Tracklista:

01. Intro
02. Underground Legends feat. Bun B
03. Nothing Bigger Than the Program feat. A$ton Matthews
04. The Field feat. Jay 305
05. The Plug feat. Kokane & Ab-Soul
06. Wake Up
07. My Own Two feat. A$AP Ant & Bart Oatmeal
08. How?
09. Players Only
10. Simple Man feat. Kurupt
11. The Huddle feat. Bart Oatmeal
12. Fur Coat Talk feat. Da$H

Tracklista:

01. Rubber Hand Grip
02. Daddy Kane ft. Action Bronson
03. Deja Vu
04. Quantum Leap
05. The Elephant Man’s Bones
06. Bubble Bath
07. Liquid Coke
08. Trillion Cut ft. Boldy James
09. The Horns of Abraxas ft. Ice-T
10. JJ Flash
11. Zig Zag Zig
12. Stigmata
13. Zip Guns ft. Knowledge The Pirate
14. Think Big

SPRAWDŹ RESZTĘ GRUDNIOWYCH PREMIER PŁYTOWYCH

Tracklista:

1. Select Few
2. Molly Ringwald
3. Choosin Fee’s
4. Richard Gear
5. Ephesians ft. Ka
6. Tom Chambers ft. Knowledge The Pirate
7. I.6.W.T
8. Puff Daddy ft. Cook$ (US)
9. Boosie Fade ft. Westside Gunn
10. Bomb Shelter ft. Willie the Kid
11. Saw
12. SAYLAVI
13. God Loves You ft. Cook$ (US)
14. Joe Jackson
15. Legacy

Tytuł debiutanckiego krążka A-Villa zaczerpnięty został z linijki AZ z numeru "Life's a Bitch". "Carry On Tradition" to również pierwszy singiel tego materiału. Odzwierciedla on klimat całej płyty. W numerze tym usłyszymy Mikkey Halsteda i Big Pooha, którego Villa był wielkim fanem za czasów Little Brother.

Ten materiał to spełnienie marzeń dla chicagowskiego beatmakera. Pracował nad nim ponad trzy lata, w chwilach wolnych od pracy w banku i wychowywaniem córeczki. Udało mu się zebrać pokaźne grono wyśmienitych MC's. Są tu takie tuzy jak Lil Fame, Cormega, Ras Kass, Noreaga, Kool G Rap, Inspectah Deck, Sean Price, AZ czy Havoc. Są też reprezentanci nieco młodszej generacji: Fashawn, Skyzoo, Elzhi, Freddie Gibbs, Termanology czy Rapsody.

Jak sam ocenia A-Villa "Carry On Tradition" to dzieło jego życia i nie sądzi żeby udało mu się jeszcze zrobić podobny materiał. Cieszmy się więc tym bardziej bo naprawdę jest czym!

Stream:

Tracklista:
01 – Intro
02 – Love Means (feat. Evidence)
03 – Squeeze (feat. Ka & Guilty Simpson)
04 – 456 (feat. Action Bronson)
05 – Drug Lords (feat. Knowledge the Pirate)
06 – Dollar Bitch (feat. Maffew Ragazino)
07 – Didn’t Know (feat. Freeway & Knowledge the Pirate)
08 – Soul Music (feat. A.G.)
09 – Trying To Come Up (feat. Boldy James)
10 – Psych Ward (feat. The Alchemist & Oh No)
11 – Confucius (feat. Ka)
12 – Willie Manchester (feat. S.A.S.)
13 – Cut the Check (feat. Blu & Quelle Chris)
14 – Safe (Skit)
15 – War Scars (feat. Cormega & Ag Da Coroner)

"Murdah Type Thinkin" z udziałem Roca Marciano zaskakuje klimatem bitu, a nas ciekawi czy podobnie zaprezentuje się całość, czy zdominuje raczej brudne, zbasowane brzmienie, w którego otoczeniu Price'a spotykamy najczęściej. "Land Of Crooks" już 17 grudnia.

