Włączenie Ludy w szeregi Def Jamu, było strzałem w dziesiątkę. Pierwsza, oficjalna płyta szalonego reprezentanta ATL pokryła się kilkukrotnie platyną, a "What's Your Fantasy" zna chyba każdy. Co ciekawe, produkcją zajął się wtedy, zaczynający swoją karierę Bangladesh. Jak na dwóch początkujących artystów, to całkiem zadowalający wynik. Co charakteryzowało brzmienie tej płyty? Przede wszystkim mocna stopa. Całość przypominała trochę to co później robił Timbaland, który nawiasem mówiąc, również jest w gronie producentów tej płyty. Listę bitmejkerów uzupełniają Jermine Dupri, Organized Noize (Ci od "Waterfall" TLC, czy "Southernplayalisticadillacmuzik" Outkastu), Neptunes i sam gospodarz. Czy jest się do czego doczepić? Nie. Bity są idealnie dopasowane do wyrazistej nawijki Ludy.

Sam Ludacris to już w ogóle as nad asami. Pełen energii, charyzmy, którą mógłby obdzielić kilku MC's i świetnym flow. Ma idealną dykcję, odpowiednie wyczucie rytmu, potrafi zwolnić, przyśpieszyć, modulować głos, czy bardziej melodyjnie nawinąć. Pod tym względem już w tamtym czasie był kompletnym raperem. Do tego dochodzi jego osobowość. Niepowtarzalna, krótko mówiąc. Christopher Bridges jest pewnym siebie, bezczelnym typem, który ma jeszcze jedną niewątpliwą zaletę: ma poczucie humoru. A jak wiemy nie jest to dość częsta charakterystyka raperów.

Płyta ma jednak jedną wadę. "Back For The First Time" jest w dużej mierze podobne do niezależnego "Inconegro". Z nielegala usunięto cztery utwory i dodano nową czwórkę. W dodatku jednym z nowych utworów jest "Phat Rabbit", który wcześniej pojawił się na "Tim's Bio: Life From Tha Bassment". Jest to jedyna bolączka tego wydawnictwa. Ale co z tego, słucha się tego znakomicie. Ja wiem, że Ludacris jest uważany za rapera bez klasycznego albumu, ale jest to krzywdzące stwierdzenie. "Back For The First Time" jest jedną z ciekawszych propozycji jakie dało nam brudne południe i w moim mniemaniu jest "klasykiem"... Życzę mu więc, aby "Ludaversal" nawiązało do jego wspaniałej tradycji i było jego wielkim powrotem, po słabym "Battle of Sexes".

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"14827","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Płyta wyszła w 2006 roku. Był to dość ciekawy rok. Nas krzyczał, że Hiphop umarł, Jigga wrócił z emerytury, Game odmieniał Dr. Dre przez wszystkie przypadki, a Outkast nagrali musical, wraz ze ścieżką dźwiękową. Jednak to nie te postaci wydały najlepsze krążki. Po pierwsze Lupe Fiasco i jego debiut. Po drugie Ghostface Killah, który nagrał podobnie tematyczną płytę do tego co zaserwowali bracia z Virginii, no i mroczne, rozpolitowane "Game Theory" The Rootsów. Jednak to właśnie "Hell Hath No Fury", niespodziewanie stał się dla wielu numerem jeden w 2006 roku. Powodem tego były teksty Malice'a i Pushy, połączone z nieziemskimi bitami The Neptunes...

Czym się charakteryzowały podkłady na tym albumie? Były mroczne, oszczędne, duszne, ale jednocześnie nie traciły na melodyjności. Przywodziły na myśl, trochę przystępniejszą wersję tego co było na "Boy In Da Corner" Dizzee Rascala. Były przy tym różnorodne. Od mroków "Keys Open Doors", przez Rascalowe "Mr. Me Too", przez luksusowo brzmiące "Wamp Wamp (What It Do)" ze Slim Thugiem, który należał wtedy do Star Trak. Pharrell razem Hugo dali jedne z najlepszych swoich bitów jakie kiedykolwiek zrobili, tworząc bardzo równą i stojącą na bardzo wysokim poziomie płytę.

