Przypomnijmy, że album Empire Music Studio x Matheo "Empire Force One" można już zamówić w preorderze a dotychczas ujawniona tracklista wygląda następująco:

Tracklista:
01. Paluch x Quebonafide - Agonia (prod. Matheo)
02. Wuzet x Porchy - Warning (prod. Matheo)
03. Popek x Sobota x Matheo - Świat u stóp (prod. Timbaland)
04. VNM x Papoose - V.i.P. (prod. Matheo)
...
06. SB Maffija - Django (prod. Matheo)
07. Rytmus x Paluch - Szkoła Rapu (prod. Maiky Beatz)
...
09. Żabson - Muzyczne towarzystwo (prod. Lanek)
10. Bonson x Sacario - Inny Świat (prod. Matheo)
...
14. Ten Typ Mes - Znajdź kłopoty (prod. Timbaland)
15. donGURALesko - Dupa jak Ty (prod. Matheo)
...
17. Sobota x 2sty - Następnym razem pomyśl (prod. Matheo)
18. Żabson - Paganini (prod. TSK)
...
20. 2sty x Teabe - Domówka (prod. Sokos)
21. Ad.M.a x Igrekzet x Kartky - Widzę martwych ludzi (prod. Enzu)

Od drugiej części hitowego "Shock Value" upłynęło już 6 lat, ale Timbaland nie przestał działać - szykuje raczej wielki powrót! "King Stays King" to tytuł jego najnowszego mixtape'u, który zapowiada kolejny album pt "Textbook Timbo"... Zgodnie z zapowiedzią dostajemy go w świątecznym prezencie, a na liście featuringów widnieją Aaliyah, 2 Chainz, Migos czy Rich Homie Quan.

Tracklista:

1. Get No Betta f. Mila J
2. Shakin' f. Aaliyah & Timbaland
3. Dem Jeans f. Migos
4. Frenemies f. Tink & Syari
5. Tables Turn f. Obsessed & Tink
6. Servin' f. Blaze and Tweezie
7. Smile On Yo Face f. Yo Gotti
8. Didn't Do It f. Young Thug
9. Callin' And Callin' f. Young Crazy & Breeze Barker
10. Where You At? f. Blaze Serving
11. Shawty f. Rich Homie Quan
12. This Me, F*ck It f. 2 Chainz
13. All I See Is You f. Sequence
14. Drama Queen f. Tink
15. Go Ahead (Boo Boo Kitty) f. WDNG Crshrs, Goldy & Cynthia
16. Drug Dealer f. Rico Richie
17. You Held It Down f. Bankroll & Obsessed
18. On Tha Way f. Meechie

Timbaland - King Stays King

Jednym słowem – imponującym. Na wstępie od razu muszę zaznaczyć, że producenci wykonali tu gigantyczny kawał świetnej roboty, sprawiając, że „Xscape” brzmi świeżo, współcześnie, a zarazem nie mamy wrażenia, że coś tu nie gra, że Michael nigdy by na takie remixy nie przystał. Począwszy od otwierającego płytę „Love Never Felt So Good”, które porwałoby na nogi nawet stetryczałych dziadków z Muppetów i które tętni energią przywodzącą na myśl „Off The Wall”, „Xscape” oferuje wyważony mix klasycznych kompozycji i nowszych patentów jak syntezatory, cykacze, 808’s czy charakterystyczne, upodobane sobie przez trapowych producentów werble. Sposób, w jaki Timbaland i Jroc odświeżyli leciutkie, urocze „Loving You” przypominające w oryginale lata Motown, zachowując rytmikę i przejścia, a zarazem nadając mu odpowiednie uderzenie za sprawą wrzucenia wyższego biegu w refrenie, każe chylić czoła. Jednym z ciekawszych numerów jest też pochodzący z wczesnych sesji nagraniowych do „Invincible” pewnego rodzaju sequel do klasycznego „Smooth Criminal”, zainspirowany kinem noir – „Blue Gangsta”, z tym charakterystycznym „A-a-aaaaa”, niczym wyjętym żywo z „Earth Song”, oraz wokalem pełnym pasji, gniewu i niepokoju.

