SPRAWDŹ RESZTĘ KWIETNIOWYCH PREMIER

Tracklista:

1. Ultra
2. The Plague
3. Hell Is Where the Heart Is
4. Pet Sematary
5. Sad the Impaler
6. Aileen Wuornos

Stream:

Siedmioutworowa EPka zapowiada nadchodzącą trasę koncertową Sadistika - The Nightmares & Dreamscapes Tour", która rusza 16 września. Sadistikowi - headlinerowi trasy - towarzyszyć będą na niej Ceschi, Sapient, Graves 33 i Early Adopted, z którym to Sadistik nagrał niedawno wypuszczony track "Teeth to Dust" (do odsłuchu poniżej). 

Także do odsłuchu poniżej dwie wcześniejsze kooperacje na linii Kno - Sadistik - "Kill the King" z albumu "Flowers for My Father" (recenzja 1, recenzja 2) oraz "Castles" z potężnie obsadzonego, zeszłorocznego materiału Cunninlynguists "Strange Journey Volume Three" (recenzja 1, recenzja 2).

Wczoraj zaś swą premierę miał teledysk promujący wydawnictwo, hipnotyczny teledysk "To Be in Love". Check it out.

Tracklista "Phantom Limbs": 

1. The Darkness
2. To Be in Love
3. Daydreams
4. Phantom Limbs
5. Hers Forever
6. Unaware
7. In Heaven

"So follow me, I'll be your cult leader" - syczy Sadistik już w pierwszym, wprowadzającym tracku. Na dusznym, niepokojącym elektronicznym podkładzie Cody atakuje kanonadą precyzyjnych, misternych wersów, porównując się m.in. do Mansona i Davida Koresha. Taaak.... Tutaj nie ma żartów. Mimo że płyta ukazała się na początku słonecznego, radosnego lipca, tak naprawdę dopiero teraz - gdy za oknem przygnębiająca jesień, lepkie mgły zasnuwające cały kraj - słucha się jej najlepiej. Bowiem teksty, jak to u Sadistika, są posępnymi refleksjami, zagłębiającymi się w mroki ludzkiej duszy, w gąszcz emocji - przykładowo "Orange", z feerią metafor o kolorach, wnikliwie opisujących kotłujące się uczucia Sadistika.... Mamy tu też sporo wykręconego, odpowiednio "sadystycznego", mrocznego battle rapu, zwłaszcza w zaskakującym "Death Warrant". Jeśli "Flowers for My Father" było studium samotności, psyche człowieka pogrążonego w głębokim smutku i depresji - "Ultraviolet" to spojrzenie w umysł człowieka szalonego, obłąkanego artysty. Do tego owe mroczne solilokwia zarapowane są w sposób bez zarzutu - Cody to znakomity technicznie MC, któremu niestraszne żadne wyzwanie. Na "Ultraviolet" prezentuje szerokie spektrum swych umiejętności - posłuchajcie choćby, jak bawi się asonansami w pierwszej zwrotce "Blue Sunshine" - szczękopad gwarantowany. 

Miłośnicy poszukiwania w wersach nawiązań do świat filmu i literatury, znajdą tu sporo dla siebie - album naszpikowany jest cytatami i odwołaniami do artystów i dzieł, które uczyniły Cody'ego Fostera tym, kim jest. Od obskurnych, ultrabrutalnych horrorów z lat 70. i 80. i kosmicznych, kultowych dzieł legendarnych reżyserów (Kubrick, Lynch, Harmony Korine, Alejandro Jodorowsky.... Cody ma gust, to trzeba przyznać), po twórczość Orwella ("1984"!!!), Bukowskiego, Huntera S. Thompsona i posępną, pełną głębi poezję Virginii Woolf czy Sylvii Plath (podobnie jak niegdyś w pamiętnym "Wake Up Dead", Sadistik w "Nowhere" pod sam koniec umieszcza fragment jej utworu "November Graveyard").... Bogactwo nawiązań niekiedy przytłacza, niektóre odwołania zdawały mi się wrzucone na siłę, niepotrzebnie ("I'm feeling so Jodorowsky right now" - co to tak naprawdę znaczy?), w większości jednak wzbogacają i tak już intrygujące słowne zagadki Sadistika.

