelawolfa trafiła w mój gust i zabrała mi trochę czasu. Tak oto podróżowałem z „Arena Rap”, zachlewałem się przy „Psycho White” i „Trunk Muzik 0-60”, oddawałem się nocnemu flaneryzmowi w towarzystwie „Trunk Muzik Returns”, biegałem przy „Ball of Flames”, zasypiałem z „The Slumdon Bridge” i budziłem się z „Pissin' in a Barrel of Beez”. Z opisywanego dziś „Love Story” nie wyciągnę takich korzyści, bo jedyną czynnością, jaka mi się kojarzy z tą płytą, jest wylegiwanie się na hamaku, którego nie posiadam. Album pasuje do panujących obecnie upałów – rozleniwia, każe porzucić wszelką aktywność, otworzyć piwo i urządzić sobie całodniową siestę. Za ten sielankowy klimat odpowiadają głównie gitary, i to takie, że obsługujący je muzycy – nie wiem, nie widziałem, ale jestem tego pewien – nieustannie trzymają w ustach źdźbło wyschniętej trawy. Często odzywają się agrarne skrzypce, czasem pojawia się pianinko, chórek albo nieśmiały syntezator. Całość, obficie przyozdobiona wpływami country i delikatnego pop rocka, przywodzi na myśl spieczone bezdroża Alabamy. Innymi słowy – wszystko jest na miejscu. Można do warstwy muzycznej mieć pewne zastrzeżenia (wykastrowane „American You”), ale nie sposób nie docenić kilku pereł. „Empty Bottles” z potężnym przejściem i roztańczoną końcówką, świetny songwritersko „Devil in My Veins” czy bardziej klasyczny „Best Friend” to absolutne highlighty.

W czym więc problem? Ano w tym, że sam Yelawolf sprawia wrażenie, jakby wolał pójść spać zamiast nagrywać większość zawartych tu kawałków. „Love Story” to jego najbardziej rozśpiewany album od epki „Arena Rap” z 2008. Nie byłoby w tym nic złego, ale Yela śpiewający od czasu do czasu – w refrenach, przejściach albo podbiciach – okazywał coś więcej niż tylko znudzenie. Jego partie (prawie) nigdy nie były tak proste, wycofane i bezpłciowe jak tutaj, a że album od nich pęka, łatwo o niepohamowane ziewanie. Przykłady? Oto one: wymuszone refreny „Change” czy „Heart Break”, nudne, pozbawione znamion dobrego kawałka „Till It's Gone”, albo przekomiczny numer tytułowy, w którym warstwa wokalna ogranicza się do nijakiego wycia, a pierwszy ciekawy element aranżacji pojawia się 15 sekund przed końcem (!), kiedy wszyscy już poumierali z nudów. Nie pomaga to, że przy okazji także flow Yelawolfa spowolniło. Rozumiem, że tego wymagała konwencja i panujący tu klimat, ale jeśli pełnokrwiste, rapowe mięcho dostarcza głównie wpadający z wizytą Eminem w – dla odmiany chwytliwym, świetnym całościowo – „Best Friend”, to chyba mam prawo czuć niedosyt, skoro album zadebiutował na szczycie  r a p o w e g o  Billboardu.

Na szczęście są wyjątki – otwieracz i zamykacz wymykają się powyższemu akapitowi, nic wspólnego z nudą nie mają także „Box Chevy V” czy wspomniane „Empty Bottles”, a miniaturka „Ball and Chain” to znów Yela śpiewający tak, jak należy. Te numery to strzały na tyle celne, że ratują płytę i pozwalają przymknąć oko na niedociągnięcia.

Osobną kwestią jest nietowarzyskość „Love Story”. We wkładce do płyty Yelawolf tylko na jednym zdjęciu znajduje się w otoczeniu innych osób. Na pozostałych fotografiach jest sam i przypadek ten dobrze symbolizuje introwertyczną zawartość płyty. Tak, są tu bezdroża, ale nie ma knajp, możesz co najwyżej napić się do lustra. Apogeum zjawiska znajduje się pod koniec płyty – numerów od hipnotycznego „Johnny Cash” do depresyjnego „Disappear” nie sposób puścić w charakterze soundtracku do czegokolwiek innego niż ucieczka od ludzi. To kolejny plus, ciekawie urozmaicający wakacyjny nastrój albumu. Rozsądnym posunięciem było umieszczenie tych kawałków pod koniec płyty (choć mój ulubiony w tym klimacie to „Devil in My Veins” ze środka) – dzięki temu dobrze wybijają się na tle poprzednich i przygotowują na beztroskiego closera w postaci „Fiddle Me This”.