Przechodząc do warstwy wokalnej  - mamy tu w dużej części do czynienia z Michaelem u szczytu formy, który moduluje wokal jak nikt inny, raz śpiewając agresywnym, zaangażowanym wokalem niczym w „They Don’t Care About Us” a za chwilę obnażając swoje bardziej wrażliwe, subtelne oblicze, całość przyprawiając niepodrabialnymi ad-libsami. Przede wszystkim jednak wyselekcjonowane przez Reida utwory, mimo że nie zawsze skończone w kontekście produkcji i post-produkcji, były praktycznie gotowe wokalnie, co oznacza w każdym przypadku wiele ścieżek na różnych pasmach, bogate, harmonijne wokale tła i jedynie utwierdza nas w geniuszu i niepowtarzalnym wyczuciu muzycznym Jacksona.

Mistrzowskim rozwiązaniem było zawarcie na wersji deluxe albumu wszystkich ośmiu utworów w oryginalnych, niezmienionych wersjach, dzięki czemu możemy porównać pierwotne nagrania i ich wersje ad 2014. Chyba najciekawszym przykładem do analizy jest tu tytułowe „Xscape”, wyprodukowane oryginalnie w latach 1999-2001 dla Michaela przez Rodney „Darkchild” Jerkinsa, i zremixowane po prawie 15 latach przez… Rodney „Darkchild” Jerkinsa. Pierwotna wersja świetnie by pasowała na „Invincible”, ale gdyby ukazała się w takiej wersji obecnie, czulibyśmy, że brzmienie to z czasem mocno się „przeterminowało”. Darkchild musiał zmierzyć się więc z samym sobą i jak wspomina, wyobrażał sobie, że Michael siedzi tuż obok w studiu i przekonywał go o tym, że czasy się zmieniły i trzeba teraz postawić na bębny 808’s, zachowując zarazem żywe trąbki, smyczki i gitary. Finalny rezultat zdecydowanie robi wrażenie, a sam producent mówi o nim „Kiedy tego słucham, czuję dumę. To brzmi jak coś, co nagraliśmy wczoraj, jak coś, co byśmy zrobili dziś i jak coś, co wciąż będzie dobrze brzmieć jutro. Zawsze nam o to chodziło”.

W 20-minutowym dokumencie zawartym na DVD dołączonym do wersji deluxe płyty możemy obejrzeć wywiady ze wszystkimi producentami, którzy pracowali nad „Xscape”. Większość z nich dostawała same acapelle, nie znając oryginalnych podkładów. Aż dziw bierze zatem, że tak wiernie udało im się zachować klimat tych utworów. Spore znaczenie miał zapewne fakt, że każdy z nich w taki czy inny sposób starał się zrozumieć i przeanalizować, czego chciałby Mike, nawet do tego stopnia, że wyobrażali sobie rozmowę z nim, jak Darkchild, lub jak Timbo czuli jego obecność, jego ducha w studiu… Jeśli rzeczywiście duch Michaela gdzieś tam czuwał koło konsolety i bacznie obserwował działania Timbo, pewnie nie był w stanie powstrzymać się od pstrykania palcami i tego charakterystycznego poruszania się w rytm muzyki. This is it.

[[{"type":"media","view_mode":"media_large","fid":"16489","attributes":{"alt":"","class":"media-image"}}]]

Jest rok 1998. Jay-Z zaczyna być już uznaną marką, która przebija się do świadomości mas. Niecały miesiąc po wydaniu hitowego "Vol. 2 Hard Knock Life", swoje pierwsze dzieło pokazuje światu Timbaland. Jest odpowiedzialny za całą muzykę i gdzieniegdzie udziela się wokalnie.

"Lobster and Scrimp" to jedyny klip promujący "Tim's Bio". Całość to typowa dla Jiggi przewózka na baunsującym bicie Timbo, wykorzystującego charakterystyczną dla niego w tamtym okresie stopę. Podziałem rytmicznym przypomina trochę inne dzieło Mosleya, również stworzone dla Hovy, "Paper Chase". Trzeba pamiętać, że w 98 Timbaland miał też okazję zrobić bit pod odświeżoną wersję "Originator 99", która znalazła się na trzecim krążku Cartera.

Ciekawostką jest fakt, że Drake w swojej zwrotce kolejny raz składa hołd legendom hip-hopu poprzez naśladowanie słynnego flow Jay'a-Z z czasów "Blueprint" czy "The Black Album", które użył m.in. w utworze "Party People" z albumu producenckiego Timbalanda z 2005 roku.

