Tracklista:

1. Intro
2. Talk Of The Town (prod. Oh No)
3. Make You A Believer (prod. Jahlil Beats)
4. Tunnel Vision (prod. !illmind)
5. Blue Yankee Fitted (prod. !llmind)
6. All In Together (+ Sean Price & Guilty Simpson) (prod. Black Milk)
7. Triangle Offense (+ Sha Stimuli) (prod. !llmind)
8. Movie Album (skit) (prod. Aureli1 a.k.a. TIGA)
9. Albee Square Mall (+ Livin Proof) (prod. Praise)
10. The Hand Off (prod. Khrysis & Cyrus Tha Great)
11. 4 Bar Friday (prod. The Stuyvesants)
12. Memorabilia (prod. AntMan Wonder)
13. Rediscover (+ Blu) (prod. MarcNfinit)
14. The Aura (prod. DJ Premier, co-produced by AntMan Wonder)
15. Got It From Here (prod. Apollo Brown) (BONUS TRACK, tylko na iTunes i na winylu)

Trasa koncertowa obejmie następujące miasta:

27/10 – Szczecin, Hall City
https://www.facebook.com/events/246937975454657/

29/10 – Jastrzębie Zdrój, klub Kontakt
https://www.facebook.com/events/415290848600212/

30/10 – Wrocław, klub Alibi
https://www.facebook.com/events/580585105334515/

31/10 – Katowice, Scena Gugalander
https://www.facebook.com/events/168342226701752/?ref=ts&fref=ts

Suporty: ZGAS (BEATBOX SHOWCASE), POL HASZ, EMATEI DUCH, HEAVY MENTAL, MO BETTER, HIRS SKŁAD i inni.

BILETY JUŻ DOSTĘPNE! 

30 PLN w przedsprzedaży tylko w dobrych sklepach na ternie Szczecina, Wrocławia i Jastrzębia-Zdroju.
W Katowicach bilety dostępne u naszych dilerów w sieci ticketportal.pl
Sprawdź adresy wszystkich punktów sprzedaży https://www.ticketportal.pl/pmiesta.asp#K 
35 PLN W dniu koncertu w kasie klubu.

Patronat medialny:
Rbl.tv, Popkiller.pl, Mobilizacja.pl, TVS, Preorder.pl, Liveonstage.pl, Brudne Południe, Raptu, VAIB, Vinyle Reda, Bardzo Znane Imprezy

Partnerzy:
Controlshop.pl, b-shop.pl, PROSTO Shop, Step Records, Siła-Z-Pokoju Version Records, Controlshop.pl, Universal Zulu Nation Polska, Silesian Party Team, 12 Cali Vinyl Shop, Hotel Liburnia i inni.

Organizator: 
HipHopHeadz.pl&BIG idea, m: info@big-idea.eu, t: +48 516 028 415

Już zeszłoroczny materiał "King From Queens" pokazał, że jego zrozumienie istoty brzmienia NYC jest znakomite i w dzisiejszych czasach rzadkie. W produkcjach raczej nie macie co szukać progresywnych elementów i usilnych prób rozwijania brzmienia w nowych kierunkach. Podobnie jest z "BQE", materiałem, który brzmi jak syf zebrany z ulicy i stanowiący godną reprezentację NYC w stylu M.O.P. czy Mobb Deep bardziej niż Frencha Montany. Nie ukrywajmy, to rapowa konserwa, co dla części z was pewnie będzie śmiertelną zniewagą dla progresu i rozwoju gatunku, dla części natomiast wzorem powrotu do korzeni. Takie czasy, hip hopowcy potrzebują się grupować. Pytanie brzmi: co, przy tak gigantycznej scenie i dorobku Wielkiego Jabłka, może stanowić element wyróżniający rap z Nowego Jorku? Slang, głos, obserwacje, rapowa prostota... Tutaj poczujecie to od pierwszych minut.

