Jak czytamy w notatce prasowej promującej ten krążęk - "Album został nagrany z wiarą, że prawdziwy hip-hop może zwyciężyć" i nie sposób jest się z tym stwierdzeniem nie zgodzić, bowiem "Kolej podziemna" to esencja czysta hip hopu, do którego powinni wzdychać nieco starsi słuchacze, a z drugiej strony przekonać się młodsi, nieco zakorzenieni w nowoczesnej stylistyce, jakże ostatnio wynoszonej na piedestał w polskim rapie. Nawiasem mówiąc, podział materiału na "Stronę jasną" i "Stronę ciemną" przywołuje luźne skojarzenie z kompilacją "Aloha 40%". Tematycznie "Kolej podziemna" zahacza o szereg kwestii. Znalazł się hymn pochwalny hip-hopu w numerze "Hip-hop zwycięża" z niezawodnymi ostatnio Te-Trisem i Cywinskym, coś dla Lavoholiców - "Lavo legend" ze Spinachem i Karmą. Dalej mamy kolejny hymn pochwalny, tym razem ku czci żony Procenta, zaś na przeciwległym biegunie dość agresywny lirycznie "Nie po to", czy jeden z moich faworytów - "Odpulam" i kończący krążek "Hawajski patol". Liryczne smaczki - metafory, nawiązania, skojarzenia, follow upy - charakteryzują zwrotki Procenta i na "Kolei podziemnej" jest ich naprawdę bardzo dużo. Przykładowo, w wymienionym wcześniej hymnie "Hip-hop zwycięża" chociażby słyszymy z jednej strony "Nie mam tylu tatuaży, co wnuczka Millera. Mówię o ważnych rzeczach, to nie pusta bajera", a z drugiej "Nikt tu nie jest ideałem, o sukcesie decydują przecież detale" i dodatkowo znalazło się również miejsce na trzy follow upy do klasycznych już kawałków w historii polskiego rapu. W celu dalszych poszukiwań tego typu odniesień, odsyłam do materiału.

Metro, co za bity, chciałoby się wykrzyczeć. To, że związany z podziemną oficyną Queen Size Records producent jest mistrzem w swoim fachu, wiem nie od dziś. Dwie części "Antidotum", "Metroit City", "Blunted Album" (piękny, wspaniały krążek, do którego wracam regularnie), czy wydany w zeszłym roku "Metroville" i sprzedany w zastraszającym tempie (jak zresztą wszystko, co wychodzi spod jego palców) to tylko przykłady kunsztu producenta z Brzegu. Na przestrzeni swojej działalności muzycznej Metro współpracował niejednokrotnie z polskimi raperami, zaś w pełni oddać swoje podkłady jednemu konkretnemu MC robi chyba po raz pierwszy. Dla słuchacza znającego twórczość Metro, bity nie będa stanowiły zaskoczenia - to pierwszy sort hip-hopowych produkcji, gdzie czuć unoszący się w powietrzu duch jego poprzednich wydawnictw. 6/6 i jednocześnie gwarancja jakości wyprzedzającej standardy obowiązujące w polskiej hip-hopowej produkcji. Faworyci? Każdy kawałek bez wyjątku mógłby kandydować do miana singla.

Powtórzę się - Procent nagrał najlepszą płytę w swojej bogatej karierze na scenie rapowej. Zaproszenie do muzycznej współpracy topowego producenta, jakim niewątpliwie jest Metro okazało się strzałem w dziesiątkę, bądź jak mawiają fani piłki nożnej, strzałem zdejmującym pajęczynę z okienka bramki. Wszystko tu się zgadza - wersy rapera i podkłady od producenta. Klasyczna kooperacja na linii MC/producent służy reprezentantowi Szybkiego Szmalu. Cieszę się, że sam Michał czuje, że nagrał płytę życia. To nie mogło się nie udać, nie z Metro. Produkcji od niego tak po prostu nie wypada zepsuć, nie dając z siebie wszystkiego, co najlepsze. W przypadku "Kolei podziemnej" bangla wszystko. Piątka.

