SPRAWDŹ RESZTĘ KWIETNIOWYCH PREMIER

Tracklista:

1. All My Heroes Are Dead (The Introduction)
2. Legendary Loser
3. Golden Oldies f. Slug & Eamon
4. Wondering (How To Believe) f. David Myles
5. Dragon Fire f. Ghostface Killah, XX3eme, Kool G Rap & Masta Killa
6. All Systems Go
7. Cancelled Skit
8. Angelic Boy
9. Gotta Be Dop f. A-F-R-O & DJ Jazzy Jeff
10. First Born f. Novel
11. E.K.N.Y. (Ed Koch New York) f. Inspectah Deck & Timbo King
12. Hate Speech
13. Living Through A Screen (Everything Is A Lie) f. The Kickdrums
14. Contra-Dictionary
15. The Slayers Club f. Vinnie Paz, Chris Rivers, Onyx, Chino XL, Brand Nubian, M.O.P. & Ice-T
16. Life Of The Party
17. The Big Snatch
18. John John Skit
19. Who Do We Trust? f. Immortal Technique
20. Malice of Mammon f. Chuck D
21. Sean riP (Interlude) f. Shaun P
22. The After Life f. Sarah Smith & Kelly Waters

Termin shikantaza jest japońskim tłumaczeniem chińskiego słowa zazen opisującego jedną z technik medytacyjnych w Buddyzmie Zen. Dosłownie znaczy to "nic poza dokładniem siedzeniem", czyli pozostanie w pełnej koncentracji i wyciszeniu.

Tracklista:

1. Shikantaza
2. Liar feat. Kendra Morris and Dillon Cooper
3. Maläd
4. Step Back
5. The New Crown feat. A.F.R.O., ASM, Taiwan MC
6. Escape
7. Stone Cold
8. Modern Slave feat. R.A. The Rugged Man
9. Warriors
10. What You Need feat. Vinnie Dewayne, Myke Bogan, Tre Redeau
11. Wolf
12. Blah! feat. Illaman, Youthstar, Taiwan MC
13. Golden Age 
14. L'aurore
15. Anvoyé
16. Goodnight

Lada chwila trafi do nas nowy materiał Stalleya zatytułowany "Honest Cowboy" i szczerze mówiąc wiele wskazuje na to, że będzie to kolejny ważny zwrot w jego karierze i porcja najlepszych numerów jakie słyszeliśmy od reprezentanta MMG. Jako aperitiff przed głównym daniem dostajemy nowy numer zatytułowany "NieneteenEighty7" z gościnnym udziałem Schoolboya Q na porywającym z miejsca bicie niezawodnego Terrace'a Martina.

Kilka miesięcy po premierze R.A. The Rugged Man wiadomo już, że fani jednego z najbardziej porąbanych raperów w historii gatunku dostali kolejny argument, żeby nazywać swojego idola legendą. "Legends Never Die" oprócz standardowych formatów trafił również na zapomnianą, chociaż nadal kochaną przez wielu kasetę MC. Na wydaniu kasetowym znalazł się jednen bonusowy track zatytułowany "It's Gone". Teraz możecie sprawdzić go pod spodem.

Almighty to zespół w skład którego wchodzą Canibus, Bronze Nazareth, Cappadonna, M-Eighty, Nino Graye oraz Planet Asia . W remixie "American Dream" pojawiają się tylko trzej pierwsi z wymienionych, ale za to gościnnie usłyszymy otwierającą numer zwrotkę Busta Rhymesa, a potem także Block McClouda znanego ze składu AOTP. Ekipa szykuje się do zaplanowanej na 27 sierpnia premiery materiału "2nd Coming", zanim to jednak nastąpi dostaniemy "Prelude To 2nd Coming" na którym znajdzie się kilka numerów z albumu, kilka niepublikowanych tracków grupy oraz solowe dokonania członków Almighty.