Osobny akapit należy poświęcić gościom. Na począku nie byłem za bardzo przekonany do wokalistów odpowiedzialnych za refreny, potrzeba było kilku odsłuchów, bym uznał je za całkiem udane. Lotte Kestner w „Chemical Burns” dodaje swą upiorną kołysanką specyficznego smaczku, duo Child Actor w "Orange" jest... OK, Yes Alexander, bardzo lubiana przeze mnie wokalistka, znana ze współpracy z Blue Sky Black Death - nieco niestety rozczarowuje w „Gummo”, gdzie jej charakterystyczny wokal przygnieciony jest mnogością elektronicznych efektów – to dobry kawałek, ale gdzie mu tam do fantastycznego „Russian Roulette” z poprzedniej płyty Cody’ego.  Z rapujących gości – zaskakuje Nacho Picasso, z unikalnym, skrzekliwym głosem i linijkami przesiąkniętymi czarnym humorem doskonale uzupełnia się z Sadistikiem na „Witching Hour”. Sticky Fingaz ze swym ochrypłym rykiem „YOU THINK YOU CAN TAKE ME ?!!” zalicza najlepsze wejście na całym albumie, Tecca Nina…wypada poniżej oczekiwań, mimo wcale błyskotliwych zabaw słownych. 

Wróćmy do "Chemical Burns".Ów kawałek, prócz bycia jednym z najlepszych na całej płycie, jest ważny także z innego powodu - jest to nowa-stara, wyposażona w nowy podkład, ale nagrana w 2009 roku kooperacja Sadistika z jego bliskim przyjacielem, mentorem, a przy tym jedną z najbardziej niezwykłych osobistości ze świata hip-hopu - z ś. p. Michealem Larsenem, znanym jako Eyedea. Gdy Micheal wskakuje na beat w swym szalonym, pędzącym na łeb, na szyję flow, zapodając niesamowitą, pełną wykręconych, skomplikowanych metafor i słownych gier zwrotkę - aż ciarki przechodzą. A ostatnie wersy zmarłego w 2010 roku Larsena - jakby rozpaczliwie wykrzyczane "But I'm not dead, I'm not dead, I'm not dead - until I've died" - po prostu łapią by the throat i nie puszczają... 

Przerażające wizje Cody'ego Fostera zilustrowane są odpowiednim akompaniamentem. Dominują tu chłodne, elektroniczne brzmienia, nierzadko przechodzące w zawiesisty, lewitujący cloudrap (posłuchajcie tylko "Still Awake" - nic, tylko odpłynąć....), hipnotyzujące chórkami i niepokojącymi klawiszami, od czasu do czasu zamianiające się w twardsze, bardziej staroszkolne brzmienia (melancholijny "Chemical Burns", bujający "Death Warrant"). Za większość produkcji odpowiedzialni są: stary znajomy z "FFMF", niezmiernie utalentowany Eric G. oraz niejaki SXMPLELIFE (...ktoś ma pomysł, jak sensownie wymówić tę ksywkę?). Ku mojemu ubolewaniu, Cody tym razem nie zaprosił do nagrań mojego ulubionego producenckiego duetu Blue Sky Black Death, który to stworzył niesamowite, mroczne, dopracowane w najdrobniejszych szczegółach podkłady na "Flowers"... Nie mogę niestety napisać, że "Ultraviolet" dorównuje poprzedniczce na polu muzycznym. Owszem, to interesujący, niebywale klimatyczny muzycznie projekt.... Jednak w przeciwieństwie do "Kwiatów", brakuje mi tu tej spójności, momentów cięższych (jak "Petrichor" czy "Seven Devils"), bardziej nastrojowych, wbijających się w pamięć (jak "City in Amber" czy wzruszające do łez smyczki w "Micheal")... Jest tu kilka momentów chybionych bądź frapujących - choćby w "Death Warrant", gdzie zwrotki poprzedzone są nagłym, niepasującym do całości chórkiem; rozwlekły, brzmiący niemal dream-popowo "Orange", czy dziwaczna kakofonia pod koniec "Gummo". 