Już zeszłoroczny materiał "King From Queens" pokazał, że jego zrozumienie istoty brzmienia NYC jest znakomite i w dzisiejszych czasach rzadkie. W produkcjach raczej nie macie co szukać progresywnych elementów i usilnych prób rozwijania brzmienia w nowych kierunkach. Podobnie jest z "BQE", materiałem, który brzmi jak syf zebrany z ulicy i stanowiący godną reprezentację NYC w stylu M.O.P. czy Mobb Deep bardziej niż Frencha Montany. Nie ukrywajmy, to rapowa konserwa, co dla części z was pewnie będzie śmiertelną zniewagą dla progresu i rozwoju gatunku, dla części natomiast wzorem powrotu do korzeni. Takie czasy, hip hopowcy potrzebują się grupować. Pytanie brzmi: co, przy tak gigantycznej scenie i dorobku Wielkiego Jabłka, może stanowić element wyróżniający rap z Nowego Jorku? Slang, głos, obserwacje, rapowa prostota... Tutaj poczujecie to od pierwszych minut.

Czytałem już opinię, że na płytach Skizza mamy do czynienia z paradą wacków. Ucinałbym uszy skurwielom, którzy wackiem określają Craiga G, Masta Ace'a, Tragedy'ego, Lil Fame'a, A.G. albo Malika B. Wydaje się, że to płyta przeznaczona dla dosyć świadomych słuchaczy, a z całą pewnością dla entuzjastów rapu z NYC. Jeśli ktoś jest znudzony ciężkimi perkusjami i dusznym klimatem zanieczyszczonego powietrza Brooklynu i Queens, nie ma tu czego szukać. Tak samo jeśli nie lubicie prostych (pozornie) środków w konstrukcji wersów, możecie się pojarać co najwyżej zwrotką Reksa i może pięcioma innymi. Tutaj przeważa stara szkoła ulicznego hardkoru. Impet, głos który niesie prostą linijkę z taką mocą, że musi zostać w głowie, treść, bez fajerwerków, zawijasów, przyspieszeń. Czy to znaczy, że na "BQE" nie ma dobrego flow? Hell no. Jest go tutaj pod dostatkiem, tylko nie postrzeganego w kategoriach dzisiejszego wyścigu. Przyjrzymy się sytuacji po kolei. A właściwie to od końca.

Kiedy widzę numer zatytułowany "QB All-Stars" z gościnnym udziałem Big Twins, Craiga G, Cormegi i Nature to oczywiście muszę się złośliwie uśmiechnąć pod nosem. Jednocześnie warto spojrzeć na całość - spójną, zarówno brzmieniowo, jak i klimatycznie. Brudną, pełną szorstkich wokali, słów wypluwanych niedbale, niemodnych patentów... Jeśli szukacie najlepszych stylów na Świecie i wyciskania maximum z możliwości ludzkiego układu mowy, to nie tutaj. Myślę, że celem Skizza było przede wszystkim stworzyć album stanowiący wiarygodny głos nowojorskiej ulicy i z tego zadania wywiązał się znakomicie. Kiedy nie obserwuje się tracklisty, tylko da się pochłonąc albumowi, ma się wrażenie, że gość po prostu wpadł pod któryś z corner-stores i zgarnął ekipę na nagrywkę. Wyszło z tego sporo bardzo udanych numerów na więcej niż kilka odsłuchów.

Chociażby otwierający całość Masta Ace, w parze z dużo słabszym Nature, wprowadzają w klimat jak należy. Dla starych fanów Rootsów z pewnością gratką będzie nowa zwrotka Malika B u boku wkurwionego i energetycznego jak zawsze Jakka Frosta. Jednym z największych atutów materiału jest mocarne "Let 'Em Know" w którym mikrofony krzyżuje Shabaam Sahdeeq, Rah Digga i Tragedy Khadafi. Singlowy, pełen tytułowej przemocy sztos, osadzony na bardzo niepokojącym bicie "Vio-Lence" Lil Fame'a i Ill Billa czy "InIt2Win" z Justo to rzeczy obok, których nie da się przejść obojętnie. Ważne jest to, że Skizz potrafi swoje bity utarzać w syfie tak, że brzmią naprawdę chodnikowo, mimo że zrealizowane są profesjonalnie. Nie jest idealnie. Zawodzi np. Illa Ghee znany ze współpracy z Mobb Deep, Al Tariq, który przez lata pracował z Beatnuts oraz F.T. ze składu Street Smartz, który nadal umie lepić, ale jakby nie miał już tej energii co na singlach z Buckwildem. Ogólnie jest to materiał dla wybranych i dla nich z pewnością będzie wartościowy. Największą zaletą jest klimat, spójność, syf w stylu "rugged'n'raw". U mnie płyta na pewno pokręci się jeszcze nie raz i nie dwa.