Jednak Panowie Malice i Pusha T nie odstawali od producentów tego albumu. Pokazali, że gangsta rap dwudziestego pierwszego wieku nie musi być papką dla kretynów. Wręcz odwrotnie. „Hell Hath No Fury” to nie byle jaki rap o gangsterach. To „Coke Rap”! Bracia kreślą swoją ścieżkę do bogactwa w handlu narkotykami, robiąc to przy tym bardzo ciekawie."I philosophize about Glock and ki's Niggas call me young black Socrates” . Powyższy tekst pokazuje z jakimi gośćmi mamy do czynienia. Są niesamowicie inteligentni jak na południowców z tamtego okresu i mają w swoim arsenale niebanalne porównania. Panowie w swoim pomyśle na rap poszli śladami Scarface'a (rapera). Nie malowali płaskich obrazów sukcesu, gdzie dzięki morderstwom, handlu i życiu poza prawem stali się bogaci i jeździli drogimi samochodami. Fakt Pusha T taką wizję pokazuje w zamykającym płytę „Nightmares”, lecz w opozycji do tego jest niepokój o życie swoje i niewinnych osób z otoczenia. Jednak to co robi Malice powala, pokazując, że jak się jest na szczycie, to trzeba się oglądać za siebie, bo ktoś może wbić Ci nóż w plecy. A nawet jeśli nie, to i tak popadniesz w paranoję na tym punkcie. "When you see millions, there are many chameleons You're not a gunna for real, you're just a runna Haters, I spot you from afar and I'm the Deer Hunta They be thinkin' nice car, nice crib I be thinkin' how long will these niggas let me live”. Niestety poza niezłą sprzedażą i dobrymi ocenami w prasie, nie odnieśli takiego sukcesu jak Weezy, z którym zresztą od tamtej pory zaczęli się beefować.

Już siedem lat minęło od premiery, a ja wciąż uważam, że to najlepsza płyta pierwszej dekady XXI w. w USA. Oczywiście w kategoriach rapu. Album wciąż powala swoim klimatem, spójnością i wysokim poziomem nawijek obydwu braci. Tym, którzy nie poznali tego krążka, polecam sprawdzić. Na pewno się nie zawiedziecie. Tak jak mówi okładka, panowie byli wtedy królami.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7149","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7150","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7151","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"7152","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Był to początek podziału na wierzącego No Malice'a i wątpiącego Pushę. Terrence, w tym utworze, odnosił się między innymi do byłego menedżera, który dostał 32 lata więzienia za związki z handlem narkotykami. Pierwszymi wersami w zwrotce Malice'a było zdanie pochodzące z księgi Objawienia 3:17, które później posłużyło jako tytuł książki napisanej prez rapera. Cała zwrotkę można scharakteryzować wersem "Now I'm back on board, due to the Lord's GPS".

Charakter jego nowego materiału może wyjaśniać czemu. Astro idzie swoją drogą i zdecydowanie wiedzie ona do góry. Na nowym materiale współpracuje m.in. z nieśmiertelnym (przekonacie się tu jak bardzo) Easy Mo Bee, Statikiem Selektah, brandUnem deShayem czy BMC. Panie i panowie przed wami kolejny po znakomitym "Deadbeats & Lazy Lyrics" materiał od Astronomical Kid.

