Przenieśmy się na chwilę 20 lat wstecz. 1993, rok, w którym hip-hop wzbogacił się o monumentalny klasyk wprost ze Staten Island – „Enter the Wu-Tang (36 Chambers)”. Wśród wielu niezapomnianych sztosów na albumie tym znalazł się znany każdemu fanowi czarnej muzy banger „Protect Ya Neck”, uświadamiający wszelkich potencjalnych przeciwników Dziewiątki (OK, wiem że na „PYN” rapuje ósemka) ze Staten, że nie warto z Klanem zadzierać. Ostatnią zwrotkę wykonuje GZA, rozpoczynając atak tymi słowy:

The Wu is too slammin' for these Cold Killin' labels/ Some ain't had hits since I seen Aunt Mabel/ Be doing artists in like Cain did Abel/ Now they money's getting stuck to the gum under the table

Był to pocisk wymierzony bezpośrednio w wytwórnię Cold Chillin’ Records – label, w którym GZA wydał swoją pierwszą płytę, Words from the Genius. Niestety, album sprzedał się kiepskawo wskutek lekceważenia promocji przez wytwórnię,  wobec czego rozczarowany i wściekły Genius rozwiązał umowę z Cold Chillin’. Label ten stanowił centrum dowodzenia słynnego Juice Crew – czyli także Big Daddy Kane’a. Usłyszawszy wersy Geniusa na „Protect Ya Neck”, Kane uznał, że są wymierzone bezpośrednio także w niego…. Jakimś cudem sprawa przycichła na długie lata, nie rozpętał się żaden beef, nie powstały żadne dissy (…wyobrażacie sobie, jak niesamowita byłaby to walka?!). Sam RZA w wywiadzie nie wspomina, czy panowie wyjaśnili sobie wszystkie sprawy, czy też nie.

W 2006 roku, podczas nagrywania soundtracku do – skądinąd świetnego – filmu animowanego Afro Samurai – RZA wpadł na pomysł, by dwaj dawni rywale spotkali się w końcu w studiu. Tak też się stało – i jednego dnia, twarzą w twarz stanęli tytan swaggeru Kane i chłodny, inteligentny The Genius.

Beat dostarczył niezawodny RZA. „Pożyczywszy” bębny od Jeffa Becka, połączył je z niezwykłym, ciężkim do jednoznacznego opisania, „orientalizująco-soulowym” samplem. Podoba mi się sposób, w jaki RZA skomponował beat – muzyka nie wybija się na pierwszy plan, jest jakby znakomicie przystosowana do zilustrowania samurajskiego pojedynku – z tą rytmiczną perkusją, minorowymi tonami wiolonczeli (?) i tajemniczymi odgłosami w tle…

Sam RZA wspomniał w wywiadzie, że nie wiedział, jak Kane i GZA będą chcieli to rozwiązać – liryczną walką na tym samym bicie, czy też nie? Słuchając tego tracku teraz, nie sposób nie odnieść wrażenia, że zamiast utworu mającego jedynie promować składankę i film – mamy rzeczywiście do czynienia z pojedynkiem na słowa dwóch znakomitych mikrofonowych wymiataczy. To walka dwóch styli, dwóch szkół, dwóch charakterów – dwóch samurajów. Panowie... Hajime!

Pierwszy wchodzi Big Daddy, w mgnieniu oka opanowując beat. Co ciekawe, rozpoczyna throwbackiem do legendarnego debiutu i kawałka Just Rhymin’ With Biz – A rap pro, do a show, good to go…Tatuś wymiata na „Cameo Afro” profesjonalnie, z mocnym, lekko kpiącym głosem, znakomitą kontrolą flow i budzącym podziw nawarstwieniem rymów. Tekst? Po prostu ostrzeżenie, aby nie zadzierać, bo – mówiąc wprost, przeciwniku  - nie dasz rady. Za cienki w uszach jesteś, a ja nie jestem na tyle miły, żeby postąpić z tobą z litością. Nigga, choose ya weapon, hope you got your vest on…