Rapsody to reprezentantka należącego do 9th Wondera Jamla, która wielokrotnie potwierdziła (przeważnie na fantastycznych bitach), że warto zwracać uwagę na jej umiejętności. 20 sierpnia światło dzienne ma ujrzeć mixtape będący efektem jej współpracy z DJ'em Dramą w ramach Gangsta Grillz - "She Got Game". Premierę promuje "Never Know" - wyprodukowany przez 9th Wondera (imponująco!) numer z Ab-Soulem, Nipsey Hussle i Terracem Martinem.

A na koniec jeszcze raz Solo, dosłownie i w przenośni. Oczekiwanie na nowe projekty członka Black Hippy zdaje się nieznośnie dłużyć, dlatego w tzw. międzyczasie dostajemy nowy numer zatytułowany "Christopher DRONEr" wyprodukowany przez Willie B ze składu Digi+Phonics.

Opowiada on o tym, co działo się w życiu Rugged Mana i kolejne przemyślenia na temat branży. Wiele smaczków i niuansów, takich jak poznanie Norah Jones. Ciekawa jest również lista potencjalnych współpracowników nowojorczyka. W swoich wytwórniach chcieli go mieć Russell Simmons i Master P. Osobiście uważam, że R.A. tak pasował do No Limit jak pięść do oka. Był antytezą tego co pokazywali panowie reprezentujący złote czołgi. Z innych ciekawych rzeczy była niezrealizowana współpraca z The Neptunes, która miała nastąpić zanim duet stał się popularny. Kawałek dopełnia również punchline, który miał być niby wymierzony w Eminema. Mowa o: „I watch mad rappers bite my shit and blow up”. Beef tak naprawdę nigdy nie istniał, a obydwaj panowie poznali się i wymienili między sobą uprzejmości.

Jeśli chcecie poznać moją opinię o całym krążku, zapraszam do przeczytania  mojego Klasyka Na Weekend o "Die Rugged Man Die", który kiedyś napisałem.

„Stanley Kubrick”. Kim jest ten Pan wie pewnie każdy jako tako ogarniający historię kinematografii. Wiąże go z bohaterem tego artykułu, plastyczne ujęcie wojny w Wietnamie. Jednak ten utwór nie ma nic wspolnego z "Full Metal Jacket". Więc dlaczego nazywa się tak, a nie inaczej? Ponieważ bit kojarzył mu się z tym panem. Co ciekawe, był to pierwszy utwór, którego tytuł był czyimś imieniem i nazwiskiem.

„Smithaven Mall” to już typowy kawałek o gościu reprezentującym styl życia lowlife’a. Coś na czym opierał swoje początki Eminem. Numer opowiada o stanie depresji. Za każdym razem kiedy słyszę fragment: „(I'm not shit) I'm not shit (I'm not shit) I won't be shit (I won't be shit)” Mam ciarki na plecach. Według mnie jest to najlepszy utwór z tego nieopublikowanego wydawnictwa.

“Poor People” to przedstawienie życia biedaka. No, ale nie jest to suche „żyję biednie, nie mam kasy, wszystko źle, kobiety mnie nie chcą, bo jestem bez pieniędzy”. To czysty manifest tego, że jest biedny, ale jest z tego dumny, bo przynajmniej nie musi lizać nikomu czterech liter. Za bit odpowiedzialny jest Marc „Nigga” Nilez.

„What the Fuck” to utwór, który miał zamykać „American Lowlife”. Muzycznie czuć tu inspirację wczesnym Cash Money (400 Degreez). W kawałku gospodarza wspomaga Akinyele. Za produkcję tego utworu jest odpowiedzialny stary znajomy rapera z Long Island – Marc „Nigga” Nilez.

Samą płyte możecie znaleźć w Internecie m.in. na Last.fm. Bardzo polecam, ponieważ jest to dużo poważniejszy materiał, który nie był już robiony z przymrużeniem oka, tak jak poprzednik.

