Ok, oddajmy Thoughtowi sprawiedliwość. Może i w ostatnim czasie poświęcił się bardziej telewizji niż nagrywkom, ale zrobił trzy części serii "Streams Of Thought". Inna sprawa, że mówimy głównie o epkach, a z jakością tych materiałów też bywało różnie. Danger Mouse po "DangerDoomie" właściwie odszedł od hip-hopowej produkcji, zwracając się bardziej w kierunku rocka i soulu, robiąc płyty z The Black Keys czy ostatnio z Michaelem Kiwanuką. Dlatego można powiedzieć, że dla członka The Roots "Cheat Codes" to de facto okazja do zaprezentowania swojego podejścia do muzyki przy okazji większego projektu poza macierzystym zespołem, a w przypadku połówki duetu Gnarls Barkley mówimy o powrocie do korzeni.

Ta płyta to klasyczny hip-hop w najlepszym wydaniu, dodatkowo podszyty starym soulem i brudnym funkiem. Nad całym materiałem unosi się duch Wu-Tang Clanu, Madliba i Oh No, a w "Saltwater" czuć nawet odniesienia do Griseldy i muzycznych zajawek Daringera. Krótko mówiąc, Danger Mouse, po latach spędzonych w innych muzycznie światach, wciąż potrafi w starym stylu pobawić się samplami. Na takich podkładach Black Thought brzmi idealnie, pokazuje, że jest jak wino - im starszy, tym lepszy. Żongluje słowami i metaforami pełnymi odniesień do historii czy popkultury, przedstawiając się np. w "The Darkest Part" jako bohater niosący nadzieję Czarnej społeczności, zawsze gotowy do walki o jej prawa. Na krążku znalazło się miejsce na socjologiczny komentarz, chociażby w "Because", w którym słyszymy kilka mocnych słów o Ameryce, ale tej dalekiej od bogactwa i glamouru gwiazd Hollywood. Joey Bada$$ i Russ dostarczają mocne zwrotki, refren Dylana Cartlidge'a mocno wchodzi do głowy. Wszystko to, do spółki z lekko bluesowym bitem, daje jeden z najlepszych singli ostatnich miesięcy. Obok celnych społecznych obserwacji pojawiła się również u Tariqa przestrzeń na autorefleksję, w takich numerach jak "Identical Deaths", w którym raper rozlicza się ze swoją karmą, czy mocnym "Close To Famous", gdzie patrzy z dystansu na popularność, pokazując zarazem, jak twardo stąpa po ziemi.

Black Thought nie byłby też sobą, gdyby w paru kawałkach nie zaserwował doskonałego bragga, co robi np. w "Belize" i oszczędnym muzycznie, nieco funkowym "Strangers" z mocnym perkusyjnym break'em w bicie. Ten pierwszy kawałek potwierdza także, jak dobrym MC był MF Doom, którego niepublikowaną zwrotkę tu wykorzystano, a w drugim utworze A$AP Rocky zaskoczył świetnym odnalezieniem się w nieswojej stylistyce u boku gospodarza i wspomagających go, też zaliczających bardzo dobry występ, chłopaków z Run The Jewels.

O każdym numerze można się tu mniej lub bardziej rozpisać, ale wniosek jest jeden - "Cheat Codes" to jedna z najlepszych płyt minionego roku. Frontman The Roots wyraźnie pokazuje, że ci, którzy mają go w swoich topkach najlepszych raperów wszech czasów, mogą nie być dalecy od prawdy, a Danger Mouse muzycznie dopasował się do jego stylówki idealnie. Aż chciałoby się usłyszeć niedługo więcej jego produkcji, podobnych do tego, co tutaj zaprezentował.

Poniżej kilka singli, a pod nimi załączamy głosowania w Popkillerach, gdzie ten album jest uwzględniony wśród nominacji na Album Roku USA. Głosowania już tylko do 15.03. do 23:59!

Tracklista:

01. African Dreams (Remix)
02. Bad Man Lighter (Remix)
03. Kuku Kee Me (Remix)

Tracklista:

01. Sometimes
02. Cheat Codes
03. The Darkest Part feat. Raekwon & Kid Sister
04. No Gold Teeth
05. Because feat. Joey Bada$$, Russ & Dylan Cartlidge
06. Belize feat. MF DOOM
07. Aquamarine feat. Michael Kiwanuka
08. Identical Deaths
09. Strangers feat. A$AP Rocky & Run The Jewels
10. Close to Famous
11. Saltwater feat. Conway the Machine
12. Violas and Lupitas

"Popular Demand" było bardzo soulowe, pełne inspiracji Dillą. "Tronic" to nagromadzenie elektroniki, futurystyka i moc oryginalnej perkusji. "Album Of The Year" to dużo żywych instrumentów, chęć poszukiwania. A "No Poison No Paradise"? Sam autor przyznał, że nie miał wykreowanego konkretnego brzmienia, które chciał na nim osiągnąć. Po prostu pewnego dnia siadł nad swoimi bitami i zaczął pisać. Dlatego nowy krążek ma w sobie trochę z każdego z poprzednich. Ma jednak też coś co go wyróżnia. Rap.

Jako raper znalazł swoje flow. Wcześniej bywał bardzo dobry, ale zawsze nie mogłem oprzeć się, że bardzo mocno czerpie z dokonań Royce Da 5'9" z którym zresztą kilkukrotnie współpracował. Witający nas na płycie energetyczny granat błyskowy "Interpret Sabotage" daje doskonale wyraz temu co mam na myśli. Kapitalnie porozbijane wersy, które sprawiają, że na tym trudnym do rapowania bicie porusza się naturalnie i w opór efektownie. Zawieszka na wdech i wydech czy pauza w środku słowa "maintain" dają niesamowity efekt i sprawiają, że moc tego tracku zyskuje chyba więcej dzięki nawijce niż dzięki świetnej produkcji. Swoją drogą tekstowo numer prezentuje się równie ciekawie, kiedy ex-członek BR Gunna opowiada o "wojnie" analogów i digitali. Ogólnie lirycznie nie jest kozakiem największego kalibru, ale ma swoje momenty. Kiedy w singlowym "Sunday's Best/Monday's Worst" opowiada historię, nie jest może najbardziej zaskakujący, ale na tyle plastyczny, żeby w nią wkręcić. Kiedy szuka przykładów życia pod dyktando hajsu w "Money Bags" trzeba pokiwać głową z uznaniem. Świetnie sprawdza się, kiedy kombinuje z rytmiką na nowe sposoby jak chociażby w mrocznym "Dismal". Doskonale wykorzystuje też to, że jest jednocześnie MC i producentem i umie poaranżować muzykę do wokalu i odwrotnie. Za mikrofonem zaliczył spory progres i stał się raperem, którego chciałoby mi się słuchać nawet bez tych jego nieludzkich bitów.

Za to muzycznie wydaje mi się, że jest trochę gorzej. Ale tylko trochę. Nie na tyle, żeby wytknąć tutaj kawałki wyraźnie słabe i niewarte uwagi, ale nie ma tego wrażenia, które zawsze towarzyszyło mi po przesłuchaniu kolejnych jego płyt po raz pierwszy. Nie byłem zamurowanym nowym kierunkiem czy świeżościa podejścia. Dał nam po prostu więcej tego co znamy i lubimy. Mniej jest też armat, które z miejsca stają się ulubionymi kawałkami i proszę o dziesięć repeatów z rzędu. W tej kategorii przoduje chyba właśnie "Interpret Sabotage". Żebyśmy się jednak dobrze zrozumieli - to jest Black Milk, z pewnością nie będziecie się nudzić. Z jednej strony jest "Deion's House" - świetny wspominkowy track z fajnym pianinkiem i funkującą perkusją z potężnym przełamaniem. Mamy "trnicowe" "Ghetto DEMF" z jadowitymi syntezatorami, ale też głębokie, duszne "Black Sabbath" z Tone Trezure, która śpiewa tak, że Erykah by się nie powstydziła. Jest tu kozacki w opór wygrzew z biczującym klawisze werblem w "Money Bags". Mamy cudowny postdillizm Robertem Glasperem i Dwelem. Jedynie "Parallels" na zgranym mocno samplu mógłbym wskazać jako słaby punkt całości.

Kiedy słyszycie "Black Milk" myślicie pewnie o przyduszonym basie, wypasionym brzmieniu, zabawie EQ i popierdolonych perkusjach dla których ułożenia w jego wyobraźni nie ma granic. Tak jest na "No Poison No Paradise". Gość nadal w tym co robi jest mistrzem. Do tego jest sporo lepszym raperem, a u jego boku pojawiają się chociażby BT z The Roots, Dwele czy nowy idol fanów black music - Robert Glasper. Nadal lubi się bawić brzmieniem, wciągnąć cię basem w głąb swojej jazdy, potem strzelić liścia na odmuł syntetykiem, który czujesz na każdym centymetrze kwadratowym twoich wnętrzności, a następnie jak gdyby nigdy nic zrelaksować soulowym cudeńkiem, które sprawi, że przypomnisz sobie o najlepszych momentach Dilli w takiej konwencji. Materiał nie jest bardzo spójny, ale spaja go podejście Milka. Nieszablonowe perkusje, miliony zaskakujących przejść (ten jazzowy charmider w "Perfected On Puritan Ave." to strzał w dziesiątkę), rozbudowane kompozycje, długie outrowe etiudy po zakończeniu kawałków. God damn... Ma to nadal skubaniec. Pomysły mu się nie kończą, nawet kiedy nie robi kolejnej rewolucji i po prostu puszcza nowy album. Bardzo dobry "milkowy" album. Zdecydowanie polecam.

Ledwie trzy lata dostaliśmy bardzo udany "100 Proof: The Hangover", ale od tamtego czasu muzyka Statika zdążyła wielu spowszednieć, żeby nie powiedzieć, że się znudzić. Przy takim ogromie muzyki można gdzieś zgubić jej świeżość. Przypomnijmy, że od "Hangovera" światło dzienne ujrzały płyty w ramach 1982 z Termem oraz we współpracy z Freewayem, Slainem, Freddie Foxxxem, Freddie Gibbsem, Action Bronsonem, Strong Arm Steady i Reksem. W większości są to pełne albumy.

"Extended Play" sprawia trochę wrażenie jakby nazwa była dyskretną sugestią. Płyta trwa prawie prawie godzinę i 5 minut, tymczasem materiału, który rzeczywiście trzyma poziom dyskografii Statika mamy może 35 minut. Dodajmy, że bity zdecydowanie nie są ani tak zaskakujące, ani tak zaraźliwe jak miało to miejsce na pierwszych krążkach. Dobre wrażenie zrobił pierwszy singiel "Bird's Eye View" w którym Rae, Bada$$ i Black Thought z The Roots zrobili sobie jamowy numer na świetnym poziomie. Szczególnie ten ostatni swoją zwrotką pokazywał, że nie starzeje się ani trochę. Gospelowy sampel chwytał z miejsca, perkusje dosyć standardowe, ale to wystarczyło przy takiej dyspozycji gości. Podobnie wygląda sytuacja z pozostałymi singlami - "21 & Over" z Seanem Pricem i Mac Millerem to bardzo fajny dynamiczny numer, ale robotę robią przede wszystkim znakomite zwrotki. "Game Break" z kolei dawało nam trochę atmosfery starych rozkminkowych bitów gospodarza, a Lecrae, Pos z De La Soul i Term zadbali o to, żeby ten vibe szedł w parze z odpowiednią treścią.

To jednak jedna strona medalu. Dużo tutaj dłużyzn i rozczarowań. Dużo sinusoidy - dla przykładu "East Coast" to numer w którym N.O.R.E. został zdewastowany przez zwrotkę Lil Fame'a, który tym razem nie tylko drze ryja, ale też opowiada historyjki z przeszłości. Bit brzmi jakby bardzo chciał być epokowym bangerem, ale w gruncie rzeczy trochę zawodzi. "Big City Of Dreams" z Troy Ave, Pushem, Mayhem Laurenem i AG Da Coronerem to coś jak prezentacja eastcoastowej przeciętności. "G'z and Hustlaz" Terma i Waisa P przyjemnie buja i ma fajny refren, ale zwrotki Waisa przewijałbym za każdym razem. Dużo tutaj też Ea$y Money, który potrafi złożyć wers w sposób w miarę przyzwoity, ale nadal pozostaje dużo gorszą wersją Termanology'ego. Zawodem okazał się też numer Reksa, Blu i Evidence'a. "Pinky Ring" Prodigy'ego mówi samo za siebie. Dużo się zmieniło od "Infamous" i "Hell On Earth".

"Extended Play" może niestety kandydować do miana najsłabszego w dyskografii, co nie znaczy jednak, że jest strasznie słaby. Jak wspomniałem jest gdzieś 35 minut dobrego materiału. "The Spark" w charakterze relaksującego jointa ze świetnym saksofonem działa aż miło. Boom-bapowe "Make Believe" z popisem flow Freddie Gibbsa brzmi fantastycznie, a "Funeral Season" w którym Statik bezbłędnie użył cutów z Jadakissa i bardzo znanego, ale nadal skutecznego sampla to też naprawdę dobra rzecz. Świetnie spisali się tutaj Joell Ortiz, Flatbush Zombies ze Smif-N-Wessun i JFK ze Strong Arm Steady na jednym z najlepszych bitów na płycie w świetnym "100 Stacks". Fani na pewno sami będą potrafili wybrać dla siebie łakome kąski, ale nie ukrywajmy, że materiał sprawia wrażenie, że Statik powinien trochę bardziej koncentrować się na jakości niż ilości.

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-01-16,wale-9th-wonder-back-to-the-feature-mixtape-z-2009-roku-ot-tak-107https://popkiller.kingapp.pl/2013-01-16,wale-9th-wonder-back-to-the-feature-mixtape-z-2009-roku-ot-tak-107January 16, 2013, 5:42 pmMarcin NataliZanim jeszcze ukazał się jego debiutancki majorsowy debiut "Attention Deficit", a on sam oficjalnie wskoczył do mainstreamu, Wale miał już okazję współpracować m.in. z takimi artystami jak Black Thought, Royce da '5"9, Bun B, Freeway, Talib Kweli, Joe Budden, Memphis Bleek czy Beanie Sigel. Dodajmy do tego również świetnie zapowiadających się w tamtych czasie J. Cole'a, Curren$y'ego, K'Naana i Big Seana, czy niezawodnych reprezentantów nowojorskiego undergroundu jak Torae, Skyzoo, Joell Ortiz i Jean Grae.A to wszystko na oryginalnych podkładach "złotego dziecka FL Studio", przepełnionego soulem wychowanka Północnej Karoliny - 9th Wondera. Swoje trzy grosze w warstwie produkcji dorzucili także m.in. Warren G, Cool & Dre i Mark Ronson. Jeśli przegapiliście to wspaniałe wydawnictwo w czerwcu 2009 r., to nasz "Tydzień z Wale'm" będzie idealną okazją do nadrobienia zaległości. Po 9th Wonderze chyba wszyscy wiemy, czego można się spodziewać - soulowe, wokalne sample, ciepłe brzmienie, klasyczna hip-hopowa rytmika. Fani będą się jarać, a zwolennicy bardziej nowoczesnego brzmienia narzekać, że 9th zawsze brzmi tak samo... Wtedy na ratunek przychodzą Warren G z lajtowym, bujającym bitem w "Rhyme N Reason", Mark Ronson z afrykańskimi funkowymi brzmieniami w świetnym "Um Ricka" z K'Naanem, czy też niejaki Mikey Mike z tłustym "Night Life" . Muzycznie jest więc spójnie, ale z niespodziankami, dzięki którym zachowano różnorodność. Natomiast to co dzieje się tutaj za mikforonem powinno przykuć uwagę wszystkich słuchaczy tej muzyki. Bez wyjątku.Plejada rapowych wyjadaczy z różnych zakątków USA, na czele ze świetnym, charyzmatycznym i stylowym gospodarzem, serwuje nam projekt bardzo przyjemny dla ucha, który powinien umilić wam te ponure styczniowe wieczory, podróż zatłoczoną komunikacją czy też spacer po mroźnym, zaśnieżonym mieście... Tak czy siak, sprawdzajcie to!Odsłuch i darmowy download przez:Livemixtapes.comDatpiff.comDownload Mixtape | Free Mixtapes Powered by DatPiff.comZanim jeszcze ukazał się jego debiutancki majorsowy debiut  "Attention Deficit", a on sam oficjalnie wskoczył do mainstreamu, Wale miał już okazję współpracować m.in. z takimi artystami jak Black Thought, Royce da '5"9, Bun B, Freeway, Talib Kweli, Joe Budden, Memphis Bleek czy Beanie Sigel. Dodajmy do tego również świetnie zapowiadających się w tamtych czasie J. Cole'a, Curren$y'ego, K'Naana i Big Seana, czy niezawodnych reprezentantów nowojorskiego undergroundu jak Torae, Skyzoo, Joell Ortiz i Jean Grae.

A to wszystko na oryginalnych podkładach "złotego dziecka FL Studio", przepełnionego soulem wychowanka Północnej Karoliny - 9th Wondera. Swoje trzy grosze w warstwie produkcji dorzucili także m.in. Warren G, Cool & Dre i Mark Ronson. Jeśli przegapiliście to wspaniałe wydawnictwo w czerwcu 2009 r., to nasz "Tydzień z Wale'm" będzie idealną okazją do nadrobienia zaległości.

Po 9th Wonderze chyba wszyscy wiemy, czego można się spodziewać - soulowe, wokalne sample, ciepłe brzmienie, klasyczna hip-hopowa rytmika. Fani będą się jarać, a zwolennicy bardziej nowoczesnego brzmienia narzekać, że 9th zawsze brzmi tak samo... Wtedy na ratunek przychodzą Warren G z lajtowym, bujającym bitem w "Rhyme N Reason", Mark Ronson z afrykańskimi funkowymi brzmieniami w świetnym "Um Ricka" z K'Naanem, czy też niejaki Mikey Mike z tłustym "Night Life" . Muzycznie jest więc spójnie, ale z niespodziankami, dzięki którym zachowano różnorodność. Natomiast to co dzieje się tutaj za mikforonem powinno przykuć uwagę wszystkich słuchaczy tej muzyki. Bez wyjątku.

Plejada rapowych wyjadaczy z różnych zakątków USA, na czele ze świetnym, charyzmatycznym i stylowym gospodarzem, serwuje nam projekt bardzo przyjemny dla ucha, który powinien umilić wam te ponure styczniowe wieczory, podróż zatłoczoną komunikacją czy też spacer po mroźnym, zaśnieżonym mieście... Tak czy siak, sprawdzajcie to!

Odsłuch i darmowy download przez:

Livemixtapes.com

Datpiff.com