Tracklista CD 1 - Karty SIM
1. Intro
2. Karty SIM
3. Komiks
4. Choroba psychiczna
5. Nie mam sumienia
6. Plotka
7. Cudze potrzeby
8. Ostatnia linia frontu
9. Sensei
10. Bity, rymy, życie
11. Beton i rdza
12. Będą problemy
13. Spalić ogień
14. Światła miasta
15. Sny
16. Siedem
17. Jaka szkoda
 
Tracklista CD 2 - EP
1. In
2. Tak to jest
3. Krok za krokiem
4. Jutro
5. Niewiele mam
6. Magia
7. WWA/GDA
8. Oczy
9. Out

Niestety tak i bardzo nad takim stanem rzeczy ubolewam. Szczególnie w kontekście Raka, który jest jednym z tych raperów, których z przyjemnością słucham, a który na "Kartach SIM" chciał pokazać się z jak najlepszej strony. Kto mu to utrudnił? Hades, aka obawiam się, że zmarnowany potencjał na kozackiego MC. Jak warszawiak brylował na albumie "Fakty, Ludzie, Pieniądze" i "23:55" swojego macierzystego składu oraz na "NDTZ", tak w ostatnim czasie jakby stracił trochę animuszu. I nie tylko ja tak uważam. A odpowiadając na pytanie ze wstępu, kolejny raz niestety, mamy do czynienia z wtórnością liryczną i muzyczną. I niejako kompozycyjną, za sprawą występujących pomiędzy numerami skitów. Pójście po najmniejszej linii oporu w tym przypadku okazało się zgubne. Niby produkcje są dopracowane, ale mamy wrażenie, że czegoś im brakuje. O.S.T.R. przyzwyczaił odbiorców, że potrafi robić nietuzinkowe podkłady ("Buntownicy i Lojaliści" Greena niech posłużą za przykład), jednakże w przypadku "Kart SIM" bity Adama są jakby z "drugiego sortu".

Tematyka podejmowana przez Hadesa i Raka - z nią mam problem. Włączam płytę, leci track po tracku, a w głowie myśli, że gdzieś już to musiałem słyszeć. Miejski brud, uliczny kurz, opowieści o obserwowanej codzienności z różnych perspektyw, wytykanie ludzkich błędów - to tak w skrócie tematyka płyty. Kolejny problem pojawia się w momencie, kiedy chciałoby się spróbować przywołać jakiś zapadający w pamięć wers. Ja takiego nie znalazłem. I nawet goście nie ratują strony lirycznej. Kiedy spojrzałem na tytuł czwartego numeru, czyli "Chorobę psychiczną", niemal pewny był featuring Piha. No a jak. Szkoda, że bardzo kiepski. Inni goście, którzy zostawili po sobie coś więcej to na pewno Siwers, Sarius i Biak. Sensi, O.S.T.R. i Sughar? Mogłoby ich nie być. Należy koniecznie wspomnieć o plejadzie DJ-ów, którzy podrzucili świetne, podkreślę to, świetne cuty i skrecze: DJ Kebs, Haem, Wojak, Lolo, Falcon1 i Eprom. Zrobili jednym słowem nieziemską robotę.

Cóż, tym sposobem doszliśmy do końca recenzji "Kart SIM". Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy, że jest to album nieudany. Poczynając od bitów (które w większości przypadków ratują gramofonowe popisy zaproszonych DJ-ów), przez większość gościnnych zwrotek, a na gospodarzach kończąc. Jedynie Rak próbuje lirycznie ciągnąć album w górę, ale sam nie da rady. "No ale jak sam, przecież jest Hades." - chciałoby się rzec. Niby jest, ale jego obecność pozostawia wiele do życzenia. Od wydania świetnej solówki, według mnie, zalicza regularny regres formy. Oby kolejne produkcje były lepsze, szczególnie, że zapowiada się ich całkiem sporo. Ocena? Szkolne 2.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"9390","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Tracklista:

na razie nieznana

Materiał Metro ukazał się w moje urodziny i dziś traktuję go jak piękny prezent od jednego z najbardziej wyjątkowych producentów na polskiej scenie. Tkwiąc w błędnym przekonaniu, że recenzja tego materiału była już na Popkillerze delektowałem się tym albumem przez wiele tygodni nie koncentrując się na formułowaniu wniosków. Okazało się, że recenzji nie było, więc zapraszam was na małe nadrabianko... Premier w 2012 było mnóstwo, świetnych albumów również, ale "Antidotum 2" nie da się porównać z żadnym z nich.