Czytałem już opinię, że na płytach Skizza mamy do czynienia z paradą wacków. Ucinałbym uszy skurwielom, którzy wackiem określają Craiga G, Masta Ace'a, Tragedy'ego, Lil Fame'a, A.G. albo Malika B. Wydaje się, że to płyta przeznaczona dla dosyć świadomych słuchaczy, a z całą pewnością dla entuzjastów rapu z NYC. Jeśli ktoś jest znudzony ciężkimi perkusjami i dusznym klimatem zanieczyszczonego powietrza Brooklynu i Queens, nie ma tu czego szukać. Tak samo jeśli nie lubicie prostych (pozornie) środków w konstrukcji wersów, możecie się pojarać co najwyżej zwrotką Reksa i może pięcioma innymi. Tutaj przeważa stara szkoła ulicznego hardkoru. Impet, głos który niesie prostą linijkę z taką mocą, że musi zostać w głowie, treść, bez fajerwerków, zawijasów, przyspieszeń. Czy to znaczy, że na "BQE" nie ma dobrego flow? Hell no. Jest go tutaj pod dostatkiem, tylko nie postrzeganego w kategoriach dzisiejszego wyścigu. Przyjrzymy się sytuacji po kolei. A właściwie to od końca.

Kiedy widzę numer zatytułowany "QB All-Stars" z gościnnym udziałem Big Twins, Craiga G, Cormegi i Nature to oczywiście muszę się złośliwie uśmiechnąć pod nosem. Jednocześnie warto spojrzeć na całość - spójną, zarówno brzmieniowo, jak i klimatycznie. Brudną, pełną szorstkich wokali, słów wypluwanych niedbale, niemodnych patentów... Jeśli szukacie najlepszych stylów na Świecie i wyciskania maximum z możliwości ludzkiego układu mowy, to nie tutaj. Myślę, że celem Skizza było przede wszystkim stworzyć album stanowiący wiarygodny głos nowojorskiej ulicy i z tego zadania wywiązał się znakomicie. Kiedy nie obserwuje się tracklisty, tylko da się pochłonąc albumowi, ma się wrażenie, że gość po prostu wpadł pod któryś z corner-stores i zgarnął ekipę na nagrywkę. Wyszło z tego sporo bardzo udanych numerów na więcej niż kilka odsłuchów.

Chociażby otwierający całość Masta Ace, w parze z dużo słabszym Nature, wprowadzają w klimat jak należy. Dla starych fanów Rootsów z pewnością gratką będzie nowa zwrotka Malika B u boku wkurwionego i energetycznego jak zawsze Jakka Frosta. Jednym z największych atutów materiału jest mocarne "Let 'Em Know" w którym mikrofony krzyżuje Shabaam Sahdeeq, Rah Digga i Tragedy Khadafi. Singlowy, pełen tytułowej przemocy sztos, osadzony na bardzo niepokojącym bicie "Vio-Lence" Lil Fame'a i Ill Billa czy "InIt2Win" z Justo to rzeczy obok, których nie da się przejść obojętnie. Ważne jest to, że Skizz potrafi swoje bity utarzać w syfie tak, że brzmią naprawdę chodnikowo, mimo że zrealizowane są profesjonalnie. Nie jest idealnie. Zawodzi np. Illa Ghee znany ze współpracy z Mobb Deep, Al Tariq, który przez lata pracował z Beatnuts oraz F.T. ze składu Street Smartz, który nadal umie lepić, ale jakby nie miał już tej energii co na singlach z Buckwildem. Ogólnie jest to materiał dla wybranych i dla nich z pewnością będzie wartościowy. Największą zaletą jest klimat, spójność, syf w stylu "rugged'n'raw". U mnie płyta na pewno pokręci się jeszcze nie raz i nie dwa.

Proces powstawania projektu wyglądął ponoć następująco - Rosenberg dzwonił kolejno do różnych artystów mieszkających w Big Apple, i ktokolwiek odebrał i zgodził się wbić do studia, pisał swoje zwrotki pod bity Oddisee na miejscu i od razu je nagrywał. W rezultacie na spontanicznym EP pojawili się m.in. Lil' Fame (M.O.P.), Saigon, Buckshot, Skyzoo, Torae i The Kid Daytona. Całość do sprawdzenia w rozwinięciu.