Terrace Martin to gość, który definiuje dla wielu poważne podejście do muzyki. Wychowany w domu jazzowego perkusisty i wokalistki, debiutował jako raper i producent. W tej ostatniej roli od wielu lat sprawdza się najlepiej, współpracował z takimi postaciami jak Snoop Dogg, Hi-Tek, Pete Rock, Stevie Wonder czy... Kendrick Lamar. To właśnie wszechobecny K.Dot jest gościem w nowym singlu z "3ChordFold", LP, które dzisiaj ma swoją oficjalną premierę. Długa i rozbudowana kompozycja, fantastyczna aranżacja, a to wszystko dzieło... nie Terrace'a, ale 9th Wondera. Zaskoczeni?

Stevie Stone ma już na koncie dwa oficjalne albumy, a dziś ukazuje się trzeci zatytułowany "2 Birds 1 Stone". Pochodzący z Columbii w stanie Missouri i obdarzony wyjątkowym głosem artysta w promującym numerze ugościł dwóch żołnierzy Strange Music - Rittza i Tech N9ne'a, który ze względu na swoją niesamowitą formę i umiejętność produkcji chorych zwrotek w ilościach hurtowych, pojawia się ostatnio w Drive By regularnie. Muzyka wjeżdżająca z impetem i nie przebierająca w środkach, sprawdźcie koniecznie.

Thr33zy to członek ekipy Languague Artz, która od paru lat robi wokół siebie sporo zamieszania. W 2009 dosyć szerokim echem odbił się ich mixtape "Raw Rap Shit: The Menu". Teraz Thr33zy szykuje się do premiery solowego krążka zatytułowanego "M.A.D.E.". "Money and drugs everyday" to jedne z pierwszych słów "How I'm Posed To" i do końca dostajemy mocny uliczny przekaz, podany fajnym flow, charakterystycznym akcentem na downsouthowym bicie z koszącymi dęciakami autorstwa Krack Beatz. Można pokochać albo odrzucić na wejściu, ale ciężko przejść obojętnie.

Przelot do NYC. DJ Skizz, którego mieliście na łamach Popkillera wielokrotnie okazję poznać, szykuje się do premiery zapowiadanego od dawna "Brooklyn Queens Experience". Płyta ukaże się 17 września, a nowym numerem, który zapowiada materiał jest "Light Years" w którym spotkali się Roc Marciano, dwójka z D.I.T.C. - A.G. i O.C. oraz Godfather Pt. 3. Jeśli tęsknicie za surowizną i ascetycznym podejściem, które owocowało wyjątkowym klimatem, jesteście w domu. DJ Skizz - miejcie go na oku.

To mój pierwszy kontakt z Famoso i choć po wejściu jego wokalu miałem przez chwilę ochotę zrezygnować wysłuchałem "War In My Mind" do końca. Okazuje się, że to naprawdę dobry tekściarz i mam nadzieję, że nadchodzący materiał "B.A.S.E. (Bobbito & Stretch Era)" przyniesie wiele takich tracków. Notez & Ayden zadbali o odpowiednią oprawę muzyczną, ale też dali trochę zaskoczenia, bo wokal w refrenie pojawia się kompletnie "z bomby", a mimo to doskonale pasuje. Może wersy pokroju "Now everybody's hard like we all got erection" nie są tu konieczne, ale całokształ zdecydowanie na plus.

Tytuł recenzowanego krążka nawiązuje do szachowego ruchu, w którym - celem osiągnięcia lepszej pozycji - poświęca się jedną z figur. KA poświęcił na swoją trzecią płytę równe dwanaście miesięcy i niestety wymaga też poświęcenia od słuchacza. Wymaga cierpliwości, skupienia i czasu, bo mc zdaje sobie sprawę, że jego muzyka może być trudna "przez pierwsze 20 odsłuchów”. Zeszłoroczny album rapera, „Grief Pedigree” sprawiał wrażenie piwnicznego przedsięwzięcia, będącego równie daleko od współczesnych trendów mainstreamu jak i zjadającego własny ogon boom-bapu. Wygrywał jednak kolejne partie klimatem, poziomem lirycznym, techniką i oryginalnością, trafiając w końcu do wielu rocznych rekapitulacji jako jeden z lepszych krążków z datą 2012. Z „The Night’s Gambit” powinno być podobnie, wszak niewiele się pod względem stylu zmieniło; prócz tego, że strona muzyczna jest tym razem ciekawsza i bardziej różnorodna, mastering brzmi dużo klarowniej, a sam autor nie jest zupełnie nieznanym artystą.  