Na płycie znaleźli się zarówno znani ze współpracy z producentem z Brzegu Wyga, Fisz czy Tet, ale nie zabrakło też miejsca dla nowych postaci na tych bitach dzięki czemu możemy usłyszeć jak radzą sobie na nich Walles, RH-, Okoliczny Element czy Ras. "Antidotum 2" jest prawdopodobnie najlepiej obsadzonym materiałem w historii polskiego rapu jeśli chodzi o gramofonowe popisy, a kropką pod wykrzyknikiem w tej kwestii jest "DJ's Tribute" w którym pojawiają się Twister, BRK, Ike, Eprom, Daniel Drumz, Krime, Tort, Haem, Czarny, Kebs i Flip. Taki zestaw spokojnie mógłby stanowić jedenastkę ostatnich kilku kolejek polskiej ligi. Polski dream team. Kluczowe znaczenie dla dobioru całości mają również kawałki z udziałem owianej tajemnicą formacji Metronome Orchestra. Co można powiedzieć o gościach? Ras zalicza jedną z najlepszych zwrot w karierze, Wyga potwierdza, że na bitach Metro czuje się jak ryba w wodzie, a Walles, że jest jednym z "najchorszych" gości w tym kraju... Można analizować, każdemu pewnie bardziej do gustu przypadnia co innego, ale w "Keep Funk Alive" nie chodzi o to. Chodzi o gospodarza.

Otwierający "Introwski" na starcie wyjaśnia, że zachowywanie funku przy życiu wzięto zupełnie na serio. Sposób w jaki buja ten materiał w każdym kolejnym kawałku, to prawdziwy hołd dla funku w przeróżnych jego formach. Porównanie dwóch numerów z Wygą i Polskim Karate pokazuje jak duży zakres inspiracji ma ten koleżka. Warto dodać, że jednocześnie potrafi wjechać z pozornie banalną partią dęciaków i rozwalić nią w drzazgi jak ma to miejsce w "Wojnie O Sos" z Tetrisem, Rasem i DJ'em Ikiem. Metro ma bangery w naturze i jest to coraz bardziej imponujące w jego wykonaniu. Jest mistrzem świata w kwestii dopasowania swoich fascynacji do styli zapraszanych raperów - każdy kolejny czy to z Fiszem, Wallesem czy Mesem jest zawsze tak dobrany, że rewelacyjnie pasuje do całości "Antidotum 2" jednocześnie dając MC's dokładnie to czego chcą. Dodajmy do tego instrumentalne kawałki i przerywniki, które stoją na bardzo, bardzo wysokim poziomie - "Bas Raz Dwa" Metronome Orchestry to najbardziej dynamiczna i porywających rzeczy jakie słyszałem w 2012. Roi się tutaj od bangerów, tracków, które na koncertach miotłyby wszystko - nie wymieniam, bo trzebabyłoby przepisać co najmniej 3/4 tracklisty. Kiedy myślę sobie o koncercie opartym na zawartości "Antidotum 2", gromadzącym gości w jednym miejscu, oczami wyobraźni widzę OGIEŃ.

Kiedy patrzę na niektóre projekty na których klipy i single robi się z co drugiego numeru, myślę sobie ile hitów mieści "Antidotum 2"... Wydaje mi się, że jeśli ktoś będzie miał zarzuty do tej płyty, może być to jedynie zasługą gorszej dyspozycji rapera, bo muzycznie ta płyta jest nie tylko odmienna stylistycznie od wszystkiego co wydano w zeszłym roku, ale też niezwykle energetyczna i przyjemna w odbiorze. Czemu niby współpraca Metro z Wildchildem, Romesem, członkami Dilated Peoples czy ostatnio Perceem P może kogoś dziwić? Czekam na moment, kiedy muzyka Metro z którymś z takich współpracowników zażre poza granicami naszego kraju, a musi to prędzej czy później nastąpić. "Antidotum 2" trzeba mieć na półce. Odliczanie czasu do premiery produkowanego przez tego gościa Polskiego Karate uważam za otwarte. Metro - utrzymałeś funk przy życiu!

