Wraz z premierą albumu ukazał się teledysk do utworu "Man of the Woods", który można już zobaczyć na VEVO i YOUTUBE.

Justin Timberlake sprzedał dotychczas ponad 32 miliony albumów i wyprzedał największe sale koncertowe na całym świecie. Zdobył też niezliczoną liczbę nagród i nominacji oraz zyskał status jednej z najbardziej poważanych i wpływowych osób w show-businessie. Wszystkie trzy solowe albumy artysty („Justified”, „FutureSex/LoveSounds” i „The 20/20 Experience”) zdobyły szereg certyfikatów sprzedaży. Timberlake pięć razy podbił listę singli Billboard Hot 100, a 17 razy jego utwory znalazły się w pierwszej dziesiątce amerykańskiego zestawienia najpopularniejszych piosenek.

Tracklista:

1. Filthy
2. Midnight Summer Jam
3. Sauce
4. Man of the Woods
5. Higher Higher
6. Wave
7. Supplies
8. Morning Light
9. Say Something
10. Hers (interlude)
11. Flannel
12. Montana
13. Breeze Off the Pond
14. Livin’ Off the Land
15. The Hard Stuff
16. Young Man

[[{"fid":"43589","view_mode":"default","fields":{"format":"default"},"link_text":null,"type":"media","field_deltas":{"1":{"format":"default"}},"attributes":{"height":323,"width":430,"class":"media-element file-default","data-delta":"1"}}]]

A no niekoniecznie, bowiem wygląda i brzmi to trochę tak, jakby ktoś zarządził dogrywkę po wygranym meczu, a jak wiadomo zawsze lepszy jest niedosyt niż przesyt. I wszystko to tu słychać. "2 of 2" jest kontynuacją muzycznej linii obranej na części pierwszej, zarówno w kwestii klimatu jak rozbudowania brzmieniowo-aranżacyjnego. Jednak wciąż z tyłu głowy świta nam myśl, że to wszystko przecież dopiero co słyszeliśmy i to w wyraźnie lepszej wersji. Brak tu bowiem highlightów takich jak "Mirrors" czy "Strawberry Bubblegum", całość poziom trzyma, ale przypomina raczej uzupełnienie, by nie powiedzieć zbiór odrzutów z części pierwszej. Jasne, że płyta o level słabsza od wybornej wciąż jest dobra, ale po co psuć pierwsze wrażenie i rozmieniać to na drobne?

"The 20/20 Experience: 2 of 2" to dobra płyta w klimatach r&b/soul/pop. Jednak w wypadku gościa, którego dwa ostatnie wydawnictwa były mówiąc w skrócie świetne (szczególnie wybitne wręcz "Futuresex/Lovesounds") określenie "dobra" powinno być obelgą. Fani głodni więcej po części pierwszej niech śmiało sprawdzają, reszta powinna nastawić się na to, że to tylko swoiste "bonus cd" tego, co słyszała pół roku temu. Czwórka z minusem.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"6943","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Link do odsłuchu

Dlaczego: "Częściowo-tytułowy" i platynowy już singiel z platynowej przed premierą płyty Jaya Z (znanego dawniej jako Jay-Z) został zobrazowany klipem a ten właśnie trafia do Sieci. Coś więcej trzeba dodawać lub uzasadniać "videodniowość"?

Mój pierwszy kontakt z tym materiałem był o dziwo dosyć uciążliwy. Coś mi w tym nie grało, miałem wrażenie, że nie wszystko skrojono na odpowiednią miarę, że flow nie zawsze brzmi tak jak mogłoby przy takich możliwościach... Czasem jednak jest tak, że do pewnych rzeczy trzeba się przyzwyczaić, żeby móc je w pełny sposób docenić. Udało się. Koniec końców trzeba przyznać, że "Magna Carta Holy Grail" spełnia przynajmniej większość pokładanych w niej nadziei. Próba zrobienia płyty, która jednocześnie zaspokoi oczekiwanie publiki niemalże popowej i rapowych wieloletnich sympatyków to bardzo ambitne wyzwanie.