Próbowałem jakiś czas temu namówić KA na krótki wywiad dla Popkillera. Zgodził się chętnie, pod warunkiem, że będzie to rozmowa telefoniczna. „Nie przepadam za pisaniem. Uwielbiam jedynie pisać swoje teksty, dopracowywać je w najmniejszym szczególe” – tłumaczył. To zrozumiałe, wersy byłego członka grupy Natural Elements są dopieszczone, pełne podwójnych znaczeń, głębokich, przemyślanych treści. Not a verse/ but a work of art - pada gdzieś na początku płyty i może to służyć nie tylko za potwierdzenie deklaracji Jaya-Z, ale też za resume tekstów całego "Night's Gambit". Podane spokojnym, monotonnym, medytacyjnym wręcz flow stanowią zbiór przemyśleń i ulicznych mądrości kogoś, kto przeżył wiele, zajmował się niezbyt legalnymi interesami, a dziś wspomina te czasy z goryczą i stoicyzmem, nie dając prostych odpowiedzi. 

Mimo iż wiekowy, bo czterdziestoletni już, KA mógłby być partnerem do partii domina dla ojca Kendricka Lamara, można upatrywać w „Night’s Gambit” nowojorskiej odpowiedzi na "good kid m.A.A.d. city". W sensie, brak tu oczywiście filmowego konceptu, produkcyjnego rozmachu i optymistycznego przesłania, że z ghetta da się wywinąć dzięki wierze w Boga; niemniej tematy wiary, zdrady, ulicznych opresji, strzelanin, narkotyków, a przede wszystkim konfliktu między chęcią życia według zasad, a brutalną rzeczywistością, która każe je łamać - przewijają się na obu płytach równie często i podane są w tak samo poetycki sposób. W „Our Father” KA prosi Boga, by odwrócił na chwilę wzrok, bo nadeszła pora zemsty; w „30 Pieces of Silver” mamy nawiązanie do Judasza; poruszające „Jungle” maluje portret dziecka urodzonego w wielkomiejskiej dżungli, które już od przyjścia na świat musi uciekać i walczyć o swoje. A w kończącym "The Night's Gambit" kawałku "Off the Record" przedstawia nam biograficzne slajdy wykorzystując tytuły bodaj sześćdziesięciu klasycznych rapowych płyt, które towarzyszyły mu w trudnych chwilach. 

Inny nowojorczyk Afrika Baambata szukał perfekcyjnego bitu, zaś produkcje KA każą podejrzewać, że autor „The Night’s Gambit” spędził wiele godzin przy winylowych krążkach, by znaleźć tę idealną pętlę. Bity są ascetyczne, ograniczone do kilku dźwięków, nie usłyszymy tu klasycznego zestawu „stopa, stopa, werbel” raczej minimalistyczne fragmenty, które nadają powolny, odsyłający w nieznane ton. Tak osiąga się nastrój niepokoju, operuje przestrzenią, hipnotyzuje słuchacza repetytywną perkusją. Weźmy takie „Our Father” z tym stukoczącym bitem, przypominającym odgłos przejeżdżającego pociągu podmiejskiego albo spowolniony bit Buriala . Albo lekkie, chłodne, majestatycznie płynące „Jungle” z soulowym samplem przepełnionym smutkiem i nostalgią. Albo „Peace Akhi”, którego instrumental pasowałby do tagu „dark ambient” na twoim lastefemowym skroblu. Albo jeszcze „30 Pieces of Silver” gdzie soundtrackowy sampel samodzielnie niesie track i nie potrzebuje wsparcia bitmaszyny. Ten minimalizm może przy kilku pierwszych kontaktach nużyć, warto jednak zatrzymać się przy nim na dłużej. 