Wróćmy jednak do nowego materiału. Patrząc na tracklistę z jednej strony zaciera się ręce - mamy tutaj Rakima, Big Daddy Kane'a, Artifacts, Das EFX, Lil Fame'a, Tragedy'ego czy Large Professora. Z drugiej strony mała konsternacja bo legendy wymieszano z takimi postaciami jak Jaysaun, Big Gutta czy MidaZ The Beast. Spotkanie nowego ze starym w nurcie klasycznym to jednak cały czas kusząca oferta. Co się za nią kryje?

Przyzwoity materiał z wielkimi momentami, przyjemne słuchadło, miły aperitiff przed drugą częścią "Port Authority", ale z całą pewnością nie krążek na miarę "jedynki" jeśli ktoś tego oczekiwał. To, że Marco jest kotem powszechnie wiadomo, ale nie uważam, żeby produkcje na tym materiale były idealne. Sporo świetnych sztosów, ale jak na ostatnią nadzieję boom-bapu to trochę mało tu basu, trochę za dużo niemrawych melodyjek pyrkających w tle i trochę niespecjalna selekcja raperów do poszczególnych numerów. No bo, bez urazy, ale Malcolm & Martin w tracku obok Rakima to chyba jakiś żart. Najmniej charyzmatyczni raperzy jakich słyszałem w tym roku, absolutnie nie nadrabiający nic treścią, marudy bez werwy i niczego co uzasadniałoby ich udział w tej płycie. First Division rapuje przyzwoicie, chwilami fajnie akcentuje i nawet do basicowego głosu idzie się przyzwyczaić, ale wystarczy, że wjeżdża Large Pro (w tym samym tracku) i gościu nie istnieje, zostaje zepchnięty w cień jak uczniak. MidaZ The Beast udowadnia, że potrafi bardzo szybko rapować, ale kto nie umie z tak pociętymi zwrotkami? Chociaż on z tych "mniej znanych" wypada tutaj jeszcze w miarę najlepiej, chociaż moja cierpliwość dla raperów, którzy brzmią jak wariacja Ill Billa z podkręconą prędkością powoli zaczyna się chyba wyczerpywać. Mało to oryginalne, a po sięgnięciu po co drugą płytę z antycznymi wzorkami na okładce znajdziecie takich trzydziestu. W pewnym momencie to nachalne nagromadzenie wersów przestaje imponować.

Żeby jednak nie było - ten materiał ma mocne strony. Ma baaardzo mocne strony. Przede wszystkim są to dwa premierowe numery od Rakima i Big Daddy Kane'a. Może to nawet właśnie przez nie tak bardzo widać kontrast z wyżej wymienionymi MC's. Dwóch raperów, którzy wprowadzili rewolucję w sposobie posługiwania się słowem, byli naśladowani przez ponad 20 lat, a mimo to nadal brzmią nie do podrobienia, a co ważniejsza mają bardzo dużo do powiedzenia. Obydwa numery mocno trzymają się tematu, traktują na konkretny temat i są zdecydowanie najmocniejszymi momentami albumu. Świetnie prezentują się dwa zamykające materiał remixy - "What's Wrong" przerobione do potrzeb świetnego wokalu Reggiego B. na bicie, który najbardziej z całej płyty kojarzy się ze złotą erą. Drugi to "Stand Up" Tragedy Khadafiego, Lil Fame'a i Delfonics z Adrianem Youngiem... Ciężko o tym coś napisać, ale bardzo łatwo i przyjemnie się tego słucha. "You're in the presence of the legend right now, so stand up", nic do dodania. Świetnie prezentuje się "Double eXXecution" z Torae i Ruse Juxx'em, prawdziwie mordercze wejścia, bezlitosne nawijki, bardzo wysoki poziom. Na plus z pewnością zaliczyć można numery Artifacts (czy może raczej El Da Senseia, bo Tame One ewidentnie wciąż poszukuje formy, szczególnie w ostatnim wejściu brzmi niewyraźnie) i Das EFX w potężnym bangerze "BK 2 NJ", ale są to dwa dobre numery, bez żadnego superwielkiego szału.