Najlepszym muzycznie fragmentem Ultrafioletu jest "The Rabbithole" - jedyny beat na płycie autorstwa starego znajomego Cody'ego - producenta o ksywce A Kid Called Computer. Siedmiominutowy track poprzedzony jest rewelacyjnym, instrumentalnym interludium - melanżem złowieszczych, mrocznych klawiszy, niesamowitych, syrenich śpiewów Terry Lopez i ostrych jak brzytwa synthów... Coś wspaniałego.

A więc... "Ultrafiolet - znów trafione"? I tak, i nie. Mam, szczerze mówiąc, problem z ocenieniem tego albumu. "Ultraviolet" to kolejny wysokiej jakości album w dyskografii Sadistika, album inny od "Flowers", krok w nowym kierunku, twórcze rozwinięcie persony i rapu Cody'ego. Inteligentny, NIESAMOWICIE klimatyczny, materiał wymagający kilku, kilkunastu wręcz odsłuchów, by wyłapać wszelkie nawiązania i zinterpretować słowne łamigłówki.... Jednak nie dorównuje on swemu poprzednikowi. "Flowers" mógłbym słuchać godzinami, chłonąc ten lepki, gęsty, duszący, melancholijny klimat, znajdując co rusz nowe, muzyczne smaczki... "Ultraviolet" zaś po kilkunastu odsłuchach zaczął mnie męczyć. Jakby brak tu tego "uderzenia", dopracowania i spójności "Kwiatów", tej desperacji i wściekłości w głosie Cody'ego. "Ultraviolet" i zamknięte w jego dżwiękach wyobcowanie i obłęd to bardzo dobra płyta (której wystawiam, summa summarum, cztery na sześć)... Jednak przyznam, że wzbudziła we mnie lekki niepokój, jaką drogą pójdzie teraz Sadistik. Kolejna taka płyta, na takich produkcjach i w takich klimatach byłaby już chyba zbyt ciężka i męcząca... W jakie światy, w jakie zakamarki duszy Cody'ego Fostera przyjdzie nam tedy wniknąć? Jeszcze się przekonamy.

                                        [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"14004","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                        [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17980","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

                                        [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17982","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]] 

                                        [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"17981","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]           

Tracklista: 

1. Cult Leader
2. 1984
3. Chemical Burns (+ Eyedea & Lotte Kestner)
4. Into the Night
5. Cubic Zirconia
6. Orange
7. Nowhere
8. Witching Hour (+ Nacho Picasso)
9. Still Awake
10. Blue Sunshine
11. Death Warrant (+ Tech N9ne & Sticky Fingaz)
12. Gummo (+ Yes Alexander)
13. The Rabbithole (+ Terra Lopez)

                                         [[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"14004","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Trzymać w niepewności nie będę - wszyscy ci, którzy pokochali „The Balancing Act”, bez reszty zakochają się w tej płycie. Po średnio udanych elektronicznych eksperymentach z Kristoffem Krane’em i Grahamem O’Brienem Sadistik postanowił wrócić do mrocznych, melancholijnych produkcji i wysublimowanej liryki bliskiej debiutowi i epce „The Art of Dying”. I chwała mu za to.

Sadistik potwierdza, że jest fenomenalnym tekściarzem. Jeśli podszedłeś do „Kwiatów”, oczekując bragga, chełpienia o jakości i ilości wypitych drinów czy rubasznych żartów o relacjach damsko-męskich… od razu wyłącz odtwarzacz i szukaj czegoś innego. To nie ta bajka. „Flowers for my Father” to mroczna, duszna podróż w głąb ludzkiej psyche. Płyta ta dedykowana jest zmarłemu ojcu rapera – jego śmierć wstrząsnęła raperem do głębi, przysporzyła mu nieopisanego cierpienia, co w niezwykle plastyczny sposób raper opisuje już w początkowym „Petrichor”.  Temat depresji, smutku i nienawiści przewija się na albumie kilkakrotnie, choćby w rozdzierająco wręcz dokładnym „The Beast”. Swoim zwyczajem Sadistik porusza też tematy damsko-męskich relacji w „Palmreader” i „Russian Roulette”, w każdym wnikliwie i boleśnie analizując szkodliwy związek… Reprezentant Seattle to prawdziwy mistrz pióra, kreślący skomplikowane, słowne pejzaże, wszelkie odczucia wyrażając mistrzowsko dobranymi metaforami i słownymi konstrukcjami. Każda linijka na tym albumie jest przemyślana, niemal każda pełna jest symboliki i wieloznaczności. To nie jest album, który można ogarnąć po jednym przesłuchaniu. Jak z poezją – potrzeba czasu, zacięcia i wnikliwej interpretacji, by zrozumieć sens utworu… Na tym polega znakomitość „Kwiatów” – za każdym razem, gdy włącza się tę płytę, odkrywa się coś nowego – nowy element układanki, nową znaczącą linijkę, nowy popis lirycznych umiejętności (Np. w „The Beast” – „I formerly denounce my former self and form deformities/Conform to formations that were forced to form abnormally")