Jest jakiś paradoks w tym, że w roku 2013, gdy trudno nadążyć za wysypem kolejnych debiutantów wrzucających swe mixtejpy na datpiff.com w nadziei na szybki kontrakt i sezonową sławę, a niedawni debiutanci wydają płyty niewiele wnoszące do gry - najlepsze albumy nagrali do tej pory zasłużeni weterani w osobach Ghostface'a, Killer Mike'a i El-P. Przypadek KA jest jednak jeszcze bardziej niezwykły; to raper, który przez lata pozostawał w niebycie i po krótkim sukcesie z grupą Natural Elements, szybko rozwiązanym kontrakcie z wytwórnią Tommy Boy zrezygnował z muzyki, by zająć się codziennością. Jego płyta nie jest jednak czymś, co spotyka się na co dzień - za to zostaje ze słuchaczem na dużo dłużej. Ze mną przynajmniej zostanie, bo choć nie mogłem być pod niegdysiejszą siedzibą sklepu Fat Beats w Nowym Jorku i kupić "The Night's Gambit" prosto z rąk autora, to wizyta na stronie brownsvilleka.com pozwoliła na pewną rekompensatę. 

Mimo tego, że swój debiutancki, doceniony przez wszystkich (począwszy od krytyków, a skończywszy na Questlovie i Jayu-Z) album, Marciano wydał ledwie dwa lata temu - nowojorczyk nie jest nowicjuszem na scenie. Pióro ostrzył jeszcze pod koniec lat 90tych we Flipmode Squad Busty Rhymes'a, by w nowym tysiącleciu założyć własną ekipę U.N.. Oba wydarzenia przeszły trochę niezauważone, U.N. zakończyło działalność po jednym krążku, a Roc osunął się w cień, by w 2010 wydać wspomnianego wyżej "Marcberga". Album nawiązujący do klasycznego brzmienia Wielkiego Jabłka, jednocześnie posiadający swój własny, niepowtarzalny charakter. Z powodzeniem można postawić tezę, że renesans brzmienia Nowego Jorku, objawiający się wysypem raperów pokroju Action Bronsona, Joey Badassa, Mayhem Lauren’a, czy Mr. MFN eXquire’a zapoczątkowany został właśnie dzięki "Marcbergowi". Słuchając "Reloaded" trudno się spodziewać, by ów trend miał się szybko wyczerpać.  

Choć "Reloaded" ma w producenckich creditsach aż pięć pseudonimów, muzyka brzmi tu bardzo spójnie. Słychać dobrze, że Marciano przebrał podsunięte mu przez Alchemista, Q-Tip’a i Ray Westa podkłady, wybierając te, które do jego chropowatego stylu pasują najlepiej. Nawet "Shot Me", bonusowy track dla tych, którzy kupują płyty w itunes, wyprodukowany przez wymienionego na wstępie Just Blaze’a - nie brzmi jak typowy Just Blaze’owy bit. "Reloaded" wypełniają bowiem dość proste, skrupulatnie wycięte pętle, w których każdy dźwięk tworzy niepowtarzalny nastrój niepokoju. Dostrzeżemy to doskonale na przykładzie wykorzystanego w "Death Parade" sampla z "Nim Zgaśnie Dzień" Krzysztofa Krawczyka, z którego wyrwano pojawiający się dopiero gdzieś w końcu pierwszej minuty chłodny akord pianina. 

Tematycznie rzecz biorąc, "Reloaded" stoi na tej samej półce co "Reasonable Doubt" i "Only Built for Cuban Linx". Autor - fikcyjnie, bądź nie - wciela się w postać ulicznego mafioso, który swych wrogów już dawno pochował, który traktuje Lambourgini jak samochody do stłuczek, który nie sprawdza nawet stanu swojego konta, bo wie, że gdzieś w piwnicy ma ponad sto tysięcy zielonych, a kradnąc ziomalom ich kobiety kupuje im na pocieszenie paczkę Nachos. Dlaczego Nachos? Cuz it's not yo' hoe, not anymore - brzmi cyniczna odpowiedź. To, jak Marciano rapuje, spokojnie, monotonnie, stanowczo, bez emocji - jest częścią tego image’u. Zimnokrwiści gangsterzy nie mają uczuć, a jeśli je mają, to nie powinni tego okazywać. Są czujni, przebiegli, bezlitośni, precyzyjni. Ale emocje u gangstera są oznaką jego słabości. 