Mimo że „Love Story” ma swój urok, to jednak, jak zasugerowałem we wstępie, „Radioactive” podobało mi się bardziej. To był album oczywiście słabszy całościowo, ale wymiatający pod względem pojedynczych numerów, bardziej zróżnicowany i odważniejszy, jeśli chodzi o bangery. Na tegorocznym wydawnictwie, podczas gdy produkujący większość materiału WLPWR i Malay wychodzą z siebie, sam Yelawolf zdaje się być pełen zniechęcenia i rezygnacji. Z zadań doboru bitów i podtrzymania klimatu wywiązał się wzorowo, ale w kwestii jego wokalu nie jest już tak wspaniale. Naprawdę nie wiem, jaką ocenę mam dać tej płycie. Hej, Mateusz, mogę zostawić tę recenzję bez oceny? [nie możesz – przyp. Mateusz Natali] No dobra. Niech będzie, że z bólem wystawiam 4. Z bólem, bo naprawdę chciałbym, żeby to był album piątkowy. Ale nie jest.

Tracklista:

01. Sometimes Y
02. Hole In My Head
03. Rock & Roll Baby
04. Make Me A Believer
05. Shoe String
06. Radio
07. Jump Out The Window
08. Catch You On The Other Side
09. Fucked Up Day
10. Moonshiner’s Run

A dokładniej jeden - Slim Shady we własnej osobie. Premiera już 21 kwietnia.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"22302","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"430","width":"430"}}]]

Album trafi do nas już 21 kwietnia, producentem wykonawczym płyty jest Eminem, za warstwę muzyczną odpowiadają natomiast m.in. WillPower, Malay i DJ Paul. Otrzymaliśmy też nowy singiel, "Whiskey In A Bottle".

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"21736","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"22303","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"430","width":"430"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17604","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]][[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"21736","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"12741","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

"Box Chevy V" każe oczekiwać od rednecka z Alabamy czegoś bardziej korzennego niż studyjny debiut, oby było tak w rzeczywistości.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"10330","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Jedynym gościem jest Rittz, za produkcję w całośći odpowiada DJ Paul, który również udziela się na mikrofonie w utworze "Party Prophet". Czy trzeba coś jeszcze dodawać by zachęcić do sprawdzenie tego materiału? Stream i download w rozwinięciu.

Brzmieniowo jest to to, czego mogliśmy się spodziewać - agresywna southowa jazda oparta na gęstych cykaczach. Czekamy na całość.

Żadne konkretne szczegóły odnośnie albumu nie są znane. Połączenie sił dwóch tak mocnych i szalonych zawodników jak Yela i Paul może nam jednak zagwarantować, że o wspólnym albumie będzie głośno i zrobi trochę zamieszania. Dodatkowo na ten rok zapowiedziany jest również wspólny album członka Shady Records z BIG Kritem o nazwie "CountryCousins". 

"Trunk Muzik Returns" - krytykowano Yelawolfa za ten tytuł. Z amerykańskich portali poświęconych hip-hopowi wylewały się komentarze, że oto podłamany ostatnimi niepowodzeniami raper, w dodatku nie mający do zaoferowania niczego nowego, stoczył się właśnie do etapu, w którym liczy się przede wszystkim umiejętność sprawnego odcinania kuponów. Wystarczy omamić słuchaczy znanym im tytułem, pisano, nagrać podróbkę wątpliwej jakości, i voila - można ruszać w suto opłacaną trasę.

Poznane niedługo przed premierą albumu single, "Way Out", "F.A.S.T. RIDE" i "Gangster", sugerowały jednak, że Yelawolf na nowo stał się tym zdrowo pieprzniętym redneckiem z południa Stanów Zjednoczonych, którego magazyn XXL zaprosił do grona freshmanów roku 2011, a słuchacze poznali przy okazji "Arena Rap EP" czy "Trunk Muzik". Wspomniane utwory brzmiały nieszablonowo, wariacko, pozbawione były zbędnych uproszczeń - no po prostu stary, dobry Yelawolf. Rodziło to nadzieję, że ten tytułowy follow-up do opus magnum pędziwiatra z Alabamy, nie jest tylko i wyłącznie starym jak świat chłytem marketingowym, lecz czymś znacznie poważniejszym, podpartym w dodatku mocnymi dowodami. 