Ten album to komercyjne zwycięstwo, w karierze Shawna - nic zaskakującego. Najpierw bardzo intratny deal z Samsungiem, potem ugięcie się IRAA w kwestii certyfikacji sprzedaży muzyki jako downloadu dla określonego urządzenia, w końcu ponad 500 tysięcy egzemplarzy fizycznych w pierwszym tygodniu. Dwunaste pierwsze miejsce na liście Billboardu z rzędu. Dodajmy do tego, że chociaż nic nie zostało oficjalnym singlem, numery z albumu trafiły na listy przebojów na całym Świecie. Ilu artystów debiutujących w podobnym okresie co Jay straciło od tamtego czasu 95% fanbase'u i zostało zepchniętych w czeluście undergroundu, a dziś zależy od łaski i niełaski koneserów brzmienia ich czasów? Jay konsekwentnie szedł do przodu, czasem imponowało to mniej, czasem bardziej, ale koniec końców zaprowadziło do punktu, w którym może robić albumy takie jak ten.

Moje początkowe wątpliwości wiązały się głównie z flow. Gość, który potrafi być jak karabin maszynowy i jest w stanie zarapować najbardziej powyginane stylowo rzeczy jakie jesteście sobie wyobrazić, tutaj często stosuje zabieg długiej pauzy między poszczególnymi wersami. Oczywiście nic to nowego, szczególnie w dzisiejszych realiach, ale często miałem wrażenie, że Jay tutaj nie tyle używa pauzy, a raczej się z nią boryka. Przyznaję, że kolejne odsłuchy utwierdzają w przekonaniu, że w taki sposób Jay też ma turboflow, czasem trzeba tylko do niego trochę przywyknąć. Uwzględniając fakt jak niełatwo w takiej rytmice wracać w tempo oraz co nie mniej ważne - jak nie popaść w niewolę rapowego banału, po prostu trzeba cenić to co znalazło się na krążku. We wszystkich stylistycznych zabiegach nie ucierpiała treść. Carter jest w bardzo wysokiej dyspozycji, a kozackie wersy sypią się jeden za drugim, a wspomniane pauzy pozwalają docenić ich impet. Jay ma pełne wyczucie i kontrolę nad swoim rapem, kocha wieloznaczne wersy i znaczenia poszczególnych słów czy nawet brzmień, lubi zaskakiwać... Ponownie słychać tutaj jego niesamowity dar, który grubo przekracza wyszlifowane skillsy, bo momentami jest to poziom nieosiągalny nawet dla tych, którzy każdą minutę życia poświęcą na ćwiczenie stylu. Skurwiel nadal ma to coś. Zawsze był dobry w rozwijaniu myśli "Mo' Money Mo' Problems", nadal robi to najlepiej, a do tego potrafi wziąć na warsztat kontrowersje związane z przekłamaniami historii USA, dzięki czemu "Oceans" zostaną w pamięci na zawsze. Podobnie "Jay Z Blue" skoncentrowane na nowej roli: roli ojca małej Blue Ivy. Oczywiście w kozackiej charakterystyce porównawczej do swojego dzieciństwa, które nie wyglądało tak jak to na które zapracował dla swojej córki. Dużo tutaj tak świetnycha wersów jak chociażby zamykające drugą zwrotkę: "I don't wanna duplicate it/ I seen my mom and pop drive each other mothafuckin' crazy/ And I got that nigga blood in me/ I got his ego and his temper, all is missing is the drugs in me".