Podsumowując "Newport Authority 2" brzmi bardziej jak przedsmak niż pełnoprawny materiał. Niesie ze sobą świetne numery, ale też sporo takich, których równie dobrze mogłoby albo powinno tutaj nie być. Chyba po raz pierwszy na materiale Marco pewne zarzuty można też stawiać bitom. Szczególnie, kiedy poprzednimi materiałami powiesiło się poprzeczkę tak wysoko. Całość raczej na plus, więcej tu dobrego niż złego, ale jednak pewien niedosyt zostaje. Miejmy nadzieję, że zostanie w pełni zaspokojony "PA2".

Na mikrofonie gospodarza rodem z Coney Island na Brooklynie wsparli m.in. Pharoahe Monch, Bun B, Skyzoo, The Kid Daytona. Odsłuch całości i darmowy download w rozwinięciu - nie przegapcie tego.

LINK - Download/odsłuch (DJBooth.net)

W pierwszym singlu "Ready for war" słyszeliśmy członków formacji Army of the Pharaohs. W drugim udzielili się Torae i Ruste Juxx, nowojorscy wymiatacze znani z nagrań dla labelu Duck Down. "Brzmieniowo jest to boom-bap na najwyższym poziomie - mocne bębny, szybkie tempo, zwrotki pełne energii, mnóstwo skreczy - jednym słowem esencja stylu The Returners. Little i Chwiał przyznają, że jest to jedna z najlepszych produkcji w ich niemałym już przecież dorobku." - mówi nam info prasowe. Singiel ten jest kontynuacją serii winylowych 12" The Returners wydanych przez Asfalt Records. Do bitów wyprodukowanych przez duet rapowali wcześniej m.in.: Skyzoo, Emilio Rojas, El Da Sensei, Rasco, Reef The Lost Cauze, Doujah Raze czy Supastiton.

Poniżej znajdziecie odsłuch utworu.

A to wszystko na oryginalnych podkładach "złotego dziecka FL Studio", przepełnionego soulem wychowanka Północnej Karoliny - 9th Wondera. Swoje trzy grosze w warstwie produkcji dorzucili także m.in. Warren G, Cool & Dre i Mark Ronson. Jeśli przegapiliście to wspaniałe wydawnictwo w czerwcu 2009 r., to nasz "Tydzień z Wale'm" będzie idealną okazją do nadrobienia zaległości.

Po 9th Wonderze chyba wszyscy wiemy, czego można się spodziewać - soulowe, wokalne sample, ciepłe brzmienie, klasyczna hip-hopowa rytmika. Fani będą się jarać, a zwolennicy bardziej nowoczesnego brzmienia narzekać, że 9th zawsze brzmi tak samo... Wtedy na ratunek przychodzą Warren G z lajtowym, bujającym bitem w "Rhyme N Reason", Mark Ronson z afrykańskimi funkowymi brzmieniami w świetnym "Um Ricka" z K'Naanem, czy też niejaki Mikey Mike z tłustym "Night Life" . Muzycznie jest więc spójnie, ale z niespodziankami, dzięki którym zachowano różnorodność. Natomiast to co dzieje się tutaj za mikforonem powinno przykuć uwagę wszystkich słuchaczy tej muzyki. Bez wyjątku.

Plejada rapowych wyjadaczy z różnych zakątków USA, na czele ze świetnym, charyzmatycznym i stylowym gospodarzem, serwuje nam projekt bardzo przyjemny dla ucha, który powinien umilić wam te ponure styczniowe wieczory, podróż zatłoczoną komunikacją czy też spacer po mroźnym, zaśnieżonym mieście... Tak czy siak, sprawdzajcie to!

Odsłuch i darmowy download przez:

Livemixtapes.com

Datpiff.com

Produkcją zajęli się Primo, Marco Polo, PF Cuttin czy Mike Rone. Oprócz nowych numerów znajdziecie bardzo rzadkie freestyle i wiele perełek, które dla fanów Gang Starr Foundation z pewnością będą nie lada gratką. Pod spodem znajdziecie back cover z pełną trakclistą materiału oraz link pod którym możecie pobrać cały materiał Staxa. O nadchodzącym albumie będziemy was informować jak tylko dowiemy się czegoś więcej.