Rozjebafszy swoją zwrotką, Daddy odchodzi od majka. Na jego miejsce wchodzi Genius, z miejsca atakując agresywnym flow i świetnymi, sugestywnymi opisami, co stanie się z przeciwnikiem, który stanie na drodze samuraja. Spoiler – niemilec z życiem nie ujdzie. W jednym kawałku też nie. GZA z opisami tutaj nie poprzestaje -  dalej zwrotka jest jeszcze bardziej mroczna i brutalna…

Pojedynek skończony. Na beat wskakuje nagle niejaki Suga Bang Bang, podsumowując jakby cały track: 

Why, you trying to test me swordplay, when I'm sharp in every way? This life I live, I'll do it, all by myself…

Po czym track kończy się, decyzję o tym, kto wygrał, zostawiając w gestii słuchacza. 

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"5822","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Jednak obaj panowie skrzyżowali też później mikrofony - no może też nie do końca pełnoprawnie czy oficjalnie, bo "Platinum Plus" nagrane na niszczącym bicie DJ'a Premiera pochodzi z pośmiertnego albumu L'a "Big Picture", ale fakt faktem, że możemy raczyć uszy kooperacją, w której obok siebie konkurencję na bicie Króla nowojorskiej produkcji dewastują jedni z raperskich Królów NY 80's i 90's. Ciekawy jest też fakt, że obu MC łączy jeszcze jeden mały, ale bardzo ważny dla historii rapu szczegół - to właśnie oni dwaj dali możliwość rozwinięcia skrzydeł nieznanemu wtedy jeszcze Jayowi-Z przed debiutem, goszcząc go na swoich albumach odpowiednio w 94 (Kane) i 95 (L). A przechodząc już do samego "Platinum Plus"...

Jedyne słowo, które ciśnie mi się na usta to "esencja". Karkołamacz od Preemo i mordercza nawijka perły Harlemu a zaraz po niej lecący z pazurem a zarazem wyjątkowo lekko i z gracją (mimo szczytu kariery za sobą) Kane. Platynowe style prosto z nowojorskiego bruku.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"5807","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Oto taki gość jak Big Daddy Kane, człowiek, który zrewolucjonizował rap na co najmniej dwóch płaszczyznach, ośmielał się robić utwory... romantyczne. Słodkie. Komercyjne! Straszne, co? W dodatku środowisko w ówczesnych czasach jakoś nic sobie z tego nie robiło. Kwestię podejścia dość sporej części obecnych słuchaczy do pewnych, w ich mniemaniu "innowacji" w muzyce rapowej trafnie zdiagnozował Mateusz Natali w swoim felietonie – mimo, że tyczy się on najwcześniejszych rzeczy jakie powstawały w obrębie tego gatunku, najstarszych jego korzeni, to moim zdaniem przypadek Kane’a również można pod to podpiąć. Wizerunek playboya dotykającego lekkiej tematyki i zarazem szalejącego niesamowitym flow i mistrzowską braggą nie kłócił się wcale z wizerunkiem hip-hopowca jako takiego. Ba – w pewien sposób go uzupełnił, dlatego dzisiaj jest postrzegany jako jeden z pionierów. „To Be Your Man” może i nie jest najlepszym jego numerem w swojej stylistyce, może tu powinno być późniejsze „I’m Not Ashamed” czy świetnie coverujące utwór rodzeństwa Laws „Very Special”, a może nawet wcześniejsze „The Day You’re Mine” z debiutu (mimo tego koszmarnego śpiewu). Wybrałem ten – ze zwrotkami "mówionymi" zamiast rapowanymi, z wykorzystaniem Blue Magic w refrenie, no i przede wszystkim z tym nastrojowym, ale jednak słodziakiem jako podkład. Można tak? Jasne, że można.