Link do odsłuchu

Mój pierwszy kontakt z tym materiałem był o dziwo dosyć uciążliwy. Coś mi w tym nie grało, miałem wrażenie, że nie wszystko skrojono na odpowiednią miarę, że flow nie zawsze brzmi tak jak mogłoby przy takich możliwościach... Czasem jednak jest tak, że do pewnych rzeczy trzeba się przyzwyczaić, żeby móc je w pełny sposób docenić. Udało się. Koniec końców trzeba przyznać, że "Magna Carta Holy Grail" spełnia przynajmniej większość pokładanych w niej nadziei. Próba zrobienia płyty, która jednocześnie zaspokoi oczekiwanie publiki niemalże popowej i rapowych wieloletnich sympatyków to bardzo ambitne wyzwanie.

Ten album to komercyjne zwycięstwo, w karierze Shawna - nic zaskakującego. Najpierw bardzo intratny deal z Samsungiem, potem ugięcie się IRAA w kwestii certyfikacji sprzedaży muzyki jako downloadu dla określonego urządzenia, w końcu ponad 500 tysięcy egzemplarzy fizycznych w pierwszym tygodniu. Dwunaste pierwsze miejsce na liście Billboardu z rzędu. Dodajmy do tego, że chociaż nic nie zostało oficjalnym singlem, numery z albumu trafiły na listy przebojów na całym Świecie. Ilu artystów debiutujących w podobnym okresie co Jay straciło od tamtego czasu 95% fanbase'u i zostało zepchniętych w czeluście undergroundu, a dziś zależy od łaski i niełaski koneserów brzmienia ich czasów? Jay konsekwentnie szedł do przodu, czasem imponowało to mniej, czasem bardziej, ale koniec końców zaprowadziło do punktu, w którym może robić albumy takie jak ten.

Moje początkowe wątpliwości wiązały się głównie z flow. Gość, który potrafi być jak karabin maszynowy i jest w stanie zarapować najbardziej powyginane stylowo rzeczy jakie jesteście sobie wyobrazić, tutaj często stosuje zabieg długiej pauzy między poszczególnymi wersami. Oczywiście nic to nowego, szczególnie w dzisiejszych realiach, ale często miałem wrażenie, że Jay tutaj nie tyle używa pauzy, a raczej się z nią boryka. Przyznaję, że kolejne odsłuchy utwierdzają w przekonaniu, że w taki sposób Jay też ma turboflow, czasem trzeba tylko do niego trochę przywyknąć. Uwzględniając fakt jak niełatwo w takiej rytmice wracać w tempo oraz co nie mniej ważne - jak nie popaść w niewolę rapowego banału, po prostu trzeba cenić to co znalazło się na krążku. We wszystkich stylistycznych zabiegach nie ucierpiała treść. Carter jest w bardzo wysokiej dyspozycji, a kozackie wersy sypią się jeden za drugim, a wspomniane pauzy pozwalają docenić ich impet. Jay ma pełne wyczucie i kontrolę nad swoim rapem, kocha wieloznaczne wersy i znaczenia poszczególnych słów czy nawet brzmień, lubi zaskakiwać... Ponownie słychać tutaj jego niesamowity dar, który grubo przekracza wyszlifowane skillsy, bo momentami jest to poziom nieosiągalny nawet dla tych, którzy każdą minutę życia poświęcą na ćwiczenie stylu. Skurwiel nadal ma to coś. Zawsze był dobry w rozwijaniu myśli "Mo' Money Mo' Problems", nadal robi to najlepiej, a do tego potrafi wziąć na warsztat kontrowersje związane z przekłamaniami historii USA, dzięki czemu "Oceans" zostaną w pamięci na zawsze. Podobnie "Jay Z Blue" skoncentrowane na nowej roli: roli ojca małej Blue Ivy. Oczywiście w kozackiej charakterystyce porównawczej do swojego dzieciństwa, które nie wyglądało tak jak to na które zapracował dla swojej córki. Dużo tutaj tak świetnycha wersów jak chociażby zamykające drugą zwrotkę: "I don't wanna duplicate it/ I seen my mom and pop drive each other mothafuckin' crazy/ And I got that nigga blood in me/ I got his ego and his temper, all is missing is the drugs in me".