Pozycja ta to nieoficjalny debiut R.A. The Rugged Mana. Płyta miała pojawić się w między 1992, a 1994 rokiem. Niestety z powodu charakteru rapera, a także liryk które zawarł na krążku, nie została wydana. Dopiero w 2010 na datpiff.com ktoś wrzucił ją do pobrania za darmo. Do tej pory zastanawiam się jak to się stało, że nikt jej wtedy nie wydał. Ale od początku…

R.A. był wtedy postacią wyjątkową. Mało było na scenie białych raperów. W sumie poza Beastie Boys, nie było nikogo wartego uwagi (chyba że wliczymy w to B-Reala z Cypress Hill). Ten status mógł złamać nasz dzisiejszy bohater, ale niestety przez jego obcesowość w tekstach, jakoś nie kwapiono się by wydać jego debiut. Swoim stylem rapowania przypominał on Ol’ Dirty Bastarda. Szczególnie z powodu jego wstawek w postaci przeciągania "bleee" itp. dźwięków.

Nieznana jest cała lista producentów. Niestety. Na sto procent udział w muzycznej części płyty mieli Marc "Nigga" Nilez i Buckwild. Ten pierwszy odpowiedzialny jest za jeden z najbardziej obrzydliwych kawałków w historii rapu, czyli „Cunt Renaissance”. Historia jaka związana jest z tym numerem również ciekawa. Notorious po wysłuchaniu zwrotki gospodarza miał powiedzieć słynne „I thought, I was the illest”. Obydwaj panowie prześcigali się w obrazoburczym traktowaniu kobiet, kojarzącym się obecnie z twórczością Necro. Co ciekawe podobno utwór miał posiadać jeszcze jedną zwrotkę. Osobą, która miała ja nawinąć jest zapomniany już Akinyele, twórca stworzonego w konwencji dirty rap, albumu „Vagina Dinner”.

Buckwild za to stworzył piękny bit oparty o „Dream od You” Oscara Petersona, a R.A. dorzucił swoja odę nienawiści do przemysłu muzycznego. Trzecią osobą, która miałaby maczać swoje producenckie palce w „Nocy Krwawych Małp” jest Erick Sermon. Podpowiada to sam Rugged Man wykrzykując jego imię w „You Aint’t Never Been Down”, które pasuje nawet stylowo do tego co tworzył Sermon. Mówię tu o brzmieniu stopy i werbla. Radzę sobie dla porównania posłuchać „Whut Thee Album” Redmana, a wyjaśni się Wam o czym mówię.

Akurat pod względem muzycznym, nie ma się tu do czego przyczepić. Płyta jest w dużej mierze hołdem do oldschoolowego, rozkrzyczanego i skocznego rapu. Takiego jaki możemy zobaczyć w jedynym klipie promującym, czyli „Bloodshed Hua Hoo”. Co ciekawe mamy tu bit, który brzmi jakby był żywcem wyjęty ze studia duetu Trackmasters. „R.A. Be Down” to coś co śmiało mogłoby się pojawić na „Mr. Smith” LL Cool J’a. Cała płyta patrząc tylko na rodzaj bitów, użytych sampli, sposobu ich poskładania i połączenia z sekcją rytmiczną, przypomina mi właśnie debiut Redmana.

R.A. za młodu to zupełnie inny raper niż teraz. Obecnie jest on szalonym, ale świadomym świata człowiekiem. Na „Nights of the Bloody Apes” brzmiał tak jakby był człowiekiem bez hamulców. Przekraczał bariery dobrego smaku dużo wcześniej niż jakikolwiek inny raper. Zresztą czasem mówi się o tym, że Eminem jest złodziejem stylu Rugged Mana. Tworzy wizerunek nieprzystosowanego społecznie „white trash”, obraża uczucia ludzi i w konsekwencji jest opieprzany za to przez Steve'a Bermana (Marshall Mathers LP). Swoje teksty pisze w bardzo kąśliwym i prześmiewczym tonie. Jest to bardzo podobne do historii R.A., jednak z tą różnicą, że Eminem wstrzelił się z tym w odpowiedni moment. Miał też protekcję Dr. Dre. Może to prawda, że „white boy needs black boy to win”. Do wizerunku spłukanego mieszkańca przyczepy bardziej pasuje jednak Thorburn ze swoim charakterystycznym głosem, niż ulubieniec nastolatek Marshall (którego również bardzo szanuję jako rapera). Ale to tylko takie drobne przemyślenia.