Cytowanie najlepszych wersów z "Reloaded" miałoby sens, gdyby nie fakt, że cytowanie niemal każdego wersu mogłoby być zarówno dla czytelnika jak i dla recenzenta zbyt łatwe i oczywiste. Rhymes is deep/ you might wanna dive in and swim - rapuje w jednym z kawałków Roc i to na początek w zupełności wystarcza. Samodzielne zanurzenie się w zimnym potoku słów Roc'a będzie dużo bardziej satysfakcjonujące, bo każda linijka jest tu umiejscowiona z premedytacją i robi wrażenie. Nieważne, czy Marciano rapuje o ekskluzywnych okularach, samochodach z dębowym wykończeniem wnętrza, kokainowej przeszłości, albo rozstrzeleniu szpiku kostnego na kształt liścia cukinii – jego opisy są tak dokładne, że wyobraźnia zaczyna działać immanentnie. Odwołanie do mistrza dreszczowców w utworze "We Ill" nie jest tutaj przypadkowe. Okładkowa paralela między lufą pistoletu, a raperem tym bardziej. Brakuje tylko tłumika.

Oczywiście, "Reloaded" nie jest płytą uniwersalną. Jej unikalny charakter, który jest tu największą zaletą - dla wielu będzie największą wadą. Trudno jednak w popkillerowo-szkolnej skali ocenić ją na mniej niż cztery z plusem. W morzu tegorocznych albumów, czy to powtarzających wielokrotnie już wyrzucane na brzeg boom-bapowe schematy "keep it real", czy też naśladujących bohaterów pierwszego zdania recenzji - dzieło Roc'a Marciano to prawdziwa perła. Co z tego, że nie każdy lubi ostrygi? 

Autorem ww. numeru jest niejaki Fatt Father- raper pochodzący z Detroit. Przedstawiany tutaj track pochodzi z tegorocznego LP "Fatherhood". Przyznam się szczerze, że kojarzy i kojarzyć będzie on mi się raczej tylko z tym kawałkiem. Na featuringu obok Grubego Ojca pojawiło się trzech wyjadaczy i niszczycieli mikrofonu- Guilty Simpson, Sean Price oraz Roc Marciano.

Pierwsze, co rzuca się w ocz...uszy, to mocarny bit autorstwa... no właśnie- czyjego? Mniemam, iż wyszedł on spod ręki samego Fatt'a, lecz nie dam sobie głowy uciąć za to.
Numer otwiera zwrota Guilty'ego wersami "grim reaper's got son / i disarm you with a shotgun / and pop one- you're harmless". Stanowią te słowa przedsmak tego, co nastąpi później. Świetnie nawinięte linijki rapera z Detroit na podkładzie o stosunkowo niskim BPMie pokazują jego klasę.
Drugę zwrotkę ma gospodarz- Father. Przepaść. Przepaść pomiędzy tym co i jak przed chwilą nawinął Simpson oraz także tym co usłyszymy za moment. Nie ma większego sensu rozpisywanie się nad słowami Tatuśka.
Nareszcie doszliśmy do punktu kulminacyjnego całego utworu. Panie i Panowie, przed Wami bezapelacyjnie najefektowniejsze wejście roku jakie słyszałem. Sean P swoim początkiem zwroty wgniata w fotel i niszczy słuchawki za każdym razem gdy odapalam "Grime". Jest to coś tak przepotężnego i piekielnie mocnego, że ciężko to porównać z czymkolwiek innym. Lecimy dalej i co słyszymy? Technikę bez żadnego jąkania i zacinania się. P poleciał na tym bicie jak niegdyś nasz Adaś wzdłuż mamuciej skoczni. Wielkie brawa i olbrzymi podziw, panie Price.
Ostatnią szesnastkę przywłaszczył sobie Roc Marciano i w swoim leniwym stylu pokazał, że można bez problemu zarymować cały swój występ rymami na "-apes"/"-ages"/"-ackes", itd. Talent i jeszcze raz talent!

Cytując samego Fathera: "I don't even know why I'm on this track".

Poniższy numer pokazuje, że Sean Price od kilkunastu miesięcy jest w życiowej formie. "Mic Tyson" nie ma prawa zawieść.*

* - artykuł ten był pisany przeze mnie jeszcze przed premierą nowego albumu Seana Price'a.