Muzyczna pogoń za świeżością i aktualnością muzyki też raczej do pochwały. Timbalandowi i rzeszy producentów pracujących nad materiałem udało się zmieścić sporo rzeczy, jednocześnie nie tracąć nic z płynności materiału i klimatu całości. Kontrowersje związane z samplowanie Adriana Younge'a to też rzecz na którą można przymknąć oko, tym bardziej, że perkusjami Timbo i J-Roca całość hula jednak odmiennie, choć główny motyw wykorzystano dosyć mało kreatywnie. Co z tego skoro za chwilę minimalistyczny "Tom Ford" porywa z miejsca, a "Fuckwithmeyouknowigotit" z Rickiem Rossem zaraża w sekundę, bo w tym nurkującym basie można utonąć. Nieco zaskakujące dla mnie jest to, że Ross wchodząc ze zwrotką w której prawie każdy wers kończy się słowem "nigga" robi to zaskakująco błyskotliwie i buja jak diabli. Udało się zmieścić i kolejny sztos Hit-Boya, który produkuje tak jakby chciał odświeżyć nasze wspomnienia z "Late Registration", i syntetyczne cudo od Mike Will Made It, i klasyczny staroneptunesowy banger Pharrella. Swizz Beatz brzmi zaskakująco klasycznie, a Travis $cott pokazuje dlaczego jako producenta docenił go Kanye. Nie sposób się nudzić przy tym materiale. Z mojej strony rada: jeśli nawet na początku wyda wam się na, że nie wiadomo "o co chodzi" w tym albumie, warto poćwiczyć cierpliwość, bo i tekstowo i muzycznie o coś zdecydowanie chodzi. Jeśli miałbym oceniać to chyba najlepiej w skali jego dyskografii. Nie zgodzę się, że to najlepszy krążek Shawna Cartera od "Black Albumu", ale na pewno nie gorszy od "American Gangster" czy "Kingdom Come", choć oczywiście kompletnie odmienny brzmieniowo. Przy czym w moim wypadku to zdecydowanie komplement - obydwa albumy bardzo cenię i uważam za ważne. Z "Magna Carta" jest tak samo. Nie wolno przegapić. Dużo hałasu o COŚ.

W trakcie transmisji z Game 5 NBA Finals ukazała się reklama Samsunga, która jednocześnie jest zapowiedzią "Magna Carta Holy Grail". Jak to często bywało w przypadku Jaya wiąże się to też z pewnym novum w kwestii promocji, ale również dystrybucji muzyki, a video ze studio potwierdza, że jest na co czekać.

Szef Roc Nation podpisał kontrakt z Samsungiem w ramach którego technologiczny gigant zakupił milion egzemplarzy albumu. Będą one dostępne dla wszystkich właścicieli smartfonów Galaxy do pobrania za friko na trzy dni przed oficjalną premierą, która będzie miała miejsce 4 lipca. W studio u boku Jaya pojawiają się Timbaland, Rick Rubin, Swizz Beatz i Pharell. Muzyka, którą słyszymy w video zapowiada coś znacznie lepszego niż "Blueprint 3". Sprawdźcie pod spodem.

Jayceon nawija, że czuje się jakby sprzedał duszę diabłu za kalifornijskie palmy i Impale z roku 64, ale generalnie numer jest raczej rozczarowaniem, szczególnie ze strony Timbalanda, superproducenta, który chyba powoli zaczyna tracić to "super". Nie, że jest katastrofa i nie da się słuchać, bo w sumie da się, ale ja osobiście niewiele przyjemności czerpię z tego tytułu. Sprawdźcie sami - odsłuch pod spodem.

Bardzo, ale to bardzo brakowało mi Królowej. Widząc obecną dominację Nicki, która choć talent ma, to rozmieniła go na drobne, stając się "rapową Lady Gagą". Cieszę się, że znów można usłyszeć Missy, tymbardziej, że znowu współpracuje z Timbalandem. W powyższym filmiku są zawarte dwa utwory"9th Inning" i "Triple Threat". Co prawda, nie są tak wybitne jak stare kolaboracje z Timothym, ale i tak lepsze niz wszystko co wyszło spod ręki Minaj. Zapraszam.