Nazwa płyty odnosi się do meksykańskiego horroru o tym samym tytule. Jest to film z 1969 i do tego film klasy C, albo jeszcze niżej. Opowiada on historię umierającego chłopaka, któremu przeszczepiono serce goryla. W konsekwencji staje on się małpoludem. Całego filmu nie oglądałem, wystarczył mi opis i zwiastun na youtube - nie gustuję w takiej kinematografii. R.A. zresztą nawiazuję trochę do tego gatunku filmowego na swojej płycie. Zwłaszcza w intrze do „Toolbox Murderer”, czy w „Bloody Axe”, które nawiasem mówiąc miało być drugim singlem z tej płyty.

Szkoda, że ta płyta nie trafiła w swoim czasie oficjalnie na sklepowe półki. To prawdziwa perełka i muzycznie jedna z ciekawszych pozycji tamtego okresu. Jedyną wadą tego wydawnictwa, a raczej tego co możemy ściągnąć z internetu, jest brak masteringu. Z drugiej jednak strony ma to jednak trochę swój urok. Potęguje on klimat brudu, na którym został oparta cała atmosfera płyty. Należy też pamiętać przy słuchaniu tego albumu, że nie należy go brać na poważnie. R.A. Bawi się tu konwencją. To taki trochę muzyczny grindhouse. Celowe okazywanie obrzydliwości w sposób, który nie będzie każdemu pasował.

Co do samego teledysku, to jest to kwintesencja wariactwa początku lat 90-tych. Sam natrafiłem na niego niedawno i wręcz oniemiałem. Dla mnie R.A. był takim białym odpowiednikiem Ol' Dirty Bastarda. Kiedy oglądam ten klip, to przypomina mi się przedmowa R.A. przed jego zwrotką w klipie "Mad Ammo", kiedy to opowiadał co robił w latach dziewięćdziesiątych. A co dokładniej? To co jest na klipie.

Odpowiedzialność za stworzenie tego kozackiego bitu spada prawdopodobnie na Marca "Nigga" Nileza. Dlaczego? Ponieważ numer podpisany jest nazwą Crustified Dibbs, a określała ona duet R.A. i Nileza.

W nowym tracku, który znajdziecie w rozwinięciu Rugged Manowi towarzyszą dwaj reprezentanci Strange Music - Tech N9ne i Krizz Kaliko. Flow show must go on.

Gospodarz zapowiadając swoją płytę, stwierdził że znajdują się na niej najlepsze bity pod jakie kiedykolwiek rapował. Muszę przyznać, że tak jest. Za produkcję na tym krążku odpowiedzialni są Mr. Green, Buckwild, C-Lance, Shuko, Apathy, Will Tell, Marco Polo, Ayatollah. Stworzyli oni bardzo różnorodne brzmienie. Na płycie słychać wyraźny progres w doborze podkładów w porównaniu do „Die Rugged Man, Die”, gdzie jakość bitów nie zawsze była dopasowana jakości wersów rapera. „Legends Never Die” to przede wszystkim czysto-nowojorskie brzmienie oparte na samplach. Niestety jest tu jeden niewypał. Pomimo kilkukrotnego przesłuchania, nie mogę w, stu procentach, zajarać się podkładem do „Underground Hitz”. Wyraźnie odstaje on od całej reszty muzyki na krążku. Z bitów opartych na muzyce klasycznej dużo bardziej cenię „People’s Champ” i „Tom Thun”. Najbardziej zaskakującą produkcją, która znalazła się na płycie jest „Luv to Fuk” (nieoficjalne Casanova part 2), która przypomina komercyjny rap z początku tego stulecia. Nie jest to jednak wada, a zapomniany już Eamon, dodaje temu bitowi sporo dzięki swojemu, przyjaznemu uchu, refrenowi. Dla mnie murowany hit. Mimo że nie jest to zarzut do całego wydawnictwa, to jednak po świetnym „Mad Ammo” liczyłem na trochę więcej Buckwilda z Rugged Manem. Zwłaszcza, że chemia między obydwoma panami znana jest od czasu „Every Record Label Sucks Dick”.

Jednak krążek nie byłby tak dobry gdyby nie R.A. Muszę tu zaznaczyć, że w mojej opinii jest najlepszym białym raperem, jaki kiedykolwiek chwycił za mikrofon. Ja wiem, że wielu z Was będzie kręcić nosem, ale biorąc pod uwagę całokształt tekściarskiego talentu to Marshall moim zdaniem musi uznać wyższość nowojorczyka. Rugged Man porusza na „Legends Never Die” szerokie spektrum tematów. Począwszy od mistrzowskiego bragga w „People's Champ”, przez (tradycyjnie dla niego) krytykę mainstreamu i otaczającego świata (jeden z najlepszych tego typu kawałków w przeciągu ostatnich lat – brawa również dla Taliba Kweli za udział), po utwór wspominający zmarłego ojca (aż łza się w oku kręci). Z drugiej strony mamy tu też starego, dobrego Rugged Mana z początków kariery: "I'm like cunt, pussy, slut, lick twat, lick dick No, my vocabulary ain't improved one bit”. Co prawda z mniejszym natężeniem niż miało to miejsce wiele lat temu, ale R.A. jest teraz sporo starszy. W każdej z ról, w które wchodzi na krążku, R.A. świetnie się odnajduje. Nie ma tu też mowy o słabym wersie. Jeśli chodzi o braggadocio, to jak dla mnie Weezy z całą resztą powinni się uczyć tej sztuki od rapera z Long Island. A wszyscy ci niechętni systemowi i mainstreamowi powinni zapoznać się z tym by wiedzieć jak należy do takich tematów podchodzić: „Innocent fetus' being aborted with no options” . Na uwagę zasługuje też poprawa dykcji Rugged Mana. W dodatku jego przyśpieszenia są jeszcze szybsze i nie ma problemu, aby je zrozumieć. Polecam sprawdzić to w „Definition of Rap Flow”, utwór który mnie osobiście przypomina trochę „Move the Crowd” Rakima.

Gospodarza wspomagają takie postacie rapowej sceny jak Hopsin, Tech N9ne, Talib Kweli, Vinnie Paz, Brother Ali, Sadat X i Masta Ace. Jednak żaden z nich nie rzuca tak powalających zwrotek jak R.A., który dystansuje tu każdego o co najmniej jeden poziom, pomimo ze tamci również pokazują wielka klasę.

Czekałem długo na ten krążek. R.A. może nie jest już tak zwariowany jak na początku swojej kariery, nie nakreśla tak już swojego image'u nieudacznika jak na „Die Rugged Man, Die”, ale w żadnym wypadku nie jest to wadą. Słychać u progres w każdym skrawku jego rapowego warsztatu. W dodatku dobrał sobie naprawdę kozackie bity. Ocena końcowa to 5+. I mam nadzieję, że to co powiedział w „Shuko Outro” okaże się prawdą i ta płyta to „dopiero początek”. Życzę mu tego z całego serca.

[Edit: Pojawił się także pierwszy oficjalny singiel.

Rugged Man daje tu prawdziwy popis umiejętności w świetnie nawiniętym bragga. Bit do utworu stworzył Apathy, a tym który zapowiada R.A. na tracku jest Rampage. Jeśli cała płyta będzie tak mocna jak ten singiel to nie boję się o "Legends Never Die". Poniżej mozecie posłuchać kawałka, a w tym linku sprawdzić cały tekst.