Muzyczna pogoń za świeżością i aktualnością muzyki też raczej do pochwały. Timbalandowi i rzeszy producentów pracujących nad materiałem udało się zmieścić sporo rzeczy, jednocześnie nie tracąć nic z płynności materiału i klimatu całości. Kontrowersje związane z samplowanie Adriana Younge'a to też rzecz na którą można przymknąć oko, tym bardziej, że perkusjami Timbo i J-Roca całość hula jednak odmiennie, choć główny motyw wykorzystano dosyć mało kreatywnie. Co z tego skoro za chwilę minimalistyczny "Tom Ford" porywa z miejsca, a "Fuckwithmeyouknowigotit" z Rickiem Rossem zaraża w sekundę, bo w tym nurkującym basie można utonąć. Nieco zaskakujące dla mnie jest to, że Ross wchodząc ze zwrotką w której prawie każdy wers kończy się słowem "nigga" robi to zaskakująco błyskotliwie i buja jak diabli. Udało się zmieścić i kolejny sztos Hit-Boya, który produkuje tak jakby chciał odświeżyć nasze wspomnienia z "Late Registration", i syntetyczne cudo od Mike Will Made It, i klasyczny staroneptunesowy banger Pharrella. Swizz Beatz brzmi zaskakująco klasycznie, a Travis $cott pokazuje dlaczego jako producenta docenił go Kanye. Nie sposób się nudzić przy tym materiale. Z mojej strony rada: jeśli nawet na początku wyda wam się na, że nie wiadomo "o co chodzi" w tym albumie, warto poćwiczyć cierpliwość, bo i tekstowo i muzycznie o coś zdecydowanie chodzi. Jeśli miałbym oceniać to chyba najlepiej w skali jego dyskografii. Nie zgodzę się, że to najlepszy krążek Shawna Cartera od "Black Albumu", ale na pewno nie gorszy od "American Gangster" czy "Kingdom Come", choć oczywiście kompletnie odmienny brzmieniowo. Przy czym w moim wypadku to zdecydowanie komplement - obydwa albumy bardzo cenię i uważam za ważne. Z "Magna Carta" jest tak samo. Nie wolno przegapić. Dużo hałasu o COŚ.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"5413","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Oczekiwania wobec powrotu JT były ogromne, a on kolejny raz pokazał klasę, udowadniając, że jeśli chodzi o dzisiejszy pop naprawdę ciężko się z nim równać. Piszę "pop" z uwagi na odzew i siłę rażenia, choć "The 20/20 Experience" do tego, co rozumiemy dziś pod hasłem "pop" jest daleko i to bardzo. Porównując do tego, co dzieje się obecnie - dużo bliżej mu do Miguela niż Ne-Yo czy Ushera, nie mówiąc już o przytłaczającej radiowej papce, Miley Cyrusach i innych braciach Jonas. Zamiast tego dostajemy rozbudowane kompozycje z masą przejść, zmian i aranżacyjnych smaczków. Dostajemy utwory trwające tyle, że szefowie radiostacji będą rwać sobie włosy z głowy, co z tym faktem począć. Dostajemy w końcu utwory, w których przewijają się wpływy wieloletniego rozwoju czarnej muzyki, od soulu, poprzez jazz i swing, na r&b kończąc, od bardziej melodyjnych, po leniwe, rozciągające się i kołyszące, a zarazem utwory, które nic wspólnego nie mają z brzmieniem proponowanym przez Guettę, Flo-Ridę czy inne będące na topie gwiazdy. Mamy za to Timbalanda, który schował się bardziej z boku, nie słychać go za mikrofonem, ale ewidentnie czuć tu jego rękę, szczególnie jeśli chodzi o ułożenie bębnów czy kombinacje z przejściami w poszczególnych numerach. Na szczęście tego Timbo z okresu świetnych mainstreamowych produkcji a nie prób rapowych i zbijania fejmu na prężeniu muskułów przy pop-gwiazdach.