Nadzieja matką głupich? Nie w tym przypadku. "Trunk Muzik Returns" to bowiem rzecz co najmniej dobra, a już na pewno - o niebo lepsza od "Radioactive" i "Heart Of Dixie" razem wziętych. Zdecydowanie bardziej spójna, mniej oczywista, pozbawiona kompromisów, które zamordowały jego debiut w Shady Records. Słowem - ciekawsza. W jednym z przedpremierowych wywiadów Michael Wayne Atha, bo tak ma w dowodzie, zaznaczył, że jest to materiał absolutnie niezależny, nieskażony wytwórnianymi łapskami. Że tylko dwie osoby maczały przy nim palce - on sam i stojący za producenckimi sterami WillPower aka SupaHotBeats. Duet ten współpracował już przy okazji wcześniejszych projektów Yelawolfa, dając hip-hopowemu światu utwory pokroju "Pop The Trunk", "Good To Go" czy "I Just Wanna Party". Krótko mówiąc, zawsze rozumiał się bez słów. I rozumie nadal. 

Z tymże panowie nie ruszyli bynajmniej na milusią przechadzkę przetartymi już wcześniej ścieżkami. O nie - można powiedzieć, że podobieństwa pomiędzy "Trunk Muzik" a "Trunk Muzik Returns" zaczynają się i kończą na tytule. Muzyczne zdolności WillPowera wyraźnie ewoluowały, znalazło się w nich więcej miejsca na różnego rodzaju eksperymenty. Owszem, już wcześniej daleko mu było od sztampy, ale tutaj muzyk bawi się w najlepsze, nadaje swoim produkcjom dodatkowych, niebanalnych smaczków. W zgrabny sposób łączy udziwnione, futurystyczne dźwięki ("F.A.S.T. Ride", "Box Chevy Part 4") z dźwiękami silnie zakorzenionymi w muzycznym krajobrazie Alabamy ("Catfish Billy", "Tennessee Love"), tworząc tym samym oryginalną mieszankę, której nie sposób zamknąć w prostej definicji czy upchnąć do szuflady. Co jednak chyba najistotniejsze, podkłady WillPowera jak ulał pasują pod zabójcze flow gospodarza albumu, a przede wszystkim - pod pisane przezeń teksty.   

Teksty, zaznaczmy, które wreszcie stoją na odpowiednio wysokim poziomie. Na swoich ostatnich wydawnictwach Yelawolf zadowalał się z reguły surowym szkicem, nakreśleniem jakiegoś wątku; były wstęp i zakończenie - brakowało natomiast rozwinięcia. Tutaj na szczęście wszystko jest na swoim miejscu. W "Fame", na przestrzennym, słodko-gorzkim podkładzie, Yela wciąga historią o utracie kontraktu z Def Jamem. W przejmującym "Gangster" opowiada o okresie dorastania, a w "Tennessee Love" zaskakuje zgrabnie napisaną hip-hopową balladą. W "Way Out" i "Catfish Billy" rzuca nasączonymi mocną whisky szalonymi wersami; natomiast najlepsze bodaj na płycie "Rhyme Room" oferuje słuchaczowi nie tylko wywołującą ciarki produkcję, nie tylko kapitalne zwrotki od Raekwona i (przede wszystkim) Killer Mike'a, ale również szczere wyznania gospodarza, który rapuje m.in.:"So radioactive, had a couple of radio attempts/But I don’t wanna be radioactive anymore now/Than I wanna jump off a cliff/This I promise,/Catfish Billy, you can put Trunk Muzik in the picture frame/You ain’t gotta tell me that I made a mistake and some of that shit was lame/But all I wanna do is say "fuck that shit" and please accept my change/I was on the tryna people please/So people please, know my name".