O otwierającym materiał "Nowym Dokumencie Tekstowym" można napisać, iż jest to w pewnym sensie "manifest Muflona". To określenie bodaj najbardziej odda to, co raper ma do przekazania między wersami. Z łatwością przychodzi mu celne punktowanie "bawełnianych raperów", jak również rzucenie kilku określeń mocno charakteryzujących aktualne podejście społeczeństwa - Dzień dobry państwu, albo elo mordo. Jestem z Polski: witam chlebem, solą, ksenofobią. Zamykam oczy szeroko, jak Nicole Kidman, ale wszędzie to widzę: Bóg, honor, hipokryzja. I choć wszystko pozostaje w jedynie w formie nawiniętego pod bit Kes-y "Nowego Dokumentu Tekstowego", nie sposób jest się z Muflonem nie zgodzić. Tak samo jest w "Pere-Lachaise", gdzie nie używając ogólników porównuje artystów do egoistów, grzebiąc ich symbolicznie na cmentarzu, by w refrenie zaznaczyć, że zatańczy na ich grobach. Nie wiem, jak wam, ale mnie ten numer rozbawił niesamowicie, bowiem taka inteligentna przewózka po raperach nie zdarza się często. Na szczęście znalazło się też miejsce na nieco lżejszą tematykę, pod postacią "Miejskiego Futbolu". Ten track mogę zapętlać godzinami, a zwrotka Procenta powoduje momentalny banan na ryju. I ostatni akcent do odnotowania - "Attending", a konkretniej rzecz ujmując refren z zaznaczonym wyraźnym follow-upem do klasycznego numeru Grammatika. Jeszcze dobitniej Muflon ukazuje w kontekście całego utworu swoje świadome odseparowanie od głównego nurtu. Co więcej, te przejście na bok i patrzenie z nieco większej odległości na scenę i nie tylko jest zdecydowanie wygodniejsze, nie sądzisz Muflon? 

Jeśli "Napisy Końcowe EP" miałyby zostać jedynym studyjnym materiałem od leniwego wolnostylowca w stanie spoczynku to pozostawią one uczucie niedosytu. Muflon to bez cienia wątpliwości jeden z najbardziej inteligentnych raperów w środowisku. Celne obserwacje, linijki naładowane nawiązaniami do szeroko pojętej kultury, a także naturalna umiejętność wbijania szpilek branży - to wszystko znajdziecie słuchając tego krążka. Czy będę do niego wracał? Zdecydowanie tak. Mimo, że w sieci królują rock'n'rollowcy rapu, czasem warto zastanowić się, czy mają coś wartościowego do przekazania słuchaczowi na bicie, poza przyjemną dla ucha bengerozą.

Nawet jeśli ten album niczego już nie zmieni, jestem pewien ziomalu, że kiedyś ludzkość go doceni (..). Te słowa nawinięte w otwierającym krążek "Walcu" myślę, że nie tyle pasują do samego "Asamblażu", ale do kilku innych płyt w dyskografii reprezentanta Czerniakowa. Pierwsze co rzuca się w uszy to wspomniana we wstępie zupełnie inna muzyka względem chociażby płyty "Zupynalefkisplify" i sposób nawijki gospodarza. Procent na cykaczach? "Kto by pomyślał, to nie mogło się udać" - rzekliby Ci, którzy skazują filar SZSZ na obracanie się wokół jednej konwencji rapu. A jednak - słychać już w "Asamblażu 1", jak raper wyrobił się pod kątem sposobu nawijania. Przyśpieszy wokal w jednym miejscu, by w drugim go odpowiednio zwolnić i za każdym razem brzmi to bardzo naturalnie. Wydaje mi się, że już wcześniej Proceente powinien spróbować swoich sił na bitach rodem z nowej szkoły - potrafi się na nich odnaleźć. Chociażby na "Laid Backu" - opowieści o życiowych błędach, podanej słuchaczowi z humorem i dystansem. Przekaz Proceenta - niby gdzieś go już słyszałeś, ale wciąż chłoniesz go z taką samą zajawką. Też tak macie? "Alkohero" o zamiłowaniu do regionalnych browarów, łychy i nalewek z niezawodnym Kubą Knapem na refrenie ze słowami Jak na mój gust, się pije dla smaku, nie by się zajebać, pod którymi podpisuję się, bowiem podobnie działam. 