Pobierz The Honorable

Po kilku latach produkowania głównie dla rodzimych artystów (takich jak Diox, Eldo, HIFI Banda, Pezet & Małolat czy Gruby Mielzky) Little i DJ Chwiał wracają do swoich korzeni i prezentują dwa nowe numery z raperami zza oceanu.

Pierwszy to „Ready For War”, w którym udzielili się członkowie filadelfijskiej super-grupy Army Of The Pharaohs: King Magnetic, Reef The Lost Cauze, Crypt The Warchild & Planetary (Outerspace). Drugie z nagrań „What's Going On?” przynosi z kolei gościnne popisy dwóch raperów kojarzonych z nowojorską wytwórnią Duck Down: Torae oraz Ruste Juxx.

Brzmieniowo jest to boom-bap na najwyższym poziomie – mocne bębny, szybkie tempo, zwrotki pełne energii, mnóstwo skreczy – jednym słowem esencja stylu The Returners. Little i Chwiał przyznają, że jest to jedna z najlepszych produkcji w ich niemałym już przecież dorobku. Płyta zawierać będzie dodatkowo wersje instrumentalne i acapelle obydwu utworów. Fani ekskluzywnych wydawnictw nie będą mogli czuć się zawiedzeni – całość ukaże się na kolorowym winylu.

Singiel ten jest kontynuacją serii winylowych „dwunastek” The Returners wydanych przez Asfalt Records. Do bitów wyprodukowanych przez duet rapowali wcześniej m.in.: Skyzoo, Emilio Rojas, El Da Sensei, Rasco, Reef The Lost Cauze, Doujah Raze czy Supastiton. Winyl można już zamawiać jako preorder w sklepie Prosto.pl pod tym linkiem."

Wspólny album Apollo i Guilty Simpsona otwiera home-anthem zatytułowany "Reputation", celem obydwóch jest wpisanie się w galerię sław swojego rodzinnego miasta. Co ta dwójka wniosła do brzmienia Detroit? Czy Apollo Brown zachowuje świeżość i wyrazistość, którą zaprezentował nam na "Trophies"? Czy chemia między MC producentem jest zbliżona jak na produkcjach Simpsona z Dillą, Madlibem czy Mr. Porterem? Zapraszamy do recenzji "Dice Game".

"Trophies" było dla mnie pod względem dopasowania tła muzycznego do rapera praktycznie idealne. Każdy bit z wokalem O.C. grał po prostu przepięknie. Na "Dice Game" Apollo Brown bez dwóch zdań trafił w klimat Simpsona, ale idealnie już raczej nie jest. Nie jest też w żadnym razie słabo - przeciwnie, na tej płycie roi się od potencjalnych singli i aż dziw bierze, że dotąd duet nie postanowił zrobić jakiegokolwiek video. Wjeżdżające na początek, wspomniane już "Reputation" na znanym szczególnie fanom Jaya-Z samplu, to przecież bomba. A trzeci na trackliście "One Man"? Dawno nie słyszałem tak szorstkiego i twardego bitu opartego o wokalny fragment użyty w refrenie... Niesamowity banger. "I Can Do No Wrong" też wkręca się w moment. Cały Brown, pozornie podkład jak podkład, ale zamykające główną pętlę trąbki (?) wkręcają się w mgnieniu oka. Idealny bit dla prostolinijnego i nieskomplikowanego flow Guilty Simpsona. A ten wokal z sampla w refrenie? Jak wisienka na torcie. Za każdym razem rozmontowuje mnie też wjazd perkusji w rozkminkowym "Change". Spokojny numer, ale z ukrytą w sobie tak wielką energią, że chce się grać to raz za razem.