Najmocniejszym punktem "Trunk Muzik Returns" - o czym wspominałem już wcześniej - jest w moim odczuciu jego spójność. Nie ma tutaj wychodzących przed szereg oczywistych hitów - są za to trzy kwadranse dobrej, stojącej na równym poziomie muzyki. Album nie wygeneruje drugiego "Pop The Trunk" albo "Daddy's Lambo"; to raczej materiał, którego powinno się słuchać od pierwszej do ostatniej sekundy. Jak jeden, trwający kilkadziesiąt minut utwór. Dla niektórych może to być niewybaczalny zarzut, dla innych - w tym mnie - jest to raczej główny atut. 

Czy to oznacza, że materiał pozbawiony jest jakichkolwiek wad? I takie się znajdą. Niedużo w tym winy samego Yelawolfa - nieco więcej ma na sumieniu WillPower. Jasne, odwalił tu mnóstwo świetnej roboty, ale wydaje się, że z niektórych produkcji nie wycisnął ostatnich soków. Otwierające całość "Firestarter" mogłoby mieć tego ognia nieco więcej, a "Box Chevy Part 4" - choć zyskuje z każdym kolejnym odsłuchem - nie dorównuje poziomem wcześniejszym częściom znanej serii. Ale uszy do góry - na tym słabostki albumu się wyczerpują.

- Szczerze? Osobiście nienawidzę "Radioactive". Ten album o mało co nie zrujnował całego mojego życia - powiedział Yelawolf w przedpremierowym wywiadzie udzielonym magazynowi XXL. Wiele wskazuje na to, że dumny reprezentant Alabamy wreszcie się z tej mini-katastrofy otrząsnął. Zajęło mu to wprawdzie trochę czasu, ale warto było czekać. Pozostaje tylko utrzymać tę zwyżkową formę - szczególnie, że w tym roku czekają nas dwa kolejne, niemniej interesujące projekty sygnowane ksywką Yelawolfa: wspólny album z Big K.R.I.T.'em, a także drugi longplay dla Shady Records. Tymczasem - za "Trunk Muzik Returns" czwórka z plusem. Welcome back, Wolf!

Moim zdaniem ten track miał o wiele większy potencjał, który jednak nie został wykorzystany. A co Wy sądzicie o poniższej kolaboracji?

Zanim jednak przejdę do opisywania przypomnę Wam poprzednie płyty. Trzeba w końcu utrzymać odpowiednią dramaturgię przed oceną zakończenia trylogii. Cała historia o Coathangastrangla, czyli psychopacie-kanibalu rozpoczęła się na płycie „Dinner and Movie”. Mimo, że nie byłem nigdy wielkim fanem jak i horrorcore’u, tak i Lyncha, to album przyciągnął mnie niesamowitym klimatem i wysokim poziomem tekstów. Opowieści był plastyczne, bogate w szczegóły i przerażające (chociażby „Nutt Bagg”). Było im bliżej do filmów Wesa Cravena (notabene twórcy klipów promujących dwa pierwsze dzieła) niż do Ringu. Album nie miałby tej filmowo-słuchowiskowej atmosfery gdyby nie liczne skity między poszczególnymi utworami. „Dinner and a Movie” skończyło się „kolejnym zabójstwem”, w którym pomagali mu Snoop Dogg, Daz i Kurupt, a następnie wypuszczeniem na wolność naszego bohatera.

„Coathangastrangla” było jeszcze potężniejszym uderzeniem. O ile na debiucie bity były mroczne, ale stricte rapowe, o tyle w drugiej części brzmiały bardziej jak muzyka filmowa. Styl rapowania był jeszcze bardziej emocjonalny, przez co miałem wrażenie jakby im dalej w las tym Lynch staje się większym świrem (podobno wrażenie miałem oglądając Ledgera w "Mrocznym Rycerzu"). Stawiam tę część nieznacznie wyżej niż "Dinner and Movie".

Przejdźmy do meritum, czyli do „Mannibalector”. Płytę zapowiadały dwa bonusowe utwory, które podniosły apetyt. I jak ostatecznie wyszło? Kozacko pod każdym względem! W historię wprowadzają nas wycinki informacyjne z różnych telewizji, w którym dziennikarze opowiadają o zamordowanych kobietach. Motyw morderstw na płci przeciwnej jest tematem przewodnim całego „Mannibala”. Po tym krótkim wstępie dostajemy chyba jedno z najlepszych wejść na płytę w historii rapu. „Krocadil” to nie wejście z buta, to nawet więcej niż wejście razem z futryną. W kawałku dostaje się, ogólnikowo, raperom w za ciasnych spodniach i śpiewakom r’n’b, przełożone na język pscyhopaty.