Zanim Kane wziął sobie czteroletni urlop od rapu po którym wrócił z albumem "Veteranz' Day" zdążył nagrać "Daddy's Home" - szósty i w mojej opinii jeden z najlepszych albumów w swoim dorobku, jednocześnie jeden z najbardziej niedocenionych czy wręcz niesłusznie zignorowanych przez fanów rapu w Stanach. Nadejście ery Biggiego, Nasa i Wu-Tangu niestety oznaczało też powolne zakończenie ery BDK. Kiedy jednak jest się jednym z największych graczy ze mikrofonem ever, robi się swoje niezależnie od tego ile par oczu patrzy na ręce.

Zawsze byłem nieufny i podchodziłem sceptycznie do artystów, którzy w trakcie swojej kariery starali się na wszelkie sposoby "dopasować" do zmieniających się trendów. Od debiutu Kane'a w 1988 do 1994 roku rap zmienił się diametralnie, zarówno w kwestii nawijania jak i muzyki. W tym wypadku jednak nie brzmi to jak desperacka pogoń za "duchem czasów", raczej jakby Big Daddy Kane w nowych podkładach znalazł sobie nowy sposób na czerpanie frajdy z nawijania na najwyższym poziomie. Podkłady o mniejszym tempie dały mu więcej możliwości we flow, duży pogłos na perkusjach i swingujące brzmienie pozwalały zamotać linijki na dużo większym poziomie skomplikowania i dodawały impetu pointom wersów lądującym na potężnych werblach. Kane na "Daddy's Home" nadal dysponuje niesamowitymi linijkami i nie ma opcji, żeby wskazać linijek, które są tu pro forma. "Mack man numer one, you know how I move/ You think I'd be shavin' my rhymes, cause they're so smooth" - takie rzeczy to wierzchołek góry lodowej, którą jest ta płyta w całości, a to jak komfortowo na tych bitach poczuł się Kane do dziś robi niesamowite, inspirujące wrażenie. Od tytułowego "Daddy's Home" do braggowego ostrzeżenia w "Don't Do It To Yourself" nie można oprzeć się wrażeniu, że mamy do czynienia z wyjątkowym frontmanem projektu.

Ten album to jednka nie tylko Kane. Fantastycznym sidekickiem okazuje się tutaj Scoob Lover, któremu zmiana bitów wyszła na dobre, a jego nosowy styl w połączeniu z gospodarzem daje świetny efekt. Większość z pewnością zapamięta wyjątkowy singiel "Show & Prove", gdzie na bicie DJ'a Premiera BDK zaprezentował Światu niesamowite talenty, jedne szlifowane potem lepiej, drugie gorzej, wszystkie warte uwagi. Ol' Dirty Bastard z jedną z moich ulubionych zwrotek to postać, której nie trzeba przedstawiać nikomu, podobnie jak Jay-Z. Wtedy jednak było inaczej, Hova (jeszcze jako J.Z.) był nieznanym nikomu gówniarzem, który wjechał z ultraelastycznym stylem, którego nie dało się przegapić. Wu-affiliate Shyheim i Sauce Money nie odstają, a numer do dziś uważam za jeden z najlepszych posse-cutów, które kiedykolwiek powstały. Fajnie posłuchać też jak onbeatowy styl Daddy'ego komponuje się z bardzo dobrze trafionym toastingiem  Easy Dreda i Juniora P. Gwiazdami są tutaj nie tylko raperzy, ale również producenci. "Daddy's Home" to wielki moment w karierze L.G., autora genialnego numeru tytułowego i "Lyrical Gymnastics", które brzmi pod względem rapu dokładnie tak jak się nazywa, a było to możliwe właśnie dzięki kapitalnej robocie gościa, który współpracował też z Brand Nubian, Gravediggaz czy Canibusem. Świetnie pokazuje się Easy Mo Bee wnoszący na płytę dużo "Brooklyn Style" w wersji czystej ("The Way It's Going Down" to bit, bez którego ostatnio dzień uważam za stracony). Wielki props należy się też Da Rock, który zrobił jeden track, ale za to jaki... "Sex According To The Prince Of Darkness" to najlepszy sposób, żeby przenieść smooth operatora  w lata 90., a perfekcyjne połączenie relaksującego pianina i hipnotyzującego saksofonu z głęboką perkusją to absolutne arcydzieło.