Korzystający z SP1200 producent obydwoma bitami znajdującymi się na tym wosku rozłożył mnie na łopatki. Nie jestem przeciwnikiem nowych pomysłów na produkcję bitów, ale kiedy słyszę jak wjeżdżają perkusje w "RH-" i "Energia Zwrotna" myślę sobie, że klasyczne rozwiązania czasem są po prostu niezastąpione. Bodziers dzięki ciężkiej pracy wykrystalizował brzmienie perkusji, rękę do sampli i nastrój ukryty w zadymionym basie do takiego stopnia, że obydwa numery wchodzą idealnie i sytuacja, kiedy po jednym odsłuchu singiel powędruje na półkę będą raczej sporo rzadkością.

Jeden z bohaterów naszego tygodnia wraz ze swoim ziomem z DwóchZer czują się na takich bitach jak w domu. Może nie jest to dzieło zmieniające odbiór twórczości raperów pod względem treści, ale wyczucie nastroju produkcji, świetne użycie swoich wokalnych możliwości, flow nie popadające w przesadę tylko adekwatnie dostosowane do mocnych perkusji... Musicie to usłyszeć.

Jest to przede wszystkim materiał bardzo spójny. Obaj panowie nieźle się uzupełniają, a ich podobne niskie głosy raczej się ze sobą nie gryzą (niemniej chwała temu, kto w "Tak to jest" wychwyci moment przejęcia majka przez Hadesa). Tak muzycznie, jak i tekstowo mamy do czynienia z osobliwym, miejskim klimatem, trzymającym ucho blisko chodnika, a zarazem śmiało wychylającym głowę ku niebu (nieco "kosmiczne", urozmaicone intrygującymi monologami wykrętki w intrze i outrze).

Za produkcję odpowiadają sam Rak Raczej, Galus oraz szerzej nieznani Odme i Bodziers. Całość trzyma naprawdę wysoki poziom - jest klasycznie i nastrojowo, a woski, z których brano próbki instrumentalne, musiały być bardziej zdewastowane niż pociągi w Gdańsku; pięknie to trzeszczy. Niby aranżacyjnie jest dość biednie, lecz te pętle są tak dopieszczone i brzmią tak świetnie, że minimalizm ciężko tu uznać za wadę. Co ciekawe, pierwsze skrzypce gra tutaj Bodziers. Bit do "Krok za krokiem" jest dla mnie numerem jeden w tym roku na polskim podwórku - nieprawdopodobny wręcz sampel, wwiercający się w łeb bas i maksymalnie wyszlifowana perkusja (to akurat cecha wszystkich podkładów na tej EP-ce). "Jutro" jest tylko minimalnie gorsze  - potężny "nowojorszczak", w którym do złamania karku wystarczyłyby sama stopa i ten ciężki akord. Dobrze wypadł też drugi anonim - Odme, który w "WWA-GDA" przemycił odrobinę bujającego funku. Ponadto na uwagę zasługuje bit do "Tak to jest" - melancholijne pianino zgarnia całą pulę, absolutnie.

Obaj raperzy nie podnieśli, ale też nie obniżyli lotów w porównaniu do ich ostatnich dokonań (odpowiednio: "23:55" i "Płyta z Czarnych Płyt"). Lecą stylowo, pewnie, acz bez technicznych fajerwerków. Raczą nas raczej prostymi rozkminkami i obserwacjami codziennego życia, dalej sięgają jedynie "Oczy" z gościnnym udziałem Tomasiny. Inna sprawa, że temat tam przedstawiony zostały ujęty zbyt płytko, pretensjonalnie wręcz.

Jest październik, a to idealna pora na ten album - czuć tu chłód, papierosowy dym i nocne spacery (zarówno a la Eldo, jak i a la Włodi w "Tych chwilach"). Kapitalne bity, ciekawe teksty, świetna robota DJ'ów - w końcu Kebs to już pewna marka, a Wojak wcale wiele mu nie ustępuje. Mocna czwórka.