Ale żeby przez całą płytę nie było tak frywolnie, znalazło się też miejsce na bardziej poważną tematykę. Mam tutaj na myśli głównie dwa kawałki - "Kumulację" i "Co Dalej". Niech was nie zmyli ich soczyste, bangerowe brzmienie autorstwa Wrotasa, albowiem Proceente w pierwszym tracku przytacza kilka wydarzeń społecznych, zaczepiając przy okazji świat polityki, sportu oraz mediów, jednocześnie używając przy tym w refrenie alegorii znanej z "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego - chocholego tańca. Drugi numer, z gościnnym udziałem Zetenwupe stanowi niejako luźne uzupełnienie "Kumulacji". Trzej raperzy snują refleksje, w większości dość gorzkie w przekazie, ale wciąż ważne i aktualne. "Opowieść o dwóch duszach" z nowym członkiem Alohowej rodziny - Masią - to już muzyczna przeciwwaga do wcześniejszej, nieco cięższej tematyki. Wrotas zaś, niezależnie czy słuchamy "THC", "Złego szeląga", bądź każdego innego numeru z płyty, wykonał kawał bardzo dobrej producenckiej roboty. Palma pierwszeństwa natomiast należy do Metro. Moi drodzy, "Detox" z Numerem Raz Zawsze Spoko i Emazetem to piękny, rapowy numer. Dlaczego piękny? Mógłby z powodzeniem pojawić się na zeszłorocznym "Blunted Album" łódzkiego producenta, będącym jednocześnie jedną z najlepszych płyt 2015 roku. Kto nie sprawdził, niech nadrabia zaległości. Marzy mi się projekt Proceente x Metro, serio. Rozjebałby.

"Asamblaż" należy docenić już teraz. Proceente udźwignął warsztatowo nowoczesną stylistykę zaserwowaną przez Wrotasa, prezentując w wersach wciąż niezmienną tematykę, którą wciąż chłonie się bardzo dobrze. Zaproszeni goście bez wyjątku zaprezentowali się z jak najlepszej strony, urozmaicając krążek. A bonus w postaci "Detoxu"? Bez cienia wątpliwości, przynajmniej pod kątem produkcji, powinien znaleźć się w zestawieniu najlepszych numerów roku. Może Metro gdzieś puści do sieci instrumental? Kto wie. Szef Aloha Entertainment ma się bardzo dobrze, tak samo, jak ten krążek. 

„Zaraz po premierze naszego debiutu zaczęliśmy myśleć o materiale na kolejny album. W przerwach pomiędzy koncertami powstawały szkice  nowych kawałków.  Kilka tygodni temu zaszyliśmy się  w starym domu odciętym do cywilizacji i tam pracowaliśmy nad  materiałem. Część z piosenek już włączyliśmy do koncertowej playlisty i nie możemy się doczekać jak zareaguje na nie nasza publiczność" – mówi Igor, wokalista zespołu.
 
Najbliższe koncerty Mama Selita:
Żyrardów, klub Ładownia – 13 Grudnia 2012
Poznań, klub Fabrika – 14 Grudnia 2012
Kielce, klub Kotłownia -  15 grudnia 2012
Łódź – klub Scenografia  - 28 grudnia 2012

Więcej informacji o koncertach można znaleźć na :
https://www.facebook.com/mamaselita