Cała płyta to 14 kawałków i 6 przerywników. Jak w przypadku poprzednich części i tu skity napędzają fabułę. Niektóre jak w przypadku dialogu po „Dead Bitch”, stanowią część utworu i nie są wyróżnione w trackliście. Wszystkie utwory na płycie stoją na bardzo wysokim poziomie. Nawet pozornie odstające od reszty płyty „Something about Susan” jest ważną częścią układanki. Co do samej postaci głównego bohatera, to trzeba przyznać, że raper stworzył postać wielopłaszczyznową. Nie jest to tylko mordowanie ludzi i litry posoki wylewające się z głośników. Oczywiście dominującą częścią wydawnictwa jest brutalność i opisy tego co dzieje się z ofiarami tak jak np. w „Meat Cleaver”:

„I hit 'em, cook 'em in Crisco and I filleted 'em and ate 'em Filleted 'em and ate 'em, bakin' potatoes”,

jednak jest tu miejsce też na opis tego co dzieje się w głowie psychola. Punktem kulminacyjnym całej opowieści są dwa ostatnie kawałki, nawiasem mówiąc najlepsze na płycie. „Sweeny Todd”, czyli track w którym bohater porównuje się do brzytwiarza z popularnego musicalu (lub, dla kinomaniaków, filmu z Johnnym Deppem) pod tym samym tytułem. Nie będę Wam spoilerował końcówki, ale możecie być pewni że potrafi zaskoczyć i idealnie spaja wszystkie trzy płyty. Sam raper stwierdził w wywiadzie, że to zakończenie było, dla niego samego, formą terapii.

Jak przystało na Brotha Lynch Hunga, na "Mannibalector" znajduje się kilku zacnych gości. Dobrani są oni nie pod kątem popularności, ale czy pasują do klimatu płyty. Mamy więc Tech N9ne i Hopsina, którzy razem z gospodarzem sieją prawdziwe zniszczenie w "Stabbed". Mamy COSa i Irva da Phenomenona w utworze o Susan. No i Yelawolf w kawałku "Package", który daje nam opowiastkę w klimatach rodem z "Trunk Muzik". Podoba mi się również to co nawinał Trizz w "MDK". Ma wielki talent do opowiadania mrocznych historii. Będzie trzeba mieć go na oku.

Płyta nie byłaby tak wielka gdyby nie muzyka. Lwią część roboty w tej dziedzinie zrobił nadworny producent zawodników ze Strange Music, czyli Seven (sam do labelu nie należy). Chylę czoła przed nim, ponieważ ten człowiek cały czas się rozwija. Porzucił sztywne rapowe podziały rytmiczne, idąc w kierunku oddania odpowiedniej, filmowej, mrocznej atmosfery. Aby spotęgować uczucie niepokoju i strachu dodał jęki, krzyki i mocne pianina. Seven pokazał, że jest obecnie najlepszym z niedocenionych producentów w rapgrze. Jego kompozycje nie są monotonne, ani robione na jedną modłę. Mamy tu „MDK”, które w dużej mierze oparte o jednostajne pukanie, krzyk i wchodzące co jakiś czas pianino. Z drugiej strony jest tu „Eating You” składające się przede wszystkim z cichego pianina, by w 2:30 przejść w gitarową młóckę w najlepszym stylu. Do listy producentów trzeba dodać Non Stop odpowiedzialnego za g-funkowe „Something About Susan”, Apisa i Madesicc Music. Cała trójka również zasłużyła na pochwałę.

Używając terminologii bliskiej pierwszemu kanibalowi rapgry, Brotha Lynch Hung zjadł już Casey Veggiesa, Vado, Juelza Santanę. Nie miał z tym problemu, bo to były tylko przystawki. Z większych dań skonsumował też Rockie Fresha i Joe Buddena. Z głównym daniem tego roku, jakim był A$AP Rocky też sobie poradził bez problemu. Dzieło kończące trylogię zasłużyło na ocenę 6-. Minus tylko dlatego, ponieważ ta płyta nie jest dla każdego. I to jest jedyny problem. No i szkoda również, że plotka o występie Eminema nie przerodziła się w fakt.