Albumowi pomaga też to, że Sadistik jest nie mniej fenomenalnym raperem. Nieraz udowodnił, że pod względem techniki niewielu może się z nim równać. Giętkie flow, zabawa tonacją, znakomita kontrola nad przyspieszeniami – Cody to nie byle rzemieślnik rapowego fachu. Małym minusem jest, że brak niekiedy nieco Sadistikowi tej werwy i wściekłości, z jaką potrafi sączyć linijki (patrzcie „November” z „the Balancing Act”). Czasem też Cody brzmi nieco zbyt płaczliwie i rzewnie na mój gust, przez co wyrzucane przezeń wersy tracą na sile. 

Przyjrzyjmy się bliżej warstwie muzycznej.Większość produkcji jest autorstwa Erika G., którego słuchacze mogą kojarzyć m.in. z ostatniej płyty Seana Price’a („Solomon Grundy” i „Title Track”). Dla Sadistika Eric zrezygnował jednak z ciężkich werbli, serwując smutne, ambientowe, hipnotyzujące elektroniką bity, takie jak „Exit Theme” czy „Melancholia”. Kilka bitów wrzucili też panowie z mojego ulubionego producenckiego duetu Blue Sky Black Death. Kingston i Young God porzucili dla tego projektu swoje trapowe eksperymenty i spróbowali sobie przypomnieć czasy, gdy produkowali albumy dla Holocausta i Hell Razaha… i wyszło im całkiem nieźle, acz stać ich na wiele więcej. Niemniej „Russian Roulette” czy spokojne, wyciszone „City in Amber” to kawał dobrej muzyki… Trochę poniżej oczekiwań wypadł bit od Kno z Cunninlynguists, do pięt nie sięgający jego innym melancholijnym produkcjom, takim jak „The Distance” czy nawet „Mic Like a Memory”. Wielka szkoda, że Sadistik nie zaprosił do nagrań Emancipatora, oraz nie skorzystał z większej ilości bitów od Kid Called Computer…. „The Balancing Act” i „The Art of Dying” udowodniły, jak znakomita chemia istnieje między głosem Sadistika a produkcjami wyżej wspomnianych. Kid Called Computer wrzucił co prawda świetny bit do otwierającego album „Petrichor”, ale chciałoby się jednak więcej. 

Mimo wszystkich tych uwag jestem ostatnią osobą, która stwierdziłaby, że bity na „Flowers for My Father” są słabe. Każdy podkład to małe dzieło sztuki pod względem budowania atmosfery. Bity, z tym chłodnym, ambientowym zacięciem, znakomicie podkreślają mroczny nastrój. Niektóre momenty pozostają w pamięci na długo - choćby te ciężkie uderzenia rockowych gitar w „Petrichor” i „Seven Devils”, samplowana, mesmeryzująca żeńska wokaliza w „Palmreader” i „The Beast” (ta ostatnia z fantastycznymi skrzypcami w tle…) Absolutną rewelacją jest bit do „Micheal”, utworu dedykowanego zmarłemu w 2010 roku Michealowi Larsenowi, znanemu jako Eyedea. Delikatne uderzenia perkusji, w tle klawisze pianina, a po chwili – sample „In Your Eyes” Peter Gabriela…. Znakomite, a końcówka, w której słyszymy samego Eyedeę, wzrusza do łez. Innym, powalającym utworem, jest „Song for the End of the World” – elektroniczny podkład jakby żywcem wyjęty z płyt Tangerine Dream, genialny patent w postaci spowolnionego sampla z „The World is Yours”… i recytacja wiersza „Piosenka o końcu świata” przez samego Czesława Miłosza. Mistrzostwo.