]]>https://popkiller.kingapp.pl/2013-09-17,earl-sweatshirt-doris-recenzjahttps://popkiller.kingapp.pl/2013-09-17,earl-sweatshirt-doris-recenzjaSeptember 16, 2013, 1:16 pmWojciech GraczykNie ukrywam, „Doris” była dla mnie jedną z trzech (obok „My Name Is My Name” i „Legends Never Die”) najbardziej oczekiwanych płyt 2013. Być może dlatego, że poza byciem fanem talentu Sweatshirta, byłem ciekaw czy będzie to kontynuacja ostrego stylu rapera, czy raczej pójdzie w inną stronę. Earl dorósł i dawał temu wyraz we wszystkich gościnnych występach. Pierwszym singlem był bardzo osobisty „Chum” i było wiadomo, że nowa płyta będzie inna niż „Earl”. Zresztą sam Thebe powiedział, że Ci co oczekują kawałków w stylu „Erap” będą zawiedzeni. Dlaczego? "Bo chce tworzyć ładną muzykę." Czy więc Earl, starszy o 3 lata, jest równie wciągający jak niepełnoletni Sweatshirt?Szczerze mówiąc miałem problem od czego zacząć, czy od muzyki, czy od samego głównego bohatera. Przesłuchując jednak tę płytę raz jeszcze, stwierdziłem że to Thebe jest tu najbardziej wyrazisty i to od niego należałoby rozpocząć. No bo co by o Earlu nie mówić, to nawet w wieku 16 lat jego zasób słownictwa przebijał to co mają do zaoferowania starsi raperzy. Tak samo jest i tu. A nawet dalej. Sweatshirt używa bogatego języka, bawi się w słowotwórstwo (Gully, Escobarbarian) i tworzy takie teksty, które bez Rapgeniusa ciężko ogarnąć. Czy jest to celowy zabieg, aby popisać się? Czy może tak jak mówił w „Burgundy” presja aby dorównać ojcu – poecie? Tego nie wiem, ale czasem sprawia to wrażenie jakby Earl pisał teksty ze słownikiem trudnych wyrazów. Mimo tego doceniam wartość merytoryczną, metafory i stan ducha jaki nam uzewnętrznia na tej płycie.„Doris” to zapiski młodego chłopaka z bagażem problemów emocjonalnych. Strata ojca, chęć dorównania mu mimo wszystko i poszukiwanie nowego wzorca mężczyzny w Tylerze („Searching for a big brother, Tyler was that, And plus he liked how I rap”). Płyta jest mocno ekshibicjonistyczna. Earl nawija o swoich uczuciach, nie uciekając w przemoc jak było to na poprzedniej epce. Dla wielu wadą może być flow jakie ma Thebe, jednak uważam, że nie jest to wadą, a zaletą. Raperowi nie zależy na tym, aby wszyscy wzdychali z zachwytu nad tym jak składa linijki. Raczej chodzi mu o utrzymanie tego mrocznego, ciężkiego klimatu. Jego sposób rapowania przypomina mi bardzo MF Dooma, na którym to przecież młody reprezentant OF się wzoruje. Nie przeszkadza mu to jednak od czasu do czasu zaskoczyć przyspieszeniami jak w „Burgundy”.Ale Sweatshirt to nie tylko raper. To również producent jawiący się pod ksywą randomblackdude. Muszę przyznać, że wychodzi mu to nie najgorzej. Co prawda w większości produkcji korzysta ze wsparcia, czy to Christiana Richa, czy Matt Marsiana, ale słychać, że jest to wizja Theba. Ciekawie też wypada gdy całość tworzenia bierze na siebie. Bardzo dobrze wyszedł mu wutangowy instrumental „523”. Trochę gorzej brzmi spowolnione, psychodeliczne „Guild”, ale i tak nie zaliczyłbym go do wtop. Różnie bywa też z zaproszonymi producentami. O ile Neptunesi dali wspaniały, melodyjny bit (podobny trochę do „So Ambitious” Hovy), o tyle lekkim zawodem jest to co podrzucił RZA. Reggae’owe „Molasses” nie jest szczytem możliwości Diggsa. Wolałbym, aby stworzył coś bardziej spójnego z klimatem płyty, czyli coś bardziej w stylu Wu. Apropos Wu-Tangu, brawa należą się, wspomnianemu wcześniej, Richowi za „Knight”. Jeden z najlepszych numerów na krążku, gdzie Earl wraz z Domo opowiadają, że pomimo braku ojca dali radę wyjść na ludzi, oparty jest o ten sam sampel co „New Wu”, które znalazło się na „OB4CL2” Raekwona. Pomimo, że klimat albumu jest mroczny, dobrym zabiegiem było rozładowanie tej atmosfery dwoma pozytywnie brzmiącymi trackami jak „Burgundy”, czy „Sunday” gdzie Earl opowiada o relacjach z pewną dziewczyną, a Frank dissuje Chrisa Browna.Na drugim biegunie mamy słabe „Pre”, nudne „Sasquatch i nieciekawe „20 Wave Caps”. No i za mało jest Alchemista, który został sprowadzony do pomocnika w „Uncle Al”. Jednak są to zastrzeżenia tylko i wyłącznie do warstwy muzycznej, bo poza wspomnianym przesytem trudnym słownictwem, Earl wypada naprawdę bardzo dobrze. Jest numerem jeden w OFWGKTA, ciekawszą osobowością od Tylera. Na szacunek zasługują również Vince Stapples, Casey Veggies i co raz mocniej przebijający się do świadomości słuchaczy, Domo Genesis. Panowie Ci udźwignęli dobrze swoje role i nie dali zepchnąć się w cień Sweatshirta. Samo „Doris” pomimo mojego początkowego zawodu, zyskuje z każdym odsłuchem. Nie jest to płyta roku, bo wyszło już klika ciekawszych materiałów, ale warta jest uwagi. Ode mnie 4+.Nie ukrywam, „Doris” była dla mnie jedną z trzech (obok „My Name Is My Name” i „Legends Never Die”) najbardziej oczekiwanych płyt 2013. Być może dlatego, że poza byciem fanem talentu Sweatshirta, byłem ciekaw czy będzie to kontynuacja ostrego stylu rapera, czy raczej pójdzie w inną stronę. Earl dorósł i dawał temu wyraz we wszystkich gościnnych występach. Pierwszym singlem był bardzo osobisty „Chum” i było wiadomo, że nowa płyta będzie inna niż „Earl”. Zresztą sam Thebe powiedział, że Ci co oczekują kawałków w stylu „Erap” będą zawiedzeni. Dlaczego? "Bo chce tworzyć ładną muzykę." Czy więc Earl, starszy o 3 lata, jest równie wciągający jak niepełnoletni Sweatshirt?