Należy zauważyć, że płyta nie jest przeładowana gośćmi. Pojawia się tylko Planet Asia, który gości w jednym z największych bangerów materiału - "Nasty" oraz Torae, który daje bardzo dobrą zwrotkę w "Potatoes", ale całościowo numer jest w nomenklaturze tytułowej gry w koście maksymalnie trójką z okładki.  Na osobny komentarz zasługuje "Dear Jane" - bit oparty o bardzo czytelną inspirację produkcjami DJ'a Premiera. Może komuś włącza się przy tym "copy alert", ale jeśli lubi się Preemo, to przy tym bicie ciężko jednak karkiem nie bujać, tym bardziej, że Simpson nawija jedne z lepszych zwrot na całym materiale. Dla mnie jednymi z piękniejszych momentów na albumie są dwa bity bardzo w stylu Apollo Browna z ostatnich dokonań - "Neverending Story" oraz "Wrong Hand". Obydwa opierają się o jakiś nieokreślony syntetyk, ale ich największą mocą są nieludzko grające na emocjach sample instrumentów - w pierwszym są to niesamowite, trochę brudne, ale fascynujące smyczki, w drugim kapitalny motyw, który mi brzmi na klarnet - jak włączycie sobie pod spodem na pewno będziecie wiedzieli o co mi chodzi. Apollo rzucił nimi piątkę i szóstkę.

Nie zawsze tak jednak jest. Np. "Let's Play", które początkowo wchodzi bardzo fajnie i wkręca tym dziwnym zduszonym wokalnym mruczeniem i brudną perką, na dłuższa metę zaczyna męczyć i trochę zamulać słuchanie całości już na samym początku. Po części również z winy Simpsona. Nigdy nie byłem największym entuzjastą jego stylu, był to dla mnie niezły rzemieślnik z chwilami przebłysków. Prostota jego stylu jest do zaakceptowania tak jak to było w przypadku O.C., który jednak dysponuje znacznie lepszym flow niż Guilty. "Let's Play" pokazuje to bardzo wyraziście - mało patentów, dużo powtórzeń tych samych rozwiązań, bazowanie na szczerości, ale też bez jakichś niewiadomo-jak fascynujących historii czy obserwacji. Parę numerów przechodzi tutaj mniej zauważonymi i nie zapada tak w pamięci, kilka jest po prostu słabszych od reszty. "Ink Blotches" trochę w opcji Jedi Mind Tricks odstaje, "Truth Be Told" nudzi - może dlatego, że ten sampel na "A Long Hot Summer" wyprodukowano lepiej? Za to zamykające album "How Will I Go" z pośmiertną rozkminką zamyka album na dobrym poziomie, a wkręcające instrumentalne outro w tym numerze budzi chęć ponownego włączenia. Ogólnie wydaje mi się, że jeżeli kości rzucano tu parami to Apollo rzucił piątkę, Simpson trójkę i sumarycznie "Dice Game" zasługuje na 4 w naszej skali. Parę numerów m.in te które znajdziecie pod spodem zasługuje jednak na baczną uwage.

P zebrał grupę producentów, która pomogła w zrealizowaniu materiału, a pierwsze skrzypce zagrał Alchemist odpowiedzialny za cztery tracki. Żaden inny producent nie dostał tak dużo co pokazuje różnorodność brzmienia i stylu muzycznego, który jednak udało się ułożyć w charakterystyczne brzmienie "Mica Tysona". Nie zabrakło miejsca dla kojarzonych z Duck Down od dłuższego czasu 9th Wondera, Khrysisa, Erica G, ale znajdziemy też podkłady Stu Bangasa czy Evidence'a. Jak poradził sobie z nimi członek Heltah Skeltah?

 "Fuck being humble, I'm better than everybody" - tak w tracku "Straight Music" powie wam sam Ruckuss. Nie muszę chyba pisać, że Sean Price ma swoje flow, charakterystyczny sposób poruszania po bicie i głos. Napiszę, że wszystkie swoje atuty trzyma przy sobie nadal i jak dla mnie absolutnie ma prawo do rzucania nieskormnych wersów w dowolnej ilości. Uwielbiam zresztą jak to robi traktując MC's trochę jak w ogarniętej przy wsparciu Red Bulla rap-klinice... Kto widział ten wie, że miły dla nich nie był. To czego wielu fanów obawiało się najbardziej to sposobu w jaki Price dobierze bity i już po premierze dało się słyszeć wiele głosów, że bity dobrano źle. Czy faktycznie?