Zastanówmy się, jak najlepiej podsumować ten album… „Flowers for My Father” to wstrząsająca makabra znana z dzieł Davida Cronenberga, to odrealnienie i nierzeczywistość niczym z książek Burroughsa, to podroż w mroki ludzkiej wyobraźni wzorem filmów Lyncha. To kamień w kieszeni Virginii Woolf, to horror Poego, ostatni wiersz Fujimury. To smutek, czerń, tęsknota, brak nadziei. To wieczorny spacer po mieście zawieszonym w czasie, zatopionym w  złocistym bursztynie. To trans, głębia, ostatnie pianino, ostatnie skrzypce na końcu świata. To udręka i szukanie odkupienia. To obnażanie własnej duszy i rozrywanie jej na strzępy, a potem mozolne jej odtwarzanie, by znaleźć metodę w szaleństwie…. To znakomity album. Mocne 5.

Doskonale zdaję sobie sprawę, że dopiero co zaczęła się wiosna i taki materiał będzie ciężki do przejścia, ale nie powinniście go odrzucać. Drugi long play Sadistika - "Flowers For My Father" to dzieło przygotowane w niezwykle skrupulatny sposób. Tak, by po raz kolejny udowodnić, że Cody to raper wyjątkowy.

Powiecie, że przesadzam, że takich jak Sadistik w amerykańskim podziemiu jest setki. Ano nie ma moi drodzy, Sadistik to raper, którego muzykę pokochałem niemal od razu. Autor jednego z najlepszych debiutów ostatnich lat ("The Balancing Act" wydane w roku 2008) długo pracował nad tym by drugi long play (w międzyczasie EP MC/producent z Kid Called Computerem oraz płyta w duecie z Kristoffem Krane'm) był idealny. Ten album jest dla niego niezwykle osobisty, prawdopodobnie o wiele bardziej niż debiut jak i cała reszta jego wydawnictwa, zresztą wskazuje to sam tytuł. Ten krążek to hołd oddany jego zmarłemu ojcu, oddanie na bit litrów emocji z tym związanych. Określenie "emo hop" jest dla mnie czymś, co mnie denerwuje, ale niestety - tak właśnie klasyfikowany jest taki rap. Litry emocji, które wylewają się z głośników w czasie odsłuchu płyty są znaczące. Zresztą, tekstowo Foster nigdy nie schodził poniżej pewnego poziomu, potrafił zaskoczyć ciekawymi metaforami, a tekst miał nie tylko dobry wydźwięk w kwestii przekazu, ale również techniki. Jestem przekonany, że każdy z was wybierając dowolny numer z tej płyty odnajdzie kilka linijek, które spowodują, że zapytacie sami siebie - "jak on to robi?".

W kwestii flow Sadistik po raz kolejny stawia na eksperymenty. Od początku jego wielką zaletą było to, że potrafi "przykleić" się do bitu w sposób tak idealny, że nie da się mu narzucić czegokolwiek. Tym razem jest podobnie, Sadistik fastrapuje, leniwie snuje się po bicie... Jego flow wyraża emocje, idealnie komponuje się z bitem, a całość daje znakomity efekt. Kończysz odsłuch, a wciąż w pamięci masz wersy wypluwane jak z karabinu, z kolejnym odsłuchem znowu w twoje uszy rzuca się leniwy, ospały styl, który intryguje. I tak z każdym kolejnym odsłuchem. Odnajdujesz na tej płycie coś nowego. Początkowo myślałem, że ten album to totalne rozczarowanie, że nie jest w stanie nawiązać do geniuszu "The Balancing Act". Uważałem, że Sadistik brzmi zdecydowanie najlepiej na bitach Emanicipatora. Wielokrotny odsłuch płyty sprawił jednak, że musiałem zweryfikować swoją opinię. "Flower For My Father" to płyta inna niż "The Balancing Act". Pisana pod innym wpływem, Sadistik chciał opowiedzieć nam inną historię. Wydawać by się mogło, że lirycznie to to samo. Nic bardziej mylnego, to kolejny rozdział podróży, którą funduje nam raper. 

Można przyczepić się do tego, że Sadistik kopiuje niektóre linijki, że produkcja nie ma takiej magii, jak na debiucie. Nie można jednak z góry dyskwalifikować tego albumu. On nadal jest pozycją obowiązkową, zwłaszcza dla wielbicieli alternatywnego rapu, to nie trueschool, to treści przekazywane w oparciu o znakomitą produkcję, która jest jednak ciut słabsza od tego, co mogliśmy słyszeć na wielokrotnie wspominanym przeze mnie debiucie, czy EP "The Art Of Dying". To najbardziej osobisty krążek w karierze tego rapera. Mamy tutaj do czynienia z czymś w rodzaju spowiedzi, tęsknoty za zmarłym przyjacielem (Eyedea), oraz wieloma problemami życia codziennego. Album idealny na zimne wieczory. Dlatego nieszczególnie pewnie będziecie skłonni by poświęcić mu niecałą godzinę, rozumiem. Sam długo nie cieszyłem się tym krążkiem, liczyłem że dostanę go już jesienią, a wtedy zimowe wieczory dzięki tej płycie byłyby znakomite, przynajmniej pod względem dobrej muzyki. Dostałem ją w lutym i mam o wiele mniej czasu w lepszym odbiorze krążka. Nie wiem jak macie wy, ja jednak nie potrafię słuchać takiej muzyki gdy choć trochę świeci słońce. 

Podsumowując. "Flowers For My Father" to płyta specyficzna, ciut gorsza od debiutanckiego "The Balancing Act", jednak nadal wartościowa. Dla mnie to jedna z ważniejszych tegorocznych premier. Ani trochę mnie nie rozczarowała, a z każdym odsłuchem uwielbiam ją coraz bardziej. Jeśli jeszcze nie mieliście do czynienia z muzyką tego pana czas najwyższy to zmienić. A jeśli dochodzi do tego fakt, że w wśród twoich ulubionych raperów znajduje się Slug, Cage, czy Sage Francis - sprawdzenie Sadistika to oczywistość, którą musisz wykonać jak najszybciej. W skali szkolnej dam albumowi czwórkę z plusem. 

Czego się spodziewać? Tego czego zawsze, litrów emocji i dobitnie melancholijnego klimatu.

Utwór "Exit Theme", w którym gospodarza wsparł Astronautalis oraz Lotte Kestner, a bit wyrpodukował Eric G to kolejny znakomity, bazujący na emocjach numer, który zdecydowanie podsyca oczekiwania wobec tego albumu jak i samego Sadistika. Jeśli nie miałeś okazji obcować jeszcze z jego twórczością czas najwyższy to zmienić, Sadistik to niebanalny talent, który powinien być przez ciebie jak najszybciej odkryty.

Już 19 lutego 2013 roku swoją premierę mieć będzie kolejny solowy album rapera zatytułowany "Flowers For My Father"

Album wydany nakładem Fake Four Inc. składać się będzie z 13 kompozycji, gdzie obok Sadistika usłyszymy m.in: Cage'a, czy Deacon the Villaina z CunninLynguists. Produkcją tym razem zajmie się m.in duet Blue Sky Black Death, Kid Called Computer, Kno, Raised by Wolves, czy Eric G. Poniżej pełna tracklista, wraz z gościnnymi występami i produkcją oraz klip do utworu "Micheal", który nie znajdzie się jednak na płycie. Jest to swoisty hołd dla zmarłego przed dwoma laty rapera Eyedei.

1. Petrichor [produced by Kid Called Computer]
2. Russian Roulette (feat. Cage & Yes Alexander) [produced by Blue Sky Black Death]
3. City In Amber (Feat. Lotte Kestner) [produced by Blue Sky Black Death]
4. Snow White [produced by Raised by Wolves]
5. The Beast [produced by Blue Sky Black Death]
6. Kill The King (Feat. Deacon the Villain) [produced by Kno]
7. Song For The End Of The World [produced by Raised by Wolves & Eric G.]
8. Palmreader (Feat. Child Actor) [produced by Eric G.]
9. Micheal [produced by Eric G.]
10. Seven Devils [produced by Andreikelos]
11. Exit Theme (Feat. Astronautalis & Lotte Kestner) [produced by Eric G.]
12. Melancholia [produced by Eric G.]
13. A Long Winter (feat. Ceschi) [produced by Blue Sky Black Death]