Szczerze mówiąc miałem problem od czego zacząć, czy od muzyki, czy od samego głównego bohatera. Przesłuchując jednak tę płytę raz jeszcze, stwierdziłem że to Thebe jest tu najbardziej wyrazisty i to od niego należałoby rozpocząć. No bo co by o Earlu nie mówić, to nawet w wieku 16 lat jego zasób słownictwa przebijał to co mają do zaoferowania starsi raperzy. Tak samo jest i tu. A nawet dalej. Sweatshirt używa bogatego języka, bawi się w słowotwórstwo (Gully, Escobarbarian) i tworzy takie teksty, które bez Rapgeniusa ciężko ogarnąć. Czy jest to celowy zabieg, aby popisać się? Czy może tak jak mówił w „Burgundy” presja aby dorównać ojcu – poecie? Tego nie wiem, ale czasem sprawia to wrażenie jakby Earl pisał teksty ze słownikiem trudnych wyrazów. Mimo tego doceniam wartość merytoryczną, metafory i stan ducha jaki nam uzewnętrznia na tej płycie.

„Doris” to zapiski młodego chłopaka z bagażem problemów emocjonalnych. Strata ojca, chęć dorównania mu mimo wszystko i poszukiwanie nowego wzorca mężczyzny w Tylerze („Searching for a big brother, Tyler was that, And plus he liked how I rap”). Płyta jest mocno ekshibicjonistyczna. Earl nawija o swoich uczuciach, nie uciekając w przemoc jak było to na poprzedniej epce. Dla wielu wadą może być flow jakie ma Thebe, jednak uważam, że nie jest to wadą, a zaletą. Raperowi nie zależy na tym, aby wszyscy wzdychali z zachwytu nad tym jak składa linijki. Raczej chodzi mu o utrzymanie tego mrocznego, ciężkiego klimatu. Jego sposób rapowania przypomina mi bardzo MF Dooma, na którym to przecież młody reprezentant OF się wzoruje. Nie przeszkadza mu to jednak od czasu do czasu zaskoczyć przyspieszeniami jak w „Burgundy”.

Ale Sweatshirt to nie tylko raper. To również producent jawiący się pod ksywą randomblackdude. Muszę przyznać, że wychodzi mu to nie najgorzej. Co prawda w większości produkcji korzysta ze wsparcia, czy to Christiana Richa, czy Matt Marsiana, ale słychać, że jest to wizja Theba. Ciekawie też wypada gdy całość tworzenia bierze na siebie. Bardzo dobrze wyszedł mu wutangowy instrumental „523”. Trochę gorzej brzmi spowolnione, psychodeliczne „Guild”, ale i tak nie zaliczyłbym go do wtop. Różnie bywa też z zaproszonymi producentami. O ile Neptunesi dali wspaniały, melodyjny bit (podobny trochę do „So Ambitious” Hovy), o tyle lekkim zawodem jest to co podrzucił RZA. Reggae’owe „Molasses” nie jest szczytem możliwości Diggsa. Wolałbym, aby stworzył coś bardziej spójnego z klimatem płyty, czyli coś bardziej w stylu Wu. Apropos Wu-Tangu, brawa należą się, wspomnianemu wcześniej, Richowi za „Knight”. Jeden z najlepszych numerów na krążku, gdzie Earl wraz z Domo opowiadają, że pomimo braku ojca dali radę wyjść na ludzi, oparty jest o ten sam sampel co „New Wu”, które znalazło się na „OB4CL2” Raekwona. Pomimo, że klimat albumu jest mroczny, dobrym zabiegiem było rozładowanie tej atmosfery dwoma pozytywnie brzmiącymi trackami jak „Burgundy”, czy „Sunday” gdzie Earl opowiada o relacjach z pewną dziewczyną, a Frank dissuje Chrisa Browna.

Na drugim biegunie mamy słabe „Pre”, nudne „Sasquatch i nieciekawe „20 Wave Caps”. No i za mało jest Alchemista, który został sprowadzony do pomocnika w „Uncle Al”. Jednak są to zastrzeżenia tylko i wyłącznie do warstwy muzycznej, bo poza wspomnianym przesytem trudnym słownictwem, Earl wypada naprawdę bardzo dobrze. Jest numerem jeden w OFWGKTA, ciekawszą osobowością od Tylera. Na szacunek zasługują również Vince Stapples, Casey Veggies i co raz mocniej przebijający się do świadomości słuchaczy, Domo Genesis. Panowie Ci udźwignęli dobrze swoje role i nie dali zepchnąć się w cień Sweatshirta. Samo „Doris” pomimo mojego początkowego zawodu, zyskuje z każdym odsłuchem. Nie jest to płyta roku, bo wyszło już klika ciekawszych materiałów, ale warta jest uwagi. Ode mnie 4+.