Chwilami być może tak. Ja np. nie jestem fanem ostatnich dokonań Alchemista, ale tutaj "Genesis Of The Omega" to jeden z najbardziej morderczych bangerów tego roku, a impet z jakim "Mic Tyson" wjeżdża na twoje głośniki jest niemożliwy do porównania z czymkolwiek innym, ale już drugi numer - "Bar-Barian", gdzie Alchemist sampluje bodajże Budkę Suflera praktycznie bez żadnej perkusji i wpuszczając na to Rucka?! Dla jego zwrotek i zagrywek chce się słuchać ("niggas call it purple... what the fuck you mean?"), ale nie jest to na pewno dobry bit dla takich zwrotek. Generalnie jednak ALC zasługuje na pochwałę. Na cztery bity z trzema naprawdę trafił - dziwnie pocięte, ale w jakiś sposób fascynujące właśnie przez to "Bully Rap" i jeden z najlepszych tracków na albumie - "STFU2" to bardzo mocne atuty "Mica Tysona".

"Mic Tyson" to jednak nie tylko sławny członek Soul Assasins, ale też np. AMP, anonimowy dla mnie producent, który mocno ukazuje swoje inspiracje Premierem, ale koniec końców z "Pyrex" wyszedł naprawdę kapitalny numer. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku niejakiego Woola, który stawiając na epicki motyw w "Price & Shining Armor" rozłożył mnie na łopatki. W numerze świetnie pasuje zresztą Ruste Juxxx, który tutaj dla mnie brzmi lepiej niż na jego własnych projektach.  Postaciami anonimowymi dla fanów niezależnego rapu z obozu Duck Down i nie tylko nie będą na pewno Eric G i Khrysis - obydwaj zdecydowanie w formie. Po płycie z Buckshotem trochę obawiałem się jak spisze się 9th Wonder, a ten tutaj wyczuł klimat dużo lepiej. Mocna perkusja i ciekawy wokalny motyw odmienny od tych już mocno przez 9tha przerobionych. "Straight Music" to trafiona i dobrze "wmontowana" w ten album rzecz.

Nie przekonuje mnie osobiście numer "BBQ Sauce" z Pharoahe Monchem na bicie Evidence'a i Babu z Dilated Peoples. Ten syntetyczny klawisz kompletnie jak dla mnie nie przemawia, a bit nie niesie tak jak powinien. Zdecydowanie lepiej brzmi bit samego Eva w "By The Way" chociaż też nie jestem ostatecznie przekonany, czy nie można było wykombinować czegoś ciekawszego na zamknięcie takiego albumu. Dodatkowo dwa ostatnie podkłady Beat Butchera to raczej obniżenie wcześniejszego poziomu. "Battering Bars" na bardzo znanym samplu jest jeszcze ok, ale "The Hardest Nigga Out" to klasyczny przykład tego co dzieje się, kiedy autor bitu chce za bardzo.

W tym wszystkim najbardziej chodzi jednak o Seana Price'a, tak? Nie wprowadza do swojej dyskografii rewolucji, na dobrą sprawę mało zmienia w stosunku do poprzednich wydawnictw, ale wystarczy to, że robi swoje. Przecież nie musi nic zmieniać. Nie spieszy się, wbija swoje podwójne i potworne złośliwości pod adresem przeróżnych osób z pełnym przekonaniem o swojej wyjątkowości - w mojej opinii słusznym. Już samo otwarcie albumu "It goes Hanna Barbera barbarian/ Bar better than yours and your entourage, Sean bury them" wiele mówi o zawartości. Jeżeli czekaliście na dużo nowych, dobrych zwrotek Price'a będziecie bardzo szczęśliwi wchodząc w jego posiadanie. Oceniając całościowo jako album nawet pomimo paru bitów, których chętnie bym się stąd pozbył, uważam, że płyta zasługuje na piątkę z minusem. Może nie "the greatest rapper alive", ale wciąż zawodnik najwyższej ligi. A pod spodem jeszcze raz video do bonusowego tracka z płyty - "Haraam", żebyście nie przegapili, bo szkoda by było.