Przyzwyczaiłem się już, że spory procent naszych czytelników zamiast przeczytać co oznacza nazwa Popkiller ubolewa przy newsach o powrocie Timberlake'a, że "piszemy o popie zamiast go zabijać", a tymczasem - o ironio - album ten jest wręcz definicją "popkillerowania", i to zarówno jeżeli chodzi o filtrowanie dobrej muzyki od radiowej papki jak i mitycznego "zabijania popu". Zabijania wtórnego, miałkiego popu na zasadzie konia trojańskiego. Justin doskonale zdawał sobie sprawę, że czego by nie nagrał to uwagę skupi i poszedł w zupełnie inną stronę niż na "Futuresex/Lovesounds", dodatkowo udowadniając ciągły artystyczny rozwój. Poprzednik był piekielnie świeżą i przebojową mieszanką wpływów z różnych gatunków, od electro-funku po blues, prezentującą na ich bazie coś zupełnie nowego i dając nam pakiet numerów, z których praktycznie każdy mógłby być singlem. Na "The 20/20 Experience" oczywistych singli i hitów, skalibrowanych tak, by dopasować się do medialnych wymogów nie ma. Mamy za to ośmiominutowe "Mirrors" i retro-soulowe "Suit & Tie", które w pierwszym wrażeniu zawodziło - w końcu gdzie temu do hitów pokroju "My Love". Słuchając całego albumu łapiemy dopiero, że tak właśnie miało być. To spójna zamknięta całość, dojrzała artystyczna wizja i świetna alternatywa dla tego, co media proponują nam w roku 2013.

Czy to jeszcze soul, r&b czy już pop? Fuck it, to po prostu porcja świetnej muzyki ponad szufladkami, barierami i zamkniętymi głowami odbiorców, starających się wszystko skategoryzować i w oparciu o to zwartościować. Może to nie materiał na miarę wybornego "Futuresex/Lovesounds", ale i tak powrót w wielkim stylu, pokazującym, że i - niech będzie - pop wciąż może być wymagający dla słuchacza i stawiający artyzm ponad trendy. Piątka i jedno z ważniejszych wydawnictw 2013 roku.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3351","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"3351","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

PS. Jeśli ktoś ma zamiar przekonywać mnie, dlaczego Timberlake nie ma prawa znaleźć się na Popkillerze odsyłam do dyskusji pod pierwszym singlem a tych, którzy upodobali sobie pisanie "jak to pop skoro popkiller" odsyłam do rubryki o nas. Może tym razem w komentarzach pod newsem o JT będzie w końcu "konkretnie o muzyce"?

Timberlake zaczynał jako gwiazdka Disneya i członek boysbandu 'N Sync. Kiedy jednak ówczesny obiekt kpin rozpoczął karierę solową, tysiące słuchaczy i krytyków musiało posypać głowy popiołem. Warto, dzieciaki, o tym pamiętać, gdy wyrabiamy sobie o kimś nienawistne opinie. Ale wróćmy do sedna, Timberlake ujawnił okładkę i pełną tracklistę swojego trzeciego, długo wyczekiwanego albumu "The 20/20 Experience". Ciekawi? No to zapraszam do dalszej części newsa.

Tracklista:

1. Pusher Love Girl
2. Suit & Tie
3. Don't Hold The Wall
4. Strawberry Bubblegum
5. Tunnel Vision
6. Spaceship Coupe
7. That Girl
8. Let The Groove Get In
9. Mirrors
10. Blue Ocean Floor

Okładka:

Album ujrzy światło dzienne 19 marca. Tutaj, dla przypomnienia, znajdziecie singlowy numer z gościnnym udziałem Jaya-Z:

Szczegóły płyty nie są jeszcze znane, ale śmiało można twierdzić, że album ten - jak i sam powrót Justina - to jedno z najważniejszych muzycznych wydarzeń tego roku. Lyric-video do pierwszego singla poniżej.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"2450","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

No i jest nieźle - ale w tym wypadku, pamiętając "My Love" czy "What Goes Around Comes Around" jest to raczej minus niż plus. Tego typa stać na dużo więcej niż rzeczy niezłe i zobaczymy, czy po nieobecności wróci ze zdwojoną siłą czy też lekko wypadł z formy. Sprawdźcie  "Suit & Tie" i oceńcie sami.

Odsłuch

Poniżej także remix przygotowany przez autora najlepszej moim zdaniem rapowej płyty ad 2012 - Ryana Leslie: