Medard: Ludzie, którzy znajdują się w życiowym dole mają problem z tym, żeby uwierzyć, że da się z niego wyjść. "Wszystko będzie dobrze" to ostatnie co chcą usłyszeć. Starałem się zrobić kawałek, który wskaże światełko w tunelu, a nie będzie bezsensownie bombardował miłością.

"Popiół" to szósty kawałek z serii "Zapisz sobie", który trafił do słuchaczy. Za brzmienie kawałka ponownie odpowiada Jakub Bryndal, który oprócz mixu zajął się także koprodukcją.

"To jest dalszy ciąg, jestem starszy? Nope. Jestem lepszy o rok" - nawija Medard w drugim już numerze udostępnionym w 2018 roku. Zapowiedziana przy okazji premiery "Zapisz sobie" kampania zaczyna się rozkręcać, a sam autor zapowiada kolejny numer już w przyszłym tygodniu.

Medard: Pisanie C.D.N. przypomniało mi po przerwie, jak dużo przyjemności można czerpać ze składania słów. Przy okazji ta premiera pokaże, że nie będzie łatwo mnie zaszufladkować. Ciąg dalszy na szczęście nastąpił.

Autorem bitu do "C.D.N." jest Szpalowsky odpowiedzialny za brzmienie poprzednich płyt Meda - "Teraz Albo Nigdy" oraz "Lepiej Późno Niż Wcale". Brzmienie kawałka doskonale podkreślił Jakub Bryndal, a oprawą wizualną zobrazował PART.

We Love Beats są doskonale znani bywalcom toruńskiego klubu NRD - tworzący projekt Wrb i Furia co wtorek organizują tam przepełnione rapem, soulem i jazzującymi brzmieniami imprezy. Oganizują także cykliczne eventy, zapraszając nań mniej znanych, axz unikalnych i preznetujących oryginalne brzmienie artystów. "Chcemy udowodnić, że istnieje świat pokazujący prawdziwe emocje i muzyczne wyzwolenie. Nasza inicjatywa ma na celu promowanie producentów, DJ'ów i beatmakerów, którzy poza własną twórczością prezentują publice swoje wzorce i inspracje." - tak o swojej misji na Facebooku informują We Love Beats.

Nie przerywajmy im - oni bowiem najlepiej opowiedzą o swym dedykowanym Jayowi projekcie: "DILLACIOUS EP to nie tylko hołd w kierunku legendy, to również doskonały przykład tego jak pasja oraz zaangażowanie kilku osób potrafi w bardzo krótkim czasie zaowocować czymś wielkim. Nie chodzi tu o zasięg czy skalę, w naszej subiektywnej opinii Dillacious EP to wyjątkowy projekt, który mamy nadzieję znajdzie swoich odbiorców nie tylko pośród fanów geniuszu Dilli.

To pierwszy raz kiedy spróbowaliśmy swoich sił w zupełnie nowej dla nas roli i jesteśmy pewni, że nie jest to ostatni projekt w takiej konwencji. Chcieliśmy stworzyć coś czego nam osobiście brakuje najbardziej na polskim rynku muzycznym – beat tape. Od początku istnienia projektu We Love Beats byliśmy wielkimi fanami tej klasycznej formuły wypuszczania muzyki przez beatmakerów. Mieliśmy przyjemność zgromadzić przy tym projekcie grupę producentów, którzy od samego początku wiedzieli, że chcą wziąć w nim udział. Ważną rzeczą był dobór osób – postawiliśmy na beatmakerów wywodzących się wyłącznie z województwa kujawsko-pomorskiego (taki lokalny patriotyzm z naszej strony).

Na kompilacji znajdziecie bity artystów, których prawdopodobnie wielu z Was będzie miało okazję dopiero poznać, jak również tych, których możecie kojarzyć z mniej lub bardziej mainstream’owych produkcji na rodzimym rynku, a także w innych europejskich krajach czy USA. Każdemu z nich chcielibyśmy bardzo serdecznie podziękować za poświęcony czas i olbrzymi wkład w ten projekt. Miqu, StePs, JulekWest, Szpalowsky, Oer Beatz (B.O.K), Bryndal, Oliwa, Młodszy, The Returners, El Da Sensei, SiwySiwek, wielki szacunek za Waszą pracę, dziękujemy! Wierzymy, że poprzez Waszą muzykę i projekty takie jak ten młodsze pokolenie sięgnie po twórczość Jay Dee.

Dilla lives! Turn it up!" 

A już dziś w klubie NRD w Toruniu - We Love Beats organizują czwartą już imprezę z cyku "J Dilla Tribute". Start o 20.00, wstęp - wolny! Czegóż chcieć więcej? Czym prędzej więc wrzucajcie na odtwarzacze "Dillacious", dziarskim krokiem ruszcie w tan - i niech moc Pączusiów będzie z Wami.

Med nagrywa od dawna (w 2005 i pierwszych młodzieńczych próbach rapował już na bicie Astka z Dwóch Sławów), jednak przez lata wolał szlifować umiejętności po cichu, wrzucając numery do szuflady i dopracowując album tak, by pierwsze mocniejsze wyjście do ludzi było warte uwagi. "Nie znacie Meda MC? No cóż, może dlatego, że nie nękał was one-shotami, coverami, szkicami zwrotek, po kilkanaście razy nie wpychał w netowe dyskusje swoich linków." - pisze Marcin Flint w recenzji albumu na CGM'ie. Med nie korzystał także z kuszącej możliwości promowania i szerzenia swojej ksywki na Popkillerze, uważam jednak, że materiał, który po wieloletnich zapowiedziach puścił w końcu w obieg wart jest uwagi i tego, by o nim wspomnieć.

TRACKLISTA:
01. Intro (+ DJ Ace)
02. Teraz Albo Nigdy (+ DJ Ace)
03. Bujaj Się (+ BU)
04. Miałem Sen (+ Wyga, DJ Flip)
05. Pod Sufitem
06. Reklamy (+ Majkel)
07. Ciężkie Powietrze
08. Gdzie To Jest?
09. Perspektywy
10. Lecz Się
11. Wehikuł Czasu
12. A Miał Być Chill (+ DJ Flip)
13. Outro

Rap: Med MC
Produkcja: Szpalowsky
Mix/master: Taivan
Okładka: Czarek Łuczyński
Zdjęcia: Monika Hnatyk

Oto, co mają do dodania Med i Szpalowsky:

"Płyta "Teraz Albo Nigdy" powstawała w latach 2011-2013. W trakcie kilkukrotnie zmieniał się kształt materiału (z pierwszych sesji zostało... Intro), a tytuł nabierał zupełnie nowego znaczenia. Te trzy lata to okres ciągłego progresu i ważącego się z nim niezadowolenia z efektów swojej pracy sprzed kilku miesięcy. Album, który pozwolił nam się zrealizować i wypluć z siebie parę kwestii, które trzeba było wypluć. Pozwolił nam się rozwinąć, ale też zrozumieć jak powinniśmy działać. Dużo wkurwienia, ale też dużo świetnej zabawy i zajawki. Trwało to bardzo długo, ale premiera jest zarówno końcem jak i początkiem czegoś nowego. Mamy nadzieję, że słuchacze potrafią rozróżnić pozę od szczerości i prawdę od kreacji. To co od nas dostajecie to wszystko na co nas było stać w tym okresie. Jesteśmy dumni, ale też pewni, że stać nas na więcej. Cieszymy się, że nie stanęło na "Nigdy" i liczymy na wasze wsparcie."

Może nieznajomość Golina to kwestia mojej ignorancji, bowiem nie sprawdzam undergroundu w takim stopniu jak kiedyś, ale fakt pozostaje faktem - "Katakumby" to dla mnie największa niespodzianka tego roku. Zacznę jednak przekornie - od wad. Jeżeli przeciętne, mocno niedopracowane flow bardzo wam przeszkadza, to możecie się odbić od tej płyty już po pierwszym numerze. Dość wysoki, niepewny głos rapera także może wydawać się nieco irytujący. Technicznych fajerwerków również tutaj nie uświadczycie, ale jestem pewien, że wszystkie te wady zniweluje czas i doświadczenie. 

Oczywiście głównym powodem, dla którego chcecie sprawdzić "Katakumby" (a uwierzcie mi, chcecie), to znakomita warstwa tekstowa. Utwór "Czarny" to udana introdukcja dla albumu, przepełniona grami słownymi zabawa skojarzeniami. To jednak tylko rozgrzewka, prezentacja umiejętności. Kolejne numery oprócz doskonałych linjiek (choć bywają też takie nie do końca trafione), zapadających w pamięć punchline'ów oraz błyskotliwych zestawień słownych, to także treść. Ten album to mrowisko myśli, żółci i przemyśleń. Golin ma mocne, subiektywne poglądy, jednak nie przedstawia ich jako prawdę objawioną. To raczej dyskusja ze słuchaczem, który myśli o tym, co usłyszał, trawi te słowa na swój sposób. W przeciwieństwie do nowej płyty Mediuma, przez którą cieżko mi przebrnąć przez konserwatywność poglądów, tutaj nikt nie myśli za nas, a autor krążka to tylko przykład, nie autorytet. 

"100 Gwoździ Do Mojej Trumny" to bezdyskusyjny moment kulminacyjny tego materiału, a także jeden z ciekawszych utworów tego roku. Metaforycznie rzecz ujmując, jest to przepełniony żółcią i sarkazmem lament skazańca, który ma głowę ułożoną na katowskim pieńku. Pełen szczerości, bo niby co ma do stracenia? Absolutnie wspaniały numer.

Całość na szczęście nie przytłacza słuchacza, gdyż możemy nieco odetchnąć, słuchając trzech numerów-zagadek, podczas których odgadujemy nazwiska 9 słynnych postaci. Tak, tak, mi również "Katakumby" kojarzą się z "Milczmen Screamdustry" z zastrzeżeniem, że Golin to przystępniejsza forma Laika, Laik zaś jest bardziej doświadczonym - a tym samym lepszym - raperem. Nie wyciągałbym jednak pochopnych wniosków i nie posądzał nikogo o bezmyślne wzorowanie się na kimkolwiek (#Disney Channel).

Brzmienie albumu dobrze koresponduje z samym gospodarzem. Mamy tutaj sporo dobrych, pomysłowych momentów, ale najczęściej niedopracowanych. Za większość bitów odpowiada Szpalowsky, który dobrze wywiązał się ze swojej roli. Nie ma tu podkładów, które będziemy wspominać latami, ale niektóre rozwiązania robią wrażenie (świetne skrzypce w "Kalejdoskopie Uczuć"). Mimo wszystko liczę na to, że nabierze jeszcze on doświadczenia, które pomoże mu nadać jeszcze większej głębi jego bitom. To samo tyczy się Golina. Musi znaleźć swoje flow, musi popracować nad techniką, musi rezygnować z nieco prostszych punchline'ów i oczywistych rozwiązań, które także się tutaj pojawiają. Do tego szlify, szlify i jeszcze raz szlify. Nie zmienia to jednak faktu, że nie możemy sobie pozwolić na to, by zapomnieć o tym chłopaku. Wierzę, że jeszcze namiesza w przyszłości i trzymam za niego kciuki. Ode mnie trzy z dużym plusem, ale osoby, dla których warsztat to kwestia drugorzędna, mogą spokojnie podnieść ocenę o co najmniej pół oczka.