Antonio Hardy brzmi na tej płycie jakby był super wyluzowany, świadom swoich możliwości i chętny żeby wykorzystać je na nowe sposoby. Do tego sprawia wrażenie, że świetnie się bawi, a to czyni album jeszcze lepszym. Sam wyprodukował też prawie połowę albumu, bardziej w stylu przełomu lat 80. i 90., ale rapuje na tym inaczej. Mamy świetny singiel "In The PJ's" na samplu z "Close The Door" Teddy Pendergrassa, ale też dynamiczne i porywające z miejsca "Somebody's Been Sleeping In My Bed". Przejdźmy jednak od szczegółu do ogółu - materiał w całości może spokojnie lecieć trzy razy z rzędu i nawet przez myśl nie przejdzie, żeby go wyłączyć. Olbrzymia siła rażenia, doskonale dobrane i bardzo bujające bity na których Kane stał się jeszcze lepszym raperem niż był. Wydaje się też, że zmiana stylistyki jeszcze bardziej uwidocznia to jak Kanem inspirowali się jego następcy z Biggiem na czele. Włączcie sobie pierwszy track i spróbujcie sobie wyobrazić, że Kane rapuje głosem B.I.G. - ciężko nie dostrzec podobieństw intonacyjnych, rozkładu słów w wersie itd. Płyta pełna szlagierów, klasyk, którego chce się nauczyć na pamięć, niesamowite motywy instrumentów od których nie można się uwolnić, wzorcowe perkusje i jedno z najlepszych flow jakie można sobie wyobrazić. Pozycja obowiązkowa, bez żadnego przegapiania w tej kwestii, zdecydowanie.

Przytoczę tłumaczenie tego sformułowania na UrbanDictionary "Someone who can handle multiple situations in a fashion that can only be described as awesome, spectucular, and, above all else, awesometacular". Pierwsza scena teledysku w której Kane pojedynkuje się z wielkim koleżką w bilard. Wszystko jasne.

Najciekawsze jest to, że to niejedyny numer, który wyprodukował... sam Kane. Tak, zgadza się, w tym wypadku to nie Marley Marl i nie Prince Paul, ale właśnie sam Antonio Hardy. Korzysta zresztą z Isaaca Hayesa, Marvina Gaye'a, a w cutach z Erica B i Rakima. Sam znalazł idealne brzmienie, które dla niego wyrażało "Smooth Operator" i trafił w dziesiątkę.

Wydźwięk luzacko-braggowej nawijki, ale też techniczne zaawansowanie MC, najlepiej chyba wraża kończące drugą zwrotkę: "Confuse and lose abuse and bruise the crews/ Who choose to use my name wrong, they pay dues/ Destruction from the exterminator/ But in a calm manner, cause I'm a smooth operator". Kiedy zestawię sobie to z kawałkiem na ostatniej produkcji Marco Polo czy niedawnym numerem z DJ'em Premierem, zastanowię się ile lat dzieli te utwory, nikt nie musi mnie dodatkowo przekonywać, że Kane to ścisła pierwsza klasa hip-hopu od początku do dziś. Kto czeka na koncert?

Kawałek pochodzi z płyty "H.E.A.L. - Civilization Vs. Technology", która ujrzała światło dzienne w 1991 roku. Executive producerem tego krążka był sam KRS-One. Poza wykonawcami występującymi w tym klipie, swój udział wokalny na "H.E.A.L. - Civilization Vs. Technology" mają też Ziggy Marley, Kool Moe Dee czy Salt'n'Pepa.

Tak jak krążek, tak i główny numer prezentuje społeczno-socjologiczne spojrzenie na świat ze szczególnym naciskiem na bycie dumnym ze swojego koloru skóry i jednoczenia się afroamerykanów. Naprawdę wciska w fotel. Szkoda tylko, że w utworze nie pojawili się Rakim i Public Enemy, bo byłaby cała śmietanka tamtego okresu.

Wróćmy jednak do nowego materiału. Patrząc na tracklistę z jednej strony zaciera się ręce - mamy tutaj Rakima, Big Daddy Kane'a, Artifacts, Das EFX, Lil Fame'a, Tragedy'ego czy Large Professora. Z drugiej strony mała konsternacja bo legendy wymieszano z takimi postaciami jak Jaysaun, Big Gutta czy MidaZ The Beast. Spotkanie nowego ze starym w nurcie klasycznym to jednak cały czas kusząca oferta. Co się za nią kryje?

Przyzwoity materiał z wielkimi momentami, przyjemne słuchadło, miły aperitiff przed drugą częścią "Port Authority", ale z całą pewnością nie krążek na miarę "jedynki" jeśli ktoś tego oczekiwał. To, że Marco jest kotem powszechnie wiadomo, ale nie uważam, żeby produkcje na tym materiale były idealne. Sporo świetnych sztosów, ale jak na ostatnią nadzieję boom-bapu to trochę mało tu basu, trochę za dużo niemrawych melodyjek pyrkających w tle i trochę niespecjalna selekcja raperów do poszczególnych numerów. No bo, bez urazy, ale Malcolm & Martin w tracku obok Rakima to chyba jakiś żart. Najmniej charyzmatyczni raperzy jakich słyszałem w tym roku, absolutnie nie nadrabiający nic treścią, marudy bez werwy i niczego co uzasadniałoby ich udział w tej płycie. First Division rapuje przyzwoicie, chwilami fajnie akcentuje i nawet do basicowego głosu idzie się przyzwyczaić, ale wystarczy, że wjeżdża Large Pro (w tym samym tracku) i gościu nie istnieje, zostaje zepchnięty w cień jak uczniak. MidaZ The Beast udowadnia, że potrafi bardzo szybko rapować, ale kto nie umie z tak pociętymi zwrotkami? Chociaż on z tych "mniej znanych" wypada tutaj jeszcze w miarę najlepiej, chociaż moja cierpliwość dla raperów, którzy brzmią jak wariacja Ill Billa z podkręconą prędkością powoli zaczyna się chyba wyczerpywać. Mało to oryginalne, a po sięgnięciu po co drugą płytę z antycznymi wzorkami na okładce znajdziecie takich trzydziestu. W pewnym momencie to nachalne nagromadzenie wersów przestaje imponować.

Żeby jednak nie było - ten materiał ma mocne strony. Ma baaardzo mocne strony. Przede wszystkim są to dwa premierowe numery od Rakima i Big Daddy Kane'a. Może to nawet właśnie przez nie tak bardzo widać kontrast z wyżej wymienionymi MC's. Dwóch raperów, którzy wprowadzili rewolucję w sposobie posługiwania się słowem, byli naśladowani przez ponad 20 lat, a mimo to nadal brzmią nie do podrobienia, a co ważniejsza mają bardzo dużo do powiedzenia. Obydwa numery mocno trzymają się tematu, traktują na konkretny temat i są zdecydowanie najmocniejszymi momentami albumu. Świetnie prezentują się dwa zamykające materiał remixy - "What's Wrong" przerobione do potrzeb świetnego wokalu Reggiego B. na bicie, który najbardziej z całej płyty kojarzy się ze złotą erą. Drugi to "Stand Up" Tragedy Khadafiego, Lil Fame'a i Delfonics z Adrianem Youngiem... Ciężko o tym coś napisać, ale bardzo łatwo i przyjemnie się tego słucha. "You're in the presence of the legend right now, so stand up", nic do dodania. Świetnie prezentuje się "Double eXXecution" z Torae i Ruse Juxx'em, prawdziwie mordercze wejścia, bezlitosne nawijki, bardzo wysoki poziom. Na plus z pewnością zaliczyć można numery Artifacts (czy może raczej El Da Senseia, bo Tame One ewidentnie wciąż poszukuje formy, szczególnie w ostatnim wejściu brzmi niewyraźnie) i Das EFX w potężnym bangerze "BK 2 NJ", ale są to dwa dobre numery, bez żadnego superwielkiego szału.

Podsumowując "Newport Authority 2" brzmi bardziej jak przedsmak niż pełnoprawny materiał. Niesie ze sobą świetne numery, ale też sporo takich, których równie dobrze mogłoby albo powinno tutaj nie być. Chyba po raz pierwszy na materiale Marco pewne zarzuty można też stawiać bitom. Szczególnie, kiedy poprzednimi materiałami powiesiło się poprzeczkę tak wysoko. Całość raczej na plus, więcej tu dobrego niż złego, ale jednak pewien niedosyt zostaje. Miejmy nadzieję, że zostanie w pełni zaspokojony "PA2".

Nie tylko ze względu na obsadę, która oprócz Evil Twins mieści na jednym krążku takich mistrzów stylu jak Kool G Rap, Mobb Deep, M.O.P., Fat Joe, Big Daddy Kane, Smif-N-Wessun, Redman czy Heltah Skeltah. Bardziej ze względu na to, że podkłady znajdujące się na tym krążku są jasnym sygnałem - "tak, jestem tym koleżką, którego słuchają nowojorscy latynosi i potrafię robić kawałki specjalnie dla nich, ale potrafię też robić kawałki dla każdego kto kocha prawdziwy rap". W ten sposób powstała historia, bo "Politics & Bullshit" z 1997 roku jest pełne kawałków olbrzymiego kalibru, collabos, które są unikatowymi połączeniami i bitów, które sprawią, że musisz ustawić bas i dać głośniej.

Na dzień dobry dostajemy solidny zastrzyk basu w postaci "Feel The Vibe" w którym Rock i Ruck z Heltah Skeltah do spółki z Rampagem i DJ'em Doo Wop rozbujają was tak, że do końca albumu ciężko to powstrzymać. Klimat zmienia się wielokrotnie, krążek jest bardzo różnorodny, ale czymś co trzyma go razem jest niesamowicie trafiony mix, wokale brzmią surowo i brudno, całość dudni bardzo mocno, ale efekt jaki to tworzy jest prze-ko-zac-ki. "Politics & Bullshit" ma mnóstwo do zaoferowania fanom nowojorskiego hip-hopu z czasów powstania płyty. Raz M.O.P. nawijają na pozornie nie pasującym do nich za grosz słodkim bicie w nieco "scarface'owym" klimacie, raz Keith Murray, który nawija tutaj taką zwrotkę, że nie ma NIC do dodania na bicie ciężkim jak skała, proste instrumentalne motywy i perkusja konsekwentnie uderzająca z niespotykaną mocą... Po chwili wjeżdża General Steele ze Smif-N-Wessun (czy jak wolicie Cocoa Brovaz) i flow hipnotyzuje i wkręca. To tak wygląda cały czas, uwierzcie. Nie ma tu przypadkowych fragmentów. Kto to jest June Lover? Nie mam pojęcia, nigdy wcześniej nie słyszałem gościa, a wujek Google na jego temat milczy, a ten nawija tutaj obok Redmana w najlepszej formie i Sadata X i nie odstaje na krok. Jego otwarcie w numerze "You & You & You" mówi za siebie. W prawdziwym hip-hopie tak jest. Możesz pokazać się raz i zostawić po sobie coś co stanie się nieśmiertelne. To tylko część wielkości tego diamentu, który wyszedł spod palców 26-letniego wówczas Frankiego.

Singlem, który bardzo pomógł tej płycie było oczywiście "Boriquas On Da Set" - stricte latynoski, oparty na jednym uderzeniu klawisza w wysokiej tonacji i naiwnej melodyjce w tle. Tak mało potrzeba, żeby wyrazić tak wiele. Nie wiem czy nie większym sztosem jest znajdujący się w połowie tracklisty (oryginał jest na końcu!) remix, w którym pojawiają się tylko Fat Joe i Doo Wop. Doo Wop nawijający tak, że dotrzymuje kroku jednemu z najlepszych MC's w historii Bronxu. Połączenie prostego cuta "Mic check, Boriquas on the set" z niesamowitym smyczkowym samplem w refrenie daje tak niesamowity klimat, że moja uwaga w tym momencie nie rejestruje niczego co się dzieje wokół oprócz tego numeru. Dla mnie każdy track spośród dziewięciu (nie licze intra i skitów) jest ponadczasowy i wyjątkowy. Ile razy mamy okazję usłyszeć kawałek łączący style Kool G Rapa, Mobb Deepów i M.O.P. u szczytu ich umiejętności? Ile znacie tracków w których czwórka legend z Juice Crew - Big Daddy Kane, Craig G, Biz Markie i Roxanne Shante spotyka się długo po złotych latach Cold Chillin'? Swoją drogą zwrotka Kane'a zamykająca "The Cypher Part III" to partia tytaniczna, pokazująca jak bardzo ponad przeciętną rapowych umiejętności od zawsze znajdował się jeden z największych.

Jedyny solowy kawałek na płycie dostał tutaj Roc-City-O, którego kojarzy z pewnością mniej z was niż wyżej wymienionych... Co z tego? Gość prawdopodobnie zalicza numer życia, a jeśli nie to boję się pomyśleć jakie sztosy miał na koncie. Wiem natomiast jakie sztosy mieli na koncie Busta Rhymes, Keith Murray czy Redman, a mimo to nadal uważam, że ich udziały na tym krążku powinny być highlightami ich karier. Nie umiem postawić tej płycie żadnych zarzutów, tkwię w przekonaniu, że ich nie ma, a miana klasyka nie może jej odebrać sam fakt, że na brzmienie ksywy Frankie Cutlass entuzjastycznie zareaguje mniej słuchaczy niż na brzmienie ksyw gości tej płyty. To nic nie znaczy, to o niczym nie świadczy. Puśćcie sobie na dobrym soundsystemie albo słuchawkach i przekonajcie się, że latynosi nie rozumieją mniej z syfu i uroku ulic NYC. Frankie Cutlass is the motherfuckin' man.

Kapitalny wokalista Showtyme, którego z pewnością nie zapomni nikt kto widział jakie rzeczy ten gość robi na scenie grając np. u boku Pharoahe Moncha. Do tego dochodzi jeszcze zespół dotąd zajmujący się graniem hip-hopu na instrumentach - Lifted Crew. Zapowiada się wielki powrót giganta.

Przyznam szczerze, że ciekaw byłem, "co powie Internet" na temat tego utworu. Spotkałem się z opiniami, jakoby ten track był "słaby", czy też "totalnie nieudany". Ja tak nie uważam. Fakt- BDK to nie ten sam raper, co kilkanaście lat temu na chociażby "Looks Like a Job For..." (mój ulubiony krążek ever) - to normalne, ale mimo tego faktu, słucha się "XX8 Days Of Flight" bardzo przyjemnie. Premier nie zawodzi, a wszystko, co wychodzi z rąk Kane'a będzie przeze mnie (myślę, że nie tylko mnie...) sprawdzane z wielką chęcią.

Wielka trójca tamtych czasów, czyli Chuck D, Ice Cube i Big Daddy Kane, rozprawiają się z wizerunkiem czarnych w amerykańskiej kinematografii. Za bit do tego kawałka odpowiedzialny jest Bomb Squad. Do produkcji wykorzystali sample "Hot Wheels (The Chase)" Badder Than Evil, "Give It Up Or Turnit A Loose (Remix)" Jamesa Browna i "Dance To The Drummer's Beat" stworzone przez Herman Kelly & Life.

Klip jest wzbogacony o krótkie fragmenty filmów, które ukazują jak ośmieszani są Afroamerykanie. Big Daddy Kane opowiada o tym w jakie role w filmach wcielani są czarni. Niewolnicy, prostytutki, służące... Dodaje, że role Afroamerykanów na przestrzeni lat się nie zmieniły. Zresztą patrząc nawet z dzisiejszej perspektywy - w "300" Persowie byli źli i ciemnoskórzy, a pozytywny bohater jakim jest Książe z Persji był biały. Chuck D mówi o tym, że w okresie międzywojennym na potrzeby filmów malowano aktorów na czarno (takie przypadki widzimy też w klipie).